Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Love Parents.org.gr? Tell a friend!

Φοβάμαι την μέρα που θα φύγεις...


Recommended Posts

Όταν κάνεις παιδιά ξέρεις -ή, τουλάχιστον, κάποτε συνειδητοποιείς- ότι δεν...θα μείνουν για πάντα στο πλάι σου. Σε στιγμές πανικού, φασαρίας, φωνών ίσως ευχόμαστε η μέρα εκείνη του ενήλικου αποχωρισμού να έρθει το συντομότερο. Κάθε μαμά, όμως, ξέρει ότι θα χάσει τη γη κάτω απ' τα πόδια της, όταν τα παιδιά της εγκαταλείψουν την φωλιά τους. Η Άννα, μας έστειλε ένα κείμενο στο οποίο περιγράφει με τον πιο γλυκό και συγκινητικό τρόπο αυτόν ακριβώς τον φόβο. Τον φόβο της μοναξιάς, των γηρατειών, της εποχής εκείνης που θα ζει χώρια απ' την κόρη της.

 

«Απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο να περνάω χρόνο μαζί σου, μικρή μου. Τα πρωινά που έρχεσαι αγουροξυπνημένη στο κρεβάτι μου, εγώ, παρά το ότι έχω κοιμηθεί λιγότερες από τέσσερις ώρες ξυπνάω με χαμόγελο γιατί το χαμόγελό σου μου δίνει ζωή. Τα απογεύματα, όταν γυρίζω γεμάτη άγχος απ' τη δουλειά και τύψεις που πάλι δεν σε είδα αρκετά και πάλι δεν πρόλαβα να έρθω να σε πάρω απ' το μπαλέτο (που τόσο το περιμένεις!), μόλις τρέχεις πάνω μου και σκαρφαλώνεις στο λαιμό μου όλα περνάνε.

 

Όταν τα βροχερά Σαββατοκύριακα καθόμαστε οι δυο μας στο πάτωμα, στο δωμάτιό σου και εσύ μου λες το όνομα από κάθε κουκλάκι σου και επιμένεις να παίξουμε κάτι πολύπλοκο που έχει συλλάβει το μυαλουδάκι σου, με κάνεις να νιώθω ότι έχω το πιο χαρισματικό, το πιο γλυκό, το πιο τρυφερό παιδί της γης.

 

Όταν δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον μπαμπά σου και μαύρα σύννεφα σκιάζουν τη σκέψη μου, το χάδι σου είναι το καλύτερο φάρμακο, η ομορφότερη παρηγοριά.

 

Όλα τα απίθανα πράγματα που λες, κάθε αστεία σου γκριμάτσα, κάθε ένα ρούχο και παιχνίδι σου που μαζεύω, κάθε μπουκιά που φτύνεις ξινίζοντας τη μουρίτσα σου, όλα είναι κάτι από 'σένα. Και εσύ είσαι κομμάτι από 'μένα.

 

Το ότι σε έχω είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η ζωή. Το ότι υπάρχεις είναι η ευτυχία και η δύναμή μου. Γι' αυτό, μικρή μου, φοβάμαι -τρέμω- την ώρα που θα μου φύγεις. Ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ξέρω ότι πρέπει να ανοίξεις τα φτερά σου, ξέρω ότι κάποτε θα το κάνεις. Δεν μπορώ όμως να μην σκέφτομαι... Εγώ, τότε, τι θα απογίνω;

 

Τρέμω την μέρα που θα μαζέψεις τα πράγματά σου. Που θα σε βοηθάω να τακτοποιήσεις τα πάντα σε βαλίτσες και βαλιτσάκια και θα σε μαλώνω που δεν έχεις πετάξει ακόμη αυτά τα άθλια, σχισμένα αθλητικά. Τρέμω την ώρα που μαζί θα ψάξουμε να βρούμε ένα σπίτι που θα σου ταιριάζει, ένα σπίτι στο οποίο θα ζεις χωρίς εμένα.

 

Τρέμω την ώρα που δεν θα με έχεις πια ανάγκη. Γιατί, μικρή μου, εγώ σε έχω περισσότερη.

