Ευαίσθητα παιδιά που τους αρέσει η ησυχία και η ηρεμία

[Μαρια Στυλιανακη]

μετά απο άδεια του μέλους για να δημοσιεύσω το κείμενο που έγραψα, παραθέτω την απάντησή που της έδωσα την προηγούμενη εβδομάδα, σε ερώτημα που μου έστειλε με πμ.

 

καταλαβαίνει καποιος ποιά ειναι τα ερωτήματα, διαβάζοντας την απάντηση, δεν χρειάζεται να παρατεθεί δηλαδή το αρχικό ερώτημα νομίζω.

ήθελα να δημοσιεύσω το κείμενο και για τους γονείς αλλά και για παιδαγωγούς που πιθανώς βρίσκονται σε τέτοια θέση.

 

κοίτα, απο όσα μου γράφεις,

 

Αυτό που βλέπω είναι ότι είναι ένα παιδί με πολύ μεγάλη δυνατότητα ενσυναίσθησης, δηλαδή να νιώθει τα συναισθήματα των΄αλλων και ότι επηρεάζεται πολύ απο αυτά, δηλαδη δεν του αρέσουν οι εντάσεις και ίσως τις αποφεύγει επειδή τον κάνουν να νιώθει άσχημα.

 

Αν είναι κάτι που είναι αρνητικό είναι ότι εξαιτίας των παραπάνω αποφεύγει να βρεθεί σε καταστάσεις όπου παίρνει καποιο ρίσκο όπως είπες να ζητήσει κατι απο ένα άλλο παιδί κτλ. και έτσι δεν βρισκει και εύκολα ευκαιρείες να γνωρίσει τα άλλα παιδιά.

 

εγώ στην θέση σου, θα φρόντιζα να βρώ ποιά ειναι τα παιδιά με τα οποία του αρέσει να παίζει, και με αυτά να έχει συχνά playdates δηλαδή να παίζει στο σπίτι σας ή στο σπίτι τους,

και εκτός σχολείου, είτε είναι κορίτσια είτε είναι αγόρια.

 

αυτά τα χρόνια έχω δεί παιδιά που είναι χαμηλών τόνων, αλλά εφ όσον μια παιδοψυχολόγος/ειδικός στον παιδικό, μπορεί να κρίνει ότι δεν υπάρχει κατι άλλο,

αυτό μπορεί να είναι απλώς χαρακτηριστικό,

της ιδιοσυγκρασίας του γιού σου,

που εμένα δεν θα με ανησυχούσε, απλώς θα φρόντιζα να τον στηρίξω στις ευκαιρίες τις εξωσχολικές για παιχνίδι με παιδιά με τα οποία απολαμβάνει να παίζει.

 

δεν είναι απαραίτητο ότι όλα τα παιδιά τους αρέσει να κάνουν φασαρία και να συμετέχουν σε "βαβούρες" και εγώ θα έλεγα να μην προσπαθείς να τον κάνεις εσύ να αλλάξει σε αυτό το πράγμα, αλλά να αποδεχτείς αυτό σαν προτίμησή του.

δεν χρειάζεται να τον κάνεις δηλαδή να είναι σαν άλλα παιδιά, το κάθε παιδί έχει τον τρόπο του,

απλώς το θέμα είναι και πως θα τύχει σε μια τάξη, υπάρχει περίπτωση να τύχει να είναι περισσότερα παιδιά έτσι και περισσότερα παιδιά αλλιώς,

 

εγώ θα έλεγα για την επόμενη χρονιά να συζητήσεις κατα πόσο μπορεί να μπεί σε μια τάξη που έχει παιδιά που του ταιριάζουν,

 

ξέρεις μερικές φορές οι παιδαγωγοί φροντίζουν να ανακατεύουν τα παιδιά έτσι ώστε, όλα να μπορούν να επωφεληθούν απο το να βλέπουν διαφορετικές συμπεριφορές, δεν τα χωρίζουν δηλαδή σε άτακτα και ήρεμα ή κάτι τέτοιο, επίτηδες έτσι ώστε και τα δύο να πάρουν διάφορα στοιχεία απο την μια ιδιοσυγκρασία η την άλλη.

