ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ vs ΕΠΑΙΝΟΣ

[love4four]

Έψαξα στο forum αλλά δεν κατάφερα να βρω κάτι απολύτως σχετικό και ζητάω να με βοηθήσετε στο πρακτικό κομμάτι περισσότερο. Παρακαλώ να μεταφερθεί αν υπάρχει ανάλογι θέμα...

 

Σε βιβλίο γράφει τα εξής

“…Η ενθάρρυνση αποτελεί πολύ πιο αποτελεσματικό εργαλείο προώθησης της αυτοεκτίμησης του παιδιού – εργαλείο που εκτός των άλλων δεν έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες, μια από τις οποίες είναι η ενίσχυση της αδερφικής αντιζηλίας. Οι διαφορές μεταξύ επαίνου και ενθάρρυνσης είναι λεπτές, αλλά σημαντικές: η ενθάρρυνση εστιάζει στην ίδια την πράξη του παιδιού, ενώ ο έπαινος εστιάζει στο αποτέλεσμα.

Τα ενθαρρυντικά σχόλια επικεντρώνονται στην προσπάθεια στη βελτίωση, στη συμμετοχή, στην απόλαυση, στη συνεισφορά ή στην αυτοπεποίθηση, ενώ ο έπαινος εστιάζει αποκλειστικά στα καλά αποτελέσματα....

Ένας γονιός που δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ενθάρρυνση απʼ ό,τι στον έπαινο, θα σημειώσει τις προσπάθειες του παιδιού στην εκπαίδευση της τουαλέτας, αναγνωρίζοντας ωστόσο πως τα λάθη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της μάθησης. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα δημιουργήσει ολόκληρο ζήτημα σχετικά με τα αποτελέσματα. Αντιθέτως, ο γονιός που ενδιαφέρεται μόνο για τον έπαινο, θα περιοριστεί στο να συγχαρεί το παιδί του για την καθαρή πάνα και το γεμάτο γιογιό....»

 

ΟΚ. Καταλαβαίνω την διαφορά που υπάρχει, αλλά η απορία μου είναι η κάτωθι: σύμφωνα με όσα αναφέρει ο συγγραφέας πρέπει να "κρατάμε" τον έπαινο για πιο σημαντικά ζητήματα... στην ηλικία όμως των 2-4 χρόνων πώς ορίζονται τα σημαντικά ???? Δεν μπορώ να πω Μπράβο στο παιδί μου εάν καταφέρει να κάνει την ανάγκη του στην τουαλέτα ή να ντυθεί μόνο του για παράδειγμα επειδή έτσι ο έπαινος χάνει την αξία του ????

 

Διαισθάνομαι πως, μάλλον, κάτι μου διαφεύγει.Κα Στυλιανάκη την βοήθειά σας παρακαλώ...

[fenaki]

Έψαξα στο forum αλλά δεν κατάφερα να βρω κάτι απολύτως σχετικό και ζητάω να με βοηθήσετε στο πρακτικό κομμάτι περισσότερο. Παρακαλώ να μεταφερθεί αν υπάρχει ανάλογι θέμα...

 

Σε βιβλίο γράφει τα εξής

“…Η ενθάρρυνση αποτελεί πολύ πιο αποτελεσματικό εργαλείο προώθησης της αυτοεκτίμησης του παιδιού – εργαλείο που εκτός των άλλων δεν έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες, μια από τις οποίες είναι η ενίσχυση της αδερφικής αντιζηλίας. Οι διαφορές μεταξύ επαίνου και ενθάρρυνσης είναι λεπτές, αλλά σημαντικές: η ενθάρρυνση εστιάζει στην ίδια την πράξη του παιδιού, ενώ ο έπαινος εστιάζει στο αποτέλεσμα.

Τα ενθαρρυντικά σχόλια επικεντρώνονται στην προσπάθεια στη βελτίωση, στη συμμετοχή, στην απόλαυση, στη συνεισφορά ή στην αυτοπεποίθηση, ενώ ο έπαινος εστιάζει αποκλειστικά στα καλά αποτελέσματα....

Ένας γονιός που δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ενθάρρυνση απʼ ό,τι στον έπαινο, θα σημειώσει τις προσπάθειες του παιδιού στην εκπαίδευση της τουαλέτας, αναγνωρίζοντας ωστόσο πως τα λάθη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της μάθησης. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα δημιουργήσει ολόκληρο ζήτημα σχετικά με τα αποτελέσματα. Αντιθέτως, ο γονιός που ενδιαφέρεται μόνο για τον έπαινο, θα περιοριστεί στο να συγχαρεί το παιδί του για την καθαρή πάνα και το γεμάτο γιογιό....»

