Υποκειμενικό και αντικειμενικό

[Πάνος Β]

Υπάρχει λόγος που ένας άντρας έχει πιο απόμακρη σχέση με τα παιδιά του, σε σχέση με την γυναίκα. Η μητέρα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της, όλη της η σκέψη και η ενέργεια καταναλώνεται εκεί. Έτσι, είναι πολλές φορές υποκειμενική στα ζητήματα του σπιτιού. Η εμπλοκή της στα οικογενειακά δρώμενα είναι τέτοια που της επιτρέπει να «βλέπει μόνο το δέντρο, όχι το δάσος». Από την άλλη μεριά, ένας μπαμπάς από απόσταση μπορεί να είναι αντικειμενικός. Έχει την φρέσκια, καθαρή ματιά ενός ανθρώπου που στιγμιαία ασχολείται με ένα γεγονός, σαν σε πρώτη φορά.

 

Με αυτό τον τρόπο, άντρας και γυναίκα διαθέτουν και τις δύο όψεις του νομίσματος και το σπιτικό έχει επιλογές. Είναι κάποιες φορές που χρειάζεται η υποκειμενικότητα. Η αφοσίωση φέρνει το πάθος, την προσπάθεια, τα συναισθήματα. Από την άλλη μεριά, είναι φορές που η υποκειμενικότητα μας τυφλώνει και χρειαζόμαστε μια καθαρή ματιά, μια γενικότερη εικόνα.

 

Ας φέρουμε ένα πολύ συνηθισμένο παράδειγμα: Το παιδί δεν τρώει το φαΐ του. Η υποκειμενική, μέσα στα πράγματα μαμά, προσπαθεί να το ταΐσει ξανά και ξανά, δοκιμάζοντας διάφορες μεθόδους, παιχνιδάκια, τραγουδάκια. Ο αντικειμενικός μπαμπάς λέει «άστο, δεν πειράζει, θα φάει άλλη φορά». Αν η μαμά δεν ήταν υποκειμενική, τότε δεν θα προσπαθούσε να το ταΐσει και το παιδί θα έμενε στην μοίρα του. Βέβαια το παιδί, όταν πεινάσει, θα φάει. Όμως εάν και ο δύο γονείς είναι ψιλοαδιάφοροι, τότε το παιδί θα φάει ότι βρεθεί μπροστά του, όποτε βρεθεί αυτό μπροστά του. Η ώρα του φαγητού είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πιάτο φαΐ. Η ώρα του φαγητού είναι μια οικογενειακή διαδικασία που χτίζεται, είναι ένας ανθρώπινος δεσμός μεταξύ ανθρώπων, είναι μια κοινωνική συνεύρεση. Μπορεί το μικρό παιδί να μην τα αντιλαμβάνεται αυτά, όμως με τον καιρό περνάν στο υποσυνείδητο του. Όταν οι γονείς είναι πολύ χαλαροί με το φαγητό, τότε εκτός της ποιότητας της διατροφής που πέφτει, το παιδί χάνει όλους τους οικογενειακούς δεσμούς. Μαθαίνει να τρώει μόνο του ή μπροστά στην τηλεόραση, μαθαίνει να μην απολαμβάνει την ώρα του γεύματος με τα αστεία της και την αγάπη της κ.ο.κ.

 

Από την άλλη μεριά, ένας υποκειμενικός μπαμπάς βαραίνει πολύ το περιβάλλον. Και οι δύο γονείς αγχώνονται για το φαΐ του παιδιού τους και η ώρα του γεύματος καταντάει βασανιστική. Το παιδί νιώθει όλο αυτό το άγχος και τον εκνευρισμό και φυσικά, τον αναπαράγει. Επειδή δεν έχει τον χαρακτήρα να πράξει διαφορετικά ή το σθένος να αντιπαρέρθει, ουσιαστικά παρασύρεται και αυτό στην αγωνία των γονιών του με τον τρόπο ενός μικρού παιδιού: έχω άγχος, δεν θέλω να φάω, δεν μ’ αρέσει το φαγητό, δεν μ’ αρέσει η ώρα του φαγητού, κακοπερνάω, δεν μ’ αρέσετε ούτε εσείς.

 

Η ισορροπία, όπως πάντα, βρίσκεται ανάμεσα. Χρειάζεται και το υποκειμενικό και το αντικειμενικό. Η φύση τα όρισε έτσι ώστε η γυναίκα να αναλαμβάνει το ρόλο του μπροστάρη, του παίχτη, του ανθρώπου μέσα στα πράγματα που αδυνατεί να δει το σύνολο της εικόνας μιας και είναι απασχολημένος με το παίξιμο του. Ο άντρας πάλι πρέπει να αναλαμβάνει το ρόλο του συμβούλου, του προπονητή, του ανθρώπου που παρατηρεί, έξω από το χορό, και έχει επομένως την πολυτέλεια μιας καθαρής ματιάς.

[θεοδώρα3]

Συμφωνώ και επαυξάνω με μία κάπως ρητορική ερώτηση: ποιά είναι η θέση του ανδρός στη σημερινή οικογένεια; Αντικειμενικά τώρα...Αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε όλοι μας και να ελέγχουμε την κατάσταση στο σπίτι μας. Είναι αυτή που θα θέλαμε πραγματικά ή χάριν του καπρίτσιου ή του βολέματος αφήνουμε τους ρόλους να μπλέκονται και να περιπλέκονται με αποτέλεσμα να χάνουμε τη μπάλα κάποια στιγμή;

[dora]

Δεν το βρισκω και τοσο αντικειμενικο το "αυτο θα φαει οταν θα πεινασει" Το βρισκω μαλλον "ανευθυνο".. Γιατι οπως ειπες κι εσυ αν το κανουν και οι δυο γονεις το παιδι οταν θα πεινασει δεν θα φαει το φαγητο του αλλα οτι βρει μπροστα του.

Και θεωρω οτι μαλλον αντιθετα ειναι τα πραγματα.. Η μαμα ειναι αντικειμενικη και ο μπαμπας υποκειμενικος.. Η μαμα βλεπει τα πραγματα στην πραξη και ο μπαμπας στην θεωρεια..

Σε πιο σημειο ειναι υποκειμενικη η μαμα?? Στο οτι το παιδι πρεπει να φαει? Δεν νομιζω οτι πλεον η γενια μας εχει πιεστικες με το φαγητο μαμαδες και καμια μας δεν βγαινει στις πλατειες με τα ταπερακια οπως εκανε καλη ωρα η για μου για να φαει η αδελφη μου..

Οταν αφησα μια μερα τον "αντικεμενικο " συζυγο, μου πηρε το 15 μηνων μωρο μας βολτα για να κανω δουλειες γιατι ειχαμε γιορτη το απογευμα, το πηρε στις 10 το πρωι και το εφερε στις 5 το απογευμα (παρα τα δικα μου τηλεφωνηματα να επιστρεψουν) το εφτασε στην αλλη πλευρα της Αττικης, εχοντας μαζι του μονο ενα μπιμπερο με νερο, ουτε πανες ουτε φαγητο ουτε τιποτα (για μια βολτα στις κουνιες ξεκινησαν) οταν αρχισε το μωρο να γκρινιαζει επειδη πεινουσε, το ταισε γαριδακια και το εφερε πισω χεσμενο μεχρι την πλατη, συγκαμενο, νηστικο, και διψασμενο γιατι δεν σκεφτηκε καν να του δωσει νερο μετα τα γαριδακια...Το παιδι κοιμοταν αποκαμωμενο στο μπροστινο καθισμα του αυτοκινητου δεμενο με την ζωνη του αυτοκινητου.

Αντικειμενικοτατο τον βρισκω λοιπον. Μονο που καμια φορα η "αντικειμενικοτητα" των πατεραδων φτανει στα ορια της ακουσιας κακοποιησης.

 

Καθαρη ματια εχει η μαμα που αναλαμβανει τη φυλαξη κ φροντιδα του παιδιου. Ποιο ειναι το συνολο της εικονας που εχει ο μπαμπας που γυρναει αργα το απογευμα στο σπιτι απο τη δουλεια (γιατι μετα πηγε και για εναν καφε με το φιλο του?) Για να εχεις ολοκληρωμενη εικονα πρεπει να ζεις την καθε στιγμη του παιδιου και οχι δυο ωρες απο τη μερα του. και καλως η κακως οι συνθηκες ζωης μας οριζουν αυτο ως μαξιμουν για τους περισσοτερους μπαμπαδες. Αρα δεν μπορεις να εισαι αντικειμενικος.. εισαι υποκειμενικος.

[θεοδώρα3]

Το ότι ο πατέρας έχει αντικειμενική άποψη δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να γίνει η τέλεια μπέιμπι σίττερ...γι αυτό έχει τη μάνα του το παιδί.

Φύλαξη και φροντίδα του παιδιού κάνει και ο παιδικός σταθμός. Ανατροφή όμως όχι. Αυτό το κάνουν μαζί και οι δύο γονείς και δεν πρέπει να υποτιμούμε τις "υπηρεσίες " του ενός ή του άλλου.

Κάνεις λάθος ότι το μετακατοχικό σύνδρομο έχει εκλείψει. Καθημερινά βλέπω και στις κούνιες και στο σούπερ μάρκετ ΜΑΜΑΔΕΣ και γιαγιάδες (και μπαμπάδες ενίοτε) να ταϊζουν φορτικά τα μωρά ή τα νήπιά τους.

