5 χρονών και κοιμάται με τους γονείς

[νκκ284]

Καλημέρα γονείς! Έχουμε θέμα με τη μεγάλη μας κόρη, που είναι ήδη 5 χρονών. Θέλει να κοιμάται μαζί μας γιατί φοβάται και δεν πηγαίνει στο δωμάτιό της. Παλαιότερα, μετά από αρκετή προσπάθεια, κοιμόταν στο δικό της δωμάτιο, αλλά ξυπνούσε συχνά και μας φώναζε και πηγαίναμε πότε εγώ πότε ο μπαμπάς της για να ξανακοιμηθεί. Μετά, άρχισε να κοιμάται μαζί μας ξανά και μόλις την έπαιρνε ο ύπνος, την μεταφέραμε στο κρεβάτι της, αλλά ξυπνούσε στο ενδιάμεσο της βραδιάς, έκλαιγε και ερχόταν ξανά στο κρεβάτι μας. Τώρα τρομάζει και μόνο στο να της πούμε να πάει να κοιμηθεί στο δωμάτιό της... Κάποιες φορές το βράδυ, με ρωτά αν κλειδώσαμε καλά την εξώπορτα και άλλα τέτοια. Προφανώς κάτι τη φοβίζει και είναι κολλημένη πάνω μας. Όσο κι αν της εξηγήσαμε ότι είναι ασφαλής και ότι όταν οι γονείς είναι εδώ δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, δεν άλλαξε τίποτα...

Σκέφτομαι και την επίσκεψη σε παιδοψυχολόγο, αλλά προηγουμένως είπα να ρωτήσω γονείς που είχαν παρόμοιο πρόβλημα, να μας πουν πώς το έλυσαν. Ευχαριστώ για την προσοχή σας!

[tzoutzouka]

Καλησπέρα!

 

Τι ίδιο θέμα έχουμε κι εμείς με την κόρη μας

 

Ότι υπάρχει το έχουμε δοκιμάσει. Να της φτιάξουμε το δωμάτιο όπως ακριβώς το θέλει. Να κάθομαι μαζί της μέχρι να κοιμηθεί και μετά να πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Να κοιμάται στο δωμάτιό μας και μετά να την πηγαίνουμε μέσα(μας έφυγε η μέση). Να την καλοπιάνω με διάφορα κόλπα του στυλ "αν κοιμηθείς στο δωμάτιό σου θα σου βάλω αστεράκι κι όταν συμπληρώσεις 20 αστεράκια θα σου πάρω το τάδε παιχνιδάκι". Και πολλά άλλα που ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ πια. Τίποτα δεν έπιασε. Ή που θα έκανα τη διαδρομή δωμάτιο κόρης - δωμάτιο δικό μας καμιά εικοσαριά φορές πριν κοιμηθεί και άλλες τέσσερις μέχρι να ξημερώσει ή που θα κοιμόταν στο δωμάτιό μας γιατί κοντεύαμε να καταρρέυσουμε απο την αυπνία. Κάποιοι μου έχουν πει ότι φταίει η ζήλια προς το μικρότερο αδερφό της ο οποίος κοιμάται ακόμα στην κούνια του στο δωμάτιό μας. Δοκίμασα λοιπόν να τα βάλω και τα δύο στο ίδιο δωμάτιο μπας και έτσι βρούμε λύση στο θέμα. Τζίφος και πάλι. Μετά απο τον αρχικό ενθουσιασμό και κάποιες μέρες που αρρώστησαν και τα δύο και τα πήρα στο κρεβάτι μου για να τα προσέχω το βράδυ (είχαν πολύ ψηλό πυρετό και δεν μπορούσα να τα αφήσω μόνα τους σε άλλο δωμάτιο) μου δήλωσε ότι δεν φεύγει ξανά για το δωμάτιό της.

 

Μια φορά μου είπε - γιατί την έχω ρωτήσει επανελλημένως τι είναι αυτό που την ενοχλεί - ότι φοβάται το εεεεμμ κουρτινόξυλο.

Αλλά δεν μου το έλεγε τόσο καιρό γιατί φοβόταν μην την μαλώσω.

 

Μετά απο πολύ προβληματισμό και σκέψεις για παιδοψυχολόγο κι όλα τα συναφή, σκέφτηκα ότι όταν είμασταν εμείς μικροί, σπάνια υπήρχαν παιδάκια που είχαν δικό τους δωμάτιο και κοιμόντουσαν μόνα τους. Τότε ήταν εξαίρεση. Και ίσως και τότε μπορεί να εμφανίζονταν πολλές περιπτώσεις που να μην ήθελαν παιδάκια να κοιμηθούν μόνα τους.

 

Επίσης μπες λίγο στη θέση τους. Αν εγώ ήμουνα πέντε χρονών και έπρεπε να κοιμηθώ σε ένα δωμάτιο που φοβόμουν κάτι (έστω και γελοίο όπως το κουρτινόξυλο) ή απλά ήθελα παρέα, δεν θα ήταν κάτι περίεργο ή μη φυσιολογικό. Εδώ κάποια στιγμή μου είχε πει η μάνα μου μικρή(ποιός ξέρει πόσες ώρες θα την είχα ταλαιπωρήσει γιατί δεν ήθελα να κοιμηθώ) πως αν τολμήσω και κατέβω απο την κούνια μου θα με φάνε οι αρουραίοι που είναι κάτω απο το κρεβάτι και είχα χεστεί επάνω μου. Κοίταζα επι ένα ολόκληρο χρόνο αν όντως υπάρχουν κάτω απο το κρεβάτι. Φαντάσου λοιπόν τι μπορεί να βάζουν στο μικρό τους μυαλουδάκι όταν σβήνει το φως και φεύγουμε απο το δωμάτιο.

