Αποχωρισμός για εργασία..

[Χαρά.Θ]

Ο μικρός μου ειναι 3 μηνων κι εγώ σε μια βδομάδα θα ξεκινησω δουλειά. Το μωρό θα μου το κρατάει η πεθερά μου που είναι κοντά. Δεν νιωθω ετοιμη να τον αποχωριστω κ νιωθω οτι δεν εχω σε κανεναν εμπιστοσυνη σε οτι εχει σχεση με το μωρό μου. Δεν ξερω αν αυτο ειναι υπερβολικο αλλα με εχει πιασει αγχος και η ψυχολογια μου δεν ειναι και στα καλυτερα της. Ποσο ευκολο ηταν για σας να αποχωριστειτε το μωρο σας οταν ξεκινησατε δουλεια μετα τη γεννα????

[xena]

Πάντα είναι δύσκολο, για κάθε μητέρα, όμως δυστυχώς όταν υπάρχει ανάγκη δεν μπορεις να κάνεις διαφορετικά. Να σκέφτεσαι πως το μωράκι σου θα είναι μια χαρά και μάλιστα να μην πέσεις στην παγίδα να βλέπεις αρνητικά την πεθερά σου.

Εμένα μου το κράταγε η μητέρα μου το πρώτο και μου ήταν τρομερά δύσκολο. Έκλαιγα, γυρνούσα στο σπίτι κι έψαχνα να δω τι έκανε στραβά και από μέσα μου την κατηγορούσα συνέχεια. Τη μαμά μου, έτσι;;; Αργότερα μου είπε μία φιλη μου πως είμαι τυχερή που έχω έναν άνθρωπο που αγαπά πολύ το παιδί και το κρατά, εκείνη το έστελνε σε βρεφικό και ήταν διαρκώς άρρωστο ή και συγκαμμένο. Ασε, άσε. Τότε ξύπνησα και ευγνομονώ τη μητέρα μου καθημερινά αλλά και την θεία του άντρα μου που ενίοτε μου κρατά το άλλο μου παιδάκι..

[ChristinaESL]

Κορίτσια είστε τυχερές που δεν αναγκαστήκατε να προσλάβετε κάποια κοπέλα που δεν ξέρετε. Είναι ευχή για όλες τις μανούλες να έχουν κάποια γιαγιά να προσέχει τα παιδάκια τους. Γι αυτό, όσες είστε σε αυτή τη θέση, νιώστε ικανοποίηση, φορτώστε με κουράγιο (γιατί είναι λογικό να σας λείπουν τα μικρούλια σας) και κάντε το πρώτο βήμα. Εμένα η μητέρα μου με μεγάλωσε εξ'ολοκλήρου η ίδια και δεν έλειψα στιγμή από κοντά της. Αυτό έκανε την προσαρμογή μου στο Νηπιαγωγείο, λίγο πιο δύσκολη και επειδή ακόμα και ως φοιτήτρια ήμουν μαζί τους, όταν πήγα για δουλειά στην Κω, η μητέρα μου αγχώθηκε πάρα πολύ. Σκεφτείτε ότι εμείς περάσαμε τον "αποχωρισμό" στην ηλικία των 22 ετών χαχαχαχα! Και δεν μπορούσε να έρχεται κι εκεί να με βλέπει συνέχεια γιατί εκείνη τη χρονιά διορίστηκε και ο φίλος μου εκεί και μέναμε μαζί, αλλά τα δακρύβρεχτα (και δεν το λέω ειρωνικά) μηνύματα στο κινητό, δίναν και παίρναν.

Κάντε την καρδιά σας πέτρα και να νιώθετε ευλογημένες που έχετε έναν δικό σας άνθρωπο, να σας βοηθήσει με τα παιδάκια σας. Αν μη τι άλλο, δεν έκανε καλή δουλειά με εσάς;

[Χαρά.Θ]

Πάντα είναι δύσκολο, για κάθε μητέρα, όμως δυστυχώς όταν υπάρχει ανάγκη δεν μπορεις να κάνεις διαφορετικά. Να σκέφτεσαι πως το μωράκι σου θα είναι μια χαρά και μάλιστα να μην πέσεις στην παγίδα να βλέπεις αρνητικά την πεθερά σου.

