Γίνονται και τα δικά σας Damian, όταν βλέπουν το μπαμπά τους;

[kinkajoujou]

Ο ταλαίπωρος μπαμπάς μας λείπει πολλές ώρες από το σπίτι και γυρνάει αργά το απόγευμα. Επίσης, στη μέχρι τώρα ζωή της, η μικρή τον στερήθηκε για μεγάλο διάστημα, λόγω ανωτέρας βίας. Εμένα έχει βαρεθεί να με βλέπει μπροστά της (όλη μέρα μαζί γαρ) και έχει απίστευτη αδυναμία στον πατέρα της. Δλδ, αν μας δει να αγκαλιαζόμαστε τρέχει με ύφος πρωτοπαλίκαρου της γιακούζα και με σπρώχνει και ζητάει από τον μπαμπά να πάρει αυτήν αγκαλιά, σε τέτοια φάση.

 

Το πρόβλημά μου δεν είναι η ζήλια, αλλά το ότι αλλάζει εντελώς η συμπεριφορά με το που μπαίνει ο μπαμπάς στο σπίτι. Ενώ γενικά συνεργαζόμαστε καλά στην καθημερινότητά μας (με τα αναμενόμενα ξεσπάσματα της ηλικίας της), μόλις δει τον πατέρα της παθαίνει κολούμπρα και μεταβάλλεται στο πιο ανυπάκουο και αντιδραστικό παιδί που υπάρχει. ΔΕΝ θέλει να ντυθεί, ΔΕΝ θέλει να πάει γιο-γιο και να αλλάξει πάνα, ΔΕΝ θέλει να καθίσει να φάει, αν με χίλια παρακάλια καταφέρουμε να έρθει να ντυθεί δεν με αφήνει να τη ντύσω αλλά πρέπει να το κάνει ο μπαμπάς (μου αρπάζει το μπουφάν από το χέρι με ύφος λες και την προσέβαλα και πάει στον πατέρα της ), ΔΕΝ θέλει να κοιμηθεί (κοιμάται κατά τις 12 το βράδυ, ενώ κουτουλάει από νύστα), φωνάζει, τσιρίζει, ΔΕΝ κάθεται στο καρότσι αλλά θέλει να περπατάει μαζί μας στο δρόμο (που γενικά δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά μας παίρνει 300 ώρες, περνάει η ώρα του φαγητού της ή του ύπνου της και μετά έχουμε κι άλλη γκρίνια από πάνω) και γενικά βγαίνει εντελώς εκτός προγράμματος και χαρακτήρα, μιλάμε πλέον για ένα παιδί που όλα είναι αγώνας, δεν το κάνεις με τίποτε καλά.

 

Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς το αντιμετωπίζετε; Δεν μου αρέσει η λύση που μου πρότεινε μια φίλη να έρχεται ο μπαμπάς ακόμα πιο αργά στο σπίτι, πρώτον γιατί τον λυπάμαι να ταλαιπωρείται κι αυτός κι άλλο και δεύτερον γιατί πιστεύω ότι αν τον στερηθεί τότε όταν τον βλέπει θα παθαίνει ακόμη χειρότερες κρισάρες... υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;;;

[jackrussel]

το εχω ζησει και το ζω, εμενα βεβαια ειναι αγορι,,θα πω το μπαναλ φαση εναι θα περασει

οταν ειναι ο μπαμπας του, εγω ειμαι γραμμενη, κι εμενα ταξιδευει πολυ αλλα οταν ειναι μαζι μας δεν ξεκολλαει απο πανω του,, απορρυθμιζεται με το προγραμμα του

προσωπικα δεν με ενοχλει γιατι καπως ξεκουραζομαι

 

βεβαια εσυ περιγραφεις κατι αλλο και ειναι και σε αλλη ηλικια, οπου γενικα λενε ολο οχι και ειναι και κοριτσι, τα κοριτσια σε αυτην την ηλικια με τον μπαμπα του παιρνανε κατι τετοιο και αντιδρουν στην μαμα τους

πως να το ανιμετωπισεις τωρα παντως οχι με το να μην βλεπει η μικρη τον μπαμπα της πριν κοιμηθει, αστο ολο πανω του

ο μπαμπας σου θα σε κανει μπανιο, θα σε βαλει να κοιμηθεις εγω θα διαβασω το βιβλιο μου,,μεχρι να κοιμηθεις θα ειναι ολος δικος σου οταν θα κοιμηθεις τοτε θα κατσει μαζι μου κι εγω μαζι του σαν αντρογυνο ,,,οταν θα μεγαλωσεις θα κανεις το ιδιο κι εσυ με τα δικα σου παιδια

