“Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός”

[Sam]

ΤΟ πάθημα πρέπει να σου γίνεται μάθημα στη ζωή», έλεγε ο παππούς μου ο

Γιώργος.

Αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που έμαθες, που ξέρεις πιο καλά απʼ όλα, ένα

θα σου πω: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος». Αυτό

έμαθα! Σʼ όλα τʼ άλλα μπορεί να είμαι αδαής και άσχετος· αυτό το ʽχω βιώσει

στο πετσί μου, το ξέρω πολύ καλά. ΤΟ «κάνε το καλό και ρίξʼ το στο

γιαλό» που ʽλεγε ο άλλος παππούς μου, ο Κώστας, είναι σε γενικές γραμμές

σωστό. Αρκεί εκείνος /εκείνοι που θα βοηθήσεις χωρίς ανταλλάγματα να μη

σε γνωρίζουν, να μην έχουν καμία δυνατότητα να σε προσεγγίσουν, να μην

έχεις μαζί τους κανενός είδους επαφές, κολλητιλίκια και συναλλαγές.

Σύμφωνα με μια θεωρία, υπάρχει μια συμπαντική αρμονία-ισορροπία και

όταν κάπου κάνεις ένα καλό, το εισπράττεις στη ζωή σου από αλλού. Απʼ το

Σύμπαν, απʼ τον Θεό, ποτέ από εκείνον/ους που βοήθησες.

 

ΣΥΝΗΘΩΣ βοηθάμε άτομα που έχουν ανάγκη ή προσποιούνται πως έχουν

ανάγκη. Στη δεύτερη περίπτωση μικρό το πρόβλημα· έπεσες σε απατεώνα

-ας πρόσεχες! Τώρα να το λουστείς. Εδώ μιλάμε για κάποιον που είναι στη

δύσκολη, του βρίσκεις δουλειά, του δίνεις λεφτά αγύριστα -όχι δανεικά-,

τον σώζεις απʼ τη φυλακή, τον βάζεις σπίτι σου, του στέκεσαι

συναισθηματικά, τον στηρίζεις ψυχολογικά. Επειδή τον αγαπάς, τον θεωρείς

δικό σου άνθρωπο, φίλο σου και «ο φίλος τω φίλω εν κινδύνοις

γιγνώσκει». Του στάθηκες γιατί είσαι έτσι εσύ, λαρτζ.

 

Ε, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως αυτός ο τύπος ο

ευεργετημένος κάποια στιγμή θα γίνει ορκισμένος εχθρός σου. Θα θέλει την

εξόντωσή σου, τον θάνατό σου. Ποιος είναι ο λόγος; Κι αυτό το ʽμαθα

καλά. Συνήθως βοηθάμε ανθρώπους πολύ κατώτερούς μας. Οχι οικονομικά

και κοινωνικά, αλλά κυρίως πνευματικά, ηθικά και συναισθηματικά. Οσο

περισσότερα προσφέρεις απʼ το περίσσευμα ή το υστέρημά σου σε κάποιον

που δεν το αξίζει, τόσο του γιγαντώνεις μέσα του το σύμπλεγμα

κατωτερότητας και τον θυμώνεις.

 

ΤΟΝ βάζεις σʼ ένα τρυπάκι να συγκρίνει τον τσακισμένο του εαυτό, τον

ερειπωμένο του συναισθηματικό κόσμο μαζί σου. Αν ήταν εκείνος στη θέση

σου, δεν θα σου ʽδινε τίποτα απολύτως. Ούτε ένα ποτήρι νερό να πιεις,

γιατί δεν έχει δώσει ποτέ κάτι δικό του σε κάποιον. Δεν είναι το θέμα του

το οικονομικό, αλλά το έλλειμμά του το ψυχικό, που τον κάνει

συναισθηματικά μισερό και κομπλεξικό. Δεν μπορεί να ανεχθεί κάποιον που

τον βοηθάει, τον ξελασπώνει, του προσφέρει ανιδιοτελώς. Ούτε να του

προσφέρει μια θέση, μια δουλειά, που δεν του αξίζει. Φρικάρει! Αντί να τον

ευγνωμονεί, αρχίζει να τον φθονεί -κι είναι άλλο η ζήλια κι άλλο ο φθόνος.

Αυτός προκαλεί το μίσος.

