Σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών (γενικώς...)

[Παλιόγατα]

Καλησπέρα σε όλους!

 

Λέγομαι Xρύσα και είμαι 25 χρονών. Αρκετές φορές έχει τύχει να διαβάσω κάποιες συζητήσεις στο forum, γιατί ψάχνοντας διάφορα πράγματα το Google με οδήγησε σʼ αυτόν εδώ τον χώρο. Τις τελευταίες μέρες με απασχολεί ένα θέμα που αφορά γενικά τη σχέση γονέων-παιδιών, με αφορμή κάποια περιστατικά που παρατηρώ να συμβαίνουν γύρω μου.

Εγώ μάνα δεν είμαι, και μάλιστα απέχω πολύ από αυτό, αφού δεν έχω βάλει «στόχο» το να κάνω παιδιά. Αν αυτό προκύψει, βεβαίως θα είναι χαρά. Αντιθέτως, πολλοί από εσάς είστε γονείς ή μελλοντικοί γονείς. Βλέποντας αρκετές φορές την αντιμετώπιση των παιδιών (κυρίως μικρής ηλικίας) από τους γονείς τους, πολλές φορές έχω σκεφτεί (εντελώς υποθετικά βέβαια) το τι θα έκανα εγώ αν είχα παιδί σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

 

 

Εργάζομαι ως υπάλληλος σε πολυκατάστημα, και συχνά έρχονται για ψώνια μαμάδες μαζί με τα παιδιά τους. Ως γνωστόν, πολλές φορές τα μικρά παιδιά αρχίζουν να γκρινιάζουν θέλοντας οπωσδήποτε να τους πάρουν κάτι, ή αρχίζουν να παίρνουν στα χέρια τους ό,τι δουν γύρω τους.

 

Θα περιγράψω ένα πολύ απλό περιστατικό. Προχτές, ένα παιδάκι πήρε ένα προϊόν, γιατί υποθέτω πως τον κέντρισαν τα χρώματα της συσκευασίας. Η μαμά του (η οποία μιλούσε στο κινητό), άρπαξε το προϊόν απʼ τα χέρια του παιδιού κάπως βίαια, και το ξανάβαλε στη θέση του. Μετά το πιτσιρίκι πήγε να πιάσει κάτι άλλο λίγο πιο δίπλα, και τότε η μαμά του το τράβηξε απʼ το χέρι, και πάλι βίαια, για να το απομακρύνει από τα ράφια. Έκλεισε το τηλέφωνο, το παιδάκι άρχισε να ψιλοκλαψουρίζει, κι εκείνη του είπε τσατισμένη ότι βιάζονται, δεν έχουν χρόνο, κλπ. (FAIL! ) Εγώ ήμουν παραδίπλα, τακτοποιούσα κάτι πράγματα σε κάποια ράφια και παρακολουθούσα το σκηνικό. Η ερώτησή μου είναι, ΓΙΑΤΙ πολλές φορές οι γονείς αντιμετωπίζουν έτσι τα παιδιά; Λες και είναι χαζά και δεν καταλαβαίνουν; Κι εδώ έρχεται το «αν ήμουν στη θέση της, θα….» Ε, λοιπόν εγώ αν ήμουν στη θέση της, κατʼ αρχάς θα τελείωνα με το τηλεφώνημα!! και θα αφιέρωνα λίγο χρόνο για το παιδί μου! Θα του εξηγούσα ήρεμα ώστε να καταλάβει, για τι χρήση είναι το συγκεκριμένο προϊόν, και γιατί δεν το χρειαζόμαστε να το πάρουμε. Και αν είχα λίγα λεφτά παραπάνω μαζί μου, μπορεί να του έπαιρνα κάτι (έστω κάτι μικρό) που να του είναι χρήσιμο.

