Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Στα πρόθυρα διαζυγίου ή κατάθλιψης;


petit fleur

Recommended Posts

Γεια σας. Θέλω να σας γράψω και τη δική μου ιστορία και να μου πείτε τη γνώμη σας. Για να μπορέσω να το παλέψω και αυτή τη φορά που με πήρε η από κάτω.:-(

Μετά από πολλούς μήνες έλλειψης επαφής (ψυχικής κλπ) με το σύζυγό μου (μάλλον συγκάτοικό μου πρέπει να πω και ελάχιστα φίλο), επανειλλημένης διαφωνίας σε σχεδόν όλα τα θέματα που συζητούσαμε και αφορούν την οικογένεια (π.χ. ανατροφή παιδιών, αγορά νέου σπιτιού όπου θα χωράμε) και έχοντας φτάσει στα όριά μου (στα όρια κατάθλιψης θα έλεγα) του είπα ότι πρέπει να πάρει μία απόφαση: ή να μείνει και να παλέψει για τη σχέση μας ή να φύγει. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από άρρωστες σχέσεις αλλά από ευτυχισμένους γονείς που τα αγαπούν. Δε θέλω να αρρωστήσω, γιατι με έχουν ανάγκη.. Είμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης ...

Το τι άκουσα βέβαια μετά για μία ακόμα φορά! Ότι και αυτός υπομονή κάνει για τα παιδιά. Ότι τον εκμεταλλεύομαι, ότι θέλω μόνο τα λεφτά του, για να μου πάρει σπίτι (επειδή βγάζει περισσότερα θεωρεί ότι με τα "δικά του λεφτά" περνάω εγώ καλά - τα παιδιά πουθενά και τα λεφτά που βγάζουμε στο γάμο είναι γι' αυτόν ατομικά όχι της οικογένειας! Λες και αν εγώ δεν του μεγάλωνα τα παιδιά, θα πήγαινε εκείνος να δουλέψει και να βγάλει τα παραπάνω λεφτά, που είναι κατά τα άλλα μόνο δικά του!) διαφορετικά θα τον χωρίσω. Του είπα ότι δε με ενδιαφέρουν τα λεφτά και μόνο η σχέση μας που είναι ανύπαρκτη και κακώς αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν σε αυτό το σημείο όπου δεν υπάρχει καμμία ψυχική επαφή (σαφώς και ερωτική).

... Κουράζομαι και νιώθω μία πέτρα στο στήθος και μόνο που τα ξανασκέφτομαι. Δεν έχω πια κουράγιο να τα συζητάω.

Και ρωτάω: Είναι δυνατόν να φτάνει κανείς σε τέτοιο σημείο, να μην έχει ουσιαστική επαφή με τον άλλο, παρά μόνο να συνυπάρχει στον ίδιο χώρο και να μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά και να κρατήσει έτσι ένας γάμος; Χωρίς να πάθω κατάθλιψη εννοώ!

Μιλάμε για διαφορετικές απόψεις στα πάντα. Από το τι θα ταϊσουμε τα παιδιά, το αν κάνει να βλέπουν ότι να'ναι τηλεόραση (ηλικίες 5 και κάτω), μέχρι το αν θα πάρουμε καινούργιο σπίτι ή θα πουλήσω εγώ το μικρότερο σπίτι που μένουμε (που με πολύ κόπο πήρα με τη βοήθεια των γονιών μου πριν 11 χρόνια και που δε θέλω να πουλήσω στην παρούσα φάση γιατί δεν ξέρω τι μου ξημερώνει) για να πάρουμε άλλο - έ ... θα βοηθήσει λέει και αυτός με "τα λεφτά του" που από κοινού αποκτήσαμε, για να "μου πάρει σπίτι". "Για μένα", όχι για την οικογένειά μας και κυρίως τα παιδιά μας! Αυτά και άλλα πολλά ακούω. Και είμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης που φυσικά θέλω να αποφύγω, φυσικά για το καλό των παιδιών μου.

Η αλήθεια είναι ότι ξέρω ότι η σχέση έχει τελειώσει και γάμος δε μπορεί να υπάρξει, αλλά ο ψυχολογικός εκβιασμός και το τι θα τραβήξω εγώ από αυτόν, τους δικούς του και τον περίγυρο και κυρίως όσα θα ακούσουν τα παιδιά μου για τη μάνα τους από αυτόν και τους γονείς του (απ' ότι λέει όλοι ξέρουν τι κουμάσι είμαι - φυσικά αφού με "στολίζεις" και τα λες εσύ σε αυτούς του είπα εγώ) και το ότι θα πιέζει για να τα παίρνει μακρυά μου όσο περισσότερο γίνεται στις διακοπές κλπ, καθότι εκπαιδευτικός... Μπλοκάρω, πονάω αφόρητα και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί (μην πω τίποτα άλλο), να μην νιώθω και να μην σκέφτομαι τίποτα... Please! Χρειάζομαι τη βοήθειά σας να δω τα πράγματα διαφορετικά!:-(

Θέλω να είμαι μόνο ευτυχισμένη με τα παιδάκια μου. Και φυσικά έναν ώμο να ακουμπήσω, μια αγκαλιά να αγαλιάσει η ψυχή μου. Ζητάω πολλά; Και κατά τα άλλα, τα παιδάκια μου με κάνουν πολύ πολύ ευτυχισμένη, αλλά ... δε φτάνει!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 147
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Καταρχήν ηρέμισε… πριν από λίγο καιρό, ήμουν και εγώ σε ανάλογη φάση και μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις αυτή τη στιγμή…

 

Κατά δεύτερον, έχεις πάρει απόφαση ότι θέλεις να χωρίσεις??? Ή ακόμα μέσα σου θέλεις να το παλέψεις????

 

Τον αγαπάς??? Νιώθεις πράγματα για αυτόν??? Μην απαντήσεις χωρίς να σκεφτείς??? Σκέψου πρώτα, αν θα ήσουν ευτυχισμένη, με τον ίδιο άνθρωπο αν είχε άλλη συμπεριφορά. Ίσως αν είχε τη ίδια συμπεριφορά με την εποχή που τον γνώρισες και ένιωθες όμορφα μαζί του…

 

Αν θες απάντησε σε αυτά… εγώ θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω όσο μπορώ. Και εγώ δεν έχει πολύ καιρό που ήμουν έτοιμη να τα τινάξω όλα στον αέρα και τελικά άνοιξα τα μάτια μου και είδα την πραγματικότητα.

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

Κατά δεύτερον, έχεις πάρει απόφαση ότι θέλεις να χωρίσεις??? Ή ακόμα μέσα σου θέλεις να το παλέψεις????