ΟΣΑ περισσότερα του δίνεις τόσο πιο πολύ τον εξαγριώνεις. Γιατί τον

προσβάλλεις! Αυτή είναι η λέξη: τον προσβάλλεις. Νιώθει «υπό» και δεν

πρόκειται να στο συγχωρέσει ποτέ αυτό. Εύχεται από μέσα του νʼ

αρρωστήσεις, να πεθάνεις κάθε φορά που του κάνεις προαγωγή ή του

δίνεις εκατό ευρώ. Και αν όλη του η λαθραία ζωή η κομπλεξαρισμένη έχει

στηριχθεί μόνο σε ό,τι του προσφέρεις χωρίς να τʼ αξίζει εσύ, είναι βέβαιο:

θα σου καρφώσει ένα μαχαίρι στην πλάτη στην πρώτη ευκαιρία που θα βρει.

 

«ΤΟ χέρι που σε ταΐζει ποτέ μην το δαγκώσεις». Ηξερε πολλά τέτοια κι

έλεγε η γιαγιά μου. Με τον ευεργετηθένα συμβαίνει πάντα το αντίθετο.

Μπορεί να τον ταΐζεις δέκα χρόνια και να σου γλείφει μετά το χέρι, όμως

κάποια στιγμή θα στο δαγκώσει. Ο υποτακτικός, ο κόλακας, ο αυλικός, ο

παραγιός, όποιος επιβιώνει μια ζωή στη δούλεψή σου ή ζει στη σκιά σου,

ποτέ δεν θα σου είναι αληθινά ευγνώμων. Αν έχεις απέναντί του μια

συμπεριφορά δουλική, να ξέρεις πως μέσα του βράζει και περιμένει την

κατάλληλη ευκαιρία γιʼ αυτή την ανομολόγητη μειονεξία που νιώθει, να σʼ

εκδικηθεί.

ΤΟΥΣ έχω σπουδάσει… Από δύο φράσεις-κλειδιά μπορείς να διακρίνεις ότι ο

συμπλεγματικός ευεργετηθείς ασφυκτιά μες στην αγκαλιά που -σου ζήτησε

να- του προσφέρεις. Στα καλά καθούμενα εξοργίζεται, γιατί θεωρεί πως οι

άλλοι τον «προσβάλλουν» και τον «απαξιώνουν». Δεν μπορεί να αποδεχθεί

τη ζεστασιά το ψυγείο. Κι είναι μάταιο να προσπαθήσεις να ζεστάνεις το

παγωμένο του συναίσθημα. Ο αχάριστος, εκείνος που τον ευεργέτη του τον

μισεί, έχει μια μπάσταρδη φύση, μισερή. Οποιος ξεγελαστεί και τον

βοηθήσει, τον φθονεί. Αν θες να έχεις ορκισμένους εχθρούς, εύκολο είναι·

μάζεψε γύρω σου τους αχρει(α)στους για να νιώθεις ασφαλής, ευεργέτησε

τους αχάριστους και κάνε καλό στους κομπλεξικούς… Για σένα το γράφω!

(Κάθε συμπλεγματικός πιστεύει ότι αναφέρεσαι σʼ αυτόν.)

 

 

Δημοσιεύθηκε στις 23/06/2009

ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 

πηγή http://www.politismospolitis.org/?p=6861

 

Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας πάνω σε αυτά που αναφέρεται ο αρθογράφος.

[Jean]

Καποτε καναμε μια συζητηση με φιλους και λεγαμε τι θα καναμε με τα λεφτα αν κερδιζαμε το τζοκερ. Ολοι ξεκινησαν με τη φραση: Θα ξελασπωνα πρωτα τους φιλους...

Πεταγεται λοιπον το νεοτερον αποκτημα της παρεας (καινουργιος γκομενος φιλης) και λεει: Εγω δεν θα χαριζα λεφτα σε φιλο μου.

Του λεει λοιπον ενας αλλος: Ωπα ρε φιλε, αν κερδιζες το τζακ ποτ και ηξερες οτι εγω χρωσταω 20000 και μου βγαινει το λαδι να τα ξεχρεωσω και ημασταν φιλοι κολλητοι δεν θα με βοηθουσες.

"ΟΧΙ, λεει αυτος αμετακινητος, γιατι τοτε εσυ θα κερδιζες 20000 κι εγω θα εχανα ενα φιλο...

