ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ!

[Kadath]

Το πραγματικό στοίχημα είναι, κατά τη γνώμη μου, κατά πόσο θα μπορέσουμε να μεγαλώσουμε ελεύθερους ανθρώπους, πώς θα μάθουμε στα παιδιά μας να περπατάνε για να φύγουν από κοντά μας. Πόσο δύσκολο όμως είναι, και θα τα καταφέρουεμ άραγε;

 

Για μένα αυτό είναι στόχος ζώής...ΑΛΛΑ...αυτό το μεγάλο ΑΛΛΑ...γύρισα σήμερα από τη δουλειά και το μωράκι μου αντί να μου ορμήξει όπως κάνει κάθε φορά, θήλασε για 30 δευτέρα, μετά κοιτούσε την πεθερά μου, και τέντωσε τα χεράκια της για να παέι στην αγκαλιά της γιαγιάς της. Την άφησα να πάει, όμως ένιωσα τόσο χάλια!!! Σαν μια αναπάντεχη μαχαιριά! Κι αν πονάει τόσο τώρα που είναι μια σταλιά και κατά τα άλλα περνάμε τόσες ώρες μαζί, πώς θα είναι άραγε αργότερα που θα θέλει μόνο τις φίλες της, ή μόνο το αγόρι της, και μετά δεν θα θέλει να με βλέπει για μέρες ή και περισσότερο.

Τα παιδιά μας είναι ένας δανεικός θησαυρός και θέλει τόσο κουράγιο να τα αφήσουμε να πετάξουν...

[babystar]

Πολύ ωραίο θεματάκι, αλλά με τόσες τόσες παραμέτρους...Κάπως έτσι ένιωσα όταν για πρώτη φορά στους 12,5 μήνες η μικρή μου ένιωσε καλύτερα με το φρέσκο γάλα που βρήκε στο φλυτζάνι μου, παρά με το στήθος μου...Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα έτσι και δεν την ξεχνάω..Από τότε αποθήλασε και...ένιωσα κενή...Τώρα είμαστε ακόμα πολύ αυτοκόλλητες, πάμε παντού μαζί, αλλά η αδυναμία προς τον μπαμπά παραμένει (από μικρή τον είχε πολύ αδυναμία)..Το γεγονός ότι δουλεύω και μένει με κοπέλα την έχει κάνει πολύ ανεξάρτητη, πλεόν "μένει" στο σπίτι της φίλης της (φίλη μου με μωρό στην ηλικία της δικής μου) και με ξεχνάει...Όταν πάω να την πάρω, κλαίει...Νιώθω πολύ περήφανη που ανεξαρτητοποιείται, αλλά όπως λες, θέλει δουλειά, μέσα μας κυρίως...Βέβαια εκείνο που ξέρω και για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι όταν θέλει κάτι, όταν αποζητά μια αγκαλιά τρέχει ΜΟΝΟ σε μένα και το μόνο που εύχομαι είναι να είμαστε γερές και στο μέλλον να μπορώ να της προσφέρω αυτή την αγκαλιά όταν θα τη ζητήσει μετά από μια κακή συναναστροφή με φίλες, μετά από μια ερωτική απογοήτευση, μετά από ένα 5 στο διαγώνισμα...Μόνο αυτό θέλω...Να ξέρει πως είμαι εκεί για αυτή, πως η αγκαλιά μου θα παραμείνει ανοιχτή...Πως μπορεί να χωθεί εκεί (έχω και μεγάλη αγκαλιά, 175 εκ με τα χέρια ανοιχτά!) και να νιώσει και πάλι σιγουριά..Αυτό μόνο εύχομαι...Ρομαντικό?Είμαι, πολύ, και μάλιστα τώρα που είμαι κουρασμένη και μόλις την είδα στην κούνια να κοιμάται, έχω λιώσει...Είναι και οι ορμόνες...

[kyra]

Φαντάσου να σας πει αυτό που άκουσα εγώ χθες από το 4χρονο: Μαμά μου σε αγαπάω πολύ, αλλά θέλω να παίξω λίγο μόνος μου τώρα.

