ερχετε αδερφακι,τι κανουμε;

[elsadrm]

γεια σας εχω ενα γιο 3,5 χρονων και λογο της δουλειας του αντρα μου(στρατος) μενουμε σε αλλη πολη μακρια απο τους συγγενεις.τον μεγαλωνουμε μονοι μας.μεχρι τωρα οταν πηγαιναμε στην πολη μας την ημερα εμενε με την μητερα μου ή την πεθερα μου και καμμια φορα και τα βραδια κοιμωταν χωρις εμας εκει.το θεμα ειναι οτι απο τοτε που του ειπαμε οτι ειμαι εγκυος δεν θελει να με αποχωριζετε καθολου.ακομη και το βραδυ που ποτε δεν κοιμηθηκε στο κρεβατι μας αρχισε να ξυπναει κλαιγοντας και να θελει να κοιμηθω μαζι του(δεν το κανω βεβαια).ειναι ο τροπος του για να μας πει οτι ζηλευει;γιατι κατα τα αλλα θελει πολυ να γεννηθει το μωρο και αυτος ηταν ο λογος που το προσπαθησαμε νωριτερα απο οτι θελαμε γιατι ζητουσε συνεχεια ενα αδερφακι.μηπως οταν γεννηθει το μωρο κανει χειροτερα;

[sofakiTHESS]

elsadrm μου, πιστεύω ότι μάλλον έχει αρχίσει ήδη να ζηλεύει. σίγουρα και θέλει ένα αδελφάκι αλλά υποσυνείδητα νομίζω ότι όλα τα παιδιά ζηλεύουν. φίλη μου με μία κόρη 7 ετών προσπαθεί να μείνει έγκυος στο δεύτερο. παρόλο που το παιδί της είναι πλέον μεγάλο και συνειδητοποιημένο (γιατί συνέχεια λέει ότι θέλει ένα αδελφάκι για να παίζει) όταν γέννησα τον μικρό μου την είδα ότι επειδή η μαμά της ασχολιόταν με τον δικό μου στράβωνε!!! όχι πάντα αλλά κάποιες φορές ήταν τόσο φανερό που το καταλάβαινε και η μαμά της. και έγώ είμαι έγκυος στο δεύτερο. ο μικρός μου είναι 15 μηνών και από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος έχει αλλάξει η συμπεριφορά του. έχει γίνει ατίθασος και γκρινιάρης και δεν έρχεται και πολύ στην αγκαλιά μου. νομίζω ότι παρόλο που δεν μιλάει ακόμα έχει καταλάβει τι γίνεται.

[Maya]

Νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς για να 'ζηλεύει'. Ακόμα δεν ξέρει τί τον περιμένει, τί να ζηλέψει? Μάλλον είναι ανασφάλεια απέναντι στο άγνωστο, οπότε μπορείς να τον βοηθήσεις εκεί. Να του λες παραμύθια με αδερφάκια (εγώ ειχα φτιάξει μερικά μόνη μου), να του μιλήσεις για τις οικογενειακές σχέσεις (τα αδέρφια σας, τα ξαδέρφια του), να του δείχνεις αδερφάκια στο δρόμο, να μην του αλλάξεις τις συνήθειές του. Όλα αυτά πολύ διακριτικά, και δεν είναι κακό να 'υποβαθμίζεις' και λίγο το γεγονός. Εγώ πχ. όταν συζητούσαμε για το μωρό και τον έβλεπα συλλογισμένο, του έλεγα:' Άσε τα τώρα αυτά, θα ασχοληθούμε με το μωρό, όταν έρθει. Ας παίξουμε ή ας πάμε μία βόλτα'. Και κυρίως να του λες ότι το μωρό θα τον αγαπάει σίγουρα, γιατί θα είναι ο μεγάλος του αδερφός, όμως εκείνος, ας το γνωρίσει πρώτα και μετά θα .. αποφασίσει αν θα το αγαπήσει. Τα χαλαρώνει αυτό.

Σου δίνω απλά μερικές ιδέες που μου φάνηκαν χρήσιμες. Με το καλό το μωράκι σου.

[demi]

πριν λιγες ημερες μιλησα με μια ψυχολογο απο την τηλερφωνικη γραμμη που μας προτεινει εδω στο parents..Μιλησα με μια ψυχολογο η οποια μου ειπε οτι σαφως το παιδι πρεπει να ενημερωθει για το τι προκειτε να γινει αλλα ολα με μετρο..

