Την γνωμη σας για προγραμματισμενο τοκετο παρακαλω...

[Eloiz]

Καλησπερα!!!

 

Θα ηθελα την γνωμη σας, ιδιως αυτων που γεννησαν ετσι, για τους τεχνητους πονους-προγραμματισμενο τοκετο.

Μενω στην επαρχια κι ο γιατρος μου ειπε για να ειμαστε ασφαλεις, τις τελευταιες 15-20 μερες πριν την ΠΗΤ να κατεβω Αθηνα . Ο αντρας μου λογω δουλειας δεν μπορει να ακολουθησει. Η μητερα μου θα παρει αδεια αλλα δεν της ειναι ευκολο πανω απο βδομαδα. Οποτε τελευταια σκεφτομαι την λυση του προγραμματισμενου τοκετου. Τι κινδυνοι υπαρχουν, αν υπαρχουν και ποια η γνωμη σας ή η εμπειρια σας γι'αυτον? Εμας μας λυνει τα χερια με την εννοια οτι θα εχω τον αντρα μου διπλα μου (ποια γυναικα δεν το θελει αυτο) και θα νιωθω ασφαλης(ειναι και η πρωτη μου εγκυμοσυνη βλεπετε...). Πανω απ'ολα ομως θελω οτι ειναι πιο ασφαλες για το παιδακι μου!

 

Ευχαριστω εκ των προτερων για τις απαντησεις σας.

[xena]

Με το καλό γλυκειά μου, πόσες ώρες απέχεις από το μαιευτήριο ή τον γιατρό σου;;;

Άν έχεις κάποιον να μείνεις στην Αθήνα, κατεβαίνεις και σε παρακολουθεί ο γιατρός σου πολύ συχνά εννοείται, έτσι πάνω-κάτω θα ξέρεις πότε πλησιάζει η ώρα. Αλλά και εκτάκτως να χρειαστεί να μπεις, να μην ανησυχείς καθόλου γιατί σχεδόν πάντοτε έχεις αρκετό χρόνο για να φτάσει ο καλός σου κοντά σου!!

[Eloiz]

Σ'ευχαριστω πολυ! Ειναι περιπου 2:30 ωρες αποσταση. Εχω να μεινω στην Αθηνα αλλα δεν θα μπορει να ειναι καποιος μαζι μου ολες τις ημερες...Η δουλεια βλεπεις...Με αγχωνει πολυ να με πιασουν οι πονοι εδω και να τραβηξω ολη την αγωνια στον δρονο!!!! Ξαδερφη μου που γενησε με τεχνητους πηγε τοσο ηρεμη και καλα στο μαιευτηριο που πραγματικα το σκεφτομαι...

[aik]

Θα σου απαντήσω απο τις εμπειρίες μου μιας που στο ενεργητικο μου εχω 3 διαφορετικές γέννες. Στο 1ο μου παιδί έμενα σχετικά κοντα στο νοσοκομείο 15' , οταν λοιπόν ηρθε η ωρα (μου εσπασαν τα νερά) ημουν μονη μου πήρα τηλ. τον αντρα μου και ηρθε απο τη δουλεια, ειχα πολυ χρονο διοτι δεν με ειχαν πιασει οι πόνοι, οποτε ημουν ηρεμη, τα υγρα ερτεχαν αλλα οχι ανησυχητικα,οι πόνοι με επιασαν μετα απο 7 ωρες και γεννησα μετα απο 6 ωρες. Όλα καλά εκεί. Στο 2ο μου παιδί έμενα 1 ωρα μακρια απο το νοσοκομείο, μπήκα για τεχνητούς πόνους διότι είχα κλεισει τις 40 εβδομάδες και δεν ειχα κανενα συμπτωμα, οποτε ξημερωμα μου βαζουν υποθετο και περιμεναμε να με πιασουν οι πονοι, ειχα ελαχιστους, απογευμα πλεον είχε ερθει η ωρα , ομως η μοιρα ειχε αλλα στο νου της μπήκα εσπεσμένα στο χειρουργειο για καισαρική,διοτι είχα πάθει προπτωση ομφαλιτιδας. Όλα καλά και εκεί. Τωρα στο 3ο μου παιδί είχα την δυνατότητα να γεννήσω φυσιολογικά ομως αρνήθηκα αλλωστε ειχα μια εβδομάδα ακομα και θα εκλεινα πάλι την 40η εβδομαδα, έκανα καλά και αρνήθηκα όμως διοτι κανωντας καισαρική ,βρήκαν κύστες και μου τις αφαίρεσαν.

