ΖΗΛΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΔΕΛΦΩΝ

[ΙΣΜΗΝΗ]

Θα θελα να καταθεσω αυτο που περναμε τον τελευταιο καιρο στο σπιτι μας με τα δυο μας τα παιδακια!Εχουμε ενα γιο τεσσεραμισυ ετων και ενα κοριτσακι τεσσαρων μηνων!Καταλαβαινετε οτι ο γιος μας περναει τη χειροτερη του φαση!Δεν περιμεναμε οτι θα περνουσαμε τοσο δυσκολες ωρες πραγματικα!

Καταρχας,ξυπναει τουλαχιστον μια φορα το βραδυ ακουγοντας το

κλαμα της μικρης!Οταν του ζητησω να περιμενει στο κρεβατι μεχρι να τελειωσω το θηλασμο,αρνειται!Ερχεται μαζι μου και βαζει το κεφαλακι του στο ενα μου ποδι,γιατι στο αλλο ειναι η μικρουλα μας,που θηλαζει!Αυτο κραταει καποια λεπτα της ωρας και αλλα τοσα μετα για να ξανακοιμηθει εκεινος!

Αυτη ειναι η πρωτη μεγαλη δυσκολια για μενα,αφου τον μπαμπα του δεν τον θελει μεσα στη νυχτα για να τον παρηγορησει!Η δευτερη μας αφορα ολους και ειναι και αυτη πολυ ζορικη!ΦΩΝΑΖΕΙ διαρκως και απαιτει συνεχως πραγματα τη στιγμη ΕΚΕΙΝΗ!Εαν δεν πραγματοποιηθει η επιθυμια του,ουρλιαζει.Τις περισσοτερες φορες ξυπναει και το μωρο τρομαγμενο!

Πως να αντιμετωπισουμε αυτη την αντιδραση του!Με περισσοτερη προσοχη,με αδιαφορια,με διαλογο,με τι;Ειναι ενα παιδι που τα τεσσερα αυτα χρονια απολαμβανε την αμεριστη προσοχη μας και εγω συγκεκριμενα εβαζα παντα πανω πανω τις δικες του αναγκες και επιθυμιες !Φτασαμε ομως στο αλλο ακρο,το ξερω,να μην μπορει τωρα να περιμενει λιγο τη δικη του σειρα,αφου υπαρχει και η αδελφη του!Θα μου πειτε ειναι νωρις ακομα!ΕΝΤΑΞΕΙ!Μηπως,ομως ,ειναι και αργα;

Αν εχετε κατι να προτεινετε,περιμενουμε με αγωνια!Σχολειο θα παει φετος!ειναι κατι που πρεπει να αναφερω!

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[/b]

[Μαρια Στυλιανακη]

το ευχάριστο είναι ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν ακολουθούν τα παιδιά στο σχολείο, συνήθως.

εκεί είναι πολύ πιο προσεκτικά γιατί δεν έχουν κάποια μάχη να διεκδικήσουν κάτι.

θα έλεγα αυτό δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί.

 

εννοείς θα πάει παιδικό σταθμό έτσι ? έγραψες ότι είναι τεσσεράμισυ ετών.

 

το πρώτο με το θηλασμό, είναι πολύ φυσιολογικό.

 

υπάρχει ένα άρθρο που γράφει για το πως αντιδρούν τα παιδιά σε αυτή τη περίπτωση

http://parents.org.gr/psych/?sid=218

 

πρέπει να συμφωνήσετε τι θα κάνετε σε αυτές τις καταστάσεις απο πρίν, μαζί του. θα διαλεγει τι παραμύθι θέλει εκείνος να του διαβάσεις, όταν καταφέρνει και περιμένει λίγο στο κρεβάτι του ή εάν έρχεται για λίγο και γυρνάει όταν του πείς εσύ (μετά απο ένα λεπτό).

κοινώς θα επιβραβεύεις λίγο λίγο τα μικρά μικρά βηματάκια. θα επαναλαμβάνεις συχνά αυτά που λές.

θα κουραστείς λίγο, αλλά θα δείς όταν τα συμφωνείτε αυτά, θα τον καθησυχάζει αυτό. - θα είναι μια ξεχωριστή συμφωνία μόνο ανάμεσά σας.

 

το μωρό, δεν πειράζει αυτή τη στιγμή να ξυπνήσει λίγο σε αντίθεση με το μεγάλο σου παιδί που βρίσκεται ακόμα σε πανικό για το ότι φοβάται ότι σε χάνει ή ότι σε έχασε τελειωτικά! και σε συνάρτηση ότι ο πρώτος καιρός καθορίζει πολύ την σχέση τους μετέπειτα!

(η σχέση τους βασίζεται όπως θα έχεις καταλάβει τώρα, στο πόσο καλά θα μπορέσεις να στηρίξεις το μεγάλο σου γιό σε αυτή την απώλεια)

(που δεν έχει πια την αποκλειστικότητά σου)

 

ΟΜΩΣ όταν φωνάζει, δεν θα του κάνεις το χατήρι επουδενί.

"αν σταματήσεις να φωνάζεις θα το σκεφτώ εάν γίνεται να ανοίξω το τάδε παιχνίδι να σου φέρω νερό σε λίγο" κάνοντας μια μικρή διαφοροποίηση σε αυτό που θέλει δηλαδή σε λίγο όχι τώρα φυσικά. ε και αν σταματήσει πάς και το κάνεις, εάν αυτό γίνεται εκείνη τη στιγμή. εάν δεν γίνεται, δεν θα του πείς δεν γίνεται αλλά θα βρείς κάτι άλλο να αντιπροτείνεις "μπορώ να κάνουμε αυτό - θέλεις?"

 

αν δεν αντιδρά απλώς επαναλαμβάνεις. και 5 φορές. θα καταλάβει ότί αυτή η επιλογή υπάρχει μόνο.

και ας ουρλιάξει.

κάντο αυτό σε κάποια στιγμή πρώτη φορά όταν δε κοιμάται το μωρό για να μην αισθάνεσαι τύψεις κτλ.

 

μην απαιτείς να είναι χαρούμενος, θα περάσει καιρός μέχρι να το ξεπεράσει.

είναι ένα "πένθος" το οποίο ως γνωστόν κρατάει συνήθως 9 μήνες μέχρι να περάσει. μέχρι τότε να έχετε ανοχή σε νεύρα και τσαντίλες και όχι ωραία συμπεριφορά, αλλά όχι φυσικά όταν κάνει κάτι επικίνδυνο ή ενοχλητικό για το μωρό ή τους άλλους.

