19 Μαΐου, ημέρα μνήμης γενοκτονίας των Eλλήνων του πόντου

[gavrias]

Με το νόμο 2193/1994, που ομόφωνα ψήφισε η Βουλή στις 24-2-1994, ορίστηκε η 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

 

Είναι η αποφράδα ημέρα του Ποντιακού Ελληνισμού. Είναι η ημέρα που ο Κεμάλ το 1919 αποβιβάζεται στη Σαμψούντα, δήθεν για να ειρηνεύσει την περιοχή και αντί να προστατέψει τους Έλληνες κατοίκους από τη δολοφονική μανία των Τσετών, συμμάχησε μʼ αυτούς και τον υποκινητή τους Τοπάλ Οσμάν και με το σύνθημα «Η Τουρκία στους Τούρκους» έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο για την τελειωτική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού σε όλο τον Πόντο, που είχε ήδη αρχίσει το έτος 1915, με θύματα 353.000 Ελληνοποντίους.

 

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=YRc2D-XJwe8&feature=related

 

 

Δεν είμαι Πόντια ,όμως θαυμάζω αυτό το λαό για την περηφάνεια,τη δύναμη ,τον πολιτισμό και το δέσιμό του...

[IOKASTH]

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ GAVRIAS ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ..ΩΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΝΤΙΩΝ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ...

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ...ΑΣ ΜΗΝ ΠΟΝΕΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΠΙΑ...

[myrto]

Εγώ, επίσης Πόντια από τη μαμά μου, σας προτείνω μια πολύ γλυκιά ταινία γύρω από το θέμα: Λέγεται Περιμένοντας τα σύννεφα / Waiting for the clouds και είναι της Yesim Ustaoglou η ο οποία είναι σκηνοθέτης από την Τουρκία...το θέμα, με λίγες λέξεις είναι η ιστορία μιας ηλικιωμένης που αναζητά τις χαμένες ελληνικές της ρίζες...

[ELENA1974]

Απάντηση από μία 100% πόντια.

Πιστεύετε οτι οι μνήμες και οι εμπειρίες καταγράφονται στα γονίδιά μας?

Εγώ κοντεύω να το πιστέψω. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο πολύ με πονάνε όλες οι ιστορίες που έχω ακούσει, όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει όλα τα ντοκυμαντερ που έχω δει για το θέμα του ξεριζωμού. Σε κάποια ολιγόλεπτα φιλμάκια απο εκείνον τον καιρό νομίζω οτί είμαι και εγώ μέσα στο πλήθος που αφήνει τον τόπο του οτί και τα δικά μου παιδιά κλαίνε από την ταλαιπωρία μαζί με όλα τα παιδάκια που δέιχνει το φιλμ, οτι και το δικό μου σπίτι άφησα πίσω. Ο πατέρας μου έχει επισκεφτεί τον τόπο καταγωγής των προγόνων μας στον Πόντο. Εγώ νομίζω ότι δεν θα το κάνω ποτέ . Και άν το κάνω θα κλαίω σε όλο το ταξίδι. Να μην ξεχνάμε ποτέ !!

Να μην μας φεύγει ποτέ από το μυαλό οτι όλα όσα έχουμε τώρα μπορεί αν τα στερηθούμε την επόμενη στιγμή. Ετσι έπαθαν οι πρόγονοί μου αλλά και για να γυρίσουμε στο σήμερα και οι κινέζοι με το σεισμό και οι κάτοικοι στην Μυανμάρ με τον τυφώνα. Δεν ήθελα να σας μαυρίσω το πρωινό αλλά αυτές οι σκεψεις με ταλαιπωρούν από χτες

[IOKASTH]

Απάντηση από μία 100% πόντια.

Πιστεύετε οτι οι μνήμες και οι εμπειρίες καταγράφονται στα γονίδιά μας?

Εγώ κοντεύω να το πιστέψω. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο πολύ με πονάνε όλες οι ιστορίες που έχω ακούσει, όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει όλα τα ντοκυμαντερ που έχω δει για το θέμα του ξεριζωμού. Σε κάποια ολιγόλεπτα φιλμάκια απο εκείνον τον καιρό νομίζω οτί είμαι και εγώ μέσα στο πλήθος που αφήνει τον τόπο του οτί και τα δικά μου παιδιά κλαίνε από την ταλαιπωρία μαζί με όλα τα παιδάκια που δέιχνει το φιλμ, οτι και το δικό μου σπίτι άφησα πίσω. Ο πατέρας μου έχει επισκεφτεί τον τόπο καταγωγής των προγόνων μας στον Πόντο. Εγώ νομίζω ότι δεν θα το κάνω ποτέ . Και άν το κάνω θα κλαίω σε όλο το ταξίδι. Να μην ξεχνάμε ποτέ !!