 

ΟΚ. Καταλαβαίνω την διαφορά που υπάρχει, αλλά η απορία μου είναι η κάτωθι: σύμφωνα με όσα αναφέρει ο συγγραφέας πρέπει να "κρατάμε" τον έπαινο για πιο σημαντικά ζητήματα... στην ηλικία όμως των 2-4 χρόνων πώς ορίζονται τα σημαντικά ???? Δεν μπορώ να πω Μπράβο στο παιδί μου εάν καταφέρει να κάνει την ανάγκη του στην τουαλέτα ή να ντυθεί μόνο του για παράδειγμα επειδή έτσι ο έπαινος χάνει την αξία του ????

 

Διαισθάνομαι πως, μάλλον, κάτι μου διαφεύγει.Κα Στυλιανάκη την βοήθειά σας παρακαλώ...

 

metaxaki νομίζω πως αν διαβάσεις το κείμενο ξανα και ξανά θα καταλάβεις τι λέει...(δεν εννοώ πως είσαι χαζή;))

το κείμενο λεει πως το παν ειναι η ενθάρρυνση και όχι το αποτέλεσμα....δηλαδη...χρησιμοποιεί το παράδειγμα της τουαλέτας λέγοντας πως αν το παιδι μας κάνει τα κακά του στην τουαλέτα ή γιογιό....αμέσως χαιρόμαστε για το αποτέλεσμα.....γιατι κατάφερε να κάνει την σωστή διαδικασία και λέμε αμέσως μπραβο.....τα κατάφερες....και δεν επιβραβευουμε την προσπάθεια.....δηλαδη θα μπορούσαμε να πούμε μπράβο που προσπαθείς μόνος σου την επόμενη φορά που θα προσπαθίσεις....θα τα καταφέρεις ακόμη καλυτερα......

μάλλον εννοει πως πρεπει να αφήνουμε το παιδι να ανακαλύψει ότι μπορει να τα καταφέρει αρκει να το ενθαρρύνουμε ακομη και αν δεν το κάνει όπως πρεπει να του δώσουμε να καταλάβει πως αρκει η προσπάθεια....έτσι πάντα θα προσπαθεί και δεν θα σκεφτεται πως δεν μπορώ να κάνω οπότε δεν προσπαθω.....

ελπίζω να σε διαφώτησα........

[Melina22]

Έψαξα στο forum αλλά δεν κατάφερα να βρω κάτι απολύτως σχετικό και ζητάω να με βοηθήσετε στο πρακτικό κομμάτι περισσότερο. Παρακαλώ να μεταφερθεί αν υπάρχει ανάλογι θέμα...

 

Σε βιβλίο γράφει τα εξής

“…Η ενθάρρυνση αποτελεί πολύ πιο αποτελεσματικό εργαλείο προώθησης της αυτοεκτίμησης του παιδιού – εργαλείο που εκτός των άλλων δεν έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες, μια από τις οποίες είναι η ενίσχυση της αδερφικής αντιζηλίας. Οι διαφορές μεταξύ επαίνου και ενθάρρυνσης είναι λεπτές, αλλά σημαντικές: η ενθάρρυνση εστιάζει στην ίδια την πράξη του παιδιού, ενώ ο έπαινος εστιάζει στο αποτέλεσμα.

Τα ενθαρρυντικά σχόλια επικεντρώνονται στην προσπάθεια στη βελτίωση, στη συμμετοχή, στην απόλαυση, στη συνεισφορά ή στην αυτοπεποίθηση, ενώ ο έπαινος εστιάζει αποκλειστικά στα καλά αποτελέσματα....

Ένας γονιός που δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ενθάρρυνση απʼ ό,τι στον έπαινο, θα σημειώσει τις προσπάθειες του παιδιού στην εκπαίδευση της τουαλέτας, αναγνωρίζοντας ωστόσο πως τα λάθη αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της μάθησης. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα δημιουργήσει ολόκληρο ζήτημα σχετικά με τα αποτελέσματα. Αντιθέτως, ο γονιός που ενδιαφέρεται μόνο για τον έπαινο, θα περιοριστεί στο να συγχαρεί το παιδί του για την καθαρή πάνα και το γεμάτο γιογιό....»

 

ΟΚ. Καταλαβαίνω την διαφορά που υπάρχει, αλλά η απορία μου είναι η κάτωθι: σύμφωνα με όσα αναφέρει ο συγγραφέας πρέπει να "κρατάμε" τον έπαινο για πιο σημαντικά ζητήματα... στην ηλικία όμως των 2-4 χρόνων πώς ορίζονται τα σημαντικά ???? Δεν μπορώ να πω Μπράβο στο παιδί μου εάν καταφέρει να κάνει την ανάγκη του στην τουαλέτα ή να ντυθεί μόνο του για παράδειγμα επειδή έτσι ο έπαινος χάνει την αξία του ????

 

Διαισθάνομαι πως, μάλλον, κάτι μου διαφεύγει.Κα Στυλιανάκη την βοήθειά σας παρακαλώ...

