ΝΕΥΡΑ ΝΕΥΡΑ ΝΕΥΡΑ!!!

[novpal]

Τον τελευταίο καιρό, ο μεγάλος μας (28 μηνών) έχει τρομερές εκρήξεις θυμού -ή όπως αλλιώς τις λένε-. Για ασήμαντες αφορμές, κλαίει, ουρλιάζει & χτυπάει τα ποδαράκια του για πολλή ώρα. Και αυτό γίνεται 2-3 φορές την ημέρα κατα μέσο όρο.

Και πραγματικά για ανόητους λόγους. Σήμερα έπαθε κρίση γιατί του έβαλα φρέσκο νερό στο ποτηράκι, μετά γιατί δεν ήθελε να βγάλω τα πλυμένα ρούχα απο το πλυντήριο (επέμενε να τα ξαναπλύνουμε), μετά γιατί δεν ήθελε να πλύνει τα χέρια του & τέλος γιατί όταν ήρθε ο μπαμπάς του σπίτι απο τη δουλειά έκλεισε την πόρτα πίσω του!!! Αλλα μιλάμε για υπερθέαμα. Αφού θα νομίζουν οι γείτονες οτι κάνω κάτι στο παιδί. Ωραία, ε?

Η αλήθεια είναι πως περνάει μια δύσκολη περίοδο -έχουμε ζήλιες με το 5 μηνών αδελφάκι- & το καταλαβαίνω, & ξέρω οτι θα το ξεπεράσει. Αυτό όμως που με τρομάζει είναι οτι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Έχω δοκιμάσει να τον πάρω με το καλό, να τον αγκαλιάσω, να του μιλήσω & χτυπιέται πιο πολύ. Επίσης δοκίμασα να τον βάλω τιμωρία (το είδα στη νταντά πρώτων βοηθειών) αλλά το απέρριψα σαν πρακτική γιατί πάλι δεν έγινε δουλειά & μετα αισθανόμουν απαίσια, άλλη μια φορά του έβαλα τις φωνές αλλά προφανώς έκανα βλακεία γιατί το τρόμαξα το παιδί & έκλαιγε πιο πολύ. Σήμερα, αδιαφορούσα εντελώς. Ούρλιαζε & εγώ έκανα οτι δεν άκουγα, αλλά ούτε αυτό έπιασε! ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? Εσας σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο? Και αν ναι, πως το αντιμετωπίσατε?

[Aggeloudia]

Πολύ γρηγορα να σου πω...(η ζηλια ειναι το θεμα αποσο καταλαβαινω...ηρθε ο εισβολέας ο καινουριος και του εφαγε την προτοκαθεδρια...)...δεν ειμαι ειδικη...σου μιλώ απο την σκοπιά της εμπειριας αφου τα περάσαμε προσφατα...να σου πω λοιπον οτιθελει αγάπη και πάλι αγάπη και πάλι αγάπη και αγγαλιτσες και φιλάκια και περισσοτερη ΔΙΚΗ σου προσοχη...το ξερω δεν γινεται...1000 κομματια να γινεις;...

 

Ζητησε βοηθεια...ασχοήσου με το μεγάλο παιδάκι...νιωθει ανασφάλεια γιατι σε ειχε 1000% κοντά του και τωρα εχεις στρέψει το βλέμα σου αλλου...

 

Περισσοτερη προσοχη και μερικά φιλάκια επιπλέον δεν θεωρω οτι θα κακομάθουν τον μπομπιρα...θα του δωσουν ομως περισσοτερηασφαλιεα και σιγουριά μεχρι να προσαρμοστει και αυτος στην καινουρια πραγματικοτητα του σπιτιου...

[ΜΑΡΙΑ30]

Έχω μόνο ένα παιδί και δεν έχω αντιμετωπίσει ακόμα τη ζήλεια.

Όμως, τα ξεσπάσματα θυμού που ξεκίνησε η μικρή τα αντιμετώπισα (κατόπιν συμβουλής της παιδιάτρου μας) με αδιαφορία, δλδ, όταν ξεκίνησε να χτυπάει τα πόδια της στο πάτωμα και να ουρλιάζει, δεν έκανα τίποτα, απλά έφευγα από το δωμάτιο και την άφηνα μόνη της χωρίς να της μιλάω καθόλου και φροντίζοντας να μη με βλέπει ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι νιώθω ένοχη για τη δική της συμπεριφορά, ή ότι νιώθω θυμωμένη. Έπιασε. Το έκανε 3-4 φορές και μάλιστα τη δεύτερη φορά έκλαιγε κιόλας. Προφανώς δοκιμάζουν τα όρια μας. Δεν το έχει κάνει εδώ και 4 μήνες, ενώ αυτές οι 4 φορές είχαν γίνει σε μια εβδομάδα. Φυσικά, κάθε παιδί είναι διαφορετικό.....