Όλα τα ξενύχτια όταν σε θήλαζα, όλες σου οι επίμονες ερωτήσεις -«μαμά, τι είναι αυτό;», «μαμα, γιατί;», όλες οι μικρές και οι μεγάλες θυσίες που έκανα για 'σένα καμιά φορά βαρυγκομώντας, όταν έρθει η ώρα να φύγεις θα βαραίνουν την ψυχή μου. Γιατί όσο σε είχα, ίσως δεν το εκτιμούσα αρκετά. Και, όπως γίνεται συνήθως, πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις όλη την αξία του -και η δική σου αξία στη ζωή μου είναι ανεκτίμητη.

 

Φοβάμαι, κοριτσάκι μου, τις μέρες της ενηλικίωσής σου. Φοβάμαι τις υποσχέσεις σου ότι «θα περάσω αύριο, μαμά, να σε δω», που δεν θα τηρείς γιατί η ζωή σου θα είναι γεμάτη υποχρεώσεις και φίλους και έρωτες. Ξέρω ότι έτσι πρέπει να γίνει κι αυτό εύχομαι για 'σενα: μια πολυάσχολη, γεμάτη ζωή. Εγώ όμως που έμαθα να σε φροντίζω, να σου φτιάχνω τις κοτσίδες σου, να σε μαλώνω που ντύνεσαι ελαφρά και να σε περιποιούμαι, τι θα κάνω όταν μου φύγεις;

 

Και πιο πολύ, μικρή μου, φοβάμαι το μετά... Την εποχή που εσύ θα πρέπει να με φροντίζεις. Φοβάμαι τις μέρες εκείνες που τα πόδια μου δεν θα με κρατάνε. Που τα μάτια μου δεν θα βλέπουν όπως τώρα. Που το μυαλό μου, ίσως, δεν θα είναι πια το ίδιο. Ανησυχώ για την ώρα που θα πρέπει να γίνεις εσύ η μαμά μου κι εγώ δεν θα μπορώ πια να σου προσφέρω τίποτα.

 

Ανησυχώ για όλα όσα θα χάσω απ' τη ζωή σου. Γιατί όλα τα πρωινά σου ξυπνήματα μακριά μου και για κάθε αλλαγή στην οποία εγώ δεν θα είμαι παρούσα.

 

Ανησυχώ, γιατί -ακόμη δεν το ξέρεις, είσαι μικρούλα- αλλά, η μαμά δεν θα είναι πάντα εδώ.

Γι' αυτό κάθε λεπτό μου μαζί σου, είναι πολύτιμο. Πρέπει να είναι πολύτιμο.»

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις



Διαφημίσεις

Δεν είναι. Εγώ το βρίσκω πολύ πολύ αληθινά όσα γράφει (δεν πιστεύω ότι το κείμενο θα το διαβάσει στο παιδί της ώστε να το πιέσει).

Απλώς...έχουμε ακόμα χρόνο!!! Ας τον αξιοποιήσουμε!!!:D

Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results.

Albert Einstein

Link to comment
Share on other sites

Πριν εναν μηνα περιπου η κορη μου εφυγε για μια εβδομαδα στην ιταλια με το προγραμμα erasmus του σχολειου. ΚΑναμε μεμ χαρα ψωνια, ετοιμασαμε βαλιτσα, φιλιθηκαμε στο αεροδρομιο.. και ξαφνικα ακουω την αναγγελια της πτησης και με πιανουν τα κλαματα... Βγαινουμε με τον αντρα μου και παμε να δουμε το αεροπλανο που θα φυγει... 6 το πρωι.. σκοτεινα.. και το βλεπω απο την γεφυρα να ερχεται και να παιρνει θεση.. και αρχιζει να αναπτυσει ταχυτητα.. να τρεχει να τρεχει και ξαφνικα να φευγει.. να χανεται απο τα ματια μου... και εγω να κλαιω... γυριζω και λεω στον αντρα μου.. το παιδι μας μεγαλωσε.. εχεις συνειδητοποιησει οτι τα παιδια μας θα φυγουν? θα μεινουμε μονοι για ενα χρονικο διαστημα και μετα παλι θα γεμισει το σπιτικο μας? με χαρες φωνες και εγγονια?

Link to comment
Share on other sites

Ούτε εμένα μου άρεσε το κείμενο...καθόλου! Εγώ αντίθετα φοβάμαι μην έρθει η μέρα που θα ειναι 30-40 χρονων και θα είναι προσκολλημενα πάνω μας αντί να έχουν ανοίξει τα φτερά τους. Δε θα με πειραζε να ειναι μακριά αρκεί να ειναι ευτυχισμένα, τίποτε άλλο.

