Η ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΕΞΩΣΧΟΛΙΚΑ

[τυχερή]

Καλημέρα σε όλες. Έχω μία κόρη 17 και μία 6 χρονών. Όταν η μεγάλη κόρη ήταν μικρούλα και ήθελα να της προσφέρω όλο τον κόσμο σαν καινούργια μαμά κι εγώ, πίστευα ότι το να άρχιζε νωρίς να μαθαίνει πράγματα θα την έκανε εξυπνότερη, αποδοτικότερη, και θα την βοηθούσε αργότερα στη ζωή. Έτσι άρχισα να έχω δασκάλα στο σπίτι για Αγγλικά (μόνο προφορικά και μέσα από το παιχνίδι πάντα), αργότερα φροντιστήριο με εντατικά το καλοκαίρι για να προλάβει τις τάξεις και να δώσει για τα διπλώματα και τα παπλώματα πριν το Λύκειο, μιά ποικιλία από μπαλέτα, κολύμβηση και ρυθμική που το ένα διαδεχόταν το άλλο και πάει λέγοντας. Σήμερα που είναι στη β Λυκείου και βλέπω τι τραβάνε τα παιδιά της ηλικίας της για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα και να βρουν μία θέση στο Πανεπιστήμιο έχω πραγματικά μετανοιώσει που της στέρησα το πιο πολύτιμο αγαθό των παιδικών της χρόνων. ΤΗΝ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ. Τα παιδιά στις τρυφερές ηλικίες πρέπει να παίζουν, να κάθονται στο σπίτι τους και να ξεκουράζονται όχι να μπαινουν σε ένα αγώνα δρόμου σχολείου, αγγλικών, μπαλέτου και πάει λέγοντας. Πιστέψτε με ότι βλέπω την μεγάλη μου ένα ράκος από κούραση και ΄την μικρή μου που πηγαίνει σε ολοήμερο και σχολάει στις 3.30 το μεσημέρι έχοντας να διαβάσει ένα κάρο πράγματα για την άλλη μέρα - και είναι μόνο πρώτη δημοτικού!!!- και τρελαίνομαι. Η ψυχική υγεία των παιδιών μας είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ.

[ΕΡΡΙΚΑ]

Συμφωνω απολυτα αν και ταπαιδια μου ειναι 3 και 2 χρονων ανησυχω πολυ με αυτα που ακουω απο τους συναδελφους μου .οι δασκαλοι φορτωνουν τα παιδια τους υπερβολικα . καθε μερα ενα παιδι τριτης δημοτικου δαπανα γυρω στις 3 ωρες καθημερινα στο σπιτι για διαβασμα ποτε θα παιξει το παιδι αυτο και ποτε θα δει τους γονεις του? Φταιμε βεβαια και εμεις οι γονεις που μπαινουμε στην διαδικασια να διαβασουμε εμεις το παιδι με τετοιο τροπο ωστε να ειναι αριστο και οχι να διαβαζει τα μαθηματα του οπως μπορει εκεινο με ολες τις αδυναμιες που τυχον εχει. δεν εννοω να αδιαφορουμε για τη σχολικη του δραστηριοτητα αλλα αλλο να το βοηθαμε στο διαβασμα και αλλο να του κανουμε εμεις τις ασκησεις μονο και μονο για να μη παει αδιαβαστο .Πως θα δωσουμε στο δασκαλο να καταλαβει τις πραγματικες δυνατοτητες και αδυναμιες του παιδιου μας ωστε να το βοηθησει και να μη το φορτωνει απλα.

[Belfaccino]

Κι εγώ συμφωνώ ότι θα πρέπει να βρούμε ένα μέτρο, σχετικά με τις δραστηριότητες των παιδιών.

Δεν είναι δυνατόν το παιδί να γυρνά από το σχολείο στην Α' δημοτικού, να διαβάζει και να τρέχει δεξιά και αριστερά μέχρι αργά το βράδυ.

Πρέπει να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί.

 

Ο γιους μου, 7.5 ετών, αρνείται να πηγαίνει σε οποιαδήποτε δρασητιότητα. Είχαμε ξεκινήσει πέρυσι κάποιες και σιγά-σιγά τις απέρριψε και δήλωσε ότι ήθελε να μείνει σπίτι λίγο και να παίξει και ότι προτιμούσε να πηγαίνει στην παιδική χαρά να παίξει με τους φίλους του.

 

Εχω φίλες που τα παιδιά τους ασχολούνται με πολλές δραστηριότητες την εβδομάδα. Η διαφορά είναι ότι τα παιδιά αυτά θέλουν να πηγαίνουν σε αυτές τις δραστηριότητες και δεν τα πιέζουν οι γονείς τους.

 

Οπότε, όπως ο κάθε ενήλικας είναι διαφορετικός στο χαρακτήρα, το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά μας.

 

Αν δούμε ότι βλέπουν τη δραστηριότητα σαν κάτι που τους επιβάλλεται και που "πρέπει" να γίνει, τότε η δραστηριότητα έχει χάσει το νόημά της... δεν είναι πια "δημιουργική απασχόληση", αλλά καταναγαστική εργασία.

 

Συνήθως οι σύλλογοι γονέων οργανώνουν κάποιες δραστηριότητες στα σχολεία τις απογευματινές ώρες και είναι σε λογικές ώρες και το πολύ 2 φορές την εβδομάδα.

 

Στο ιδιωτικό σχολείο άκουγα μια συζήτηση μεταξύ 2 μητέρων που περιέγραφαν τις δραστηριότητες των παιδιών τους και είχα φρικάρει! Της μίας η κόρη (7 ετών) φεύγει κατευθείαν από το σχολείο στις 4μμ και πηγαίνει στην Αθήνα για θεατρικές τέχνες και μετά μπαλέτο και επιστρέφει σπίτι στις 9.30μμ, όπου πρέπει να κάνει τις εργασίες του σχολείου και να φάει πριν κοιμηθεί.

Την άλλη μέρα, φεύγει από το σχολείο και πηγαίνει για συγχρονικό μπαλέτο σε πισίνα και μετά έχει Αγγλικά και τελειώνει πάλι στις 9μμ.... επιμένει ότι το παιδί της επιδιώκει αυτές τις δραστηριότητες... τι να πω... μπορει να είναι κι έτσι. Μπορεί, όμως, και το παιδί να μην έχει μάθει να απασχολείται δημιουργικά και στο σπίτι σε πιο χαλαρό και ήπιο ρυθμό.

 

Δεν ξέρω, πάντως... "παν μέτρον άριστον".