Ζωγραφική και εικαστικές προτιμήσεις - πότε ξεκινούν?

[ΣΟΦΙΑ]

Θέλω να ρωτήσω κάτι. Ο Δημήτρης 28μηνών κάνει πολύ μα πάρα πολύ συμβολικό παιχνίδι δηλαδή προσποιείται είτε ότι είναι Δράκος είτε ένα σκυλάκι που αγαπάει πολύ ο ΠΑΡΗΣ ή διάφορους ήρωες και ειδικά ζώα που κυνηγιούνται τρώνε παίζουν κλπ. γενικά κάνει διάφορα αντικείμενα φανταστικά παιχνίδια, όλα αυτά βάζοντας και μας μέσα στο κόλπο δίνοντας μας κάποιο ρόλο.

Αυτό που με προβληματίζει λίγο είναι ότι δεν τρελαίνεται με τη ζωγραφική ενώ αντίθετα παίζει πολύ με τη ζύμη με την οποία φτιάχνει φίδια που τα βάζει μέσα σε ιστορίες κλπ. Με τη ζωγραφική δεν πολύασχολείται και όταν το κάνει περισσότερο χρησιμοποιεί τις μπογιές σαν στυλό παίρνει δηλαδή το γκρί ή το μπλε χρώμα και κάνει ότι γράφει και μου λεει έγραψα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ή όνομα σου’ γενικά κουνάει το χέρι του σαν να γράφει. Ή μετά κάνει κύκλους κλπ. Κάνει και σχέδια που μου λέει ότι είναι αυτοκίνητο σπίτι κλπ. αλλά δεν κάθεται πολύ ώρα. Δεν ξέρω από ποια ηλικία ζωγραφίζουν συνειδητά γι’ αυτό ζητάω τα φώτα σας.

[Polina]

Μάλλον γλύπτης θα γίνει ο μικρός!! Ο Ιωακείμ ζωγραφίζει ανάλογα με τα κέφια του. Μπορεί να κάνει μουτζούρες με στυλό, μπορεί να βάψει με χρώματα διάφορα σχέδια έτοιμα που υπάρχουν σε μπλόκ ή μπορεί να κάνει ότι ζωγράφισε ένα σπιτάκι κλπ (βέβαια δεν μοιάζει με σπιτάκι, αλλά τέλως πάντων ). Προχθές ζωγράφισε έναν ανεμιστήρα. Είχε κόλλημα απο μικρός και ζήταγε να του ζωγραφίζω συνέχεια ανεμιστήρες. Ετσι λοιπόν βλέποντας με έκανε τις ίδιες κινήσεις με το χέρι του, όπως εγώ! Πραγματικά εντυπωσιάστηκα!! Με τις πλαστελίνες δεν τα πάει καλά, του αρέσει να του κάνω μπαστουνάκια και να τις κόβει!! Τον δικό μου, μάλλον για ζωγράφο τον κόβω (έχει πάρει το καλλιτεχνικό χέρι μου, φαίνεται!) .

[Μαρια Στυλιανακη]

το κάθε παιδί έχει τις δικές του προτιμήσεις.

 

Οι πλαστελίνες αρέσουν συνήθως περισσότερο απο ότι οι μαρκαδόροι, μιάς και οι μαρκαδόροι μετά απο λίγη ώρα ξεθωριάζουν ή μπαίνει μέσα η μύτη τους μετά απο "παιχνίδι" με αυτούς .. ενώ η πλαστελίνη μπορείς να την κόψεις 1000 φορές και δεν παθαίνει τίποτα.

 

Το σημαντικό είναι να έχουν ευκαιρία να κανουν διάφορα πράγματα που τα κάνουν να κινούν τα χέρια τους. η πλαστελίνη είναι πάρα πολύ καλή δρατηριότητα για να εξασκήσουν τα παιδιά την λεπτή κινητικότητα. (διαβάστε για αυτό εδώ - http://parents.org.gr/psych/?sid=75 )

 

με την ζωγραφική δεν τρελλαίνονται όλα τα παιδιά.

