O πατέρας της την πιέζει πολύ για να την βλέπει περισσότερο

[mariaser]

Καλησπέρα. Χώρισα πριν από 2 χρόνια. Η μικρή μου σήμερα είναι 6 ετών. Το διαζύγιο ήταν σχετικά ήρεμο, χωρίς καβγάδες, θα έλεγα απλώς "παγωμένο". Επειδή μενουμε κοντά αποφασίσαμε από κοινού να την βλέπει κάθε σαββατοκύριακο και ένα απόγευμα την βδομάδα, ή ακόμη και συχνότερα, αν το ζητούσε το παιδί. Ήμασταν σε συνεννόηση χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. όσο μεγαλώνει όμως η μικρή τόσο λιγότερο θέλει να πηγαίνει καθώς πηγαίνει σχολείο, έχει δραστηριότητες, "κοινωνική ζωή!" και γιατί όπως λέει και στους δυό μας, εκεί πλήττει. Έκανα πολλές συζητήσεις μαζί του για το θέμα και επανελλημένα του εξήγησα ότι πρέπει να κάνει διάφορα πράγματα με το παιδί για να μη βαριέται. Αντ'αυτού, απλώς την πιέζει ψυχολογικά από το τηλέφωνο και προσπαθεί να της δημιουργεί ενοχές όποτε το παιδί του λέει ότι δεν θέλει να πάει. Οι απαντήσεις του είναι, "αντέχεις χωρίς να με δεις?", " δεν σου έλειψε ο μπαμπάς?", και διάφορα τέτοια. Η μικρή είναι ειλικρινής και δεν υποκύπτει αλλά πόσο θα αντιστέκεται? Φοβάμαι ότι υποσυνείδητα θα την κάνει ενοχική. Πώς να τη βοηθήσω? Τί να της λέω ώστε να μη νιώθει τύψεις?

[ΧΑΡΟΥΛΙΤΑ]

Σαν παιδί χωρισμένων γονιών αυτό που πιστώνω έντονα στα θετικά της μητέρας μου είναι ότι, παρόλο που χώρισαν άσχημα με τον πατέρα μου, εκείνη με προέτρεπε να πηγαίνω να τον δω, ακόμα και όταν εγώ δεν είχα όρεξη, και τώρα σαν ενήλικας έχω καταφέρει να έχω μια ουσιαστική σχέση και με τους 2. Το παιδί είναι λογικό να πλήττει, γιατί ξεβολεύεται από την καθημερινότητα του, όμως είναι πολύ σημαντικό να παραμένει και ο μπαμπάς ένα κομμάτι αυτής της καθημερινότητας. Ας κανονίσετε σε κάποια από τις δραστηριότητες της να την πηγαίνει εκείνος ή να ξεκινήσουν μαζί μια δραστηριότητα για να μην βαριέται και η μικρή. Το θέμα είναι να βρούνε τρόπο οι 2 τους να περνάνε όμορφα μαζί και όχι να μειώσει το παιδί τις επαφές με τον μπαμπά του. Σε αυτό βέβαια θα πρέπει να βοηθήσεις και εσύ με τον τρόπο σου, εξηγώντας της ότι ο μπαμπάς της θέλει να την βλέπει επειδή την αγαπάει πολύ και πολλές φορές γίνεται πιεστικός για αυτό τον λόγο.

[Jarett]

Στα παιδιά λέμε πάντα αλήθειες, ρώτα όποιον παιδοχυψολόγο θες.

Μπορείς να πεις ότι ο μπαμπάς τα λέει αυτά γιατί του λείπεις πολύ και καταλαβαίνω ότι προς τα παρόν μπορεί να μην παίζεις πολλά παιχνίδια μαζί του, αλλά κι αυτός προσπαθεί από τη μεριά του.

Εσύ όμως δεν χρειάζεται να νιώθεις ένοχη.

(με δικά σου λόγια εννοείται, εσύ ξέρεις το παιδί σου)

[mariaser]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Πραγματικά θέλω να γίνει ένα ευτυχισμένο και ισορροπημένο παιδάκι, που να έχει σχέσεις και με τους δύο γονείς της. Είναι πολύ σημαντικό για να γίνει υγιής ενήλικας. Παγιδεύομαι στην προσπάθεια να εξηγήσω στον πατέρα της και στην δική του επιμονή σε αυτή τη συμπεριφορά. Έχετε δίκιο πρέπει να επικεντρωθώ στο παιδί αλλά όλα αυτά μου δημιουργούν ανασφάλεια και μεγάλη ανησυχία.