καλο θα ηταν να μην τον αγχωνουμε καθημερινα με αυτο τι θεμα και να μην επιτρεπουμε συγγενεις και φιλους να μιλανε συνεχεια για αυτο μεγαλοποιωντα ςφρικτα το θεμα..του στυλ..Τωρα που θα ερθει το αδερφακι σου δεν θα μορειτε να πηγαινετε τοσες πολλες βολτες..ή τερμα οι ανεμελες βουτιες στην θαλασσα..τωρα με το μωρο ενα γρηγορο μπανακι και σπιτι..η εσυ πρεπει να το φροντιζεις ,να το ακους οταν κλαιει και να το παρηγορεις..

Ολα αυτα (απο οτι λεει η ψυχολογος)στρεσσαρουν και φορτιζουν αρνητικα το παιδι το οποιο ισως και να μην εχει καταλαβει ακριβως τι θα ακολουθησει..3,5 χρονων δεν κατανοει απολυτα τις συγγενικες σχεσεις αδερφη ξαδερφη κλπ..

Εμεις του το ειπαμε 3-4 φορες αλλα απο εκει και περα ειναι χαλαρος

[pk33]

τι κάνετε; Το σταυρό σας!!!!

(σοβαρά μιλάω)

[demi]

αχ μην μας απογοητευεις......

[mmdad]

Καλα θα ειναι να ερθουν οι συγγενεις αν τους θελετε και αν μπορουν. Εμενα εχουν 2 χρονια διαφορα (27 μηνων τωρα και 3 μηνων ο μικρος) και σιγουρα διαφορετικα αντιδρα ενα μωρο στα 2 με εναν μπομπιρα στα 3μισι αλλα μεχρι στιγμης δεν ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα.

Φυσικα οσο ημουν εγκυος ο μεγαλος δεν καταλαβε τιποτα!!! Δεν αλλαξα κατι στην συμπεριφορα μου απεναντι του (μια βδομαδα πριν γεννησω τον κατεβασα 3 σκαλες αγκαλια) και ουτε και οταν ηρθε το μωρο κλειστικαμε μεσα. Βοηθησε πολυ και βοηθαει το γεγονος οτι ερχετε η μαμα μου οποτε μπορει (ζουμε στο Βελγιο) και ή ασχολειτε αποκλειστικα με τον μεγαλο (βολτες - αγκαλιες) ή κραταει τον μικρο και εμεις "εξερευνουμε τον κοσμο" (βολτες με τα λεοφορια και τα τραμ).

Οταν ειμαι μονη μου εχω ενα διπλο καροτσι ή βαζω το μωρο στον μαρσιππο και τον μεγαλο απο το χερι και βγαινουμε καθημερινα εξω.

Ο μεγαλος ζηλευει πολυ και δεν θελει να κραταει το μωρο ο μπαμπας τους. Επισεις τον εχει χτυπησει 2-3 φορες οσο τον κραταω αγκαλια. Φυσικα ολα τα παιχνιδια (τα οποια ηταν ουτως ή αλλως δικα του) τα θελει και δεν τα δινει.

Πιστευω οτι τα δυσκολα ειναι μπροστα οταν θα αρχισει να κινηται και ο μικρος αλλα μεχρι τωρα δεν ηταν τοσο τραγικα οσο μου τα περιεγραφαν..

Φυσικα χρειαζεται βοηθεια αν υπαρχει αλλα και μονη μου τα καταφερνω στην αναγκη. Α! με κινδυνο να καταδικαστω σε θανατο στο φορουμ σου λεω οτι προσπαθησα να φτιαξω το προγραμμα του μικρου (φαγητο και υπνου) ετσι ωστε να μην χαλασει το προγραμμα του μεγαλου. Επισης ο μεγαλος ξεκινησε 3 πρωινα παιδικο σταθμο αλλα εχει τοση γκρινια οταν γυριζει που δεν ξερω αν αυτο ειναι καλο ή κακο..

[demi]

καλε γιατι να σε λιθοβολισουμε?λογικο ειναι να προσπαθησεις να ταιριαξεις το προγραμμα των παιδιων για την δικη σου ευκολια...

