ΘΕΛΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ

[Λίτσα]

Καλημέρα,

Είμαι νέο μέλος και θα ήθελα να αναφέρω ένα προβλημα που αντιμετωπίζω.

Έχω δύο παιδάκια.Μια μικρή μπουμπου 2 1/2 χρονών και έναν μπεμπούλη 9 μηνων. Την μικρή την μεγάλωσα σχεδόν μόνη μου γιατί λόγω της δουλειάς του συζύγου μου αναγκαστήκαμε να χωριστούμε στα δύο. Ετσι η μιρκή μέχρι πριν από ένα μήνα έβλεπε τον μπαμπά της μόνο σαββατοκύριακα και σε διακοπές. Τώρα βέβαια είμαστε όλοι μαζί. Απλά φρόντιζα όσο γινόταν να περνάνε αρκετές ώρες μαζί για να μειώσω αυτή την έλλειψη του.

Γενικότερα με την μικρή είχα άψογες σχέσεις και είναι πολυ συνεργάσιμο παιδί.Καθάρισε εντελώς 18 μηνών, προσαρμοστήκαμε στον παιδικό αμέσως σε ηλικία 26 μηνών και πετάξαμε την πιπίλα -από μόνες μας- που την είχαμε λατρεία πριν ένα μήνα. Αυτό το διάστημα προσπάθησα να είμαι ελαστική μαζί της και να της κάνω τα χατήρια για να μην την ξαναζητήσει. Ομως εδώ και δεκαπέντε μέρες έχει γίνει ανυπόφορη. Διαρκώς γκρινιάζει και θέλει να γίνεται ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ. Θέλει να επιλέγει τα ρουχα της, να βλέπει την αγαπημένη της ταινία πολλές φορές, να ακούει τα τραγούδια που της αρέσουν συνέχεια και μόλις της πω ΟΧΙ αρχίζει και κλαίει, χτυπιέται και επιμένει να γίνει το δικός της ξανά και ξανά. Δοκίμασα το καλό δεν έπιασε, δοκίμασα να τη συνετίσω φωνάζοντας της πάλι δεν κατάφερα τίποτα, δοκίμσασα να αδιαφορήσω παντελώς και το μόνο που κατάφερα ήταν να την αφήσω να κλαίει και να ουρλιάζει για μισή ώρα αλλά να επιμένει σε αυτό που θέλει. Δεν της έκανα το χατήρι αλλά πάλι νιώθω ότι εγώ έχασα την μάχη.

Νιώθω τύψεις γιατί μονοπολεί το ενδιαφέρον και το δικό μου και του συζύγου μου και ο μικρός μένει παραμελημένος. Δεν έχω το χρόνο και την δυνατότητα να ασχοληθώ μαζί του όσο ασχολήθηκα με την κόρή μου. Ενώ δειχνει ότι αγαπάει τον μικρό δεν του αφήνει να πάρει παιχνίδια, πολλές φορές του φωνάζει και τον σπρώχνει.

Βοηθήστε και πειτε μου πως πρέπει να συμπεριφερθούμε σε αυτή την κατάσταση? Αυτό που κάνω ως συνήθως είναι να προσπαθώ να τους προστατέψω από το να μην χτυπήσουν αλλά τους αφήνω να διεκδικήσει ο καθένας με τον τρόπο του πχ ένα παιχνίδι.

Ακόμα πως μπορώ να "συνετίσω" την μικρή?

Με ποιο τρόπο θα μάθει να υπακούει σε κανόνες?

Σημειωτέον και στο σχολείο είναι πολύ ζωηρή αλλά υπακούει σε κανόνες. Εκεί έχει να κάνει με παιδιά της ηλικίας της και μεγαλύτερα, στο σπίτι "μπεμπεδίζει"

Περιμένω συμβουλές και λύσεις.

Ευχαριστώ

[Μαρια Στυλιανακη]

Έχω πολλά να σου γράψω , όμως δε προλαβαίνω τώρα, θα σου απαντήσω αύριο ..!

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου Λίτσα!!!

 

Θέλει να επιλέγει τα ρουχα της, να βλέπει την αγαπημένη της ταινία πολλές φορές, να ακούει τα τραγούδια που της αρέσουν συνέχεια και μόλις της πω ΟΧΙ αρχίζει και κλαίει, χτυπιέται και επιμένει να γίνει το δικός της ξανά και ξανά

 

Εκτός και αν δεν γίνεται πρακτικά λόγω χρόνου, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ να της πείς όχι, εάν σου τα ζητάει ευγενικά. Ξεκαθάρισέ το αυτό. Αυτά που λές, τα θέλουν ΟΛΑ τα παιδιά και είναι κάτι πολύ υγιές.

 

Το θέμα είναι ότι δεν είναι αποδεκτό φυσικά να τα ζητάει με θράσος, ή άσχημο ύφος. Μόνο όταν το ζητάει ευγενικά, λέγοντας παρακαλώ τότε μπορεί να έχει αυτό που θέλει. Ότι λέει παρακαλώ δεν είναι φυσικά εγγύηση ότι όλα γίνονται, ..έτσι?

 

Ο έλεγχος του τί φοράνε τι τρώνε είναι σημαντικός για να αισθάνονται αυτοπεποίθηση αργότερα, για αυτό μην το θεωρείς αρνητικό.

 

σου γράφω κάτι που είχα ποστάρει σε άλλο τόπικ, με άλλο θέμα, που ομως νομίζω ότι ταιριάζει και εδώ καλά.

 

Αυτά που γράφεις γενικώς δεν είναι καθόλου κάτι το μυστήριο - αλλά είναι δύσκολα στο χειρισμό, όταν δεν ξέρεις ποιό είναι το κουμπί που θα το κάνει να σταματήσει.

 

Γειά σου Vassilis!

 

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να δείτε το όλο θέμα σαν κάτι το φυσιολογικό που περνάνε όλες οι οικογένειες.

Στρέψτε το ενδιαφέρον σας προς εκείνη ανεξαρτήτως των αλλαγών στην συμπεριφορά της.

Όταν κάνει κάτι επικίνδυνο για το αδερφάκι τις, τότε μόνο να της έχετε το time out.

Αλλιώς όλα τα άλλα που ανέφερες είναι πολύ φυσιολογικές αντιδράσεις ενός παιδιού που "αποχωρίζεται" ένα κομμάτι της αμέριστης προσοχής που είχε απο τους γονείς.

Βρείτε την ευκαιρία να κάνετε περισσότερα πράγματα απο πρίν τώρα που μεγάλωσε - επίσκεψη πχ σε κουκλοθέατρο, ή ζωολογικό κήπο ή σε μουσείο, σε πράγματα που είναι για μεγαλύτερα παιδιά έτσι ώστε να έχει καινούρια ερεθίσματα.