Σε σημείο που τα μωρά κοιτούν με απόγνωση και με μίσος την "τρυφερή" μαμά που μπουκώνει "στοργικά" το μωρό κοντεύοντας να το πνίξει.

Έχουμε μία ευκαιρία να δείξουμε και να διδάξουμε στα παιδιά μας το σεβασμό αφήνοντάς τα να πεινάσουν και μετά να τα ταϊσουμε. Δεν θα ντραπεί το παιδί να ζητήσει φαγητό. ΤΟ μόνο σίγουρο.

Το παράδειγμα πάντως που αναφέρεις δεν αποδεικνύει την υποκειμενικότητα του πατέρα.

Ειδικά στη βρεφική ηλικία, ο πατέρας βλέπει τα πράγματα σαν τρίτος. Όταν μεγαλώνει είναι διαφορετικά. Μαθαίνει και αυτός να είναι πιο κοντά. Αλλά και πάλι είναι σε θέση να βλέπει κάποια πράγματα με γενική άποψη. Εϊναι πολύ χρήσιμο και αυτό.

Η πολυτεκνία δε στους άνδρες κάνει πολύ καλό γι αυτόν τον λόγο. Τους φέρνει πιο κοντά με την οικογένεια γενικά και παύουν αναγκαστικά να είναι σαν ξένοι όπως συμβαίνει πολλές φορές στο πρώτο παιδί. Γίνονται πιο υπεύθυνοι και πιο ευαίσθητοι.

[Sam]

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι γενικές θεωρίες οι οποίες προσπαθούν να βάλουν τους ανθρώπους σε διάφορα καλούπια χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την προσωπικότητα τα βιώματα τους κλπκλπφυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που τις ασπάζονται...

 

Για να καταλάβω λίγο καλύτερα γιατί η συγκεκριμένη θεωρία με την υποκειμενική και αντικειμενική κουλτούρα έχει διατυπωθεί πριν πολλά χρόνια

θεωρείτε ότι η γυναίκα δεν έχει την ικανότητα για ορθολογική αντικειμενική

κρίση και την πραγμάτωση συγκεκριμένων στόχων?

Γιατί εγώ θεωρώ ότι αυτές είναι ανθρώπινες αξιότητες και κάθε άνθρωπος

μπορεί να τις αναπτύξει ..

Αν δεχτώ ότι η γυναίκα έχει μόνο την υποκειμενική φύση τότε θα είναι

ικανή μόνο για την φροντίδα της οικογένειας της και τίποτα άλλο πράγμα

που με τα χρόνια έχει αποδειχθεί ότι είναι λάθος τουλάχιστον για τις γυναίκες

που το επιθυμούν(παρότι ακόμη και τα οικιακά χρειάζονται αντικειμενικότητα για την οργάνωση τους)

Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα αλλά πιστεύω

θα πρέπει για να είναι κάποιος ολοκληρωμένος να αναπτύξει και τις δύο

πλευρές της προσωπικότητας του.

[θεοδώρα3]

Μπερδεύεις την αντικειμενικότητα που μπορεί να έχει οποιοσδήποτε σαν προσωπικότητα (γυναίκα ή άντρας) με την εξειδικευμένη εικόνα που μπορεί να έχει η γυναίκα μέσα σε μία οικογένεια, ειδικά όταν αυτή δεν εργάζεται. Είναι πολύ δύσκολο για μία μητέρα που βρίσκεται τις περισσότερες ώρες της μαζί με ένα μωρό να βλέπει τα πράγματα πάντα καθαρά. Αυτό οφείλεται στο ότι οι παραστάσεις της δεν αλλάζουν συχνά και στο ότι η συνεχής επαφή με ένα μωρό σε φορτίζει πάρα πολύ συναισθηματικά και πολλές φορές δοκιμάζεται η υπομονή σου. Δεν μπορείς επομένως πάντα να είσαι το ίδιο ψύχραιμη και να ζυγίζεις σωστά τα πράγματα. Θα μου πεις γι αυτό αφήνουμε τα παιδιά και εργαζόμαστε , γιαυτό τα αφήνουμε σε γιαγιάδες και νταντάδες, για να ξεφεύγουμε. Όσες μπορούμε.

Τελικά όμως ποιός είναι τελοσπάντων ο ρόλος αυτού του έρημου πατέρα και γιατί να υπάρχει στη οικογένεια; Ανάγκη δεν τον έχουμε πια για τα λεφτά που φέρνει, ούτε για τη βοήθεια που προσφέρει σε εμάς τις ταλαίπωρες, τα καταφέρνουμε καλύτερα μόνες μας, συναισθηματικα επιδιώκουμε να καλυπτώμαστε από φίλους και συγγενείς, η γνώμη του δε μας ενδιαφέρει. Ποιός είναι αυτός που θα μας πει και από πάνω τι να κάνουμε.

Ε τί τον θέλουμε τον άχρηστο και τον ανεχόμαστε; Να έχουμε και τα κουσούρια του αποπάνω να μας πρήζει; Ούστ από εδώ!

Δεν είναι τα πράγματα έτσι.

Η αλήθεια είναι ότι και αυτός μας έχει ανάγκη και εμείς άλλο τόσο. Αυτό το παραβλέψαμε στην εποχή μας και έχουμε γεμίσει ανέραστες και καταθλιπτικές γυναίκες. Γιατί δεν αποδέχονται ούτε το δικό τους ρόλο , ούτε και του αντίθετου φύλου.

Πώς μετά να μην οδηγούμαστε στο ουδέτερο φύλο που όλοι είναι το ίδιο; Δεν είμαστε πλασμένοι όμως να λειτουργούμε έτσι. Αυτό όπως και τόσες άλλες παρεμβάσεις στη φύση θα γυρίσει μπούμερανγκ στον ίδιο τον άνθρωπο. Τότε που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας που με τόση αγωνία και "υπευθυνότητα" εμείς οι μαμάδες τα αναθρέφουμε στερώντας τους την πατρική παρουσία με όλη τη σημασία της λέξεως. Με τα καλά της και τα κακά της. Μήπως οι άνδρες δεν βρίσκουν στραβά πάνω μας; Κι όμως σπάνια βλέπεις άνδρα να πιστεύει βαθιά μέσα του ότι δεν έχει ανάγκη τη γυναίκα του.

Οι γυναίκες όμως πιστεύουν και δείχνουν ότι δεν έχουν τους άνδρες ανάγκη και τους κάνουν να νιώθουν άχρηστοι. Μία εξωσυζυγική σχέση έρχεται για να κάνει τον άνδρα να ορθοποδήσει. Οι τύψεις τον πνίγουν. Ο ηθικός αυτουργός όμως έχει το πάνω χέρι και το τσεκούρι του δικαστή που επιβάλλει και το χαράτσι της διατροφής. Ποιός βγαίνει χαμένος; Όλοι! Οι γυνάικες όμως δύσκολα το παραδέχονται.

[Sam]

Είχα την εντύπωση ότι η συζήτηση βασιζόταν πάνω στη θεωρία των δύο

φύλων όπως αυτή διατυπώθηκε στο

Γυναίκες και Αντικειμενική κουλτούρα:

Georg Simmel και Marianne Weber

 

Αλλά και πάλι θεωρώ λάθος να στηριζόμαστε και να γράφουμε απόψεις

από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε την δομή που έχει η κάθε οικογένεια

ή κατά πως έχουν διαμορφωθεί οι ρόλοι μέσα από τις σχέσεις των ανθρώπων/

 

Δεν θεωρώ ότι μία μητέρα που είναι όλη μέρα με το παιδί της δεν έχει

καθαρή ματιά και δεν έχει την ψυχραιμία λόγω συναισθηματικής φόρτισης

το θεωρώ τρομερα υποτιμητικό ότι η εικόνα που δημιουργείτε δείχνει ότι η

γυναίκα

άγεται και φέρεται από τα συναισθήματα της και μόνο/και το μόνο που

ψάχνει είναι ένας τρόπος να ξεφύγει από την καθημερινότητα της/

Και δεν νομίζω ότι ο λόγος που οι γυναίκες εργάζονται την σημερινή εποχή

είναι απλά τρόπος διαφυγής από την οικογενειακή εστία αλλά ανάγκη για

επιβίωση ούτε ότι οι γιαγιάδες και παππούδες είναι πάρκινγκ για να

ικανοποιήσουν τις εγωιστικές επιθυμίες ενός ατόμου αλλά λύση ανάγκης/

 

Ο άντρας /πατέρας επιλέγει μόνος του το ρόλο που θέλει να έχει μέσα στην

οικογένεια για μένα είναι αυτονόητο ότι η ανατροφή του παιδιού μας καθώς

και η σχέση μας το σπίτι μας είναι ευθύνη και των δύο ισότιμα και ο

καθένας μας να μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναλάβει το ρόλο του

άλλου(δεν μιλάω για αντικατάσταση)/

το θεωρώ τρομερά υποτιμητικό οι άντρες να παρουσιάζονται ως υποχείρια

χωρίς προσωπικότητα άμοιροι ευθυνών και σε ρόλο θύματος κι ότι όλα τα κακά σε αυτή τη ζωή ξεκινούν από τις γυναίκες εκτός και αν κάποιος είναι οπαδός ότι τα τρία κακά της μοίρας είναι πυρ γυνή και θάλασσα

και λυπάμαι που θα το πω αλλά μία σχέση/γάμος αν ξεκινάει με

τη λογική ότι είμαι μαζί σου γιατί μου φέρνεις χρήματα σε έχω ανάγκη για

να με βοηθάς κι εγώ απλά είμαι προέκταση του εαυτού σου με μαθηματική

ακρίβεια οδηγεί στην καταπίεση αλλά και στον χωρισμό και για αυτό

ευθύνες πάντα μα πάντα έχουν και τα δύο μέρη/φυσικά πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

[θεοδώρα3]

Επειδή το πνέυμα με το οποίο γράφω παρερμηνεύεται εύκολα έρχομαι σε θέση να αμφιβάλλω για το εάν πρέπει να ξαναγράψω, αφού άλλα λέω και άλλα εννοούνται από τους αναγνώστες.