πρέπει να εκφράσει κάπως το θυμό που έχει για αυτή την κατάσταση με αποδεκτό τρόπο. ζωγραφική θυμωμένη, ουρλιαχτά έξω στο μπαλκόνι όταν δεν κοιμούνται οι άλλοι, τρελλός θυμωμένος χορός (ινδιάνοι στο χορό του πολέμου).

αυτά θα του προτείνεις όταν βλέπεις ότι δεν ξέρει τι να κάνει με την αρνητική του ενέργεια.

θέλεις να κάνεις μια θυμωμένη ζωγραφιά? έναν πειρατή με σπαθί και άααγριο βλέμμα ή πειρατικό καράβι! μπορώ να σε βοηθήσω αν θέλεις!

[maria]

Μαρία, όταν το μεγαλύτερο παιδί είναι 2 ετών και λιγότερο και κάνει τα ίδια ως προς τα νεύρα, ή όταν δεν του κάνουμε τα χατήρια, τι γίνεται??

 

Το κακό είναι ότι αν τον αφήνουμε να κλάψει, αρχίζει από τα νεύρα του και πετάει αντικείμενα ή ότι βρει μπροστά του...

 

τον αγνοούμε μέχρι να σταματήσει? για πόση ώρα??

 

Όταν έχουμε το μωρό αγκαλιά, δεν έχει πρόβλημα (έτσι δείχνει τουλάχιστον), όταν κλαίει το μωρό έρχεται και μας δείχνει να το πάρουμε αγκαλιά, του δίνει φιλάκια, το χαϊδεύει κλπ

 

το πρόβλημα είναι ότι έχει αρχίσει να γίνεται πολύ απαιτητικός στα δικά του θέματα και αν του αρνηθείς κάτι αρχίζει τις ζημιές με επιδεικτικό τρόπο για να μας τσαντίσει...το ξέρει ότι κάνει κάτι κακό δηλαδή!

 

εννοείται ότι αν του πούμε "μη" "δεν πρέπει" με καλό τρόπο η αυστηρά μας αγνοεί εντελώς...

 

επίσης τον αγνοούμε εντελώς??και για τις "ζημιές" τι κάνουμε?

[Μαρια Στυλιανακη]

Λοιπόν, για παιδί ούτε δύο ετών δε μπορείς νακάνεις και πολλά, θέλει απλώς αγκαλίτσα και να μην τον αφήνετε να κλαίει, δεν ξέρει ακόμα τι να κάνει πως να αντιδράσει... αλλά δεν ξέρω εάν είναι πεισμωμένο κλάμα ή όχι.

αναγκαστικά πρέπει να αντέξεις σε αυτή την ηλικία της εκρήξεις θυμού του γιατί δεν έχει τον έλεγχο των συναισθημάτων του ακόμα όσο ένα παιδί 4 ετών... δεν έχει νόημα να κάνεις συζήτηση δηλ. μεγάλη και να του μιλάς πολύ. Θέλει ακόμα πολύ σωματική εγγύτητα.

 

( μπερδεύτηκα!)

τώρα που να απαντήσω??

 

 

τώρα για μεγαλύτερα παιδιά,

 

είναι μέσα στο παιχνίδι οι μικροζήλιες, αλλά να ξέρεις ότι με αυτά τα παιχνίδια όταν μεγαλώσουν θα απασχολούνται πολύ ωραία, και δένονται ακόμα και με το να τσακώνονται

το βασικό είναι να μάθει απο τώρα να το σέβεται, δηλ να μη το χτυπάει,

γιατί εάν μάθει αυτό απο τώρα, δεν θα το κάνει και αργότερα... (σε επικίνδυνο βαθμό εννοώ)

 

εάν τώρα καταφέρετε και αντέξετε τα νεύρα του και δεν τον τιμωρείτε για αυτά, αλλά ελέγξετε με την επιβράβευση όπως γράφω εδώ

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=1021

 

τις ανεπιθύμητες συμπεριφοράς θα κερδίσετε τη μεγαλύτερη μάχη.

 

ειδικά αγόρια, πάντα θα είναι μέσα στην ένταση και στο αρκετά δυνατό παιχνίδι, αλλά εάν έχουν μάθει κάποια βασικά πράγματα θα είναι μια χαρά.

κατανόηση όπως έγραψα και αλλού είναι σημαντική.

και σωστή οριοθέτηση δηλ όχι με φωνές ή ξύλο και νεύρα απο τον γονέα.

 

και - άλλο τα νεύρα απο τον γονέα και άλλο να του μιλήσει θυμωμένα έτσι ώστε να καταλάβει το παιδί ότι αυτό που έκανε θύμωσε τον γονέα ....έτσι?

 

με τον καιρό θα ξεχωρίζετε ευκολα τις καταστάσεις για τις οποίες πρέπει να "θυμώσετε" απο άλλες που πρέπει να μιλήσετε πολύ ελεγχόμενα.

 

συνήθως, στην αρχή θέλει αρκετά ελεγχόμενα μέχρι να περάσει κάποιος καιρός, και μετά μπορείτε να εκφράζεστε λίγο περισσότερο

 

(για να μη συνδέσει το παιδί, τον ερχομό του μωρού, με αλλαγή στη συμπεριφορά του γονέα - μιάς και πρίν δεν είχε λόγο να θυμώνει τόσο !!!!

"τώρα ξαφνικά ήρθε το μωρό, και η μαμά και ο μπαμπάς είναι συνεχώς θυμωμένοι μαζί μου " -

τα παιδιά δεν έχουν δηλαδή ακόμα συνείδηση αυτού που κάνουν...είναι μια αντίδραση που την θεωρούν τα ίδια φυσιολογική, δεν είναι κάτι που το έχουν επιλέξει...προέρχεται απο όλα τα μεγάλα συναισθήματα που τους έχουν προκύψει)

 

Παράθεση:

Το κακό είναι ότι αν τον αφήνουμε να κλάψει, αρχίζει από τα νεύρα του και πετάει αντικείμενα ή ότι βρει μπροστά του...

 

 

μην τον αφήνετε να κλάψει δηλ να μην του μιλάτε.

 

όσο κλαίει θα επαναλαμβάνετε τι θα κερδίσει αν σταματήσει.