η ζωγραφική είναι μία μοναχική δραστηριότητα ενώ το συμβολικό παιχνίδι κάτι περισσότερο κοινωνικό. Δεν είναι πάντως καθόλου απαραίτητο ένα παιδί να θέλει να ζωγραφίσει, - το θέμα είναι να μπορεί να κρατήσει στο χεράκι του το μαρκαδόρο. Το τί κάνει με αυτό, είναι θέμα του προσωπικου του γούστου.

 

πάντως στην ηλικία των τριών και πάνω, τα παιδιά μπορουν να κάνουν κάτι σαν ανθρωπάκι, δηλαδή μπορούν να κάνουν έναν "κύκλο" με μάτια, γραμμές για πόδια, που είναι στον αέρα.

Οι υπόλοιπες ζωγραφιές τους δεν είναι ακόμα συγκεκριμένες - όμως κάνουν συχνά την εμφάνισή τους ζωάκια (κύκλοι με περισσότερα πόδια)..

Εάν ρωτηθούν με τι μοιάζει αυτό που ζωγράφισαν, συνήθως έχουν να πούν μία ιστορία (ακόμα και αν δεν μοιάζει με τίποτα αυτό που ζωγράφισαν, ρωτήστε τα).

[ΣΟΦΙΑ]

Κορίτσια, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας!!

[Polina]

Μαρία επειδή είδα ότι τόνισες το "απο 3 ετών και πάνω", θεωρείς ότι δεν μπορεί κάποιο παιδί να ξεκινήσει νωρίτερα; δεν εννοώ ότι θα ζωγραφίσει κάτι "καλλιτεχνικό", αλλά να προσπαθήσει να αντιγράψει κάτι που του αρέσει.

Αυτό που ανέφερα πιο πάνω για τον Ιωακείμ είναι γεγονός και με εντυπωσίασε, γιατί θεωρώ ότι είναι πολυ μικρός ακόμη. Αυτό που ζωγράφισε ήταν ένας μεγαλύτερος κύκλος με έναν μικρότερο στη μέση. Τράβηξε τρείς γραμμούλες που ξεκινούσαν απο τον μικρό κύκλο (πτερύγια του ανεμιστήρα) και μια μεγάλη γραμμή που ξεκίνησε απο τον μεγάλο κύκλο (το πόδι του δηλ). Οταν του είπα να βάλει και τα κουμπάκια, έκανε και τρία μικρά σημαδάκια- κουκίδες. Κατάλαβα ότι ήταν κάτι που το έκανε συνειδητά, δεν ήταν ένα σημάδι που απλά είπε ότι είναι σπίτι, αεροπλάνο κλπ (και αυτά τα κάνει). Επίσης όταν ήταν μικρότερος, σε ένα πίνακα που είχε για ζωγραφική (απ'αυτούς που σβήνουν και ξαναγράφεις) είχε κάνει κάτι μαύρες κουκιδίτσες και μου έλεγε ότι ήταν μυγάκια .

[rike]

Δε νομίζω ότι πρέπει να μας απασχολεί τι αρέσει στο παιδί αρκεί να του έχουμε τα κατάλληλα υλικά, ώστε να έχει ερεθίσματα στο περιβάλλον του και να μπορεί να ασχοληθεί με διάφορα πράγματα να τα γνωρίσει και να επιλέξει τι του αρέσει.

Εμένα και οι δυο προτιμούν τη ζωγραφική. Τους έχουμε τραπεζάκι με καρεκλάκια σε μια γωνιά στο σαλόνι και ασχολούνται με τις ώρες, με όλων των ειδών τα χρώματα. Παίζουν και με πλαστελίνη, αλλά στη ζωγραφική έχουν μεγαλύτερη αδυναμία. Η μεγάλη, αν τη ρωτήσεις τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις λέει ΜΑΜΑ και ΖΩΓΡΑΦΟΣ!

