Με πονάει και μόνο η ιδέα!!!

Από καιρό ήθελα να εκθέσω το προβλημά μου, αλλά το απέφευγα, το έσπρωχνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου μαζί με άλλα πολλά, που με απασχολούν πολύ έντονα.

Ο άντρας μου για να είμαστε μαζί, άφησε την δουλειά του στην Αθήνα και ήρθε στην επαρχία για να είμαστε μαζί.

Όταν τον γνώρισα είχε την δουλειά του και όλα καλά.

Είναι εξειδικευμένος τεχνίτης, που ασχολείται με παντός τύπου συγκολλήσεις και μονταρίσματα.

Επειδή εδώ δεν είχαμε γνωριμίες και φαινόταν να μην μπορεί να κάνει κάτι πάνω στο αντικείμενο του, ανοίξαμε ένα εμπορικό κατάστημα, που πήγε κατά διάολου και χάσαμε του κόσμου τα λεφτά(ευτυχώς που δεν χρωστάμε πουθενά).

Το κατάστημα το κλείσαμε πέρισυ τον Απρίλιο και από τότε δεν μπορεί να βρει μια δουλειά εδώ και να στεριώσει.

Όπου βρίσκει κάτι, που θα μπορούσε να εξασκήσει το 20% των όσων ξέρει, εργάζονται άνθρωποι ανασφάλιστοι, οι οποιοι δουλέυουν 10ωρα και τους συμπεριφέρονται πολύ άσχημα.

Παρόλαυτα δέχτηκε να δουλέψει με πολύ λιγότερα χρήματα σε σχέση με την δουλειά του στην Αθήνα και του κόλλησαν και τα χαμηλά τα ένσημα, αλλά τελικά δεν τον κράτησαν για πολύ καιρό, γιατί τους στοίχιζε πολύ και δεν τους συνέφερε.

Δουλειά βρίσκει ο άντρας μου, μακριά από εδώ, που σημαίνει πως θα πρέπει να φεύγει για πολλά διαστήματα και να πηγαινοέρχεται, κάτι που δεν το θέλω καθόλου.

Με πονάει εως και η ιδέα του να λείπει και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.

Οικονομικό πρόβλημα ευτυχώς δεν έχουμε, αλλά σίγουρα δεν θα είναι σωστό να έχω απαίτηση να μην δουλεύει, επειδή δεν θέλω να φύγει από το σπίτι μας.

Αλλά στενοχωριέμαι τόσο πολύ, που θα λείπει από εμένα και το παιδάκι μας, εδώ δεν έχω κανέναν πέρα από τους γονείς μου και ο άντρας μου, είναι το φιλαράκι μου, η παρέα μου και το στηριγμά μου.

Νιώθω ότι η ζωή μου θα αλλάξει ριζικά προς το χειρότερο και πονάω πολύ.

Θέλω να ακούσω εμπειρίες και γνώμες.

Υπάρχουν άλλες μανούλες, που οι άντρες τους λείπουν κατά καιρούς από το σπίτι τους;

Πώς τα καταφέρνετε; Μήπως είμαι παράλογη;

Ξέρω πολλές εγκυούλες που ο άντρας τους αναγκάζεται να λείπει πολλές μέρες-μήνες λόγω δουλειάς και όλες λίγο πολύ δυσκολεύονται με αυτή τη κατάσταση...Γιατί δεν μετακομίζετε όλοι μαζί εκεί που δουλεύει?

Κι εμείς ανήκουμε σ'αυτη την κατηγορία. Ο μπαμπας μας είναι σπίτι μόνο τα σαββατοκύριακα. Αλλά αυτή η κατάσταση υπήρχε και πριν τον γάμο, οπότε ήμουν προετοιμασμένη και πήρα τις αποφάσεις μου, γνωρίζοντας όλα τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζα. Τώρα με δύο παιδιά είναι δύσκολα μεν, αλλά προσπαθώ να βλέπω την κατάσταση θετικά. Πρόσφατα προσλάβαμε μία κυρία για να με βοηθάει τα πρωινά με τις δουλειές και τα παιδιά...μεγάλη ανακούφιση. αν έχεις την δυνατότητα σε συμβουλεύω να το κάνεις.

Καλό κουράγιο και να σκέφτεσαι πάντα ότι υπάρχουν και χειρότερα!!