[anemoni]

Τον τελευταίο καιρό, ο μεγάλος μας (28 μηνών) έχει τρομερές εκρήξεις θυμού -ή όπως αλλιώς τις λένε-. Για ασήμαντες αφορμές, κλαίει, ουρλιάζει & χτυπάει τα ποδαράκια του για πολλή ώρα. Και αυτό γίνεται 2-3 φορές την ημέρα κατα μέσο όρο.

Και πραγματικά για ανόητους λόγους. Σήμερα έπαθε κρίση γιατί του έβαλα φρέσκο νερό στο ποτηράκι, μετά γιατί δεν ήθελε να βγάλω τα πλυμένα ρούχα απο το πλυντήριο (επέμενε να τα ξαναπλύνουμε), μετά γιατί δεν ήθελε να πλύνει τα χέρια του & τέλος γιατί όταν ήρθε ο μπαμπάς του σπίτι απο τη δουλειά έκλεισε την πόρτα πίσω του!!! Αλλα μιλάμε για υπερθέαμα. Αφού θα νομίζουν οι γείτονες οτι κάνω κάτι στο παιδί. Ωραία, ε?

Η αλήθεια είναι πως περνάει μια δύσκολη περίοδο -έχουμε ζήλιες με το 5 μηνών αδελφάκι- & το καταλαβαίνω, & ξέρω οτι θα το ξεπεράσει. Αυτό όμως που με τρομάζει είναι οτι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Έχω δοκιμάσει να τον πάρω με το καλό, να τον αγκαλιάσω, να του μιλήσω & χτυπιέται πιο πολύ. Επίσης δοκίμασα να τον βάλω τιμωρία (το είδα στη νταντά πρώτων βοηθειών) αλλά το απέρριψα σαν πρακτική γιατί πάλι δεν έγινε δουλειά & μετα αισθανόμουν απαίσια, άλλη μια φορά του έβαλα τις φωνές αλλά προφανώς έκανα βλακεία γιατί το τρόμαξα το παιδί & έκλαιγε πιο πολύ. Σήμερα, αδιαφορούσα εντελώς. Ούρλιαζε & εγώ έκανα οτι δεν άκουγα, αλλά ούτε αυτό έπιασε! ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ? Εσας σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο? Και αν ναι, πως το αντιμετωπίσατε?

 

 

Πρώτα απ' όλα ΥΠΟΜΟΝΗ!!!! Ακούγεται κοινότυπο και συνηθισμένο, αλλά η υπομονή και η ψυχραιμία σε αυτές τις περιπτώσεις κάνει θαύματα. Στο λέω κι εγώ από τη σκοπιά της μητέρας (δεν είμαι ούτε παιδίατρος, ούτε ψυχολόγος). Επίσης, να ξέρεις ότι μία μέθοδος αντιμετώπισης για να "πιάσει" θέλει χρόνο. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να περιμένεις από την πρώτη φορά που θα αδιαφορήσεις, να αλλάξει συμπεριφορά το παιδί. Χρειάζεται σταθερή στάση εκ μέρους σου. Μπορεί να πάρει μια βδομάδα ή περισσότερο, ανάλογα με το παιδί. Πάντως το να δοκιμάζεις σήμερα το ένα και αύριο το άλλο, μόνο να το μπερδέψει περισσότερο θα έχει ως αποτέλεσμα. Και πάλι από την πείρα μου, θα σου πω ότι κι εγώ είμαι υπέρ της "αδιαφορίας" σε αυτή την περίπτωση. Και στα δύο από τα τρία μου παιδιά που χρειάστηκε κάποια στιγμή να το κάνω, είχε καταπληκτικό αποτέλεσμα. Αλλά θέλει φοβερή ψυχραιμία. Και φυσικά να μην υπάρχει άλλο άτομο (γιαγιάδες, μπαμπάδες, κλπ.) που την ώρα που εσύ δεν μιλάς στο παιδί ή δεν δίνεις σημασία σε αυτό που κάνει, πάει εκείνο και το καλοπιάνει ή του λέει διάφορα. Εκεί τα πράγματα γίνονται χειρότερα και για το παιδί και για σένα. Γι αυτό σε περίπτωση που έχεις άλλα άτομα στο σπίτι, ξεκαθάρισέ το πριν το βάλεις σε εφαρμογή. Καλή δύναμη, ό,τι κι αν επιλέξεις να προσπαθήσεις.

[novpal]

Πολύ γρηγορα να σου πω...(η ζηλια ειναι το θεμα αποσο καταλαβαινω...ηρθε ο εισβολέας ο καινουριος και του εφαγε την προτοκαθεδρια...)...δεν ειμαι ειδικη...σου μιλώ απο την σκοπιά της εμπειριας αφου τα περάσαμε προσφατα...να σου πω λοιπον οτιθελει αγάπη και πάλι αγάπη και πάλι αγάπη και αγγαλιτσες και φιλάκια και περισσοτερη ΔΙΚΗ σου προσοχη...το ξερω δεν γινεται...1000 κομματια να γινεις;...