στην δική σου περίπτωση όμως, εάν δεν οφείλεται σε ντροπαλότητα λόγω εξωγενών παραγόντων, (δηλαδή ότι δεν είχε ενθάρρυνση κτλ κτλ να είναι πιο τολμηρός) αλλά αν οφείλεται στην προσωπική του ιδιοσυγκρασία, θα ήταν καλό να υπάρξει η προσπάθεια να υπάρχουν και άλλα παιδιά έστω και άλλο ένα δύο, που να του ταιριάζουν στην τάξη.

 

πάντως μην προσπαθείς εσύ με λόγια να τον πείσεις για κάτι απο τη στιγμή που όπως καταλαβαίνω, όλα αυτά προκύπτουν απο συνειδητή του προσωπική του επιλογή.

 

Τώρα αν απογοητευεται αν το ένα κορίτσι δεν έπαιζε μαζί του στην συγκεκριμένη περίπτωση,

και η αντίδρασή του αυτή, πάλι τα θεωρώ πολύ φυσιολογικά και υγιή.

Δείχνουν ένα ευαίσθητο παιδί με συναισθηματικό πλούτο, και δε βλέπω λόγο του να προσπαθήσει πχ καποιος να το αλλάξει αυτό το γεγονός.

 

Υπάρχει περίπτωση να ανησυχείς για το ότι δεν θα είναι δυναμικός αργότερα στην ζωή του?

 

Η προσωπική μου άποψη, είναι ότι όταν ο γονέας δείχνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση ΄για το ότι όπως και να είναι το παιδί του, θα τα καταφέρει, το παιδί αυτό δεν θα έχει κανένα πρόβλημα όσο συναισθηματικό και να είναι, ή οποιοδήποτε άλλη δυσκολία να έχει.

το θέμα είναι να του δωθούν τα εργαλεία το τι να κάνει με αυτά του τα συναισθήματα και όχι πχ να μην τα έχει ή να προσπαθήσει να τα αλλάξει.

Δηλαδή,

είναι στεναχωρημένος? μπορεί να κάνει μια ζωγραφιά στο κορίτσι αυτό,

και αν αυτό το κοριτσι δείχνει αδιαφορία εκ νέου, τότε θα μπορεί να στεναχωρηθεί εκείνος και να κλάψει ή να κάνει για τον εαυτό του μια θυμωμένη ζωγραφιά.

Δεν θα ήταν πχ λύση καλή το να του πεί καποιος, άσε την τάδε, δεν την ενδιαφέρεις και δεν σου φέρεται καλά, μιας και δεν δίνει ένα τρόπο στο παιδί να μεταχειριστεί καπως τα ίδια του τα συναισθήματα, αλλά είναι και μια προτροπή στο να αγνοήσει τα συναισθήματά του. Τα συναισθήματα αυτά τα έχει, και τα συναισθήματα δεν φεύγουν απλώς με το να πουμε κατι τέτοιο. Πρέπει να εκφραστούν και να είναι αποδεκτή η έκφρασή τους με οποιοδήποτε τρόπο (εφ όσον φυσικά δέν βλάπτεται καποιος).

 

για τα άλλα παιδιά

ίσως θα μπορούσε η παιδαγωγός να πάει μαζί του σε καποιο άλλο παιδί, και να το ρωτήσουν μαζί, και να εκφράσει έτσι το τι αισθάνεται -

είναι απογοήτευση?

είναι κουραση ( απο την φασαρία?)

είναι σημαντικό η δασκάλα να λαμβάνει και υπόψη τις προτιμήσεις όλων και όχι απαραίτητα επειδή οι άλλοι είναι η πλειοψηφία,

να γίνεται χαμός και φασαρία, να επιβάλλεται αυτό στον γιό σου που δείχνει λίγο να υποφέρει απο αυτό το πράγμα.

 

δεν είναι κακό το να αισθάνεται έτσι,

εγώ πχ αν είχα ένα τέτοιο θέμα στην τάξη μου

θα μιλούσα σε όλα τα παιδιά, και θα κανόνιζα ήσυχες ώρες όπου όλοι να κάνουν ησυχία, ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΥΠΟΨΗ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥΣ.

αλλά και τις υπόλοιπες ώρες, αν έβλεπα ότι ξέφευγε η κατάσταση, πάλι θα οριοθετούσα την τάξη έτσι ώστε να κάνει ησυχία.