[Niki81]

Κι εγω εχωμεγαλο θεμα με το γιο μου και ειναι μολις 11 μηνων.Απο σχετικα μικρο εδειξε το ποσο λαχταρουσε το μπαμπα του.Με το που ανοιγε η πορτα και εμπαινε ο μπαμπας εκανε σα χαζο απο τη χαρα του.Φυσικα τον βλεπει ελαχιστα το μπαμπα σε αντιθεση με μενα που ειμαστε ολη την ωρα μαζι.Τους τελευταιους μηνες γινεται λιγο αυτο που λες.Δεν ξεκολαει απο το μπαμπα του και ειναι μεσα στη γκρινια.Δε τολμαει να ηκωθει απο τον καναπε ο αντρας μου και απο το φοβο του μηπως ξαναφυγει αρχιζει να κλαιει.Καλα εννοειται εμενα με εχει χεσμενη...εκτος κι αν φαει καμια τουμπα και πονεσει...τοτε μονο θελει μαμα.Παμε εξω και θελει ο μπαμπας να τον εχει ολη την ωρα αγκαλια ενω οταν ειμαστε οι 2 μας δεν εχω τετοιο θεμα...καθεται στο καροτσι του.Καθεται ο αντρας μου να φαει και ο μικρος στα ποδια του γκρινιαζει μεχρι να τον παρει αγκαλια.Βγαινω εγω για τσιγαρο στο μπαλκονι...καθεται με κοιταει απο μεσα αλλα συνεχιζει να παιζει ή ερχεται στο τζαμι και μου κανει βλακειες.Βγαινει ο αντρας μου για τσιγαρο και γινεται το σωσε...γκρινια και κακο μεχρι να ξαναμπει μεσα.

 

Παω τουαλετα ερχεται εξω απο την πορτα και τη χτυπαει να του ανοιξω...παει ο αντρας μου τουαλετα...κλαμα και κακο.

 

Ετσι και τυχει να γυρισει ο αντρας μου τη στιγμη που τον κανω μπανιο και τον παρει πρεφα ο μικρος εκει να δεις ...τιναζεται σα τρελλο να το βγαλω απο τη μπανιερα ακομα κι αν ειναι με τς σαπουναδες.

 

Το πρωι με το που θα καταλαβει οτι ο μπαμπας ξυπνησε (κοιμαται στον καναπε ο αντρας μου...αλλο πονεμενο θεμα αυτο) τιναζεται με τη μια ορθιος και τρεχει να παει να τον δει.

 

Ειναι πολυ κουραστικο ολο αυτο και για μενα και για τον αντρα μου.Τον λυπηθηκα μια μερα που εκλαιγε ο μικρος και του λεω 'φυγε καλυτερα να μη σε βλεπει δεν αντεχω αλλο" και μου λεει 'τι να κανω...προσπαθω ...αλλα δεν τα καταφερνω'...τον λυπηθηκε η ψυχη μου.

 

 

Δεν ξερω κι εγω τι να κανω...αλλα να σου πω το μονο σιγουρο.Με το να ερχεται ο αντρας σου ακομα πιο αργα μονο χειροτερα θα γινουν τα πραγματα...το θεμα ειναι πως θα βρουν περισσοτερο χρονο να ασχοληθουν με τα παιδια να τους χορτασουν...ετσι μονο θα ηρεμησουν.

[jackrussel]

αποστασιοποιησου εκει οπου γινεται και αστους μονους να μοιραστουν καποιες δραστηριοτητες φροντιδες που τις εκανε κυριως μαζι σου,,οπως ειπα και πριν τωρα ειστε οι δυο σας εγω θελω να κανω τα νυχια μου,,, τι να πω δεν ξερω

[Μαρια2010]

Ο ταλαίπωρος μπαμπάς μας λείπει πολλές ώρες από το σπίτι και γυρνάει αργά το απόγευμα. Επίσης, στη μέχρι τώρα ζωή της, η μικρή τον στερήθηκε για μεγάλο διάστημα, λόγω ανωτέρας βίας. Εμένα έχει βαρεθεί να με βλέπει μπροστά της (όλη μέρα μαζί γαρ) και έχει απίστευτη αδυναμία στον πατέρα της. Δλδ, αν μας δει να αγκαλιαζόμαστε τρέχει με ύφος πρωτοπαλίκαρου της γιακούζα και με σπρώχνει και ζητάει από τον μπαμπά να πάρει αυτήν αγκαλιά, σε τέτοια φάση.

