Παιδικός αυτοέλεγχος

[GEORGIA.CY]

Καλησπέρα σας,

 

Αν και μόλις σήμερα έγινα μέλος του parents.gr, παρακολουθόντας τις συζητήσεις σας ένιωσα να γνωρίζω σιγά σιγά ανθρώπους που νοιάζονται πολύ για τα ζουζούνια τους και έχετε όλοι πολλά να προσφέρετε.

Είμαι και γω μανούλα του Κωνσταντίνου 6 χρονών και της Άννης 4 χρονών.

Στο θέμα που θα ήθελα τη γνώμη σας είναι ο έλεγχος των συναισθημάτων και κυρίως του θυμού εκ μέρους του γιού μου ο οποίος έχει πάει αυτό το Σεπτέμβριο στη Α Δημοτικού.

Θυμώνει πολύ εύκολα με το παραμικρό, έχει συχνά ξεσπάσματα, φωνάζει και αρνείται να με ακούσει όταν προσπαθώ να συζητήσουμε το λόγο για το θυμό του (κλείνει τα αυτιά του). Σίγουρα η ένταξη του σε καινούργιο σχολικό περιβάλλον και με τόσα παιδιά μεγαλύτερα απ αυτόν έχουν κάποια σχέση.

Έχω την εντύπωση ότι δυσκολεύεται να δεχτεί τη πίεση της νέα του καθημερινότητας.

Είναι άραγε παροδικό και συχνό φαινόμενο;

Δώστε μου καμιά ιδέα!!!

[Αικατερίνη]

Καλως ήλθες GEORGIA.CY! Να χαίρεσαι τα παιδιά σου!

Έχει καιρό που ο Κωνσταντίνος παρουσιάζει αυτή τη συμπεριφορά? Σίγουρα το πρώτο διάστημα στο σχολείο είναι δύσκολο και μπορεί να ζορίζεται με τα ωράρια, τους νέους κανόνες και τα μαθήματα.

Θα βοηθούσε αν παρατηρούσες λίγο πότε είναι πιο ευέξαπτος, ποιά ώρα της ημέρας? Μετά ή πριν από ποιά δραστηριότητα? Έτσι, ίσως μπορέσεις να τον προλαβαίνεις, προτείνοντας του κάτι χαλαρωτικό ή κάτι για να εκτονώσει την έντασή του.

Πάντως, γενικά ο θυμός είναι καλό που εκφράζεται και δεν καταπιέζεται. Αν , όπως λές, όταν θυμώνει είναι πολύ αναστατωμένος και δε σε ακούει, μπορείς αργότερα, όταν είναι πιο ήρεμος, να το συζητήσεις μαζί του, πολύ χαλαρά και χωρίς να τον κατηγορείς.

Ρίξε μια ματιά κι εδώ

http://parents.org.gr/6-12/?sid=37

[mata]

Γεωργία αυτά που σου γράφει Η Κατερίνα είναι πολύ χρήσιμα και πιστεύω ότι θα σε βοηθήσουν. Κι εμένα ο γιος μου που είναι 5μιση έχει πολλές φορές ξεσπάσματα θυμού. Πολλές φορές είναι τόσο ξαφνικά που νομίζεις ότι τον τσίμπησε μύγα. Καταλαβαίνω ότι σε στενοχωρεί αλλά συνήθως υπάρχουν δύο είδη παιδιών. Αυτά που τους ενοχλεί ή τους στενοχωρεί κάτι και το κρατάνε μέσα τους και αυτά που εκδηλώνονται. ¨Οπως σου γράφει και η Κατερίνα είναι καλό το να εκδηλώνει το θυμό του.

