ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ

[DALIA]

Λοιπον να σας πω και γω τι αντιμετωπιζω και χρειαζομαι τις παντα πολυτιμες συμβουλες και εμπειριες σας.Το καμαρι μου ειναι 2,5 ετων με αγριες διαθεσεις.Οταν ακουει τι λεξη οχι απο οποιονδηποτε ακομη και απο μενα και απο τον μπαμπα του ή αν του πουμε κατι που δεν του αρεσει μας χτυπαει ή στην καλυτερη αδιαφορει προκλητικα.επισης ειναι πολυ κτητικος ειτε με δικα του πραγματα ειτε αν ειμαστε σε παιδοτοπο ή καποιο αλλο σπιτι με παιδακια , αν θελει κατι θα το καταφερει ή με το καλο και αν δεν πιασει θα σπρωξει το παιδακι θα του επιτεθει ή αν ειναι μικροτερο θα το φοβερισει.Πολλες φορες σε ανοιχτους κυριως χωρους εχω ακουσει παιδακια πολυ μεγαλυτερα του να λενε οτι τον φοβουνται Επίσης παντα αδιαφορει αν εχει κανει καποιο παιδακι να κλαψει.Τα ίδια κανει και στον συνομιλικο ξαδερφο του ,που του εχει τρομερη αδυναμια.Σχολειο δεν παει, αδερφακια δεν εχει, κατα τα αλλα ειναι πολυ βολικο και χαρουμενο παιδακι και γενικοτερα απο τοτε που γεννηθηκε δεν με προβληματισε.ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ? ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ?

Να συμπληρωσω επισης και κατι που θεωρω οτι παιζει ρολο,στο σπιτι δεν υπαρχουν εντασεις.Αν ποτε προκυψει καποια διαφορα αναμεσα σε μενα και τον αντρα μου ποτε δεν θα τη λυσουμε μπροστα του.

[ΕΛΛΗ]

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΦΟΒΕΡΗΣΕΙΣ ΛΙΓΟ?ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ.ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ Η ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ,ΚΑΙ ΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΑΛΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΑ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΕΣΕΝΑ.ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΆΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΕΤΣΙ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.ΣΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ "ΑΦΕΝΤΙΚΟ".ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΛΙΓΟ

[DALIA]

ΕΛΛΗ μου καλημερα!.φυσικα και το εχω κανει δηλ.να υψωσω σε πολλες φασεις τον τονο της φωνης μου και εγω και ο μπαμπας του, μαλιστα κανα δυο φορες του χτυπησα ελαφρια και τα χερακια για να καταλαβει οτι αυτο που κανει δεν ειναι αστειο και οτι ποναει,αλλα τιποτα.Ειπες την σωστη λεξη "αφεντικο" ετσι ακριβως νιωθω καποιεσ φορες οτι ειναι.

[athens2006]

Κορίτσια καλημέρα. Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε με τον μικρό μας. Είναι 29 μηνών και αντάρτης!!! Δεν ξέρω πως να τον κουμαντάρω. Η διευθύντρια στον παιδικό λέει οτι είναι ήσυχος αλλά όταν θέλει να διεκδικήσει παιχνίδι ξέρει και το κάνει είτε τραβώντας το από το άλλο παιδάκι είτε φωνάζοντας. Στο σπίτι όπως τα περιέγραψες, αν πούμε όχι είτε παριστάνει τον αδιάφορο είτε αρχίζει να φωνάζει "ησυχία" ή να χτυπάει. Αυτό με το χτύπημα είναι απαράδεκτο. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αυτό είναι κακό και πονάει τους άλλους, κανένα αποτέλεσμα.

Του έπιασα με δύναμη τα χεράκια για να τον σταματήσω, τίποτα.

Αναγκαστικά τον χτύπησα, σιγά βέβαια, αλλά ούτε και έτσι έγινε τίποτα.

Τελευταίο τρόπο χρησιμοποιήσαμε να του πούμε ότι αν θέλει τόσο πολύ να χτυπάει κάποιον να χτυπάει τον εαυτό του για να καταλάβει ότι πονάει. Και το αποτέλεσμα; Χτυπιέται!!! Δεν ξέρω τι να κάνω, ευτυχώς βέβαια το κάνει μόνο στο σπίτι αλλά δεν έχει σημασία.Πρέπει να το σταματήσει. Καμιά βοήθεια από τις παλαιότερες;

[Μαρια Στυλιανακη]

γεια σε όλες.

 

όπως θα είδατε, ούτε το φοβέρισμα ούτε ελαφριά χτυπηματάκια θα διδάξουν τι είναι αποδεκτό.

 

το τι δεν είναι αποδεκτό, μπορείτε να το δείξετε απλώς με το να μην εχετε εντονες αντιδράσεις σε αυτές τις περιπτώσεις.