"αν σταματήσεις να φωνάζεις θα το σκεφτώ εάν γίνεται να ανοίξω το τάδε παιχνίδι να σου φέρω νερό σε λίγο"

όπως έγραψα στο άλλο πόστ που απαντάω.

σου εγγυώμαι θα σταματήσει γιατί θα βαρεθεί να ακούει το ίδιο και το ίδιο.

 

 

αν πετάει αντικείμενα

τον αφήνετε να πετάξει μαξιλάρια, αλλά εάν πάει να πετάξει κάτι εύθραυστο ή βαρύ, το εμποδίζετε.

ας θυμώσει αλλά ότι μπορει να προκαλέσει σωματική η υλικήβλάβη δεν είναι απποδεκτό, αλλά όσο δίνετε προσοχή σε αυτό συγκεκριμένα

(συνηθως οι γονείς απελπίζονται τότε και φαίνεται στο πρόσωπο, και το χρησιμοποιεί το παιδί) τόσο θα το επαναλαμβάνει.

 

το πρόσωπο μένει εντελώς ήρεμο (όχι απαθές απλά χωρίς κάποιο εμφανές συναίσθημα που μπορεί να βαθμόλογήσει το παιδί) και με το χέρι σου μπλοκάρεις την πράξη - με το ένα βάζεις το χέρι σου μπροστά στο αντικείμενο και με το άλλο το παίρνεις ευγενικά και το βάζεις στη θέση του.

 

εάν πάει να το ξαναπάρει, το ξανακάνεις.

και το ξανακάνεις.

το θέμα είναι να δεί ότι δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα αυτή η συμπεριφορά.

ούτε προσοχή παίρνει - αφού δεν του μιλάει ούτε τον τιμωρεί ούτε θυμώνει κάποιος μαζί του - ούτε κάτι ότιδήποτε πετυχαίνει.

 

ταυτόχρονα με αυτή την επανάληψη, ΞΑΝΑεπαναλαμβάνεις τι θα κερδίσει εάν κάνει αυτό που θέλετε.

 

ΔΕΝ απειλειτε ότι θα το χάσει ΕΠΟΥΔΕΝΙ.

απλώς λέτε τι μπορεί να κερδίσει.

 

τώρα,.... εάν ακόμα δεν έχετε κάνει αυτό που θα κέρδιζε και ξανακάνει αταξία μικρή, ίσως καλό θα ήταν να την παραβλέψετε για να ολοκληρώσετε την επιβράβευση, δηλ. μην κάθεστε στα μικρά πραγματάκια.

 

(μικρό πραγματάκι είναι να τσαλακώσει μια χαρτοπετσέτα και να τη ρίξει κάτω επιδεικτικά)

 

μεγάλο πραγματάκι είναι με το χέρι του να σπρώξει ότι βρίσκεται στο τραπέζι με αποτέλεσμα να πέσουν όλα κάτω και ενδεχομένως και να σπάσει κάτι.

 

τότε, πάλι δεν θυμώνεις, λές απλώς ότι αχ σπάσανε τα πιάτα.... (δεν εστιάζεις στο ότι το έκανε αυτός, αλλά στο αποτέλεσμα) τώρα πρέπει να τα μαζέψουμε, φτού , πάω να φέρω τον κάδο... αλλά δεν τον τιμωρείς, γιατί αυτές οι πράξεις είναι επίτηδες,

 

αυτό που κάνεις, είναι να αφαιρείς ή να λές ότι μπορεί να αφαιρέσεις κάποιο προνόμιο.

 

το αγαπημένο του παιχνίδι ίσως θα πρέπει να μπεί στο πατάρι για λίγο (όχι για μεγάλο διάστημα) και ότι μπορέι να το ξανακερδίσει αν προσέχει πολύ μέχρι το βράδυ... τότε θα ξαναβγεί το παιχνίδι.

 

θα χρησιμοποιείς όχι συγκεκριμένες περιγραφές για το τι θα κάνεις

δηλαδή θα λές

 

το σκέφτομαι.

ίσως

μπορεί να

 

έτσι ώστε να μην ακούγεται αυτό που λες σαν τιμωρία με αποτέλεσμα περισσότερο θυμό, αλλά

για να καταλάβει το παιδί ότι αυτό που κάνει ίσως έχει αρνητικές επιπτώσεις.

έτσι του δίνεις το περιθώριο εκείνο να κάνει την επιλογή του τι θα κάνει και τι θα κερδίσει ή χάσει.

έτσι το κάνεις υπεύθυνο για τις πράξεις του.

εάν κάνει κάτι και χάσει, και στεναχωρηθεί, μπορείς να του πείς,...με αγκαλιά, και παρηγοριά, και όχι τιμωρητικό τρόπο, θυμάσαι΄που σου είχα πεί, ότι θα γινόταν αυτό... ε την άλλη φορά, θα το σκεφτείς καλύτερα πρίν το κάνεις..ε?

[medea]

Θα ήθελα να σας αναφέρω τους προβληματισμούς μου σχετικά με τη συμπεριφορά του γιου μου απέναντι στη μικρή του αδερφή. Ήδη ο Γιώργος είναι 3 χρονών και η Χριστίνα 15 μηνών.

Σε γενικές γραμμές η ζωή μας κυλάει ομαλά. Η μικρή είναι στο στάδιο που ανακαλύπτει τον κόσμο, τριγυρίζει παντού και ανακατεύει τα πάντα. Ο Γιώργος άπό την άλλη ξεκίνησε απο το Σεπτέμβριο τον παιδικό σταθμό. Κι εκτός από την πρώτη μέρα που έριξε πολύ κλάμα, τις υπόλοιπες φαίνεται να περνάει ΜΙΑ ΧΑΡΑ. Γενικά είναι ένα ήρεμο παιδί, πολύ κοινωνικό και φλύαρο. Σε όλους αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.

 

Από το καλοκαίρι όμως που η Χριστίνα άρχισε να περπατάει, απέναντί της είναι από αδιάφορος ως επιθετικός. Στην αρχή δεν της έδινε καθόλου σημασία. Σε τέτοιο βαθμό που περνούσε από δίπλα της και της έριχνε στο διάβα του.Λες και δεν υπήρχε. Αργότερα άρχισε να τη χτυπάει εσκεμμένα. Ή την έσπρωχνε ή τη χτυπούσε με το χέρι ή με παιχνίδια. Τώρα η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Σπάνια "παίζει" μαζί της. Τις περισσότερες φορές τον ενοχλεί η παρουσία της. Ιδιαίτερα αν πειράζει παιχνίδια που θεωρεί δικά του. Είναι απότομος μαζί της, τη χτυπάει , την σπρώχνει.