αλλα δεν καταλαβα γιατι δεν του αρεσε ο παιδικος?τι γινετε εκει?γιατι δεν περναει καλα?αυτο με προβληματιζει...

[mmdad]

Οχι ο παιδικος του αρεσει! αλλα μαλλον κουραζεται? ποιος τον ξερει.. Εχει πολυ γκρινια το απογευμα που ειναι σπιτι. Εκει μου λενε οτι ολα μια χαρα ειναι και τι ησυχος που ειναι...

[ψαράκι]

Koρίτσια καλημέρα και χρόνια πολλά! Περιμένουμε κι εμείς το νέο μας αδελφάκι σε 4 μηνες. Ο "μεγάλος" θα είναι 21 μηνών όταν με το καλό γεννηθεί ο "μικρός". Μήπως γνωρίζετε κάποιο καλό βιβλίο επί του θέματος? Ευχαριστώ και καλή χρονιά σε όλους μας!!!

[ψαράκι]

πριν λιγες ημερες μιλησα με μια ψυχολογο απο την τηλερφωνικη γραμμη που μας προτεινει εδω στο parents..Μιλησα με μια ψυχολογο η οποια μου ειπε οτι σαφως το παιδι πρεπει να ενημερωθει για το τι προκειτε να γινει αλλα ολα με μετρο..

καλο θα ηταν να μην τον αγχωνουμε καθημερινα με αυτο τι θεμα και να μην επιτρεπουμε συγγενεις και φιλους να μιλανε συνεχεια για αυτο μεγαλοποιωντα ςφρικτα το θεμα..του στυλ..Τωρα που θα ερθει το αδερφακι σου δεν θα μορειτε να πηγαινετε τοσες πολλες βολτες..ή τερμα οι ανεμελες βουτιες στην θαλασσα..τωρα με το μωρο ενα γρηγορο μπανακι και σπιτι..η εσυ πρεπει να το φροντιζεις ,να το ακους οταν κλαιει και να το παρηγορεις..

Ολα αυτα (απο οτι λεει η ψυχολογος)στρεσσαρουν και φορτιζουν αρνητικα το παιδι το οποιο ισως και να μην εχει καταλαβει ακριβως τι θα ακολουθησει..3,5 χρονων δεν κατανοει απολυτα τις συγγενικες σχεσεις αδερφη ξαδερφη κλπ..

Εμεις του το ειπαμε 3-4 φορες αλλα απο εκει και περα ειναι χαλαρος

 

μήπως θα μπορούσες να με διαφωτίσεις σχετικά με αυτή τη γραμμή επικοινωνίας? Με ενδιαφέρει!!!

[kassiani]

Το μονο που μπορω να σου πω ειναι τι εκανα εγω και προς το παρον δειχνει να πετυχαινει (λεω προς το παρον γιατι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει).

Δεν της μιλουσα συνεχεια για το μωρο κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης. Θεωρω οτι αυτο αγχωνει το παιδι, δεν ξερει τι ειναι αυτο που ερχεται και τι να περιμενει.

Οταν πλησιαζε η γεννα της εξηγησα οτι θα φυγω για λιγες μερες γιατι θα παω να φερω το μωρο στο σπιτι.

Φροντισα να μην αλλαξει καθολου το προγραμμα της και να ειναι εκεινες τις ημερες με τον μπαμπα της και με μια κυρια που την ξερει καλα.

Οταν ηρθε το μωρο δεν της ελεγα ποτε πραγματα του τυπου "βοηθησε με με το μωρο, κοιταξε το ,κανε εκεινο ή το αλλο".

Την αφησα να κανει εκεινη αυτο που ηθελε.

Δεν απομονωνα το μωρο απο εκεινη. Την αφηνα να το χαιδεψει, να το κρατησει και οτι αλλο ηθελε.

Δεν της ειπα ποτε οτι εσυ εισαι μεγαλη και τα σχετικα.

Το παιδι ειναι μικρο για τετοια και απεναντι στη μητερα του ειναι και θελει να ειναι παντα μικρο.

Προσπαθουσαμε και ακομα το κανουμε να μην αλλαζουμε το προγραμμα της εξαιτιας του μωρου.

Θηλαζα το μωρο και ερχοταν για αγκαλια και την αγκαλιαζα κι εκεινη.