Όσο για το «βιαζόμαστε - δεν έχουμε χρόνο», ας μην το σχολιάσω καλύτερα… Έχεις χρόνο για ψώνια και δεν έχεις χρόνο για το παιδί σου;; Εγώ νομίζω πως αν όντως δεν έχεις χρόνο, απλά δεν πας για ψώνια! (χεχε… είναι από αυτά που δεν λέγονται σε πελάτη… να μείνει “μεταξύ μας”!)

 

 

Περιστατικό 2ο (ω ναι, την ίδια μέρα…): Γυρνώντας από τη δουλειά, πέρασα έξω από έναν παιδότοπο. Ακουγόταν μία μάνα (ή γιαγιά; δεν μπορούσα να διακρίνω) η οποία ούρλιαζε σʼ ένα παιδάκι («παλιόπαιδο» κλπ., πολύ πιθανόν να του “τις έβρεξε” κιόλας) γιατί απʼ ότι κατάλαβα από τα συμφραζόμενα, μάλλον είχε χτυπήσει κάποιο άλλο παιδάκι. Είναι όμως τρόπος αυτός για να το αποτρέψεις(?) από το να το ξανακάνει; (FAIL! ) Το σωστό πιστεύω πως είναι να το πάρεις λίγο παράμερα (και όχι μπροστά σε όλα τα άλλα παιδιά) και να του εξηγήσεις ήρεμα, γιατί δεν είναι σωστό να χτυπάς τους άλλους, να το έβαζες στη θέση τού πώς θα ένιωθε αν τα άλλα παιδιά το χτυπούσαν, να του εξηγήσεις ότι με αυτή τη συμπεριφορά τα άλλα παιδιά δεν θα θέλουν να κάνουν παρέα και να παίζουν μαζί… Κάτι τέτοιο τέλος πάντων!

 

 

Γενικά είμαι κατά οποιασδήποτε μορφής βίας! Πιστεύω πως η βία και ο φασισμός δεν είναι μόνο η (ακραία) βία που βλέπουμε στις ειδήσεις και στους δρόμους, αλλά –έστω και σε μικρή κλίμακα– ασκείται καθημερινά μέσα στα σπίτια μας! Προσωπικά, ακόμα και το να σηκώσει ένας γονιός απειλητικά το χέρι σε ένα παιδί, το θεωρώ απαράδεκτο! (βεβαίως υπάρχει πολύ χειρότερη μορφή βίας, όπως η παιδική κακοποίηση, αλλά αυτό είναι πολύ μεγάλο θέμα).

 

Ψυχολόγος δεν είμαι. Αναρωτιέμαι όμως, τι σχέση μπορεί να αναπτύξει ένα παιδί με τους γονείς του αν για το κάθε τι, έχει στο μυαλό του ότι θα φάει ξύλο ή φωνές (σε μεγαλύτερη ηλικία). Αργότερα μπορεί να συμβαίνει κάτι πιο σοβαρό και να προτιμήσει να μην το συζητήσει «για να μην ακούσει τα σχολιανά του». Επίσης, θεωρώ ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απʼ όσα νομίζουμε. Δηλαδή, αν ο γονιός υποτιμάει τη νοημοσύνη του παιδιού του, διαλέγοντας μια χειροδικία αντί για διάλογο, το παιδί μετά θα έχει άδικο να τον αντιμετωπίζει σαν ηλίθιο που δεν ξέρει τι του γίνεται και φέρεται βίαια γιατί μάλλον δεν ξέρει να μιλήσει;

 

 

Εγώ, αν κάποτε αποκτήσω παιδιά, θα ήθελα να έχω μαζί τους μία σχέση περισσότερο φιλική, παρά σχέση γονιού-παιδιού. Να με εμπιστεύεται το παιδί και να νιώθει άνετα να έρθει από μόνο του να μου πει οτιδήποτε το απασχολεί, σαν να μιλούσε σε έναν φίλο του. Και όταν του λέω την άποψή μου, να ακούει αυτά που θα του λέω σαν φιλικές συμβουλές, και όχι να σκέφτεται «δε μας παρατάς ρε μάνα με τις χαζομάρες σου!» Αν δεν καταφέρω να έχω μια τέτοια σχέση με τα παιδιά μου, θεωρώ πως τουλάχιστον στον τομέα της επικοινωνίας και της μεταξύ μας σχέσης θα έχω αποτύχει!