 

Ζητησε βοηθεια...ασχοήσου με το μεγάλο παιδάκι...νιωθει ανασφάλεια γιατι σε ειχε 1000% κοντά του και τωρα εχεις στρέψει το βλέμα σου αλλου...

 

Περισσοτερη προσοχη και μερικά φιλάκια επιπλέον δεν θεωρω οτι θα κακομάθουν τον μπομπιρα...θα του δωσουν ομως περισσοτερηασφαλιεα και σιγουριά μεχρι να προσαρμοστει και αυτος στην καινουρια πραγματικοτητα του σπιτιου...

 

Αααααχχχ... Πόσα φιλιά παραπάνω? Το έχω κάνει μωβ το παιδί απο τα ζουλήγματα!!! Έχουν βγεί & τα μπουτάκια έξω τώρα & τρελαίνομαι :) Πέρα απο την πλάκα, το ξέρω οτι υποφέρει το καημενάκι αλλά...

[novpal]

Πάντως το να δοκιμάζεις σήμερα το ένα και αύριο το άλλο, μόνο να το μπερδέψει περισσότερο θα έχει ως αποτέλεσμα. QUOTE]

 

Έχεις δίκιο σε αυτό. Το μπέρδεψα το παιδί έτσι όπως έκανα. Θα συνεχίσω με τη μέθοδο της αδιαφορίας. Όμως τί κάνω όταν με ακολουθεί? Γιατί χθές όταν έφυγα απο εκεί που ήταν ερχόταν απο πίσω μου.

Και όταν μου τύχει απυτό έξω? Που μου έχει τύχει δηλαδή, αλλά όχι σε τέτοια έκταση αλλά ντράπηκα & τον βούτηξα & φύγαμε απο το μαγαζί.

Καλά, εύχομαι να μη μου το κάνει μπροστά στους παππούδες & τις γιαγιάδες του γιατί δεν παίρνουν απο λόγια. Το έχουν κακομάθει το παιδί!

[marilu]

Εμείς το αντιμετωπίζω συχνά τελευταία, είναι της ηλικίας μου είπε η παιδίατρος (περίπου 2,5 ετών είναι) αλλά η τελευταία εβδομάδα δεν παλεύεται, μιλάμε ξαπλώνει ανάσκελα στο ασανσέρ, στο πεζοδρόμιο, δεν θέλει να προχωρήσει αν πχ μας αφήνει ο μπαμπάς στην είσοδο για να βρει να παρκάρει το τουτού και άλλα παρόμοια, και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Η τιμωρία δεν πιάνει, με το καλό δεν πιάνει αλλά ούτε και η αδιαφορία. Τι να κάνω να την παρατήσω και να φύγω απο το οπτικό του πεδίο για να δω τι να κάνει?

[novpal]

Ωχ, τα ίδια ακριβώς! Αφού φοβόμαστε την επόμενή μας κίνηση μήπως & αρχίσει πάλι! Ειδικά όταν είμαστε έξω, μας κοιτάνε όλοι & ντρέπομαι... Αλλά έξω δεν μπορείς να το αφήσεις απο τα μάτια σου το παιδί!!!

[Π+Μ]

Κοριτσια δεν εισαστε οι μόνες. Και μενα η μικρή η οποία είναι 32 μηνών έχει αρχίσει και κάνει τα ίδια. Οταν κάτι δεν της πάει καλά και δεν γίνεται το χατήρι της αρχίζει και ουρλιάζει και πέφτει κάτω. Ειναι πολύ φυσιολογικό πιστεύω σε αυτή την ηλικία να το κάνουν γιατί προσπαθούν αυτά με τον τρόπο τους να βγούν από πάνω μας και να κάνουν αυτό που θέλουν...

Την πρώτη φορά που το έκανε βγήκα και εγώ εκτός εαυτού και η αλήθεια είναι (ντρέπομαι γι'αυτό) της έδωσα χαστουκάκι. Βέβαια η κατάσταση χειροτέρεψε.....Από τότε όταν έχουμε τετοιες κρίσεις της λέω όταν ηρεμήσεις έλα εδώ και φεύγω από το δωμάτιο που βρίσκεται ή δεν δίνω καθόλου σημασία...(Με μεγάλη υπομονή βέβαια!!!) Μόλις βλέπω ότι αρχίζει και ηρεμεί λίγο της αποσπώ την προσοχή με κάτι άλλο. Μετά την βάζω κάτω και της μιλάω πολύ. Νομίζω πως καταλαβαίνει απλά την ώρα της κρίσης δεν μπορεί να κρατηθεί και κάνει τα δικά της... Με ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ πιστέυω πως κάτι θα καταφέρουμε οι δόλιες μάνες!!