[sienna]

Ο πρώην σου είναι ξενερωτίλας και ανίκανος! Προφανώς και το παιδί σου είναι φυσιολογικότατο που δεν θέλει να πηγαίνει. Δεν θα την πίεζα, ούτε θα εκθίαζα τον "μπαμπακούλη". Αν δεν θέλει, ας μην πηγαίνει! Ούτε εγώ θα ήθελα να φεύγω από το σπίτι μου και να πηγαίνω σε έναν ξενέρωτο να κοιταγόμαστε.

[mariaser]

Προφανώς δεν μπορώ να την πιέζω και να προσπαθώ να τον δικαιολογώ στο παιδί γιατί πια έχει αρχίσει και με ρωτάει γιατί τον δικαιολογώ. Απλά δεν περνάω καλά μαμά, τον αγαπώ αλλά βαριέμαι μαζί του, δεν γίνεται να τον βλέπω λίγο? Γιατί πρέπει να τον βλέπω πολύ? σίγουρα δεν πρόκειται να τον κατηγορήσω ποτέ στο παιδί αλλά αισθάνεται ότι δεν την θέλω και ότι θέλω να πηγαίνει στον μπαμπά της για να μένω μόνη. όχι δεν θα της το κάνω αυτό. Πείτε μου σας παρακαλώ αν κάνω λάθος.

[χαρουλα#]

Μαρία , ο πρώην σύζυγός σου θέλει να βλέπει το παιδί του.

 

Πολύ λογικό.Σκέψου οτι ,αν ζούσατε και οι τρεις μαζί ,μπαμπάς και παιδί θα βλεπόντουσαν ,χωρίς να χρειάζεται να βρεθούν τρόποι και γέφυρες επικοινωνίας απο τη μεριά του πατέρα.

 

Δε σου λέω οτι ήταν λάθος ο χωρισμός , καμία σχέση , δεν το πάω εκεί..

 

Με τα τωρινά δεδομένα , το παιδί μένει με τον ένα γονιό (εσένα) και κάποιες φορές την εβδομάδα με τον άλλο.

 

Όπως και να 'χει ,σε κάθε χωρισμό ,ένα παιδί στερείται (σε εισαγωγικά ή χωρίς) τον έναν απο τους δύο γονείς.Και ο ένας απο τους δύο γονείς, στερείται το παιδί.Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

 

Εσύ ,σα μάνα , έχεις καλύψει ένα μεγάλο μέρος του κενού ,που έχει δημιουργήσει η απουσία του πατέρα (απο το σπίτι).

Ο πατέρας (όπως όλοι οι άντρες) ,επαναπαυμένος οτι το παιδί "είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει" , ξυπνάει ένα πρωί και ξαφνικά συνειδητοποιεί οτι έχει χάσει πολύτιμο χρόνο , οτι τα παιδιά δεν είναι μηχανές να αναβοσβήνουν , οτι , οτι , οτι.....

 

Η προσωπική μου άποψη είναι οτι τα παιδιά είναι σαν τα λαγωνικά.Όπου μυρίζουν αγάπη , πάνε και κουρνιάζουν.Ο πρώην σου κάτι κάνει λάθος και έχει χάσει τη μπάλα.Μην επιτρέπεις αυτή του η αποτυχία να είναι η αιτία για να γίνεται ψυχολογικός εκβιασμός στο παιδί σου.

 

Το παιδί ,σίγουρα, αναρωτιέται γιατί επιμένεις τόσο , γιατί επιμένει ο μπαμπάς τόσο , γιατί ,γιατί....

Σίγουρα θα έχει βγάλει συμπεράσματα με το μυαλουδάκι της.

 

Συμβουλέψου έναν ειδικό , να σου πει τί να απαντάς στη μικρή.

 

Δίδαξε στον πρώην 1) οτι όταν αγαπάμε κάποιον, τον αφήνουμε ελεύθερο και 2)οτι όλους μπορείς να τους κοροϊδέψεις και να τους δουλέψεις ψιλό γαζάκι , όχι όμως τα παιδιά!

 

Έχω ακούσει ,πρόσφατα , παρόμοια ιστορία με τη δική σου.

Σε χειρότερη μοίρα , πολύ χειρότερη...

 

Όλα θα πάνε καλά.