Εξηγώ ότι με τα παραπάνω , με μία πρόταση, ήθελα να δείξω ότι κάθε ένας μέσα στην οικογένεια πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και να εκτιμώνται τα λίγα ή τα πολλά που μπορεί να προσφέρει. Αυτό είναι όλο.

 

Έχω δεί από τα λίγα που έχω διαβάσει και τις απαντήσεις στα μηνύματά μου ότι υπάρχει η εξής λογική σήμερα:

Απαιτώ τα δικαιώματά μου και αδιαφορώ για τα δικαιώματα του άλλου, είτε είναι σύζυγος είτε είναι παιδί.

Όποτε προσπαθώ να φέρω στο προσκήνιο και μία άλλη άποψη από αυτή που επικρατεί προκειμένου να δώσω μία διέξοδο σε κάποιο θέμα αντιμετωπίζομαι ως οπισθοδρομική ή παράλογη, χωρίς να προβάλλονται συγκεκριμένα επιχειρήματα που να αντικρούουν αυτά που γράφω. Βλέπω κατά κανόνα γενικά συμπεράσματα για τις "γυναίκες σαν εμένα". Και έχει καταντήσει αστεία η με το γάντι επικόλληση τικετών στο άτομό μου τη στιγμή που δεν έχω δώσει ούτε ένα στοιχείο για την προσωπική μου ζωή.Απλά διατυπώνω απόψεις και σκέψεις χωρίς να κάνω αυτοδιαφήμιση.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν αναφέρθηκα σε παραδείγματα παλαιοτέρων εποχών όπου υπήρχε η σχέση εξάρτησης και αναγκαίου κακού στις συζυγικές σχέσεις. Απλά έθιξα ένα πρόβλημα υπαρκτό της σημερινής εποχής το οποίο κατά τη γνώμη μου για να αντιμετωπισθεί χρειάζεται αλληλοσεβασμός και όχι αλληλομεμψία και ανταγωνισμός ανάμεσα στα ζευγάρια. Αυτό στο κάτω κάτω προάγει την αληθινή αγάπη και όχι απλά τη διεκδίκηση και ικανοποίηση κάποιων δικαιωμάτων. Όταν από μόνος του ο καθένας σκέφτεται τον άλλο και ενεργεί με σκοπό να τον ευχαριστήσει σε κάθε τι καλό, τότε και ο άλλος φιλοτιμείται και προάγεται η αλληλοκατανόηση , η αγάπη , η αλληλοϋποστήριξη.

Και θέτω λοιπόν και αυτό το ρητορικό ερώτημα:θέλουμε η συζυγική σχέση να βασίζεται στα δικαιώματά μας και στο βαθμό που ικανοποιούνται ή θέλουμε να βασίζεται στην αγάπη , που πάντα χρειάζεται και θυσίες και υποχωρήσεις και σεβασμό στο έτερον ήμισυ;

 

Εντωμεταξύ οι αναγνώστες δεν είναι αυτονόητο ότι έχουν μελετήσει τη βιβλιογραφία που εσείς θεωρείτε δεδομένη.

Με τη σειρά μου θα προτείνω το βιβλίο του γέροντος Παϊσίου "Οικογνειακή ζωή". Τα λέει πολύ απλά και χαριτωμένα. Ο καθένας μπορεί να ανατρέξει και να βρεί ανάπαυση στην ψυχή του, καθώς ο γέροντας, σύγχρονότατος, έχει συμβουλές για τα οικογενειακά θέματα και μιλά στη γλώσσα του σημερινού ανθρώπου.

 

Όσο για όσους δεν εμπιστεύονται τα λόγια του γέροντος υπάρχει και το "Ζιγκ ζαγκ στις νερατζιές", που το 2000 είχε κυκλοφορήσει στις σχολικές βιβλιοθήκες. Κρίμα όμως αποσύρθηκε πρόσφατα. Στα βιβλιοπωλεία παρολαυτά υπάρχει και είναι πολύ ενδιαφέρον, καθώς δίνει μία μοντέρνα άποψη για τις σχέσεις των δύο φύλων. Πάνω από όλα ηθοπλαστικό και βοηθητικό στις ενδοοικογενειακές σχέσεις....ο νοών νοήτω. Αστειάκι για να ελαφρύνει λίγο η συζήτηση.

[Sam]

Συχνά ο γραπτός λόγος είναι παρεξηγήσιμος ειδικά μεταξύ αγνώστων

και από ένα ατυχές ή υπερβολικό παράδειγμα ο αναγνώστης οδηγείτε σε λανθασμένα συμπεράσματα/

Αν παραδείγματος χάρη είχε γραφτεί πιο μπροστά

 

:Εξηγώ ότι με τα παραπάνω , με μία πρόταση, ήθελα να δείξω ότι κάθε ένας μέσα στην οικογένεια πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και να εκτιμώνται τα λίγα ή τα πολλά που μπορεί να προσφέρει. Αυτό είναι όλο.

 

 

 

δεν νομίζω πως θα έμπαινα προσωπικά στη διαδικασία να απαντήσω

θεωρώ αυτονόητο ότι κάθε άτομο έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις

όχι μόνο μέσα στην οικογένεια αλλά γενικότερα στη ζωή.

Ούτε φυσικά διαφωνώ ότι για να υπάρξει μία σχέση οποιαδήποτε μορφής

χρειάζεται ο αλληλοσεβασμός και η κατανόηση.

 

Τώρα αυτό με τις ετικέτες γυναίκες σαν εμένα οπισθρομικές κλπκλπ

δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα από που οδηγήθήκατε σε τέτοιο

συμπέρασμα ...ο καθένας έχει τις απόψεις του και είναι σεβαστές είτε

συμφωνούμε μαζί τους είτε όχι...

 

δεν θεωρώ τίποτα στη ζωή μου δεδομένο πόσο μάλλον μία βιβλιογραφία

όπως σημείωσα και πιο πάνω μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η συζήτηση βασιζόταν εκεί προφανώς έκανα λάθος ελπίζω όχι μοιραίο...

[Πάνος Β]

Καλημέρα σε όλες,

 

συγνώμη για την αργοπορία μου αλλά είμαι κύριος ενός μικρού κλάσματος του καθημερινού μου χρόνου. Ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν βοηθάει μια συζήτηση αλλά μου είναι δύσκολο πολλές φορές να βρω ακόμα και την μισή ώρα που χρειάζεται για να γράψω. Από την άλλη μεριά, τι ωραία συζήτηση που έγινε με την απουσία μου! Αυτό το έχω παρατηρήσει και ως γονιός, κάποιες φορές η απουσία μου είναι σημαντικότερη από την παρουσία μου

 

Σήμερα θα απαντήσω μονάχα στην Θεοδώρα, γιατί αυτό μου επιτρέπει ο χρόνος μου, αν και γέλασα πολύ με το παράδειγμα του άντρα σου Ντόρα - σαν άντρας μπορώ να καταλάβω πως σκέφτηκε.

 

Θεοδώρα,

 

Συμφωνώ και επαυξάνω με μία κάπως ρητορική ερώτηση: ποιά είναι η θέση του ανδρός στη σημερινή οικογένεια;

 

Πολύ ωραία ερώτηση. Έχω σκεφτεί να γράψω κάποια στιγμή επί του θέματος. Θα με βοηθήσετε να φωτίσουμε κάποιες πτυχές;

 

Πιστεύω ότι ο μπαμπάς σήμερα είναι ελεύθερος να διαλέξει την ρόλο του. Κάποτε ο ρόλος ήταν αυστηρά καθορισμένος. Ο πατέρας ήταν ο προμηθευτής και ο προστάτης τους σπιτιού. Αυτό ήταν πολύ ευχάριστο για όσους άρεσε να είναι προμηθευτές και προστάτες αλλά σκληρό και μοναχικό για όσους ήταν πιο τρυφεροί, πιο οικογενειακοί, πιο σπιτικοί. Σήμερα ο πατέρας έχει επιλογή, το ζευγάρι έχει επιλογή. Αν ο πατέρας είναι περισσότερο του σπιτιού, τότε η γυναίκα μπορεί να δουλεύει. Αν αντίθετα ο άνδρας είναι παραδοσιακός και η γυναίκα επιθυμεί τον ρόλο της μάνας και της νοικοκυράς, τότε πάλι αυτό το σχήμα μπορεί να λειτουργήσει. Τέλος, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις περισσότερες των περιπτώσεων, το ζευγάρι μοιράζεται τους ρόλους κατά πως θέλει. Έτσι, πατέρας και μάνα μπορούν να είναι περισσότερο ή λιγότερο συμμετοχικοί στα οικογενειακά δρώμενα, αρκεί να το συμφωνήσουν μεταξύ τους.

