ειναι φυσιολογικο??

[bel]

εχω ενα παιδακι 3 και ενα μωρακι 7 μηνων. απο τωτε που γεννησα νιωθω χαλια. ειχα πριν μια αποβολη. μια δυσκολη εγκυμοσυνη.υπαρχουν μερεσ που ειμαι πολυ καλα και αλλες οι περισσοτερεσ που βαζω τα κλαματα χωρις να το θελω.βοηθεια εχω απο τη μαμα με το μεγαλο που τον παιρνει καμια φορα.κουραστηκα με την συμπεριφορα του μεγαλου απο τη ζηλια του και την προσπαθεια μου να τον καλμαρω και να του φαιρομαι καλα συγκρατοντας τα νευρα μου ειμαι ολη την μερα σπιτι απο τωτε που γεννησα λογο καιρου.με τον αντρα μου εχουμε πολλεσ διαφονιεσ για τα παιδια πιο πολυ. αυτο σε συνδιασμο με τα αλλα με κανει ακομα πιο χαλια. δεν καταλαβαινει οθτε απο ορμονεσ εγκθου ουτε απο επιλοχεια καταθληψη. πρεπει να ειμαι καλα και ολα αυτα ειναι χαζα. γενικα δεν μπορω .ειδικα αυτεσ οι συνεσθηματικεσ μεταπτωσεις που εχω με εχουν κανει πια να χασω και το χαμογελω μου και το κεφι μου. γιατι ολα αυτα .δεν επρεπε να ειμαι χαρουμενη με τα παιδακια μου ???μερικες φορεσ νιωθω και τυψεισ που νιωθω ετσι.

[ΟΛΓΑ78]

Το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό όλο αυτό που αισθάνεσαι. Δεν είναι εύκολο να έχεις 2 παιδιά, να είσαι όλη μέρα στο σπίτι, να προσπαθείς να τα προλάβεις όλα και όλοι να έχουν την απαίτηση από σένα να τα κάνεις και τέλεια. Γιατί δεν ζητάς από την μητέρα σου -δεν ξέρω αν υπάρχει και πεθερά ή κάποιος άλλος που θα μπορεί να βοηθήσει- να περνάει κάποιες παραπάνω ώρες με τον μεγάλο ή τουλάχιστο να σε βοηθάει με το σπίτι. Προσπάθησε όσο γίνεται να μην κλείνεσαι μέσα, να αποκτήσεις ενδιαφέροντα, να βγαίνεις έξω -έστω με τα παιδάκια σου-, να ζητήσεις από τον άντρα σου να είναι λίγο πιο συνεργάσιμος. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσες ίσως να έβρισκες κάποια δουλειά -έστω και ημιαπασχόληση- για να ξέφευγες λίγο από το σπίτι. Πάντως, κάνε υπομονή... το μωράκι σου θα μεγαλώσει και αυτονομηθεί, ο καιρός ανόίγει, το καλοκαιράκι έρχεται και όσο να΄ναι κι εσύ θα νιώθεις περισσότερο ελεύθερη να μετακινηθείς. Μόνο μην αδικείς τον μεγάλο σου, είναι λογικό να ζηλεύει, είναι μικρούλης ακόμη, βρείτε περισσότερα πράγματα να κάνετε όλοι μαζί σαν οικογένεια -τώρα που καλοκαιριάζει, θάλασσα, παιδότοπους, βόλτες- Ελπίζω σύντομα να αισθανθείς καλύτερα!!

[bel]

σε ευχαριστω πολυ !δεν αδικω τον μεγαλο ειμαι ερωτευμενη θα ελεγα μαζι του και με στεναχωρει που φαιρεται ετσι νευρικα στεναχωρεμενα γιατι δεν ηταν ετσι πριν δεν τον αναγνωριζω.νιωθω σαν να ειναι αλλο παιδι και επειδη ο μικρος με εχει αναγκη ακομα δεν μπορω να ασχοληθω μαζι του.νομιζω του εκανα κακο που του εκανα αδελφακι

[bel]

σε ευχαριστω πολυ !δεν αδικω τον μεγαλο ειμαι ερωτευμενη θα ελεγα μαζι του και με στεναχωρει που φαιρεται ετσι νευρικα στεναχωρεμενα γιατι δεν ηταν ετσι πριν δεν τον αναγνωριζω.νιωθω σαν να ειναι αλλο παιδι και επειδη ο μικρος με εχει αναγκη ακομα δεν μπορω να ασχοληθω μαζι του.νομιζω του εκανα κακο που του εκανα αδελφακι

[ΟΛΓΑ78]

Μην το ξαναπείς αυτό! Τώρα είναι μικρούλης ακόμα, αλλά σε λίγο καιρό θα σε ευγνωμονεί! Το θέμα είναι να έχεις βοήθεια κι εσύ, έτσι ώστε όταν εσύ ασχολείσαι με το μωρό να είναι και κάποιος άλλος με τον μεγάλο σου για να μην αισθάνεται μειονεκτικά. Πάντως, σε καταλαβαίνω... είμαι κι εγώ έγκυος στο δεύτερο, ο μεγάλος μου είναι σχεδόν 4 -κι εγώ τρελά ερωτευμένη μαζί του- και ενώ προς το παρόν αντιδρά πολύ θετικά με την ιδέα του μωρού, ξέρω πως όταν γεννηθεί θα το δει διαφορετικά, σίγουρα θα ζηλεύει!!! Υπομονή, τα παιδάκια μας είναι ευλογία, άσχημες στιγμές πάντα θα υπάρχουν κι εμείς δεν είμαστε τέλειες, τουλάχιστο να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε!!