[mamageor]

Ax βαλτε με κι εμενα στο κλαμπ!!! Μια απο τα ιδια κι εμεις!....αλλα εμεις οταν αδιαφορουμε κανει το εξης καταπληκτικο το καμαρι μου για να μας αποσπασει την προσοχη...αρχιζει και πεταει οτι βρει κατω με δυναμη...τηλεφωνο...τηλεκοντρολ..και οτι αλλο μας προκυψει μεχρι να βγει εκτος εαυτου η μαμακα!!! Αχχχχ φαση ειναι πιστευω θα περασει....οταν δε ,γινεται εξω

δεν το συζητω...ρομπα!!!!!!! ευτυχως οι κρισεις εξω ειναι σπανιες!!!

[anemoni]

Πάντως το να δοκιμάζεις σήμερα το ένα και αύριο το άλλο, μόνο να το μπερδέψει περισσότερο θα έχει ως αποτέλεσμα. QUOTE]

 

Έχεις δίκιο σε αυτό. Το μπέρδεψα το παιδί έτσι όπως έκανα. Θα συνεχίσω με τη μέθοδο της αδιαφορίας. Όμως τί κάνω όταν με ακολουθεί? Γιατί χθές όταν έφυγα απο εκεί που ήταν ερχόταν απο πίσω μου.

Και όταν μου τύχει απυτό έξω? Που μου έχει τύχει δηλαδή, αλλά όχι σε τέτοια έκταση αλλά ντράπηκα & τον βούτηξα & φύγαμε απο το μαγαζί.

Καλά, εύχομαι να μη μου το κάνει μπροστά στους παππούδες & τις γιαγιάδες του γιατί δεν παίρνουν απο λόγια. Το έχουν κακομάθει το παιδί!

 

Συνεχίζεις την ίδια συμπεριφορά, ακόμη κι αν έρχεται από πίσω σου. Σαν να μην υπάρχει. Πρόσεξε όμως, ούτε το αγριοκοιτάς, ούτε τίποτε άλλο σχετικό. Να είσαι γλυκιά στο πρόσωπο, αλλά "ψυχρή" στην αντίδραση. Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά τις περισσότερες φορές πετυχαίνει. Όσο για το έξω είναι όντως πρόβλημα. Εγώ είχα επιλέξει εκείνες τις μέρες της ... εκπαίδευσης, να μην βγαίνω πολύ μαζί του. Καλή επιτυχία.

[novpal]

Οτι καταλαβαίνουν καταλαβαίνουν & πολύ καλά μάλιστα... Όχι τίποτα άλλο, ξυπνάει & το μωρό απο τις φωνές & το έχω στερεοφωνικό! Ο δικός μας είναι & φιλότιμος. Μετά το "υπερθέαμα" όταν τον πιάνω & του μιλάω σταναχωριέται & λέει "συμνώμη μαμά" & αν τον ρωτήσεις γιατί έκανε έτσι, τα ρίχνει στον λύκο...

Επίσης κάτι άλλο που με απασχολεί είναι πως αποκαλεί αυτόν & τον αδελφό του κακά παιδιά. Και όταν του λέω οτι είστε κάλά παιδάκια μου λέει "όχι, κακά παιδιά". Δεν είναι περίεργο?

[Eliza]

Οι κρίσεις οργής/θυμού, είναι πολυ συνηθισμένες σ' αυτήν την ηλικία και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε ότι ΟΛΑ τα παιδιά το κάνουν και ΟΛΟΙ οι γονείς χρειάζεται να το αντιμετωπίσουν, χωρίς εκ των προτερων να έχουν κάνει κάτι λάθος.

Διαβάζω αυτές τις μέρες το βιβλίο "Toddler Tantrums" που έχει συστήσει παλιότερα η Μ. Στυλιανάκη και με έχει βοηθήσει πολύ.

Ο βασικός τρόπος αντιμετώπισης, είναι πράγματι η αδιαφορία, μιας και ακόμα και ασεινήδειτα, τα πιτσιρίκια μας προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να κερδίσουν την αμέριστη προσοχή μας.

Το να προσπαθούμε να τα 'λογικεύσουμε' την ώρα της κρίσης, είναι απολύτως άσκοπο, αφού εκείνη την ώρα δεν είναι σε θέση να ακούσουν τίποτα. Έχουν κερδίσει όμως την προσοχή μας οπότε συνεχίζουν.

Είναι όμως πολύ σημαντικό ΑΜΕΣΩΣ μολις τελειώσει η κρίση, να είμαστε εκεί και να 'συμφιλιωθούμε' με το παιδί μας, να του ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να του εξηγήσουμε απλά γιατί συνέβη ότι συνέβη, χωρίς να προσπαθούμε να υποβιβάσουμε τα συναισθήματά του, γιατί όσο αστείος και αν μας φαίνεται ο λόγος, το παιδί έχει πραγματικά θυμώσει και κάνει έτσι. Δεν το κάνει από πονηριά.

Όσο για το κρισιμο ζήτημα των κρίσεων εκτός σπιτιού....πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι προτεραιότητα έχει το παιδί μας και όχι ο κόσμος που βρίσκεται γύρω. Είναι βέβαια πολύ-πολύ δύσκολο αυτό

[novpal]

Διαβάζω αυτές τις μέρες το βιβλίο "Toddler Tantrums" που έχει συστήσει παλιότερα η Μ. Στυλιανάκη και με έχει βοηθήσει πολύ. :

 

Με ενδιαφέρει αυτό το βιβλίο. Μήπως μπορείς να μου πεις λεπτομέρειες?