Τωρα αν σου πω οτι θα συνηθισεις θα με πιστεψεις? Και εγω ετσι ημουν μεχρι που χρειαστηκε να φυγει......για μερεςςςςςς πολλες........και μετα παλι το ιδιο. Και ξανα και ξανα.......ε, συνηθισα. Δεν μου αρεσει αλλα δεν θα παθω και τπτ. Αστον να παει να δουλεψει. Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα οταν σε μια οικογενεια εχουν μοιραστει οι ρολοι ο ενας να χανει τελειως τον δικο του. Εσυ εισαι με το παιδι στο σπιτι και δουλεια σου να το μεγαλωσεις (και δικια μου). Εκεινου ρολος ειναι να προσφερει χρηματικα.....ε, αν μπορει να το κανει πιο μακρια απο το σπιτι σας και το θελει πανω απο ολα τοτε αστον να το κανει.......

Εγω θα σου ελεγα να αφησεις τον ανθρωπο να παει να δουλεψει εκει που θελει.Ξερεις ποσο ασχημη ψυχολογια εχει ενας ανθρωπος οταν δεν εργαζεται ενω θελει το αντιθετο ή οταν εργαζεται σε κακοπληρωτη δουλεια?Τι κι αν τα λεφτα σας φτανουν, η δουλεια δεν ειναι μονο βιοπορισμος, ειναι ξεσκασμα, ανασα απο τα προβληματα του σπιτι, επαφη με ανθρωπους.Και τωρα σου μιλανε τα δικα μου συναισθηματα αφου στην δικη μου περιπτωση εγω αφησα την δουλεια μου για να ακολουθησω τον αντρα μου σε μεταθεση και τωρα μενω ολη μερα σπιτι με τα παιδια και νιωθω απαισια.Εχω μετανοιωσει που το εκανα και δεν θα το ξανακανω.Εν ολιγοις απο του χρονου θα ανηκω στην κατηγορια των γυναικων που ο αντρας τους θα ειναι μακρυα απο το σπιτι αλλα να σου πω κατι:δεν με πειραζει καθολου.Και τωρα που ειμαστε μαζι και ειμαι εγω σε ασχημη ψυχολογια τι καταλαβαινουμε.Ασε που μπορεις να ανανεωσης τη σχεση σου οντας σε αποσταση για μερικες μερες τη βδομαδα.Εγω δεν βρισκω τιποτα κακο σε αυτη την τακτικη.Και μην ακουσω οτι μπορει να βρει ο αντρας καμια αλλη γιατι ... αμα το εχει η κουτρα σου να κατεβαζει ψειρες, τοτε και στο σπιτι σου να εισαι την κανεις την μαμουνια σου.Αυτα τα λιγα με αγαπη απο εμενα!

Γιατί δεν μετακομίζετε όλοι μαζί εκεί που δουλεύει?

Ο λόγος είναι, το ότι εδώ έχουμε δικό μας σπίτι και εγώ έχω μια πολύ καλή δουλειά, από την οποία ζούμε κιόλας.

Η δουλειά του δεν θα είναι κάπου μόνιμα, αλλά θα δουλεύει εργολαβικά, δηλαδή θα συνεργάζεται με εργολάβους και μόλις θα τελειώνει το έργο, θα πρέπει να ψάχνει αλλού δουλειά.

Το να γυρίσει στην παλιά του δουλειά, δεν συμφέρει καθόλου, εαν είναι να πηγαινοέρχεται.

Εμενα ο αντρας μου λειπει περισσοτερο το καλοκαιρι συνηθως από τελη Ιουνίου με μεσα Σεπτεμβρη, Κάποιες φορες και μεσα στο χειμωνα και 2-4 εβδομαδες. Φαντασου ότι εγω δουλευω Δευτερα - Παρασκευη πρωι μεχρι μεσημερι και καθομαι σκ, ο αντρας μου Τεταρτη μεχρι Κυριακη τα βραδια και κάθεται Δευτ και Τριτη. Δεν μου αρεσει αλλά το συνηθίζεις, αλλωστε ετσι τον γνωρισα και τον αγαπησα. Ολα μια συνηθεια ειναι!! Μπορει αυτο να σας δεσει και περισσοτερο, καθως δεν βαριεται ο ενας τον αλλο

Εσυ εισαι με το παιδι στο σπιτι και δουλεια σου να το μεγαλωσεις (και δικια μου). Εκεινου ρολος ειναι να προσφερει χρηματικα.....ε, αν μπορει να το κανει πιο μακρια απο το σπιτι σας και το θελει πανω απο ολα τοτε αστον να το κανει.......