 

Δε μπορώ να απαντήσω σε αυτό με ένα ναι ή όχι. Νιώθω σίγουρα απογοητευμένη, εγκλωβισμένη (γι' αυτό και μένω). Και να το παλέψω, όπως έκανα τόσα χρόνια ... και να κάνει την καλύτερή του προσπάθεια, ξέρω ότι αυτή θα είναι πρόσκαιρη και θα ζήσω πάλι τα ίδια μετά από λίγο, και πάλι τα ίδια μετά από λίγο καιρό, ώσπου θα φτάσουν τα παιδιά σε μια ηλικία που θα μπορεί να τα παίρνει άνετα ή να τα πάρει μαζί του - αγόρια γαρ- (αυτός εξάλλου θα είναι και πιο ευχάριστος γονιός, καθώς δεν ασχολείται με όρια κλπ, σε σχέση με τη μαμά που θα θέτει τα όρια, θα τους λέει να διαβάζουν κλπ) και φυσικά δε θα του είναι τίποτα τότε να χωρίσει και να φτιάξει τη ζωή του με οποιαδήποτε μικρότερη, αφού όπως έχει επανειλημμένα πει μόνο για τα παιδιά κάθεται...)

 

Τον αγαπάς??? Νιώθεις πράγματα για αυτόν??? Μην απαντήσεις χωρίς να σκεφτείς??? Σκέψου πρώτα, αν θα ήσουν ευτυχισμένη, με τον ίδιο άνθρωπο αν είχε άλλη συμπεριφορά. Ίσως αν είχε τη ίδια συμπεριφορά με την εποχή που τον γνώρισες και ένιωθες όμορφα μαζί του…

Δε μπορώ να πω ότι νιώθω αγάπη. Συνήθεια σίγουρα. Νιώθω και θυμό και ηλίθια που με ξεγέλασε με τη δήθεν σοβαρότητά του, που αργότερα κατάλαβα ότι είναι έλλειψη ενδιαφερόντων και πολύ ωραία συγκάλυψη της συναισθηματικής του ανωριμότητας (υποτίθεται ότι δε μιλούσε για προηγούμενες σχέσεις γιατί δεν ήθελε να μιλάει για πρώην - αργότερα κατάλαβα ότι δεν είχε καθόλου σχέσεις, όχι κανονικές τουλάχιστον, και να φανταστείς ήταν >35 όταν τον γνώρισα!). Και νιώθω ντροπή που έφτασα στο σημείο να κάνω και τα παιδιά αφού δεν ήμουνα ικανοποιημένη με αυτό που ζούσα. Φυσικά τα έκανα στα ενδιάμεσα διαστήματα που ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, έκανε μιά κίνηση και νόμιζα ότι όλα θα άλλαζαν και μετά πάλι αδιαφορία και τσακωμοί και μετά πάλι έλεγε θα αλλάξω... Αυτό το τέλμα όμως που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, όπου έχει πει ξεκάθαρα ότι δε με αγαπάει και κάθεται για τα παιδιά (όσο δε θέλω να το πιστέψω νομίζω είναι η πικρή αλήθεια!) δε μου αφήνει περιθώρια να ελπίζω, δυστυχώς.

Αν θες απάντησε σε αυτά… εγώ θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω όσο μπορώ. Και εγώ δεν έχει πολύ καιρό που ήμουν έτοιμη να τα τινάξω όλα στον αέρα και τελικά άνοιξα τα μάτια μου και είδα την πραγματικότητα.

 

Δυστυχώς εκεί που είσαι ήμουνα (και πάνω από μία φορά) και ελπίζω να μην έρθεις εδώ που είμαι! Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Ξέρω βασικά πως μόνο αυτός μπορεί να με βοηθήσει.. Είχα πάει πέρισυ σε ψυχολόγο, η οποία μετά από μερικές συνεδρίες, και αφού είχαμε εξαντλήσει το θέμα και το είχα αντιμετωπίσει από την πλευρά μου, είχα αλλάξει τη συμπεριφορά μου είπε ότι δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο πάνω στο θέμα και θα πρέπει να πάει ο ίδιος σε κάποιο ψυχολόγο ή από κοινού σε κάποιο ψυχολόγο/σύμβουλο για το γάμο, για να δουλέψει και αυτός ό,τι μπορεί από την πλευρά του. Φυσικά όταν ανέφερα κάτι στο σύζυγο είπε ότι δε χρειάζεται να του πει κανένας ξένος τι να κάνει και το απέκλεισε.

Link to comment
Share on other sites

Όλα όσα αισθάνεσαι είναι πράγματι σαν πέτρα στο στομάχι. Θα χρειαστείς μεγάλη ψυχραιμία και πρέπει να υπάρχει και από την άλλη πλευρά θέληση για να μην τιναχτούν όλα στον αέρα. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου για να καταφέρεις να σκεφτείς ψύχραιμα και προσπάθησε να συζητήσεις με τον σύζυγό σου.

Link to comment
Share on other sites

Κοριτσάκι μου σπάνια απαντάω σε τέτοια ποστ , αλλά από όσα διάβασα , καταλαβαίνω ότι είσαι ένα πολύ ισορροπημένο και συνειδητοποιημένο άτομο , αλλά δεν είσαι ευτυχισμένη μέσα σε αυτόν τον γάμο . Τα όσο γράφεις για τον άντρα σου είναι όντως απαράδεκτα και δεν υπάρχει κανένας λόγος κατά την δική μου προσωπική γνώμη να συνεχίσεις να ζείς υπό αυτές τις συνθήκες . Σου αξίζει ευτυχία και κάτι πολύ καλύτερο από ότι αυτή η ψυχολογική καταπίεση που αισθάνεσαι και αυτή η απάθεια που εισπράττεις από τον άντρα σου .

Εαν ήμουν εσύ θα του έλεγα ότι δεν έχω καμία ανάγκη τα χρηματά του και πως έτσι κι αλλιώς ανήκει δικαιωματικά ένα μεγάλο τμήμα στα παιδιά και πως αρνούμαι να συνεχίσω να ζω έτσι μέσα σε αυτήν την συζυγική μιζέρια .

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Να προσθέσω ακόμη . Διεκδίκησε το χαμογελό σου και την ευτυχία σου . Δεν είσαι η μόνη που της τυχαίνει κάτι τέτοιο . Έχεις συζητήσει με τους γονείς σου ; Εαν χωρίσεις θα σε στηρίξουν ψυχολογικά ; Έχεις κάποιο πρόσωπο που να σε στηρίζει στις δύσκολες στιγμές ;

Καμία κατάθλιψη να μην πάθεις . Έχεις τα παιδάκια σου , την δουλειά σου και όχι να μην πουλήσεις το σπίτι σου και μπεις σε νέες περιπέτειες , τουλάχιστον μέχρι να δεις τι θα κάνεις .