 

διαβάστε το άρθρο προσοχή και επιβράβευση

http://parents.org.gr/psych/?sid=42

 

στις περιπτώσεις που ήδη το εφαρμόζετε αυτό, είναι απαραίτητο να εξηγήσετε στο παιδι ότι θα κάνετε αυτό που ζητάει μόνο αν το πεί ευγενικά.

 

αυτό μπορεί να γίνεται απο την ηλικία των 2 ετών περίπου όταν ήδη μπορούν να κάνουν εκφράσεις του παρακαλώ είτε με το χέρι (στην καρδιά πατ πατ) είτε λεκτικά και μπορουν να ελέγξουν καλύτερα την φωνή τους.

 

το πιο δυνατό ερέθισμα είναι να δείξετε εσείς πως γίνεται αυτο σε συμβολικά παιχνίδια με τις κουκλες μαζί με το παιδάκι σας.

 

είναι μια δύσκολη φάση όπου τα παιδιά εχουν ξαφνικά πολά πράγματα που βλέπουν ότι θέλουν και θα μπορούσαν (όπως νομίζουν ) να κάνουν,

που όμως η σωματική τους ανάπτυξη δεν τους επιτρέπει ακόμα.

αποτέλεσμα ένας μεγάλος εκνευρισμός και τάση για να ελέγχουν τα πάντα και να λενε τι και πως συνέχεια.

 

αυτά που λεω παραπάνω είναι τα μόνα που θα σας βγάλουν απο αυτή την φάση με φυσικό τρόπο χωρίς να γίνετε "μπαμπούλες".

Αναγκαστικά όμως πρέπει να δείτε ότι τα παιδια σε αυτή την ηλικία υποφέρουν πολύ, είναι περίπου σαν να βρεθείτε τώρα ξαφνικά στην θέση ενός παππού και γιαγιάς (που και αυτοί είναι συχνά θυμωμένοι τώρα που το σκέφτομαι) που δεν μπορουν να πανε εκεί που θα ήθελαν, και δε μπορουν να κανουν κατι για αυτο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν , που τους μένει είναι να γκρινιάξουν.

για αυτό το λόγο, δεν είναι καλό να τιμωρούνται.

δεν το κάνουν επίτηδες αλλά απο τέτοιο είδους θυμό και απελπισία.

 

βοηθήστε τα να κανουν όσο γίνεται κ όσο αυτό επιτρέπεται, αυτό που θα ήθελαν εφόσον είναι ασφαλές για τον εαυτό τους και τους άλλους.

 

δεν είναι καθόλου καλό να παραπέμπετε ένα παιδάκι στο να χτυπάει τον εαυτό του για τί του δείχνετε με αυτό το τρόπο ότι δεν προσέχουμε το σώμα μας ( ή και κατα προέκταση το σώμα του άλλου) και οτι το σώμα

είναι κατι στο οποίο μπορούμε να ξεσπάμε.

 

δώστε του ένα μαξιλάρι σε εκείνο το σημείο που χτυπάει το χέρι του!.

εχετε ενα κοντά, και με το που το κάνει

βαζετε το μαξιλαράκι εκεί που θα χτύπαγε την ώρα που το χερι είναι ακόμα ψηλά.

και συμπληρώνετε μπράβο! όταν παει να το χτυπησει! επιβραβεύετε, χαμογελάτε μιλατε τραγουδάτε, κανετε τον καραγκιόζη με λίγα λόγια,

για να δείξετε ότι αυτό μπορεί να το κάνει.

 

δείξτε τι μπορούν να κάνουν.

αυτόματα θα δείτε ότι απο την απελπισία τους που δεν μπορούν να κάνουν πράγματα οτιδήποτε και να τους πειτε οτι μπορούν να κάνουν θα ξετρελλαθούν απο την χαρά τους

ακόμα και αν αυτό είναι το πιο "χαζό" ή απλό στα μάτια ενός ενήλικα.

 

να σκίσουν χαρτιά.

να ρίξουν απο την καρέκλα στο πάτωμα μπαλίτσες και να τις βλέπουν να πέφτουν.

 

να ρίχνουν μπαλίτσεες σε ενα αυτοσχέδιο καλάθι μεγέθους κούτας μικρής (παπουτσιών)

να ρίχνουν ζωάκια απο το καναπέ προς τα πίσω απο τον καναπέ

να πασαλείψουν ένα μπώλ με τα χέρια τους, (τα χέρια βουτηγμένα σε καποιο χρώμα ή αραιωμένο πηλό)

 

εχετε στο μυαλό σας αυτή την καθοδήγηση που είναι ανάγκη να κάνετε αυτό το καιρό. είναι πολύ βασικό.