 

Η ελευθερία είναι πολλές φορές ένα επικίνδυνο δώρο ή αλλιώς είναι ένα άγριο άλογο το οποίο θέλει προσοχή στο καβάλημα του. Αν το καβαλήσεις και εσύ άγρια, θα σε τινάξει. Αν δεν ανέβεις πάνω του δεν πρόκειται να πας πουθενά. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, η επιλογή που έχει το ζευγάρι σήμερα, η επιλογή που έχει ο μπαμπάς σήμερα είναι μια ευκαιρία αλλά και ένα πρόβλημα. Η ευκαιρία βρίσκεται στο γεγονός που ανέφερα παραπάνω. Ο άντρας έχει την δυνατότητα να οριοθετήσει τον ρόλο του όπως αυτός θέλει, όπως ταιριάζει στο χαρακτήρα του. Αν η οικονομική στήριξη του σπιτικού είναι γι’ αυτόν η πεμπτουσία της συμβολής του, τότε μπορεί να δουλεύει μέχρι τις 9 το βράδυ και να συσσωρεύει αγαθά για την οικογένεια του. Από μια άποψη καλά κάνει, μιας και σ’ αυτό είναι καλός επομένως αυτό πράττει.

 

Το πρόβλημα βρίσκεται στην επιλογή. Για να επιλέξουμε το ρόλο που μας ταιριάζει, πρέπει να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Πως θα διαλέξεις κουρτίνες χωρίς να ξέρεις την διάρθρωση και τα χρώματα του καθιστικού σου; Έπειτα, πρέπει να μιλήσουμε με τον συνιδιοκτήτη της εταιρίας Οικογένεια Πάνου ΑΕ. Ακόμα κι αν καταφέρουμε και ράψουμε το τέλειο κουστούμι για την πάρτη μας, θα συμφωνεί με την τουαλέτα της γυναίκας μας ή εκείνη έχει κανονίσει να φοράει τζηνάκι και τοπ με τον αφαλό έξω; Με άλλα λόγια, αν εμείς αποφασίσουμε ότι η γονεϊκότητα μας αφορά μονάχα στην οικονομική εξασφάλιση του σπιτικού, τι θα γίνει αν η γυναίκα μας θεωρεί την καριέρα της εξίσου σημαντική;

 

Αυτό πρέπει να το σκεφτόμαστε όλοι μας και να ελέγχουμε την κατάσταση στο σπίτι μας. Είναι αυτή που θα θέλαμε πραγματικά ή χάριν του καπρίτσιου ή του βολέματος αφήνουμε τους ρόλους να μπλέκονται και να περιπλέκονται με αποτέλεσμα να χάνουμε τη μπάλα κάποια στιγμή;

 

Τι έχετε στο μυαλό σας; Κάποιο παράδειγμα ίσως;

[DALIA]

. Έτσι, πατέρας και μάνα μπορούν να είναι περισσότερο ή λιγότερο συμμετοχικοί στα οικογενειακά δρώμενα, αρκεί να το συμφωνήσουν μεταξύ τους.

 

συμφωνώ μ'αυτή την έκφραση και συμπληρώνω στο αρκεί να το συμφωνήσουν μεταξύ τους και το να είναι όλα τα μέλη της οικογένειας ευτυχισμένα με την όποια απόφαση

[θεοδώρα3]

Το τι είδους ρόλο θα έχει ο κάθε ένας μέσα στο γάμο είναι κάτι που πρέπει να έχει διευκρινιστεί από πριν. Βέβαια δεν αποκλείονται και παρεκκλίσεις από αυτό που θα έχουμε "συμφωνήσει" καθώς η ζωή δε μας επιτρέπει πάντα να κάνουμε αυτό που θα θέλαμε και οι δύο. Δυστυχώς δε γνωρίζουμε όμως όλοι τι θέλουμε πριν το γάμο. Μας μεθάνε οι έρωτες (αίσθημα καθαρά εγωιστικό) και τα όνειρα που κάνουμε. Δεν υπάρχει στην ουσία λογική όταν σκοπεύουμε να παντρευτούμε. Και αυτό γιατί δεν ψάχνουμε καθόλου τι είναι αυτό που λέγεται γάμος.

Να με συγχωρέσει όποιος δεν ασπάζεται την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Νομίζω όμως ότι εδώ όσοι έχουμε γράψει είμαστε παντρεμένες ή νυμφευμένοι (με ορθόδοξο χριστιανικό γάμο δηλαδή). Εάν όχι τότε αυτά που γράφω ίσως δε σας λένε και πολλά αν και η αγία γραφή απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου.

Ο γάμος είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού για την τελείωση του ανθρώπου. Τον βοηθά να πλησιάσει το Θεό και να μπει στην Ουράνιο Βασιλεία Του. Οι δοκιμασίες της εγγάμου ζωής είναι και αυτές μέρος του σχεδίου για την επιτευξη του αυτού σκοπού. Ο γάμος σε οδηγεί στην απόλυτη αγάπη. Χωρίς προϋποθέσεις και όρια. Χωρίς αυτό να σημαίνει υποδούλωση κανενός. Η εν Χριστώ αγάπη ποτέ δεν υποδουλώνει κανένα. Ο Χριστός έπαθε και σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας. Ποτέ όμως δεν υποδουλώθηκε στα παράλογα θελήματά μας. Σας θυμίζω από την ακολουθία του γάμου που λέει ο απόστολος ότι ο άνδρας πρέπει να αγαπά τη γυναίκα, όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία. Πρέπει δηλαδή να δίνει και τη ζωή του γι αυτή. Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα. Όχι φυσικά να τον φοβάται και να τον τρέμει σαν δυνάστη, αλλά να τον σέβεται και να τον υπολογίζει. Οι πατέρες λένε ότι ζητείται υπακοή από τη γυναίκα και όχι η αγάπη με την έννοια που ορίστηκε για τον άνδρα. Γιατί η γυναίκα είναι η ίδια η αγάπη. Πολλοί θα παραξενεύεστε και ίσως σας κακοφαίνεται αυτό. Όμως παρακαλώ σκεφτείτε: αν μία γυναίκα έχει έναν άνδρα που δίνει και τη ζωή του για αυτήν, για να είναι εκείνη ευτυχισμένη, είναι δυνατόν να μη θέλει και αυτή να τον ευχαριστεί και να τον σέβεται και να τον υπολογίζει στο κάθε τί; Από την άλλη ένας άνδρας αν έχει μία γυναίκα που τον ακούει και υπολογίζει τη γνώμη του, είναι δυνατόν να μη είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να την ευχαριστήσει, να την προστατέψει, να την κάνει ευτυχισμένη;

Αυτά τα λέω γιατί εάν γνωρίζαμε τι είναι ο γάμος και μάλιστα πριν έλθουμε εις γάμου κοινωνίαν θα είχαμε πολύ λιγότερα προβλήματα και πολύ λιγότερα διαζύγια.

Όχι γιατί τα πράγματα τότε θα ήταν ρόδινα. Όμως δε ζούμε και δεν παντρευόμαστε για να περάσουμε καλά σε αυτή τη ζωή. Όσοι δεν δύνανται να μονάσουν, μπορούν να διαλέξουν τον ευλογημένο δρόμο του γάμου ο οποίος είναι εξίσου δύσκολος με αυτό της μοναχικής ζωής. Άλλες δυσκολίες έχει το ένα άλλες το άλλο. Ο σκοπός όμως είναι ο ίδιος. Να κερδίσουμε μια θέση στην Βασιλεία του Θεού. Κι όταν ο γάμος μας είναι δύσκολος και τον υπομένουμε με αγάπη και υπομονή , τόσο πιο μεγάλο μισθό κερδίζουμε για την άλλη ζωή.

Δυστυχώς δεν πιστεύουμε αρκετά. Όμως μία πρόσφατη φωτογραφία που δείχνει τον γέροντα Ιωσήφ το Βατοπαιδινό κεκοιμημένο (η λέξη πεθαμένος δεν ταιριάζει) μπορεί να μας πει πολλά... http://vatopaidi.wordpress.com/ Η πρώτη φωτογραφία αριστερά. Με εντυπωσίασε και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το υπέροχο θέαμα.

Ας έχουμε αυτά υπόψιν, καθώς και όλα τα πολίτιμα που μας έχουν κληροδοτήσει οι πατέρες, προκειμένου να διατηρούμε και να αναζωογονούμε το γάμο μας.

Συνταγή επιτυχίας ενός γάμου δεν υπάρχει. Ποιός θα νταντεύει το μωρό, ποιός θα δουλεύει, ποιός θα κάνει δουλειές, ποιός θα παίρνει αποφάσεις. Η συνταγή είναι μία: απόλυτη αγάπη από τον άνδρα, σεβασμός και καλή υπακοή (γιατί υπάρχει και κακή!) από τη γυναίκα. Αυτά που μας παραδίδουν οι γραφές είναι διαχρονικά και δεν αλλάζουν. Είναι η αποκάλυψη της Θείας Βουλήσεως. Όποιος θέλει να αντιταχθεί σε αυτήν είναι δικαίωμά του.

Θα χαρώ να απαντήσω σε περαιτέρω προβληματισμούς σε αυτό το θέμα.