Εμένα μου το κράταγε η μητέρα μου το πρώτο και μου ήταν τρομερά δύσκολο. Έκλαιγα, γυρνούσα στο σπίτι κι έψαχνα να δω τι έκανε στραβά και από μέσα μου την κατηγορούσα συνέχεια. Τη μαμά μου, έτσι;;; Αργότερα μου είπε μία φιλη μου πως είμαι τυχερή που έχω έναν άνθρωπο που αγαπά πολύ το παιδί και το κρατά, εκείνη το έστελνε σε βρεφικό και ήταν διαρκώς άρρωστο ή και συγκαμμένο. Ασε, άσε. Τότε ξύπνησα και ευγνομονώ τη μητέρα μου καθημερινά αλλά και την θεία του άντρα μου που ενίοτε μου κρατά το άλλο μου παιδάκι..

Εχω αρχισει ηδη να βλεπω αρνητικα κάποια πραγματα όταν είμαι μπροστά και προσπαθώ να το καταπολεμίσω αυτό που νιωθω γιατι δεν θα μου κάνει καλό να το σκεφτομαι και στο τέλος δεν θα συγκεντρωνομαι στη δουλειά μου... Μακάρι να είναι μόνο οι πρωτες μερες δύσκολες....

[BabyCute]

Εχω αρχισει ηδη να βλεπω αρνητικα κάποια πραγματα όταν είμαι μπροστά και προσπαθώ να το καταπολεμίσω αυτό που νιωθω γιατι δεν θα μου κάνει καλό να το σκεφτομαι και στο τέλος δεν θα συγκεντρωνομαι στη δουλειά μου... Μακάρι να είναι μόνο οι πρωτες μερες δύσκολες....

 

Θα είναι δύσκολο στην αρχή μην το συζητάς αλλά φάση είναι και θα περάσει

Εγω τον άφησα όταν ήταν 11 μηνών σε ενα απίστευτο παιδικό σταθμο, που τον λατρευουνε και τους χρωστάω πολλά, αλλά μου πήρε καιρό να συνηθίσω οτι ο μπεμπης δεν ήταν μαζί μου (πήγα να παύω κατάθλιψη, νόμιζα οτι έχανα τον κοςμο μου )... Ευτυχώς ξεπεράστηκε όπως ολα τα αλλά!

Δεν έχει σημασία αν το αφήνεις σε πεθερά, μαμα η παιδικό, αρκεί να νιώθεις οτι σε ακούνε! Αν κάτι σου παει στραβά μίλησε της, με το μαλακό και σίγουρα θα σε ακούσει

Κουράγιο, το μωρακι σου θα είναι μια χαρα!!

[Amarullida]

Ειμαι κ εγω ακριβως στην ιδια φαση.Εδω κ 2 ημερες εχω ξεκινησει δουλεια.Αφησα το μονακριβο αγγελουδι μου-5 μηνων-στην μαμα μου.Δεν μπορω να πω οτι με πειραξε.Το προβλημα ειναι οτι απο εδω κ στο εξης θα πρεπει να τον αφηνω στην πεθερα μου.Παρ'ολο που μεχρι τωρα δεν ειχα κανενα προβλημα μαζι της,τωρα κ μονο στην ιδεα οτι θα ειναι μονη με το μωρο...πανικοβαλομαι.Αφενος γιατι η πεθερα μου ''καιει πετρελαιο'' μεχρι να σηκωσει το ενα ποδι το αλλο μυριζει..φταινε κ τα κιλα της βεβαια-ειναι παχυσαρκη- αφετερου ειναι ασχετη με την φροντιδα του μωρου κ ειδικα στο ταισμα!!Οποτε της τον εχω αφησει το μωρο δεν τρωει κ ανησυχω ιδιαιτερα γιατι ειμαστε στην φαση της κρεμας κ των αλεσμενων.Υπαρχει κ το πρακτικο κομματι,θα χρησιμοποιει το σπιτι μου σαν δικο της με οτι αυτο συνεπαγεται κ τρελενομαι!!!!!!Τι να κανω???