 

δείτε ιδεες εδώ

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19969

 

αλλά και εδώ

 

http://parents.org.gr/freetime/?sid=291 (νέο άρθρο)

[Μαρια Στυλιανακη]

(το γεγονός ότι αυτά τα πράγματα δεν τα κάνουν έξω είναι απο πιθανώς φόβο, έλλειψη οικειότητας και την ύπαρξη όχι μονο δυο ατόμων, όπως στο σπίτι, αλλά πολύ περισσοτέρων, - των οποίων οι ματιές λειτουργούν μερικές φορές ανασταλτικά). Ακόμα και αν στον παιδικό νιώθουν οικειότητα, η δασκάλα εξαιτίας του ότι εχει ταυτοχρονα αλλα 10 παιδιά να φροντίσει, σίγουρα θα έχει βάλει πιο αυστηρά όρια και σε πιο ΄συγκεκριμένο πλαίσιο, δηλάδή, δεν μπορεί να κάνει αυτό που θα έκανες εσύ σε καποια παράκληση του παιδιού.

Το παιδί το καταλαβαίνει και το δέχεται αναγκαστικά.

Στο σπίτι ούτε λόγο έχει να δεχτεί κατι τέτοιο μιας και είναι εκείνο μόνο, και ούτε λόγο έχει να το δεχτεί αναγκαστικά,

μιας και αυτό που έχει στο έχει σπιτι το εχει επειδή το δικαιούται και όχι επειδή πχ είναι ευγενική η δασκάλα και αυτό το ξέρει.

οπότε,

πολυ φυσικό να είναι άλλη η συμπεριφορά στο σπίτι και άλλη στον παιδικό.

[DALIA]

(το γεγονός ότι αυτά τα πράγματα δεν τα κάνουν έξω

 

Μαρία μου καλημερα και ευχαριστω, ο δικος μου το κανει παντου ( κτητικοτητα-επιθετικοτητα ) ασχετα αν ειναι σε οικειο περιβαλλον ή οχι.Μήπως τελικα θα επρεπε να σκεφτω σοβαρα το ενδεχομενο απο Σεπτέμβριο να πάει παιδικό. Το μέγα ερωτημα μου ειναι το ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Ή ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ.

[Μαρια Στυλιανακη]

προφανώς δεν εχει βρεί το "δάσκαλό " του όσον αφορά να τον καθοδηγήσει προς τα που να εκφράσει το θυμό του

αλλά και πως να καταφέρει αυτό που θέλει

(να παιξει, να παρει καποιο παιχνίδι) με λεκτικούς τρόπους και με νοήματα, χωρίς να προκαλέσει πόνο στο απεναντι του άτομο.

 

όταν γίνεται κατι τέτοιο δεν είναι καλό να αφήνεται καποιος να τον χτυπάει το παιδάκι. πρεπει να υπάρχει μια αντίδραση πολύ ήρεμη αλλά και ξεκάθαρη ώς προς το αρνητικό αποτέλεσμα που εχει αυτή η πράξη του.

στεναχώρια και πόνος έιναι το πραγματικό αρνητικό αποτέλεσμα, και αυτό πρέπει να το δεί - στο πρόσωπο του αλλου, στα λόγια του άλλου.

 

όταν αυτό που βλέπει είναι αμηχανία ή θυμός , δεν εχει κίνητρο να σταματήσει αυτό που κάνει σεβόμενος τα συνασιθήματα του άλλου.

στόχος είναι να έχει ενσυναίσθηση.

 

να νιώσει αυτό που νιώθει εκείνη τη στιγμή το άλλο παιδάκι.

αυτό μόνο με λίγο ταλέντο ηθοποιίας μπορείς να το δέιξεις σε ένα παιδί.

αν μπορείς επισκέψου ομάδες γονέων με άλλα παιδιά.

αρκετά συχνά γίνεται πάντως απο ζήλια, δηλαδή να αισθάνεται ότι κατι δεν εχει σαν τα άλλα παιδιά και επιτίθεται σε όλους ίσως να εχει δηλ καποιο συναίσθημα ανεπάρκειας αν είναι αυτό συνέχεια. εσένα σε βλέπει συχνά? εχει επαφή με άλλα παιδιά συχνά? (όσο γίνεται τα ίδια παιδιά? )

ή εχει μόνο σχέσεις με παιδια στην παιδική χαρά?

 

διάβασε και αυτό

http://parents.org.gr/psych/?sid=39

[DALIA]

προφανώς δεν εχει βρεί το "δάσκαλό " του όσον αφορά να τον καθοδηγήσει προς τα που να εκφράσει το θυμό του

αλλά και πως να καταφέρει αυτό που θέλει

(να παιξει, να παρει καποιο παιχνίδι) με λεκτικούς τρόπους και με νοήματα, χωρίς να προκαλέσει πόνο στο απεναντι του άτομο.