Δείξτε της με πράξεις πόσα ωραία πράγματα έχει φέρει αυτή η αλλαγή.

Προπάντων δείξτε της πως να συμμετέχει σε αυτή την αλλαγή.

Να σκεπάζει το αδερφάκι της, να του κρατάει ενα παιχνίδι. να το βοηθήσει στο μπάνιο του, αυτά όμως προσσεγίστε τα απλά, σαν να ήταν φυσιολογικό.

Είναι καλό να έχει την εντύπωση ότι το νέο αδερφάκι είναι η πηγή παιχνιδιού και διασκέδασης αλλά και μάθησης.

Αγνοήστε το βρέξιμο των ρούχων κλπ. Θα περάσει. (μην την "τιμωρείτε" για αυτό)

 

Η αντίδραση της σε αυτά που της λέτε, που ανέφερες, είναι ένδειξη θυμού.

Ο θυμός είναι μία φυσιολογική αντίδραση στην αλλαγή αυτή (στον αποχωρισμό απο μία εποχή οπου μόνο αυτή ήταν στο επίκεντρο) οπότε είναι καλό να τον εκφράσει.

Είναι καλό να έχει την αίσθηση ότι μπορεί να το εκφράσει αυτό, το σημαντικό είναι όμως ότι και εσείς πρέπει να το κάνετε αυτό.

 

Δηλαδή εάν σας μιλάει ασχημα ή φωνάζει ή κάνει πείσματα είναι σημαντικό να της λέτε και εσείς ότι σας στεναχωρεί. Με πραγματικά συναισθήματα. Χωρίς τιμωρία. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία (3,5) είναι πολύ ευαίσθητα στα συναισθήματα αυτών που είναι οικοία τους πρόσωπα, και είναι σημαντικό ένα παιδί να εισπράττει και το αποτέλεσμα των πράξεών του σε συναισθηματικό επίπεδο.

 

(το παραπάνω ισχύει και για ένα παιδί δυόμισυ ετών)

 

Εάν δούν ότι κάνουν κάτι που στεναχωρεί πραγματικά κάποιον θα το λάβουν υπόψη τους ειδικά εάν τους εκφραστεί με απλό τρόπο,( δούν δηλαδή την στεναχωρημένη έκφραση στο πρόσωπο κάποιου).

 

Οι ισορροπίες όμως είναι λεπτές. Μπορεί ένα παιδί να το εκμεταλλευτεί αυτό και συνέχεια να προκαλεί τους γονείς του για μία τέτοια αντίδραση.

Ίσως για να τραβήξει την προσοχή - που δεν την έχει πιά 100% λόγω της αλλαγής αυτής.

Εκεί είναι απαραίτητο να αγνοήσουν οι γονείς τις προσπάθειες αυτές, και να του δίνουν προσοχή επιλεγμένα χρονικά διαστήματα όταν δεν κάνει πεισματα κτλ. κοινώς δηλαδή να προλάβουν το παιδί με μιά αγκαλιά, πρίν κάνει το πείσμα π.χ..

 

Το να αγνοήσεις ένα πείσμα γίνεται με τον να μήν μπαίνεις στην διαδικασία να εκνευριστείς, είτε να δώσεις κάποια τιμωρία, αλλά απλώς με το να προχωράς στο επόμενο βήμα με ανέμελο τόνο (αυτό θέλει όμως πολύ ηθοποιία αν δεν το αισθάνεσαι). Είτε με το να προσφέρεις εκείνη την στιγμή μία αγκαλιά, έστω και λίγο με το ζόρι στην αρχή.

Θυμήσου, ο λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι επειδή φοβάται ότι σας έχει λιγότερο τώρα...! Οπότε αυτό που θέλει, είναι εσάς! Δείξτε της ότι καταβάθος δεν άλλαξε τίποτα - αλλά με πράξεις όχι με λόγια. Δείξτε της φωτογραφίες απο τότε που ήταν εκείνη μωρό, και πείτε της συχνά ιστορίες για το πως ήταν εκείνη μωράκι.

 

Αυτά για την αρχή... ελπίζω να βοήθησα!

 

με λίγα λόγια λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα, η συμπεριφορά της μικρής σας, έχει σχέση με τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειας. Βάλτε σε πρώτη θέση της ανάγκες της. Το ότι ήρθε ένα νέο μέλος δεν σημαίνει ότι ξαφνικά πρέπει οι ανάγκες της να γίνουν λιγότερο σημαντικές.

Ίσως αυτό αισθάνεται και προσπαθεί να το πολεμήσει.

Πολλοί γονείς για να είναι δίκαιοι αλλάζουν κάπως την συμπεριφορά τους προς το πρώτο αδερφάκι. Όμως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν αυτή την αλλαγή. Ίσως της έχετει πεί "τώρα που έχεις το αδερφάκι σου ....... " ότι είναι αλλιώς τα πράγματα.

Αυτό προκαλεί άμεσα αντίδραση. Καλύτερα να μήν γίνεται καμία σύγκριση με το πρίν γεννηθεί το αδερφάκι και με το τώρα.

Το μύνημα που θα κάνει καλό στην κόρη σας, είναι "Τίποτε δεν έχει αλλάξει".... (Ταυτόχρονα και με το θέμα της ευγένειας πιό πάνω) .

 

για να σε βοηθήσω περισσότερο, για τους κανόνες, θα ήθελα να μου περιγράψεις πιό συγκεκριμένα διάλογο πόυ έχετε κάνει έτσι ώστε να δείξω ποιές προτάσεις θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις σε αυτή τη περίπτωση.

πάντως η επιβολη των κανόνων δεν έχει σχέση με τιμωρία.

έχει σχέση με το ότι θεωρούνται αυτονόητοι - για αυτό χρειάζεται εσύ ανάλογα τον κανόνα, να είσαι βράχος. Να ξέρεις σε ποιό κανόνα θα είσαι ελαστική και σε ποιόν όχι πχ.

μπορείς στο θέμα του σπρωξίματος να είσαι όχι βράχος, αλλά ολόκληρο έβερεστ. αλλά στο θέμα των τραγουδιών/ρούχων να δέχεσαι και κάτι παραπάνω. Αυτά είναι απλώς δικό σου θέμα.

Όπως και ότι τα σπρωξίματα δεν είναι όλα τα ίδια...άλλο ένα απαλό και άλλο ένα απο εκνευρισμό....

 

διαβασε οπωσδήποτε το time out - http://parents.org.gr/psych/?sid=47 που έχει σχέση με την απώλεια προνομίων σε περίπτωση που παραβεί κάποιο κανόνα σημαντικό ένα παιδάκι.

όμως σε λίγες περιπτώσεις χρειάζεται πραγματικά. συνήθως αυτό είναι καλύτερο για την ηλικία άνω των 3. Η δική σου δεν είναι ακόμα 3 οπότε χρειάζεται λίγο πιό ήπια αντιμετώπιση.