Link to comment
Share on other sites

Μα δεν νομιζω οτι αυτη η μανουλα θελει το παιδι της να μεινει κολλημενο επανω της. Κυριως εκφραζει τη δικη της λατρεια που ειναι ισως εκτος οριων αλλα ετσι ειναι η αγαπη της μανας η κ των γονιων αν θες που ειναι ετοιμοι να δωσουν τη ζωη τους εκατο φορες για να σωσουν το παιδακι τους. Και εξισου δυσκολο ειναι οτι καταπιεζουν αυτη τη λατρεια ωστε να μην επηρεασει τις ζωες των παιδιων αφηνοντας να κανουν τις επιλογες τους κ να ανοιξουν τα φτερα τους.

και εγω βλεποντας τα μωρακια μου βιωνω πολυ εντονα συναισθηματα ειναι ολος μου ο κοσμος. Δεν ξερω εαν μεγαλωνοντας "απαγκιστρωθω" αλλα τωρα ειμαι σ φαση εξαρτησης.

 

Ούτε εμένα μου άρεσε το κείμενο...καθόλου! Εγώ αντίθετα φοβάμαι μην έρθει η μέρα που θα ειναι 30-40 χρονων και θα είναι προσκολλημενα πάνω μας αντί να έχουν ανοίξει τα φτερά τους. Δε θα με πειραζε να ειναι μακριά αρκεί να ειναι ευτυχισμένα, τίποτε άλλο.
Link to comment
Share on other sites

Ναι, πολύ γλυκό, αλλά εμένα δε με πολυάγγιξε, ίσως γιατί προσωπικά συμφωνώ με τη christina77. Νομίζω, ότι τη στιγμή που τα παιδιά μου θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν θα καμαρώνω σαν το γύφτικο σκεπάρνι.....:?. Κι ας είναι η ζωή μου όλη....

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Πάντως είναι λυπηρό να βιώνει κάποια γυναίκα με τον τρόπο αυτό τη μητρότητα. Με τόσο φόβο (τρέμω την ώρα που δεν θα με έχεις πια ανάγκη, φοβάμαι την ώρα της ενηλικίωσής σου). Πιο πολύ με ανησύχησε το κομμάτι:

 

Όταν δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον μπαμπά σου και μαύρα σύννεφα σκιάζουν τη σκέψη μου, το χάδι σου είναι το καλύτερο φάρμακο, η ομορφότερη παρηγοριά.

 

Δεν ξέρω αν το κείμενο προέρχεται από πραγματική μητέρα, ή είναι από αυτά που γράφονται για να γίνεται συζήτηση.

Αγαπητή/έ mark1967, αν αυτή η Άννα ήταν φίλη μου, θα της επεσήμανα διακριτικά ότι πρέπει να δουλέψει πολύ με τα συναισθήματά της, τουλάχιστον για το καλό του παιδιού της.

Link to comment
Share on other sites

και εγω βλεποντας τα μωρακια μου βιωνω πολυ εντονα συναισθηματα ειναι ολος μου ο κοσμος. Δεν ξερω εαν μεγαλωνοντας "απαγκιστρωθω" αλλα τωρα ειμαι σ φαση εξαρτησης.

 

Ναι, πιστεύω ότι ακριβώς αυτό είναι που λες. Μεγαλώνοντας τα παιδιά, "απαγκιστρώνεται" και ο γονιός. Όταν μιλάμε φυσικά για νορμάλ περιπτώσεις γονιών. :-)

 

Το καταλαβαίνω γιατί έχω 3 παιδάκια διαφορετικών ηλικιών. Η μεγάλη μου είναι σχεδόν 12 και βλέπω πώς έχει ανεξαρτοποιηθεί, δεν με έχει ασφαλώς την ίδια ανάγκη που με έχει ο μικρός μου που είναι 2,5. Έτσι λοιπόν κι εγώ αισθάνομαι από την πλευρά μου μεγαλύτερη εξάρτηση ως προς τον μικρό γιατί καταλαβαίνω τις αυξημένες του ανάγκες.

 

Κατά τα άλλα από τη στιγμή που γεννήθηκαν ήθελα όσο τίποτε άλλο πέρα από την υγεία τους φυσικά τα παιδιά μεγαλώνοντας να γίνουν ανεξάρτητα και να μην έχουν ανάγκη από δεκανίκια, να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να μην έχουν ανάγκη ούτε καν εμάς τους γονείς τους.