Ναι πιστευω οτι αυτο ακριβως συμβαινει.Οσο αναφορα αν με βλεπει συχνα,περαν τις δουλειας μου ( 8 ώρες απουσιας περιπου ) δεν τον αφηνω ποτε.Οποιαδηποτε δραστηριοτητα ειναι παντα μαζι του.Επίσης καθε σαββατοκυριακο το περναμε δημιουργικα (πιστευω) οι τρεις μας.

Οσο αναφορα για τα παιδακια,ειναι 4 παιδακια περίπου ιδιας ηλικιας ( που ειναι σχεδον καθημερινα μαζι για καποιες ώρες.Ακόμη και σ'αυτα έτσι αντιδραει.Ενω με το που θα τους δει θα τρεξει θα τους αγκαλιασει θα τους φιλησει αν νευριασει με κατι....Αστα.Μετά ξανα αγκαλιες και παλι απ'την αρχη.

[Μαρια Στυλιανακη]

διάβασες τα άρθρα που σου έβαλα?

 

διάβασε οπωσκαιδήποτε και αυτο ξέχασα να το παραθέσω..!

 

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=2242&highlight=nanny

 

μπορείς να γίνεις εσύ " ο δάσκαλός του" σε αυτό το θέμα απλά ίσως δεν είχες καποια καθοδήγηση στο πως να το κάνεις και για αυτο να μην εχουν πετύχει οι προσπάθειές σου.

καλό θα ήταν να μην επαναπαυτείς στο οτι η δουλειά αυτή θα γίνει στον παιδικό, και να διαβασεις όλα αυτα,

εκτύπωσέ τα, δώσε τα και στον περίγυρο και σε όλους που εχουν σχέση με τον μικρό σου.

δεν εχει νοημα να τα ξέρεις μόνο εσύ δηλαδή αλλά όλοι που έρχονται σε μια επαφή μαζί του.

 

καλή επιτυχία!!!.....

[katerina12605]

Μαρία ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές που δίνεις σε αυτό το θέμα. Διαβάζοντας αυτό το θέμα έλυσα και εγώ μερικές απορίες που είχα για την συμπεριφορά του γιού μου, και έμαθα και μερικούς τρόπους αντιμετώπισης της όποιας βίαιης συμπεριφοράς του 26 μηνών γιού μου. Κατάλαβα πως προφανώς είναι θέμα ηλικίας, αφού όλες που έχουμε αυτό το πρόβλημα, έχουμε παιδιά στην ίδια ηλικία περίπου.

Και ο γιός μου πολλές φορές τους τελευταίους μήνες χτυπάει με τα παιχνίδια του, τους τοίχους, τα άλλα παιχνίδια του, εμάς, αλλά και το μικρό αδελφάκι του (και εντάξει, κάποιες φορές μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, να κάνεις τον καραγκιόζη, να του αποσπάσεις την προσοχή κλπ. αλλά όταν χτυπάει με ένα παιχνίδι στο κεφάλι ένα μωρό 10 μηνών, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικύνδυνα, και εγώ τουλάχιστον χάνω τον έλεγχο και γίνομαι πολύ αυστηρή! - χωρίς κανένα αποτέλεσμα φυσικά!!).

Εχω προσπαθήσει και εγώ τα πάντα, φωνές, τιμωρία, μικρό χτυπηματάκι κλπ. αλλά τίποτα δεν έπιασε, αντίθετα με αγνοούσε επιδεικτικά και πήγαινε παραπέρα για να το ξανακάνει. Εδειχνε καθαρά πως ήθελε να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και πως θα το κατάφερνε με κάθε τρόπο!

Το μόνο που εν μέρει έχει δώσει μια λύση, είναι κάθε φορά που με χτυπάει, κάνω πως κλαίω ακριβώς όπως κλαίει αυτός όταν χτυπάει, και τότε παρατάει ότι κάνει και έρχεται και με αγκαλιάζει και μου λέει "σώπα...". Φυσικά μπορεί μετά από μια ώρα να ξαναχτυπήσει κάτι ή κάποιον, αλλά τουλάχιστον εκείνη την στιγμή καταλαβαίνει πως κάνει κάτι κακό.

Θεωρείτε σωστή την αντίδραση μου, ή μήπως του δημιουργώ κάτι άλλο κακό στην συμπεριφορά του?

[DALIA]

katerina12605 το δοκιμασα και γω αυτο αλλα δεν......Εμένα αφου προσπαθησα να κανω καποια πραγματα που μου ειπε η Μαρία κανει το εξης: ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ!!! εκει να δειτε

[Μαρια Στυλιανακη]

οχι δεν κανει κακο και μεσα απο αυτο,. θα μαθει οτι οταν ποναει καποιος στεναχωριέται - τον ενισχύεις να εχει ενσυναισθηση - να καταλαβαινει τα συναισθήματα του άλλου δηλαδή.