Δεν της ειπα ποτε (το λενε συγγενεις οχι απο κακο) οτι δεν μπορω να κανω αυτο για σενα γιατι εχω το μωρο.

Γενικα δεν την πιεσαμε ουτε να το αγαπησει ουτε να το προσεξει ουτε τιποτα.

Και το αγαπαει πολυ. Δεν εχει εκδηλωσει την παραμικρη επιθετικοτητα η ζηλεια προς το μωρο.

Απλα πολλες φορες καταλαβαινω οτι ζηταει παραπανω εμενα και φροντιζω να ανταποκρινομαι. Φυσιολογικο ειναι. Θελει επιβεβαιωση και τη μαμα της.

[ψαράκι]

Καλή χρονιά σε όλους!!!!

Κασσιανή, να σου ζήσουν τα παιδάκια σου και σ' ευχαριστώ για τις οδηγίες προς ναυτιλομένους! Τι διαφορά έχουν? Εμένα, με το καλό, θα έχουν 21 μήνες. Μικρή σχετικά διαφορά... Όταν θηλάζεις το μικρό σου ζητάει? Της έδωσες ποτέ?

[Eve]

Το μονο που μπορω να σου πω ειναι τι εκανα εγω και προς το παρον δειχνει να πετυχαινει (λεω προς το παρον γιατι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει).

Δεν της μιλουσα συνεχεια για το μωρο κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης. Θεωρω οτι αυτο αγχωνει το παιδι, δεν ξερει τι ειναι αυτο που ερχεται και τι να περιμενει.

Οταν πλησιαζε η γεννα της εξηγησα οτι θα φυγω για λιγες μερες γιατι θα παω να φερω το μωρο στο σπιτι.

Φροντισα να μην αλλαξει καθολου το προγραμμα της και να ειναι εκεινες τις ημερες με τον μπαμπα της και με μια κυρια που την ξερει καλα.

Οταν ηρθε το μωρο δεν της ελεγα ποτε πραγματα του τυπου "βοηθησε με με το μωρο, κοιταξε το ,κανε εκεινο ή το αλλο".

Την αφησα να κανει εκεινη αυτο που ηθελε.

Δεν απομονωνα το μωρο απο εκεινη. Την αφηνα να το χαιδεψει, να το κρατησει και οτι αλλο ηθελε.

Δεν της ειπα ποτε οτι εσυ εισαι μεγαλη και τα σχετικα.

Το παιδι ειναι μικρο για τετοια και απεναντι στη μητερα του ειναι και θελει να ειναι παντα μικρο.

Προσπαθουσαμε και ακομα το κανουμε να μην αλλαζουμε το προγραμμα της εξαιτιας του μωρου.

Θηλαζα το μωρο και ερχοταν για αγκαλια και την αγκαλιαζα κι εκεινη.

Δεν της ειπα ποτε (το λενε συγγενεις οχι απο κακο) οτι δεν μπορω να κανω αυτο για σενα γιατι εχω το μωρο.

Γενικα δεν την πιεσαμε ουτε να το αγαπησει ουτε να το προσεξει ουτε τιποτα.

Και το αγαπαει πολυ. Δεν εχει εκδηλωσει την παραμικρη επιθετικοτητα η ζηλεια προς το μωρο.

Απλα πολλες φορες καταλαβαινω οτι ζηταει παραπανω εμενα και φροντιζω να ανταποκρινομαι. Φυσιολογικο ειναι. Θελει επιβεβαιωση και τη μαμα της.

 

 

kassiani πολυ θαρρος μου έδωσες, να σαι καλα και καλή χρονια!

[kassiani]

Καλή χρονιά σε όλους!!!!

Κασσιανή, να σου ζήσουν τα παιδάκια σου και σ' ευχαριστώ για τις οδηγίες προς ναυτιλομένους! Τι διαφορά έχουν? Εμένα, με το καλό, θα έχουν 21 μήνες. Μικρή σχετικά διαφορά... Όταν θηλάζεις το μικρό σου ζητάει? Της έδωσες ποτέ?

 

Εμενα εχουν 2,5 χρονια διαφορα, σχεδον το ιδιο δηλαδη.

Για το θηλασμο της ειπα οτι επειδη το μωρο δεν εχει δοντια μπορει να τρωει μονο απο τη μαμα. Δεν ειχαμε κανενα προβλημα. Ερχεται και του χαιδευει το κεφαλακι οταν τρωει.