Ellemphriem εγώ δουλεύω και ειλικρινά δεν ανήκω στις γυναίκες, που τις πειράζει να δουλεύουν αυτές κι ο άντρας όχι.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά καταλαβαίνω πως στην ελληνική κοινωνία είναι κάπως να δουλεύει η γυναίκα και ο άντρας οχι.

Το μόνο που θέλω είναι να είμαστε μαζί, να έχει το παιδάκι μου τον μπαμπά του και να μην τον βλέπει κάθε Σαββατοκύριακο ή 2 φορές τον μήνα.

Αλλά καταλαβαίνω και πως ο άντρας μου, που έχει μάθει να δουλεύει, δεν είναι δυνατόν στα 40 του να σταματήσει, απλά ήθελα τόσο πολύ να δουλεύει και να είμαστε μαζί.

Η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως θέλουμε.........:-(

Σε καταλαβαινω απολυτα πως νιωθεις Αρχοντουλα, εμενα ο αντρας μου δουλευει απο το πρωι μεχρι το βραδυ και τα Σαββατοκυριακα τον βλεπουμε ουσιαστικα παρολαυτα στην ιδεα και μονο

να χωριστουμε με πιανει πανικος. Οχι γιατι ειναι αδυνατον να συνηθισει καποιος μακρυα απο τον συντροφο του ολα τα αντεχει ο ανθρωπος αν ειναι αναγκη.

Αλλα εγω σαν ανθρωπος δεν θελω να συνηθιζω να ζω χωρις αυτον. Δεν θελω να μαθω να το αντεχω. Απλα δεν θελω να μπορω μακρυα του. Ναι μπορω να επιβιωσω με καθε τροπο αλλα δεν θελω αυτον τον τροπο.

Του εχω πει οτι κανουμε θα το κανουμε μαζι οτιδηποτε αλλο θα ειναι λιγο απο αυτο που θελω για την ζωη μου. Για μενα ο συντροφος μου ειναι τα παντα, ο καλυτερος μου φιλος, ο ανθρωπος μου για ολα και για παντα. Τιποτα λιγοτερο.

Ευτυχως ετσι ακριβως νιωθει και αυτος και πραττει αναλογα για την καριερα του. Καθε αλλαγη καλη η κακη θα εχει και εμας μεσα. Δεν γινεται αλλιως.

Η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως θέλουμε.........:-(

Ακριβως την ιδια απογοητευση με παραλαγες εχω παρει και εγω......ας ειμαστε καλα στην υγεια μας και νομιζω οτι αυτα ειναι παιδικες ασθενειες. Μεσα σε ενα γαμο τετοιου ειδους ανεβοκατεβασματα/αποστασεις/υποχρεωσεις/αναγκες ερχονται και παρερχονται. Προσπερασε το σιγα σιγα και αν βλεπεις οτι ο αντρας σου ΘΕΛΕΙ (πανω απο ολα) να το κανει τοτε μην μπεις μπροστα. Καταλαβαινω οτι πονας.....και εγω το ιδιο επαθα.....αλλα με τον χρονο συνηθιζεις.......

Επειδή μάλλον στην ίδια κατηγορία (μα ακριβώς...) θα ανήκουμε κι εμεις σε λίγο καιρό, τί να σου πώ......ότι λέω στον εαυτό μου....κάθε αρχή και δύσκολη, αστον να το κάνει (δε νομίζω ότι έχεις και εναλλακτικη, τί να κάνεις? να τον κλειδώσεις?) και βλέπετε πως θα πάει το θέμα, μπορεί και ο ίδιος να μην το αντέξει, αλλά τουλάχιστον θα είναι επιλογή του και θα τον κάνει να νιώσει καλύτερα και πιο χρήσιμος (δεν ξέρω πως να το θέσω κομψα, αλλά έτσι αισθάνονται)

Με τον άντρα μου συζούμε 4 χρόνια, από τα οποία τα 3 είμαστε παντρεμένοι.

Δεν έχουμε χωρίσει ούτε μια μέρα, γενικά είμαστε πολύ αγαπημένοι και τώρα με τον σποράκο μας, συνέχεια τον καμαρώνουμε(όπως όλοι οι γονείς) και ο ερχομός του μικρού μας έχει φέρει τόση ευτυχία στη ζωή μας.

Δεν με συγκινεί τίποτε περισσότερο από την οικογένεια και από μια απλή καθημερινή ζωή, αλλά δυστυχώς για μένα, αυτό που τόσο πολύ ήθελα όταν παντρεύτηκα, θα πρέπει να το αλλάξω και αυτή η αλλαγή πονάει πολύ.