 

Το ότι μπεμπεδίζει το κάνουν όλα τα μεγαλύτερα αδερφάκια για να τραβήξουν προσοχή. Δώσε της προσοχή και θα ξεχάσει τα πείσματα.

 

Μην ανησυχείς γενικώς, απλώς χρειάζεται όταν εκνευρίζεσαι να της το λές, αλλά και να της λές τι θα σου άρεσε πάρα πολύ και θα σε έκανε χαρούμενη!

 

κάνε της ένα παραμύθι πρίν πάτε για ύπνο με το πώς θα σου άρεσε να ήταν τα πράγματα. Θα της αρέσει και εκείνης....

[Λίτσα]

Μαρία σε ευχαριστώ πάρα πολύ που ασχολήθηκες με τους προβληματισμούς μου. Το θέμα είναι πως έχω δοκιμάσει αρκετούς απο τους τρόπους που αναφέρεις και το time out απλά δεν ακούει.

Δηλ αν της πω τιμωρία πήγαινε στο κρεββάτι σου επάνω. αυτή ή δεν θα παει ή θα παει και θα ουρλιάζει.

Το βασικό μου πρόβλημα είναι πως ασχολούμαι διαρκώς μαζί της και τον μπεμπη τον έχω παραμελημένο, γιατί αυτή με διεκδικεί με θέλει όλη δική της. Βέβαια τον μικρό τον έχουμε μεγαλώσει μαζί. Τι θέλω να πω? Είχα αυτους τους προβληματισμούς όταν ήμουν ακόμη έγκυος και το συζητησα με τον παιδίατρό μου , ο οποίος μου πρότεινε να την εντάξω στο μεγάλωμα του μικρού. Δηλ του αλλάζαμε πάνα μαζί, μου φέρνει το μπιμπερό, τα ρούχα του κτλ και όταν εγώ πχ τον ταίζω αυτή φροντίζει την κούκλα της. Μέχρι εδώ όλα καλά, η συνεργασία όλη άψογη, όταν φτάσω στο ΟΧΙ η μικρή αρχίζει να ουρλίαζει. Επίσης μπορεί να ξυπνήσει και να ουρλιάζει χωρις να σταματάει με τιποτα. Έχω την αίσθηση ότι μιμείται τον μικρό, αλλά αυτό ειναι τελειως εκνευριστικό.

Όσον αφορά τα ρούχα θα σου περιγράψω το τι γίνεται:

Κάθε πρωί έχω delivery μωρών. Τον μπέμπη στο σπιτι της μητέρας μου και την μιρκή στον σταθμό.Ξυπνάμε στις 6:30 για να είμαι στην δουλειά μου στις 9:00 , σε μια απόσταση μισής ώρας. Την μικρή την αφηνω να ντυθεί μόνη της και φυσικά όπου χρειάζεται επεμβαίνω και εγώ. Αυτή όμως θέλει κάθε μέρα να φοράει τζιν παντελόνι και φουστες. Ρουχα μη πρακτικά για το σταθμό όπου συνήθως φοράμε φόρμες για να ανεβοκαταβαίνουν ευκολα και να διευκολύνουν τα παιδάκια που πάνε μόνα τους τουαλέτα. Της λέω διάλεξε αγάπη μου και τις δίνω δύο επιλογες από φόρμες,.εκείνη αρχίζει τζιν παντελόνι κτλ κτλ

Είναι για πλυσιμο αγάπη μου σήμερα θα βάλεις αυτό που στο έφερε πχ ο νονός.

Τότε η μικρή θα αρχίσει να τσιρίζει, να πέφτει κάτω να χτυπιέται κτλ.

Πείτε μου τι να κάνω εγώ????

Πόσες φορές να υποχωρήσω?

Στο φαγητό τα βρίσκουμε δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα εκεί.

Τώρα για τα τραγούδια και τις αγαπημένες ταινίες γίνεται ακριβώς το ίδιο με τα ρούχα. Δηλ υποχωρείς στο να δει 2 φορες την Βarbie ¨η να ακούσει 30 φορές το ΑΚΑΝΤΟΥ αλλά μετά τι κάνεις που είναι ικανή να ξεσηκώσει όλη την οικοδομή από τις φωνές της και τα κλάματά της????

Αρα εγώ ψάχνω ένα τρόπο επικοινωνίας - πειθαρχίας- υπακοής κανόνων.

Ξέρω βέβαια ότι είναι αρκετά μικρή ακόμη αλλά νιώθω πως αν αφήσω το χρόνο να κυλήσει κάνοντάς της όλα τα χατήρια θα είναι ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ.......

Δεν μπορώ να έχω ένα παιδί που μόλις του λές όχι πέφτει κάτω και χτυπιέται ή κλαιει ουρλιάζοντας και φωνάζοντας.....

Το όχι πάντα είναι όχι και είμαι βράχος σε αυτό αλλά πόση ώρα να την αφήσω να κλαίει? Μισή? Μία? (έχω φτάσει μέχρι 45 λεπτά.......)

Η συμβουλή του παιδιάτρου ήταν παγερή αδιαφορία. Το οποίο "λειτούργησε" στην αρχή αλλά τώρα πια το κόλπο δεν πιάνει!

Περιμενω τις πολύτιμες συμβουλές σας.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Μαρια Στυλιανακη]

λοιπόν.....

 

Το οποίο "λειτούργησε" στην αρχή αλλά τώρα πια το κόλπο δεν πιάνει!

εννοείς ότι δεν αντέχεις πιά να την αφήνεις να ουρλιάζει ε?...

 

η συμβουλή πάντως του παιδίατρου ήταν πολύ σωστή.

αυτή η ηλικία είναι αυτή που τα παιδιά βρίσκουν την δύναμή τους και τεστάρουν τους γονείς, την αντοχή τους και τα όριά τους.

 

Αυτό λοιπόν που καλείσαι τώρα να κάνεις, είναι να θέσεις τα όρια τα δικά σου. Τα προσωπικά σου όρια. Ποιά είναι?

 

Ο κάθε γονιός έχει τα δικά του όρια ανάλογα και με τη προσωπικότητά του.

Άρα εμπιστεύσου τα δικά σου. Ότι και αν σου πεί κάποιος άλλος, δεν έχει σημασία, γιατί δεν θα μπορείς να κάνεις το όριο του αλλουνού δικό σου.

 

εγώ δηλαδή δεν μπορώ να σου πώ πόσες φορές να αντέξεις την barbie... ή πόσες φορές να αντέξεις τον εκνευρισμό που δεν φοράει αυτό που θέλεις.

 

Μήπως δεν είσαι σίγουρη/αμφιβάλλεις ποιά είναι τα όριά σου?

Μόνο αν είσαι σίγουρη εσύ, τότε θα περάσεις τον οποιοδήποτε κανόνα.