Ομως εχω παρατηρησει κατι.

Αλλες μαμαδες οταν ταιζουν το μωρο, ειτε οι ιδιες ειτε αλλοι (μπαμπας, γιαγια κλπ) λενε στο μεγαλο "ασε τωρα τη μαμα ταιζει το μωρο".

Θεωρω οτι αυτο ειναι μεγαλο λαθος, δεν το εκανα και αποδιδω εκει σε μεγαλο βαθμο το οτι δεν ειναι επιθετικη απεναντι στο μωρο.

Γενικα δεν εκανα μεγαλο θεμα με το μωρο, της το συζητουσα μονο οταν κι εκεινη ηθελε και γενικα πηγα με τα νερα της.

 

kassiani πολυ θαρρος μου έδωσες, να σαι καλα και καλή χρονια!

 

Να παρεις θαρρος, χαιρομαι που στο εδωσα, γιατι κι εγω ολο τα δυσαρεστα ακουγα. Οτι θα το χτυπαει, οτι δε θα το θελει κλπ και ειχα τρομοκρατηθει.

Πολλες φορες μου λεει "ειμαι κι εγω μωρακι μαμα" και απλα συμφωνω

Την παιρνω παντα αγκαλια οποτε το θελησει, την αφηνω να δει και να παιξει με τα παιχνιδια του μπεμπη και γενικα προσπαθω να μη φερομαι στο μωρο σαν να ειναι κατι το τοσο ιδιαιτερο.

Καλη χρονια σε ολες και με το καλο.

[nasia84]

Να πω την αλήθεια προς το παρόν ζήλια από το πρώτο μου παιδί δεν ένιωσα. Αλλά όταν με πλησιάζει άλλο παιδάκι, έρχεται και αυτός. Τώρα ας γεννηθεί η μικρή με το καλό και βλέπουμε. Πάντως πολλά παιδάκια όταν μαθαίνουν ότι η μαμα θα φέρει και άλλο μωράκι, αλλάζουν συμπεριφορά. Και όταν γεννηθεί κανουν τα πάντα να τραβήξουν την προσοχή. Πάντα στο τέλος όμως το συνηθίζουν.

[kassiani]

Μα φυσικα και η δικη μου προσπαθει πολλες φορες να μου τραβηξει την προσοχη, θελει να παιξει δηθεν με τα παιχνιδια του μπεμπη, να δοκιμασει αν χωραει στην καρεκλα του, μου λεει ειμαι κι εγω μικρουλα (αμα της το πω εγω ομως γινεται εξαλλη) και αλλα τετοια.

Φυσιολογικα ειναι και ως τετοια τα αντιμετωπιζουμε και απλα της φερομαστε.

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

Το μονο που μπορω να σου πω ειναι τι εκανα εγω και προς το παρον δειχνει να πετυχαινει (λεω προς το παρον γιατι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει).

Δεν της μιλουσα συνεχεια για το μωρο κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης. Θεωρω οτι αυτο αγχωνει το παιδι, δεν ξερει τι ειναι αυτο που ερχεται και τι να περιμενει.

Οταν πλησιαζε η γεννα της εξηγησα οτι θα φυγω για λιγες μερες γιατι θα παω να φερω το μωρο στο σπιτι.

Φροντισα να μην αλλαξει καθολου το προγραμμα της και να ειναι εκεινες τις ημερες με τον μπαμπα της και με μια κυρια που την ξερει καλα.

Οταν ηρθε το μωρο δεν της ελεγα ποτε πραγματα του τυπου "βοηθησε με με το μωρο, κοιταξε το ,κανε εκεινο ή το αλλο".

Την αφησα να κανει εκεινη αυτο που ηθελε.

Δεν απομονωνα το μωρο απο εκεινη. Την αφηνα να το χαιδεψει, να το κρατησει και οτι αλλο ηθελε.

Δεν της ειπα ποτε οτι εσυ εισαι μεγαλη και τα σχετικα.

Το παιδι ειναι μικρο για τετοια και απεναντι στη μητερα του ειναι και θελει να ειναι παντα μικρο.

Προσπαθουσαμε και ακομα το κανουμε να μην αλλαζουμε το προγραμμα της εξαιτιας του μωρου.