Εαν ξεφορτωθείς ο,τι σε βαραίνει σιγά σιγά θα φτιάξει η ψυχολογία σου και θα δεις πόσο δυνατή είσαι .

Ό,τι χρειαστείς στη διαθεσή σου .

Link to comment
Share on other sites

Αρχοντούλα σε ευχαριστώ που απάντησες. Έχω πραγματικά ανάγκη τόσο πολύ τη βοήθεια των κοριτσιών εδώ! Μόλις έχασα ένα μεγάλο μήνυμα που σου έγραψα ... Με λίγα λόγια θα σου πω ότι αυτά που μου λες του τα είπα εχθές αλλά σήμερα κοιμήθηκε πάλι από τις 10:00 (κοιμίζει τον μικρό μου και τον παίρνει όπως καταλαβαίνεις πρώτα ο ύπνος) και ενώ είχε μούτρα από το μεσημέρι και μου μιλούσε σχεδόν από μέσα του (εγώ το έπαιζα φυσικά χάριν των παιδιών πολύ φυσιολογική) δεν έκανε καμμία κουβέντα. Όπως καταλαβαίνεις έχει βολευτεί σε αυτή την κατάσταση. Όπως του έχω επανειλημμένα πει ενώ εγώ κάνω δουλειές τα βράδυα σπίτι και αυτός είναι ξαπλωμένος στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση (όταν δεν κοιμάται δηλ.) ήθελε μόνο μια γυναίκα - υπηρέτρια να αντικαταστήσει τη μάνα του: να τον φροντίζει (όχι να την φροντίζει φυσικά), να του πλαίνει, να του σιδερώνει, να του μαγειρεύει, να του κάνει και παιδιά όπως έπρεπε σαν καλός Χριστιανός να κάνει και αυτός ... Άσε έχω βαρεθεί να λέω τα ίδια και τα ίδια. Δυστυχώς στεναχωριέμαι τόσο πολύ όταν σκέφτομαι ότι για να βγάλω ένα συναινετικό διαζύγιο και να τελειώσει το θέμα πιο γρήγορα θα πρέπει να αποχωρίζομαι όποτε θέλει αυτός και για καιρό τα παιδάκια μου και επίσης όταν σκέφτομαι πόσο θα πληγωθούν τα παιδάκια μου τόσο από το διαζύγιο, όσο και από την αντιμετώπισή τους από τους άλλους, τους γονείς του (είμαι σίγουρη άμα ανοίξουν το στοματάκι τους τι ευγενικές κουβέντες θα πούν για εμένα μπροστά τους και τι ψυχολογικό πόλεμο θα τους κάνουν). Και τέλος επειδή έχω δύο αγοράκια είμαι σίγουρη ότι θα προσπαθήσει με πολλούς τρόπους να τα πάρει από κοντά μου τελικά (είτε σε μακροχρόνιες διακοπές - λόγω επαγγέλματος έχει 2,5 μήνες ελεύθερους και εξοχικό, οπότε θα τα δελεάζει - είτε μέσω δικαστηρίων ρωτώντας τους μετά από μερικά χρόνια αν θέλουν να μείνουν με το μπαμπά τους - φαντάσου πόσο ελκυστικό θα ακούγεται αυτό αρχικά στα αυτάκια τους, όταν είναι αυτός ο καλός της υπόθεσης που τους ανοίγει την τηλεόραση όποτε θέλει να δει αυτός και εγώ του λέω να την κλείσει γιατί τα προγράμματα δεν είναι κατάλληλα για παιδιά, δεν τα μαλώνει, και αφού δε βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού έχει χρόνο για να παίζει μαζί τους πιο πολύ ή τους αγοράζει χωρίς όρια όταν θέλουν παιχνίδια...)

Link to comment
Share on other sites

Αρχοντούλα μόλις είδα και το δεύτερο μήνυμά σου. Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Δεν ξέρεις τι κουράγιο μου δίνουν (τώρα καταλαβαίνω τη σημασία αυτών των λέξεων που τόσο συχνά διαβάζω εδώ στο forum).

Πραγματικά μου λείπει το χαμόγελό μου στη σχέση μου! Χαμογελάω στη δουλειά με τους/τις συναδέλφους, στα παιδιά μου, αλλά δε μπορώ να χαμογελάσω όταν είμαι με το "σύζυγό" μου, αφού είμαι μάλλον δυστυχισμένη μαζί του.

Έχω την αμέριστη συμπαράσταση της μαμάς μου (ο μπαμπάς μου έχει δυστυχώς πεθάνει, γι΄αυτό και φέρεται ο κύριος όπως θέλει και κοσμεί εμένα και σχολιάζει την οικογένειά μου με τα ωραιότερα επίθετα) όπως μου έχει πει στο παρελθόν. Γιατί δυστυχώς άλλες δύο φορές είχαμε φτάσει στο ίδιο σημείο και η μητέρα μου αν και στεναχωριόταν αφάνταστα, μου έλεγε ότι γι' αυτή το σημαντικό είναι να είμαι εγώ καλά. Φυσικά ο κύριος πολύ γρήγορα έκανε ότι δε συνέβαινε τίποτα, αφού αν και οικονομικά ανεξάρτητος δε μπορεί να πάει πιο μακρυά από το σπίτι της μαμάς του. Εχθές μου είπε ότι να του πηγαίνω εκεί τα παιδιά και δε θα έρχεται αυτός στο σπίτι να τα βλέπει (λες και εγώ έχω διάθεση να τον βλέπω) Στη μάνα του, όπου δεν έχει ούτε καν δικό του δωμάτιο, αλλά μένουν (σε 2 Υ/Δ) και ένας αδερφός (άνω των 40) μη σου πω τι επαγγέλεται (δεν ξέρει ούτε ο ίδιος ο άντρας μου πού δουλεύει - φαντάζομαι όμως που...) και φυσικά η γυναίκα του.

Σήμερα βέβαια ....σιγή ιχθύος!

Και κάτι άλλο: όπως του λέω συχνά έχω παντρευτεί τη μαμά μου, αφού αυτή με βοηθάει κρατώντας μου τα παιδιά, κάνοντας τις δουλειές στο σπίτι που δεν κάνει ο σύζυγος, ψωνίζοντας τροφιμα, ρούχα στα παιδιά (όλα αυτά με τη σύνταξή της) και φυσικά συζητώντας για τα διάφορα που προκύπτουν με τα παιδιά, αφού εκείνος είτε δεν έχει άποψη είτε δεν μπορούμε καν να συζητήσουμε ή να συμφωνήσουμε σε κάτι.