 

Η δική μας στάση.. ποκίλει. Μπορεί να είμαστε ήρεμοι και να του εξηγούμε ότι αυτό που κάνει είναι λάθος. Μπορεί να του φωνάζουμε να σταματήσει αυτό που κάνει. Κάποιες φορές μιμηθήκαμε τη συμπεριφορά του για να καταλάβει ότι αυτό που κάνει πονάει. Απομακρύναμε το συγκεκριμένο παιχνίδι , εξηγώντας ότι αυτό που κάνει είναι λάθος και ότι θα το πάρει πίσω αν συμπεριφερθεί καλύτερα. Του στερήσαμε πράματα που του αρέσουν. Απλά απομακρύναμε τη Χριστίνα και δεν ασχοληθήκαμε με το θέμα ΚΛΠ.

 

Κι αναρωτιέμαι: Είναι φυσιολογική αντίδραση αυτή; Θα εκλείψει σιγά σιγά; Μήπως δεν καταλαβαίνει; 15 μήνες δεν είναι αρκετοί για να αποδεχτεί την παρουσία της Χριστίνας στην οικογένειά μας; Τι δεν κάνουμε σωστά;

 

θα ήθελα να ξέρω αν κι άλλες μητέρες έχετε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις .

Ευχαριστω!!

[Μαρια Στυλιανακη]

μέχρι τώρα δεν απαιτούσε η Χριστίνα μεγάλη προσοχή. ήταν μωρό, και καθόταν αρκετές ώρες στο κρεβατάκι, στο ρελάξ κτλ.

 

τώρα όμως συνειδητοποιεί κιόλας ότι θα μεγαλώσει σαν εκείνον και θα θέλει (ήδη) την ίδια προσοχή που δίνετε και σε εκείνον.

 

αποκλειστικός χρόνος μαζί του, θα βοηθήσει. όσο γίνεται, δικές του διαδικασίες, δικά του κόλπα που θα λέτε ότι είναι προνόμια επειδή είναι ο μεγάλος αδερφός της Χριστίνας.

αν προσέχεις σήμερα την χριστίνα, θα κάνουμε αυτό. θα είμαι πάρα πολύ περήφανη για σένα.

 

μην του εξηγείτε άλλο, απο τη στιγμή που ήδη του έχετε πεί τι και πως.

όμως πρέπει κάθε μέρα όταν ξεκινά η μέρα, να λέτε πόσο ωραία θα είναι και τι ωραία πράγματα θα κάνετε εάν προσέξει ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ την αδερφή του.

θα το κάνετε κάθε μέρα σύντομα (συζήτηση του ενός λεπτού μαξιμουμ).

εάν δεν προσέχει τότε δεν θα μπορέσετε να κάνετε αυτό που τάξατε μιάς και αυτό γίνετάι μόνο εάν τηρήσει εκείνος το δικό του μέρος της συμφωνίας.

 

ΜΟΝΟ σε αυτό το επίπεδο θα έχει απώλεια προνομίων. μην του παίρνετε απο τα πράγματα που έχει - ήδη νιώθει απώλεια λόγω της αδερφής του.

 

διαβάστε στην επιβράβευση κιάλλο ένα κόλπο.

http://parents.org.gr/psych/?sid=46 καντε τα δύο αυτά μαζί.

[Αικατερίνη]

15 μήνες δεν είναι αρκετοί για να αποδεχτεί την παρουσία της Χριστίνας στην οικογένειά μας;

 

Το ότι αποδέχτηκε ή συνήθισε πια την παρουσία της Χριστίνας στην οικογένεια δε σημαίνει ότι έπαψε και να τη ζηλεύει. Φαίνεται ότι όλα τα παραπάνω, αγνόηση ή επιθετικότητα προς την αδελφούλα του είναι εκδηλώσεις ζήλειας.

 

μέχρι τώρα δεν απαιτούσε η Χριστίνα μεγάλη προσοχή. ήταν μωρό, και καθόταν αρκετές ώρες στο κρεβατάκι, στο ρελάξ κτλ.Τώρα όμως συνειδητοποιεί κιόλας ότι θα μεγαλώσει σαν εκείνον και θα θέλει την ίδια προσοχή που δίνετε και σε εκείνον.

 

Ακριβώς! Ειδικά τώρα που εκείνος πηγαίνει στον παιδικό (παρότι του αρέσει και περνάει καλά) ενώ η αδελφή του έχει όλο το χρόνο στο σπίτι..Εσείς μπορείτε να δείξετε κατανόηση και να του εξηγήσετε ότι καταλαβαίνετε πως αισθάνεται. Πείτε του ότι καταλαβαίνετε ότι θα προτιμούσε να μη μοιράζεται με κανένα τα αγαπημένα του πρόσωπα ή πράγματα και ότι δεν είναι κακό να νιώθει έτσι. Παρακινείστε τον τα μιλάει για τα συναισθήματά του και να τα εκφράζει (συχνά ο ανέκφραστος θυμός ή ζήλεια είναι αυτά που προκαλούν την επιθετική συμπεριφορά). Είναι σημαντικό να τα αποδέχεστε ώς φυσιολογικά για να μπορεί και να τα εκφράζει.

 

Προσπαθείστε να οριοθετήσετε την επιθετική του συμπεριφορά προς τη μικρή, με τους τρόπους που προτείνει και η Μαρία Στυλιανάκη. Επιτρέψτε του όμως να εκδηλώνει τη ζήλεια του λεκτικά ή έμμεσα, (πχ να χτυπάει ένα μαξιλάρι) Επίσης, προσπαθείστε, όσο γίνεται, να έχετε διαφορετικές γωνιές με τα πράγματα του καθενος, τα παιχνίδια της μικρής να μην μπερδεύονται με τα παιχνίδια του μεγάλου.

 

Τέλος, μπορείτε να τα διαφοροποιείτε μεταξύ τους, να κάνετε διαφορετικές δραστηριότητες με το καθένα, ανάλογα με την ηλικία, την ιδιοσυγκρασία και τα ενδιαφέροντά τους. Έτσι, τα παιδιά μπορούν να έχουν διαφορετικά προνόμια και δικαιώματα (διαφορετικά όχι άνισα ή άδικα) μέσα στην οικογένεια.