[angela]

Ηθελα απλά να σας πώ πως χαίρομαι να διαβάζω πως έχεται τόσο εξαιρετικά παιδάκια και από τόσο μικρή ηλικία έχουν καλλιτεχνικές τάσεις!

Μπράβο σε εκείνα και σε εσάς και δώστε τους από ένα μεγάλο φιλί από μένα και τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια!

Το αξίζουν αλλά εσείς να καμαρώνεται και να είστε περήφανες !(γιατί υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά που θέλει πολύ κόπο για να γίνει μια απλή μουντζούρα και εμείς "οι άλλοι" τότε κάνουμε πάρτυ και χαρά λες και έγινε ένα αριστούργημα, αυτό που εσείς πραγματικά έχεται μπροστά σας!)

Χαρήτε το και πάλι μπράβο, στα αλήθεια μου δίνεται μεγάλη χαρά!

[Polina]

angela να μην θεωρείς τον εαυτό σου ως "αλλο". Είσαι και εσύ μανούλα και χαίρεσαι με τα κατορθώματα του παιδιού σου. Το κάθε ένα έχει δικό του τρόπο να εκφράζεται και να δημιουργεί. Οσο για θέματα που μας απασχολούν όλοι αντιμετωπίζουμε και κάτι (εγώ για παράδειμα αντιμετωπίζω το πρόβλημα του Ιωακείμ με τα μάτια του- εχει στραβισμό).

Το ζητούμενο είναι να έχουμε τη δύναμη και το κουράγιο να το αντιμετωπίσουμε!

Τελειώνοτας, σου εύχομαι να σου μουτζουρώσει όοοολους τους τοίχους!!

[ΣΟΦΙΑ]

angela να μην θεωρείς τον εαυτό σου ως "αλλο". Είσαι και εσύ μανούλα και χαίρεσαι με τα κατορθώματα του παιδιού σου. Το κάθε ένα έχει δικό του τρόπο να εκφράζεται και να δημιουργεί. Οσο για θέματα που μας απασχολούν όλοι αντιμετωπίζουμε και κάτι (εγώ για παράδειμα αντιμετωπίζω το πρόβλημα του Ιωακείμ με τα μάτια του- εχει στραβισμό).

Το ζητούμενο είναι να έχουμε τη δύναμη και το κουράγιο να το αντιμετωπίσουμε!

Τελειώνοτας, σου εύχομαι να σου μουτζουρώσει όοοολους τους τοίχους!!

 

Συμφωνώ απολύτως με την POLINA διαβάζοντας την καταχώρηση σου angela με ξένισε το εμείς 'οι άλλοι'. Αυτομάτως μας θεωρείς και μας άλλους, ε! λοιπόν ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΙ είμαστε ίδιοι με διαφορετικό σταυρό ο καθένας στην πλάτη.. είμαστε γονείς με διαφορετική καθημερινότητα αλλά με τους ίδιους φόβους.. να ναι πάντα καλά το παιδί μας. Θες νας πεις ότι είμαστε πιο τυχεροί!! και αυτό λάθος είναι γιατί μέχρι το τέλος δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσει η ζωή.. Σίγουρα οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ικανότητες είναι ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ της ζωής αγωνίζονται σε πολύ δύσκολη αρένα, με αντίξοες συνθήκες και συνεχείς στερήσεις αυτό το δέχομαι!!

[angela]

Αυτό που ήθελα να πώ είναι να χαίρεστε πραγματικά για τα κατορθώματα τους τα οποία μου φαντάζουν φοβερά μεγάλα, εγώ δεν έχω άλλο παιδί και δεν ξέρω τι θα έπρεπε κανονικά να ζωγραφίζει και να φτιάχνει στην ηλικία του και γιαυτό μου φαίνονται απίθανα ομορφα αυτά που καταφέρνουν τα δικά σας!