Τωρα αν σου κανω μια μπινια, ξερεις, απ' αυτες που κανουν οι φιλοι μεταξυ τους, τις light, θα μου πεις: αντε και μαμισου ρε!! και θα με βαλεις στη θεση μου. Αν σου εδινα ομως τις 20000 αυτο θα αλλαζε τα πραγματα μια για παντα μεταξυ μας. Θα μου ξαναλεγες ποτε "αντε μαμισου" για να με βαλεις στη θεση μου; Θα ειχες παντα στο νου οτι καποτε σε ξελασπωσα και οι οροι μεταξυ μας θα αλλαζαν..."

 

Εκεινη τη στιγμη τον κοιταγα σαν χαμενη. Τι λεει ρε το σπαγγοραμμα λεω μεσα μου!!

 

Αυτος ο φιλος δεν υπαρχει πια στην παρεα μας αφου χωρισε με τη φιλη και σταδιακα εκοψε κι απο ολους μας, αλλα κατα καιρους ερχεται η συζητηση σ' εκεινη την κουβεντα που ειπε κι ακομα ψαχνομαστε να την αναλυουμε...

[Sam]

Kαταλαβαίνω το σκεπτικό του φίλου σου και εν μέρει συμφωνώ μαζί του.

Αλλάζουν τα δεδομένα ειδικά αν στην μέση μπει το χρήμα.

 

 

Πάντως δεν μπορώ να δεχτώ την φράση του αρθρογράφου

 

<< Συνήθως βοηθάμε ανθρώπους πολύ κατώτερούς μας. Οχι οικονομικά

και κοινωνικά, αλλά κυρίως πνευματικά, ηθικά και συναισθηματικά>>

 

μου φαίνεται ότι με αυτό τον τρόπο απαξιώνει κάθε έννοια φιλανθρωπίας

αλτρουισμού εκτός και αν υπονοεί την υπερβολική και οφθαλμοφανή

φιλανθρωπία για να κολακέψουμε τον εγωισμό μας ή γιατί περιμένουμε

ανταπόδοση οπότε διαλέγουμε ανθρώπους που εμείς πιστεύουμε ότι

έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

[iro]

Πιστεύω πως αν κάποιος θεωρεί οτι ευεργετώντας θα αποκτήσει αυτόματα και φίλους - τότε ναι, θα απαγοητευτεί.

 

Αν κάποιος ευεργετεί, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν διατηρείται ή κερδίζεται μια φιλία, το πιθανότερο είναι οτι δεν του προκύψει τέτοια θλίψη.

[gavrias]

Πιστεύω πως αν κάποιος θεωρεί οτι ευεργετώντας θα αποκτήσει αυτόματα και φίλους - τότε ναι, θα απαγοητευτεί.

 

Αν κάποιος ευεργετεί, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν διατηρείται ή κερδίζεται μια φιλία, το πιθανότερο είναι οτι δεν του προκύψει τέτοια θλίψη.

 

Συμφωνώ με την iro,άλλωστε η φιλικές σχέσεις στη δική μου λογική προυποθέτουν ισότιμη σχέση για αφετηρία.Μια σχέση που εμπεριέχει ευεργεσία είναι αντικειμενικά σχέση εξάρτησης και αν απο τον "ευεργέτη" αναμένεται και αντάλλαγμα τότε σίγουρα θα απογοητευθεί,αλλά καλά να πάθει γιατί θεωρώ πολύ άσχημο να πατάς στην αδυναμία κάποιου για να κερδίσεις δάφνες μετά έστω κι αν αυτές μεταφράζονται σε αδυναμία έκφρασης όπως είπε ο φίλος της jean.

[Μίκα]

Το "ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος" στην εποχή μας πλέον έχει γίνει ψωμοτύρι στο στόμα πολλών, πολλές φορές όχι αδίκως.

 

Βέβαια, τις πιο πολλές φορές η "ευεργεσία" γίνεται για να καλύψουμε δικά μας κενά ή και συμπλέγματα και όχι επειδή πραγματικά θέλουμε να προσφέρουμε. Γι΄αυτό και σχεδόν πάντα θα ακούσεις το "εμ, βέβαια ανέβηκε η ψείρα στο γιακά" ή "εγώ φταίω που ήθελα να βοηθήσω" και άλλα τέτοια αλτρουιστικά....

 

Νομίζω πως το λάθος ξεκινάει από τον ευεργέτη. Δεν βοηθάμε για να ακούσουμε ευχαριστώ....