[medea]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απόψεις σας.

Με διαφωτίσατε πάρα πολύ.

Θα δοκιμάσω τις προτάσεις σας. Νομίζω ότι θα υπαρξει αποτέλεσμα.

[Sophia]

Να σας πω και εγώ το δικό μου πρόβλημα.

Ζήλια μεταξύ αδελφών αλλά από τον μικρότερο στον μεγαλύτερο.

 

Ο μικρός μου είναι 15 μηνών και ο μεγάλος 5 χρονών.

Δυστυχώς, εδώ και λίγους μήνες ο μικρός δείχνει ζήλια προς τον αδελφό του. Όταν θα πάω να πάρω αγκαλιά τον μεγάλο-πιο πολυ σε εμένα το κάνει- θα τρέξει εκείνη την ώρα και θα αρχίσει να τον σπρώχνει ώστε να φύγει απο την αγκαλιά μου για να πάρω εκείνον. Αυτό που κάνω είναι να παίρνω και τους δυο αγκαλιά αλλά ο μικρός θέλει να φύγει τελείως ο μεγάλος και να έχω μόνο εκείνον. Βέβαια, -σαν αντίδραση- το ίδιο κάνει και ο μεγάλος, δηλαδή όταν θα πάρω τον μικρό αγκαλιά ζητάει και εκείνος την ίδια στιγμή την αγκαλιά μου, αλλά όχι πάντα.

Παίζουν μαζί και όταν δεν κρατάω κανέναν δεν δείχνει ζήλια ο μικρός προς τον αδελφό του. Το φυσιολογικό θα ήταν να ζηλεύει ο μεγάλος γιατί για να πω και την αλήθεια ''τον έχω ρίξει'' κατά πολύ απο τότε που γεννήθηκε το σκαθάρι μας. Ο λόγος είναι ότι είναι ένα πολύ δύσκολο, ζωηρό, δύστροπο, λίγο γκρινιάρικο και άυπνο παιδί με αποτέλεσμα να μου απορροφά όλη μου την ενέργεια και τον χρόνο. Τώρα που μεγάλωσε λίγο και μπορεί να παίζει παροτρύνω και τον μεγάλο να παίζουν μαζί ή προσπαθώ να αποσχολήσω λίγο τον μικρό με ένα παιχνίδι για να κάνουμε και κάτι πιο δημιουργικό με τον μεγάλο.

Η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι πολύ που δεν του αφιερώνω όσο χρόνο θα έπρεπε αλλά ο μικρός είναι η προσωποποίηση του Bin Landen (αν το έγραψα σωστά).

Ξέφυγα λίγο απο το θέμα αλλά ........ έτσι είμαι εγώ Sorry....

[Μαρια Στυλιανακη]

εάν είναι 15 μηνών ίσως δεν έιναι ζήλια αλλά η φάση της προσκόλλησης - δηλαδή ότι έχει ανάγκη το να είναι και σωματικά κοντά σου και ίσως βλέπει τον μεγάλο αδερφο σαν κάτι που τον εμποδίζει σε αυτό..

όσο μπορείς κράτα τον κοντά σωματικά και δίνε του προσοχή, - όσο μπορείς, - και ένταξε τον μεγάλο γιό όσο μπορείς περισσότερο στην φροντίδα του μικρού - πχ να στον φέρνει κοντά σου με το καρότσι (για να δεί ο μικρός σου ότι ο μεγάλος αδερφός δεν είναι εμπόδιο αλλά ίσα ίσα τον βοηθάει)

αυτό το συγκεκριμένο μάλιστα κάνε το καθημερινά αν γίνεται, σαν παιχνίδι.

βάζετε μαζί τον μικρό στο καρότσι του (αν θέλει να βοηθήσει),. πας λίγο πιο πέρα και του λες να τσουλήσει σιγά σιγά το καρότσι σε σένα - δίνεις πρώτα φιλάκι στον μεγάλο και τον επιβραβεύεις και μετά τους παίρνεις και τους δύο αγκαλιά στο κρεβάτι/καναπέ. (μπορείς να του πείς ότι κάνετε βολτίτσα τον μικρό για να συνηθίσει το καρότσι)

[Αικατερίνη]

Το φυσιολογικό θα ήταν να ζηλεύει ο μεγάλος γιατί για να πω και την αλήθεια ''τον έχω ρίξει'' κατά πολύ απο τότε που γεννήθηκε το σκαθάρι μας.

Μην το λες αυτό. Όλοι ξέρουμε ότι για το πρώτο παιδί ο ερχομός του δεύτερου σημαίνει στέρηση της αποκλειστικής αγάπης των γονιών του, διατάραξη της ισορροπίας, της εσωτερικής του ασφάλειας αλλά και της ταυτότητάς του.

Όμως και για το δεύτερο τα πράγματα δεν είναι ευκολότερα. Κατά τη βρεφική ηλικία μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την "εχθρική" διάθεση του αδελφού του, όμως μεγαλώνοντας αρχίζει να νιώθει τον υποβιβασμό και την απόρριψη από μέρους του.

Συχνά, για να επιβεβαιώσει τη θέση του μέσα στην οικογένεια προκαλεί το μεγαλύτερο παιδί σε τσακωμούς. Επίσης, τα δεύτερα παιδιά είναι πολλές φορές ιδιαίτερα επιδέξια στο να "χειρίζονται" ή και να "χειραγωγούν" τους γονείς τους (αν και αυτές οι λέξεις δεν ταιριάζουν ακριβώς, εφόσον πρόκειται για ασυνείδητες συμπεριφορές των δευτερότοκων και σε καμία περίπτωση εσκεμμένες ενέργειες).

...είναι ένα πολύ δύσκολο, ζωηρό, δύστροπο, λίγο γκρινιάρικο και άυπνο παιδί με αποτέλεσμα να μου απορροφά όλη μου την ενέργεια και τον χρόνο.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί να είναι πιο "δύσκολο" παιδί ακριβώς επειδή νιώθει αδύναμο, προσπαθεί ακόμη να βρει το χώρο και τη θέση του στην οικογένεια και με τον τρόπο αυτό ζητά τη στήριξη και την αγάπη σας. Σίγουρα είναι και η ηλικία του, η φάση δηλαδή της προσκόλλησης...