[θεοδώρα3]

Το μήνυμα που είχε χαθεί, και εξαιτίας ενός φιλότιμου μέλους βρέθηκε, είναι το εξής...(δυστυχώς δεν μου έχει την επιλογή edit για να σβήσω τα προηγούμενα)

 

Το πώς θα οργανώσουμε την οικογένειά μας δεν είναι κάτι που πρέπει κατά κανόνα να λύνεται εν θερμώ και στο πόδι. Πριν παντρευτείς πρέπει εκτός από τους έρωτες και τα φιλια να κοιτάζεις αν σε βάθος ταιριάζεις με τον άλλο. Πρέπει να σκεφτείς λογικά πριν αποφασίσεις να ανεβείς τα σκαλιά της εκκλησίας. Το θέμα που θέσατε περί κατανομής ρόλων είναι κάτι που ελέγχουμε προτού στήσουμε το σπιτικό. Όσοι έχουν τη σοφία το κάνουν. Οι περισσότεροι αφήνουμε τα πρακτικά αυτά θέματα για μετά και αυτό είναι

μεγάλο λάθος.

Βέβαια ανάλογα και με τις εναλλασσόμενες καταστάσεις της ζωής είναι λογικό κάπου κάπου να έχουμε και αναπροσαρμογές ή υποχωρήσεις γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Πχ αν ένα ανδρόγυνο έχει αποφασίσει πρίν το γάμο ότι η γυναίκα θα κάθεται στο σπίτι και ο άνδρας θα δουλεύει είναι λογικό αν ο άνδρας απολυθεί ή πάθει κάποιο ατύχημα ότι θα δουλέψει και η γυναίκα χωρίς να της κακοφανεί.Τα ζευγάρια δυστυχώς δεν ξέρουν τι θέλουν ο ένας από τον άλλο. Ο γάμος στην εκκλησία δεν είναι αποτέλεσμα απλά ενός μεγάλου έρωτα (αίσθημα

καθαρά εγωιστικό), αλλά καθαρής αγάπης. Δεν παντρευόμαστε για να περνούμε καλά. Σκοπός του γάμου στην εκκλησία είναι η εν Χριστώ τελείωση του ανθρώπου. Καλέιται δηλαδή ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό και σε αυτό τον βοηθούν οι δοκιμασίες του έγγαμου βίου. Μας βοηθούν να καλλιεργήσουμε μέσα μας την αγάπη χωρίς προϋποθέσεις. Την αγάπη έως τέλους όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία. Αυτή η αγάπη ζητείται από

τον άντρα κατά το μυστήριο του γάμου το θυμάστε; Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα λέει μετά. Να τον σέβεται και να τον υπολογίζει δηλαδή. Από τις γυναίκες δε ζητείται η αγάπη που ζητείται από τον άνδρα. Η γυναίκα είναι η αγάπη. Όταν έχεις στο μυαλό σου χωνέψει γιατί παντρεύεσαι, τα πάντα είναι θέμα κοινής συμφωνίας και όχι μόνιμη αφορμή για τσακωμούς. Σήμερα είναι δύσκολα τα πράγματα. Όλες οι έννιες είναι μπερδεμένες στο μυαλό μας και δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Όταν το καταλαβαίνουμε είναι αργά για να

αλλάξουμε κάτι. Δεν έχουμε τίποτα άλλο εκτός από τη μετάνοια. Ίσως όμως αυτό να είναι και το σπουδαιότερο δώρο του Θεού. Μπορεί να μην καλοπερνάμε σε αυτή τη ζωή, σε αυτό το γάμο. Με τη μετάνοια όμως θα χαρούμε αιωνίως στο άλλο γάμο. Αυτόν του Νυμφίου Ιησού Χριστού με την εκκλησία του.

Πρέπει να τα έχουμε αυτά στο νού μας. Είναι πολύ ενδιαφέρον να δείτε την έκφραση του γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού καθώς έχει ήδη αποδημήσει εις Κύριον. Έχει μία χαρά και γλαφυρότητα που θα σας κάνει μεγάλη έκπληξη όπως μου έκανε και εμένα όταν είδα τη φωτογραφία http://vatopaidi.wordpress.com/ . Μάλλον σας φαίνονται ασχετα αυτά που γράφω αλλά όταν βλέπω διενέξεις

μεταξύ ζευγαριών (τον εαυτό μου δεν τον βγάζω έξω) είναι σα να μην ξέρουμε γιατί παντρευτήκαμε. Γιατί πήγαμε στην εκκλησιά και μας στεφάνωσε ένας παπάς; Γιατί δεν πήγαμε στο δημαρχείο ή δεν κάναμε ένα σύμφωνο συμβίωσης; Αφού δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε τις επιταγές του χριστιανικού γάμου. Δεν θέλουμε να θυσιαστούμε, δεν θέλουμε να πάθουμε, δεν θέλουμε να παρακουραστούμε, θέλουμε να κουράζεται και ο άλλος όπως εμείς ή και περισσότερο (αυτό είναι το παράλογο πάθος του φθόνου), θέλουμε να έχουμε το πάνω χέρι, ενώ ο Χριστός μας ζητά να υποτασσόμαστε οι γυναίκες και να αγαπάει ο άντρας τη γυναίκα και να θυσιάζει και τη ζωή του γι αυτήν.

Έχουμε γίνει χειρότεροι από τους μουσουλμάνους. Αυτοί τουλάχιστον υπακούουν σε κάποιες ηθικές θρησκευτικές αρχές άσχετα αν είναι σωστές ή όχι. Εμείς την ομορφιά της ορθοδοξίας την πετάμε στα σκουπίδια. Γι αυτό και έρχονται από παντού προβλήματα. Παρακαλώ αν κάποιος δεν ασπάζεται τη διδασκαλία του Χριστού να με συγχωρέσει, αλλά εδώ νομίζω ότι εκθέτουμε προβληματισμούς παντρεμένων και νυμφευμένων, δηλαδή από χριστιανικό ορθόδοξο γάμο. Λοιπόν, το θέμα δεν είναι στο εάν ο άντρας η γυναίκα πρέπει να νταντεύει

το παιδί, ή να εργάζεται ή να ηγείται. Όταν έχεις γερές πνευματικές βάσεις και ξέρεις γιατί και ποιον παντρεύεσαι ή ποιαν νυμφεύεσαι, τότε όλα παίρνουν ομαλά και χωρίς διενέξεις το δρόμο τους. Προσοχή δεν αναφέρομαι πουθενά στο μήνυμα σε παλαιότερες καταστάσεις, ή σε κάποιο συγκεκριμένο οικογενειακό πρότυπο. Αυτό προσπαθώ να σας πω άλλωστε. Ότι

δεν υπάρχει συνταγή. Η συνταγή είναι μία και μας τη δίνει η εκκλησία που γνωρίζει τη φύση και την ψυχή του ανθρώπου: αγάπη και θυσία από τον άντρα, υπακοή και σεβασμός από την γυναίκα. Όταν έχεις έναν σύζυγο που σε λατρεύει δε θέλεις να κάνεις κι εσύ ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τον ευχαριστήσεις;

Όταν έχεις μία σύζυγο που σε υπολογίζει και σε σέβεται σε όσα της λες δεν έχεις τη διάθεση να κάνεις τα πάντα για να την προστατεύσεις και να την κάνεις ευτυχισμένη; Απλή λογική που σκεπάζεται σήμερα από τους μικροεγωισμούς και τα δήθεν που μας έμαθαν η κοινωνία και οι γονείς μας.

[DALIA]

Η συνταγή είναι μία και μας τη δίνει η εκκλησία που γνωρίζει τη φύση και την ψυχή του ανθρώπου: αγάπη και θυσία από τον άντρα, υπακοή και σεβασμός από την γυναίκα. Όταν έχεις έναν σύζυγο που σε λατρεύει δε θέλεις να κάνεις κι εσύ ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τον ευχαριστήσεις;

Όταν έχεις μία σύζυγο που σε υπολογίζει και σε σέβεται σε όσα της λες δεν έχεις τη διάθεση να κάνεις τα πάντα για να την προστατεύσεις και να την κάνεις ευτυχισμένη; Απλή λογική που σκεπάζεται σήμερα από τους μικροεγωισμούς και τα δήθεν που μας έμαθαν η κοινωνία και οι γονείς μας.

 

συμφωνώ απόλυτα μ'αυτό το σημείο.Προς το παρόν η δική μου οικογένεια έτσι λειτουργεί και εδώ και 11 χρόνια δεν είχαμε σχεδόν ποτέ ουσιώδη προβλήματα.

 

Ας το πάρουμε όμως αλλιώς, σε περίπτωση που ο/η σύζηγος άλλαζε συμπεριφορά ( σωματική/ψυχική βία, ναρκωτικά, τζόγος κτλ ) ο άλλος σύζηγος τι θα έπρεπε να κάνει αίωνια υπομονή και επιμονή γιατί αυτό διδάσκει ο κύριος...

 

επίσης δεν κατάλαβα το σημείο με τον Ιωσηφ του βατοπαιδίου

[MARGIO]

αλλά εδώ νομίζω ότι εκθέτουμε προβληματισμούς παντρεμένων και νυμφευμένων, δηλαδή από χριστιανικό ορθόδοξο γάμο.

 

 

 

Ενω σε γενικες γραμμες θα ελεγα οτι συμφωνω μαζι σου εδω νομιζω οτι κανεις λαθος,δεν μιλαμε μονο για ζευγαρια που εχουν κανει θρησκευτικο γαμο αλλα για ολα τα ζευγαρια που εχουν παιδια και εχουν αναλαβει την ανατροφη τους ειτε πηγαν στην εκκλησια ειτε στο δημαρχειο ειτε πουθενα.