 

Η δική μου άποψη είναι ότι καλύτερα να φοράει ότι θέλει, γιατί έτσι πλάθει το χαρακτήρα της - κάνοντας τις επιλογές που θέλει εκείνη. Έτσι αργότερα θα πλάθει την ζωή της με τον τρόπο που εκείνη το φαντάζεται - και άν υπάρχει πρόβλημα στον παιδικό, εξήγησε στις παιδαγωγούς να της το πούν. Έτσι θα μάθει ότι τις διάφορες καταστάσεις μπορεί να τις αλλάξει και μόνη της - με το να πάρει απο μόνη της πχ την απόφαση, μιά μέρα να βάλει φόρμα.

(Μπορεί να παίρνει προσοχή επειδή φοράει ωραία ρούχα και αυτό είναι άλλο θέμα όπως και το άν και άλλα παιδιά περηφανεύονται για το τί φοράνε... ρώτα την για αυτό)

Γενικά σε αυτή την ηλικία τα παιδιά κάποια μέσω της ένδυσης ή διαφόρων αντικειμένων, ή άλλα μέσω του φαγητού, εκφράζονται και νομίζω ότι είναι σημαντικό να τους δίνεται αυτή η ελευθερία - έτσι σχηματίζεται η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός τους - ακόμα και αν είναι με "τεχνητά" μέσα.

 

Όσον αφορά το ουρλιαχτό, σίγουρα είναι κάτι που αν αφεθεί να χρησιμοποιείται σταθερά απο το παιδί, οδηγεί στο να μήν μάθει να είναι ευγενικό και να λαμβάνει υπόψη του και την άποψη του άλλου. Και όπως επίσης ότι όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη σε ένα σπίτι και ότι είναι σημαντικό να τις σεβόμαστε.

Ένα παιδί που δέν του έχουν δείξει όρια, αυτό δεν θα έχει όρια και στη συμπεριφορά του στους άλλους αργότερα. Θα είναι ευτυχισμένο μόνο με παιδιά/ενήλικες που θα δέχονται λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης την συμπεριφορά του.

 

 

Για την τιμωρία, το θέμα δεν είναι να πάει τιμωρία, αλλά το αποτέλεσμα αυτής.

έφτασε στο όριο σου με το να ουρλιάζει? Το αποτέλεσμα, πρέπει να είναι κάτι αρνητικό.

Για παιδιά δύομισυ ετών, αρνητικό είναι να μην μπορούν να παίξουν με ένα απο τα αγαπημένα τους παιχνίδια, ... (όχι αυτο που χρησιμοποιούν για να πάνε για ύπνο!!!)..

το time out για να πάει στο δωμάτιό της που αναφέρεις είναι κάτι για πιό μεγάλα παιδιά, δεν ενδείκνυται για την κόρη σου.

 

η καλύτερη "τιμωρία" είναι να της γυρίσεις την πλάτη όταν εκείνη σου ουρλιάζει και να πείς, "όχι, εγώ ΔΕΝ σου φωνάζω για αυτό μήν μου φωνάζεις και εσύ σε παρακαλώ" ΧΩΡΙΣ τιμωρητικό τόνο!!!

και κανένα άλλο σχόλιο ή συζήτηση.

πολλές φορές όταν θυμώνουμε αντί να το λέμε, βγαίνει στα λόγια.

Σε αυτή τη περίπτωση είναι ότι χειρότερο και πρέπει να εκφραστεί ξεχωριστά. πχ. " θύμωσα πολύ που μου φωνάζεις. δεν μου αρέσει!"

 

αν συνεχίζει πες της "φώναξε όσο θέλεις. αυτό που σου είπα ισχύει. τώρα δεν έχει άλλο τραγούδι ακούσαμε ήδη πάρα πολλά. θα διαβάσω ένα βιβλίο"

 

μη φύγεις, κάτσε πιό πέρα και κάνε ότι περνά απο το χέρι σου (βαθιές ανάσες κτλ ) για να την αντέξεις να ουρλιάζει. μην το σχολιάσεις. απλά κάτσε εκεί δίπλα και κάνε κάτι άλλο. άν σε τραβάει, πάλι επανέλαβε ακριβώς αυτό που της είπες πρίν, - σαν κασέτα.

Αξίζει, για την κόρη σου, να δώσεις λίγο χρόνο για να κάνετε αυτή τη διαδικασία. όσο ουρλιάζει τόσο θα αδιαφορείς - θα είσαι εκεί όμως κάνοντας κάτι άλλο - βιβλίο κτλ.

Μπορεί να θυμώσει τόσο ώστε να σε χτυπήσει. Μήν το δεχτείς. πές της "Όχι - δεν μου αρέσει. Προσέχουμε τους άλλους" Τίποτε άλλο.

 

όταν τελικά ηρεμήσει - μην ανησυχείς, θα γίνει και αυτο ακόμα και άν περάσει μία ώρα (βαθιές ανάσες )- τότε μίλα της με πολύ γλυκό τόνο.... "θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι?"

 

για το καλό της κόρης σου κανόνισε το μιά μέρα που να έχεις λίγο χρόνο, ...και να έχεις χρόνο μετά να τελειώσει όλη η φάση με κάτι πολύ όμορφο.

 

(εάν γίνεται σε αυτή τη διαδικασία, μήν ασχοληθείς με το γιό σου. ΄κάνε το αυτό, όταν πχ κάποιος άλλος πάει βόλτα με το καροτσάκι το γιό σου αλλού εκτός σπιτιού... αλλιώς αν πάς και ασχοληθείς με το γιό σου την ώρα που εκείνη ουρλάζει θα στρέψει το θυμό της προς εσένα)

 

πάντως αν επειδή ουρλιάζει, ξεχνάς ότι πρέπει να της επιβάλεις ένα κανόνα, τότε δεν τηρείς αυτό που λές, και άρα η κόρη σου καταλαβαίνει ότι όταν ουρλιάζει θα γίνεται το δικό της.

 

όταν τα παιδιά χτυπιούνται και ουρλιάζουν αυτό λέγεται temper tantrum. Είναι μία μέθοδος την οποία χρησιμοποιούν για να περάσει το δικό τους.

Σε αυτό μπορεί ακόμα και να κάνουν κακό στον εαυτό τους και είναι σε ξέφρενη κατάσταση. Το temper tantrum είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στα παιδιά. .. η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πιό πάνω που σου ανέφερα.

Άν σε εκνευρίζει κάτι, μήν το αφήνεις να περάσει. Αλλά μην την στέλνεις στο δωμάτιό της, είναι πολύ νωρίς για αυτήν να καταλάβει έτσι κάτι....

 

ελπίζω να σε βοήθησα..

[ΣΟΦΙΑ]

Λίτσα, αυτό που λες ότι ουρλιάζει το κανε και πριν ένα μήνα?