 

Οπότε το αποδέχτηκα και τώρα απλά ψάχνω λύση για να δω πως θα χωρέσω όλους μας μέσα στο υπνοδωμάτιό μας μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και μου πούνε απο μόνα τους "τι μάνα είσαι εσύ που δεν μας έχεις φτιάξει ακόμα το δωμάτιό μας και επιτέλους μεγαλώσαμε ακόμα με τη μαμά και τον μπαμπά θα κοιμόμαστε? ε???".:roll::lol:

[katerinag]

Ωραία όλα αυτά βρε παιδιά, το θέμα είναι αυτό που λένε ότι δεν ανεξαρτητοποιούνται/μεγαλώνουν έτσι…

Και μένα ο δικός μου είναι 5 και περνάμε πολύ συχνά αυτή τη φάση που σηκώνεται και έρχεται στο κρεβάτι μας τη νύχτα και πότε τον ξαναπάμε πότε τον αφήνουμε μαζί μας. Το μόνο που πιάνει σε εμάς είναι που το έχω πει να κοιτάει από τις γρίλιες του παραθύρου αν έχει ξημερώσει μπορεί να έρθει αλλιώς όχι, και αυτό τις περισσότερες φορές το ακολουθεί, αλλά όχι πάντα… εμάς δεν μας πειράζει να έρχεται στις 3 και να συνεχίζει τον ύπνο του μαζί μας, ο φόβος μου μόνο είναι μήπως του κάνουμε κακό του ίδιου ψυχολογικά… εγώ και η κολλητή μου που κοιμόμασταν μαζί τους αντιμετωπίσαμε μεγάλο πρόβλημα αργότερα γιατί φοβόμασταν να κοιμηθούμε μόνες μας στο σπίτι μας ….

[ΣΟΦΙΑΖΕΥ]

Κι εμείς στο club. Τι αγκαλίτσες έχουμε κάνει, τι όμορφες στιγμές ανεπανάληπτες. Εφάρμοσα την μέθοδο της tzoutzoukas και τα άφησα να ζητήσουν μόνα τους να φύγουν από το δωμάτιο. Παιδοψυχολόγο που είχαμε ρωτήσει όταν κάναμε κάποιες συνεδρίες στο σχολείο μας είπε ότι δεν δημιουργείται κάποιο θέμα στο παιδί που θέλει να κοιμάται με τους γονείς όμως τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ακολουθούν τα όρια που τους θέτουμε κι ότι περισσότερο εμείς δημιουργούμε αυτή την κατάσταση διότι εμείς έχουμε αυτή την ανάγκη κι όχι τα παιδιά. Εγώ πάντως δεν μετάνιωσα που κοιμόμασταν τετράδα.

[daisy1]

Καλησπέρα!

 

Τι ίδιο θέμα έχουμε κι εμείς με την κόρη μας

 

Ότι υπάρχει το έχουμε δοκιμάσει. Να της φτιάξουμε το δωμάτιο όπως ακριβώς το θέλει. Να κάθομαι μαζί της μέχρι να κοιμηθεί και μετά να πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Να κοιμάται στο δωμάτιό μας και μετά να την πηγαίνουμε μέσα(μας έφυγε η μέση). Να την καλοπιάνω με διάφορα κόλπα του στυλ "αν κοιμηθείς στο δωμάτιό σου θα σου βάλω αστεράκι κι όταν συμπληρώσεις 20 αστεράκια θα σου πάρω το τάδε παιχνιδάκι". Και πολλά άλλα που ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ πια. Τίποτα δεν έπιασε. Ή που θα έκανα τη διαδρομή δωμάτιο κόρης - δωμάτιο δικό μας καμιά εικοσαριά φορές πριν κοιμηθεί και άλλες τέσσερις μέχρι να ξημερώσει ή που θα κοιμόταν στο δωμάτιό μας γιατί κοντεύαμε να καταρρέυσουμε απο την αυπνία. Κάποιοι μου έχουν πει ότι φταίει η ζήλια προς το μικρότερο αδερφό της ο οποίος κοιμάται ακόμα στην κούνια του στο δωμάτιό μας. Δοκίμασα λοιπόν να τα βάλω και τα δύο στο ίδιο δωμάτιο μπας και έτσι βρούμε λύση στο θέμα. Τζίφος και πάλι. Μετά απο τον αρχικό ενθουσιασμό και κάποιες μέρες που αρρώστησαν και τα δύο και τα πήρα στο κρεβάτι μου για να τα προσέχω το βράδυ (είχαν πολύ ψηλό πυρετό και δεν μπορούσα να τα αφήσω μόνα τους σε άλλο δωμάτιο) μου δήλωσε ότι δεν φεύγει ξανά για το δωμάτιό της.

 

Μια φορά μου είπε - γιατί την έχω ρωτήσει επανελλημένως τι είναι αυτό που την ενοχλεί - ότι φοβάται το εεεεμμ κουρτινόξυλο.

Αλλά δεν μου το έλεγε τόσο καιρό γιατί φοβόταν μην την μαλώσω.

 

Μετά απο πολύ προβληματισμό και σκέψεις για παιδοψυχολόγο κι όλα τα συναφή, σκέφτηκα ότι όταν είμασταν εμείς μικροί, σπάνια υπήρχαν παιδάκια που είχαν δικό τους δωμάτιο και κοιμόντουσαν μόνα τους. Τότε ήταν εξαίρεση. Και ίσως και τότε μπορεί να εμφανίζονταν πολλές περιπτώσεις που να μην ήθελαν παιδάκια να κοιμηθούν μόνα τους.

 

Επίσης μπες λίγο στη θέση τους. Αν εγώ ήμουνα πέντε χρονών και έπρεπε να κοιμηθώ σε ένα δωμάτιο που φοβόμουν κάτι (έστω και γελοίο όπως το κουρτινόξυλο) ή απλά ήθελα παρέα, δεν θα ήταν κάτι περίεργο ή μη φυσιολογικό. Εδώ κάποια στιγμή μου είχε πει η μάνα μου μικρή(ποιός ξέρει πόσες ώρες θα την είχα ταλαιπωρήσει γιατί δεν ήθελα να κοιμηθώ) πως αν τολμήσω και κατέβω απο την κούνια μου θα με φάνε οι αρουραίοι που είναι κάτω απο το κρεβάτι και είχα χεστεί επάνω μου. Κοίταζα επι ένα ολόκληρο χρόνο αν όντως υπάρχουν κάτω απο το κρεβάτι. Φαντάσου λοιπόν τι μπορεί να βάζουν στο μικρό τους μυαλουδάκι όταν σβήνει το φως και φεύγουμε απο το δωμάτιο.

 

Οπότε το αποδέχτηκα και τώρα απλά ψάχνω λύση για να δω πως θα χωρέσω όλους μας μέσα στο υπνοδωμάτιό μας μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και μου πούνε απο μόνα τους "τι μάνα είσαι εσύ που δεν μας έχεις φτιάξει ακόμα το δωμάτιό μας και επιτέλους μεγαλώσαμε ακόμα με τη μαμά και τον μπαμπά θα κοιμόμαστε? ε???".:roll::lol:

 

 

:D:D γέλασα πολύ με τους αρουραίους!!! Σου έδωσε και λόγο για να φοβάσαι, απίστευτες οι τεχνικές των μαμαδων μας!