[Eliza]

αυτό

http://www.amazon.co.uk/Toddler-Tantrums-National-Childbirth-Guides/dp/0007136099

 

επίσης αυτό

http://www.amazon.co.uk/gp/product/0077117298/ref=pd_luc_sim_01_01

σήμερα ξεκίνησα να το διαβάζω και μοιάζει πολύ ενδιαφέρον

 

τα παρήγγειλα από το amazon

[marianna9880]

Εγώ έχω φτάσει ή μάλλον περάσει τα όρια μου. Η μεγάλη μου είναι 2.5 χρονών και η μικρή 9 μηνών. Όση ώρα δεν κοιμάται ή δεν είναι στον παιδικό κλαίει, γκρινιάζει , φωνάζει , απαιτεί, αψηφά τις εντολές μου και ότι άλλο. Ξεκίνησε και παιδικό για να γλυτώσουμε το μωρό από τα νύχια της. Του επιτίθεται, το σπρώχνει, θέλησε να το σκάσει μ' ένα κουκλάκι και ένα σωρό άλλα. Κάποιες φορές την τιμωρώ σε μια γωνιά , κάποιες την στέλνω στο δωμάτιο της, κάποιες τις βάζω τις φωνές και λέω πράγματα που δεν έπρεπε ούτε να σκέφτομαι καν. Έχω ξεχάσει το χαμόγελο της , δεν βλέπω χαρά στο πρόσωπο της πια, μόνο ζήλια για την μικρή της αδερφή. Και την ώρα που προσπαθώ να περνάω αποκλειστικά μαζί της την καταστρέφει. Κι ακόμη το μωρό δεν μίλησε καν. Λένε πως όσο μεγαλώνει το μωρό , τόσο αγριεύουν τα πράγματα. Το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να την βγάζω έξω, είτε με παιδάκια άλλα είτε στην αγορά βόλτα για να ξεχνιέται όσο γίνεται.

 

Δεν ξέρω αν σε παρηγόρησα αλλά μάλλον έτσι είναι σε όλα τα σπίτια. Απασχόλησε τον , στείλε τον κάπου να περνά καλά(παιδότοποι, κούνιες...) και όλα θα περάσουν(ελπίζω)

[ΜΑΡΙΑ30]

αψηφά τις εντολές μου

 

Sorry, αλλά νιώθω την ανάγκη να το σχολιάσω.

Τα παιδιά δε δέχονται εντολές, μόνο οδηγίες και αυτές με ευγενικό τρόπο. Στην τρομερή ηλικία των 2, η καταπίεση και η αυστηρή καθοδήγηση νομίζω ότι είναι το χειρότερο. Πρέπει να φαίνεται ότι έχουν επιλογή : πχ Θέλεις το κόκκινο ή το μπλε μπλουζάκι? Μήπως θέλεις να πας ...........? Και νομίζω ότι αυτό πιάνει. Μην ξεχνάς ότι εσείς έχετε και τη ζήλεια. ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟ!!!!!!!!! Υπομονή λοιπόν....

[novpal]

Πρέπει να φαίνεται ότι έχουν επιλογή : πχ Θέλεις το κόκκινο ή το μπλε μπλουζάκι? Μήπως θέλεις να πας ...........? Και νομίζω ότι αυτό πιάνει. Μην ξεχνάς ότι εσείς έχετε και τη ζήλεια. ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟ!!!!!!!!! Υπομονή λοιπόν....

 

Και αν έχεις να κάνεις με αναποφάσιστο? Εγώ μέσα στα πλαίσια της προόδου, θέλησα να του δώσω τη δυνατότητα να διαλέγει αρχικά την πάνα ή τα μπλουζάκια του, ανάμεσα σε 2! Μεγάλη επιυχία! Μου έλεγε, θέλω το μπλέ (μπλουζάκι). Πάω να το βάλω... όχι, το γκρί, οκ, να το βάλουμε... όχι το μπλέ... & μας πήγε έτσι για αρκετή ώρα & αφού του εξήγησα οτι πρέπει να διαλέξει μόνο ένα κλπ κλπ κλπ, καταλήξαμε πάλι σε κλάμματα γιατί ήθελε να βάλει & τα 2!!! Ααααχχχ, υπομονή...

[ΜΑΡΙΑ30]

Δε λειτουργεί έτσι όμως.

Πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να σε δουλεύει.

Το κάνει προφανώς για να ασχολείσαι μαζί του περισσότερο.

Γίνε λίγο πιο σκληρή (φαινομενικά) και πες του ότι διάλεξε και ότι θα φορέσει το γκρι την επόμενη μέρα. Όλα είναι σχετικά. Προφανώς έχει καταλάβει αδυναμία ή τύψεις και το εκμεταλλεύεται. Κάνοντας όλα τα χατίρια δεν βοηθάς..