οταν αυτο γινει καπως ρουτινα δηλαδή μαθει το αποτέλεσμα της πραξης αυτής θα εχει συνδυάσει οτι το αποτέλεσμα δεν ειναι καλο κ προκαλει στεναχωρια και πονο.

 

απλώς θελει λιγο καιρό, και παντα οταν υπάρχει και μικρο αδερφάκι υπάρχουν πολλοί θυμοί και εντάσεις, που καθυστερούν αυτή την διαδικασία μάθησης....

 

καλή συνέχεια....!

 

 

πολύ σημαντικό Dalia ειναι να κανεις ολο αυτό με πολυ εντονη ηθοποιία, δηλαδή αν καταλαβει εστω και λιγο το παιδί οτι αστειέυεσαι και οτι δεν στεναχωρηθηκες αληθινα αλλα οτι κανεις οτι στεναχωρήθηκες,

θα θεωρήσει οτι αστειεύεσαι και οτι το κοροιδευεις και φυσικά δεν θα έχει επιτυχία...

καντε προβες πριν το δοκιμάσετε για πρωτη φορά με το συντροφό σας, για να δείτε κατα πόσο περνάει σαν πιστευτή η αντίδρασή σας! (δεν πρεπει να είναι ούτε υπερβολική ούτε ατονη, και στο πρόσωπό σας πρεπει να ειναι γραμμένα τα συναισθήματα που θέλετε να περάσετε)

[Afroditi D]

Συγνώμη αν έχει κουβεντιαστεί και κάπου αλλού , αν έχει σας παρακαλώ δώστε μου λίνκ.

 

Τι κάνουμε άν ξαφνικά το παιδί μας (2 ετών) χτυπήσει κάποιον άλλον ; ενήλικά ; (οχι παιδάκι)

π.χ σήμερα το απόγευμα ήμασταν σε παιδότοπο και πέρναγε πολύ καλα , κάποια στιγμή τον πήρα αγκαλιά (που μάλλον δεν το ήθελε ) και μια φίλη μου άρχισε να του μιλάει και εκείνος για ανταπόδωση... την χτύπησε στο πρόσωπο... , στην προσπάθεια μου να του πώ οτι αυτο που έκανε δεν ήταν ωραίο , αυτός το ξαναέκανε ....

Παρόμοιο περιστατικό έχει συμβεί και με την γιαγιά του ή με εμένα.

Πώς αντιδράμε ; εκείνη την στιγμή ; όταν συμβαίνει ;

(αύτο που κάνω μέχρι στιγμής είναι να του λέω οτι δεν μου αρέσει αυτο που κάνει και αμέσως τον ρωτάω αν εμείς τον έχουμε χτυπήσει ποτε ; και γιατί το κάνει αυτός...)

[renik]

ο κυριάκος τώρα είναι 22 μηνών, από σεπτέμβρη ξεκινήσαμε παιδικό σταθμό χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στην προσαρμογή, πήρα σήμερα τηλ να δω αν είναι όλα καλά στο σχολείο, μήπως έχει κανένα πρόβλημα το παιδί και ειλικρινά με αυτά που άκουσα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί!!! μου είπαν ότι το παιδί έχει προσαρμοστεί κανονικότατα αλλά το πρόβλημα τους είναι ότι είναι πολύ επιθετικός, δεν τολμάει να τον πλησιάσει άλλο παιδάκι τον χαστουκίζει, πάει ένα άλλο παιδάκι να παίξει μαζί του και αρχίζει ο δικός μου και τον κλωτσάει, χθες ένα παιδάκι πήγε να ανέβει μαζί του στο ποδήλατο και τον δάγκωσε τόσο πολύ στην πλάτη που του έκανε αιμάτωμα όσο σκέφτομαι τον πόνο του άλλου παιδιού αλλά και το πόσο επιθετικός είναι ο δικός μου τρελλαίνομαι!!!!!!!!!δεν συζητάμε όταν πάνε οι δασκάλες να του αλλάξουν την πάνα, κάνει σαν τρελό!!!! ντράπηκα τόσο πολύ!! και στεναχωρέθηκα ακόμα πιο πολύ!!! τις ρώτησα πως να το αντιμετωπίσω, μου είπαν να κάνω ότι κάνουν και αυτές: δεν τον τιμωρούν, σε καμία περίπτωση δεν τον μαλώνουν και με κοφτή φωνή χωρίς φωνές του εξηγούν πως αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό, ότι πονάει και να κάτσει λίγο μόνος του να σκεφτεί τι έκανε!η αντίδραση του δικού μου???γελάει και όταν τον αφήνουν μόνο για λίγο να σκεφτεί τι έκανε πάει και χαιδεύει τις δασκάλες ή τους γελάει για να τις καλοπιάσει! ακριβώς μα ακριβώς τα ίδια κάνει και στο σπίτι!!!! βρε τι τον έχω μαλώσει, βρε τι του έχω φωνάξει, βρε τι τον έχω πιάσει με το καλό!!!!τίποτα!!!! έχει κάτι σκυλάκια η θεία μου και τα έχει ριμάξει στο ξύλο, το ίδιο και τον παππού και τη γιαγιά και τον μπαμπά του! τι να κάνω??ότι και αν έχω κάνει πέφτει στο κενό!!!