 

Δεν έχω κάποια συμβουλή απλά νομίζω οτι στη ηλικία που έφτασαν τα παιδάκια σας λογικά όπου ναναι θα ζητήσουν το δωμάτιό τους οπότε αρχίστε ετοιμασίες. Επίσης να πώ οτι κι εγώ όταν λείπει ο άντρας μου δυσκολεύομαι να κοιμηθώ που είμαι και μεγάλη οπότε τα δικαιολογώ τα παιδάκια. Εγώ την κόρη μου την είχα βάλει πολύ νωρίς στο δωμάτιο καλώς ή κακώς και έτσι δεν είχαμε ποτέ τέτοια θέματα. Θυμάμαι όμως πέρισυ στα 2,5 μετά απο διακοπές μου ζητούσε να κοιμηθεί μαζί μου και όταν της είπα οτι τώρα γυρίσαμε στο σπίτι μας, δε χρειάζεται να κοιμόμαστε μαζί με ρωτούσε γιατί κοιμάμαι με το μπαμπά και αν ο μπαμπάς φοβάται και γιαυτό κοιμάμαι μαζί του

[vvassoula]

Κι εμείς στο club.

 

Εμένα πάλι (5,5 χρονών) μου λέει πως θέλει ναι κοιμάται με παρέα και όχι μόνος του.

 

Εσύ μαμά γιατί κοιμάστε μαζί με τον μπαμπά κι εγώ μόνος μου ;;;

 

Εμείς εφαρμόζουμε τον κανόνα του σκ (τις εργάσιμες κοιμάται στο κρεββάτι του και τα σκ μαζί μας). Τώρα βέβαια μετά τις γιορτές (που ήταν συνέχει σκ γιατί είχαμε άδεια) έχουμε πάλι πισωγύρισμα.

 

Τί να πω.

 

Φίλη μου (με μεγάλο παιδί) μού λέει: χαρείτε τώρα που σας θέλει, γιατί μετά τα 8-9 θα σας κλείνει την πόρτα στα μούτρα ...

[lelaki1980]

Καλησπέρα!

 

Τι ίδιο θέμα έχουμε κι εμείς με την κόρη μας

 

Ότι υπάρχει το έχουμε δοκιμάσει. Να της φτιάξουμε το δωμάτιο όπως ακριβώς το θέλει. Να κάθομαι μαζί της μέχρι να κοιμηθεί και μετά να πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Να κοιμάται στο δωμάτιό μας και μετά να την πηγαίνουμε μέσα(μας έφυγε η μέση). Να την καλοπιάνω με διάφορα κόλπα του στυλ "αν κοιμηθείς στο δωμάτιό σου θα σου βάλω αστεράκι κι όταν συμπληρώσεις 20 αστεράκια θα σου πάρω το τάδε παιχνιδάκι". Και πολλά άλλα που ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ πια. Τίποτα δεν έπιασε. Ή που θα έκανα τη διαδρομή δωμάτιο κόρης - δωμάτιο δικό μας καμιά εικοσαριά φορές πριν κοιμηθεί και άλλες τέσσερις μέχρι να ξημερώσει ή που θα κοιμόταν στο δωμάτιό μας γιατί κοντεύαμε να καταρρέυσουμε απο την αυπνία. Κάποιοι μου έχουν πει ότι φταίει η ζήλια προς το μικρότερο αδερφό της ο οποίος κοιμάται ακόμα στην κούνια του στο δωμάτιό μας. Δοκίμασα λοιπόν να τα βάλω και τα δύο στο ίδιο δωμάτιο μπας και έτσι βρούμε λύση στο θέμα. Τζίφος και πάλι. Μετά απο τον αρχικό ενθουσιασμό και κάποιες μέρες που αρρώστησαν και τα δύο και τα πήρα στο κρεβάτι μου για να τα προσέχω το βράδυ (είχαν πολύ ψηλό πυρετό και δεν μπορούσα να τα αφήσω μόνα τους σε άλλο δωμάτιο) μου δήλωσε ότι δεν φεύγει ξανά για το δωμάτιό της.

 

Μια φορά μου είπε - γιατί την έχω ρωτήσει επανελλημένως τι είναι αυτό που την ενοχλεί - ότι φοβάται το εεεεμμ κουρτινόξυλο.

Αλλά δεν μου το έλεγε τόσο καιρό γιατί φοβόταν μην την μαλώσω.

 

Μετά απο πολύ προβληματισμό και σκέψεις για παιδοψυχολόγο κι όλα τα συναφή, σκέφτηκα ότι όταν είμασταν εμείς μικροί, σπάνια υπήρχαν παιδάκια που είχαν δικό τους δωμάτιο και κοιμόντουσαν μόνα τους. Τότε ήταν εξαίρεση. Και ίσως και τότε μπορεί να εμφανίζονταν πολλές περιπτώσεις που να μην ήθελαν παιδάκια να κοιμηθούν μόνα τους.

 

Επίσης μπες λίγο στη θέση τους. Αν εγώ ήμουνα πέντε χρονών και έπρεπε να κοιμηθώ σε ένα δωμάτιο που φοβόμουν κάτι (έστω και γελοίο όπως το κουρτινόξυλο) ή απλά ήθελα παρέα, δεν θα ήταν κάτι περίεργο ή μη φυσιολογικό. Εδώ κάποια στιγμή μου είχε πει η μάνα μου μικρή(ποιός ξέρει πόσες ώρες θα την είχα ταλαιπωρήσει γιατί δεν ήθελα να κοιμηθώ) πως αν τολμήσω και κατέβω απο την κούνια μου θα με φάνε οι αρουραίοι που είναι κάτω απο το κρεβάτι και είχα χεστεί επάνω μου. Κοίταζα επι ένα ολόκληρο χρόνο αν όντως υπάρχουν κάτω απο το κρεβάτι. Φαντάσου λοιπόν τι μπορεί να βάζουν στο μικρό τους μυαλουδάκι όταν σβήνει το φως και φεύγουμε απο το δωμάτιο.