[Πάνος Β]

Καλησπέρα σε όλες,

 

Ντόρα,

 

Και θεωρω οτι μαλλον αντιθετα ειναι τα πραγματα.. Η μαμα ειναι αντικειμενικη και ο μπαμπας υποκειμενικος.. Η μαμα βλεπει τα πραγματα στην πραξη και ο μπαμπας στην θεωρεια..

 

Δεν εννοούσα την υποκειμενικότητα με αυτό το τρόπο. Θα στο πω με ένα παράδειγμα: έστω δύο άνθρωποι, ο ένας στις παρυφές του δάσους και ο άλλος στην κορυφή του γειτονικού βουνού. Ο πρώτος βλέπει πολύ καλά τα δέντρα κοντά του, μπορεί να σου πει τι δέντρα είναι, αν έχουν απάνω τους ζωάκια κλπ. Ο δεύτερος βλέπει ολόκληρο το δάσος και μπορεί να σου πει το μέγεθος του, τι υπάρχει τριγύρω κ.λπ.

 

Και οι δύο άνθρωποι χρειάζονται στην ζωή. Ο παίχτης είναι αυτός που έχει την μπάλα στα πόδια και κάνει όλο το τρέξιμο, παίρνει τα ρίσκα κ.ο.κ. Ο προπονητής είναι αυτός που θέτει τις στρατηγικές και τις τακτικές του παιχνιδιού κ.λπ. κ.λπ. Χωρίς τον παίχτη δεν υπάρχει παιχνίδι. Χωρίς τον προπονητή δεν υπάρχει καλό παιχνίδι. Ο άνθρωπος από απόσταση, ο αντικειμενικός, έχει θέα στο σύνολο των παραγόντων που επηρρεάζουν μια κατάσταση και ταυτόχρονα, έχει καθαρό μυαλό γιατί βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας. Ο άνθρωπος μέσα στα πράγματα, ο υποκειμενικός, είναι ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης μας, ο άνθρωπος που του δώσαμε την μπάλα μας και του ζητήσαμε να κάνει το καλύτερο που μπορεί.

 

Εκ φύσεως, στα πρώτα χρόνια του παιδιού, το ρόλο του παίχτη τον παίρνει η μαμά. Ο μπαμπάς δεν μπορεί να θηλάσει, ούτε έχει την πραότητα και την υπομονή μιας μάνας. Γι αυτό και είναι καλό για έναν πατέρα, μιας και η θέση του γκολτζή είναι πιασμένη, να κάθεται ενίοτε στον πάγκο και να ελέγχει όλα όσα δεν μπορεί να ελέγξει ο παίχτης. Αν γίνουν και οι δύο παίχτες, τότε θα τρέχει η ομάδα πάνω κάτω χωρίς πλάνο, χωρίς στόχο, χωρίς τακτική.

 

Οταν αφησα μια μερα τον "αντικεμενικο " συζυγο, μου πηρε το 15 μηνων μωρο μας βολτα για να κανω δουλειες γιατι ειχαμε γιορτη το απογευμα, το πηρε στις 10 το πρωι και το εφερε στις 5 το απογευμα (παρα τα δικα μου τηλεφωνηματα να επιστρεψουν) το εφτασε στην αλλη πλευρα της Αττικης, εχοντας μαζι του μονο ενα μπιμπερο με νερο, ουτε πανες ουτε φαγητο ουτε τιποτα (για μια βολτα στις κουνιες ξεκινησαν) οταν αρχισε το μωρο να γκρινιαζει επειδη πεινουσε, το ταισε γαριδακια και το εφερε πισω χεσμενο μεχρι την πλατη, συγκαμενο, νηστικο, και διψασμενο γιατι δεν σκεφτηκε καν να του δωσει νερο μετα τα γαριδακια...Το παιδι κοιμοταν αποκαμωμενο στο μπροστινο καθισμα του αυτοκινητου δεμενο με την ζωνη του αυτοκινητου.

 

Τον καταλαβαίνω ξέρεις, έχω βρεθεί και εγώ εκεί. Ο άντρας σου απλά θέλει να δεθεί με το παιδί του και δεν ξέρει πως. Μην τον αποπαίρνεις, το κίνητρο του είναι γνήσιο και αληθινό. Απλά, δεν ξέρει πως να μετουσιώσει το κίνητρο του μέσα στον πατρικό του ρόλο. Αν τον ρωτήσεις ευθέως, αποκλείεται να σου πει ότι επιθυμεί να εξοντώσει το μικρό σας. Αντίθετα, θέλει να το ευχαριστήσει. Επειδή όμως δεν ξέρει πως, κάνει το πρώτο που του έρχεται στο μυαλό, δηλαδή μια βόλτα με το αμάξι, ένα πικνικ στην παραλία, ένα φραπέ στη καφετέρια. Ο άντρας σου δεν είναι υποκειμενικός, είναι απαίδευτος. Τους άντρες σας θα πρέπει να τους εκπαιδεύετε εσείς οι γυναίκες, όπως σας εκπαιδεύουμε εμείς οι άντρες.

[vasdeli]

Καλησπέρα σε όλες,

 

Τον καταλαβαίνω ξέρεις, έχω βρεθεί και εγώ εκεί. Ο άντρας σου απλά θέλει να δεθεί με το παιδί του και δεν ξέρει πως. Μην τον αποπαίρνεις, το κίνητρο του είναι γνήσιο και αληθινό. Απλά, δεν ξέρει πως να μετουσιώσει το κίνητρο του μέσα στον πατρικό του ρόλο. Αν τον ρωτήσεις ευθέως, αποκλείεται να σου πει ότι επιθυμεί να εξοντώσει το μικρό σας. Αντίθετα, θέλει να το ευχαριστήσει. Επειδή όμως δεν ξέρει πως, κάνει το πρώτο που του έρχεται στο μυαλό, δηλαδή μια βόλτα με το αμάξι, ένα πικνικ στην παραλία, ένα φραπέ στη καφετέρια. Ο άντρας σου δεν είναι υποκειμενικός, είναι απαίδευτος. Τους άντρες σας θα πρέπει να τους εκπαιδεύετε εσείς οι γυναίκες, όπως σας εκπαιδεύουμε εμείς οι άντρες.

 

Μου άρεσε ειλικρινά ο τρόπος που το έθεσες!Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι.Αυτό το τελευταίο όμως (για την εκπαίδευση των αντρών)κάπως μου ήρθε.Γιατί δηλαδή να εκπαιδεύει η γυναίκα τον άντρα της για ζητήματα τόσο σοβαρά και να μην γαλουχείται από μικρός, από την οικογένειά του για τον ρόλο του πατέρα; Έχω και αγόρι και κορίτσι και, πίστεψέ με, από τώρα έχω αρχίσει να μιλάω στο αγοράκι μου και να το βάζω σε αυτές τις σκέψεις.Μήπως λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε από τις μάνες; Γιατί έχω την εντύπωση ότι μετά θα είναι κομματάκι αργά!

[θεοδώρα3]

Ο Θεός έπλασε τον άνδρα και τη γυναίκα διαφορέτικούς για να συμπληρώνει απολύτως ο ένας τον άλλο. Μας έδωσε και την ευλογία της αμοιβαίας έλξης. Για να ζούμε μέσα στην αγάπη και τη χαρά.

Δε μας έκανε ίδιους, γιατί τότε δεν θα γνώριζε κανένας το τι πρέπει να κάνει. Η ελευθεριότητα (και όχι η ελευθερία) είναι κάτι που μας κάνει να μην ξέρουμε τα καθήκοντά μας. Αυτό δεν οδηγεί στην ευτυχία.

Η αγάπη του πατέρα στα παιδιά του φιλτράρεται ανεπαίσθητα από τη μητέρα. Η στοργή και η τρυφερότητά του περνάει πρώτα από αυτήν. Και έτσι πρέπει να είναι. Και η γυναίκα το έχει ανάγκη αυτό. Της δίνει δύναμη και η αγάπη που παίρνει από τον άντρα της διοχετεύεται πολλαπλασιασμένη στα παιδιά της.

Η γυναίκα έχει την τάση όταν γίνεται μητέρα να βάζει τα παιδιά της πάνω από οτιδήποτε άλλο, ακόμα και από το σύζυγό της. Ο Θεός το έχει κάνει έτσι. Τα παιδιά όμως για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται τη συνοχή των γονέων τους. Δεν έχει τόσο σημασία το ποιοί είναι οι γονείς , όσο το πόσο καλή και συμπαγής είναι η σχέση τους. Όσο πιο αγαπημένοι και δεμένοι είναι οι γονείς , τόσο πιο υγιή είναι τα παιδιά ψυχικά και σωματικά. Για να αποκατασταθεί λοιπόν οι συνεκτικότητα του ζευγαριού με παιδιά ο Θεός έχει φτιάξει τον άνδρα να αγαπάει περισσότερο, ή μάλλον πρωτίστως τη γυναίκα και μετά τα παιδιά. Όσο περισσότερο όμως αγαπά τη γυναίκα, τόσο περισσότερη αγάπη δέχονται τα παιδιά.