Γιατί ρωτάω?! (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το θέμα, απλά μια διαπιστωση κάνω σχετική!!!) Εχετε δει φαντάζομαι όλοι την διαφήμιση της μεγαλύτερης αλυσίδας παιχνιδιών στην Ελλάδα 'J....' !! Ε! λοιπόν θεωρώ ότι είναι απαράδεκτη!!! Ο Δημήτρης μου 27μηνών γενικα δεν φωνάζε (τύπου ουρλιαχτού) ποτέ και μάλιστα τον ενοχλούσαν και ακόμα τον ενοχλούν οι έντονες φωνές. Λοιπόν, παρατήρησα ότι από τότε που παίχτηκε η διαφήμιση αυτή και έτυχε να την δει (φανταστείτε ότι δεν βλέπει και πολύ τηλεόραση, όταν βλέπουμε προτιμώ dvd) σε ανύποπτο χρόνο μπορεί να βγάλει την χαριτωμένη τσιρίδα της διαφήμισης!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

και μετά να πεί J.... TΩΡΑ!!

[Λίτσα]

Κορίτσια κατ αρχην θα ήθελα να σας ευχηθώ Χρόνια Πολλά και μετά να σας ευχαρηστήσω για τις συμβουλές σας.

Σοφία όχι η μικρή δεν άρχισε να ουρλιάξει μετά την διαφήμισή. Αρχισε να ουρλιάζει από την στιγμή που πήγε στον παιδικό σταθμό. Οταν είδα να μου κάνει αυτό το πράγμα στο σπίτι απ ευθειας το συζήτησα με την παιδαγωγό της και μου ειπε ότι ίσως αντιγράφει κάποια παιδιά που το έκαναν εκεί. Η ίδια πρέπει να κατάλαβε πως αυτός ο τρόπος είναι ο τρόπος για να διεκδικεί κάτι και το συνέχισε στο σπίτι. Αυτό που αναφέρω στην "αρχή δουλεψε" όντως αδιαφορούσα και κάποια στιγμή η μικρή σταματούσε. Αλλα μετά έγινε πιο επίμονη. Μάλλον έκανα λάθος χειρισμό, γιατί πολλές φορές αδιαφορούσα για την ίδια αλλά έπερνα τον μικρό και παίζαμε και όντως η ίδια εξαγριωνόταν περισσότερο.

Θα προσπαθήσω να εφαρμόσω όσα μου γράφει αναλυτικά η Μαρία και θα σας ενημέρώσω για τα αποτελέσματα.

Απλά αναρρωτιέμαι αν τα παιδιά των 2,5 χρονων έχουν αρκετή μνήμη ώστε να "θυμουνται' την "τιμωρία" και το αποτέλεσμά της. Γιατί το λέω αυτό? Γιατί η μικρή επαναλαμβάνει κάθε μέρα τα ίδια πράγματα χωρίς να θυμάται αν γι αυτό έχει τιμωρήθεί ή όχι.

 

Σας υπερ ευχαριστώ!!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου Λίτσα! ελπίζω να μή σε κούρασα με τα μακροσκελή πόστ μου

 

Για την ερώτησή σου για την μνήμη των παιδιών σε ηλικία 2,5 , θα σου πώ ότι ναί μιά χαρά θυμούνται πιό πράγμα είναι ανεπιθύμητο και πιό όχι,...

 

όμως το θέμα δεν είναι να θυμηθούν την "τιμωρία", αλλά να θυμηθούν ότι αυτα θα χάσουν αν επιλέξουν κάτι, ενώ με κάτι άλλο θα κερδίσουν.

 

μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, πρέπει να της θυμίζετε που και πού, τί θα κερδίσει εάν κάνει αυτό που θέλετε. Εάν δεν την ενδιαφέρει τίποτα απο τα πράγματα αυτά που ενδεχωμένος θα της πείτε, τότε δεν χρειάζεται το θέμα περεταίρω συζήτηση. Απλώς θα χάσει αυτό που έχει συμφωνηθεί/ειπωθεί απο πρίν. Χωρίς φανφάρες .

 

τα παιδιά σε αυτή την ηλικία απλώς θέλουν πολύ επανάληψη, κάθε μέρα στις διαδικασίες αυτές έτσι ώστε να τις εμπαιδώσουν. Δεν μαθαίνουν κάτι με την πρώτη φορά, είναι ανάγκη να γίνεται αυτό συχνά, για μεγάλο διάστημα,.... μιάς και όλα αυτά είναι διαπαιδαγώγηση, όχι απλώς μια στεγνή μάθηση.. .....

[Λίτσα]

Γειά σου Μαρία!

Φυσικά και δεν με κούρασες με τις συμβουλές σου ίσα ίσα με βοήθησες πάρα πολύ. ειναι δύο μέρες που και εγώ και ο σύζυγός μου "προσπαθούμε" να εφαρμόσουμε τα παραπανω και νομίζω πως τα πάμε καλά. Ηδη η μικρή έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι το ΔΕΝ πχ ΕΧΩ, ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΩΡΑ DVD κτλ αλλά σε αντάλλαγμα μπορούμε να :ζωγραφίσουμε, να παίξουμε με την πλαστελίνη κτλ

Νομίζω ότι το κυριότερο λάθος μου ήταν ότι όταν της απαγόρευα κάτι και την αγνοούσα ταυτόχρονα έπερνα τον μικρό αγκαλία και επαιζα μαζί του. Δεν είχα καταλάβει ότι αυτό την εκνευριζε περισσότερο και έμενε στο περιθώριο.

Η ίδια έχει αρχίσει να ζητάει κάτι ευγενικά και βέβαια τότε την κάνω το χατήρι.

Σ ευχαριστώ Μαρία πάρα πολυ.......

Θα ενημερώσω για εξελίξεις στο συγκεκριμένο θέμα.

Μια τελευταία μού ερώτηση είναι ότι από το νέο έτος η μικρή θα αλλάξει παιδικό σταθμό. Εγώ ήδη την έχω προετοιμάσει λέγοντάς της ότι θα πάει στο μεγάλο σχολείο και θα βρει νέους φίλους αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω αν μου ζητάει επίμονα γυρίσει πίσω στο παλιό της σχολείο?

Με ποιο τρόπο πρέπει να το χειριστώ αυτό το λεπτό θέμα?

Πόσο θα την επηρρεάσει στην ψυχολογία της?

 

Περιμένω με αγωνία......

[Μαρια Στυλιανακη]

δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω αν μου ζητάει επίμονα γυρίσει πίσω στο παλιό της σχολείο?