 

Το πρόβλημά μου δεν είναι η ζήλια, αλλά το ότι αλλάζει εντελώς η συμπεριφορά με το που μπαίνει ο μπαμπάς στο σπίτι. Ενώ γενικά συνεργαζόμαστε καλά στην καθημερινότητά μας (με τα αναμενόμενα ξεσπάσματα της ηλικίας της), μόλις δει τον πατέρα της παθαίνει κολούμπρα και μεταβάλλεται στο πιο ανυπάκουο και αντιδραστικό παιδί που υπάρχει. ΔΕΝ θέλει να ντυθεί, ΔΕΝ θέλει να πάει γιο-γιο και να αλλάξει πάνα, ΔΕΝ θέλει να καθίσει να φάει, αν με χίλια παρακάλια καταφέρουμε να έρθει να ντυθεί δεν με αφήνει να τη ντύσω αλλά πρέπει να το κάνει ο μπαμπάς (μου αρπάζει το μπουφάν από το χέρι με ύφος λες και την προσέβαλα και πάει στον πατέρα της ), ΔΕΝ θέλει να κοιμηθεί (κοιμάται κατά τις 12 το βράδυ, ενώ κουτουλάει από νύστα), φωνάζει, τσιρίζει, ΔΕΝ κάθεται στο καρότσι αλλά θέλει να περπατάει μαζί μας στο δρόμο (που γενικά δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά μας παίρνει 300 ώρες, περνάει η ώρα του φαγητού της ή του ύπνου της και μετά έχουμε κι άλλη γκρίνια από πάνω) και γενικά βγαίνει εντελώς εκτός προγράμματος και χαρακτήρα, μιλάμε πλέον για ένα παιδί που όλα είναι αγώνας, δεν το κάνεις με τίποτε καλά.

 

Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς το αντιμετωπίζετε; Δεν μου αρέσει η λύση που μου πρότεινε μια φίλη να έρχεται ο μπαμπάς ακόμα πιο αργά στο σπίτι, πρώτον γιατί τον λυπάμαι να ταλαιπωρείται κι αυτός κι άλλο και δεύτερον γιατί πιστεύω ότι αν τον στερηθεί τότε όταν τον βλέπει θα παθαίνει ακόμη χειρότερες κρισάρες... υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;;;

ακριβως τα ιδια και ο δικος μου....ποσο μαλλον η δικια σου που ειναι κοριτσακι και οσο να ναι μια αδυμανια την εχουν στον μπαμπακα....ο αντρας μου τον πετυχαινει για 2 ωριτσες το μεσημερακι με το που ξυπνησει,μετα παλι για δουλεια και τον βλεπει την αλλη μερα το πρωι...με το που ξυπανει τρεχει στην κρεβατοκαμαρα,τον φιλαει παντου,μετωπο μυτες αυτα κλπ....του τραγουδαει το νανι νανι...του φερνει οοοολα τα καινουρια παιχνιδια να του τα δειξει....και φυσικα εμενα με εχει στην ακρη...και εκτος αυτου αλλαζει η συπμεριφορα του οπως της δικιας σου...αν μπει ο μπαμπας σπιτι τοτε ξεχναμε να λεμε στη μαμα οτι θελουμε κακα και τα κανουμε στο παμπερς ενω οταν ειμαστε μονοι παντα μου το λεει...και αν το πει τοτε θελει μονο με τον μπαμπα και κανεναν αλλον...δεν μαζευει παιχνιδια και φυσικα με το που του κανω παρατηρηση αρχιζουν τα κροκοδειλια δακρυα και οι αγκαλιες με τον μπαμπα κλπ κλπ κλπ...και η κακια μαμα στην ακρη....νομιζω πως αυτο θα γινετε μεχρι να καταλαβει καλα για πιο λογο λειπει τοσες ωρες ο μπαμπας που και παλι θα εχουμε θεματακι...τωρα του λειπει στα παιχνιδια,στις βολτουλες κλπ...τι να κανεις;;;εσυ συνεχιζεις σταθερη σε ολα αυτα που εκανες και απλα την ωρα που χαλαρωνει με τον μπαμπα την αφηνεις λιγο ελευθερη να το απολαυσει ...μη σε παρει και με κακο ματι.

[DEMS]

...

 

Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς το αντιμετωπίζετε; Δεν μου αρέσει η λύση που μου πρότεινε μια φίλη να έρχεται ο μπαμπάς ακόμα πιο αργά στο σπίτι, πρώτον γιατί τον λυπάμαι να ταλαιπωρείται κι αυτός κι άλλο και δεύτερον γιατί πιστεύω ότι αν τον στερηθεί τότε όταν τον βλέπει θα παθαίνει ακόμη χειρότερες κρισάρες... υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;;;

Θα σου πρότεινα ακριβώς το αντίθετο!