Θηλαζα το μωρο και ερχοταν για αγκαλια και την αγκαλιαζα κι εκεινη.

Δεν της ειπα ποτε (το λενε συγγενεις οχι απο κακο) οτι δεν μπορω να κανω αυτο για σενα γιατι εχω το μωρο.

Γενικα δεν την πιεσαμε ουτε να το αγαπησει ουτε να το προσεξει ουτε τιποτα.

Και το αγαπαει πολυ. Δεν εχει εκδηλωσει την παραμικρη επιθετικοτητα η ζηλεια προς το μωρο.

Απλα πολλες φορες καταλαβαινω οτι ζηταει παραπανω εμενα και φροντιζω να ανταποκρινομαι. Φυσιολογικο ειναι. Θελει επιβεβαιωση και τη μαμα της.

 

αχ πολυ ωραια τα εγραψες...μπραβο σου.

να ζησουν τα ζουζουνια σου!!!

[kassiani]

Ευχαριστω Τιγρακι.

Αντε, εισαι κι εσυ στη σειρα για το δευτερο

[maimoy]

Γεια σας κοριτσια.

Εμενα το παιδακι μου ειναι 17μηνων και με τον συζυγο μου σκεφτομαστε για δευτερο. Απλα ανησυχω οτι θα εχω προβλημα με τον μικρο γιατι ειναι ενω ειναι πολυ ησυχο παιδακι οταν βλεπει να καθομαστε αγκαλια με τον μπαμπα του ζηλευει και με τραβαει να παω κοντα του παρολο που τον προτρεπουμε να ερθει και εκεινος να κανουμε αγκαλιτσα ολοι μαζι.

[kassiani]

Δεν μπορει το παιδι να μη ζηλεψει και να μη ζηταει τη μαμα του.

Το πως θα εκδηλωσει τη ζηλια του ειναι κατι στο οποιο εμεις μπορουμε να βοηθησουμε.

Οχι με γυμνασια για να σκληραγωγηθει, ετσι θα γινει χειροτερα.

Με αγαπη και υπομονη και ασφαλεια απο τη μητερα.

Πρεπει να δειξεις οτι η μαμα ειναι δικια σου και δεν τη χανεις απο κανεναν.

Εξαλλου οσο το καθυστερεις το δευτερο, τοσο πιο δυσκολα θα γινουν τα πραγματα.

Αν το παιδι γινει 3 και εδραιωσει μεσα του τη σκεψη οτι ειναι μονο στο σπιτι και η μαμα ειναι αποκλειστικα δικια του, τοσο πιο δυσκολο γινεται να δεχτει το αντιθετο.

[nasia84]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Κασσιανή. Τα παιδιά μου θα έχουν τρια χρόνια διαφορά....Ο μεγάλος είναι σε μια ηλικια που και τη ζήλια τη νιώθει αλλά και δεν μπορεί ακόμα να σκεφτεί ότι δεν πρόκειται να με χάσει.. Πρέπει να του το δείχνω συνέχεια. Μιας φίλης μου τα παιδιά έχουν 14 μήνες διαφορά και το θέμα της ζήλια δεν το ένιωσε.

[nanadel]

εγώ μάλλον το παράκανα μιλώντας στον γιο μου που είναι 4 για τον ερχομό της αδελφής του και τώρα δεν μπορώ να τον ξεκολλήσω από πάνω της...θέλει να την φιλάει συνέχεια και παντού...το κακό είναι ότι πάει σε παιδικό σταθμό και φοβάμαι για τις ιώσεις...την πλένω εγώ?? πρέπει να βάλει και αυτός το χεράκι του πράγμα που με δυσκολεύει πολύ...θέλει να την ταΐζει και σπαράζει στο κλάμα στην άρνηση μου..( η κόρη μου είναι μόλις 17 ημερών και φοβάμαι)!!!!!!