όταν αυτό είναι στο στάδιο της προσαρμογής στο νέο παιδικό, τότε μπορείς να πείς

"αν θέλεις μπορούμε μιά μέρα να πάμε να χαιρετίσουμε την παλιά σου δασκάλα και να δούμε τι κάνει το σχολείο σου"

ανάλογα με το εάν οι φίλοι της είναι ακόμα εκεί ή όχι μπορείς να πείς

"θα είναι και κάποιοι απο τους παλιούς σου φίλους εκεί" ή "και άλλοι σου φίλοι πήγαν σε νέο σχολείο"

 

"δώσε μια ευκαιρία στους νέους σου φίλους και στο νέο σχολείο για να δείς πώς είναι"

 

δεν είναι κακό να εκφράσουν ότι τους λείπει το παλιό σχολείο.

Εάν δεν συνοδεύονται τα παράπονα απο καθημερινό κλάμα ακόμα και μετά απο μερικές εβδομάδες και παρατηρήσεις απο την δασκάλα πχ ότι δυσκολεύεται με τους νέους της φίλους τότε δεν υπάρχει άμεσος λόγος για ανησυχία..

ίσα ίσα είναι καλό να τα συζητάτε αυτά για να μπορέσει να εκφράσει την λύπη της για αυτή την αλλαγή/αποχωρισμό.

[Λίτσα]

Μαρια καλημέρα!

 

Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω ιδιαιτέρως γιατί με βοήθησες σε αυτή την δύσκολη μεταβατική περίοδο της κόρης μου.

εχω πολυ καλά νέα να σας γράψω. Η μικρή προσαρμόστηκε πολυ εύκολα στο καινούριο της περιβαλλον (ενταξει μια δυο φορές έκλαψε όταν την άφησα αλλά αυτό ήταν όλο και είχε ηρεμήσει τα επόμενα δέκα λεπτα που επικοινώνησα με τις δασκάλες της.) Και αυτομάτως σταμάτησε να κάνει ότι με προβλημάτηζε όλο το προηγούμενο διάστημα. Δηλαδή απο τότε δεν έχει πέσει κάτω να χτυπιέται όταν διεκδικεί κάτι αλλά το ζητάει ευγενικά και ανάλογα με το τι θέλει η απάντηση ειναι ή αρνητική ή θετική. Άρχισε όμως να αντιλαμβάνεται και το όχι. Έχω όμως και την αίσθηση ότι η μικρή αντέγραφε συμπεριφορές αλλων παιδιων τις οποιες τις εφάρμοζε και στο σπίτι. Ισως επειδή ο παλιο παιδικός είχε και βρέφη μέσα και γι αυτό ειχαμε τα παρατράγουδα. Τώρα ειμαστε σε κανονικό παιδικό σταθμο και η πρόοδός της είναι ιλιγγιώδης. Ξεπεράσαμα και το θέμα των ρουχων και γενικότερα της κόντρας και της άρνησης.

Θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω το εξής:

Αν με την παγερή αδιαφορία ή με την "τιμωρία" απώλεια προνομίων που σε εμάς όταν η σκανδαλιά ήταν πολύ μεγάλη και άξια τιμωρίας δηλ αν προσπαθουσε να χτυπήσει ή να σπρωξει τον αδερφό της ήταν θα σε βγάλω τιμωρία έξω στο μπαλκόνι, έβλαψα ή εξακολουθώ να βλάτπω τον ψυχικό της κόσμο. Και αυτό στο ρωτάω γιατί σε κάποιο άλλο φορουμ που ανέφερα τα παραπάνω κατέκριναν όλη την συμπεριφορά μου λέγοντας ότι τρομοκρατώ το παιδί κτλ.

Διευκρινίζοντας τα παραπάνω είναι ότι είχα καταλήξει σε αυτό το σημείο μονο όταν υπήρχει ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ και μεγάλο ΠΡΟΒΛΗΜΑ και όχι με το παραμικρό.

Σε ευχαριστώ ξανά για την πολύτιμη βοήθειά σου!

[Μαρια Στυλιανακη]

Αν με την παγερή αδιαφορία ή με την "τιμωρία" απώλεια προνομίων που σε εμάς όταν η σκανδαλιά ήταν πολύ μεγάλη και άξια τιμωρίας δηλ αν προσπαθουσε να χτυπήσει ή να σπρωξει τον αδερφό της ήταν θα σε βγάλω τιμωρία έξω στο μπαλκόνι, έβλαψα ή εξακολουθώ να βλάτπω τον ψυχικό της κόσμο.

 

άλλο η παγερή αδιαφορία και άλλο η τιμωρία.

 

το δεύτερο- τιμωρία στο μπαλκόνι είναι απειλή. είναι μία απειλή που περιέχει τον φόβο. (μπαλκόνι - κανείς - σκοτάδι - κίνδυνος)

 

(απο τον φόβο ξεκινούν μετά τα ψέμματα όταν εχουν κάνει καταλάθος κάποια ζημιά)

 

Η παγερή αδιαφορία οδηγεί σε θυμό του παιδιού και επανάληψη της ίδιας συμπεριφοράς αυτή τη φορά σαν αντίδραση.

 

Η καλύτερη μέθοδος είναι με τρυφερή φωνή να την οδηγήσεις σε κάτι άλλο.

 

Φαντάσου ότι κάνεις εσύ κάποιο λάθος. Θα ήθελες κάποιος να σε καθοδηγήσει και να σου πεί "πω πω - μπερδεύτηκες - κοίτα αυτό είναι το σωστό - έλα να το κάνουμε μαζί για να το μάθεις"

 

ή θα ήθελες να σου πεί "τι? πήγαινε στο μπαλκόνι πχ ή " ή να μη σου μιλήσει καθόλου. θα νιώσεις ενοχή στο πρώτο και στο δεύτερο θυμό.

(η ενοχή οδηγεί σε μειωμένη αυτοπεποίθηση = εχω κανει κατι κακο = ειμαι κακος =οτι κανω ειναι κακο)

 

Άρα - ότι περίεργο/επικίνδυνο και να κάνει - είναι απλώς ένα λάθος. Τα παιδιά κάνουν πολλά .... πολλάααα... λάθη. αυτό είναι ο τρόπος που όλα μεγαλώνουν.

Εάν σε κάθε τους λάθος, νιώθουν ένοχα, φόβο ή θυμό - τότε δεν θα μάθουν με παραγωγικό τρόπο απο τα λάθη τους.

 

Και αν θυμώσεις δεν είναι κακό να το πείς - αλλά μπορείς να το πείς και χωρίς να αναφέρεις κάποια τιμωρία/απειλή ή με παγερή αδιαφορία. "θύμωσα τώρα" ή "στεναχωρήθηκα πολύ" φοβήθηκα πολύ με αυτό που έκανες"

αυτό το καταλαβαίνουν πολύ καλά τα παιδιά όταν είναι ειλικρινές εντελώς.

έίναι σημαντικό να ξέρουν το (συναισθηματικό) αποτέλεσμα των πράξεών τους.