Αυτό γενικά βλέπω ότι "πιάνει" σε διάφορες ηλικίες. Βέβαια κάθε παιδί είναι διαφορετικό.

[novpal]

Δε λειτουργεί έτσι όμως.

Πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να σε δουλεύει.

Το κάνει προφανώς για να ασχολείσαι μαζί του περισσότερο.

Γίνε λίγο πιο σκληρή (φαινομενικά) και πες του ότι διάλεξε και ότι θα φορέσει το γκρι την επόμενη μέρα. Όλα είναι σχετικά. Προφανώς έχει καταλάβει αδυναμία ή τύψεις και το εκμεταλλεύεται. Κάνοντας όλα τα χατίρια δεν βοηθάς..

Αυτό γενικά βλέπω ότι "πιάνει" σε διάφορες ηλικίες. Βέβαια κάθε παιδί είναι διαφορετικό.

 

Δίκιο έχεις, τρώω πολύ δούλεμα... Και απο τύψεις, άλλο τίποτα! Έχω τύψεις απέναντι στον μεγάλο γιατί ασχολούμαι με τον μικρό, τύψεις απέναντι στον μικρό γιατί ασχολούμαι με τον μεγάλο... Τα έχω χάσει!!!

[VASILIKI]

Καλησπέρα. Έχουμε κι εμείς σοβαρότατο πρόβλημα με τον μεγάλο μου γιο, τριών ετών. Γέννησα πριν από 25 μέρες, και έχει βγάλει τόση αντίδραση, που δεν πιστεύω στα μάτια μου. Με τις φωνές δεν γίνεται τίποτα, μάλλον χειροτερεύουν τα πράγματα, και με το καλό μάλλον το εκμεταλεύεται, και κάνει ακριβώς το αντίθετο απ' ότι του λέμε. Κατα τα άλλα έχουμε παραπεταμένο το μωρό, και δεν γυρνάμε ούτε να το δούμε, για να μην ζηλέψει ο μεγάλος. Όταν μας βλέπει να κρατάμε αγκαλιά το μωρό, αρχίζει και πετάει πράγματα. Έχει γίνει επιθετικός, και δεν σέβεται τίποτα. (Μ' αρέσει που θέλω και να θηλάσω, τρομάρα μου!)

Υπάρχει κανένας τρόπος άραγε για να επιβάλουμε πειθαρχία, χωρίς όμως φωνές και μαλώματα, γιατί αν συνεχιστεί η κατάσταση, θα τρελαθούμε οικογενειακώς?

[singlemam]

Διάβασα το βιβλίο του Νταϊκορς "Παιδί, μια νέα αντιμετώπιση" (τι νέα δηλαδή, το βιβλίο έχει γραφτεί τη δεκαετία του '70) αλλά σε συνδυασμό και με άλλες παιδαγωγικές μεθόδους νομίζω ότι έχει πολύ σημαντικά βοηθήματα.

 

Βασικά έχετε ακούσει για τη μέθοδο του "μπάνιου/τουαλέτας"?

Λοιπόν, όταν το παιδί αρχίζει να παρεκτρέπεται, ακόμη και σε δημόσιο χώρο (εκεί βέβαια δεν χάνεσαι από το οπτικό πεδίο του παιδιού απλά απομακρύνεσαι) όχι μόνο απομακρύνεσαι αλλά καταφεύγεις στην τουαλέτα (μάλιστα προτείνει να έχεις εκεί και περιοδικά, ραδιοφωνάκι και ότι άλλο θα σε βοηθήσει να περάσεις την ώρα σου).

Διατυπώνει την-σωστή κατ' εμέ- άποψη ότι όταν υπάρχει κοινό, οι παραστάσεις (ακόμη και αυτές με υπάρκτό υπόβαθρο) θυμού/οργής, παύουν να έχουν ενδιαφέρον.

 

Επομένως το παιδί εγκαταλείπει την προσπάθεια να τραβά την προσοχή με αυτόν τον τρόπο.

 

Βέβαια άποψή μου είναι αυτό όταν το παιδί είναι τόσο μεγάλο όσο αφενός να μπορείς να συνεννοήσε μαζί του και να αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για οριστική εγκατάλειψη αλλά για αποχώρηση λόγω "έλλειψης ενδιαφέροντος" της σκηνής και αφετέρου να έχεις εμπιστοσύνηστις κινήσεις του εν τη απουσία σου (γι'α υτο το δίλεπτο που μπορεί να χρειαστεί να αποχωρήσεις) αλλά και αρκετά μικρό ώστε να μην σκεφτεί να κάνει κάκό στον ευατό του προκειμένου να σε κάνει να νιώσεις τύψεις που διέκοψες την παράστασή του (έχω δει παιδιά να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μέχρι να ματώσει, αλλά αυτές θεωρώ ότι είναι περιπτώσεις που χρήζουν επαγγελματικής βοήθειας).