[Kadath]

Πολύ ωραίο θεματάκι, αλλά με τόσες τόσες παραμέτρους...Κάπως έτσι ένιωσα όταν για πρώτη φορά στους 12,5 μήνες η μικρή μου ένιωσε καλύτερα με το φρέσκο γάλα που βρήκε στο φλυτζάνι μου, παρά με το στήθος μου...Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα έτσι και δεν την ξεχνάω..Από τότε αποθήλασε και...ένιωσα κενή...Τώρα είμαστε ακόμα πολύ αυτοκόλλητες, πάμε παντού μαζί, αλλά η αδυναμία προς τον μπαμπά παραμένει (από μικρή τον είχε πολύ αδυναμία)..Το γεγονός ότι δουλεύω και μένει με κοπέλα την έχει κάνει πολύ ανεξάρτητη, πλεόν "μένει" στο σπίτι της φίλης της (φίλη μου με μωρό στην ηλικία της δικής μου) και με ξεχνάει...Όταν πάω να την πάρω, κλαίει...Νιώθω πολύ περήφανη που ανεξαρτητοποιείται, αλλά όπως λες, θέλει δουλειά, μέσα μας κυρίως...Βέβαια εκείνο που ξέρω και για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι όταν θέλει κάτι, όταν αποζητά μια αγκαλιά τρέχει ΜΟΝΟ σε μένα και το μόνο που εύχομαι είναι να είμαστε γερές και στο μέλλον να μπορώ να της προσφέρω αυτή την αγκαλιά όταν θα τη ζητήσει μετά από μια κακή συναναστροφή με φίλες, μετά από μια ερωτική απογοήτευση, μετά από ένα 5 στο διαγώνισμα...Μόνο αυτό θέλω...Να ξέρει πως είμαι εκεί για αυτή, πως η αγκαλιά μου θα παραμείνει ανοιχτή...Πως μπορεί να χωθεί εκεί (έχω και μεγάλη αγκαλιά, 175 εκ με τα χέρια ανοιχτά!) και να νιώσει και πάλι σιγουριά..Αυτό μόνο εύχομαι...Ρομαντικό?Είμαι, πολύ, και μάλιστα τώρα που είμαι κουρασμένη και μόλις την είδα στην κούνια να κοιμάται, έχω λιώσει...Είναι και οι ορμόνες...

 

Πολύ γλυκό αυτό που λες!!! Κι έχεις απόλυτο δίκιο!

[Kadath]

Φαντάσου να σας πει αυτό που άκουσα εγώ χθες από το 4χρονο: Μαμά μου σε αγαπάω πολύ, αλλά θέλω να παίξω λίγο μόνος μου τώρα.

:lol::lol: πωπω άμα μας παρκάρουν έτσι από τα 4, φαντάσου στα 14 και στα 24!!! αλλά έτσι πρέπει να γίνει, χόμπυ κορίτσια, βρείτε χόμπυ!!

[my_Kelly]

Νομίζω πως έτσι νιώθουμε γιατί είναι τόσο μικρούλια και θεωρητικά "πρέπει" να εξαρτιόνται από εμάς. Η δική μου είναι 4 μηνών μωράκι και υπάρχουν φορές που δε με ψάχνει, κάθεται στο ρηλάξ και κοιτάει τα παιχνιδάκια της, χαίρεται και βγάζει φωνούλες. Εγώ συχνά πυκνά θέλω να την αγκαλιάσω και πάω να τη σηκώσω. Και το σκ@τό γκρινιάζει! Της χαλάω τη βολή της βλέπετε... Ή όταν την έχει αγκαλιά ο πατέρας της και γελάνε και αγκαλιάζονται, εγώ νιώθω παρεμελημένη...

Φαντάζομαι πως το να προχωρήσει στη ζωή της και να γίνει ανεξάρτητο άτομο, πρώτη εγώ θα το προωθήσω. Αλλά πρέπει να γίνει όταν έρθει η σωστή ώρα και φυσικά σταδιακά, έτσι ώστε να το δεχτεί και το παιδί μου αλλά και εγώ σαν φυσική διαδικασία, σαν απαραίτητη και αναμενόμενη εξέλιξη.

Δεν ξεχνάω τη μάνα μου, η οποία ακόμα και τώρα κάθε φορά που βλεπόμαστε (μένουμε σε άλλη πόλη) με κοιτάει και μονολογεί "αχ γιατί την άφησα εγώ να φύγει να πάει να σπουδάσει? μικρή ήταν, έπρεπε να την κρατήσω κοντά μου". Κανονικότατα έφυγα για σπουδές, στα 18 μου. Όμως η μάνα μου κλαίγεται ακόμη γι΄αυτό παρ'όλο που κλείνω τα 33 σε λίγο καιρό!