 

Δεν είναι κακό να μαλώνουν τα αδέλφια μεταξύ τους, ίσα ίσα είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγειές. Οι περισσότεροι πιστεύω ότι έχουμε μεγαλώσει θεωρώντας ότι τα αδέλφια πρέπει να αγαπιούνται μεταξύ τους και να μην εξωτερικεύουν ποτέ τα αρνητικά τους συναισθήματα. Συχνα, οι γονείς φοβούνται πως οι καυγάδες μεταξύ των παιδιών τους σημαίνουν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια. Αυτό δεν ισχύει, οι καυγάδες και οι αντιζηλίες μεταξύ των αδελφών είναι απολυτα φυσιολογικοί. Οι τσακωμοί δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να ανακαλύψουν ταόριά τους, να έρθουν σε επαφή με τις επιθυμίες τους, να γνωρίσουν τον εαυτό τους αλλά και τα αδέλφια τους.

 

Απο όσα αναφέρετε, Sophia, νιώθω ότι περισσότερο σας στεναχωρεί η αδικία προς τον μεγάλο. Τα παιδιά έχουν αρκετά μεγάλη διαφορά μεταξύ τους, κι αυτό βοηθά στο να κάνετε ξεχωριστά πράγματα με τον καθένα, διαφορετικά μεταξύ τους, ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντα του καθενός. Ο μεγάλος είναι φυσικό να έχει κάποια πλεονεκτήματα και προνόμια του "μεγάλου".. (χωρίς βέβαια αυτό να γίνεται εις βάρος του μικρού).

Γενικά, η διαφοροποίηση των δραστηριοτήτων που κάνουμε με τα παιδιά (με το κάθε παιδί χωριστά) βοηθά στην ανάπτυξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του κάθε παιδιού αλλά και στη βελτίωση της μεταξύ μας σχέσης (σχέσης μητέρας-παιδιού). Θεωρώ ότι η ενασχόληση με το καθένα χωριστά και με βάση την ηλικία του είναι πολύ αποτελεσματικότερη από την προσπάθεια να τους συμπεριφερόμαστε ίσα, δίκαια και όμοια.

[Sophia]

εάν είναι 15 μηνών ίσως δεν έιναι ζήλια αλλά η φάση της προσκόλλησης - δηλαδή ότι έχει ανάγκη το να είναι και σωματικά κοντά σου και ίσως βλέπει τον μεγάλο αδερφο σαν κάτι που τον εμποδίζει σε αυτό..

όσο μπορείς κράτα τον κοντά σωματικά και δίνε του προσοχή, - όσο μπορείς, - και ένταξε τον μεγάλο γιό όσο μπορείς περισσότερο στην φροντίδα του μικρού - πχ να στον φέρνει κοντά σου με το καρότσι (για να δεί ο μικρός σου ότι ο μεγάλος αδερφός δεν είναι εμπόδιο αλλά ίσα ίσα τον βοηθάει)

αυτό το συγκεκριμένο μάλιστα κάνε το καθημερινά αν γίνεται, σαν παιχνίδι.

βάζετε μαζί τον μικρό στο καρότσι του (αν θέλει να βοηθήσει),. πας λίγο πιο πέρα και του λες να τσουλήσει σιγά σιγά το καρότσι σε σένα - δίνεις πρώτα φιλάκι στον μεγάλο και τον επιβραβεύεις και μετά τους παίρνεις και τους δύο αγκαλιά στο κρεβάτι/καναπέ. (μπορείς να του πείς ότι κάνετε βολτίτσα τον μικρό για να συνηθίσει το καρότσι)

 

Καρότσι, ποιο καρότσι, αυτός Μαρία μου δεν κάθεται ούτε δευτερόλεπτο πουθενά.

Καταλαβαίνω ότι μου το δίνεις ως παράδειγμα και σε ευχαριστώ για την απάντησή σου (που είναι πάντα απλή, σύντομη και περιεκτική). Προσπαθώ, πραγματικά προσπαθώ να είμαι εντάξει και στους δυο, με διαφορετικούς όρους , όπως άλλωστε αρμόζει στην ηλικία τους.

[Sophia]

Απο όσα αναφέρετε, Sophia, νιώθω ότι περισσότερο σας στεναχωρεί η αδικία προς τον μεγάλο.

 

Ακριβώς αυτό συμβαίνει, πραγματικά στενοχωριέμαι και νομίζω ότι αδικώ τον μεγάλο μου καθώς και ότι του ''στερώ'' πράγματα που θα μπορούσα να του προσφέρω. Βέβαια όπως είπα και παραπάνω, προσπαθώ να μην αδικήσω κανέναν αλλά είμαστε άνθρωποι και όχι superman.

Μέχρι και πριν έρθει το μωρό, πηγαίναμε βόλτες απο το απόγευμα μέχρι το βράδυ, του είχα μάθει να γράφει (το όνομα του, τα δικά μας, χρώματα, κτλ), ήξερε την Α/Β, και γενικώς όλο μου το απόγευμα μετα την δουλειά το διέθετα για τον Μιχάλη, τώρα όμως δυστυχώς όχι μόνο μοιράζεται αλλά υπερισχύει προς τον μικρό.

 

Τώρα τον έγραψα κολυμβητήριο και κάπως ξεφεύγει απο το σπίτι μακριά απο τον αδελφό του κάνοντας πράγματα της ηλικίας του.

 

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

[Αικατερίνη]

Sophia, επίσης, μπορείτε αν θέλετε, να εντάξετε και τον σύζυγο σ'αυτή την προσπάθεια που κάνετε να δίνετε περισσότερα στο Μιχάλη. Δε γνωρίζω την οικογενεική σας κατάσταση και το χρόνο που έχει ο σύζυγος, αλλά εφόσον ο μικρός και λόγω ηλικίας, είναι ακόμη δύσκολος και απαιτεί πολύ από το χρόνο σας, ο πατέρας μπορεί να γίνει σύμμαχος με το μεγάλο. Ο πατέρας ή κάποιο άλλο άτομο που εμπλέκεται λιγότερο στη φροντίδα του μικρού. Ο Μιχάλης είναι σε ηλικία που θα μπορούσε να πάει με τον μπαμπά του μια βόλτα, ή να παρακολουθήσουν έναν αγώνα σε κάποιο άθλημα που του αρέσει ή να κάνουν κάτι μαζί. Παράλληλα, μπορείς εσύ (αν γίνεται πρακτικά) να αναλάβεις να τον πηγαίνεις στο κολυμβητήριο, χωρίς τον μικρό όμως, για να έχετε οι δυό σας λίγο προσωπικό χρόνο.