 

Οπότε το αποδέχτηκα και τώρα απλά ψάχνω λύση για να δω πως θα χωρέσω όλους μας μέσα στο υπνοδωμάτιό μας μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και μου πούνε απο μόνα τους "τι μάνα είσαι εσύ που δεν μας έχεις φτιάξει ακόμα το δωμάτιό μας και επιτέλους μεγαλώσαμε ακόμα με τη μαμά και τον μπαμπά θα κοιμόμαστε? ε???".:roll::lol:

 

εμενα φοβαται τις πεταλουδες λεει που εχω βαλει στην κουρτινα της!να της βγαλουμε αγαπη μου λεω......και μετα αρχιζει αααα και τι θα κανω αμα τις βγαλεις τις καημενες?της λεω αφου τις φοβασαι αν και δεν θα επρεπε γιατι οι πεταλουδες ειναι διακοσμητικες και τις εχω βαλει για να ειναι πιο ομορφη η κουρτινα....και μετα βρισκει αλλες δικαιολογιες....μεχρι και το κρεβατι τις γυρισα κοντρα στο παραθυρο για να μην βλεπει τις πεταλουδες γιατι ουρλιαζε τελικα να μην τις βγαλω.....οποτε καταλαβαινετε οτι δεν φοβαται πραγματικα κατι απλα ειναι δικαιολογιες για να κοιμομαστε μαζι......πρεπει ομως και εγω να το κοψω οπου να ναι γιατι και εμενα δεν μου αρεσει να μην κοιμαται στο δωματιο της...ειναι 4,5 χρονων και μου το κανει περιπου 8-9 μηνες...πριν δεν υπηρχε θεμα....παραμυθακι και υπνος....τι να πω δεν αγχωνομαι θα γινει και αυτο σιγα-σιγα

[tzoutzouka]

:D:D γέλασα πολύ με τους αρουραίους!!! Σου έδωσε και λόγο για να φοβάσαι, απίστευτες οι τεχνικές των μαμαδων μας!

 

Επίσης να πώ οτι κι εγώ όταν λείπει ο άντρας μου δυσκολεύομαι να κοιμηθώ που είμαι και μεγάλη οπότε τα δικαιολογώ τα παιδάκια. Εγώ την κόρη μου την είχα βάλει πολύ νωρίς στο δωμάτιο καλώς ή κακώς και έτσι δεν είχαμε ποτέ τέτοια θέματα.

 

Καλέ ναι τι λες τώρα.. όταν λείπει ο άντρας μου και αν τύχει και είμαι μόνη μου σπίτι, αγριεύομαι τόσο πολύ που κάνω αιώνες να κοιμηθώ. Και δεν έχω κάποιο ψυχολογικό τραύμα από παιδική ηλικία ή κάτι παρόμοιο ε? (αν εξαιρέσεις τους αρουραίους χαχαχαχα)

 

Ο γιός μου πάλι δεν έχει τέτοια προβλήματα, κοιμάται από βρέφος όπου τον βάλω και με τέτοια ευκολία που δεν το πίστευα μετά από τέτοια ταλαιπωρία με την κόρη μου - μιλάμε για αυπνία πέντε χρόνων τώρα:shock:

[goody]

Τα ιδια και εμεις! Εμενα φοβαται τα φαντασματα... τον εχω καθησυχασει χιλιες φορες για το θεμα,δεν ξερω που του καρφωθηκε, λογικα απο καποιο παραμυθι. Αλλα περα απο τα φαντασματα μου δηλωνει οτι δεν θελει να κοιμαται μονος του θελει να ειμαστε παρεα. Δοκιμασα ολα οσα εκανε και η τζουτζουκα, τελικα του ''κολλησα'' με διαφορα τεχνασματα και παιχνιδια ενα κουκλακι του μικυ που εχει για να κοιμαται με αυτο παρεα μπας και βρει παρηγορια αλλα το μονο που καταφερα ειναι να κοιμαται και ο μικυ στο κρεβατι μας.... :roll:

Και εγω τεινω στην ιδια λυση με αυτο που λετε και οι υπολοιπες...θα περιμενω να το ξεπερασει μονος του,δεν γινεται και αλλιως..

[Scratée]

Προσωπικά, βρίσκω την προσέγγισή σας γλυκύτατη! Μπαίνοντας στο τοπικ, περίμενα να διαβάσω απόψεις επιπέδου "Κοιμήσου παιδί μου"!

 

Το αστείο (και ωραίο) είναι ότι οι πραγματικά ειδικοί στον ύπνο (δηλαδή εκείνοι που ασχολούνται με το θέμα σε ερευνητικό-ακαδημαϊκό επίπεδο και όχι οι απανταχού αυτοαποκαλούμενοι "ειδικοί") όπως ειναι ο McKenna, στο Πανεπιστήμιο Notre Dame των ΗΠΑ και η Sunderland , στο Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Λονδίνου, συστήνουν να κοιμούνται τα παιδιά με τους γονείς ως τα 5!!!

[tzoutzouka]

Προσωπικά' date=' βρίσκω την προσέγγισή σας γλυκύτατη! Μπαίνοντας στο τοπικ, περίμενα να διαβάσω απόψεις επιπέδου "Κοιμήσου παιδί μου"!

 

Το αστείο (και ωραίο) είναι ότι οι [b']πραγματικά[/b] ειδικοί στον ύπνο (δηλαδή εκείνοι που ασχολούνται με το θέμα σε ερευνητικό-ακαδημαϊκό επίπεδο και όχι οι απανταχού αυτοαποκαλούμενοι "ειδικοί") όπως ειναι ο McKenna, στο Πανεπιστήμιο Notre Dame των ΗΠΑ και η Sunderland , στο Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Λονδίνου, συστήνουν να κοιμούνται τα παιδιά με τους γονείς ως τα 5!!!

 

Καλημέρα και σε σένα!

 

Θα ήθελα να προσθέσω πως επειδή εμείς σαν γονείς δοκιμάσαμε τα πάντα, όποια μέθοδο κι αν υπήρχε, οι απόψεις τύπου "κοιμήσου παιδί μου" προσωπικά με βρίσκουν λίγο αντίθετη. Δηλαδή εγώ, σαν άνθρωπος και σαν μάνα, δεν μπορώ να αφήνω το παιδί μου να κλαίει κάθε βράδυ μέχρι να συνηθίσει τι? Κάτι που δεν είναι και τόσο φυσιολογικό? Αν αναλογιστείς πως οι κοινωνίες μέχρι και πριν λίγα χρόνια ήταν διαμορφωμένες έτσι ώστε όλα τα μέλη της οικογένειας να κοιμούνται - αν όχι όλοι μαζί τουλάχιστον με παρέα, τότε που είναι το αφύσικο και το προβληματικό να ζητάνε τα παιδάκια μας το αναμενόμενο: να κοιμούνται με παρέα, είτε αυτός είναι ο γονιός είτε μεγαλύτερο αδερφάκι/ια?

