Η μπέμπα μου χειρουργήθηκε με συμφυτικό ειλεό συνεπεία της νεκρωτικής εντεροκολίτιδας από την οποία προσβλήθηκε σε ηλικία 6 ημερών.
Μετά το χειρουργείο νοσηλεύτηκε για ένα μήνα.Στη δική μας περίπτωση είχε γίνει κολοστομία.
Κάθε φορά που γινόταν η αλλαγή του σάκου παρακολουθούσα τη διαδικασία για να εξοικειωθώ εφόσον γνώριζα ότι θα φεύγαμε από το νοσοκομείο με το σάκο και θα επιστρέφαμε για τη σύγκλειση όταν το παιδί θα έφτανε τα 6 κιλά (περίπου σε 3 μήνες).
2-3 μέρες πριν φύγουμε ερχόταν ο αντιπρόσωπος της εταιρείας των σάκων για να μου δείξει πως γίνονται οι αλλαγές.Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν ενημερωμένος ή εξοικειωμένος με στομίες σε βρέφη...
Στη μικρή μου είχε τοποθετηθεί με 2ο χειρουργείο πλέγμα πάνω στο εντεράκι για να συγκρατείται.Ο αντιπρόσωπος νόμισε ότι ήταν κόπρανα ξεραμένα και προσπάθησε να το ξεκολλήσει .Σχεδόν το έσκισε,παρ'όλα αυτά οι γιατροί με καθησύχασαν ότι δεν πειράζει.
Όταν γυρίσαμε στο σπίτι και έμεινα πια αντιμέτωπη με την κατάσταση βρέθηκα σε απόγνωση.
Χρησιμοποιούσα μικρό σακουλάκι που έπρεπε να αλλάζεται καθημερινά.Οι μεγαλύτεροι σάκοι με βάση δεν εφάρμοζαν καλά επάνω της γιατί η περιοχή δεν είχε πολλή σάρκα,το μωρό ήταν αποστεωμένο σχεδόν.
Αυτό σε συνδιασμό με το γεγονός ότι ήμουν άπειρη μου δημιουργούσαν πολλά προβλήματα-τελευταία στιγμή πριν την εφαρμογή του σάκου έτρεχε λίγο υγρό με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζει το σακουλάκι και να έχει διαρροές.Το πετούσα και της έβαζα άλλο,ερεθίζοντας έτσι το δέρμα της με το αυτοκόλλητο.
Για την αλλαγή χρειάζονταν 2 άτομα-ένα να κρατάει το μωρό και το άλλο να καθαρίζει το έντερο πρώτα με φυσιολογικό ορό,μετά σκούπισμα με γάζες,και τέλος να τοποθετεί το σακουλάκι.Όμως το πρωί που έμπαινα στο δωμάτιό της και μύριζε γιατί ο σάκος είχε διαρροή,δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι παρά το γεγονός ότι ήμουν μόνη μου στο σπίτι.
Δεν μπορούσα να βρώ στα φαρμακεία τα μεγάλα μπουκάλια φυσιολογικού ορού που υπάρχουν στα νοσοκομεία,ούτε το στόμιο που τοποθετείται σε αυτά και διευκολύνει τις πλύσεις...Και οι μόνες αποστειρωμένες γάζες που έβρισκα ήταν σε κουτί συσκευασμένες μία μία,που σημαίνει πως έπρεπε να τις βγάζω από τα σακουλάκια τους για να τις έχω ανα πάσα στιγμή έτοιμες.Και φυσικά χρειαζόμουν μεγάλες ποσότητες...
Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο γαι τρείς μέρες (όχι εκεί που χειρουργήθηκε) πίστευα πως οι νοσηλεύτριες θα αναλάμβαναν τις αλλαγές αλλά διαπίστωσα πως καμία τους δεν ήξερε-κρατούσαν μόνο το μωρό και τα υπόλοιπα τα έκανα εγώ... Βέβαια στο συγκεκριμένο νοσοκομείο δεν υπήρχε παιδοχειρουργικό τμήμα...
Συνολικά την κράτησα μαζί μου 6 μέρες.Τις τελευταίες 2 περατήρησα κάποια ράμματα να φεύγουν,και το εντεράκι να έχει βγεί τόσο έξω ώστε δεν μπορούσα πια να εφαρμόσω εύκολα το άνοιγμα του σάκου... Είτε επειδή το πλέγμα δεν μπορούσε πιά να το συγκρατήσει,είτε επειδή η μικρή με τις κινήσεις της το έσπρωχνε προς τα έξω...
Την ανέβασα πάλι στην παιδοχειρουργική κλινική όπου διαπιστώθηκε η πρόπτωση.
Όταν με ενημέρωσαν ότι θα γίνει σύγκλειση εφόσον το παιδί πηγαίνει καλά και δεν είναι απαραίτητο να περιμένουμε να βάλει το βάρος,πέταξα από τη χαρά μου.
Δεν ξέρω πως θα άντεχα αυτή την κατάσταση τόσους μήνες.Ούτε μπάνιο δεν μπορούσα να την κάνω.
Το τελευταιο χειρουργείο μπορεί να ήταν μια ακόμη ταλαιπωρία αλλά ήταν η τελευταία.
Μαρίλια εγώ δεν μπόρεσα να βρώ πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο,δεν σκέφτηκα να ψάξω σε ξένα σάιτς...