 

Βέβαια ο ερχομός ενός νέου παιδιού στην οικογένεια είναι σοβαρό πλήγμα στον πρωτότοκο/η, και πραγματικά είναι μια εξαιρετικά απώδυνη περίοδος για το απιδί, γι'αυτό και η λύση πιστεύω ότι είναι -απ' αυτά που έχω διαβάσει- να αναθέτεις στο παιδί να σε βοηθάει με τη φροντίδα του μικρότερου, π.χ. όταν το αλλάζεις να έχεις και το μεγάλο μαζί σου και να του ζητάς να σου δώσει την πάνα, την κρέμα, το ταλκ, να σε βοθήσει να το φορέσεις το ρουχάκι του,κ.λ.π. Αν παρ' όλα αυτά ενώ δείχνει ότι συνεργάζεται κάποια στιγμή ξεφύγει, με σταθερότητα του λες "προσέχουμε το αδερφάκι μας" και του δίνεις εναλλακτική αν θέλει να συνεχίσει να σε βοηθά ή αν κουράστηκε και θέλει να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

 

Νομίζω ότι τα παιδιά θέλουν παν' απ΄όλα να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας. Αν λοιπόν τους αναθέσουμε πράγματα να κάνουν τ'ότε θέλουν να μας αποδείξουν πόσο άξια είναι...(τα ζουζουνια)

 

Αυτά που γράφω είναι πράγματα που εγώ έχω εφαρμόσει και είχαν αποτέλεσμα (βέβαια δεν έχουμε αδερφάκι αλλά λόγω συνθηκών δείχνει πολλές φορές εντονότατη ζήλει σε όποια άλλο παιδάκι πάω να πλησιάσω)

[novpal]

Βέβαια ο ερχομός ενός νέου παιδιού στην οικογένεια είναι σοβαρό πλήγμα στον πρωτότοκο/η, και πραγματικά είναι μια εξαιρετικά απώδυνη περίοδος για το απιδί, γι'αυτό και η λύση πιστεύω ότι είναι -απ' αυτά που έχω διαβάσει- να αναθέτεις στο παιδί να σε βοηθάει με τη φροντίδα του μικρότερου, π.χ. όταν το αλλάζεις να έχεις και το μεγάλο μαζί σου και να του ζητάς να σου δώσει την πάνα, την κρέμα, το ταλκ, να σε βοθήσει να το φορέσεις το ρουχάκι του,κ.λ.π. Αν παρ' όλα αυτά ενώ δείχνει ότι συνεργάζεται κάποια στιγμή ξεφύγει, με σταθερότητα του λες "προσέχουμε το αδερφάκι μας" και του δίνεις εναλλακτική αν θέλει να συνεχίσει να σε βοηθά ή αν κουράστηκε και θέλει να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

 

Είναι πράγματι μια πολύ δύσκολη περίοδος για το παιδί, ειδικά για τα μικρότερα σε ηλικία που δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Μου είχαν προτείνει & εμένα να βάζω τον μεγάλο να με βοηθα με τον μικρό & το έκανα νομίζοντας οτι μπορεί να βοηθήσει να έρθουν πιο κοντά τα παιδιά. Δυστυχώς όμως αποδείχτηκε λανθασμένη τεχνική. Δεν θα το ξεχάσω... όταν του έλεγα π.χ. "αγοράκι μου, θέλεις να έρθεις να με βοηθήσεις να αλλάξουμε τον αδελφούλη σου" χτυπούσε κάτω το ποδαράκι του & φώναζε οοοχιιιι... Μάλιστα μίλησα σχετικά με αυτό με έναν ψυχολόγο απο τη Γραμμή Σύνδεσμος (όσες το χρειάζεστε θα βρειτε το τηλ στην αρχική σελίδα) & μου είπε σε συντομία να μην το κάνω αυτό γιατί η φροντίδα του μωρού είναι μια καθαρά γονεική αρμοδιότητα & δεν πρέπει να εμπλέκουμε & το μεγαλύτερο παιδάκι. Σου λέει, έχω τα προβλήματά μου με το κλαψιάρικο που δε λέει να φύγει, με βάζουν να κάνω & δουλειές απο πάνω :) Εγώ πάντως σταμάτησα να του ζητάω να συμμετέχει & σιγα σιγά το άρχισε απο μόνος του. Να, σήμερα που έκανα μπάνιο το μωρό, ήρθε & του έριχνε νερό στα μαλλάκια του...

Λοιπόν, σχετικάμε τις κρίσεις θυμού έχω αρχίζει & εφαρμόζω τη μέθοδο της αδιαφορίας & πάμε αρκετά καλά σε γενικές γραμμές. Επίσης σήμερα εφήρμοσα αυθόρμητα τη μέθοδο του αντιπερισπασμού. Εκεί που πήγε να ξεκινήσει μια κρίση, άρχισα να του μιλάω για κάτι άσχετο & ξεχάστηκε. Για να δούμε...