Τέλος, θέλω να μου πεις αληθινά, πώς να μην πάθω κατάθλιψη, πώς να είμαι ήρεμη όταν ξέρω ότι για αν απαλλαγώ εγώ από αυτόν θα περνάω καθημερινά γολγοθά όταν τα παιδάκια μου θα μου λένε που είναι ο μπαμπάς, γιατι δεν έρχεται ή θέλω το μπαμπα;:-(

Link to comment
Share on other sites

Αχ πόσο σε καταλαβαίνω! Είμαι ακριβώς στην ίδια φάση με εσένα! Το ότι έχεις δύο αγόρια δεν είναι λόγος να μένεις σε ένα γάμο που προφανώς σε κάνει δυστυχισμένη το αντίθετο μάλιστα. Τα παιδιά είναι καλά όταν είναι και οι γονείς καλά! Και ναι έχεις δίκιο, και θα τα δωροδοκήσει ,και θα τους «βάζει λόγια», και θα τα παίρνει για διακοπές και πολλά άλλα που θα σου σπαν τα νεύρα αλλά εάν εσύ είσαι καλά και μεγαλώνεις τα παιδιά σου σωστά κάποια στιγμή και εκείνα θα δουν περά από τα λόγια και τα δώρα τον πραγματικό τους πατέρα. Αντί να σκέπτεσαι τι μπορεί να γίνει εάν χωρίσεις σκέψου τι θα γίνει εάν δεν αλλάξει τίποτα! Τα παιδιά παραδειγματίζονται από την οικογένεια τους, εάν πιστεύεις ότι το παράδειγμα που τους δίνετε είναι υγιές τότε καλώς, εάν όχι άλλαξε το! Τι πιστεύεις ότι είναι χειρότερο να αποχωρίζεσαι τα παιδιά σου για κάποιες ημέρες το χρόνο(με τον κίνδυνο να αγαπούν το μπαμπά τους περισσότερο) ή να ανακαλύψεις μια ημέρα πως ο γιος σου κάνει τα ίδια με τον πατέρα του στην μέλλουσα γυναίκα του, μιας και αυτό θεωρεί φυσιολογικό αφού αυτό έβλεπε καθώς μεγάλωνε; Εσύ που ζεις την κατάσταση ξέρεις καλύτερα.

eNortjKzUjI0NrA0N1KyBlwwFX8C0w,,11.pnga2LYp3.png
Link to comment
Share on other sites

Αν η κατάσταση είναι όπως την περιγράφεις νομίζω ότι πρέπει να δώσεις ένα τελεσίγραφο στον άντρα σου τελευταίο ότι αν δεν δεις κάποια πράγματα ναι γίνονται και κάποια προσπάθεια από μέρους του θα χωρίσεις και να το κάνεις.

 

Απλά δεν ξέρω και τα οικονομικά σου. Ας πουμε ... μπορείς να πάρεις μιά γυναίκα να σε βοηθάει στις δουλειές? Κι εγώ ας πούμε στην αρχή που ήρθε η μικρή μάλωνα πολύ με τον άντρα μου ... γιατί υπήρχε μεγάλη κούραση λόγω παιδιού, δουλειών και ελάχιστης βοήθειας από παππούδες - γιαγιάδες. Η ζωή μας άλλαξε ριζικά. Και φυσικά υπήρχε μεγάλο θέμα με τη σχέση μας και το γάμο μας. Αυτό που έκανα εγώ ήταν ότι πλήρωσα και πληρώνω κάποια γυναίκα η οποία έρχεται σε καθημερινή βάση στο σπίτι και μου κάνει δουλειές. Και όταν χρειάζεται μου κρατάει και το παιδί. Αυτό βελτίωσε πολύ τα πράγματα. Άλλο να γυρνάς κουρασμένη από τη δουλειά και να τρέχεις να προλάβεις τα πάντα κι άλλο να τα βρίσκεις όλα έτοιμα ... μέχρι και φαγητό μαγειρεμένο. Αν δε μπορείς να έχεις κάθε μέρα γυναίκα ας έχεις 1 φορά την εβδομάδα για τις δουλειές και το σίδερο, ώστε εσύ να έχεις πιο πολύ χρόνο για τα παιδιά σου, τον άντρα σου και τον εαυτό σου κυρίως. Επίσης με τις δουλειές τι γίνεται? Όταν λες αράζει αυτός στον καναπέ τι εννοείς? Αφού είναι εκπαιδευτικός πρέπει να έχει χρόνο να κάνει κάτι. έστω τα ψώνια απ' έξω.

 

Πάντως αν τελικά χωρίσεις μη στεναχωριέσαι. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Εσύ πρέπει να είσαι ευτυχισμένη. Πρέπει να σκεφτείς τι θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη. Τα παιδιά νομίζω τα παίρνει η μητέρα. Επίσης αυτός απ' ότι κατάλαβα δε θα μπορεί να τα έχει γιατί το σπίτι της μητέρας του είναι πολύ στριμωγμένο για να μένουν και τα παιδιά. Επίσης αυτός θα πληρώνει διατροφή. Αν δεν την πληρώνει εγώ στη θέση σου δε θα άφηνα τα παιδιά σε αυτόν καθόλου. Αν πληρώνει τη διατροφή του κανονικά τι σε νοιάζει αν θα πηγαίνουν 1 μήνα με τον πατέρα τους διακοπές? μη νομίζεις ότι αυτόν θα τον θέλουν παραπάνω επειδή θα τους δελεάζει. Μόλις φάει το πακέτο του τι σημαίνει να είσαι μόνος με 2 παιδιά θα δεις που πάνω από μήνα δε θα τα ζητάει. Θα θέλει κι αυτός την ελευθερία του. Τώρα αν τα παιδιά σου περνάνε ένα μήνα καλά μαζί του και κάνουν διακοπές σ' ένα ωραίο εξωχικό τι σε νοιάζει? Σημασία έχει να είναι τα παιδιά σου ευτυχισμένα. Κι αν είσαι εσύ εντάξει μαζί τους θα το εκτιμήσουν και θα καταλάβουν σε μεγαλύτερη ηλικία. Και τέλος δε θα θες κι εσύ να ξεσκάς 1 μήνα τα καλοκαίρια??? Να είσαι λίγο μόνη, να κάνεις τα μπάνια σου?

azHYp2.png

 

vwuep3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Βέρα… ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα…

 

Και δε συμφωνώ καθόλου στη κακία και στην αντιδικία μεταξύ των χωρισμένων ζευγαριών… είναι απαράδεκτο να θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα μόνο με εμάς. Εκτός αν υπάρχουν άλλοι λόγοι που μπορεί να συντρέχουν ώστε μια μάνα να μη θέλει να δώσει τα παιδιά στον πατέρα, π.χ. κακή μεταχείριση από τη μεριά του πατέρα…

 

Όσο για το θέμα του σπιτιού, συμφωνώ και επαυξάνω. Οι δουλειές του σπιτιού και οι υποχρεώσεις μας, μας κάνουν νευρικές και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τα βλέπουμε τα πράγματα από την αρνητική τους μεριά και να γινόμαστε καταπιεστικές, μίζερες και αλλά πολλά.

