επιβράβευση με μέτρο

[euapap]

Ακουγα στο ραδιόφωνο μια ψυχολόγο, που μεταξύ άλλων ενδιαφέροντων πραγμάτων είπε και ότι καλό θα είναι η επιβραβευση και η τιμωρία να δίνονται όπως η αντιβίωση: με μέτρο.

 

Με έβαλε σε σκέψεις η παραπάνω κουβέντα της. Οχι για την τιμωρία και τα "όχι" που ως γνωστόν "μέτρον άριστον", αλλά για το μπράβο;

 

Εγω λέω πολλά μπράβο στην Αννα, επειδή κάνει αυτό που της λέω, επειδή δεν κάνει αυτό που της έχω απαγορεύσει και λέει "α-πα-πα", γενικά σε ό,τι κάνει και είναι αποδεχτό από μας, την επιβραβεύω. Οχι για πράγματα όπως το φαϊ, ο ύπνος κτλ. δηλαδή δεν της λέω "μπράβο που έφαγες όλο το φαί σου" αλλα δεν το κάνω μάλλον επειδή δεν είναι δύσκολη στο φαγητό και δε με ταλαιπωρεί.

 

Και το ερώτημά μου είναι το εξής: πού μπορεί να βλάψει η επιβραβευση, έστω και αν γίνεται εκτός μέτρου;

[Αικατερίνη]

Αυτό που συνηθίζω να λέω στους γονείς είναι να επιβραβεύουν τα παιδιά τους περισσότερο, παρά να τα τιμωρούν. Τόσο η τιμωρία (όχι βέβαια η σωματική) όσο και η επιβράβευση είναι τρόποι διαμόρφωσης της συμπεριφοράς του παιδιού. Με τη βοήθεια της τιμωρίας και της επιβράβευσης μπορούν να ενισχύσουν τις επιθυμητές συμπεριφορές και να μειώσουν τις ανεπιθύμητες. Αρκεί οι τιμωρίες και οι επιβραβεύσεις να είναι χρονικά συνδεόμενες, δηλαδή να έρχονται αμέσως μετά τη συμεριφοφορά, και να είναι και λογικά σχετικές με τη συμπεριφορά, δηλαδή, να είναι κάπως ανάλογες της συμπεριφοράς που θέλουμε να διαμορφώσουμε στο παιδί (πχ να μην επιβραβεύουμε με υπερβολή το 3χρονο παιδί επειδή απλά επειδή έφερε την τσάντα μας που του ζητήσαμε από το διπλανό δωμάτιο). Δηλαδή ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης αλλά και τις προηούμενες εμπειρίες και κατακτήσεις του παιδιού να προσαρμόζουμε τις επιβραβεύσεις μας.

 

Με άλλα λόγια, δεν είναι καλό να επιβραβεύουμε συνέχεια και για το παραμικρό το παιδί. Εδώ, βέβαια, παίζει ρόλο και η ηλικία του παιδιού, όσο μικρότερο είναι και ανακαλύπτει τον κόσμο, είναι απαραίτητη η συχνή επιβράβευση. Μεγαλώνοντας και εφόσον αρχίσει να έχει επιτυχίες και να αυξάνεται η αυτοπεποίθησή του, μπορούν οι γονείς να μην το επιβραβεύουν με το παραμικρό αλλά κυρίως όταν καταφέρνει κάτι νέο και σημαντικό για το παιδί.

 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην αρχή οι επιβραβεύσεις είναι απαραίτητες, μέχρι να αρχίσει το παιδί να νιώθει ότι τα καταφέρνει καλά και να παίρνει ουσιαστικά επιβράβευση από αυτή την ικανοποίηση ότι τα καταφέρνει. Να μη χρειάζεται πλέον την επιβράβευση των γονέων τόσο πολυ και για καθετι που κάνει.

 

Σε εκείνο το σημείο, αν οι γονείς εξακολουθούν να επιβραβεύουν το παιδί για το παραμικρό, θα νιώσει είτε ότι το κοροϊδεύουν ή ότι στην πραγματικότητα δεν αξίζει, δεν είναι ικανό. Δηλαδή αν οι γονείς συνεχίσουν να λένε μπράβο για πράγματα που το παιδί έχει καταφέρει εδώ και καιρό, το μπλοκάρουν να παει παρακάτω, το κάνουν να νιώθει ανίκανο, δεν του δείχνουν εμπιστοσύνη.

[Μαρια Στυλιανακη]

πάρα πολύ σωστά αυτά που έγραψε η Αικατερίνη......

 

Εάν ένα μεγαλύτερο παιδί (πχ 10 ετών) δεν είχε πάρει καθόλου επιβράβευση τα προηγούμενα χρόνια, σίγουρα στην αρχή θα χρειαστεί ένα διάστημα που να επιβραβευθεί περισσότερο και συστηματικά (όχι συνεχώς, αλλά σταθερά), έτσι ώστε να πάρει την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι τα καταφέρνει, - μιάς και στην ουσία διψάει για αυτήν αρχικά.

 

Αλλά εάν την έχει πάρει απο την αρχή αυτή την αίσθηση, τότε όσο μεγαλώνει δεν την έχει πλέον τόσο ανάγκη για να λειτουργεί με χαρά και δεξιότητα.

[Afroditi D]

Υπαρχει κ εδω αυτό το θέμα; Αλλού έγραψα