Να μην μας φεύγει ποτέ από το μυαλό οτι όλα όσα έχουμε τώρα μπορεί αν τα στερηθούμε την επόμενη στιγμή. Ετσι έπαθαν οι πρόγονοί μου αλλά και για να γυρίσουμε στο σήμερα και οι κινέζοι με το σεισμό και οι κάτοικοι στην Μυανμάρ με τον τυφώνα. Δεν ήθελα να σας μαυρίσω το πρωινό αλλά αυτές οι σκεψεις με ταλαιπωρούν από χτες

 

 

 

 

δεν μας μαυριζεις κοριτσακι μου,αυτη ειναι η ιστορια μας....εγω θελω πολυ να ταξιδεψω στον τοπο καταγωγης του αντρα μου και επισης θελω να μεγαλωσει ο μπεμπης και να τον γραψω σε συλλογο ποντιων να μαθει τους χορους μας ,τα εθιμα μας την ιστορια μας που κυλαει στις φλεβες του...ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ..

[gavrias]

http://www.youtube.com/watch?v=cIJAe2J3CfE&feature=related

 

 

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τα μηνύματα που εκπέμπει

Γράφει ο/η Greek American News Agency

18.05.09

του Αντώνη Παυλίδη*

 

 

 

Η Βουλή των Ελλήνων, ως γνωστόν, με ομόφωνη απόφασή της το Φεβρουάριο του 1994, έλαβε μια ιστορική απόφαση, που θα έπρεπε να είχε λάβει πολύ νωρίτερα: όρισε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου κατά την περίοδο 1916-1922. Θα αποπειραθούμε να κάνουμε μια νηφάλια αναφορά στο ζήτημα αυτό, παρότι απωθεί τους φανατικούς του παρόντος, που εκπροσωπούν τη λογική της «πολιτικής ορθότητας».

 

Τα τελευταία χρόνια τίθενται ιδιαίτερα έντονα απ' τους τελευταίους κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις. Λέγεται πχ ότι δεν πρέπει η χώρα μας να προκαλεί την Τουρκία με αποφάσεις όπως αυτή της Βουλής το 1994, ότι πρέπει να αφαιρεθούν άμεσα από τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας όλα όσα ενοχλούν την Τουρκία (κι όχι γιατί την ενοχλούν), κλπ. Κάποιοι μάλιστα προτείνουν τη συγγραφή κοινών εγχειριδίων ιστορίας, πράγμα βέβαια που ακούγεται ευχάριστα, αλλά είναι άτοπο αν δεν συνοδεύεται από ένα ελάχιστο κοινό ιδεολογικό πλαίσιο των δύο χωρών και προ πάντων, όπως στην περίπτωση Ελλάδας και Τουρκίας, αν υπάρχουν ανοικτά ζητήματα (Κύπρος, Αιγαίο, κλπ). Όλοι λοιπόν αυτοί οι «ειδικοί» εκφράζουν μια πραγματικότητα μάλλον εικονική, εκφράζοντας περισσότερο τις επιθυμίες τους παρά τα πραγματικά δεδομένα. Εξετάζουν τα δεδομένα της Τουρκίας χρησιμοποιώντας τις καθιερωμένες «μήτρες» που ισχύουν στις διεθνείς σχέσεις, αγνοώντας όμως τις σημαντικές ιδιαιτερότητες της τουρκικής περίπτωσης και τα αίτια που παράγουν τις αλλεπάλληλες κρίσεις στις σχέσεις των δύο χωρών. Χρησιμοποιούν τη μέθοδο του εξευμενισμού, αγνοώντας τα μηνύματα που από το βάθος των αιώνων ο ίδιος ο Θουκυδίδης εκπέμπει: ότι αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη σύγκρουση. Αυτό που μπορεί να την αποτρέψει είναι η οικοδόμηση φιλικών σχέσεων πάνω στην αλήθεια και την αξιοπρέπεια και των δύο ενδιαφερομένων.