[Αντιγόνη]

renik γεια σου!

Θα σε διαφωτίσει πλήρως φαντάζομαι η Μαρία Σ., αλλά θα σου πω και γω την εμπειρία μου.

Την πιο δύσκολη περίοδο την περάσαμε όταν η κόρη μου ήταν δύο χρονών. Από ένα ήρεμο υπάκουο γλυκό παιδί, μετετράπη σε μικρό.. τύραννο! Γινόταν πόλεμος για να βάλουμε ένα καλτσάκι, για να κάνουμε μπάνιο, να αλλάξουμε κ.λπ. (Κάπου, κάποτε στο φόρουμ είχα εξεφράσει την απελπισία μου..). Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν είχε προστεθεί και η επιθετικότητα. Όχι στον βαθμό τον δικό σου -ίσως παίζει ρόλο και το φύλλο- αλλά υπήρχε. Πράγματι δεν έπιανε σχεδόν τίποτα. Έδειχνε στην αρχή να με ακούει αλλά μετά το ξέχναγε και πάλι τα ίδια. Ήμουν σε απόγνωση δεν ήξερα τι να κάνω. Το μόνο που έκανα (εμένα δεν πήγαινε σταθμό) και έφερνε κάποιο αποτέλεσμα ήταν στη βόλτα ή στην παιδική χαρά πριν φτάσουμε, για να το θυμάται, της τόνιζα πως εάν χτυπήσει παιδάκι θα πρέπει να την πάρω και να φύγουμε επί τόπου. Όπως και έκανα.

Μόνο έτσι είδα κάποιο αποτέλεσμα. Το τηρούσα όμως.

Η ηλικία των δύο είναι τρομερή! Είναι μια έκρηξη συναισθημάτων, επίγνωσης, δύναμης, κυριαρχίας, οργής, του εγώ.. χαμός!

Κάνε υπομονή. Είναι φάση! Θα περάσει σιγά σιγά.

Τώρα η κόρη μου είναι άλλο παιδί!! Κάθομαι και συγκρίνω το φέτος με το πέρυσι και τρελαίνομαι με τη διαφορά.

[Μαρια Στυλιανακη]

χεχε.

 

απλώς η renik ακομα δε μπορεί να το κανει αυτό, είναι ακόμα μικρούλι.

 

εχεις διαβασει το αρθρο αταξίες?

http://parents.org.gr/psych/a183

 

οταν γελάει, δεν κοιτάς στα μάτια του, και συνεχίζεις να είσαι σοβαρή.

 

(είναι συνηθισμένο το κολπο πάντως του παιδιού σου χεχε)

 

πάντως σε αυτή την ηλικία, αυτό, δεν ονομάζεται επιθετικότητα.

δεν καταλαβαινουν τα παιδιά τι συμβαίνει, ακόμα, μετά την πράξη τους αυτή. η καθοδήγηση, πρέπει να εχει στόχο αυτό. να καταλαβουν οτι η πραξη τους εχει δυσάρεστη συνεπεια. -

στεναχώρια, και απώλεια προνομίου (time out) όταν είναι πχ δάγκωμα.

 

 

όταν δαγκώνει, θέλει διαφορετική συμπεριφορά.

όταν δαγκώνει θα πρεπει να βγαίνετε απο εκεί που είσαστε, να είσαι σοβαρή χωρίς θυμο ή τιμωρητικότητα, και να μην κοιτάς στα μάτια.

 

όταν κοιτάμε στα μάτια είναι κάπως μια επιβεβαίωση, είναι μια επαφή, είναι μια επιβράβευση, είναι μια απόλαυση.

όταν κοιτάμε ελάχιστα πιο δίπλα, τότε τα παιδιά ΔΕν παίρνουν την προσοχή, δεν επιβραβευονται για την ανεπιθυμητη συμπεριφορά τους.

είναι ένα πολύ καλό τρίκ.

 

διαβασε και το time out να ξέρεις πως γίνεται πληροφοριακά.