Να περνάνε μπαμπάς και κόρη όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο μαζί. Μήπως τον χορτάσει και ηρεμήσει

[miriki]

Συμφωνώ κι εγώ. Κάνε πίιιιιιιιιισω όσο πιο πολύ σε παίρνει. Άσε τη μικρή στο μπαμπά της να χαρούν ο ένας τον άλλο ΑΛΛΑ:

 

ο ταλαίπωρος μπαμπάς έχει ένα πολύ δύσκολο έργο να διεκπεραιώσει. Θα ανταποκρίνεται με πάαααρα πολύ ενθουσιασμό στις θετικές συμπεριφορές του παιδιού και θα αγνοεί (όσο περισσότερο γίνεται τις αρνητικές). Επίσης θα κάνει ακριβώς αυτά που κάνεις κι εσύ (δηλ όχι με τον μπαμπά χοροπηδάμε στον πολυέλαιο και με τη μαμά απαγορεύεται).

 

Ήρθε η ώρα για εκείνο το παρατεταμένο αφρόλουτρο που περιμένεις τόσο καιρό....... Άσε τον έλεγχο σε άλλον. (Σου τα λέει ένα κοντρόλ φρηκ που μόλις βρήκε την υγειά του).

[MarcoPolo]

Εμεις την περασαμε παρα πολυ εντονα αυτη την φαση κινκα και στην αρχη τα ειχα δει ολα γιατι του ελειπε ο μπαμπας και οταν ηταν μαζι του κολλαγε ασχημα μου φεροταν ασχημα και δεν ηξερα πως να το διαχειριστω και φαντασου οτι ο δικος μου βλεπει ελαχιστα τον πατερα του λογω δουλειας.

 

Αυτο που εκανα απο ενα σημειο και μετα ηταν οταν ηταν ο μπαμπας σπιτι αποσυρομουν διακριτικα για να τον χορτασει. Οπως και το Σαββατοκυριακο δουλειες που καναμε ολοι μαζι αρχισα να τους αφηνω να τις κανουν μονοι τους σουπερμαρκετ βολτες με το αυτοκινητο γενικα ωρες οι δυο τους. Αυτο βοηθησε πρακτικα καποια στιγμη αρχισε να χορταινει μπαμπα και να ηρεμει και τωρα το διαχειριζεται πιο καλα. Ακομα βεβαια αν ετοιμαστω εγω να παω μαζι τους μου λεει μαμα εσυ δουλεια σου εγω παω με τον μπαμπα αλλα λογικο ειναι αυτον δεν βλεπει πολυ εμενα με εχει δεδομενη.

 

Ωρες μαζι αποκλειστικα ειναι το μυστικο. Και ασε το καροτσι με τα ποδια πιο πολυ θα κουραζεται και θα κοιμαται και πιο πολυ θα απολαμβανει την βολτα με τον μπαμπα της. Ειναι και η ηλικια σας δυσκολη θα στρωσει ομως αν περναει αποκλειστικο χρονο μαζι του.

[miriki]

Α, ναι καρότσι λήξις, δεν το συζητώ. Πάρε κανένα μέι τάι μαζί σου να μην κοψομεσιαστείς όταν θα κουραστεί και τέλος. Εμείς το ξαναπήραμε προχτές μετά από ένα χρόνο περίπου, αλλά ήθελα και λαϊκή τρομάρα μου!

 

Άσχετο αλλά το εοσπόρος είναι τέλειο!!!!

[kinkajoujou]

Α, ναι καρότσι λήξις, δεν το συζητώ. Πάρε κανένα μέι τάι μαζί σου να μην κοψομεσιαστείς όταν θα κουραστεί και τέλος. Εμείς το ξαναπήραμε προχτές μετά από ένα χρόνο περίπου, αλλά ήθελα και λαϊκή τρομάρα μου!

 

Άσχετο αλλά το εοσπόρος είναι τέλειο!!!!

 

Αχ καλή μου, 13 κιλά ήταν στις αρχές του μήνα ο εωσπόρος, εγώ δεν χρειάζομαι μέι τάι αλλά ζυγοπλάστιγγα! άσε που θα μου τρυπούσε τη νεφραμιά με τις κλωτσιές που θα μου έριχνε για να την κατεβάσω...