Λέτε να επηρεαστεί πολύ και το σποράκι μου; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.....

Ειναι μια αποφαση που πρεπει να την παρετε απο κοινου και μετα απο σοβαρη και ωριμη σκεψη και παντα προσμετροντας τα υπερ και τακατα....δεν θεωρω σωστο αυτο που λενε μερικες οτι να κανει αυτο που αυτος θελει πραγματικα γιατι δεν μονος του αλλα εχει μια γυναικα και το συμαντικοτερο ενα παιδι...η οποια αποφαση και αν παρθει πρεπει πανω απο ολα να ειναι για το συμφερον και το καλο της οικογενειας και οχι των προσωπικων θελω και μπορω.....

με λιγα λογια νομιζω πως υπαρχουν 3 εναλακτικες λυσεις....

1.ναμεινουν τα πραγματα ως εχουν με το δικο σας σπιτι την σιγουρη δουλεια σου και την προσπαθεια του αντρα σου να βρει κατι ποτε περιστασιακο ή μονιμο αλλά με την οικογενεια ενωμενη και βιωσιμη οπως μας ειπες...

2.να φυγει για δουλεια που συνεπαγεται εναν ακομα μισθο στο σπιτι αλλά το θεμα ειναι τι θα περισευει απο τον μισθο εαν υπολογισουμε τα εξοδα μετακινησης την διανομη(για το που θα μενει αν νοικιασει δλδ με ολα τα εξτρα για την οργανωση ενως ακομα σπιτιου...) και να συζητησεται εαν αυτο εππιρεασει την οικογενειακη γαληνη και την ψυχοολογια του παιδιου....και

3.να μετακομισει ολη η οικογενεια στο τοπο εργασιας του αντρα σου εαν οι αποδοχες του ειναι τοσο καλες ωστε να καλυψει την δικη σου εργασια και τα λοιπα εξοδα και αναγκες της οικογενειασ και εσυ να εισαι αυτη που θα ψαχνει να συμπληρωσει το εισοδημα της οικογενειας...αλλά με την οικογενεια ενωμενη....

....και πανω απο ολα τι θα βαλεται ως πρωτο κριτηριο την οικογενεια ή την προσωπικη επιθυμια....αυτα πιστευω εγω και οταν καποια στιγμη βρεθηκα σε παρομοια θεση με τον αντρα μου μπροστα βαλαμε την οικογενεια μας και μετα απο πολυ σκεψη βρικαμε την ιδανικη λυση για την οικογενεια μας....

Ελπιζω να βοηθησα....και οτι και αν αποφασισεται να ειναι για καλο σας....

Η δική μου εισήγηση είναι να μη σκεφτείς τα στερεότυπα που επιβάλλει η κοινωνία. Αφού η δική σου δουλειά σας καλύπτει οικονομικά, ας προωθήσει στο παρόν στάδιο αυτό που μπορεί ο άντρας σου να κάνει και να συνεχίσει να ψάχνει μέχρι να βρει αυτό που θα αποφασίσει ότι του ταιριάζει.

Ξέρεις τι? Έχουμε καταντήσει να ξεχνάμε την αγάπη και την οικογένεια στο βωμό της ύλης και του χρήματος. Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να ξέρεις ότι δεν αφήνεις το παιδί σου στα χέρια τρίτων αλλά είναι με τον πατέρα του? Και ο δικός μου άφησε την πολλά υποσχόμενη δουλειά του στην Αθήνα και κυριολεκτικά ξενιτεύτηκε για να παντρευτούμε. Αν οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί να γυρίσει ή να πάει κάπου αλλού, θα πάμε μαζί του.

Καλή μου Κλάρα σε ευχαριστώ πολύ, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια.

Θέλω να πιστεύω πως θα δουλεύει τελικά περιστασιακά, δηλαδή να πηγαίνει σε ένα έργο, να τελειώνει και μετά να μεσολαβεί αρκετός χρόνος μέχρι να ξανά φύγει.

Δεν σου κρύβω όμως πως η σκέψη και μόνο να φύγει με κάνει πάρα πολύ δυστυχισμένη.

Νιώθω άσχημα και πολλές τύψεις, που άφησε την δουλειά του για να είμαστε μαζί και τελικά αυτός έμεινε χωρίς δουλειά, πολλές φορές σκέφτομαι, μήπως δεν έπρεπε να είχαμε παντρευτεί, αφού αυτός έπρεπε να θυσιάσει τα πάντα.