Επομένως ο πατέρας δεν είναι για να φροντίζει και να ντατεύει τα παιδιά. Θα το κάνει και αυτό. Θα αγαπάει τα παιδιά του. Όμως μέσα από το φίλρο της γυναίκας του. Προσφέρει βοήθεια στη γυναίκα του όταν ασχολείται με τα παιδιά γιατί εκείνη είναι που νιώθει μεγαλύτερη χαρά όταν το κάνει αυτό. Εκείνη τα είχε τα παιδιά 9 μήνες μέσα της, τα νιώθει. Ο άντρας δεν μπορεί να τα νιώσει το ίδιο. Όσο ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη και αν έχει.

Ο άντρας πρέπει να μεγαλώνει σαν άντρας. Να έιναι τρυφερός, ΝΑΙ! , υπομονετικός, ΝΑΙ! , να μάθει να βοηθάει τη γυναίκα του, ΝΑΙ!, αλλά όχι να του εμφυτεύουμε και το μητρικό φίλτρο...

Έχω δει περιπτώσεις που ο άνδρας μόνο που δε θηλάζει το μωρό. Άνδρες να παρακαλάνε γυναίκες να κάνουν ένα παιδί και αυτές να το παίζουν δύσκολες.

Με τη μή αποδοχή του ανδρικού ρόλου στην οικογένεια οι γυναίκες στερούνται της ανδρικής παρουσίας που είναι απαραίτητη για την ψυχική τους ισορροπία, λόγω ακριβώς της δεδομένης ψυχικής ευαισθησίας που έχουν προκειμένου να γίνουν καλές μανάδες. Έτσι και τα παιδιά στερούνται την πατρική παρουσία και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το ανδρικό από το γυναικείο φύλο.

Μετά πώς να μην έχουμε ανάγκη από σεξουαλική διαπαιδαγώγηση; Αφού οι άντρες μεγαλώνουν σα γυναίκες και βλέπεις όλο και περισσότερους νέους να θηλυπρεπίζουν.Δεν ξέρουν τι να κάνουν με μία γυναίκα στο κρεββάτι αφού δεν έχουν ορμές! Ό,τι διαπαιδαγώγηση και να πάρει ενας τέτοιος άνδρας, θα μπορέσει ποτέ να ικανοιποιήσει σεξουαλικά μία γυναίκα και να της κάνει και παιδιά; Θα αισθάνεται την επιθυμία μία γυναίκα να κάνει παιδιά με έναν τέτοιον άνδρα;

vasdeli δεν αναφέρομαι στη δική σου περίπτωση. Απλά από αυτό που έγραψες μου ήρθε ο συνειρμός. Δεν μπορώ να ξέρω βέβαια πώς ανατρέφεις το παιδί σου. Αυτά που βλέπω προσωπικά στην κοινωνία γράφω.

[DALIA]

Τα παιδιά όμως για να μεγαλώσουν σωστά χρειάζονται τη συνοχή των γονέων τους. Δεν έχει τόσο σημασία το ποιοί είναι οι γονείς , όσο το πόσο καλή και συμπαγής είναι η σχέση τους. Όσο πιο αγαπημένοι και δεμένοι είναι οι γονείς , τόσο πιο υγιή είναι τα παιδιά ψυχικά και σωματικά.

 

 

από το ποστ θα συμφωνήσω στα περισσότερα σημεία εκτός από το παραπάνω σημείο...

ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που προέρχοντε από μονογονεικες οικογένειες και είναι πολύ πιο υγιή ψυχικά και σωματικά από παιδιά που μεγαλώνουν και με τους 2 γονείς..

[θεοδώρα3]

Φυσικά, έχεις δίκιο. Σημασία έχει τι βλέπει το παιδί στους γονείς. Ακόμα και αν οι γονείς είναι χωρισμένοι , αλλά υπάρχει σεβασμός, αλληλοεκτίμηση και πάνω από όλα ειλικρίνεια μεταξύ τους και με το παιδί, είναι πολύ καλύτερο από μία αρρωστημένη οικογενειακή ζωή, όπου κανείς δεν δέχεται πραγματικά αυτό που είναι ο άλλος, μέσα στην υποκρισία. Στη δεύτερη περίπτωση το παιδί αντιλαμβάνεται την εσωτερική ανελευθερία των γονέων και δεν έχει ισσοροπημένη επαφη με την πραγματικότητα. Μία υγιής όμως οικογενειακή ζωή με τους δύο γονείς δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση υποδεέστερη από τη μονογονεϊκότητα. Κάτι τέτοιο θα υπονόμευε την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Δεν είναι έτσι;

[DALIA]

Φυσικά, έχεις δίκιο. Σημασία έχει τι βλέπει το παιδί στους γονείς. Ακόμα και αν οι γονείς είναι χωρισμένοι , αλλά υπάρχει σεβασμός, αλληλοεκτίμηση και πάνω από όλα ειλικρίνεια μεταξύ τους και με το παιδί, είναι πολύ καλύτερο από μία αρρωστημένη οικογενειακή ζωή, όπου κανείς δεν δέχεται πραγματικά αυτό που είναι ο άλλος, μέσα στην υποκρισία. Στη δεύτερη περίπτωση το παιδί αντιλαμβάνεται την εσωτερική ανελευθερία των γονέων και δεν έχει ισσοροπημένη επαφη με την πραγματικότητα. Μία υγιής όμως οικογενειακή ζωή με τους δύο γονείς δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση υποδεέστερη από τη μονογονεϊκότητα. Κάτι τέτοιο θα υπονόμευε την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Δεν είναι έτσι;

 

έτσι ακριβώς είναι, απλά πρόσθεσα και αυτή την παράμετρο...

[Πάνος Β]

Καλησπέρα σε όλες,

 

Vasdeli,

 

 

Γιατί δηλαδή να εκπαιδεύει η γυναίκα τον άντρα της για ζητήματα τόσο σοβαρά και να μην γαλουχείται από μικρός, από την οικογένειά του για τον ρόλο του πατέρα; Έχω και αγόρι και κορίτσι και, πίστεψέ με, από τώρα έχω αρχίσει να μιλάω στο αγοράκι μου και να το βάζω σε αυτές τις σκέψεις.Μήπως λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε από τις μάνες; Γιατί έχω την εντύπωση ότι μετά θα είναι κομματάκι αργά!

 

Η Θεοδώρα απάντησε πολύ όμορφα στο ερώτημα σου. Θα ήθελα μονάχα να συμβάλλω κι εγώ ελαφρά σε αυτό το μέρος της συζήτησης, λέγοντας ότι ένας άντρας μπορεί να είναι ευαίσθητος, τρυφερός, γλυκός, αφού πρώτα πληροί το αντρικό μέρος του ρόλου του. Αλίμονο εάν ο κύριος, και μοναδικός πολλές φορές, προμηθευτής του σπιτιού είναι μονάχα ευαίσθητος και τρυφερός. Θα τον φάνε εκεί έξω. Αλλά και ένας από τους δύο προμηθευτές να είναι, πάλι απαιτεί να έχει δεξιότητες που χρειάζονται σε ένα κόσμο επιθετικό, σκληρό, συμφεροντολογικό που αντιμετωπίζουμε όλοι σήμερα.

 

Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έλεγε "είναι καλός πατέρας ο τάδε, παίζει με τα παιδιά του". Γιατί άραγε ο καλός πατέρας είναι αυτός που παίζει με τα παιδιά του; Δηλαδή αν τα αφήνει να τρώνε ότι νάναι, να κοιμόνται όπου νάναι, πως είναι καλός πατέρας αρκεί να παίζει με τα παιδιά του; Ο λόγος είναι ότι πίσω από το παιχνίδι βρίσκεται η προεοιμασία για την ζωή. Δεν έχεις δει τα μικρά ζωάκια που παίζουν συνέχεια μεταξύ τους; Γιατί; Γιατί έτσι μαθαίνουν αργότερα να κυνηγούν και να βρίσκουν την τροφή τους. Ο πατέρας, ως ο φορέας της κοινωνικής επιταγής για την προστασία και την τροφή του σπιτικού, έχει χρέος να ξυπνήσει τα ένστικτα μέσα στα παιδιά του που θα οδηγήσουν στην ασφαλή επιβίωση τους στην ζωή, έχει χρέος να τους κάνει κυνηγούς και πολεμιστές.

 

Ξέρω ότι στην κοινωνία μας σήμερα αυτό ακούγεται λιγάκι παράδοξο. Εξάλλου ο πολεμιστής είναι άχρηστος αφού ζούμε σε κοινωνίες ειρήνης. Όμως οι ικανότητες αυτές χρειάζονται ακόμα. Μπορεί να μην κινδυνεύεις σήμερα από μια ομάδα κλεφτών που πλιατσικολογούν τα χωριά, κινδυνεύεις όμως από εμπόρους και εταιρίες που προσπαθούν να σε δελεάσουν, να σε ξεγελάσουν, να σε κλέψουν. Δεν προστατεύεις με το σπαθί σου τα υπάρχοντα του σπιτιού σου, προστατεύεις όμως λεκτικά - και ενίοτε με τα χέρια σου - την οικογένεια σου από ένα πονηρό εκμεταλλευτή, από ένα επιθετικό γείτονα, από ένα καυγατζή περαστικό. Το γεγονός ότι δεν κυκλοφορούμε στους δρόμους με πανοπλίες δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πια πόλεμοι. Πόλεμοι υπάρχουν πολλοί, απλά έχουν εκφυλιστεί σε ψιλοκαυγάδες, διεκδικήσεις και προσβολές. Ο άνθρωπος που δέχεται μια προσβολή στο δρόμο είναι ίδιος με αυτόν που πετάει κάτω το σπαθί του και τρέχει από την μάχη. Η διαφορά βρίσκεται μονάχα στην σημαντικότητα, κάτι σαν να λέμε ότι ο πρώτος έκλεψε 10 ευρώ και ο δεύτερος 1000.