 

Δεν νομίζω πως αυτό κάνει τα παιδάκια λιγότερο ανεξάρτητα. Το πόσο ανεξάρτητο είναι ένα παιδί, νομίζω πως είναι θέμα χαρακτήρα. Εμένα και τα δύο παιδιά κοιμούνται μαζί μου. Όχι στο ίδιο κρεβάτι, στο ίδιο δωμάτιο. Η κόρη μου είναι πιο κολλημένη επάνω μου. Ο γιός μου είναι τελείως ανεξάρτητος, θέλει να τα καταφέρνει όλα μόνος του. Έχουμε λοιπόν δύο παιδιά που μεγαλώνουν στις ίδιες συνθήκες, αλλά με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες.

 

Και καταλήγω, για να μην σας κουράσω κι άλλο, πως όλο αυτό το θέμα με τα ξεχωριστά δωμάτια και το θέμα της ανεξαρτησίας των παιδιών σε συνάρτηση με το θέμα του ξεχωριστού ύπνου ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα με την απόκτηση μεγαλύτερων σπιτιών με δυνατότητα ξεχωριστών παιδικών δωματίων. Ποτέ πριν δεν είχα ακούσει να γίνεται τόσο θέμα με το που θα κοιμηθεί το κάθε παιδί. Παλιά και λόγω έλειψης χώρου, κοιμόταν το κάθε παιδί όπου βρίσκανε χώρο να εναποθέσουν ένα κρεβάτι και δεν νομίζω να προβληματίζονταν ιδιαίτερα για αυτό το θέμα. Κανένας δεν κατέληξε προβληματικός εξαιτίας αυτού.

[Thumber]

Καλημέρα μανούλες! Εγω εάν ξανακούσω "μα πας καλά που το έχεις να κοιμάται μαζί σου" θα βγάλω ότι παπούτσι φοράω (κ ελπίζω να είναι γόβα) κ νταν στο δόξα πατρί! Αν φίλε-η δεν έχεις περάσει την υπέρτατη αυπνία με 5-10 ξυπνήματα κάθε βράδυ μη το παίζεις master bedtime! ! Το μοναδικό που αναρωτιέμαι είναι γιατι σώνει κ καλά τα παιδάκια που κοιμούνται μόνα είναι πιο ανεξάρτητα; κ Εντάξει όταν τα παιδάκια κοιμούνται από μωρά όλη νυχτα κ εχουν συνηθίσει. Αλλά αν το εκάστοτε παιδακι κλαίει κ φοβάται το κάθε τι (πχ ο αδερφός μου φοβόταν τα αέρια του. Ναι, ναι καλά διαβάσατε) κ εσύ αρνείσαι να του προσφέρεις την ασφαλεια που ζητάει ποιος σου εγγυάται ότι το παιδί σου δεν θα έχει πρόβλημα ανασφάλειας μεγαλώνοντας ή ελλειψη θάρρους; Κ εσυ θα είσαι ήσυχη γιατι θα εχεις καταφέρει να το κάνεις να κοιμηθεί μόνο του κ να καταπιεί τον φόβο του. Αν θεωρούμε ηλίθιους τους φόβους των παιδιών μας πώς μεγαλώνοντας θα μπορούν να μας εμπιστευτούν τους φόβους τους ή τις ανησυχίες τους; Κ τότε δυστυχώς οι φόβοι τους δεν θα είναι ένα κουρτινόξυλο ή το τσαλακωμένο σεντόνι αλλά το παιδί του γείτονα που το εκβιάζει, το χτυπάει και και και. Αυτά κατά τη δική μου ταπεινή άποψη. Ο κάθε γονιός ας κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τη δική του οικογένεια χωρίς να κατακρίνει τον διπλανο του γιατι αν βρισκόταν στη θέση του μπορεί κ να έκανε το ίδιο... Αναζητήστε ένα άρθρο του κ. Παπαβέντση που κάνει παραλληλισμό το τι αισθάνεται το παιδί όταν εφαρμόζουμε το κοιμήσου παιδί μου με το τι θα αισθανόταν η κάθε γυναίκα αν της φερόταν έτσι ο σύζυγος. Είναι απλά υπέροχο. Αυτά από μια μαμα που κοιμάται με τον 2.5 ετών γιό της κ κανείς από την οικογένεια δεν έχει παράπονο..

[tzoutzouka]

Αλλά αν το εκάστοτε παιδακι κλαίει κ φοβάται το κάθε τι (πχ ο αδερφός μου φοβόταν τα αέρια του. Ναι, ναι καλά διαβάσατε) κ εσύ αρνείσαι να του προσφέρεις την ασφαλεια που ζητάει ποιος σου εγγυάται ότι το παιδί σου δεν θα έχει πρόβλημα ανασφάλειας μεγαλώνοντας ή ελλειψη θάρρους; Κ εσυ θα είσαι ήσυχη γιατι θα εχεις καταφέρει να το κάνεις να κοιμηθεί μόνο του κ να καταπιεί τον φόβο του.

 

Αυτό ακριβώς. Το μόνο που θα έχω καταφέρει είναι να το έχω κάνει να καταπιεί τον φόβο του - όχι να τον ξεπεράσει ή να αισθανθεί ασφάλεια.

 

Αναζητήστε ένα άρθρο του κ. Παπαβέντση που κάνει παραλληλισμό το τι αισθάνεται το παιδί όταν εφαρμόζουμε το κοιμήσου παιδί μου με το τι θα αισθανόταν η κάθε γυναίκα αν της φερόταν έτσι ο σύζυγος.