 

αυτά στα γρήγορα, καλη επιτυχία στην εφαρμογή!

[Μαρια Στυλιανακη]

θα ήθελα να συμπληρώσω επίσης ότι όταν είναι κάτι όπως είπες επικίνδυνο

απλώς ο τόνος της φωνής (όχι η ένταση )είναι απαραίτητο να περνάει την φόρτιση.

Δεν είναι η τιμωρία που κάνει την διαφορά.

Τα παιδιά σοκαρίζονται πολύ και φτάνει αυτό για να καταλάβουν ότι έκαναν κάτι πολύ "κακό".

 

νομίζω ότι πολλοί γονείς καταφεύγουν στην απειλή "τιμωρία" επειδή είναι το μόνο που λειτουργεί άμεσα και γρηγορα και δείχνει να οριοθετεί αμέσως ένα παιδί.

 

όμως ο φόβος που προκαλεί, στο μέλλον θα δημιουργήσει αντιπαλότητα και εχθρικότητα - μιάς και το παιδί θα εστιάσει/εστιάζει στο δυσάρεστο συναίσθημα που του προκλήθηκε απο την τιμωρία, αντί να εστιάσει σε πιθανή θετική εκβαση που μπορεί να μάθει.

 

απο την εμπειρία μου έχω δεί ότι τα παιδιά μαθαίνουν και αυτά με την σειρά τους ύστερα, να τιμωρούν τους γονείς τους με τον τρόπο τους. (έχουν αυτά τρόπους) και μετά το θέμα γίνεται το ποιός έχει περισσότερη ισχύ για να τιμωρήσει πιό πολύ.

 

φαντάσου αυτό σε ένα παιδί - έφηβο αργότερα... δεν θα έχει τελειωμό...

και χάνεται η σχέση "συμμαχίας" που μπορεί να έχει ο γονιός έτσι ώστε να στηρίζει το παιδί του.

 

καταλαβαίνω όμως ότι ο καθένας έχει το όριό του, και ένα παιδί μπορεί να ξέρει ακριβώς πως να επαναλάβει 10 φορές το ίδιο πράγμα μεχρι να χάσει πλέον ο γονιός το κουράγιο του να μιλάει ευγενικά....

 

χρειάζεται πολύ μεγάλη δόση συνειδητότητας εκείνη τη στιγμή, για να θυμηθεί ο γονιός, ότι το παιδί του δεν ξέρει ακόμα το πως το γιατί το πότε πρέπει να φερθεί και τί είναι ωραίο....

 

όταν όμως καταφέρει ο γονιός να κρατήσει την ψυχραιμία του να μήν "παρασυρθεί" απο τον δικο του θυμό που δεν τον ακούει το παιδί του που επαναλαμβάνονει μία ανεπιθύμητη συμπεριφορά τότε το παιδί θα καταλάβει ότι όσες φορές και να κάνει κάτι, πάντα ο γονιός του θα του πεί τι είναι το σωστό, και θα του πεί στοπ όταν κάνει κάτι ανεπιθύμητο, μια μέρα απλώς θα το καταλάβει.

 

Αυτό είναι που φοβούνται νομίζω οι γονείς - ότι αν δεν του δώσουν μεγάλη τιμωρία με απειλή απο κάτι που τα φοβίζει

(ή η απειλή του ότι θα χάσουν τα παιχνίδια τους ή ότι δεν θα πάνε να παίξουν την επόμενη μέρα με τους φίλους τους κτλ)

ότι τότε δεν θα καταλάβει που είναι το όριο.

 

όμως είναι ένας ανεπιβεβαίωτος φόβος - δεν ισχύει...!

Τα παιδιά καταλαβαίνουν,... απλώς δεν καταλαβαίνουν με την πρώτη μέρα. Χρειάζεται καιρός, χρειάζονται μήνες.

Σκέψου μόνο πόσο καιρό κάνουμε εμείς να μάθουμε να κάνουμε καλές σχέσεις πχ - το πόσα λάθη κάνουμε και κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε (μέσα απο συζητήσεις πχ) και διορθωνουμε τον εαυτό μας.

Φαντάσου, σε κάθε επαναλαμβανόμενο λάθος τότε να μας τιμωρεί ο σύντροφός μας απειλώντας μας με κάτι αντί να μας το λέει πχ. .....

 

εγώ πάντως προτιμώ την συζήτηση!

 

α - στο παράδειγμα ότι σπρώχνει τον αδερφό της είναι καλό να συμπληρώνεις

"προσέχουμε τους άλλους" (όχι μόνο δηλαδη τον αδερφό της)

αυτό θα αποφορτίσει και την ενδεχόμενη φυσική ζήλια που υπάρχει.

δηλαδή όχι επειδή είναι αδερφός της πρέπει να προσέχει (κάτι που ίσως δεν την ενδιαφέρει κιόλας και ίσως επίτηδες το κάνει στον αδερφό της) αλλά γενικά.

κοινώς - όπως αντιδράς όταν το κάνει στον αδερφό της, πρέπει να αντιδράς και όταν το κάνει σε οποιοδήποτε παιδί.

[Μαρια Στυλιανακη]

και κάτι άλλο ΄(σύντομο )

εάν θέλεις να την πείσεις να κάνει κάτι το οποίο δεν θέλει χωρίς να χρειαστεί να την "απειλήσεις" ότι κάτι θα γίνει δυσάρεστο -

 

κάνε αυτό -

 

- το να αφαιρεθεί ένα παιχνίδι μπορεί να γίνει με συζήτηση σαν να κάνεις κάποιο παζάρι -

"αν όμως τώρα δεν θέλεις να πάς για ύπνο, μπορεί αύριο όμως το κουκλόσπιτο να πρέπει να μπεί στην ντουλάπα για μία μέρα..."

μπορεί να πεί "ναι". Θα πρέπει να το δεχτείς.

δοκίμασέ το - και να είσαι συνεπής - . Αν λοιπόν θέλει να παίξει με το κουκλόσπιτο την επόμενη μέρα ΔΕΝ θα μπορεί να το έχει αφού η ίδια το συμφώνησε.

Θα της πείς κατευθείαν " εσύ μου είπες ότι συμφωνείς. .. το μετάνιωσες ? χμ... την επόμενη φορά θα μου πείς να μήν μπεί στην ντουλάπα το κουκλόσπιτο, και θα πάς για ύπνο όταν σου πω, και έτσι θα παίξεις με όποιο παιχνίδι θέλεις το πρωί !!!"

 

Τότε αυτό παύει να είναι "απειλη" ή "τιμωρία" η παιχνίδι ισχύος - γίνεται απλώς μία δίκαιη διαπραγμάτευση.

 

έχω γράψει πολλά... είναι όμως και πολύ λεπτές οι ισορροπίες, για αυτό προσπαθώ να τα εξηγώ όσο πιό αναλυτικά γίνεται...