Εμένα μετά από 7 μήνες εντατική εργοθεραπεία κατάφερε να πιάσει μόνος του το πινέλο και να ζωγραφίσει μια μουντζούρα και ο ίδιος την επιδείκνειε σαν κάτι φανταστικά ωραίο!

Δεν ήθελα να μας διαχωρίσω , προς Θεού!

Απλά δεν έχω άλλο μέτρο σύγκρισης μόνο τις μουντζούρες του Νεκτάριου!

Πραγματικά χαίρομαι για τα δικά τους κατορθώματα! και μη ξεχάσετε να τους δώσεται τα φιλάκια μας, τα δικά μου και του Νεκτάριου!

[Oh-Mamy]

Η αισθητική αγωγή, έχει, νομίζω, περισσότερο να κάνει με συναισθήματα και εικόνες και λιγότερο με την εφαρμογή, την «ποιηση», ως μια διαδικασία τεχνική, μέ κάποιες προδιαγραφές και νόρμες.

Αυτό αν μη τι άλλο, μας δίδαξαν οι εξπρεσιονιστές και η πορεία της «τεχνης» μετά τον 19ο αιώνα.

Θέλω να πω, πως κάτι είναι όμορφο στα μάτια του δημιουργού, για τους δικούς του λόγους, στα μάτια των κοινωνών του έργου, για κάποιους άλλους λόγους. Αν ο μικρός Καντίνσκυ θαυμάζει το χρώμα ή την διαδικασία, ή επιβραβεύει με τον θαυμασμό του, τον κλόπο που έκανε να πιάσει το μολύβι, ε αυτό είναι αδιάφορο. εκείνο που μετρά είναι η χαρά που παίρνει, αυτό είναι το ζητούμενο, όχι;

Η μπλου μπλου μας

έχει εξοικείωση με τα έργα τέχνης, απο μηνών. Την πάμε σε εκθέσεις ζωγραφικής και της δείχνουμε λευκώματα με φωτογραφίες και ζωγραφική απο μωράκι. Φυσική συνέπεια είναι λοιπόν να τραβά χρωματιστές γραμμές με μολύβια (ενώ πλαστελίνη δε της δώσαμε ακόμα) απο ενός έτους.

Δε ξέρω τι επίπεδο συνειδητότητος έχει γι αυτό που κάνει. Πάντως υπάρχει πρόοδος εμφανής τόσο στην σιγουριά με την οποία πιάνει (αμφιδέξια) τα μολύβια, όσο και στο αποτέλεσμα των γραμμών : πόσο δυνατές είναι, αν φεύγουν έξω απο το τετράδιο, αν είναι τεθλασμένες γιατί έτυχε ή γιατί το θέλει (και όμως μπορούμε να το διακρίνουμε) και τελευταία χρησιμοποιεί στο ίδιο φύλλο πάνω απο ένα χρώμα. Αυτό δε σημαίνει ότι μεγαλώνουμε ένα μικρό ζωγράφο, απλά έχει ακόμα μια πηγή ευχαρίστησης, την οποία μοιράζεται με εμάς, γιατί μόλις κάνει κάτι το ανακοινώνει με φωνές και το διανέμει,,,,,,(ίσως μεγαλώνουμε διαφημίστρια). Δε ξέρω τι γνώμη έχει η Μαρία Στ. , αλλά νομίζω ότι ίσως συμφωνήσει : κάθε παιδί έχει δικούς του ρυθμούς και δικές του προτιμήσεις, άλλες εμβόλιμες απο το περιβάλλον και άλλες έμφυτες. Χρέος μας είναι να παρέχουμε τα μέσα, η χρήση επαφίεται στη διαθεση τους. Άρα ότι σας γυαλίσει και το θεωρήσετε καλή ιδέα, δώστε το, διαθέστε το, το παιδί θα σας καθοδηγήσει. Και μη ξεχνάτε, κάθε παιδί έχει δικό του τρόπο να μεγαλώνει : άλλο πιο αργά, άλλο πιο γρήγορα

 

http://good-times.webshots.com/album/557748782FRqZKv