 

Έτσι ακριβώς. Αν κάθε φορά που αισθανόμασταν χάλια ψυχολογικά και θέλαμε στήριξη απο κάποιον που αγαπούσαμε και εμπιστευόμασταν απόλυτα...κι αυτός ο κάποιος για να γίνουμε πιο δυνατοί μας άφηνε να κλαίμε μόνες μας για να γίνουμε πιο ανεξάρτητες...τι θα σκεφτόμασταν? Δεν θα βιώναμε άραγε την απόλυτη απόρριψη? Προσωπικά το έχω βιώσει με φίλη και ήταν επιεικά απαίσιο. Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχει η φιλία. Ε λοιπόν, αν με την φιλία μπορείς να νιώσεις συναισθηματική απόρριψη τη στιγμή που ζητάς στήριξη, φαντάσου τι νιώθουν για τους γονείς τους τα παιδάκια που για κάποιο λόγο είναι πιο ευάλωτα συναισθηματικά και φοβούνται να μείνουν μόνα τους. Κι αν αυτά που λέω φαντάζουν υπερβολικά οκ, είμαι μια μαμά που λειτουργεί περισσότερο με το ένστικτο και ύστερα με την λογική.

 

 

με bold οι απόψεις μου

[ekavi_]

Αρκεί να μην ενισχύουμε τους φόβους τους και καταλήξουν στο να μην μπορούν να κοιμηθούν μόνα τους, αλλά να έχουν πάντα ανάγκη κάποιον δίπλα τους.

 

πχ ξέρω ενήλικη που όταν έλειπε ο άντρας τις νύχτες για δουλειά, φώναζε τη μάνα της να κοιμηθεί μαζί της γιατί φοβόταν μόνη της... Έλεος...

 

Από την άλλη μην περάσουμε και στο άλλο άκρο να απαγορεύουμε δια ροπάλου στο παιδί να κοιμηθεί κάποιες φορές μαζί μας μην τυχόν και δεν ανεξαρτητοποιηθεί. Μια μέση λύση υποστηρίζω όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα.

[ekavi_]

Καλημέρα γονείς! Έχουμε θέμα με τη μεγάλη μας κόρη, που είναι ήδη 5 χρονών. Θέλει να κοιμάται μαζί μας γιατί φοβάται και δεν πηγαίνει στο δωμάτιό της. Παλαιότερα, μετά από αρκετή προσπάθεια, κοιμόταν στο δικό της δωμάτιο, αλλά ξυπνούσε συχνά και μας φώναζε και πηγαίναμε πότε εγώ πότε ο μπαμπάς της για να ξανακοιμηθεί. Μετά, άρχισε να κοιμάται μαζί μας ξανά και μόλις την έπαιρνε ο ύπνος, την μεταφέραμε στο κρεβάτι της, αλλά ξυπνούσε στο ενδιάμεσο της βραδιάς, έκλαιγε και ερχόταν ξανά στο κρεβάτι μας. Τώρα τρομάζει και μόνο στο να της πούμε να πάει να κοιμηθεί στο δωμάτιό της... Κάποιες φορές το βράδυ, με ρωτά αν κλειδώσαμε καλά την εξώπορτα και άλλα τέτοια. Προφανώς κάτι τη φοβίζει και είναι κολλημένη πάνω μας. Όσο κι αν της εξηγήσαμε ότι είναι ασφαλής και ότι όταν οι γονείς είναι εδώ δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, δεν άλλαξε τίποτα...

Σκέφτομαι και την επίσκεψη σε παιδοψυχολόγο, αλλά προηγουμένως είπα να ρωτήσω γονείς που είχαν παρόμοιο πρόβλημα, να μας πουν πώς το έλυσαν. Ευχαριστώ για την προσοχή σας!

 

Θα σου πρότεινα μια μέση λύση. Μην καταλήξει να μην πατάει καθόλου στο δωμάτιό της.

Θα πρέπει να την καθυσηχάσεις ότι δεν υπάρχει τίποτα το επικίνδυνο στο δωμάτιό της. Να της εξηγήσεις ότι μπορεί να έρχεται κάποιες στιγμές αν χρειαστεί παρέα ή αν τρομάξει από κάποιο όνειρο, αλλά όχι επειδή κινδυνεύει στο δωμάτιο της.

Σαν χειροπιαστή λύση θα πρότεινα να πηγαίνεις εσύ στο δωμάτιό της για λίγο μέχρι να αποκοιμηθεί και μετά να φεύγεις. Εγώ αυτό έκανα παλιά. Πήγαινα στο δωμάτιο της κόρης μου που επίσης ένιωθε ανασφάλεια μόνη της (δεν θα έλεγα φόβο), της έλεγα κάποιο παραμύθι, περίμενα να γλαρώσει και τότε έφευγα με το πρόσχημα ότι πάω κάτι να κάνω στην κουζίνα και θα επιστρέψω. Ε, μετά από λίγο την έπαιρνε ο ύπνος. Αν δεν την έπαιρνε, γύρναγα για λίγο και ξαναέφευγα.

 

Δώστης και κάποιο κουκλάκι να έχει μαζί της στο κρεββάτι για να νιώθει καλύτερα.

[dez001]

Kαι εμείς στο club.Το θέμα είναι ...αντέχετε???? εγώ πλέον δεν αντέχω!! σηκώνομαι 2-3 φορές για τον καθένα. το πρωί σκέφτομαι πόσες φορές άλλαξα κρεβάτι και με πιάνει απελπισία. Μήπως αν τους βάλω στο ίδιο δωμάτιο θα ήταν λύση ??? Το έχει δοκιμάσει καμιά σας ???

[tzoutzouka]

Και πάλι εγώ θα απαντήσω. Θα με βαρεθήτε σε αυτό το ποστ.

 

Ναι, το έχω δοκιμάσει εγώ. Την πρώτη νύχτα μια χαρά, κοιμήθηκαν και τα δύο σαν πουλάκια. Την δεύτερη νύχτα το ίδιο. Είπα "επιτέλους γλυτώσαμε τα πέρα δώθε!". Μετά απο μια εβδομάδα πήραν φόρα και άρχισαν να κάνουν αστεία μεταξύ τους. Μιλάμε ότι κακάριζαν τόσο πολύ που εννοείται ότι αφενός μεν δεν μπορούσαμε να ησυχάσουμε, αφετέρου τους άρεσαν τόσο πολύ τα αστεία τους που είπαν να το τραβήξουν μέχρι να πάει η ώρα δώδεκα. Και πάλι δεν σταμάταγαν. Έπρεπε να βάλω τις φωνές και να κάτσω σαν μπάστακας απο πάνω τους για να κοιμηθούνε επιτέλους.