 

Αυτό που κατάλαβα εγώ από τη δική μου ιστορία αλλά και από ιστορίες άλλων γυναικών, είναι ότι δημιουργούμε εμμονές στο μυαλό μας, όπως ότι ήμαστε θύματα και όλα τα άσχημα συμβαίνουν σε εμάς, ότι κανένας δε μας υπολογίζει κ.λπ. κ.λπ.… το θέμα είναι να μάθουμε να είμαστε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που μπορούμε να μιλάμε χωρίς να επιβάλουμε τη γνώμη μας ή να κλαίμε. Να ζητάμε αυτό που θέλουμε με σαφή και ήρεμο τρόπο. Αυτό για να το συνηθίσουμε ώστε να λειτουργεί από μόνο του, θέλει μεγάλη εξάσκηση και υπομονή. Δεν αλλάζουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές από τη μια μέρα στην άλλη. Όλα θέλουν το χρόνο τους.

 

Πολύ, πολύ, μα πολύ βασικό είναι, να θυμόμαστε και να ρωτάμε και τους ανθρώπους γύρω μας, που και που, αν είναι ευτυχισμένοι, ή με τι θα ήταν ευτυχισμένοι.

 

Σίγουρα υπάρχουν και θέματα που μπορεί να μπερδεύουν τα πράγματα, αλλά αν αυτά τα θέματα, μεμονωμένα δε μας έχουν οδηγήσει στο τέλος και μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω μας, τότε αξίζει τον κόπο να αφήσουμε πίσω τις καταθλίψεις και τα κλάματα, να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την οικογένεια μας.

 

Ελπίζω να γίνομαι κατανοητή και ελπίζω να βοήθησα…

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

Βοήθεια έχω μεγάλη από τη μητέρα μου. Τουλάχιστον το φαγητό, το σίδερο κλπ που τα κάνει όταν μου κρατάει πρωί τα παιδιά. Γενικά ασχολούμαι αρκετά και με τα παιδιά (αναγκαστικά γιατί τις περισσότερες ώρες είμαι εγώ μαζί τους) και έχω αφήσει πάρα πολλές δουλειές (μπαλκόνια κλπ), τα οποία τα κάνω πια πιο σπάνια, αφού τα παιδιά θέλουν πολλή προσοχή για να μην κάνουν τις ζημιές τους, μη μαλώσουν, να τους βάλεις να παίξουν ... αλλά και πολύ φροντίδα για το παραμικρό (φαγητό, τουαλέτα κλπ).

Το τελεσίγραφο του το έθεσα, όπως έχω κάνει και στο παρελθόν, όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν κάνει τίποτα, ούτε να προχωρήσει στη ζωή του μόνος, αλλά ούτε και να προσπαθήσει να φτιάξουμε τη σχέση μας. Αυτή ήταν ανέκαθεν η συμπεριφορά και αντίδρασή του. Όπως προείπα έχει καταβολευτεί και φυσικά αγαπάει τα παιδιά και δε θέλει να τα στερηθεί στην καθημερινή του ζωή.

Αλλά και εγώ σε αυτή την κατάσταση, της φαινομενικά ηρεμίας, δε μπορώ να πάρω μια απόφαση (για τους λόγους που έχω πει παραπάνω) και να προχωρήσω στο διαζύγιο. Γι' αυτό και νιώθω εγκλωβισμένη. Και φυσικά νιώθω και δυστυχισμένη και δε μπορώ να χαρώ στο έπακρο το μεγαλείο της μητρότητας. Άσε που η όλη κατάσταση με έχει κάνει πιο νευρική και φωνάζω δυνατά και μαλώνω συχνά τα γλυκούλια μου, αν και προσπαθώ πολύ να το ελέγχω αυτό γιατί αυτά δε μου φταίνε σε τίποτα. Μάλλον νιώθω ότι δεν έχω έναν ώριμο άντρα δίπλα μου και προσπαθώ να βρω την ωριμότητα στα παιδιά μου.

Link to comment
Share on other sites

Δεν καταλαβαίνω βρε κορίτσι μου, γιατί κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια και στενοχωριέσαι???

 

Πες του ότι θέλεις να μιλήσετε, σοβαρά. Ποιο σοβαρά από ποτέ. Άσε μια μέρα τα παιδιά στη μαμά σου και καθίστε να τα πείτε, ρώτα τον τι θέλει από τη ζωή του, τι τον κάνει να φέρεται έτσι, με τι θα ήταν ποιο ευτυχισμένος.

 

Μίλα του και εσύ για τα δικά σου θέλω. Πες του ότι έχετε φτάσει σε αδιέξοδο και ότι δε θα σηκωθείτε από το τραπέζι αν δε παρθεί από κοινού μια απόφαση για το ποιον δρόμο θα εξακολουθήσετε. Είτε για να διορθώσετε τα πράγματα, είτε για να χωρίσετε.

 

Μη περιμένεις να περάσουν οι μέρες και οι μήνες. Κάντο όσο ποιο σύντομα μπορείς. Αλλά πρέπει να είσαι αποφασισμένη για αυτό. Μη κάθεσαι να κλαίγεσαι. Αυτά τα πράγματα, αφορούν ανθρώπινες ψυχές. Και δε λέω μόνο για τα παιδιά σας. Και εσείς ανθρώπινες ψυχές είσαστε. Βάλτε τα κάτω και συζητήστε. Κάν' τον να σε ακούσει και να καταλάβει τι θες. Κάνε και εσύ το ίδιο. Άκουσε τον.

 

Μην αφήνεις το χρόνο να περνά…. Είναι εις βάρος όλων σας αυτό.

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου σε όλα anti1980 σε όλα.

Φυσικά θέλω όπως κάθε καλή μητέρα τα παιδιά μου να τα πάνε καλά με τον πατέρα τους, να τον αγαπάνε και να τον σέβονται και αυτός να τα αγαπάει, να τα βλέπει τακτικά ώστε να μην τους λείπει η συχνή επαφή που είχαν μέχρι τώρα. Να έχουν έστω και αυτό το αντρικό πρότυπο, που σαν αγόρια το έχουν ανάγκη. Με πληγώνει όμως το γεγονός ότι σε συζητήσεις που είχαμε στο παρελθόν με το σύζυγο απαιτεί φυσικά δύο μήνες το καλοκαίρι να είναι μαζί τους (αφού λέει αυτός θα έχει διακοπές) και τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και δεν ξέρω εγώ πότε άλλοτε θα θέλει.