Link to comment
Share on other sites

Πάντως είναι λυπηρό να βιώνει κάποια γυναίκα με τον τρόπο αυτό τη μητρότητα. Με τόσο φόβο (τρέμω την ώρα που δεν θα με έχεις πια ανάγκη, φοβάμαι την ώρα της ενηλικίωσής σου).

 

Δεν ξέρω αν το κείμενο προέρχεται από πραγματική μητέρα, ή είναι από αυτά που γράφονται για να γίνεται συζήτηση.

Αγαπητή/έ mark1967, αν αυτή η Άννα ήταν φίλη μου, θα της επεσήμανα διακριτικά ότι πρέπει να δουλέψει πολύ με τα συναισθήματά της, τουλάχιστον για το καλό του παιδιού της.

 

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό ακριβώς αισθάνθηκα κι εγώ διαβάζοντάς το.

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια μου, το βλέπετε μέσα από τα νιάτα σας.

Δεν ξέρω αν έχετε μαμάδες ή πεθερές ή θείες που έχει αδειάσει το σπίτι τους πια, που τα παιδιά έχουν πάρει το δρόμο τους και εκείνες πια υποφέρουν από το σύνδρομο της "'αδειας φωλιάς".

Είναι πολύ αληθινό και πολύ ανθρώπινο, καθόλου προβληματικό.

Μια από αυτές είναι η πεθερά μου. Ήταν 1000 υποστηρικτική ώστε να φύγει το μοναχοπαίδι της από το σπίτι, και τώρα ομοίως δέχεται την μια φορά την εβδομάδα συνάντηση με το εγγόνι της, γιατί καταλαβαίνει ότι ο ρυθμός της ζωής μας δεν μας επιτρέπει περισσότερο.

Τις υπόλοιπες μέρες και ώρες πρέπει να απασχολήσει τον εαυτό της με άλλα ενδιαφέροντα, και να ξέρει πια ότι αυτό που την κάνει περισσότερο ευτυχισμένη, η επαφή με το παιδί και το εγγόνι της θα είναι σε μικρές δόσεις, τόσο ώστε να μην γίνει ενοχλητική.

Christina μου, ίσως αν δεν είχες τον 2.5, κι εσένα να σε τρόμαζε η ανεξαρτησία της μεγάλης. Είναι κάτι που δεν βλέπουμε την ώρα να συμβεί, όσο είμαστε μέσα. Όταν όμως φτάσουν πραγματικά να μην έχουν την ανάγκη μας, κι εμείς περιφερόμαστε μόνες μας σε ένα σπίτι, χωρίς τη ζωτικότητα της νεότητας πια, ε, λίγο τσούζει, δεν μπορεί...

Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results.

Albert Einstein

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια μου, το βλέπετε μέσα από τα νιάτα σας.

Δεν ξέρω αν έχετε μαμάδες ή πεθερές ή θείες που έχει αδειάσει το σπίτι τους πια, που τα παιδιά έχουν πάρει το δρόμο τους και εκείνες πια υποφέρουν από το σύνδρομο της "'αδειας φωλιάς".

 

Τι να σου πω βρε Άννα μου, εγώ προσωπικά έχω σαν παράδειγμα τους γονείς μου που μένουν σε άλλη πόλη και ως εκ τούτου μας βλέπουν το πολύ μία φορά το μήνα. Παρά το γεγονός ότι έχουμε τέλεια σχέση και μας λατρεύουν, κι εμένα και τον αδερφό μου που επίσης είναι μακριά, καθόλου δεν τους έχει "χτυπήσει" το σύνδρομο της άδειας φωλιάς. Είναι νεότατοι - γεροί να είναι - και βρίσκουν χίλια δυο πράγματα να γεμίσουν το χρόνο τους. Ταξίδια εντός κι εκτός Ελλάδας, βόλτες, επισκέψεις σε φίλους, γυμναστική, χόμπυ, χαλάααρωση! :-) Είναι το πρότυπό μου και μακάρι να ακολουθήσω μεγαλώνοντας το παράδειγμά τους.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Μακάρι δε λες τίποτα!!!!

Γυμναστική???χαλάρωση???

Ε, είναι προηγμένοι οι άνθρωποι, γι αυτό είσαι κι εσύ έτσι!!!!:D

Αυτή είναι η καλύτερη δυνατή εξέλιξη.