 

Σε πολλές περιπτώσεις προχωρούν σε αφελείς υπεραπλουστεύσεις. Υποστηρίζουν για παράδειγμα ότι κατά την περίοδο εκείνη είχαμε πόλεμο και στον πόλεμο παρουσιάζονται αγριότητες απ' όλες τις πλευρές. Αγνοούν όμως ότι το «ολοκαύτωμα εν ροή» των Ελλήνων του Πόντου (και της υπόλοιπης Μ. Ασίας) ξεκίνησε πολύ πριν το 1919 που έγινε η ελληνική απόβαση στη Σμύρνη και ότι τα γυναικόπαιδα που κυρίως υπέστησαν τη βαρβαρότητα, δεν συμμετείχαν σε κανένα πόλεμο. Ο αφανισμός των χριστιανικών εθνοτήτων από το μικρασιατικό χώρο είχε προαποφασιστεί, όπως όχι μόνο το πλήθος των διαθέσιμων τεκμηρίων μαρτυρά, αλλά ακόμη και αξιόλογοι Τούρκοι επιστήμονες (όπως πχ ο Taner Akçam) ομολογούν.

 

Η ιδεολογία του σύγχρονου τουρκικού κράτους αντικατοπτρίζεται τόσο στα διδακτικά εγχειρίδια, όπου κυριαρχούν σύμβολα ρατσισμού και εθνικισμού, όσο και στα μνημεία. Το μνημείο του Τοπάλ Οσμάν, του Άϊχμαν των Ποντίων, που δεσπόζει στο λόφο της Κερασούντας και το μνημείο του αρπακτικού Τούρκου νικητή απέναντι στον καταρρεύσαντα Έλληνα στο Αφιόν Καραχισάρ, εκφράζουν αυτήν ακριβώς την ιδεολογία. Παρότι η συλλογική συνείδηση του τουρκικού λαού μέσω αυτών των μηχανισμών διαμορφώνεται σε αρνητική κατεύθυνση, όμως αυτό δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει στον αγώνα για οικοδόμηση μιας πραγματικής φιλίας και ειρήνης μεταξύ των δύο λαών.

 

Αυτό που γνώριζαν οι Πόντιοι 2ης και 3ης γενιάς από τους γονείς και τους παππούδες τους, σήμερα μπορεί να το γνωρίσει σε όλη του την έκταση κάθε Έλληνας. Οι αλλεπάλληλοι τόμοι που έχουν εκδοθεί -με αποκορύφωμα τον τόμο που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων το 2004- και οι άπειρες μελέτες που ετοιμάζονται, αποδεικνύουν ότι το έγκλημα αυτό είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Άλλωστε η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου -στο πλαίσιο της γενοκτονίας όλων των χριστιανικών λαών της Ανατολής από το καθεστώς των Νεοτούρκων- το Νοέμβριο του 2007 από τον πλέον αρμόδιο φορέα, τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών (I.A.G.S) συντρίβει εκ των πραγμάτων κάθε απόπειρα εσωτερικής αμφισβήτησης. Ο ΟΗΕ με το ψήφισμά του το 1948 για τον ορισμό του εγκλήματος της Γενοκτονίας, δηλώνει ότι δεν πρόκειται για έγκλημα εναντίον ενός μόνο έθνους, έστω και τμήματός του. Πρόκειται για έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Συνεπώς ο αγώνας για την αναγνώριση του εγκλήματος δεν αφορά μόνο τους Πόντιους, ή μόνο τους Έλληνες. Αφορά όλη την ανθρωπότητα. Οι δίκαιοι που αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν είναι τυπικοί αγωνιστές, αλλά αγωνιστές των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ανθρωπότητας. Συνεπώς ο αγώνας τους είναι ο σημαντικότερος αγώνας που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Αγωνίζονται γιατί νωρίζουν καλά ότι η ασυλία του θύτη προκαλεί τις επόμενες Γενοκτονίες. Γνωρίζουν για παράδειγμα ότι η απόφαση του Χίτλερ για την «τελική λύση» απέναντι στους Εβραίους βασίστηκε στην ασυλία του Κεμάλ και των Νεοτούρκων για τις γενοκτονίες που προηγήθηκαν.