[mkcm]

Να σας πω τη δική μου εμπειρία. Κι εγώ επέστρεψα στη δουλειά όταν η μικρή μου ήταν 5 μηνών και πραγματικά η αποχώρηση ήταν "βίαιη", καθώς πριν από αυτό δεν την είχα αποχωριστεί κυριολεκτικά ούτε δευτερόλεπτο. Τουαλέτα πήγαινα και μπάνιο έκανα μόνο όταν κοιμόταν, δευτερόλεπτο νωρίτερα.

Εμένα την πρόσεχαν εναλλάξ μαμά και πεθερά και πραγματικά ένιωθα πως δεν μπορούσα να έχω εμπιστοσύνη σε καμία τους. Έπαιρνα τηλέφωνο κυριολεκτικά κάθε 15 λεπτά, έδινα διαρκώς οδηγίες προς ναυτιλωμένους, πως να την ταΐσουν, πως να την κοιμήσουν, πως να την αλλάξουν, αν ρεύτηκε, αν... αν... αν....

Μέχρι που κάποια στιγμή η μαμά μου - την οποία λόγω οικειότητας τη ζόριζα περισσότερο η αλήθεια είναι - μου είπε με ένα παράπονο: "κοριτσάκι μου, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε". Και η αλήθεια είναι, ότι παράπονα δεν είχα ουσιαστικά από καμία τους.

Τεσπα, μετά από αυτό συνειδητοποίησα, ότι πραγματικά μαμά και μπαμπάς δεν είναι καμία τους, αλλά ότι το παιδάκι μου το αγαπούν και το προσέχουν ίσως και περισσότερο από μας, επειδή ακριβώς νιώθουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη κι επειδή ξέρουν, ότι τα αντανακλαστικά τους και οι αντοχές τους είναι πιο μειωμένες... εμείς έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Για του λόγου το αληθές, σε αυτές δεν είχε χτυπήσει ποτέ, με μας από τότε που σηκώθηκε μετρούσαμε συνέχεια καρούμπαλα και μελανιές .

Το ότι περνούσε καλά μαζί τους φαινόταν, βέβαια, γιατί είχα κι εξακολουθώ να έχω ένα παιδάκι, το οποίο όλη μέρα δείχνει πολύ ευτυχισμένο, γέλια, νάζια, τρυφερότητα, κλπ. Και τους έχει και πολύ αδυναμία (βέβαια, σαν τη μαμά καμία τους...).

Όμως, λόγω συνθηκών δεν μπορούσαν να μου την κρατάνε επ' αόριστον κι έτσι μόλις έγινε 12 μηνών βρήκαμε θέση σε βρεφονηπιακό.

Αν συγκρίνω γιαγιάδες - βρεφονηπιακός δίνω 2 - 100 στο βρεφονηπιακό. Αυτό, βέβαια, τώρα που έχω την εμπειρία. Αν τότε, χωρίς να έχω την εμπειρία του βρεφικού, είχα επιλογή, θα την άφηνα στις γιαγιάδες. Ξέροντας, όμως, και στο δεύτερο όταν έρθει, ακόμη κι αν είναι οι γιαγιάδες διαθέσιμες θα το στείλω ακόμη κι 6 μηνών στο βρεφικό. Ψηφίζω υπέρ με χέρια και πόδια. Να φανταστείτε, ότι εκτός από τον πρώτο καιρό που ήταν η φάση προσαρμογής (δηλαδή περίπου 10 μέρες), όταν και έπαιρνα ανά τακτά χρονικά διαστήματα τηλέφωνο να δω πως πάει, δεν ξαναείχα ποτέ την ανάγκη να τσεκάρω, να πάρω τηλέφωνο. Σε αντίθεση με τις γιαγιάδες, που ακόμη και τώρα άμα την κρατήσουν για κάποιο λόγο είμαι με το ακουστικό σκουλαρίκι.