 

δεν σημαίνει ότι επειδή ένα παιδί είναι διαφορετικό, οτι πρέπει επειδή είναι μειοψηφία να αλλάξει,..

πρέπει να υπάρχει κατανόηση και για αυτό το ένα παιδί ακόμα και αν οι άλλοι πρέπει να αλλάξουν την συμπεριφορά τους λίγο.

 

με το ίδιο σκεπτικό αν πήγαινα σε καποιο πάρτυ, που γινόταν χαμός θα πήγαινα σε μερος όπου να μην εχει τόση φασαρία απο την στιγμή που δεν αρέσει στο παιδί μου - δεν χρειάζεται να το πιέσω για κάτι απο τη στιγμή που αυτό δεν είναι απο ντροπαλότητα όπως έγραψα πιο πάνω. Μπορώ να ενθαρρύνω αλλα μεχρι ενός σημείου.

 

με λίγα λόγια, αυτό που είναι επιτακτικό είναι αποδοχή του πως αισθάνεται και απο σένα και απο τη δασκάλα, αλλά και ρυθμιση διάφορων θεμάτων έτσι ώστε η αποδοχή αυτή, να μην είναι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη, να την βιώνει δηλαδή.

 

"ναι έτσι είμαι μηπως θα μπορούσατε να κανετε λιγη ησυχία?"

 

ο παιδικός πιστεύω έιναι ένα κλειδί σε αυτό, το πως θα χειριστεί δηλαδη η παιδαγωγός στην καθημερινότητα, το να αισθανθεί ο γιός σου, ότι είναι αποδεκτή αλλά και σεβαστή αυτή του η ανάγκη!

νομίζω ότι τότε θα αισθανθεί με μεγαλύτερη ελευθερία να εκφραστεί και να βγεί και προς τα έξω.

 

Είναι πολύ σημαντικό να πάρει ο γιός σου το μύνημα ότι είναι οκ που είναι έτσι...

 

Δεν είναι υστέρημα, αλλά προτέρημα και χάρισμα...... η ενσυναίσθηση, είναι απο τα πιο βασικά στοιχεία της συναισθηματικής νοημοσύνης, η οποία είναι κατα κόρον υπεύθυνη για την ευτυχία και την επιτυχία των ανθρώπων στην μετέπειτα ζωή τους! (θα έχεις ακούσει για το βιβλίο που ονομάζεται έτσι!? )

 

αυτά. ..

Μαρία!

[ΣΟΦΙΑ]

Καλέ για τον Δημήτρη μου μιλάτε????????????????????

 

Στην τελευταια συνάντηση που είχα με τη δασκάλα το καλό νέο ήταν ότι πλεόν ακούγεται το όνομα του στην τάξη όσον αφορά την 'φασαρία'!! σε καμμιά περίπτωση δεν φτανει ακόμα τους συμμαθητές του αλλά άρχισε να συμμετέχει!!! και γω χάρηκα!!!

 

Γενικά είναι ένα παιδί που τον χτυπάει ας πουμε ο ξαδελφος του 22 μηνών και αυτός απλά τραβιέται και μας το λέει ή βάζει το χέρι του ασπίδα..

Εχει μια ηρεμία και μια σεμνότητα και ενδιαφερεται πολύ για τους άλλους.. είναι κοινωνικός έχει φιλους, δίνει τα παιχνίδια του αλλα δύσκολα ζητάει από τους άλλους και οσο μεγαλώνει χρειάζεται και πιο πολύ χρόνο σε αγνωστο περιβάλλον για να αναπτύξει φιλία με άλλα παιδιά.. μπορεί να μην χτυπάει αλλά δεν είναι και απο τα παιδιά που τον ενοχλούν στον σταθμό... σύμφωνα με τη δασκάλα..

 

Ετσι είναι ο χαρακτήρας του, έχω προβληματιστεί και γω πολύ μήπως θα ταν καλό για κείνον να ταν πιο σκληρός... αλλά παρακολουθώντας τον διαπιστώνω ότι δεν είναι αδύναμος... αλλά ΗΡΕΜΗ ΔΥΝΑΜΗ σαν τον πατέρα του... και δεν θέλει να στεναχωρεί κανέναν... από μωρό... έτσι γεννήθηκε....