Ήθελα τόσο πολύ μια ενωμένη οικογένεια και έκανα τα πάντα για αυτό, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά........

Η δική μου δουλειά είναι στρωμένη και δεν θα μπορούσα να την αφήσω, ειδικά με την σημερινή κρίση.

Εννοείται πως εαν δεν του μένουν κάποια καθαρά κέρδη και εαν δουλεύει μόνο για τις βενζίνες του κτλ, του έχω πει και συμφωνεί, να το ξεχάσει το θέμα.

Η απουσία του στο σπίτι μου θα είναι ένα μεγάλο κενό στη ζωή μας, με βοηθάει τόσο πολύ με τον μικρό και τώρα θα πρέπει να αγγαρεύω την μητέρα μου και δεν θέλω.

Όπως και να έχει δεν βλέπω να βρίσκει κάτι εδώ, δοκιμάσαμε τα πάντα και χάσαμε.

το θέμα είναι πώς νιώθει αυτός...

γιατί πολλοί άντρες δεν το δέχονται να συντηρούνται από τη γυναίκα τους, πληγώνεται ο εγωισμός τους...

άμα εκείνος δεν έχει τέτοιο πρόβλημα, όλα καλά...

άμα έχει όμως, πρέπει να τον αφήσεις να νιώθει και αυτός δημιουργικός...μακρυά, ξεμακρυά...

ποσο επαρχία μενετε καλέ ????

με τοσες γνώσεις στα κατασκευαστικά θα μπορούσε να έκανε πολλά .

Σορρυ για το οφφ τοπικ ρε cultaki τωρα που ειδα προσφατη φωτο της κουκλας σου καταλαβα ποια ησουν χθες. Εχασα τα αυγα και τα πασχαλια με τα ψευδωνυμα χθες.

Η δική μου εισήγηση είναι να μη σκεφτείς τα στερεότυπα που επιβάλλει η κοινωνία. Αφού η δική σου δουλειά σας καλύπτει οικονομικά, ας προωθήσει στο παρόν στάδιο αυτό που μπορεί ο άντρας σου να κάνει και να συνεχίσει να ψάχνει μέχρι να βρει αυτό που θα αποφασίσει ότι του ταιριάζει.

 

Ξέρεις τι? Έχουμε καταντήσει να ξεχνάμε την αγάπη και την οικογένεια στο βωμό της ύλης και του χρήματος. Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να ξέρεις ότι δεν αφήνεις το παιδί σου στα χέρια τρίτων αλλά είναι με τον πατέρα του? Και ο δικός μου άφησε την πολλά υποσχόμενη δουλειά του στην Αθήνα και κυριολεκτικά ξενιτεύτηκε για να παντρευτούμε. Αν οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί να γυρίσει ή να πάει κάπου αλλού, θα πάμε μαζί του.

Αχ πόσο με εκφράζεις, δεν λέγεται.

Τα χ#$ζω τα λεφτά και όλα, αυτά φέρνουν την περισσότερη δυστυχία, προσωπικά δεν με απασχολεί πολύ η κοσμική ζωή, αυτό που θέλω, είναι τον άνθρωπο μου.....

η σκέψη μακριά του, μου φέρνει μεγάλη στενοχώρια, αλλά ο ίδιος θέλει να αρχίσει να δουλεύει κάποια διαστήματα και να μην λείπει για πάντα.

μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.......

όλους αυτούς τους μήνες ζω με αυτόν τον φόβο, τον φόβο του αποχωρισμού........εγώ από μικρή ταλαιπωρούμαι συναισθηματικά, σιγά μην με άφηνε η ζωή να ηρεμήσω..........

Πού τέτοια τύχη!!!!

Αχ πόσο με εκφράζεις, δεν λέγεται.

Τα χ#$ζω τα λεφτά και όλα, αυτά φέρνουν την περισσότερη δυστυχία, προσωπικά δεν με απασχολεί πολύ η κοσμική ζωή, αυτό που θέλω, είναι τον άνθρωπο μου.....

η σκέψη μακριά του, μου φέρνει μεγάλη στενοχώρια, αλλά ο ίδιος θέλει να αρχίσει να δουλεύει κάποια διαστήματα και να μην λείπει για πάντα.

μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.......

όλους αυτούς τους μήνες ζω με αυτόν τον φόβο, τον φόβο του αποχωρισμού........εγώ από μικρή ταλαιπωρούμαι συναισθηματικά, σιγά μην με άφηνε η ζωή να ηρεμήσω..........