Γενικά πάντως, το γεγονός ότι δεν είμαι 24 - 7 μαζί της με βοηθάει να γεμίζω μπαταρίες και τις ώρες που είμαστε μαζί να τις αξιοποιώ μέχρι αηδίας. Περνάμε πολύ καλύτερα πια τις ώρες που είμαστε μαζί. Τη διαφορά τη βλέπω, όταν τύχει να έχει κολλήσει καμιά ιωσούλα και μένω σπίτι για 3 -4 μέρες....

Αυτά, ελπίζω να βοήθησα.

[Iris85]

Εγω επιατρεφω στην δουλειά σε 2 έβδομα δες...Δέχτηκα μια καινούργια θεςη που μου πρόσφεραν..η μικρη μου ειναι 7 μηνών. Θα μου την κρατάει μια κοπέλα παιδαγωγός, την οποία ναι μεν εμπιστεύομαι αρκετά..απο την αλλη τρελαίνομαι στην ιδέα ότι θα περνάει τόσο χρόνο με το μωρό μου. Θηλάζουσες αποκλειστικά και δεν την εχω αφήσει καθολου μέχρι τωρα. Εχω πάθει κατάθλιψη και τρελαίνομαι στην ιδέα ότι φτάνει η καιρός. Μαμα,πεθερά θα έρχονται να βοηθάνε και να "επιβλέπουν " την κοπέλα αλλα δεν μπορούν να το αναλάβουν εξολοκλήρου. Οπως και να έχει το δικό μου πρόβλημα ειναι ότι θα ήθελα να μείνω εγω με το μωρό μου και να ζήσω κάθε της στιγμη..ακόμα πιςτευω ότι μπορεί τελευταία στιγμη να τους πάρω και να τους πω ότι δεν πάω....αλλα ρε κορίτσια να αφήσω μια δουλειά που θα ειναι καλή για την οικογένεια μας;;Σεν ξέρω τη να κάνω. Αυτο που θέλω να πω ειναι ότι μάλλον ειναι πάντα δύσκολο είτε 3ειτε 7 είτε 17 μηνών...ειναι τόσο πολύτιμες αυτές οι στιγμές...

[marerg]

Την αφησα δυο μηνων....το πόσο στρες περασα δεν μπορω να το περιγραψω....προς το παρον δουλευουμε αντίθετες ωρες με τον αντρα μου κ μενει με το μπαμπα της. Σε αυτο ειμαστε πολυ τυχεροι...

Αν δεν είχα αυτή την επιλογή δεν θα μπορουσα να ηρεμήσω...στις γιαγιάδες δεν εχω εμπιστοσυνη...νσ πιασουν το μωρο να το πλύνουν;να το αλλάξουν πανα;να το ταΐσουν; νιώθω λες κ δεν ξέρουν...θα μου πείτε παιδια μεγαλωσαν κ αυτές...πριν ποσα χρονια ομως...με αλλες αντοχές με αλλα αντανακλαστικά με αλλα μυαλα...κ οι γιαγιάδες οσο να πεις θα κάνουν κ λιγο το δικο τους κ δεν μπορω....

Σίγουρα καλυτερα η γιαγια από άγνωστο ανθρωπο αλλα πανάκεια ειναι μονο η μανα του!!!

[Dragonfly]

Είναι πολύτιμες οι στιγμές, αλλά και η δουλειά είναι απαραίτητη... Τώρα σου φαίνεται βουνό επειδή είναι η ώρα που θα αλλάξει η ρουτίνα σας. Σύντομα θα προσαρμοστείτε στη νέα κατάσταση και θα δεις ότι δεν είναι τόσο τραγικό τελικά, ούτε χάνεις πολύτιμες στιγμές.