Όμως δεν έχει δικό του σπίτι, άρα θα τα παίρνει στους γονείς του όπου οι επιρροές δεν είναι και οι καλύτερες (δε θέλω να πω περισσότερα για το θέμα, αλλά ένας λόγος που έχω κάνει πίσω στο θέμα του διαζυγίου στο παρελθόν ήταν ότι ήθελα να τα έχω και να τον έχω "από κοντά" προκειμένου να μην επιρρεαστούν ή να μην έρχονται σε επαφή με συγκεκριμμένα άτομα χωρίς την παρουσία μου, γιατί δεν ξέρω ή μάλλον φαντάζομαι σε τι επίπεδο κινούνται και είναι πολύ...χαμηλό ή μάλλον πονηρό). Επίσης δεν έχει ένα οποιοδήποτε ωραίο εξοχικό όπου θα τα πηγαίνει, αλλά το σπιτι των γονιών του στο χωριό, όπου όλα τα γύρω σπίτια είναι όλο το σόι του, όπου αυτός αλλά και οι δικοί του όταν πάμε τα καλοκαιρια παίρνουν τους δρόμους και εγώ μένω εμβρόντητη και μόνη με τα παιδιά. Δεν είναι να έχεις καμμία εμπιστοσύνη σε κανένα τους για τη φροντίδα των παιδιών. Μη δίνεις παγωτά έλεγα στον πεθερό μου, είναι μικρά και δεν κάνει κάθε μέρα...φάγανε και άλλο γλυκό... τίποτα αυτός κρυφά τα έπερνε χωρίς να μου το πει για παγωτό (και εγώ έβγαινα πελαγωμένη και τα έψαχνα).

Μου έρχονται τα άσχημα συναισθήματα του καλοκαιρού! Φανταστείτε τι ωραίο είναι για μια νέα μαμά να πηγαίνει με τον άντρα της στην πεθερά της, να μην έχει δικούς της φίλους και ο άντρας της και οι δικοί του να εξαφανίζονται δεν ξέρω εγώ που: σε φίλους τους, σε καφενείο σε άλλη πολή .... όπου γουστάρουν, με όποιον θέλουν και εγώ μόνη με τα παιδιά. Και όταν έλεγα εγώ τίποτα μου έλεγε "δώσε μου το ένα παιδί να το έχω εγώ", να με βοηθήσει ντε και καλά να το τρέχει και αυτό όπου τύχει και όπου θέλει. Και άντε πες καλοκαίρι είναι, ας ξεφύγουν τα μικρά μας, ας μη φάνε φρούτο κάθε μέρα, ας φάνε ό,τι βρουν και ό,τι τους δώσουν εκεί που θα πάνε. Εγώ τι ρόλο παίζω; Εγώ δεν έχω ανάγκη να ξεσκάσω, να βγω λίγο έξω με τον άνθρωπό μου (ποιον άνθρωπό μου δηλαδή... λέμε τώρα. Κάποτε ήταν και αυτό); Έτσι έφτασε η σχέση μας εδώ και απομακρυνθήκαμε και γίναμε δύο ξένοι.

Τέλος πάντων .. είναι πάρα πολλά αυτά που έχουν γίνει, είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και μπορεί να γίνει πολύ εκδικητικός (όπως οι περισσότεροι άντρες που πληγώνονται). Από την άλλη πάντα κάνει μισό βήμα πίσω ώστε να μην μπορώ να προχωρήσω εγώ (καθώς χαζοκαλή και ... με μια ελπίδα ζω), αλλά ούτε αυτός να αλλάζει κάτι, αφού δεν αλλάζει ο άνθρωπος.

Έχει κάποια από εσάς τολμήσει να αντιμετωπίσει έτσι ριζικά μια πολλή δυσάρεστη γι' αυτήν και την οικογένεια κατάσταση και πώς τα κατάφερε; Πώς;:-(

Link to comment
Share on other sites

Εγώ δε θα σου πω τη γνώμη μου για το αν πρέπει να χωρίσεις ή όχι γιατί δεν έχω την αρμοδιότητα κάποιου ειδικού καθώς και ξέρω πολύ λίγα για τη ζωή σας διαβάζοντας τα μηνύματα σου. Το "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος ολος" το θυμάσαι?

 

Ομως επειδή συμφωνώ σε κάποια σημεία με τις προλαλήσασες θα σου πω κάτι απο τη δική μου τη ζωή για δεις οτι δεν είσαι η μόνη.

Εγώ δεν έχω παιδιά, και είμαι λίγο καιρό παντρεμένη. Μένουμε όμως μαζί 2 χρόνια. Δεν έχουμε προβλήματα και είμαστε πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Ομως υπάρχουν φορές που γυρνόντας στο σπίτι ο καλός μου, κάθεται στον καναπέ, πέρνει τον υπολογιστή του αγκαλίτσα και παίζει. Κι όταν του λέω να κάνει κάτι δυσανασχετεί και μου λέει πως δεν τον αφήνω να ξεκουραστεί λίγο.

Να σκεφτείς οτι πρόσφατα μετακομίσαμε και ειδικά τις πρώτες μέρες συνεχώς κάτι κάναμε μέχρι να τακτοποιήσουμε όλα τα πράγματα και εκείνος κόντευε να τρελαθεί και έλεγε πως θέλει την ηρεμία του, να γυρίζει σπίτι του και να μην έχει τίποτα να κάνει.

Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να λογομαχεί μαζί του για τις δουλειές, και αισθάνομαι ριγμένη κι οτι εγώ τα κάνω όλα, οτι είμαι το θύμα και τέτοια..... Μόνες μας πολλές φορές βάζουμε τον εαυτό μας σε αυτή την κατάσταση, και μεταξύ μας είμαστε και λίγο υπερβολικές μερικές φορές. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τις πεθερές μας. Δεν είναι πάντα όλα τόσο τραγικά!!! Απλά δε τις χωνεύουμε και βλέπουμε τα πάντα στραβά.

 

Ομως όταν θυμάμαι να τον παίρνω με το καλό τον βάζω και με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και χωρίς καθυστέρηση. Μουρμουράει λίγο αλλά τα κάνει.

Ομως μη σκέφτεσαι οτι είσαι υπηρέτρια του. Ενα πράγμα έχω αποκομίσει. Οι άντρες δυστυχώς για εμάς είναι πάντα παιδιά και περνούν μια μόνιμη εφηβία. Γι'αυτό λοιπόν όπως τον μάθεις είναι και εγώ δε σκοπεύω να τον μάθω να είναι πασάς κι εγώ δούλα.

 

Ελπίζω να κατάλαβες τι θέλω να σου πω, και θα σου δώσω και μια συμβουλή. Αν θες να μείνετε σε αυτο το γάμο και πιστεύεις οτι υπάρχει αγάπη αμοιβαία αλλά έχει πιάσει λίγη σκόνη τελευταία, κοίταξε να αλλάξεις συμπεριφορά. Ταρακούνησε τον λίγο και ξεβόλεψε τον. Βάλτον να σκουπίσει και κοίμησε εσύ το παιδί έτσι ώστε να μην τον πάει ο ύπνος μαζί του.