 

Κεντρικός στόχος του αγώνα των ποντιακών φορέων μετά το 1994 είναι η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας και η αναγνώρισή της από το επίσημο τουρκικό κράτος. Ο στόχος όμως αυτός, αν και έχει μεγάλες δυσκολίες, όμως δεν πτοεί τους Ποντίους, που ως φορείς της ιδεολογίας της ειρήνης και της δημιουργικής συνεργασίας, δεν έχουν άλλο δρόμο. Γνωρίζουν κάτι που αγνοούν οι τεχνικοί των διεθνών μας σχέσεων. Ότι αν αναγνωριζόταν από νωρίς το έγκλημα αυτό, η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά το 1922 θα ήταν διαφορετική. Δεν θα είχε ούτε Σεπτεμβριανά, ούτε Κυπριακό, ούτε Ίμια. Η δομή και η ιδεολογία του τουρκικού κράτους είναι που διαπερνά τη συλλογική συνείδηση του τουρκικού λαού και γεννά την επιθετικότητα. Ο αγώνας συνεπώς των Ποντίων είναι αγώνας πρωτίστως για την ειρήνη. Οι άλλοι, οι μεταμοντέρνοι «ειδικοί», που προτείνουν μια «φιλία» χωρίς όρους και προϋποθέσεις, προς μια Τουρκία όχι ανθρώπινη αλλά ρατσιστική, που φυλακίζει και εξολοθρεύει ότι διαφορετικό αντιστέκεται στην ιδεολογία της παρακμής, συντελούν, προφανώς χωρίς να το επιθυμούν, στην αναπαραγωγή αυτής της ιδεολογίας από το τουρκικό κοινωνικό σύστημα.

 

Οι υγιείς σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν μπορούν να οικοδομηθούν πάνω στην παραχάραξη ή την αποσιώπηση της αλήθειας, γιατί αυτή αργά ή γρήγορα θα γίνει γνωστή. Η νέα γενιά της Τουρκίας δεν είναι υποχρεωμένη να μολύνεται με το άγος του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων του Πόντου (και των λοιπών χριστιανικών λαών της Ανατολής Αρμενίων και Ασσυρίων) κατά την περίοδο 1916-1922. Η ιστορική αποκατάσταση παρά την αρχική έκπληξη ή ακόμη και οδύνη που θα επιφέρει για την άγνωστη μέχρι τότε αλήθεια, στη συνέχεια μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για την τουρκική κοινωνία. Θ' αποτελέσει προϋπόθεση να ζητήσει συγνώμη η Τουρκία για το έγκλημα αυτό, ως εγγύηση ότι δεν θα επαναληφθούν ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον. Μια τέτοια πράξη άλλωστε δεν είναι μοναδική στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Ο Βίλυ Μπραντ πριν από αρκετά χρόνια γονάτισε στο μνημείο του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπως λίγα μόλις χρόνια πριν έκανε ο Γερμανός Πρόεδρος στο μνημείο των Καλαβρύτων, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα ότι η σημερινή Γερμανία δεν έχει ουδεμία σχέση με το γενοκτόνο ναζιστικό καθεστώς. Μπροστά στην ίδια πρόκληση βρίσκεται και η Τουρκία. Ένα νέο τοπίο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπου η ειρήνη και η πραγματική φιλία θα έχουν στερεότητα και μακρύ χρονικό ορίζοντα, που δεν θα καταρρέουν βίαια κάτω από το βάρος τυχαίων φαινομενικά γεγονότων, όπως συνεχώς από το 1922 μέχρι σήμερα επαναλαμβάνεται, είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Το τοπίο αυτό το δικαιούνται οι λαοί των δύο χωρών και το απαιτούν οι νέες πραγματικότητες.-

 

* Ο Δρ Αντώνης Παυλίδης είναι Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών

 

http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=5355&Itemid=83

[vouraikos]

Μπραβο ρε καλο μου !! μπηκα να γραψω και εγω κατι για την ημερα εσυ και το ειχες κανει!!!!!

 

Αχ!! με κεφια μου γυρισες !! ευτυχως!!!!

[gavrias]

Με λένε Βαχίτ και είμαι από τον Πόντο

19 Μαΐου 2009, 13:24

 

Παναγιώτης Σαββίδης

 

 

Η ζωή του 43χρονου Βαχίτ Τουρσούν θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει κινηματογραφική ταινία. Ελληνόφωνος μουσουλμάνος από τον Πόντο, βρέθηκε στα 23 του χρόνια στην Ελλάδα για να ανακαλύψει τις ρίζες του.