 

 

Υ.Γ.: Για να κλείσω λίγο πιο αισιόδοξα, θα περιγράψω και 2 άλλα μικρά περιστατικά με μαμάδες και παιδιά, με πολύ διαφορετική αντιμετώπιση, που μου άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις:

Και τα 2 έλαβαν χώρα σε κατάστημα παιχνιδιών.

 

Στο 1ο ήταν μία μαμά με ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Ήθελε να τους πάρει από ένα παιχνίδι, και το αγοράκι δεν μπορούσε να διαλέξει μεταξύ 2, οπότε… ήθελε και τα 2(!). Άρχισε να κλαίει, και τότε η μαμά του, του εξήγησε ήρεμα πως μπορούν να πάρουν μόνο 2 παιχνίδια, οπότε το σωστό θα ήταν να πάρουν ένα γιʼ αυτόν κι ένα για την αδερφή του, και όχι να πάρει αυτός 2 και η αδερφή του κανένα. (LIKE! )

 

Στο 2ο, ήταν μία μαμά με ένα κοριτσάκι, που είχαν πάει στο κατάστημα για να διαλέξουν κάτι για να το κάνουν δώρο. Το κοριτσάκι ζήτησε να πάρει κι εκείνη ένα παιχνίδι. Η μαμά του, εξήγησε πως βρίσκονταν εκεί για να πάρουν το συγκεκριμένο δώρο, και πως δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάρουν εκείνη τη στιγμή κι άλλο παιχνίδι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια της: «αν σου πάρω τώρα αυτό το παιχνίδι, αύριο τι θα φάμε;» (LIKE! )

 

 

Υ.Γ.2: Συγγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο, αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου, καθώς επίσης θα ήθελα να “ακούσω” και τις δικές σας απόψεις, αν ενδιαφέρεστε.

[sofi@p]

καλά τα σκέφτεσαι, αλλά θα σου πω κάτι που όταν θα κάνεις παιδιά και θα φτάσουν στα 2-3 έτη, θα με θυμηθείς....

μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.....

[manoulina]

Καταλαβαίνω τις σκέψεις σου. Κι εγώ που δεν είμαι μάνα τα ίδια ερωτήματα εχω. Και ειδικά με τα παιδιά των φίλων, νωστών, αδερφών κλπ. που βλέπω κάτι περίεργες συμπεριφορες. Καταλαβαίνω βέβαια πως αν έχεις ένα παιδί που κλαψουρίζει όλη μέρα, κάποια στιγμή το νευρικό σου σύστημα αρχίζει να κλονίζεται, αλλά ακόμη κι εκεί νομίζωοτι κάποιες βάσεις τις βάζεις απο την αρχή στη σχέση - συμπεριφορά γονιού - παιδιού.

 

Επιφυλλάσομαι να έχω τις ίδιες απόψεις όταν γίνω μάνα...

[arleta]

Δε θα εξετασω ενα ενα τα περιστατικα και δε θα κρινω ποιο το σωστο και ποιο το λαθος.... βασιζομαι μονο στη διαφορετικοτητα των ανθρωπων...

πολλες φορες κατι που βλεπεις το εξεταζεις απο τη δικη σου πλευρα κι ίσως εκ του ασφαλους.... κι ετσι δε μπορεις να εχεις ολοκληρωμενη αποψη...

πολλες φορες ακομη κι οι γονεις κανουν λαθη και πολλοι απ αυτους την ιδια στιγμη το μετανιωνουν... καμια φορα η συμπεριφορα τρεχει μπροστα απο τη λογικη κι ισως απ αυτο που θελουμε στη πραγματικοτητα να κανουμε....