Δε χρειάζεται να τσακώνεστε. Ζήτα το σαν χάρη πολύ τρυφερά ώστε να μη μπορεί να σου φέρει αντίρρηση και δικαιολογία.

sj3dp3.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Μόλις είδα και το δεύτερό σου μήνυμα anti1980. Το έχω κάνει στο παρελθόν. Δε μιλάει όμως, μόνο μιξοκλαίει και μου λέει "κάνε ότι θέλεις, αφού έχεις πάρει την απόφασή σου, ... εσύ το έχεις το διαζύγιο στο τσεπάκι σου... τόσες φορές το έχεις πει...". Δυστυχώς δε βγάζουμε άκρη.

Βέβαια του είχα ετοιμάσει και τη βαλίτσα με τα ρούχα του (το παιδί τότε το είχα στη μαμά μου) και τα "χρειάστηκε". Μου είπε ότι δε σοβαρολογούσε ... Μπούρδες... Τα ίδια μετά από λίγο καιρό, Κατάλαβα ότι είναι αλήθεια ότι δε με αγαπάει (ποιος άντρας στα καλύτερά του με τη γυναίκα του δεν έχει ανάγκη αν όχι καθημερινά έστω συχνά να την αγκαλιάζει, να έχει ερωτική επαφή μαζί της; αυτός ... σπάνια και αυτό μόνο για να ικανοποιήσει τις δικές του μόνο ανάγκες και όταν του παραπονέθηκα "το έχω ανάγκη" έκανε και χιούμορ, να πάω να βρω "γκόμενο"!).

Περιμένω και σήμερα να δω τι θα κάνε.ι Το ΣΒ μου έχει πει από την προηγούμενη εβδομάδα ότι θα πάει στο χωριό του - Αλήθεια εσάς οι άντρες σας έτσι κάνουν; Παίρνουν όποτε το κανονίσουν τη μαμά τους και το μπαμπά τους να ξεσκάσουν στο χωριό τους; Και εσάς απλά σας το ανακοινώνουν; Γιατί εμένα ο πατέρας μου με τη συμπεριφορά του μου έμαθε ότι όταν κάνεις οικογένεια παίρνεις τη γυναίκα σου και τα παιδάκια και πας όπου θες για να ξεσκάσεις ή για δουλειές. Βέβαια αυτά τα κάνει με τις πλάτες της μάνας μου γιατί τελικά αυτήν παντρεύτηκα!

Φαίνεται ότι κλαίγομαι απλώς θέλω να τα βγάλω από μέσα μου να μου πείτε τη γνώμη σας για όλα αυτά, γιατί γι' αυτόν, όταν του έλεγα ένα παράπονό μου (π.χ. γιατί πάει με τους γονείς του ... κλπ) μου "έσουρνε" ένα σωρό και πάντα στο τέλος τέλος εγώ έβγαινα τρελή και παράλογη!

Πιστεύω ότι αν δεχόταν να πάει σε ψυχολόγο να δουλέψει με τον εαυτό του, θα άλλαζε πολύ και ίσως το σώζαμε. Αλλά δυστυχώς "αυτός ξέρει καλύτερα".

Link to comment
Share on other sites

Έχει κάποια από εσάς τολμήσει να αντιμετωπίσει έτσι ριζικά μια πολλή δυσάρεστη γι' αυτήν και την οικογένεια κατάσταση και πώς τα κατάφερε; Πώς;:-(

 

Έμενα τα πεθερικά μου είναι σαν τα δικά σου και μη χειρότερα… αυτός ήταν και ο λόγος που φοβόμουν να χωρίσω και ο λόγος να μη πάθω κάτι και που θα καταλήξει το παιδί μου…

 

Αυτά τα έχουν οι περισσότερες οικογένειες… λίγοι άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι με τα πεθερικά τους. Ακόμα και αυτοί που μπορεί να έχουν καλές σχέσεις με το σύζυγο τους και μια ευτυχισμένη οικογένεια, μπορεί στο πίσω μέρος, να μαυρίζετε από τη παρουσία των πεθερικών.

 

Αυτό που είπε η Βέρα ποιο πάνω σου λέω και εγώ. Δε θα αντέξει ο άντρα σου με τα 2 παιδιά παραπάνω από μια εβδομάδα. Στο λέω και στο υπογράφω. Και αν αντέξει ο άντρα σου επειδή θα τα κάνει μπαλάκι σε άλλους να τα προσέχουν, δε θα αντέξουν αυτά… είναι δοκιμασμένο αυτό... άσε που οι νομοί στα διαζύγια, είναι συγκεκριμένοι για τον χρόνο που πρέπει να βλέπει ο πατέρας τα παιδιά του.

 

Όσο για το ριζικά που είπες… εγώ έκανα ριζική αλλαγή στη ζωή μου. Δεν έχει περάσει πολλής καιρός βέβαια από τότε για να σου πω μακροχρόνια τι αποτέλεσμα έχει, αλλά έως τώρα τα πράγματα, πηγαίνουν πολύ καλά.

 

Θέλει θάρρος, δύναμη, υπομονή και πείσμα, πολύ πείσμα, για όποια απόφαση και αν πάρεις ή πάρετε. Το θέμα είναι όμως όπως σου είπα και ποιο πάνω, να καθίσετε να μιλήσετε πολύ, μα πολύ σοβαρά.

 

Έχει δίκαιο και η manoulina, ταρακούνησε τον και ξεβόλεψε τον.

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

Δυστυχώς manoulina και εμένα πριν το γάμο μου χαμογελούσε, με αγκάλιαζε, σιδέρωνε πετσέτες κλπ για να με ξεκουράσει, μαγείρευε κάτι που του είχα βγάλει επειδή γυριζε πρώτος από τη δουλειά. Μετά το γάμο και το παιδί έγινε άλλος άνθρωπος.

Τώρα δε τα θυμάται καν και μου λέει τι φεμινιστικά είναι αυτά που του λέω (να μαγειρέψει ή να ασχοληθεί με το σίδερο άντρας πράμα!). Δεν έχω αναγκη από δουλειές όμως τώρα, όσο να νιώσω ότι με αγαπάει και με νιάζεται, να επικοινωνήσουμε, να συζητήσουμε σα φίλοι. Αλλά μάλλον αυτά είναι αλληλένδετα: Ο άνθρωπός που σε αγαπάει σε βλέπει ίσο του, σε νοιάζεται και σε βοηθάει.

