Χτύπησε...γιατίιιιιιιι;;;

[MARGIO]

Περαστικούλια σας Alcyon και ελπίζω ποτέ ξανά να μην περάσετε την ίδια αγωνία!!!

Τα φιλιά μου στη μικρούλα σου!!

[alcyon]

Όλα τα μικρά είναι καλά από ψυχολογική άποψη. Θυμούνται βέβαια και λένε περί νοσοκομείου, προσοχής στις πόρτες κτλ. Αλλά κατά τα άλλα παίζουν μια χαρά πλέον.

 

Το δαχτυλάκι της μικρής έχει μόνο κατί σαν αίμα γύρω γύρω από το νύχι. Φτηνά τη γλυτώσαμε!

 

Να είστε όλες καλά! Είστε πολύ καλές και με έχετε συγκινήσει με το ενδιαφέρον σας! Σας ευχαριστώ πολύ !!!!!

[mamakoula]

Περαστικά σας!Εύχομαι σήμερα να είστε τελείως καλά και η μικρούλα να έχει ξεχάσει τον πόνο τον χθεσινό.Υπομονή. Δυστυχώς τέτοια ατυχηματάκια μάλλον είναι αναπόφευκτα για όλα τα παιδάκια!!

[ANABELA]

αχ αλκυον περαστικα στο κοριτσακι σου.με συγκινησες.

αχ γλυκεια μανουλα!

[th@lia]

Το προλαβα στο τελος!!Ευτχως ολα καλα!!!!Περαστικα σας!!Περισσοτερο σε σενα γιατι τα παιδια φανταζομαι το ξεχασαν κιολας!!!!

[ΚατερίναΒ]

Τελικά ποιος πονάει πιο πολύ, τα μικρά όταν χτυπάμε, ή εμείς όταν τα βλέπουμε να πονάνε?

[kallisto]

Περαστικούλια σας alcyon!! Πάθαμε κιι εμείς κάτι παρόμοιο με τη μπεμπούλα την Κυριακή αλλα σε πολυ μικρότερο βαθμό.... Εγώ παρολ'αυτά έκλαιγα και φώναζα πόση ώρα.... Τελοσπάντων, όπως είπε και η vickypap, αυτά δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε.....

[NANA]

ΑΧ ΑΥΤΕΣ οι πορτες. Το Καλοκαίρι έκλεισε το δαχτυλάκι της (δείκτη) η μικρή μου (1 χρονών τότε) στην καγκελόπορτα του μπαλκονιού στο χωριό με αποτέλεσμα να μαυρίσει και να βγει καινούριο νυχάκι.

 

Την Κυριακή καταλαθος της έκλεισα εγώ το μικρό δαχτυλάκι στην θωρακισμένη. Απλά την τράβηξα να κλείσει μόνη της και δεν είδα ότι από πίσω μου το μωρό κρατιόταν από τον μεντεσέ για να κατεβεί το σκαλοπατακι. Άλλες φορές σε δευτερόλεπτα βρίσκεται στον κήπο για να δει τον σκύλο. Έφαγα μεγάλη φρίκη. Δεν ήταν εσωτερική πόρτα για να την ανοίξω αμέσως ήταν εξώπορτα και μάλιστα θωρακισμένη. Θηρίο ολόκληρο, 300 κιλών. Και έπρεπε να ψάξω στην τσανταρα μου με τις 100 δικές και τα 100 κλειδιά το κατάλληλο. Τα δευτερόλεπτα περνουσαν βασανιστηκα ενώ το μικρούλη τσίριζε απο τον πονο και η αδερφή της έκλαιγε. Βρήκα σχετικα γρηγορα ευτυχως το κλειδί και άνοιξα. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα μπορεί να παρακάλεσα την Παναγία 1000 φορές. Τελικά της είχε κλείσει μόνο την πέτσα με αποτέλεσμα να φουσκώσει το δάχτυλο. Της το έβαλα κάτω από κρύο νερό και μετά της έβαλα celestoderm. Ήμασταν τρομερά τυχεροί γιατί αν έκλεινε κόκαλο θα το έσπανε σίγουρα. Διαπίστωσα ότι το κουνάει κανονικά και ότι μετά τον ύπνο που έκανε από το κλάμα το δάχτυλο καλυτέρεψε και την άλλη μέρα ήταν σχεδόν καλά. Έπιασαν οι προσευχές μου ευτυχώς.

 

Κάπου θα υπάρχει ένα topic πρώτων βοηθειών για τέτοιες περιπτώσεις αλλά δεν ξέρω που. Διαφορετικά να το ανοίξουμε ώστε να ξέρουμε ποτέ οφέλη το κρύο νερό πότε ο πάγος πότε κάνουν κακό κλπ.

[alcyon]

Τελικά ποιος πονάει πιο πολύ, τα μικρά όταν χτυπάμε, ή εμείς όταν τα βλέπουμε να πονάνε?

 

Αυτά πονάνε σωματικά... εμάς πονάει η ψυχή μας και στην πραγματικότητα το βιώνουμε ίσως πολλαπλά!!! (Μας έχει παγιδέψει η φύση μας για τα καλά!!!)

 

Όπως είπα και παραπάνω...... αν συμβεί κάτι αντίστοιχο σε μας δε θα μας πειράξει τόσο γιατί ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε και γνωρίζουμε πως να αξιολογήσουμε τον πόνο και τι να κάνουμε. Στα παιδιά μας, είναι πιο δύσκολο να συγκρατηθούμε γιατί δεν ξέρουμε ΠΟΣΟ πονάνε, ούτε τι ακριβώς νιώθουν, οπότε υποθέτουμε το χειρότερο...(συνήθως για να λάβουμε τα μέτρα μας, να μην υποτιμήσουμε τη ζημιά). Επείσης λόγω της απειρίας τους τα βιώνουν πολύ διαφορετικά και εμείς δε θυμόμαστε τέτοιες εμπειρίες λόγω της τότε μικρής μας ηλικίας.