Το μεγαλύτερο βάσανο μου είναι ότι ο γιος μου σαν αγοράκι που είναι -είναι ο ΤΑΑΖ προσωποποιημένος και όλες οι κινήσεις του είναι από ατσούμπαλες εώς επικίνδυνες ...οπότε καταλαβαίνετε ότι ανυπομονώ να μεγαλώσει η μικρή για να ησυχάσω κι εγώ από το άγχος και την αγωνία μην την αφήσει στον τόπο!!!!!μόλις εχθές για να καταλάβετε ενώ την τάιζα ο μικρός ήθελε να ανέβει στον καναπέ να κάτσει δίπλα μου και ακούμπησε και στηρίχτηκε ολόκληρος στην μούρη της-κόντεψε να της κόψει τον αυχένα-περιττό να σας πώ ότι κόντεψα να πάθω καρδιακή προσβολή........τι να τον κάνω όμως τον καημένο...δεν είναι κάτι που κάνει από κακία ή από ζήλια για να τον μαλώσω είναι η παρόρμηση του και η αίσθηση που ΔΕΝ έχει για το πόσο ευάλωτο είναι ένα νεογέννητο.....

[kassiani]

Εγω της τα επετρεπα ολα αυτα, απλα ειχα το νου μου να μη γινει καμμια ζημια.

Εγω που θηλαζω, ερχεται η κορη μου και μου παταει το στηθος γιατι ετσι λεει τον ταιζουμε παρεα τον μπεμπουλη

Παντως κι εγω το ιδιο αγχος ειχα με τις ιωσεις, γιατι κι εμενα παει στον παιδικο η μεγαλη, αλλα τιποτα φοβερο δεν συνεβη.

Απλα εχουμε βαλει κανονες οτι πρεπει να πλενει τα χερια της οταν ερχεται και αν βηχει ή φταρνιζεται να μην το κανει πανω στο προσωπο του μικρου, πραγματα δηλ που ουτως η αλλως ισχυουν σαν κανονες.

Εαν θελει να συμμετεχει, καλο ειναι να τον αφηνεις.

Αλλα ουτε και να τον πιεζεις αν δε θελει.

Ειναι και νωρις ακομα και ειναι πολυ καινουργιο "παιχνιδι" το μωρο.

[Αρετή Κυπραίου]

γεια σας εχω ενα γιο 3,5 χρονων και λογο της δουλειας του αντρα μου(στρατος) μενουμε σε αλλη πολη μακρια απο τους συγγενεις.τον μεγαλωνουμε μονοι μας.μεχρι τωρα οταν πηγαιναμε στην πολη μας την ημερα εμενε με την μητερα μου ή την πεθερα μου και καμμια φορα και τα βραδια κοιμωταν χωρις εμας εκει.το θεμα ειναι οτι απο τοτε που του ειπαμε οτι ειμαι εγκυος δεν θελει να με αποχωριζετε καθολου.ακομη και το βραδυ που ποτε δεν κοιμηθηκε στο κρεβατι μας αρχισε να ξυπναει κλαιγοντας και να θελει να κοιμηθω μαζι του(δεν το κανω βεβαια).ειναι ο τροπος του για να μας πει οτι ζηλευει;γιατι κατα τα αλλα θελει πολυ να γεννηθει το μωρο και αυτος ηταν ο λογος που το προσπαθησαμε νωριτερα απο οτι θελαμε γιατι ζητουσε συνεχεια ενα αδερφακι.μηπως οταν γεννηθει το μωρο κανει χειροτερα;

 

Έλσα, καλημέρα.

Όσον αφορά στο πως αντιμετωπίζουμε το νέο αδερφάκι,

η προετοιμασία παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο.

Όχι όμως η οποιαδήποτε προετοιμασία,

αλλά η σωστή προετοιμασία.

Καταρχάς, να σημειώσω ότι

η ζήλια είναι ένα συναίσθημα φυσιολογικό που νιώθουν όλα τα αδέρφια, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Κάποιες φορές, βέβαια, η ζήλια είναι περισσότερο έντονη

και τότε είναι που πρέπει να σκεφτούμε πως θα την αντιμετωπίσουμε.

Η ζήλια είναι επίσης ένα συναίσθημα αρνητικό,

του οποίου η βασικότερη αιτία είναι ότι το παιδί νιώθει ότι χάνει αυτό που του ανήκει, δηλαδή τους γονείς.

Στόχος μας δεν είναι να την μηδενίσουμε αλλά να δημιουργήσουμε μία όσο το δυνατόν περισσότερο υγιή σχέση ανάμεσα στα αδέλφια.