 

Ε ώσπου αρρώστησαν ξαναμανά, ήρθαν ξαναμανά στο δωμάτιό μας γιατί μια ανασφάλεια όταν είναι άρρωστα την έχω, οπότε άρχισαν να κοιμούνται μια φυσιολογική ώρα (γύρω στις εννιάμιση βαριά δέκα) και το πήρα κι εγώ απόφαση ότι η λύση για να μην καταρρεύσουμε απο την αυπνία και μας απολύσουν και τους δύο είναι να κοιμούνται στο δωμάτιό μας και ησύχασα.

[dez001]

Ωραια!!! με ισοπέδωσες !!!είχα επενδύσει σε αυτό!!!

[tzoutzouka]

Ωραια!!! με ισοπέδωσες !!!είχα επενδύσει σε αυτό!!!

 

Κοίτα, επειδή τα παιδιά μου την είδαν "οι παλιάτσοι του μεσονυχτίου" δεν σημαίνει ότι το ίδιο θα γίνει και με τα δικά σου.

 

Με εσάς μπορεί να πετύχει, δοκίμασέ το. Δεν είναι όλα τα παιδάκια τα ίδια στο κάτω κάτω.

[νκκ284]

Κορίτσια, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και που αφιερώσατε χρόνο να πείτε τις απόψεις σας, αλλά και να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία. Μάλλον είμαστε πολλοί τελικά που βιώνουμε το ίδιο θέμα.

Καταλαβαίνω και την άποψη που λέει ότι είναι φυσιολογικό να θέλουν τα παιδιά παρέα για να μπορέσουν να κοιμηθούν και να νιώθουν ασφαλή και πρέπει να τους προσφέρουμε αυτή την ασφάλεια.

Απλά με ανησυχεί το πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό, λόγω του ότι τα κοκαλάκια μας και τα πλευρά μας έχουν διαλυθεί από τις κλωτσιές, ξυπνάμε κουρασμένοι, ενώ από την άλλη έχουμε και το βρέφος πλέον στο ίδιο δωμάτιο και όταν η μεγάλη είναι άρρωστη, καταλαβαίνετε ότι αυτό δημιουργεί επιπλέον δυσκολίες...

Αν είναι όμως θεμα χρόνου να πάει στο δωμάτιό της, τότε αυτό με ανακουφίζει. Διότι ξέρω και περίπτωση όπου κοριτσι γυμνασίου δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το δωμάτιο των γονιών της (είχε δικό της κρεβάτι μέσα στο δωμάτιό τους) και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα στη σχέση του ζευγαριου.

 

Ekavi, και καθησυχασμούς έχω δώσει, και στο δωμάτιό της πήγαινα μέχρι να κοιμηθεί, και παραμύθια διαβάσαμε, και κόλπα δοκιμάσαμε, ακόμη και κουκλάκια και μπουλουκάκια χρησιμοποιήσαμε - όλα χωρίς αποτέλεσμα.

 

Ας ελπίσουμε ότι μεγαλώνοντας θα ξεπεράσει τους όποιους φόβους της και να μπορέσει να μετακομίσει στο δωμάτιό της σιγά-σιγά... Λέει πάντως ότι όταν μεγαλώσει λίγο η αδελφή της και θα είναι μαζί της στο δωμάτιό της, θα πάει κι αυτή. Έχω λίγες αμφιβολίες, αλλά... ίδωμεν!

[ΑΝΝΑ24]

Κορίτσια, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας και που αφιερώσατε χρόνο να πείτε τις απόψεις σας, αλλά και να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία. Μάλλον είμαστε πολλοί τελικά που βιώνουμε το ίδιο θέμα.

Καταλαβαίνω και την άποψη που λέει ότι είναι φυσιολογικό να θέλουν τα παιδιά παρέα για να μπορέσουν να κοιμηθούν και να νιώθουν ασφαλή και πρέπει να τους προσφέρουμε αυτή την ασφάλεια.

Απλά με ανησυχεί το πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό, λόγω του ότι τα κοκαλάκια μας και τα πλευρά μας έχουν διαλυθεί από τις κλωτσιές, ξυπνάμε κουρασμένοι, ενώ από την άλλη έχουμε και το βρέφος πλέον στο ίδιο δωμάτιο και όταν η μεγάλη είναι άρρωστη, καταλαβαίνετε ότι αυτό δημιουργεί επιπλέον δυσκολίες...

Αν είναι όμως θεμα χρόνου να πάει στο δωμάτιό της, τότε αυτό με ανακουφίζει. Διότι ξέρω και περίπτωση όπου κοριτσι γυμνασίου δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το δωμάτιο των γονιών της (είχε δικό της κρεβάτι μέσα στο δωμάτιό τους) και αυτό δημιουργούσε πρόβλημα στη σχέση του ζευγαριου.

 

Ekavi, και καθησυχασμούς έχω δώσει, και στο δωμάτιό της πήγαινα μέχρι να κοιμηθεί, και παραμύθια διαβάσαμε, και κόλπα δοκιμάσαμε, ακόμη και κουκλάκια και μπουλουκάκια χρησιμοποιήσαμε - όλα χωρίς αποτέλεσμα.

 

Ας ελπίσουμε ότι μεγαλώνοντας θα ξεπεράσει τους όποιους φόβους της και να μπορέσει να μετακομίσει στο δωμάτιό της σιγά-σιγά... Λέει πάντως ότι όταν μεγαλώσει λίγο η αδελφή της και θα είναι μαζί της στο δωμάτιό της, θα πάει κι αυτή. Έχω λίγες αμφιβολίες, αλλά... ίδωμεν!

 

νκκ284, καλησπέρα.

Κι εμείς περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα με τον ύπνο, από 18 μηνών έως πέρισυ που έκλεισε τα 5.