 

Dalia,

 

συμφωνώ μ'αυτή την έκφραση και συμπληρώνω στο αρκεί να το συμφωνήσουν μεταξύ τους και το να είναι όλα τα μέλη της οικογένειας ευτυχισμένα με την όποια απόφαση

 

Πολύ σωστή η παρατήρηση σου. Αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν συμφωνούν, τότε η ισορροπία στο σπίτι δεν θα κρατήσει για πολύ.

[Πάνος Β]

Αγαπητή Θεοδώρα,

 

ωραία μας τα λες

 

Τα κείμενα σου έχουν πολλές έννοιες μέσα κι έτσι κατά κανόνα χρειάζομαι τουλάχιστον 3 φορές να τα διαβάσω ώστε να βρω τα νοήματα μέσα στα νοήματα. Δεν είμαι αγνώμων, μην με παρεξηγείς, χαίρομαι που έχουν τόσα νοήματα.

 

Την αγάπη έως τέλους όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία. Αυτή η αγάπη ζητείται από τον άντρα κατά το μυστήριο του γάμου το θυμάστε; Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα λέει μετά. Να τον σέβεται και να τον υπολογίζει δηλαδή. Από τις γυναίκες δε ζητείται η αγάπη που ζητείται από τον άνδρα. Η γυναίκα είναι η αγάπη.

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν το θυμάμαι διότι δεν καταλαβαίνω την γλώσσα με την οποία μιλάει η εκκλησία. Να λοιπόν μια ωραία ευκαιρία να μου το εξηγήσεις. Γιατί δεν ζητείται από τη γυναίκα να αγαπάει τον άντρα της; Δεν μου φαίνεται λογικό αυτό.

 

Θα σου πω εγώ που στέκομαι. Πιστεύω πως πίσω από το ρόλο βρίσκεται ο ίδιος άνθρωπος, δηλαδή πραγματικά άντρες και γυναίκες είναι ίσοι. Εάν στην πράξη δεν είναι ίσοι, αυτό προκύπτει από την οικογένεια και την κοινωνία που με τα χρόνια ενδυναμώνουν ανάλογα με το ρόλο ορισμένα στοιχεία στο αγόρι και στο κορίτσι και αντίστοιχα μειώνουν κάποια άλλα. Εφόσον λοιπόν ένας άνθρωπος αγαπάει έναν άλλο άνθρωπο, γιατί να μην απαιτείται η αγάπη να είναι αμοιβαία;

 

Παρένθεση. Σε κάποιο σημείο των γραπτών σου ρώτησες αν ενοχλείται κάποιος επειδή γράφεις σε ...χριστιανικές αποχρώσεις. Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν απειλούμαι από το πιστεύω σου. Στην βάση εξάλλου συμπίπτει με το δικό μου, πιστεύω και εγώ στον Χριστιανό Θεό. Από εκεί και πέρα όμως δεν έχω χριστιανική παιδεία, πάω ελάχιστες φορές στην εκκλησία και η αντίληψη μου των χριστιανικών αρχών πολλές φορές διαφέρει σημαντικά από την νόρμα. Δεν μου αρέσει ο συντηρητικός αναχρονισμός της Ορθοδοξίας, με ενοχλεί η αφοσίωση τους στο τυπικό μέρος της Διαθήκης του Θεού και δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι πολλές φορές είναι ανθρωπότεροι των ανθρώπων. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ πολύ γιατί η συζήτηση εδώ είναι άλλη, πολύ ευχαρίστως όμως να ανταλλάξω σημειώσεις μαζί σου σε κάποιο άλλο θέμα.

[θεοδώρα3]

Η αγάπη φυσικά και πρέπει να είναι αμοιβαία. Όμως από τη στιγμή που η ψυχοσύνθεση του άδρα διαφέρει από της γυναίκας, είναι φυσικό η αγάπη του καθενός, ο τρόπος με τον οποίο αγαπάει, είναι διαφορετικός κατά βάσιν. Είναι ίσοι, όχι όμως και ίδιοι. Και οι δύο θα κάνουν υποχωρήσεις, και οι δύο θα κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι ευτυχισμένος ο άλλος ,και οι δύο δεν θα μπορούν να κάνουν χωρίς τον άλλο. Στη βάση όμως υπάρχει μία διαφοροποίηση ανάμεσα στην αγάπη τους, η οποία θα εκδηλωθεί και διαφοροποιημένη. Άλλα πράγματα θα κάνει ένας άνδρας για να κάνει ευτυχισμένη μία γυναίκα και άλλα μία γυναίκα για τον άνδρα. Για παράδειγμα ο άνδρας λόγω της ψυχοσύνθεσής του , ως μαχητής (είτε βρίσκεται μέσα στο σπίτι είτε έξω, η ψυχοσύνθεση του άνδρα κανονικά δεν αλλάζει) ευαρεστείται στο να μετράει αυτό που θα πει. Μία γυναίκα πάλι (είτε μέσα είτε έξω από το σπίτι) έχει ανάγκη να νιώσει την ασφάλεια που της παρέχει ο άνδρας. Θα πουν μερικές ότι μπορούμε και χωρίς αυτό. Ναι, αλλά είναι πολύ ωραιότερα όταν το έχεις. Ο άνδρας δεν έχει αυτή την ανάγκη της ασφάλειας.

(Όταν η γυναίκα είναι ανύπαντρη είναι υπό τη σκέπη του πατέρα της. Υπό την προστασία του δηλαδή. Έτσι πρέπει να είναι. Όταν παντρεύεται, είναι υπό τη σκέπη του άνδρα της. Γι αυτό και οι γυναίκες παλαιά φορούσαν τσεμπέρι στο κεφάλι.)

Ο άνδρας καλείται να αγαπήσει τη γυναίκα όπως ο Χριστός την Εκκλησία. Δηλαδή να είναι έτοιμος να θυσιαστεί ο ίδιος για να σωθεί εκείνη. "Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά. Ουδείς ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν, αλλ εκτρέφει και θάλπει αυτήν καθώς και ο Κύριος την Εκκλησίαν." Επίσης ο άνδρας καλείται να εγκαταλείψει τον πατέρα αυτού και τη μητέρα και να προσκολληθεί προς τη γυναίκα. Αυτό γιατί ο άνδρας είναι κολλημένος στους γονείς του. Η γυναίκα όχι τόσο. Όλοι μας έχουμε υπόψιν τους λεγόμενους άνδρες που είναι μαμάκηδες...

Η Εκκλησία θέλει από τον άνδρα να αγαπάει τη γυναικούλα του και όχι τη μανούλα του πάνω από όλα.

Οι γυναίκες έχουν πάλι την τάση να μη έχουν ανάγκη κανένα και να κάνουν του κεφαλιού τους και να μην υπολογίζουν. Γυναικείος εγωισμός που μπορεί να φέρει ολέθρια αποτελέσματα σε μία οικογένεια. Γι αυτό η Εκκλησία καλεί τις γυναίκες να υπακούν στους άνδρες τους. Όχι τόσο να αγαπούν, γιατί η γυναίκα είναι η ίδια η αγάπη. Παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο. Οι πατέρες έχουν παρομοιάσει τη γυναίκα με ένα δοχείο. Συμβουλεύουν του άνδρες να αγαπούν τις γυναίκες τους, γιατί όση αγάπη τους δώσουν, θα την εισπράξουν πολλαπλάσια. Πιστεύω το έχετε νοιώσει. Επίσης έχετε δεί γυναίκες που δεν εισέπραξαν αγάπη από το σύζυγό τους το τι αρνητική ενέργεια μεταφέρουν.

Εκτός από τις χωρισμένες ή κακοποιημένες, μιλώ για τις παντρεμένες που έχουν αιδάφορο σύζυγο. Αυτές οι γυναίκες δεν έχουν αρκετή αγάπη μέσα τους για να δώσουν. Αγαπούν όμως τον άνδρα τους και μόλις ο άνδρας μετανοήσει πετούν από τη χαρά τους και κάνουν τα πάντα. Αυτό βγαίνει και προς τα έξω. Αν ο άντρας αγαπά τη γυναίκα του και την προσέχει τότε εκείνη έχει πολύ λιγότερους εξωτερικούς περισπασμούς, από το οικογενειακό ή εργασιακό ή φιλικό περιβάλλον που δεν είναι πάντα υπέρ της σχέσης του ζεγαριού.

[DALIA]

Στην βάση εξάλλου συμπίπτει με το δικό μου, πιστεύω και εγώ στον Χριστιανό Θεό. Από εκεί και πέρα όμως δεν έχω χριστιανική παιδεία, πάω ελάχιστες φορές στην εκκλησία και η αντίληψη μου των χριστιανικών αρχών πολλές φορές διαφέρει σημαντικά από την νόρμα.

 

συμφωνώ μ'αυτό.

 

Θεοδώρα επειδή τα λες πολύ καλά εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να τα έγραφες χωρίς χριστιανικές αποχρώσεις για το μόνο λόγο ότι κουράζουν κάποια πράγματα τον αναγνώστη και κάποια άλλα του είναι παντελώς άγνωστα..