πολλα τα ισως.... τεραστιο θεμα ανοιχτηκε....

με λιγα λογια καθενας μεγαλωνει το παιδι του οπως εκεινος νομιζει!!

 

εχω μονο να πω πως απο τη θεωρια στη πραξη απεχουμε πολυ.... γιατι πριν μπουμε στο χορο λεμε πολλα..... μολις μπουμε τι κανουμε...

 

οσες ειναι μανουλες θα ξερουν απο πρωτο χερι πως τα παιδια απαιτουν βουνα υπομονης!!!!! το ποσο δυσκολος ρολος ειναι εκεινος του γονιου δε το διανοεισαι πριν κανεις παιδια..... και σωστα δε το διανοεισαι...

[maela]

Η αληθεια ειναι αυτη.. οτι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λεμε!Σιγουρα.. οι σκεψεις σου ειναι σωστες.. το θεμα ειναι στην πραξη τι κανουμε.Και εγω ειμαι εξω απο το χορο ακομα γτ ο μπεμπης μου ειναι 9 μηνων.Γενικα εχω διαβασει κανονες συμπεριφορας .. εχω δει ολα τα επειδοδια της νταντας και γενικα θελω να ειμαι η τελεια μαμα.Αλλα δεν ξερω αν μπορει και εγω καποια στιγμη να κανω το ιδιο οπως με τη μαμα και το κινητο.Να τυχει βρε παιδι μου και σε εμενα.Παντως αξιζει να προσπαθουμε να ειμαστε ηρεμοι και επεξηγηματικοι.Εγω θα προσπαθησω παντως.. το θεμα ειναι αν θα το καταφερνω παντα!

[ariadni cr]

αλλη η θεωρια και αλλη η πραξη...και εγω θεωρητικα τους ξερω ολους τους κανονες συμπεριφορας αλλα στην πραξη καπου την χανω την υπομονη μου προς τα παιδια..κακως βεβαια..

προχτες εχασα για δευτερολεπτα τη μικρη μου κορη απο τα ματια μου στο παρκο-η οποια ειναι ζωηρη και παρολο που ηθελα παλι να τις τα χιλιοεξηγησω ( να μην απομακρυνεται) τελικα της φωναξα απο την ενταση μου.....

[goody]

καλά τα σκέφτεσαι, αλλά θα σου πω κάτι που όταν θα κάνεις παιδιά και θα φτάσουν στα 2-3 έτη, θα με θυμηθείς....

μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.....

 

Αυτο!

Εγω ακομα και τωρα αν ακουσω καποιον γειτονα να φωναζει στο παιδι του μου κακοφαινεται και αναρωτιεμαι γιατι δεν του το εξηγει? Μετα θυμαμαι και τα ''δικα'' μου και σταματαω την κριτικη!

Γιατι ενας τριτος θα δει μονο μια ενταση στη φωνη ενω η ιδια η μαμα θα δει να επαναλαμβανεται για χιλιοστη φορα η ιδια αταξια ή κατι που εχει συζητηθει πολλες φορες! Ε καποια στιγμη τελειωνει η υπομονη ή οντως εκεινη την ωρα δεν αντεχεις να αφιερωσεις 5 λεπτα να ξαναεξηγησεις γιατι δεν μπορουμε να παρουμε αυτο το προιον τωρα (δεν λεω οτι ειναι σωστο, αλλα ειναι ανθρωπινο..).

Ολοι ξερουμε την θεωρια αλλα η πραξη διαφερει.. (δεν μιλαμε για βια φυσικα!)

[manoulina]

Και να μην ξεχνάμε οτι γονιός δεν γίνεται κανείς. Όλοι οι γονείς δίνουν εξετάσεις καθημερινά και εκπαιδεύονται συνεχώς, επάνω στα παιδιά τους δυστυχώς, αλλά έτσι είναι η φύση... η ζωή... όπως θες πές το.