 

Στην ουσία όποια κ αν είναι η "δεξιότητα" που προσπαθεί ένα παιδί να κατακτήσει χρειάζεται να ακούει το "Μπράβο" κ το "πιστεύω σε σένα- είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τα καταφέρεις" κατα τη διάρκεια της προσπάθειας κ όχι μόνο όταν φτάσει στο τέλος. Χρειάζεται δηλαδή να παίρνει μπράβο στο παρα μικρό βήμα που έχει κάνει προς την επίτευξη του στόχου, κ έστω κ αν δεν έχει καταφέρει τίποτα, αλλά προσπάθησε, να του το αναγνωρίσουμε ώστε να ενθαρρυνθεί να συνεχίσει. Κάθε προσπάθεια είναι σημαντική κ κάθε στόχος. Η διαφορά είναι στη δυσκολία

επίτευξης.

 

Οπότε η απάντηση είναι πως ναι μπορείς να του πεις μπράβο αν καταφέρει να ντυθεί μόνο του, χωρίς να χάσει ο έπαινος την αξία του.

 

Πολύ καλή η επισήμανση για τη διαφορά μεταξύ επαίνου κ ενθάρρυνσης.

 

Να προσθέσω κ κάτι άλλο που είναι σημαντικό για τον έπαινο. Ότι είναι σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς κ συγκεκριμένοι όταν σχολιάζουμε επαινώντας ένα παιδί.

[love4four]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις... ΟΚ, το ψιλοξεκαθάρισα (μέσα μου εννοώ) το θεματάκι !

 

Αυτό που δεν ανέφερα ήταν πως το γενικό νόημα που προσπαθούσε να "περάσει" -τουλάχιστον ο συγκεκριμένος συγγραφέας- ήταν να μην μπουκώνουμε τα παιδιά μας με συνεχή μπράβο και για τα παραμικρά πράγματα, επειδή έτσι χάνει την αξία του ο έπαινος, το παιδί ας πούμε στην τελική δεν μπορεί να ξεχωρίσει τί είναι σπουδαίο και τί όχι... ότι ο στόχος μας είναι να εστιάζουμε περισσότερο στην προσπάθεια είτε αυτή στέφεται από επιτυχία είτε όχι...

Απλά, με μπέρδεψε η χρήση της λέξης "Μπράβο" αυτής καθεαυτής, αλλά, διαπιστώνω πως εάν το χρησιμοποιούμε με φειδώ και επεξηγώντας ή/και εστιάζοντας στην προσπάθεια, δεν αποτελεί "κακό".

 

Δούλεψε άραγε το ακατοίκητο Δευτέρα πρωί ?????

[fenaki]

μεταξακι μην αισθάνεσαι άσχημα διότι εσυ διάβασες όλο το κείμενο του συγγραφέα....και ίσως οι πολλες πληροφορίες να σε μπέρδεψαν κάπως.....

δεν ξέρω αν σου έτυχε.....αλλά σε εμένα στην μικρή μου αυτό λειτούργησε αυτόματα....και τι θέλω να πω.....

όταν ήταν μωρό....οι γονείς μου παρόλο....που ζουνε μακρια και δεν την βλέπουν συχνα....με κάθε τι που έκανε άκουγε και ενα μπραβο συνοδευόμενο με παλαμάκι.....δηλαδη έτρωγε την κρέμα της το φαγητο.....σε όλη την διάρκεια την κάνανε να γελάει και να λένε μπραβο....μπραβο ή κάτια που έκανε το ενα και το άλλο....όταν ξεκινήσαμε να ζωγραφίζουμε μέχρι να ψιλομάθει να ζωγραφίζει έλεγε.....μαμά μου...πέ μου μπράβο που προπαθώ να κάνω το ατερακι....το δικό μου......ακόμα και τώρα που μαθαίνουμε να χρωματίζουμε εντός των σχηματων και την αλφάβητο σε κάθε προσπάθεια της θέλει.....κάποια επιβράβευση....μα φιλάκι.....μα αγκαλιτσα μα να της πω μπράβο.....και μετα συνεχίζει κανονικά.....τα χριστούγεννα που φτιάχναμε στολιδια απο ζύμη.....παρόλο που δεν μπορουσε να κάνει καλά τα σχηματάκια και το έβλεπε...και έλεγε δεν μπορω να τα φτιάξω...τα ψήσαμε και μετά έλεγε περήφανη κοιτα μπαμπά εγώ προπαθω....

[love4four]

Εμ βέβαια... αγκαλίτσα, φιλάκι... η γλώσσα του σώματος που επιβραβεύει την προσπάθεια είναι πολύ πολύ σημαντικά !!!

 

Δεν ήθελες να την "ζουλήξεις" ????? Εγώ προπαθώ....