 

http://parents.org.gr/psych/a47

[renik]

Αντιγόνι και Μαράκι σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!!! η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκεφτεί να μην τον κοιτάω στα μάτια και ότι αυτό είναι άλλη μια επιβράβευση!!!!

παράλληλα πήρα στην γραμμή σύνδεσμος και θαήθελα να πω τι μου είπαν μήπως αντιμετωπίσει καμιά άλλη μητέρα το ίδιο πρόβλημα μήπως την βοηθήσουν και αυτές οι συμβουλές:

αρχικά μου τόνισαν αυτό που είπε και η μαρία ότι στην ηλικία αυτή δεν είναι επιθετικότητα!!!!απλά είναι η πρώτη επαφή με τα άλλα παιδιά-μοναχοπαίδι είναι ο μικρός- και ακόμα δεν ξέρει να επικοινωνήσει!επίσης δεν μιλάει ακόμα καλά και δεν μπορεί να εκφράσει ακόμα με λόγια τον θυμό του!

το λάθος το δικό μου είναι ότι για να τον συνετίσω τα δοκίμασα όλα μα όλα τα κόλπα, από τιμωρία, μέχρι φωνές, μέχρι παλαμιά στον πισινό, μέχρι να τον καλοπιάσω και να τον επιβραβεύω όταν δεν πειράζει τα άλλα παιδάκια, ο μικρός κατάλαβε ότι δεν έχει σταθερή αντιμετώπιση και το έχει βρει σαν παιχνίδι αλλά και σαν τρόπο να τραβήξει την προσοχή μας.

τώρα θα πρέπει να έχω μια στάση την οποία δεν θα την ξανα αλλάξω με κανένα τρόπο και να είναι πάντα η ίδια από όλους-όχι η μαμά αυτό αλλά ο μπαμπάς κάτι άλλο-

σε καμιά περίπωση δεν φωνάζω, σε καμιά περίπτωση και για κανένα λόγο δεν του ρίχνω καμία παλαμιά πουθενά γιατί αναιρεί αυτόματα αυτό που του λέω εγώ δηλαδη να μην βαράει, δεν δείχνω ότι θύμωσα όπως επίσης δεν τον κατακρίνω για την πραξη του!

απλά με κοφτή φωνή του εξηγώ πως αυτό που έκανε ηταν επικίνδυνο, πως τα άλλα παιδάκια τα αγαπάμε και να κάτσει λίγο μόνος του να ηρεμήσει και να σκεφτεί τι έκανε και γιατί το έκανε!

επίσης μου τόνισαν πως αν αρχίσει να βαράει για να τραβήξει την προσοχή μας τότε δεν του δίνουμε καμία σημασία και επεμβενουμε μόνο αν πάει να γίνει επικίνδυνος για το άλλο παιδάκι, αυτά τα νέα μας και ήδη από χθες αρχίσα να τα εφαρμόζω όλα αυτά!θα δούμε....

[xara_2]

επίσης μου τόνισαν πως αν αρχίσει να βαράει για να τραβήξει την προσοχή μας τότε δεν του δίνουμε καμία σημασία και επεμβενουμε μόνο αν πάει να γίνει επικίνδυνος για το άλλο παιδάκι

 

renik Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα είχα και ως ένα σημείο εξακολουθώ να έχω με τον μικρό μου. Εμένα κυρίως χτυπούσε την αδερφή του και το δικό μου λάθος ήταν ότι πάντα έτρεχα σʼ αυτόν για να τον μαλώσω. Ήθελε δηλαδή την προσοχή μου και την είχε. Κάπου στο forum είχα διαβάσει ότι η πρώτη μου αντίδραση θα πρέπει να είναι να πάρω αγκαλιά το θύμα (ως επί το πλείστον την κόρη μου αλλά και ξένα παιδάκια) και να το παρηγορήσω και να μην ασχοληθώ με τον θύτη ! Το εφάρμοσα και το αποτέλεσμα ήταν φοβερό. Τώρα λίγους εβδομάδες μετά το έχει ελαττώσει κατά πολύ (ακόμη δεν το έχει κόψει αλλά η νίκη μου είναι κοντά )

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι εδώ και 1,5 μήνα που πάει σχολείο είναι τελείως διαφορετικός εκεί. Μου μιλούνν οι δασκάλες του για εκείνον και είναι σαν να μιλάνε για άλλο παιδί (ήρεμος, ομαδικός, υπάκουος ) καμιά σχέση δηλαδή με το παιδί που έχω στο σπίτι

[angy]

Η ηλικία των δύο είναι τρομερή! Είναι μια έκρηξη συναισθημάτων, επίγνωσης, δύναμης, κυριαρχίας, οργής, του εγώ.. χαμός!

Κάνε υπομονή. Είναι φάση! Θα περάσει σιγά σιγά.