[gini]

Mαρία, είναι πραγματικά πολύ ωραία και χρήσιμα αυτά που γράφεις!

Νομίζω ότι θα έπρεπε να γράψεις ένα σχετικό βιβλίο (αν δεν το έχεις κάνει ήδη)!

[Λίτσα]

Ax Mαρία μου δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με βοήθησες.

Ξέρεις όλα όσα λέγονται και γράφονται είναι όλα καλά αλλά στην πράξη και στην εφαρμογή τους είναι πολυ δύσκολα.

Σίγουρα έχεις απόλυτο δίκιο αυτό με τον φόβο. Δεν τον ειχα σκεφτεί ποτέ από αυτή την πλευρά. και κυριως δεν ειχα σκεφτεί ότι θα ξεκινήσει να λεει ψεμματα γι αυτο το λόγο.

Πράγματι τις τελευταίες μέρες αν κάνει κάτι πχ μια ζημιά έρχεται και λεει ότι το έκανε πχ ο αδερφός της ή κάποιος αλλος εκτος απο αυτήν. Δεν μπορούσα να το συνδέσω έτσι. Το ότι δηλαδή φοβάται να μου πει την αλήθεια. Βέβαια η τιμωρία του μπαλκονιού δεν έγινε ποτέ ούτε της το ειπα πολλές φορές απλά στα μεγάλα ζόρια. Ελπίζω να μην της έχω προξενήσει κακό στον ψυχικό της κόσμο και σε λιγο να το ξεχάσει. (γιατί έχω καταλάβει ότι τα παιδιά ξεχνάνε και πολυ γρήγορα).

Σε αυτή την φάση που μου λεει ψέματα εγώ πως πρέπει να αντιδράσω?

Ως συνήθως της λεω με ήρεμο τρόπο ότι νομίζω πως αυτή τη ζημιά δεν την έκανε ο αδερφός της αλλά η ίδια και να μην το ξανακάνει.

Προσπαθώ να είμαι πολυ κοντά στα παιδια μου αλλά η κουραση ίσως ειναι αυτη που πολλές φορές μας κάνει να θέλουμε άμεσα και γρήγορα αποτελέσματα.

Η μέθοδος που αναφέρεις στο να οδηγήσεις σε κάτι αλλο το παιδί είναι όντως πολύ καλη . Χθες το βράδυ η μικρή δεν ήθελε να κοιμηθεί και περιφερόταν στο σπίτι. Εγώ ειχα ξαπλώσει και διάβαζα κάποια στιγμη την ειδα να έρχεται στο κρεββάτι μου, πριν προλάβει να μου πει οτιδήποτε της λεω "ήρθες για να μου πεις καληνύχτα και να πας στο κρεββάτι σου?" Εκείνη κοντοστάθηκε και μετά ήρθε με φίλησε και πήγε στο δωμάτιο της και κοιμήθηκε ήσυχα σαν αγγελούδι. Εννοιωσα μια γαλήνη όταν το είδα αυτο απλά το να ξεγελασεις ένα παιδί δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και όταν εφαρμόζεις αυτή τη μέθοδο συνεχει το παιδί την αντιλαμβάνεται και μετά δεν "ξεγελιέται" απλα επιμενει.

[Μαρια Στυλιανακη]

σε ευχαριστώ,.. μόνο δε μου φτανει ο χρόνος για κατι τετοιο, αλλα μου αρκεί και που τα γραφω εδω !!!

Καποια στιγμή (χεχε όταν συνταξιοδοτηθώ) ίσως έχω περισσότερο χρόνο να τα ταξινομήσω και να πάω σε εκδότη . Αλλά τέλος πάντως για τους γονείς καλύτερα να είναι στο ίντερνετ - έτσι δεν χρειάζεται να αγοράσουν βιβλία .

[ΜΑΡΥ.Τ]

Αν έπιασε το κόλπο Λίτσα είσαι πολύ τυχερή!!

Εμένα ο Αναστάσης θα μου έλεγε: όχι! απλώς ήρθα να παίξουμε

 

Μαρία ξανασκέψου το για το βιβλίο!!! Εμάς όλους θα μας έχεις φανατικούς οπαδούς σου!!!!!!!

[ΣΟΦΙΑ]

Ax Mαρία.....

 

Ax Mαρία μου .....

 

Από ότι κατάλαβες έχεις γίνει η ''Αχ Μαρία Στυλιανάκη'' μας που μας ανακουφίζεις με τις απαντήσεις σου!!

[Μαρια Στυλιανακη]

HHAHHAH γέλασα πολύ με το Αχ Μαρία!!!

λοιπόν για τα ψέμματα

 

σαν να στο έλεγε ο σύντροφός σου.

 

"ναι ? μήπως δεν είναι αλήθεια αυτό που μου λές ? γιατί νομίζω ότι δεν είναι έτσι... αν το έκανες εσύ, δεν πειράζει... θα το καθαρίσουμε μαζί. αν έσπασε κάτι - θα πάρουμε άλλο ή δεν πειράζει που έσπασε. καμιά φορά χαλάνε τα πράγματα"

 

είναι οπωσδήποτε απαραίτητο να μήν υπάρχει καμία κύρωση που να προκαλεί φόβο. γιατί αλλιώς φυσικό είναι να μήν πεί κάτι απο φόβο ότι θα τιμωρηθεί.

εκείνη τη στιγμή δηλαδή δεν πρέπει να θυμώσεις. πρέπει να εκτιμήσεις ότι ακόμα και με τη δική σου προτροπή, θα σου πεί την αλήθεια στο τέλος.

τότε θα της δώσεις φιλάκι και θα την παρηγορήσεις κιόλας που αγχώθηκε.

 

(γιατί προφανώς αγχώθηκε, για να έρθει να σου πεί κάτι που έγινε )

 

δεν φταίει εκείνη που λέει ψέμματα λογικό είναι να θέλει να αποφύγει τιμωρία που την φοβάται.

 

πρέπει να ξέρει ότι ότι και να γίνει - και λάθος να κάνει - ότι μπορεί να στραφεί σε σένα για να την βοηθήσεις.

 

(αυτο το θέμα σηκώνει ΑΛΛΗ συζήτηση τεράστια - για την υποπροστατευτικότητα και την υπερπροστατευτικότητα,.. το έχω ξανααναφέρει και πρέπει οπωσδήποτε να γράψω και για αυτό.)

 

για τον Αναστάση -

"όχι! απλώς ήρθα να παίξουμε"

απάντηση -

"ναι? αφού τώρα δεν είναι ώρα για παιχνίδι - μπερδεύτηκες ε? .. να έρθω να σου δώσω φιλάκι στο κρεβάτι σου ή θα πας μόνος σου ? " εντελώς ουδέτερα.

έχει και να επιλέξει (για να δούμε αυτό θα δουλέψει ? )