 

Το κατάφερε, με βαρύ τίμημα. Την Τουρκία και τους «Γκρίζους Λύκους» που τον θεωρούν «ανεπιθύμητο» στη γείτονα, αλλά και την επίσημη Ελλάδα, που του συμπεριφέρεται όλα αυτά τα χρόνια, ως αλλοδαπό… Β΄ κατηγορίας.

 

Επέτειος της θλιβερής γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού η 19η Μαΐου, δεν θα ήταν η καλύτερη ευκαιρία για μία συνομιλία με τον Βαχίτ από την Τραπεζούντα -«κόκκινο πανί» για τους Τούρκους εθνικιστές, αλλά και για τους… εγχώριους υπερπατριώτες, που δεν μπορούν να δεχτούν πως υπάρχουν και Πόντιοι μουσουλμάνοι εκτός από χριστιανούς;

 

«Με τη λέξη «πουλόπομ» άνοιξα τα μάτια μου στον κόσμο. Μέχρι επτά χρόνων μιλούσα κάποια γλώσσα πού δεν ήξερα τι είναι. Ξεκίνησα να μάθω τα τουρκικά στο δημοτικό σχολείο. Τότε κατάλαβα πως μιλούσαμε μία άλλη γλώσσα. Τότε ξεκίνησα να αναρωτιέμαι για την μητρική μου γλώσσα. Ρωμαίικα την λέγανε», ξεκινάει η αφήγηση του Βαχίτ, που στα 23 του πήρε την μεγάλη απόφαση να έρθει στην Ελλάδα, για να ακούσει άλλους Πόντιους να μιλούν «Ρωμαίικα», αλλά κυρίως να δώσει απαντήσεις, στα δεκάδες ερωτήματα που είχε σχηματίσει μέσα του.

 

 

Η επίσημη Τουρκία θεωρεί τους ποντιόφωνους στη Μαύρη Θάλασσα Τούρκους, που μιλούν μια «περίεργη» γλώσσα, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες με διάφορα μέσα επιχειρεί τον αφανισμό της, εφόσον η γλώσσα είναι κύριο γνώρισμα της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας των ανθρώπων αυτών.

 

«Μιλούσαμε κρυφά τη γλώσσα μας… μία γλώσσα, που όταν μας ρωτούσαν γιʼ αυτήν, λέγαμε ότι είναι Λαζική, για να γλιτώσουμε από διάφορες προσβλητικές ερωτήσεις και για να ξεφύγουμε από τυχόν ταπεινώσεις» λέει ο Βαχίτ, σημειώνοντας πως ο πληθυσμός που έχει σχέση με την γλώσσα και τον πολιτισμό του Πόντου ξεπερνάει το 1,5 εκατομμύριο σήμερα στην Τουρκία.

 

Η ζωή στην Ελλάδα δεν ήταν ρόδινη για τον Βαχίτ και την οικογένειά του. Σχεδόν για 15χρόνια ζούσαν στην... παρανομία, χωρίς άδεια παραμονής. Ακόμη και ο γιος του, Φίλιππος, 17 ετών σήμερα, είναι… «ξεκρέμαστος». Δεν υπάρχει πουθενά, σε κανένα αρχείο… ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στην Τουρκία. «Θέλω να πάρω ελληνική υπηκοότητα, νομίζω πως μετά από 20 χρόνια εδώ το δικαιούμαι», λέει ο Βαχίτ, που δεν μετάνιωσε για την απόφαση που πήρε το 1989 να περάσει τον Έβρο και να έρθει στην Ελλάδα.