[marianna9880]

vasiliki ούτε εγώ αναγνωρίζω το παιδί μου. Η κόρη μου ήταν ήσυχη, τόσο ήσυχη που δεν ήξερες ότι ήταν μέσα στο δωμάτιο μα από τότε που γεννήθηκε η μπέμπα κάθε μέρα και χειροτερεύει. Είναι γκρινιάρα και απαιτητική, νευρική, ανικανοποίητη και ένα σωρό άλλα που δεν χρειάζεται να περιγράψω. Μάλιστα απ' ότι λένε όταν το μωρό αρχίζει να περπατά τότε είναι πολύ δύσκολα.

Εγώ προσπάθησα με γλύκες και αγάπες και αφοσίωση σε αυτήν και κάποιες φορές έχει επιτυχία. Όταν κάνει κάτι καλό προς την αδερφή της της χαρίζω αγκαλίτσα και φιλάκι και μπράβο. Το πρόβλημα είναι όταν κάνει κάτι κακό. Πιστεύω πως δεν της φέρομαι σωστά ( θυμώνω, φωνάζω κλπ...) αλλά δυσκολεύομαι πολύ να το αντιμετωπίσω αυτό.

Πάντως είναι μέρες που είναι καλές και στιγμές που είναι πολύ δύσκολες. Κουράγιο , θα μεγαλώσουν και τότε δεν θα μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλον

[anemoni]

Βέβαια ο ερχομός ενός νέου παιδιού στην οικογένεια είναι σοβαρό πλήγμα στον πρωτότοκο/η, και πραγματικά είναι μια εξαιρετικά απώδυνη περίοδος για το απιδί, γι'αυτό και η λύση πιστεύω ότι είναι -απ' αυτά που έχω διαβάσει- να αναθέτεις στο παιδί να σε βοηθάει με τη φροντίδα του μικρότερου, π.χ. όταν το αλλάζεις να έχεις και το μεγάλο μαζί σου και να του ζητάς να σου δώσει την πάνα, την κρέμα, το ταλκ, να σε βοθήσει να το φορέσεις το ρουχάκι του,κ.λ.π. Αν παρ' όλα αυτά ενώ δείχνει ότι συνεργάζεται κάποια στιγμή ξεφύγει, με σταθερότητα του λες "προσέχουμε το αδερφάκι μας" και του δίνεις εναλλακτική αν θέλει να συνεχίσει να σε βοηθά ή αν κουράστηκε και θέλει να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

 

Είναι πράγματι μια πολύ δύσκολη περίοδος για το παιδί, ειδικά για τα μικρότερα σε ηλικία που δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Μου είχαν προτείνει & εμένα να βάζω τον μεγάλο να με βοηθα με τον μικρό & το έκανα νομίζοντας οτι μπορεί να βοηθήσει να έρθουν πιο κοντά τα παιδιά. Δυστυχώς όμως αποδείχτηκε λανθασμένη τεχνική. Δεν θα το ξεχάσω... όταν του έλεγα π.χ. "αγοράκι μου, θέλεις να έρθεις να με βοηθήσεις να αλλάξουμε τον αδελφούλη σου" χτυπούσε κάτω το ποδαράκι του & φώναζε οοοχιιιι... Μάλιστα μίλησα σχετικά με αυτό με έναν ψυχολόγο απο τη Γραμμή Σύνδεσμος (όσες το χρειάζεστε θα βρειτε το τηλ στην αρχική σελίδα) & μου είπε σε συντομία να μην το κάνω αυτό γιατί η φροντίδα του μωρού είναι μια καθαρά γονεική αρμοδιότητα & δεν πρέπει να εμπλέκουμε & το μεγαλύτερο παιδάκι. Σου λέει, έχω τα προβλήματά μου με το κλαψιάρικο που δε λέει να φύγει, με βάζουν να κάνω & δουλειές απο πάνω :) Εγώ πάντως σταμάτησα να του ζητάω να συμμετέχει & σιγα σιγά το άρχισε απο μόνος του. Να, σήμερα που έκανα μπάνιο το μωρό, ήρθε & του έριχνε νερό στα μαλλάκια του...

Λοιπόν, σχετικάμε τις κρίσεις θυμού έχω αρχίζει & εφαρμόζω τη μέθοδο της αδιαφορίας & πάμε αρκετά καλά σε γενικές γραμμές. Επίσης σήμερα εφήρμοσα αυθόρμητα τη μέθοδο του αντιπερισπασμού. Εκεί που πήγε να ξεκινήσει μια κρίση, άρχισα να του μιλάω για κάτι άσχετο & ξεχάστηκε. Για να δούμε...

 

 

Αδιαφορία και αντιπερισπασμός είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν έχει κανείς την υπομονή και την ψυχραιμία να τα εφαρμόσει εναλλάξ και για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να κάνει θαύματα (το έχω ζήσει, ειδικά με τα δύο πρώτα μου παιδιά που ζηλεύονταν πολύ, αλλά και με το τρίτο αργότερα).