 

Αν ο Μιχάλης, δεν έχει εκφράσει κάποιο παράπονο (με οποιοδήποτε τρόπο, λεκτικά ή μη λεκτικά)ότι του λείπεις, το πιθανότερο είναι ότι είναι περισσότερο δική σου αυτή η αίσθηση "αδικίας" απέναντί του. Καλό όμως είναι να προσπαθείς, εφόσον το νιώθεις, να περνάς χρόνο μαζί του, σε ευχάριστες δραστηριότητες. Παρόλα αυτά, μην ανησυχείς αν δεν τα προλαβαίνεοις όλα, όπως είπες κι εσύ είσαι μαμά όχι superman...

 

Με τον καιρό θα περάσει και η φάση της έντονης προσκόλλησης του μικρού πάνω σου και καλό είναι να ενισχύεις την ανεξαρτητοποίησή του, δείχνοντάς του πως τον εμπιστεύεσαι και οθώντας τον να κάνει και πράγματα μόνος του, ακόμη και όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον αδελφό του. Βοηθάει πολύ να έχουν διαφορετικά παιχνίδια και να έχει ο καθένας δικό του χώρο για τα παιχνίδια του.

[Sophia]

Sophia, επίσης, μπορείτε αν θέλετε, να εντάξετε και τον σύζυγο σ'αυτή την προσπάθεια που κάνετε να δίνετε περισσότερα στο Μιχάλη. Δε γνωρίζω την οικογενεική σας κατάσταση και το χρόνο που έχει ο σύζυγος, αλλά εφόσον ο μικρός και λόγω ηλικίας, είναι ακόμη δύσκολος και απαιτεί πολύ από το χρόνο σας, ο πατέρας μπορεί να γίνει σύμμαχος με το μεγάλο. Ο πατέρας ή κάποιο άλλο άτομο που εμπλέκεται λιγότερο στη φροντίδα του μικρού. Ο Μιχάλης είναι σε ηλικία που θα μπορούσε να πάει με τον μπαμπά του μια βόλτα, ή να παρακολουθήσουν έναν αγώνα σε κάποιο άθλημα που του αρέσει ή να κάνουν κάτι μαζί. Παράλληλα, μπορείς εσύ (αν γίνεται πρακτικά) να αναλάβεις να τον πηγαίνεις στο κολυμβητήριο, χωρίς τον μικρό όμως, για να έχετε οι δυό σας λίγο προσωπικό χρόνο.

 

Αν ο Μιχάλης, δεν έχει εκφράσει κάποιο παράπονο (με οποιοδήποτε τρόπο, λεκτικά ή μη λεκτικά)ότι του λείπεις, το πιθανότερο είναι ότι είναι περισσότερο δική σου αυτή η αίσθηση "αδικίας" απέναντί του. Καλό όμως είναι να προσπαθείς, εφόσον το νιώθεις, να περνάς χρόνο μαζί του, σε ευχάριστες δραστηριότητες. Παρόλα αυτά, μην ανησυχείς αν δεν τα προλαβαίνεοις όλα, όπως είπες κι εσύ είσαι μαμά όχι superman...

 

Με τον καιρό θα περάσει και η φάση της έντονης προσκόλλησης του μικρού πάνω σου και καλό είναι να ενισχύεις την ανεξαρτητοποίησή του, δείχνοντάς του πως τον εμπιστεύεσαι και οθώντας τον να κάνει και πράγματα μόνος του, ακόμη και όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον αδελφό του. Βοηθάει πολύ να έχουν διαφορετικά παιχνίδια και να έχει ο καθένας δικό του χώρο για τα παιχνίδια του.

 

Συγνώμη τώρα είδα την απάντηση

Ο μπαμπάς μας κάνει και δεύτερη δουλειά και ο χρόνος με τα παιδιά είναι περιορισμένος. Όμως και στο γήπεδο έχουν πάει και ασχολείται μαζί του -όπως και με τον μικρό άλλωστε- σε διάφορες δραστηριότητες.

Πάντα προσπαθώ να πηγαίνω , τις καθημερινές, τα παιδιά βόλτα μαζί. Τα σαββατοκύριακα (το πρωί) παρατάω όλες μου τις δουλειές και βγαίνουμε όλοι μαζί βόλτα- το ίδιο ισχύει και όταν ο μπαμπάς μεσοβδόμαδα έχει ρεπό απο την δεύτερη δουλειά-.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μιχάλης ουδέποτε έχει εκφράσει κάποιο παράπονο ότι του λείπω ή κάτι άλλο (ευτυχώς), απλά εγώ δεν αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, δεν του δίνω αυτό που θα ήθελα το 100%.

Στο κολυμβητήριο πάμε μόνοι μας ή σε καλό καιρό όλοι μαζί εξάλλου δεν θέλω να αφήσω το μωρό σε κάποιον άλλο γι΄ αυτό το λόγο (λείπω τόσες ώρες απο το σπίτι και δεν με βλέπουν, να αφήσω το ένα για αύτο το λόγο, δεν το θέλω).

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο απλά απ΄ότι φαίνονται απλά εγώ λόγω άγχους να τα καταφέρω όλα και να είμαι σωστή τα κάνω στο μυαλό μου μεγάλα.

Σε ευχαριστώ (επέτρεψε μου τον ενικό) για την πολύτιμη συμβουλή σου και την ώρα που μου διέθεσες.

[ελενα_ηλέκτρα]

kalhmera sas kai kalh evdomada..tha ithela na sas pw kai egw to provlima mou.H megalh mou einai 3 xronwn kai h mikrh 4 mhnwn ..sthn arxh h megalh den edeixne na exei kanena provlhma me th mpempa,oso omws pernaei o kairos h symperifora ths den antexetai.Enw leei oti agapaei polu to mwro einai poly neurikh,fwnazei zynexws,einai poly antidrastikh se oti kai na ths peis,thelei mono tis giagiades ths(enw den thn megalwnei kamia giagia) kai to kyriotero edw kai polu kairo den trwei apolutws tipota..den kserw an ofeiletai sth zhlia pou thn 'trwei'olh mera..emeis apo th meria mas de thewroume oti exoume dwsei idietero varos sto mwro to opoio einai olh mera se ena relax..Euxaristw ek twn proterwn

[moscha]

Καλή σας ημέρα μαμάδες και μπαμπάδες!