 

Όσον αφορά, λοιπόν, στο θέμα της προετοιμασίας,

είναι απαραίτητο το παιδί να ενημερωθεί ακριβώς για το τι θα συμβεί,

ανάλογα με την ηλικία του, βέβαια.

Επειδή το παιδί θέλει χρόνο για να προετοιμαστεί,

καλό είναι να μην περιμένουμε την τελευταία στιγμή για να του το πούμε, όταν θα έχει ήδη αρκετά ερωτηματικά γιατί ούτως ή άλλως θα ακούει από καιρό συζητήσεις.

Δεύτερον, είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε για το αδερφάκι με τρόπο θετικό αλλά χωρίς να το παρακάνουμε,

γιατί η αλήθεια διαφέρει!

Εάν δεν έχουμε πει τίποτα αρνητικό για το νέο αδερφάκι,

τότε το παιδί θα αναρωτιέται γιατί νιώθει ζήλια απέναντι σε κάτι που μόνο θετικά συναισθήματα θα «έπρεπε» να δημιουργεί!!!

 

Άρα, καλό είναι να προετοιμάσουμε το παιδί και για κάποια από τα αρνητικά, όπως το κλάμα και τα ξυπνήματα μέσα στη νύχτα.

Μπορούμε ακόμη να συζητήσουμε και για την περίοδο που ήταν αυτό το ίδιο το παιδί μωρό και για το τι συνέβαινε τότε και να του δείξουμε πολλές φωτογραφίες.

Πολύ σημαντικό είναι να εμπλέξουμε το παιδί στη διαδικασία της προετοιμασίας,

όπως π.χ. να το παίρνουμε μαζί όταν αγοράζουμε τα πράγματα του μωρού και να το αφήνουμε και να διαλέγει αυτό τι θα πάρουμε.

Είναι επίσης απαραίτητο, ό,τι αλλαγές πρόκειται να συμβούν λόγω του ερχομού του μωρού

–π.χ. αλλαγή δωματίου, παιδικός σταθμός κ.τ.λ. –

να γίνουν πριν τη γέννηση και όχι μετά.

Μετά τη γέννηση, η σταθερότητα είναι απαραίτητη στη ζωή του παιδιού.

Για κάθε αλλαγή στη ζωή μας χρειαζόμαστε χρόνο και αν γίνουν όλες μαζί δεν θα είναι καθόλου καλό για το παιδί.

Με όλους αυτούς τους τρόπους θα νιώθει όσο λιγότερο γίνεται ότι απειλείται.

Το άγνωστο πάντα δημιουργεί ανασφάλεια και φόβο.

Εάν εμείς παρουσιάσουμε στο παιδί μια όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη κατάσταση,

εξηγώντας του ακόμα και το πρόγραμμα το καθημερινό όπως θα διαμορφωθεί τότε,

θα προλάβουμε πολλές από τις αρνητικές καταστάσεις που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν.

Ωστόσο, το σημαντικότερο όλων είναι

να διαβεβαιώνουμε το παιδί και με λόγια αλλά και με πράξεις ότι η αγάπη μας για αυτό δεν θα μειωθεί.

Το έχω πει σε πάρα πολλά θέματα πως

ό,τι είναι αυτονόητο για εμάς δεν είναι και για τα παιδιά μας.

Όταν εμείς ασχολούμαστε με το μωρό

το παιδί δεν ξέρει ότι το αγαπάμε το ίδιο όπως πριν.

Πιστεύει ότι το αδερφάκι παίρνει μέρος της αγάπης των γονιών και αυτή είναι η κυριότερη αιτία της ζήλιας ανάμεσα στα αδέρφια.

Θα πρέπει λοιπόν και έμπρακτα αλλά και με λόγια

να το διαβεβαιώνουμε συχνά ότι το γεγονός ότι ασχολούμαστε με το μωρό δεν σημαίνει ότι το αγαπάμε περισσότερο,

αλλά ότι έχει πιο πολλή την ανάγκη μας.

Και να τονίσουμε στο παιδί ότι το πόση ώρα κρατάμε το μωρό αγκαλιά δεν έχει να κάνει με το πόσο το αγαπάμε

αλλά με το ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνο του!

Μετά τη γέννα, βέβαια, υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να θυμόμαστε!

Εάν θελήσεις να συζητήσουμε το θέμα παραπάνω μην διστάσεις!