 

το πρόβλημά μου με το καρότσι, και γενικά με τις ελευθερίες του μπαμπά σε σχέση με τα όρια της μαμάς είναι το εξής: το ΣΚ, ο μπαμπάς έχει μια σχετική πολυτέλεια χρόνου να της πει "ΟΚ, κατέβα από το καρότσι και προχώρα μόνη σου", το οποίο μεταφράζεται σε 2 βήματα-στοπ για να πειράξουμε τα φύλλα - 2 βήματα μπρος - 5 βήματα πίσω για να πειράξουμε τις πέτρες κλπ κλπ... εκτός του ότι όμως έτσι χάνεται χρόνος και βγαίνουμε από το πρόγραμμα φαγητού και ύπνου, η δικιά σου γλυκαίνεται και το ζητάει συνέχεια, κι όταν εγώ πιέζομαι χρονικά να πάμε π.χ. Σ/Μ μέσα στη βδομάδα, πρέπει να φάω πολλή ώρα να την ηρεμήσω γιατί κλαίει και τσιρίζει που δεν την αφήνω να περπατάει (παρόλο που κάθε μέρα έχουμε βόλτα έξω ή στο πάρκο ή στο δρόμο όπου την ξαμολάω να κάνει ό,τι θέλει). Και εδώ οι αποστάσεις είναι μεγάλες, οπότε δεν μπορούμε να πηγαίνουμε ΠΑΝΤΟΥ με τα πόδια (σήμερα π.χ. στρογγυλοκάθισε στη μέση της διάβασης γιατί κουράστηκε και δεν έλεγε να σηκωθεί με τίποτε). Οπότε οι ελευθερίες που της δίνει ο μπαμπάς μεταφράζονται σε contest of wills για τη μαμά την επόμενη μέρα... αλλά κι ο έρμος μπαμπάς σου λέει "τη βλέπω τόσο λίγο που δεν μου πάει καρδιά να της λέω όχι"...

[rkt]

Εχκιουζ μι μαι ντιαρ κινκα.

Τι ακούνε τα αυτάκια μου?

Λοιπόν, άκου. Ευχαριστήσου το, γιατί 99,99% δεν θα κρατήσει.

Βάψε νύχι, μαλλί, κάνε αφρόλουτρο, αποτρίχωση, τράβα για καφέ, ψωνια ή απλά άραξε στον καναπε και λιώσε στο ιντερνετ.

Εχω το ...ανάποδο πρόβλημα. Μόλις μπω σπίτι, ούτε την τσάντα μου δεν προλαβαίνω να αφήσω. Πέφτουν και οι 2 πάνω μου και δεν δέχονται τίποτα από τον μπαμπά...

Ολα εγώ πρέπει να τα κάνω.

Και στην τουαλέτα, μαζί μου έρχονται.

Και την ώρα που τρώω, μου φέρνουν τα παιχνίδια να παίζω ταυτόχρονα.....

Και μπάνιο όταν κάνω, είναι πίσω από την κουρτίνα, συχνά πυκνά χώνουν και το κεφάλι τους μέσα...

Δεν δέχονται ποτέ να τις βάλει για ύπνο, μέχρι που το σάββατο, τους είπε να τις πάει παιδότοπο για να κάνω δουλειές, και δεν ήθελαν χωρίς εμένα.....

Τελικά πήγαν. Ο παιδότοπος είναι διαγωνίως απέναντι από το σπίτι μας.

Εκατσαν μόνο 3/4 και εν τω μεταξύ με πήραν 2 τηλέφωνα και όταν βγήκα στο μπαλκόνι να το πλύνω, με φώναζαν και με χαιρετούσαν από τον παιδότοπο...

Τώρα, τι λες? Αλλάζουμε?

[kinkajoujou]

ο μπαμπάς ασχολείται αρκετά και έχει όλη την καλή διάθεση, αλλά λόγω απειρίας και πρότερου ξεχωριστού βίου από το σπλάχνο του δεν έχει ακόμη βρει όλα τα κουμπιά της διαπαιδαγώγησης, οπότε δεν μπορώ να δώσω ακόμα το απαραίτητο lebensraum να ξεδιπλώσει το ταλέντο του.. αναγκαστικά με χρειάζεται κι εμένα, κι όταν πάω να μπω στη μέση εξανίσταται η μαντμαζέλ που δεν την αφήνω να χαρεί απερίσπαστη τον έρωτά της...

 

αλλά νομίζω έφτασε η ώρα να τον σπρώξω, ως άλλος εκπαιδευτής στα ΟΥΚ, στα πολύ βαθιά και να ελπίζω να μην δω μπουρμπουλήθρες :lol: