Κορίτσι μου σε καταλαβαίνω απόλυτα!9,5 μήνες με την περισσότερη ώρα μόνη στο σπίτι είναι δύσκολο πράγμα....εγώ μένω μια φορά την εβδομάδα μόνη μου μέχρι να γυρισει ο άντρας μου το απόγευμα αργά και με πιάνει φόβος κάθε φορά γιατί ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι γιατί και μένα ο μικρός μου (τώρα είναι 18 μηνών) ήταν πάντα ζωηρός, υπερδραστήριος, ακόμα και πριν περπατήσει!Αναγνωρίζω σε αυτά που λες πολλά στοιχεία από αυτά που βίωσα και βιώνω και γω και στα λέω για να σου πω πως δεν θα πρέπει να νιώθεις άσχημα για τα συναισθήματά σου αλλά θα πρέπει να βρείς τρόπους να βοηθήσεις τον εαυτό σου περα από την ψυχοθεραπεια!Πρέπει να βρεις χρόνο για σένα, να κάνεις κάτι ώστε να αποστασιοποιηθείς λίγο και αυτό θα κάνει καλό και στο μωρό!Εγω έχω βρει τις ισορροπίες μου στην δουλειά.Μπορεί να μου λείπει ο μικρός αλλά επειδή ο χρόνος που τον βλέπω είναι πολύ λίγος είναι πολύ πιο ποιοτικός από όταν ήμουν σπίτι με την άδεια λοχείας που ήμουν και γω σαν ρομποτ, υπερπροστατευτική από την μια, άνευρη και χωρίς διάθεση από την άλλη λόγω κούρασης. Σε 3 μήνες θα έρθει και η μπεμπούλα μου και ψιλοτρέμω να σου πω την αλήθεια πως θα την παλέψω με ένα νεογέννητο και έναν ταρζανάκο μέσα στο σπίτι (ο οποιος για να καταλάβεις χθες ήταν 4 ώρες ξύπνιος μέσα στην νύχτα γιατί ήθελε παιχνίδια και γω το πρωί έπρεπε να ξυπνήσω για δουλεια), αλλά πια θα ζητάω βοήθεια κάτι που στον πρώτο μου όχι απλά δεν ήθελα, με εκνεύριζε κιόλας!Κάνε υπομονή και προσπάθησε να βρεις χρόνο για σένα!!!!!!