Εγώ για τον εαυτό μου την εύχομαι, αν και στον οικογενειακό μου περίγυρο δεν έχω τέτοια παραδείγματα (η μαμά μου δεν μπορώ να πω, θα το έκανε, αλλά δεν την αφήνουν οι συνθήκες).

 

Είναι καλό να μπορούμε να απολαμβάνουμε το κάθε στάδιο της ζωής μας στην ώρα του και να ξέρουμε ότι η ζωή αποτελείται από διάφορους κύκλους.

Όπως δεν μπορούμε να ξενυχτάμε σε μπαρ και να κάνουμε τους ωραίους μέχρι τα πενήντα, έτσι δεν μπορούμε να είμαστε και μωρομάνες στα εξήντα.

Κάθε πράγμα στον καιρό του!!!

 

* Δεν είμαι κάτι που το καταφέρνουν οι περισσότεροι. Θαυμάζω όσους το κάνουν!!!

Insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results.

Albert Einstein

Link to comment
Share on other sites

Αυτο το φαινομενο συμβαινει τις τελευταιες δεκαετιες γιατι τα παιδια σπουδαζουν, αργουν να αποκατασταθουν επαγγελματικα και κατα επεκταση να κανουν οικογενεια. Αλλιως παλαιοτερα οι γονεις γινονταν γρηγορα παππουδες, και ετσι βοηθουσαν με το μεγαλωμα των εγγονιων και αισθανονταν χρησιμοι. Οι περισσοτεροι δεν ζουσαν βεβαια και σε αστικα κεντρα, εμεναν ολοι μαζι σε χωρια η κωμοπολεις. Αλλα ολα αυτα περασαν ανεπιστρεπτι..

Link to comment
Share on other sites

Αυτο το φαινομενο συμβαινει τις τελευταιες δεκαετιες γιατι τα παιδια σπουδαζουν, αργουν να αποκατασταθουν επαγγελματικα και κατα επεκταση να κανουν οικογενεια. Αλλιως παλαιοτερα οι γονεις γινονταν γρηγορα παππουδες, και ετσι βοηθουσαν με το μεγαλωμα των εγγονιων και αισθανονταν χρησιμοι. Οι περισσοτεροι δεν ζουσαν βεβαια και σε αστικα κεντρα, εμεναν ολοι μαζι σε χωρια η κωμοπολεις. Αλλα ολα αυτα περασαν ανεπιστρεπτι..

 

Και τώρα μπορούν οι παππούδες να αισθάνονται χρήσιμοι και παραγωγικοί και να περνούν ωραία κάνοντας πράγματα που τους ευχαριστούν και τους γεμίζουν χωρίς απαραίτητα να έχουν αναλάβει το μεγάλωμα τον εγγονών τους. Το ότι πέρασαν αυτά τα χρόνια ανεπιστρεπτί δεν κατάλαβα αν το λες για καλό ή για κακό :-) ή είναι απλά μια διαπίστωση.

Link to comment
Share on other sites

Κι εμένα οι γονείς μου είναι επαρχία και εγώ με την αδερφή μου έχουμε φύγει από τα 18 μας από το σπίτι για σπουδές και πλέον ζούμε στην Αθήνα. Ποτέ οι γονείς μου δε μου έδωσαν την αίσθηση ότι δεν βρίσκουν τρόπο να συμπληρώσουν τη ζωή τους χωρίς εμάς. Ξέρω ότι τους λείπουμε, έχουμε απίθανες σχέσεις, αγαπιόμαστε πάρα πολύ, ωστόσο έχουμε δομήσει ο καθένας τη ζωή μας, ώστε να μην "πονάει" η απόσταση και να μη λογίζεται ως απώλεια.

Έχουν τις παρέες τους, τα ενδιαφέροντά τους, τη βολή τους, κι ας είναι 65 και 69 χρονών αντίστοιχα και ορισμένες φορές που έχουν έρθει να μας δουν στην Αθήνα και τους έχουμε παρακαλέσει να κάτσουν λίγο παραπάνω δεν το κάνουν γιατί έχουν κανονίσει κάτι άλλο π.χ. μια εκδρομή. Εγώ αυτό το χαίρομαι αφάνταστα πολύ.