[love4]

Καλησπέρα. Χώρισα πριν από 2 χρόνια. Η μικρή μου σήμερα είναι 6 ετών. Το διαζύγιο ήταν σχετικά ήρεμο, χωρίς καβγάδες, θα έλεγα απλώς "παγωμένο". Επειδή μενουμε κοντά αποφασίσαμε από κοινού να την βλέπει κάθε σαββατοκύριακο και ένα απόγευμα την βδομάδα, ή ακόμη και συχνότερα, αν το ζητούσε το παιδί. Ήμασταν σε συνεννόηση χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. όσο μεγαλώνει όμως η μικρή τόσο λιγότερο θέλει να πηγαίνει καθώς πηγαίνει σχολείο, έχει δραστηριότητες, "κοινωνική ζωή!" και γιατί όπως λέει και στους δυό μας, εκεί πλήττει. Έκανα πολλές συζητήσεις μαζί του για το θέμα και επανελλημένα του εξήγησα ότι πρέπει να κάνει διάφορα πράγματα με το παιδί για να μη βαριέται. Αντ'αυτού, απλώς την πιέζει ψυχολογικά από το τηλέφωνο και προσπαθεί να της δημιουργεί ενοχές όποτε το παιδί του λέει ότι δεν θέλει να πάει. Οι απαντήσεις του είναι, "αντέχεις χωρίς να με δεις?", " δεν σου έλειψε ο μπαμπάς?", και διάφορα τέτοια. Η μικρή είναι ειλικρινής και δεν υποκύπτει αλλά πόσο θα αντιστέκεται? Φοβάμαι ότι υποσυνείδητα θα την κάνει ενοχική. Πώς να τη βοηθήσω? Τί να της λέω ώστε να μη νιώθει τύψεις?

 

Η γνωμη μου σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι πως οφειλουμε να "μπουμε " και στη θεση του αλλου και να δουμε πως θα αισθανομασταν εμεις σε μια αναλογη απορριψη

Επισης, ειτε μας αρεσει ειτε οχι, ενας μπαμπας διακουται ακριβως την ιδια αγαπη απο τα παιδια του με μια μαμα

[love4]

Ο πρώην σου είναι ξενερωτίλας και ανίκανος! Προφανώς και το παιδί σου είναι φυσιολογικότατο που δεν θέλει να πηγαίνει. Δεν θα την πίεζα, ούτε θα εκθίαζα τον "μπαμπακούλη". Αν δεν θέλει, ας μην πηγαίνει! Ούτε εγώ θα ήθελα να φεύγω από το σπίτι μου και να πηγαίνω σε έναν ξενέρωτο να κοιταγόμαστε.

 

ΑΥΤΟ παλι απο που προεκυψε??

Μαλλον κατι εχασα? Κατι σβηστηκε? Η μηπως sienna εισαι κι εσυ χωρισμενη?

[anthi-maria]

μμμ δύσκολη περίπτωση....

 

Νομίζω ότι αρχικά πρέπει να συμφωνήσετε με τον πρώην σύζυγο ακρινώς τις ώρες & τις μέρες που θα βλέπει το παιδί. Να μην υπάρχει ας πούμε το περιθώριο στο παιδί να αρνηθεί αφού θα το έχετε απο κοινού πιάσει & εξηγήσει ότι το πρόγραμμα που θα ακολουθείται θα είναι αυτό & θα εξαιρείται μόνο λόγω αρρώστιας της μικρής πχ.

 

Μετά μια λύση θα ήταν να συμμετείχε στις δραστηριότητες της μικρής, όπως είπε & μια κοπέλα παρακάτω. Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα & δεν στερείσαι έντονα κλείσε & 2 εισιτήρια σε ένα θέατρο να πάνε οι δυο τους...θα μου πεις εγώ θα το κάνω αυτά; δυστυχώς οι κάποιοι άντρες δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες δραστηριότητες ή δεν ξέρουν & δεν θέλουν να μάθουν...

 

Το πιο τραβηγμένο που θα έκανα θα ήταν να του επιτρέπω να έρχεται στο σπίτι μου ενώ εγω θα έλειπα για 2 ώρες ας πούμε ένα απόγευμα την βδομάδα έτσι ώστε ούτε να έφευγε το παιδί απο το σπίτι του αλλά να το έβλεπε & λίγο αυτός...

 

Θεωρώ ότι εσύ ξέρεις τον άντρα που είχες παντρευτεί...οπότε γνωρίζεις & αν τελικά κάνει καλό στην κόρη σου το να επιδιώκεις να βρίσκονται όσο πιο στχνα γίνεται...ψάξε & βρες μήπως κρύβεται κάτι άλλο πίσω απο την άρνηση της...

 

& στο κάτω κάτω προσπάθησε να του εξηγήσεις ότι είναι παιδί & δεν μπορείς να το σέρνεις όυτε να αισθάνεται ότι το διώχνεις απο το σπίτι...να φροντίσει ο ίδιος ώστε να θέλει το παιδί να περνάει χρόνο μαζί του!!!!