 

Παρ' όλο που αυτά που θα πω κάπου ακούγονται σαν επανάληψη θα ήθελα αν μοιραστώ και εγώ το πρόβλημά μου μαζί σας.

Έχω δύο κοριτσάκια, ένα 6 ετών και ένα σχεδόν 2,5.

Το μεγάλο μου κοριτσάκι ήταν πολύ θετικό στον ερχομό της αδελφούλας της. Γενικά είναι ένα παιδί δυναμικό αλλά όχι ιδιαίτερα ζηλιάρικο. Ακόμα και τώρα που υπάρχουν προβλήματα είναι πολύ θετική με την ιδέα της αδελφής της και μάλιστα σχετικά συχνά μου ζητά κι άλλα αδελφάκια (άλλα δύο!!).

Η μικρούλα μου είναι πιο δυναμικός και διεκδικητικός χαρακτήρας. Μέχρι την ηλικία των 16-17 μηνών τα πηγαίναμε πάρα πολύ καλά. Η μεγάλη μου δεν έδειχνε ότι την ενοχλούσε η προσοχή μου στο μωρό και η μικρή μου δεν έδειχνε το παραμικρό ίχνος ζήλιας όταν ασχολιώμουν με την μεγάλη μου.

Ξαφνικά όμως άρχισε η μικρή να με διεκδικεί πιο έντονα (ίσως φυσιολογικό γιατί αρχίζει εκεί κάπου η περίοδος της προσκόλλησης στη μαμά), να ψαχουλεύει και να παίρνει παιχνίδια από παντού για να περιεργαστεί (φυσιολογικό γιατί δεν μπορεί να καταλάβει κανόνες για το ποιό είναι δικό της ή της αδελφής της Ή για το τί είναι αγαπημένο της αδελφής της ή όχι κλπ κλπ).

Η μεγάλη μου άρχισε να αντιδρά γιατί και αυτό είναι δυναμικό παιδάκι και νιώθει ότι πρέπει να διεκδικήσει και εκείνη τα κεκτημένα!! Επίσης λόγω της έντονης κινητικότητας και του ενθουσιασμού και πολλές φορές της "αγαρμποσύνης" της μεγάλης μου, πολλές κινήσεις προς τη μικρή κατέλληγαν σε χτυπήματα, τραβήγματα, ζουλίγματα, τσιμπήματα, σπρωξίματα, πεσίματα κλπ. Φυσικά δεν αποκλείω ότι κάποιες φορές αυτά δεν ήταν και ΤΟΣΟ κατα λάθος αλλά είχαν και μία άλλου είδους πιο ένοχη σκοπιμότητα εκ μέρους της!!Οπότε η μικρή μου άρχισε να τη φοβάται έντονα.

Στη συνέχεια η μικρή εξελίχθηκε σε ΠΟΛΥ έντονο παιδί. Ιδιαίτερα διεκδικητικό, με εγωισμό, με τσαμπουκά, με αρκετή ζήλια προς την αδελφή της και με οπλο το κλάμα της το οποίο φυσικά έχει μάθει και το εκμεταλεύεται στο έπακρο! Και φυσικά η μεγάλη αντιδρά πολύ πιο έντονα, αρχίζει και παραπονιέται πιο έντονα, αρχίζει να γίνεται εξ επίτηδες επιθετική προς την αδελφή της, να είναι άκρως ανταγωνιστική, να μην μοιράζεται, να εύχεται κακά πράγματα για την αδελφή της κλπ κλπ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ ΟΥΤΕ 5 ΛΕΠΤΑ. ΟΙ ΚΑΒΓΑΔΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΟΙ.

 

Το καλό της μεγάλης μου είναι ότι εκφράζει ειλικρινέστατα τα αισθήματά της και τις πράξεις της. Μιλάει ανοιχτά για τα παραπονά της και τα συναισθήματα που την διακατέχουν κάθε φορά και συνεχίζει παρ' όλα αυτά να ΘΕΛΕΙ την αδελφούλα της και να την θεωρεί ευτύχημα που την έχουμε

 

Το καλό της μικρής μου είναι ότι με αρκετό κόπο, υπομονή και ΗΡΕΜΙΑ στην συμπεριφορά είναι αρκετά υπάκουη και συννενοήσιμη παρ' όλο το μικρό της ηλικίας της. Επίσης δείχνει ότι θέλει πολύ την αδελφή της μιας που όταν η μεγάλη μου δεν είναι μαζί της ή όταν απομακρύνεται από αυτή, συχνά τη ζητάει και θέλει να είναι μαζί.

 

Και τώρα είμαστε εμείς. Προσπαθούμε με ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ κόπο να κρατιόμαστε ήρεμοι. Όμως πολλές φορές δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Είναι προφανές ότι μέχρι στιγμής έχουμε αντιδράσει λάθος και γι' αυτό και καταλλήξαμε στο να χειρωτερέψουν τα πράγματα.

Νιώθουμε ότι είμαστε σε ΣΥΝΕΧΗ διαπραγμάτευση μαζί τους, σε συνεχείς συννενοήσεις, σε συνεχείς καθορισμούς κανόνων, σε συνεχείς τιμωρίες, σε συνεχή προσπάθεια... Όλο κάνουμε το διαιτητή. Πολλές φορές χάνουμε την ψυχραιμία μας και έχουμε προβεί και σε φωνές και σπανιότερα σε ψιλοξυλιές. Για να ηρεμίσουμε επίσης χρησιμοποιούμε και την ηλεκτρονική νταντά (τηλεόραση) αρκετά. Δεν ήμασταν κατά αυτού αλλά τώρα έχει αρχίσει να ξενερνά τα όρια που θεωρούμε σωστά ως προς τη διάρκεια που πρέπει να παιδιά να βλέπουν κάθε ημέρα. Μένουμε δίπλα με τους γονείς μου οι οποίοι πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι παρεμβατικοί και προσπαθούν να κάνουν τους πυροσβέστες οπότε και οι μικρές αυτό το εκμεταλεύονται.

Αρχίζω και δεν την παλεύω..... Χρειάζομαι βοήθεια...

Ευχαριστώ έστω και που διαβάσατε τον πόνο μου και ίσως ψιλοκατανοείται τις ανησυχίες την κούραση και την απογοήτευσή μου.