[xena]

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να μένεις μόνη.. αλλά να μην έχεις τουλάχιστον άγχος, 2,5 ώρες είναι τίποτα.

 

Εγώ απείχα 1 ώρα (μένω έξω από την Αθήνα) και στις 35 εβδ +4 έδωσε κλωτσιά η μικρή και βγήκε το πόδι της από τον τράχηλο. Αίματα και υγρά έγιναν ένα, η κοιλιά μου άδειασε εντελώς και όμως μια χαρά προλάβαμε. Φαντάσου έγινε αυτό στις 7 το πρωί, φτάσαμε μαιευτήριο στις 8:15 και χειρουργήθηκα καισαρική στις 10,40. Στα λέω που είμαι απ΄τις πιο έκτακτες περιπτώσεις, για να σου φύγει το άγχος!

 

Αν σε παρακολουθεί εντατικά ο γιατρός, μην φοβάσαι, όοοοολα τα προλαβαίνεις. Το μόνο αρνητικό είναι η μοναξιά.... Αλλά σ'αφήνει βρε το μωράκι σου να νιώσεις μοναξιάααα;;;;

[Maraki+]

Καταλαβαίνω το άγχος σου, αλλά κι εγώ θα σου πρότεινα να περιμένεις. Όσο περισσότερο μένει το μωράκι στην κοιλίτσα τόσο καλύτερα. Σίγουρα είναι αγχωτικό να ξέρεις ότι έχεις δυόμιση ώρες δρόμο μπροστά σου, και ειδικά με έναν αγχωμένο οδηγό (δεν υπονοώ κάτι για τον άντρα σου αλλά είναι λογικό ο άνθρωπος να έχει άγχος, αν σε έχουν πιάσει οι πόνοι).

Νομίζω η καλύτερη λύση είναι να έρθεις στην Αθήνα όταν σου συστήσει ο γιατρός σου και να περιμένεις. Είναι σχεδόν σίγουρο πως ακόμα κι αν σε πάει η μαμά σου στο μαιευτήριο, ο σύζυγος θα προλάβει να έρθει και θα φάτε και κάμποσες ώρες ακόμα εκεί παρέα να περιμένετε το μωράκι σας.

 

Έχοντας πει όλα αυτά, να σου πω και δυο πράγματα για τη δική μου εμπειρία. Λόγω πολλών συσπάσεων στο μήνα μου (τις προκαλούσαν οι κολικοί νεφρού που πάθαινα συνεχώς) η μικρή μου είχε γίνει ανυπόμονη και δεν ηρεμούσε με τίποτα. Μπήκα λοιπόν στην 37+4 για πρόκληση τοκετού. Μετά την πρώτη διαδικασία (ιστορικό, κλύσμα κτλ) μου βάλανε το κολπικό υπόθετο στον τράχηλο και υποτίθεται ότι θα κοιμόμουν αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς με έπιασαν κατευθείαν οι πόνοι (μικρής έντασης - 40άρες-50άρες συσπάσεις) αν και αρκετά συχνές και με κούρασαν γιατί μέχρι το πρωί που ήρθε η αναισθησιολόγος πήγε έτσι.

Δε μπορώ να συγκρίνω τους κανονικούς πόνους (όταν σε πιάνουν από μόνοι τους εννοώ) γιατί ήταν το πρώτο μου παιδί. Λένε ότι στην πρόκληση είναι διαφορετικός ο πόνος, πιο έντονος. Τι να σου πω...εγώ σαν πόνο τον ένιωθα! Τέλος πάντων, στις 2 περίπου τα ξημερώματα ξεκίνησαν οι πόνοι, το πρωί μπήκε η επισκληρίδιος και στις 4 το απόγευμα γέννησα φυσιολογικά την κόρη μου και δεν προέκυψε κάποιο άλλο θέμα υγείας της.

 

Αν ανησυχείς, ρώτα για τα πάντα για την πρόκληση τοκετού, αν αυτό αποφασίσετε, το γιατρό σου. Δεν τον κουράζεις...γι' αυτό πληρώνεται.