Ο δικός μου άντρας δυστυχώς: 1. δεν κατάλαβε ποτέ ότι έκανε οικογένεια και ότι πρέπει να είναι 1 με τη γυναίκα του πια, και 2. δεν έμαθε ποτέ να μιλάει ή δε θέλει να μιλάει και όποτε το κάνει μου πάει πάντα κόντρα, υιοθετεί πάντα την αντίθετη άποψη και πολύ συχνά ειρωνεύεται, αφού αυτός πάντα ξέρει καλύτερα σε όλα τα θέματα, οπότε τι συζήτηση να γίνει έτσι;

Link to comment
Share on other sites

An ton agnoeis genikws kai thewriseis oti i zwi sou tha einai mesa se afti tin oikogeneia alla mono kai mono gia ta paidia sou? Toulaxiston proswrina mexri na katastalakseis. Grafe ton kai proxwra esi me ta paidia sou afou distazeis akoma gia to diazigio (ontws pithana na min einai i kaliteri lisi). Apla se afti tin periptwsi tha prepei na prospatheis para poli na sigkrateis ta aisthimata sou kai na exeis megales antoxes. O logos pou to lew einai giati isws na prospathei na se exei sti mizeria kai na se kanei katathliptiki gia na min mporeseis na proxwriseis me ton ena i ton allo tropo. MIN IKANOPOIHSEIS TA SXEDIA TOU!! Na eisai dinati na proxwriseis mprosta me ta paidia sou kai na gemizei xara i psixi sou apo afta, na sou dinoun tharros na proxwreite mazi. Afta kai oti kalitero mesa apo tin kardia mou glikia mou.

Link to comment
Share on other sites

Anti1980 είχα πάει σε ψυχολόγο πέρυσι που ήμουνα στην ίδια κατάσταση. Εν ολίγοις μετά από μερικές συνεδρίες και αφού δεν έβλεπε κάποιο άλλο θέμα όπου θα μπορούσε να βοηθήσει εκτός το θέμα του συζύγου (εγώ ένοιωθα καλά με τον εαυτό μου, έκανα τις προσπάθειές μου να τον πλησιάσω και νόμιζα ότι τα πράγματα είχανε πάρει μια σειρά) μου είπε ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να δουλέψει και εκείνος μόνος του ή μαζί με κάποιο ψυχολόγο για να βοηθηθεί και να αλλάξει και από την πλευρά του. Βέβαια εγώ πάλι δεν του φέρομαι και με τον καλύτερο τρόπο (θα ήμουνα ηλίθια βέβαια αν αγνοούσα την αδιαφορία και κενότητά του και παρίστανα ότι είμαι καλά μαζί του) αλλά κατάλαβα ότι πρέπει και αυτός να δουλέψει με τον εαυτό του για να συνεχίσουμε μαζί σε αυτό το γάμο.

SKEK αυτό κάνω μέχρι τώρα λίγο πολύ, αλλά χρειάζομαι και έναν άντρα, γιατί είναι πολύς ο καιρός της συναισθηματικής (μη μιλήσω για ερωτική) έλλειψης που νιώθω. Σαν γυναίκα έχω ανάγκες που δε μπορεί όμως να μου καλύψει αφού ψυχικά έχω παγώσει μαζί του και δε μπορώ να λειτουργήσω και εγώ πια.

Link to comment
Share on other sites

Ο δικός μου άντρας δυστυχώς: 1. δεν κατάλαβε ποτέ ότι έκανε οικογένεια και ότι πρέπει να είναι 1 με τη γυναίκα του πια, και 2. δεν έμαθε ποτέ να μιλάει ή δε θέλει να μιλάει και όποτε το κάνει μου πάει πάντα κόντρα, υιοθετεί πάντα την αντίθετη άποψη και πολύ συχνά ειρωνεύεται, αφού αυτός πάντα ξέρει καλύτερα σε όλα τα θέματα, οπότε τι συζήτηση να γίνει έτσι;

 

Έτσι ήταν και ο δικός μου άντρας πριν μιλήσω μαζί του. Ακριβώς έτσι. Η απάντηση που πήρα από αυτόν όταν τον ρώτησα γιατί φέρεται έτσι, αφού στην αρχή ήταν τέλειος μαζί μου, ξέρεις ποια ήταν???? «Και εσύ δε μου μιλάς καλύτερα.» και έτσι είναι… μπορεί από μια παρεξήγηση που για κάποιο λόγο ο ένας έχει νεύρα και μιλήσει απότομα, ο άλλος να αλλάξει τη συμπεριφορά του και μετά να ακολουθήσει και ο άλλος και να συνεχιστεί αυτό για πολύ καιρό. Και φυσικά μετά να μη μπορεί ούτε να σε αγκαλιάσει ούτε να είναι τρυφερός.

 

Έτσι πάει… και αν αυτό ισχύει και στη δική σου περίπτωση, τότε εσύ που το κατάλαβες, κάνε λίγο πίσω. Μίλησε μαζί του για όλα αυτά και δώσε χρόνο και σε εσένα και σε αυτόν. Και μη περιμένεις αλλαγές από τη μια μέρα στην άλλη. Όλα θέλουν τον χρόνο τους.

 

Και εμείς που και που… ας πετάμε και κανένα χαρταετό. Δε χρειάζεται αν τα παίρνουμε όλα της μετρητής. Θέλει να πάει στο χωριό του??? Οκ, άφησε τον να πάει, χωρίς μουρμούρα, χωρίς τίποτα. Κάλεσε και εσύ τις φίλες σου στο σπίτι και κάνε μια βραδιά για πάρτη σας. Ή μπορείς αν νιώθεις ότι θέλεις, να του ζητήσεις εσύ τρυφερά να πας μαζί του. Και αν δε σου αρέσει που σε αφήνει και φεύγει, ζήτα του να σας πάρει εκεί που θα πάει. Ή πρότεινε του να κάνετε ένα σχέδιο μαζί για το πώς θα περάσετε στο χωριό.

Να πάτε μια βόλτα. Να κάνετε κάτι που κάνατε παλιά.

 

Βαλε λίγο τη φαντασία σου και τη γυναικεία πονηριά και θα δεις ότι είσαι δυνατή, να καταφέρεις πολλά. Και πίστεψε με αν τα καταφέρεις, η ευτυχία αυτή που θα νιώσεις και η ελευθερία μέσα σου, θα είναι πολύ μεγαλύτερη από το αν χώριζες.

0sShp3.png

 

PGnvp2.png

Link to comment
Share on other sites

Aaaaxxx se katalavainw giati perase ta idia enas poli dikos mou anthrwpos, se katalavainw. An exeis to kouragia prospathise pali opws leei kai i Anti1980. Einai mia alli methodos pou mporei na doulepsei kai pou egw pithana na min kataferna na efarmosw an eimoun se afti ti thesi. Pantws efxomai kalo kouragio se ola.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...