Επί 20 χρόνια ο Βαχίτ δίνει τον δικό του αγώνα για τη διάσωση της ποντιακής κουλτούρας στην Μαύρη Θάλασσα. Από το site που έχει στήσει http://www.ocena.info/ προβάλλει τα … «Ρωμαίικα» σε όλον τον κόσμο και τον ζωντανό πολιτισμό του Εύξεινου Πόντου, που συνεχίζει να υπάρχει 86 χρόνια μετά την προσφυγιά από τις πατρογονικές εστίες. «Η γλώσσα μπορεί να σωθεί και υπάρχουν τρόποι. Ένα δορυφορικό ποντιόφωνο κανάλι θα βοηθούσε σημαντικά την προσπάθεια αυτή» λέει ο Βαχίτ, ζητώντας από τους ποντιακούς συλλόγους σε όλον τον κόσμο και κυρίως από οικονομικά εύπορους Πόντιους να βοηθήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Η συζήτηση με τον Βαχίτ είναι ενδιαφέρουσα. Οι σύγχρονοι Πόντιοι στην χώρα μας έχουν πολλά να μάθουν ακούγοντας τον παλμό της καρδιάς του, που αν και μουσουλμάνος χτυπάει … «Ρωμαίικα». Ίσως πολύ πιο «Ρωμαίικα» από πολλούς στην Ελλάδα της ευμάρειας και του ωχαδελφισμού. Τελευταία ερώτηση προς τον Βαχίτ, τι θα ήθελε από την Ελλάδα. Η απάντηση μονολεκτική … «Να μη μου δημιουργεί σκιά»...

 

Πηγή: http://www.zougla.gr/news.php?id=40870

[xara_2]

πόντια κι εγώ από την πλευρά του πατέρα μου και με ένα πολύ "πωρωμένο" πόντιο άντρα (από μικρός σε χορευτικό, πρόεδρος μετέπειτα του τοπικού συλλόγου...) δεν μπορώ πλέον να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς το ποντιακό στοιχείο

 

συγκλονιστικά (μικρή η λέξη αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κατάλληλη) τα λινκ που παρέθεσε η gravias στο αρχικό ποστ

 

δεν έχω την ευχέρεια του λόγου για να εκφράσω όλα αυτά που νοιώθω για τη μέρα αυτή ........... θα παραθέσω απλά το αγαπημένο μου ποντιακό τραγούδι (δεν έχω λόγια για την εικόνα της μάνας που φιλά το παιδάκι που σπαράζει)

 

 

Το ταξίδι στη γη που έζησαν και πέθαναν οι πρόγονοι μας, όσο δύσκολο και να είναι από ψυχολογικής άποψης, είναι για μένα και το σύζυγο μου όνειρο ζωής ........... Το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό (δεν έχουμε βγει ποτέ εκτός Ελλάδας) έχουμε χρέος να το κάνουμε εκεί .........Ελπίζω μια μέρα να καταφέρουμε να το πραγματοποιήσουμε

[gavrias]

 

 

Το ταξίδι στη γη που έζησαν και πέθαναν οι πρόγονοι μας, όσο δύσκολο και να είναι από ψυχολογικής άποψης, είναι για μένα και το σύζυγο μου όνειρο ζωής ........... Το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό (δεν έχουμε βγει ποτέ εκτός Ελλάδας) έχουμε χρέος να το κάνουμε εκεί .........Ελπίζω μια μέρα να καταφέρουμε να το πραγματοποιήσουμε[/color][/font]

 

Έυχομαι να το κάνετε το ταξίδι που ονειρεύεστε xara_2 και σύντομα να έχουν δικαιωθεί τα θύματα της γενοκτονίας για να είναι και ταξίδι δικαίωσης.

[xara_2]

Έυχομαι να το κάνετε το ταξίδι που ονειρεύεστε xara_2 και σύντομα να έχουν δικαιωθεί τα θύματα της γενοκτονίας για να είναι και ταξίδι δικαίωσης.

 

αυτό πραγματικά θα είναι ότι καλύτερο .........

[gavrias]

[YOU TUBE]xJaDaBDDn84&feature=related [/YOU TUBE]

......

Φοβήθηκαν μήπως με το κλάμα τους

κατά την έξοδο απο την σπηλιά θα προδίδονταν το σχέδιο τους. Και τότε

συνέβηκε το πιο τραγικό, συνταρακτικό και δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω

γεγονός, στην ιστορία της Σαντας

Αποφάσισαν και έσφαξαν επτά βρέφη

... και τα άφησαν στην άκρη του δρόμου.

Την άλλη μέρα οι τούρκοι, οταν τα

είδαν, κατάλαβαν ότι οι Σανταιοι ήταν αποφασισμένοι για όλα, γι αυτό

και δεν τους κυνήγησαν....

 

http://santeos.livepage.gr/wiki/1198/1516

[Diamonds]

Συγχαρητηρια για το thread αυτο!!!!