 

Με το καλό σου εύχομαι και με έναν πόνο!

[kathi]

χρονια πολλα σε ολες σας, μην ανηχυχεις καθολου και ολα θα ερθουν με την σειρα τους, εγω γεννησα πριν 16μερες, ειχαμε κλεισει ραντεβου για προκληση (λιγα υγρα στον σακο και ωριμος πλακουντας, 38+4) στισ 6,30το πρωι......με επιασαν συσπασεις οταν συκωθηκα για να ετοιμαστουμε να φυγουμε πηγαμε με 10λεπτες, ισα ισα οι κοπελες προλαβαν και μουν εκαναν κλησμα και καρδιογραφημα, επισκληριδιο δεν προλαβαμε στις 8,10 η μπεμπα ειχε βγει.....γι αυτο σου λεω ποτε δεν ξερεις τι γινεται.....και πως ερχονται τα πραγματα.....

[dimmi]

Σ'ευχαριστω πολυ! Ειναι περιπου 2:30 ωρες αποσταση. Εχω να μεινω στην Αθηνα αλλα δεν θα μπορει να ειναι καποιος μαζι μου ολες τις ημερες...Η δουλεια βλεπεις...Με αγχωνει πολυ να με πιασουν οι πονοι εδω και να τραβηξω ολη την αγωνια στον δρονο!!!! Ξαδερφη μου που γενησε με τεχνητους πηγε τοσο ηρεμη και καλα στο μαιευτηριο που πραγματικα το σκεφτομαι...

κι γω επαρχία, και μάλιστα με χωρίζει θάλασσα από την Αθήνα. Μόλις θα έμπαινα στο μήνα μου ήξερα ότι θα πρέπει να ανέβω Αθήνα.

Αυτή είναι η τακτική του γιατρού μου. Σε στέλνει ΑΘήνα και παράλληλα εκεί έχει τον συνεργάτη του, οπότε ό,τι προκύψει το αντιμετωπίζει ο συνεργάτης μέχρι να έρθει ο γιατρός.

 

Ηξερα ότι θα πάω με προγραμματισμένο τοκετό.

Ο γιατρός μου ανεβοκατεβαίνει Αθήνα, θα με έβλεπε διαρκώς, και μόλις έκρινε ότι πλησιάζει ο τοκετός θα το πέρναμε με πρόκληση ή θα περιμέναμε να μου σπάσουν τα νερά (δεν το ήθελα αυτό έτσι κι αλλιώς, ήθελα να πάω με ραντεβού, να νιώθω ασφαλής).

Τελικά μας πρόλαβαν οι πρόωρες συσπάσεις λίγο μετά το ντόπλερ (32η εβδομαδα) κι έκανα εισσαγωγή στο μαιευτήριο, με πρόλαβαν και δε γέννησα πρόωρα.

Μετά έμεινα Άθήνα αναγκαστικά για να είμαι δίπλα στο μαιευτηριο.

 

Τέλος καλό όλα καλά, και το παιδί έμεινε μες την κοιλιά αρκετά, και ο γιατρός πρόλαβε να έρθει.

Δεν ήθελα να γεννήσω με άλλον αλλά και μόνο η ασφάλεια που νιώθεις να είσαι δίπλα στο μαιευτήριο σε καθησυχάζει.

 

Τελικά γέννησα με πρόκληση όπως επιθυμούσα, κυρία μπήκα, βαμμένη ντυμένη

Οπως τα λες, πας στο χαλαρό να γεννήσεις, δεν υπάρχει πιο τέλειο, κι ας μου τα χάλασαν οι πρόωρες συσπάσεις.

 

Κάθε μέρα που ξημέρωνε ευχόμουν να μείνει το παιδί μου κι άλλο μέσα να αναπτυχθεί σωστά, από την άλλη και να γεννούσα δε με ένοιαζε, θα λυτρωνόμουν από το άγχος.

 

Να μη σε ανησυχεί τίποτε, συζητάς με το γιατρό σου, αν νιώθεις ασφάλεια μαζί του και σε εμπνέει όλα ΟΚ.

Νομίζω πως κάνουν το πιο δύσκολο επάγγελμα του κόσμου...ειδικά όσι το εξασκουν μακρυά από τις "ανέσεις" των μεγαλουπόλεων.