Αυτό σε αντίθεση με τα πεθερικά μου, που είχαν το γιο στο σπίτι μέχρι τα 35 και τώρα,αφού κι εκείνοι ζουν στην επαρχία, στο σπίτι τους δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να κάθονται μονάχοι μέσα στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση το 75% της μέρας.... Είναι πραγματικά κρίμα. Ούτε για περίπατο δεν πάνε. Επίσης, σε κάνουν να νιώθεις πως είναι "αβοήθητοι". Ευτυχώς που ο δικός μου δε μασάει και δεν τους νταντεύει, αλλιώς θα είχαμε πάρα πολλά θέματα.

Link to comment
Share on other sites

Christina 77 ναι μια διαπιστωση ειναι.. Φυσικα και μπορουν οι παππουδες να αισθανονται παραγωγικοι και χωρις το μεγαλωμα των εγγονιων, αλλα εγω δεν το βλεπω σχεδον πουθενα.. Οι περισσοτεροι καθονται σε ενα σπιτι και βλεπουν τηλεοραση η μπαινουν ιντερνετ (και αυτοι πλεον) εχοντας παραλληλα εγγονια που τα βλεπουν σπανιως και χαιροντας ακρας υγειας..

Link to comment
Share on other sites

.........Καλημέρα

συνεχίζω με την προσευχή της μητέρας

 

Κόρη μου που κοιμάσαι κάτω από το βλέμμα του Θεού, εύχομαι να μη φύγει ποτέ από πάνω σου, να πορευτείς στη ζωή με την υπομονή σαν τον καλύτερο σύμμαχό σου,

να γνωρίσεις την ευτυχία της γενναιοδωρίας και τη γαλήνη αυτών που δεν περιμένουν τίποτα, να κατανοείς τα βάσανά σου και να μπορείς να συντροφεύεις τους άλλους στα δικά τους. Σου εύχομαι καθαρή ματιά, συνετό στόμα, μύτη με κατανόηση, αυτιά κουφά στις δολοπλοκίες, δάκρυα αναγκαία και ισορροπημένα.

Σου εύχομαι πίστη σε μια αιώνια ζωή και τη γαλήνη που φέρνει αυτή μαζί της.

Link to comment
Share on other sites

Christina 77 ναι μια διαπιστωση ειναι.. Φυσικα και μπορουν οι παππουδες να αισθανονται παραγωγικοι και χωρις το μεγαλωμα των εγγονιων, αλλα εγω δεν το βλεπω σχεδον πουθενα.. Οι περισσοτεροι καθονται σε ενα σπιτι και βλεπουν τηλεοραση η μπαινουν ιντερνετ (και αυτοι πλεον) εχοντας παραλληλα εγγονια που τα βλεπουν σπανιως και χαιροντας ακρας υγειας..

 

Εμενα οι δικοι μου που μενουν μακρυα αρα μας βλεπουν σπανια μια χαρα ζουν τη ζωη τους...εχουν τη ζωη τους,την καθημερινοτητα τους και δεν είναι κλεισμενοι στο Σπιτι.Βεβαια εργαζονται ακομα.ΝΑι θα ηθελαν να ειμαστε κοντα τους αλλα όχι και να εχουν τα πιστιρικια μου ολη μερα στα ποδια τους να μη μπορουν να κανουν τπτ δικο τους.Η πεθερα μου που μενει κοντα μας και είναι και μονη της...ουτε ξερω πως περναει τη μερα της...παντως στο Σπιτι μας για να δει τα παιδια ερχεται μια στο τοσο η οποτε της πω εγω να μου τα κρατησει για να παω καπου...ομοιως μια στο τοσο.Δε βλεπω να εχει και πολύ ορεξη δλδ να είναι κάθε μερα με τα εγγονια της.Και από άλλες γνωστες μου γιαγιάδες που εχουν αναλαβει να κρατανε τα εγγονια τους καθημερινα τις ακουω και τις βλεπω κουρασμένες και βαριεστημένες.Ολες οι γιαγιάδες λατρευουν τα εγγονια τους αλλα δε νομιζω ότι θελουν να είναι και κάθε μερα ολη μερα μαζι τους.Πολλες τις λυπάμαι κιολας γιατι δεν εχουν καθολου χρονο ουτε καν να κατσουν να δουν τηλεοραση όπως λες γιατι τρεχουν ολη μερα με τα εγγονια.Αρα προσωπικα δε θεωρω ιδανικο για μια γιαγια,παππου να ασχολείται ολη τη μερα με τα εγγονια.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...