Πού τέτοια τύχη!!!!

πρέπει να σκεφτείς όμως και τι θέλει ο άντρας σου....έτσι??

Καλή μου Κλάρα σε ευχαριστώ πολύ, όπως και τα υπόλοιπα κορίτσια.

Θέλω να πιστεύω πως θα δουλεύει τελικά περιστασιακά, δηλαδή να πηγαίνει σε ένα έργο, να τελειώνει και μετά να μεσολαβεί αρκετός χρόνος μέχρι να ξανά φύγει.

Δεν σου κρύβω όμως πως η σκέψη και μόνο να φύγει με κάνει πάρα πολύ δυστυχισμένη.

Νιώθω άσχημα και πολλές τύψεις, που άφησε την δουλειά του για να είμαστε μαζί και τελικά αυτός έμεινε χωρίς δουλειά, πολλές φορές σκέφτομαι, μήπως δεν έπρεπε να είχαμε παντρευτεί, αφού αυτός έπρεπε να θυσιάσει τα πάντα.

Ήθελα τόσο πολύ μια ενωμένη οικογένεια και έκανα τα πάντα για αυτό, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά........

Η δική μου δουλειά είναι στρωμένη και δεν θα μπορούσα να την αφήσω, ειδικά με την σημερινή κρίση.

Εννοείται πως εαν δεν του μένουν κάποια καθαρά κέρδη και εαν δουλεύει μόνο για τις βενζίνες του κτλ, του έχω πει και συμφωνεί, να το ξεχάσει το θέμα.

Η απουσία του στο σπίτι μου θα είναι ένα μεγάλο κενό στη ζωή μας, με βοηθάει τόσο πολύ με τον μικρό και τώρα θα πρέπει να αγγαρεύω την μητέρα μου και δεν θέλω.

Όπως και να έχει δεν βλέπω να βρίσκει κάτι εδώ, δοκιμάσαμε τα πάντα και χάσαμε.

Να μην νιωθεις καθολου τυψεις ....σε πληροφορω πως μπορει να θυσιασε οπως λες την δουλεια του αλλά εχει εσενα και το μωρο σας....δλδ αν δεν εκανε την θυσια που λες θα ηταν περισσοτερο ευτυχισμενος απο τωρα????ναι θα ειχε την δουλεια....το παιδι ομως??εσενα????απλα πρεπει να ξεριες πως στην ζωη δεν μπορουμε να τα εχουμε ολα....ελαχιστοι ειναι οι ανθρωποι που πετυχαινουν το τελειο...αν και το τελειο νομιζω πως δεν υπαρχει....παντα θελουμε το κατι παραπανω...ειναι στην φυση του ανθρωπου....

πρέπει να σκεφτείς όμως και τι θέλει ο άντρας σου....έτσι??

Κοριτσάκι μου, έτσι είναι και γι'αυτό τον στηρίζω σε ό,τι αποφασίσει.

Απλά δεν μπορώ, ήθελα να μιλήσω κάπου, να ακούσω γνώμες.....

να το βγάλω από μέσα μου

όλοι οι κολλητοί μου φίλοι είναι Αθήνα και εδώ πέρα από τους γονείς μου, δεν έχω κανέναν.

Οπότε για μένα θα είναι ακόμα πιο δύσκολο, αλλά έχεις δίκιο, δεν πρέπει να σκέφτομαι μόνο έμενα, αλλα και αυτόν.

ο μικρός λέτε να επηρεαστεί πολύ;

είναι κολλητός με τον μπαμπά του

πρέπει να σκεφτείς όμως και τι θέλει ο άντρας σου....έτσι??

Ναι είναι κι'αυτό. Να νιώθει και ο ίδιος ευτυχισμένος με τη ζωή του και την προσφορά του στην οικογένεια είναι σημαντικός παράγοντας. Απλά από πλευρά μου σου είπα και πριν ότι είμαι άνθρωπος που δεν καθορίζει την πορεία του βάση στερεότυπων. Θέλει συζήτηση μεταξύ σας και κοινή συνέναιση για αυτό που τελικά θα κάνετε.

πόσο είναι ο μικρός σου??

αν είναι όσο λέει το τικεράκι , δεν νομίζω!

πόσο είναι ο μικρός σου??

 

αν είναι όσο λέει το τικεράκι , δεν νομίζω!

σήμερα έγινε 2 χρονών το αγοράκι μου!!!:D:D