Να μη σε κουράσω με όλες τις ιστορίες, αυτό που τελικά κάναμε και ας πούμε ότι δούλεψε, είναι ότι ξάπλωνα μαζί της μέχρι να αποκοιμηθεί, και όταν ξύπναγε τη νύχτα (που ξύπναγε πάντα) πήγαινα εγώ στο κρεβάτι της. Είτε περίμενα να την ξαναπάρει ο ύπνος, ή ξεραινόμουν κι εγώ και ξύπναγα κάποια στιγμή για να συρθώ στο κρεβάτι μου, ή πήγαινα πέρα δώθε όλη νύχτα. Το χρήσιμο που συνέβη με αυτή τη μέθοδο, είναι ότι συνήθισε το δωμάτιο και το κρεβάτι της, ενώ δεν της έγινε συνήθεια το δικό μας κρεβάτι. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να πατήσω πόδι, έλεγα "δεν μπορώ να έρθω" και όχι "φύγε". Ξεκίνησα κάποια στιγμή όταν φώναζε τη νύχτα να πηγαίνω να ξαπλώνω για λίγο, όχι μέχρι να κοιμηθεί τελείως και μετά της έλεγα ότι πονάει η μέση μου και πρέπει να πάω στο κρεβάτι μου και της άνοιγα το φως του μπάνιου για να φεγγίζει και να μην φοβάται. Ήταν πολύ χρήσιμο το ότι δεν είχε καθόλου τη συνήθεια να έρθει σε εμάς, οπότε δεν έβαζε αυτή την εναλλακτική. Κάποια στιγμή κατάφερα να αποσχιστώ και από το να ξαπλώνω ή να μένω στο δωμάτιο μέχρι να κοιμηθεί, αλλά αυτό είναι επόμενο κεφάλαιο.

 

Για σένα που έχεις και μωρό, όλο αυτό θα είναι πολύ πιο δύσκολο. Αν σε παίρνει δοκίμασέ το. Εγώ είδα ότι το να πηγαίνω εγώ τελικά ήταν καλή απόφαση, αν είχε συνηθίσει να έρχεται στο μεγάλο δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το αντιστρέψω.

Σου εύχομαι να είναι φάση και να περάσει γρήγορα.

[may23]

Και μεις στο γνωστό κλάμπ!! Παρεούλα με την κόρη μας τη μεγάλη απο 7 μηνών μέχρι και σήμερα (ειναι 4)! Η διαφορά;; Εμεις δεν της έχουμε καν κρεβατι! Μετά την προσπάθεια να φτιάξουμε το δωμάτιο της τέλειο, όπως το φανταζόταν και τελικά να κοιμηθεί μόνο εκείνο το πρώτο μεσημερι- ούτε καν βράδυ- αποφασίσαμε να βγάλουμε το κρεβατι ώστε να μην πιάνει αχρηστο χώρο! Το αστείο: η μικρή της αδερφή- 15 μηνών τώρα- κοιμαται μόνη της σε αλλο δωματιο στην κούνια! Το καιμενάκι ξυπναει μες τη νύχτα, και πάω πάντα κ την παιρνω αγκαλια μεχρι να ξανακοιμηθεί, τη βαζω στην κούννια κ φευγω.. Κάνω αυτό, που επρεπε ίσως να εχω εφαρμο΄σει κ στη μεγάλη.. Ωρες ώρες ειμαι ετοιμη να φερω κ το μωρό μαζι αλλά τοτε θα χρειαστουμε καινούριο κρεβατι και δε λεει....

[eirinako]

νκκ284, καλησπέρα.

Κι εμείς περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα με τον ύπνο, από 18 μηνών έως πέρισυ που έκλεισε τα 5.

Να μη σε κουράσω με όλες τις ιστορίες, αυτό που τελικά κάναμε και ας πούμε ότι δούλεψε, είναι ότι ξάπλωνα μαζί της μέχρι να αποκοιμηθεί, και όταν ξύπναγε τη νύχτα (που ξύπναγε πάντα) πήγαινα εγώ στο κρεβάτι της. Είτε περίμενα να την ξαναπάρει ο ύπνος, ή ξεραινόμουν κι εγώ και ξύπναγα κάποια στιγμή για να συρθώ στο κρεβάτι μου, ή πήγαινα πέρα δώθε όλη νύχτα. Το χρήσιμο που συνέβη με αυτή τη μέθοδο, είναι ότι συνήθισε το δωμάτιο και το κρεβάτι της, ενώ δεν της έγινε συνήθεια το δικό μας κρεβάτι. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να πατήσω πόδι, έλεγα "δεν μπορώ να έρθω" και όχι "φύγε". Ξεκίνησα κάποια στιγμή όταν φώναζε τη νύχτα να πηγαίνω να ξαπλώνω για λίγο, όχι μέχρι να κοιμηθεί τελείως και μετά της έλεγα ότι πονάει η μέση μου και πρέπει να πάω στο κρεβάτι μου και της άνοιγα το φως του μπάνιου για να φεγγίζει και να μην φοβάται. Ήταν πολύ χρήσιμο το ότι δεν είχε καθόλου τη συνήθεια να έρθει σε εμάς, οπότε δεν έβαζε αυτή την εναλλακτική. Κάποια στιγμή κατάφερα να αποσχιστώ και από το να ξαπλώνω ή να μένω στο δωμάτιο μέχρι να κοιμηθεί, αλλά αυτό είναι επόμενο κεφάλαιο.

 

Aννα, απο ποτε το εβαλες το παιδι σε κρεβατακι? Εχουμε κι εμεις το ιδιο προβλημα εδω και ενα μηνα και θελω να το σταματησω οσο ειναι νωρις. Ειναι 18 μηνων ... τι να πω ισως ειναι η ηλικια και εχει ξεσηκωθει και θελει να ερχεται μαζι μας.

[katerinag]

Καλημέρα, τι ωραία που τα έγραψες TZOUTZOUKA και πόσο δίκαιο έχουν αυτά που λες…!!

Έχω φίλη που με κοιτάζει σαν ούφο που τον αφήνουμε να κοιμάται μαζί μας, αυτή τον άφηνε να σπαράζει στο κλάμα στο κρεβάτι του και από πάνω του έριχνε και καμία άμα έκλαιγε πολύ, όμως ποτέ δεν έχει κοιμηθεί στο κρεβάτι της και είναι υπερήφανη γι αυτό… το αγοράκι βέβαια είναι στρατιωτάκι και εντελώς ευνουχισμένο (όχι βέβαια μόνο από αυτό – από τι γενική συμπεριφορά).

Γενικά υπάρχουν διάφορες απόψεις για το θέμα όμως πιστεύω πως ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν οι γονείς έχει να κάνει με τον τρόπο που έχουν επιλέξει να μεγαλώσουν τα παιδιά τους γενικά…

[tzoutzouka]

Και μεις στο γνωστό κλάμπ!!

 

κλαμπ σάντουιτς λέγεται αυτό.

 

μαμά - παιδί νο1 - παιδί νο2 στο ίδιο κρεβάτι/δωμάτιο και ανάμεσα μουστάρδα - μαγιονέζα