 

renik, πιστεύω πως στην ηλικία που είναι ο γιος σου η επιθετικότητα είναι κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει.δηλαδή μπορεί να εκφράζει το θυμό του,μπορεί να έχει καταλάβει οτί με αυτό που κανει κερδίζει την προσοχή,μπορεί επισης να διεκδικεί,αλλά μπορεί επίσης να μιμείτε και κάποιου άλλου τη συμπεριφορά. Ο γιος μου έκανε παρέα με ένα επιθετικό παιδάκι (καθε φορα που παιζανε μαζί, του σημάδευε το πρόσωπο με γρατζουνιές κτλ)οπότε καθώς τον χτυπούσε επανελιμένως άρχισε και αυτος να χτυπά να τσίμπα κτλ.

Αλλά επειδή εμείς δεν εφαρμόζουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές ήταν κάτι παροδικό.

Αυτό που κάνω εγώ σε περίπτωση επιθετικότητας είναι να του λέω με αυστήρο ύφος ''πονάει''και τίποτα άλλο.προσπαθώ επίσης να του λέω να χρήσιμοποιεί τη φωνή του για να εκφράσει το θυμό του.

πάντως θα σου έλεγα και εγώ συμφωνόντας με την Αντιγόνη να κάνεις υπομονή γιατί μάλλον είναι προσωρινό και μεγαλόνωντας να καταλάβει και να το κόψει.

Θα σου έλεγα επίσης να του εκφράζεις περισσότερο το ενδιαφέρον σου, στα περισσότερο θετικά του χαρακτήρα του και να αδιάφορεις όταν κάνει κάτι που δεν το εγκρίνεις.

[Μαρια Στυλιανακη]

ο μικρός κατάλαβε ότι δεν έχει σταθερή αντιμετώπιση και το έχει βρει σαν παιχνίδι αλλά και σαν τρόπο να τραβήξει την προσοχή μας.

 

ακριβώς και αυτο ειναι ενα κλειδί. θελει σταθερά το ίδιο πράγμα.

 

χαίρομαι που ήρθες και σε επαφή με τον σύνδεσμο, ειναι πολυ ικανοί άνθρωποι και ξέρουν πως να συμβουλέψουν.

[voula2]

για είσοδο στα terrible twos μου κάνει αυτό το σκηνικό renik, θα σου έλεγα να διαβάσεις σχετικά και θα δεις που θα εκπλαγείς από τις ομοιότητες των παιδιών σε αυτήν την ηλικία. Δεν είναι μόνο το δικό σου, μην ανησυχείς.

[EFTIHIA]

ΤΟ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2,5 ΕΤΩΝ. ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ - ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ - ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΔΕΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ. ΟΧΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΗ (6,5 ΜΗΝΩΝ). ΕΝΩ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΚΛΑΙΕΙ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΛΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΖΕΙ, ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΗΣ ΡΙΧΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ.. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ. ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Η' ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΦΕΡΟΜΑΙ ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ?

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!

[ANABELA]

ποτε αρχισε αυτη η συμπεριφορα?μηπως με τον ερχομο του νεου μελους?μηπως ζηλευει που ασχολεισαι με το μωρακι?

[renik]

και ο δικός μου τα ίδια έκανε όταν ξεκίνησε παιδικό, με το που γυρνούσαν οι δασκάλες τα μάτια τους αλλού το παιδάκι που ήταν δίπλα στον κυριάκο ξεκινούσε να κλαίει, τον έιχε περιποιηθεί ο δικός μου στο λεπτο!!!όταν ήταν μπροστά οι δασκάλες ήταν αγγελούδι!!!μαζί με τις δασκάλες στον παιδικό το συζητήσαμε και είπαμε να του λέμε συνέχεια ότι κάνουμε καλό όλα τα παιδάκια γιατί μας αγαπάνε και τους αγαπάμε ,ότι κανένας δεν βαράει γιατί είναι κακό ,και όποτε χτύπαγε κανένα παιδάκι δεν του φώναζα αλλά του έλεγα πως αυτό που έκανε δεν είναι καλό και καλό θα ήταν να κάτσει λίγο μόνος να ηρεμήσει και όταν ηρεμήσει να ξαναέρθει να παίξουμε, κάθε πρωί πριν πάει σχολείο του έλεγα"μην ξεχάσεις να κάνεις καλό όλα τα παιδάκια και να τα φιλήσεις!!!!!" ειλικρινά είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου αλλά είχαμε αποτέλεσμα!!!! μην αγχώνεσαι και μην πανικοβάλεσαι!!!το πιο πιθανό είναι ότι είχε μαθει μόνος του να έχει όλη την προσοχή και τώρα ψιλοζηλεύει!