Δεν ειμαι Ποντια, ομως ο μπεμπης μου εχει Ποντιακο αιμα απο τη γιαγια του, και θελω να μαθει ολη την ιστορια και τα εθιμα του τοπου καταγωγης του, τη γλωσσα, τους χορους, να νιωθει κ εκεινος παντα τη δυναμη και τη περιφανεια αυτου του λαου. Παντα θα τους θαυμαζουμε και ποτε δεν ξεχναμε!!!!

[sandy8]

Συγχαρητηρια που ανοιξατε αυτο το θεμα, ειμαι λιγο δυσαρεστημενη απο τα ΜΜΕ γιατι δεν εχουν αναφερει τιποτα σημερα για την γενοκτονια για αλλα κι αλλα ξερουν μονο να μιλανε......

[maria77777]

Συγχαρητηρια που ανοιξατε αυτο το θεμα, ειμαι λιγο δυσαρεστημενη απο τα ΜΜΕ γιατι δεν εχουν αναφερει τιποτα σημερα για την γενοκτονια για αλλα κι αλλα ξερουν μονο να μιλανε......

 

ετσι ακριβως!

[gavrias]

Άμα δεν πουλάει...τι τα θές!! Είναι κι η Eurovision...

[panaxan]

Μερα μνημης!!!

[candy1234]

Ας ελπίσουμε πως ποτέ και πουθενά στον κόσμο άνθρωποι..-και κυρίως παιδιά-δεν θα ζήσουν παρόμοιες καταστάσεις...βιώματα που σίγουρα κουβαλάς στα γονιδία σου...σαν λάβαρα μνήμης για όλο το αίμα των αθώων ψυχών που τόσο άδικα χύθηκε....

Δεν έχω ποντιακή καταγωγή...έχω όμως αίμα μικρασιάτικο....

Πώς να ξεχάσω την γιαγιά μου στο Κυριακάτικο τραπέζι κάθε φορά να μας εξιστορεί τα γεγονότα...όπως τα έζησε η ίδια...τότε στην προσπάθεια της απελπισίας...να περάσουν απέναντι...ενώ πίσω η Σμύρνη καιγόταν; Σαν ιεροτελεστία ήταν αυτές οι αφηγήσεις τις Κυριακές...αντί για προσευχή...ακούγαμε τα πάθη των ανθρώπων...τα λάθη των πολιτικών...τα "πουλήματα" των ισχυρών.... Και ξαφνικά...σαν να πίκριζε το ψωμί που τρώγαμε...εκεί γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι...γινόταν ψωμί της ξενιτιάς...και η γιαγιά το καταλάβαινε...και θυμάμαι μας έλεγε...να το ευλογάμε...γιατί το έχουμε...και είναι μεγάλο αγαθό..που μπορούμε και είμαστε όλοι μαζί καθισμένοι γύρω από αυτό το τραπέζι...

Πώς είναι δυνατόν όλες αυτές τις αφηγήσεις...που έχουν σφραγίσει τη ψυχή μου...να μην τις μεταφέρω αύριο και στο δικό μου παιδί; Σαν ένα παραμύθι...που όμως...δεν είχε ευχάριστο τέλος...αν εξαιρέσεις ...την επιβίωση....

"Ανάθεμα στους αίτιους"...πόσο νόημα είχε αυτή η πρόταση της Δ. Σωτηρίου...!

[candy1234]

Για να μην πω για το μετά...για το τι είχαν να αντιμετωπίσουν οι προγόνοι μας σαν ήρθαν στη Μητέρα Πατρίδα....

Μια μέρα στο σχολείο...ένα παιδί...με είπε "τουρκόσπορο" (το επιθετο μου στο τέλος έχει την κατάληξη-σήμα κατατεθέν- "ογλού"). Γυρίζοντας σπίτι...το ανέφερα στους δικούς μου..γιατί με είχε παραξενέψει αυτός ο χαρακτηρισμος.... Τότε...πετάχτηκε η γιαγιά από την πολυθρόνα της...καλόντας με κοντά της..."Κάποτε...σαν μεγάλωσει αυτό το παιδί που σε αποκάλεσε έτσι..θα καταλάβει το λάθος του...θα μάθει, θα διαβάσει..και στο σχολειό..και πιο μετά μόνο του..και θα δει...κάπου εκεί γραμμένο μέσα στις σελίδες που κουβαλάτε στα βιβλία σας ποιοι ήταν οι πρόσφυγες..και πόσο Έλληνες ήταν"!!!