Χθες ο μικρός μου έπαιζε με το ποδοσφαιράκι με τον μπαμπά του. Κατά τη διάρκεια τουπαιχνιδιού ο άντρας μου του έλεγε χαριτολογώντας έβαλα γκολ, χάνεις. Εγώ διακριτικά έκανα τις απαράιτητες συστάσεις να το λέει αλλιώς ότι π.χ. προηγείται αλλά του ξαναξέφυγε από καμιά φορά ακόμα. Το αποτέλεσμα ήταν και ενώ φάνηκε ότι κέρδισε η ομάδα του μικρού και σηκώθηκε και φώναζε ζήτω η Ελλάδα, ξαφνικά αρχίζει και ουρλιάζει θυμωμένος, και πετάει τους ποδοσφαιριστές. Μείναμε με ανοιχτό το στόμα.Ο άντρας μου το χειρίστηκε λάθος λέγοντας του πάνω στη σύγχιση ΄τί κάνεις βρε αγορι μου "χάζεψες"; Εγώ προσπάθησα να τον πάρω και να μιλήσουμε. Τον ρώτησα γιατί είναι θυμωμένος και μου είπε ότι έχασε η ομάδα του. Του είπα ότι εγώ καταλαβα ότι κέρδισε. Στην ουσία αυτό που πραγματικά τον πείραξε ήταν ότι κατα τη διαρκεια του παιχνιδιού ο μπαμπάς του με κάθε γκολ του τόνιζε ότι χάνει. Παρ'όλο που του τόνισα τα γνωστά ότι δεν έχει σημασία ποιός χάνει, έδειξε να μην τον πολυενδιαφέρει.Του είπα ότι αν τον στενοχωρεί το παιχνίδι μπορούμε να το μαζέψουμε και να το βγάλουμε όταν ηρεμήσει. Με την ήρεμη κουβέντα μου, ηρέμησε κι αυτός και στη συνέχεια αποφάσισε να παίξει μόνος του(έτσι θα κέρδιζε μόνο αυτός).

Σου έγραψα αυτό το παράδειγμα για να δεις ότι πολλές φορές τα παιδιά δεν εχουν ιδιαίτερο λόγο που κάνουν τις εκρήξεις τους. Μπορεί βέβαια να τους αγχώνει κάτι καινούργιο που έχει μπει στη ζωή τους και να ξεσπάνε σε κάτι άλλο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να παραμένουμε ψύχραιμοι, αν κάνουν κάποια ζημιά στη διάρκεια του ξεσπάσματος να δεχτούν και τις ανάλογες συνέπειες (όχι φυσικά ξύλο αλλά στέρηση κάποιου γλυκού, παιδικής ταινίας ή οτιδήποτε άλλο αρέσει στο παιδί) αλλά και κάποιο ταιμ αουτ για να ηρεμήσει μόνο του. Και οι ιδέες της Κατερίνας είναι ωραίες και θα σε βοηθήσουν εξίσου.

Don't worry καλή μου θα στρώσουν, που θα πάει;;;;;

[Μαρια Στυλιανακη]

κάτω απο την ηλικία των 7 ετών, γράφει άρθρο πανεπιστημιακό με μεγάλη εγκυρότητα, (αλλά και η γνώσεις και εμπειρία μου) ότι το να κερδίζεις ή να χάνεις δεν έχει κανένα νόημα για τα παιδιά. είναι πολύ πιο σημαντικό να παίζουν χωρίς στόχο.

όσα παιχνίδια αρχίζουν με το "ποιός παίζει πρώτος" ποιός θα κερδίσει, έχουν ένα νικητή μόνο, ...... δυσκολεύουν πάρα πολύ τα παιδιά και τα βάζουν σε ανταγωνιστική θέση όταν αυτό ακόμα δεν έχει κανένα όφελος.

το πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο, άμεσα, υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία.

 

το λίνκ που έβαλε η Αικατερίνη είναι πολύ καλό, (και το άλλο που είναι μέσα σε αυτό που οδηγεί και στις συμβουλές).

 

Georgia, είναι πάρα πολύ συχνό. ελπίζω να σε βοηθήσει πολύ το άρθρο. να θυμάσαι όμως ότι πολλά απο αυτά δεν γίνεται να τα αποκλείσεις εντελώς μιάς και κάπως είναι σημαντικό και να εκτονώνονται τα παιδιά ειδικά σε αυτή την φάση. στόχος είναι απλώς πάνω στην εκτόνωση να μην βλάπτουν τους άλλους, τον εαυτό τους, και αντικείμενα του σπιτιού (όσο αυτό γίνεται....)....

[GEORGIA.CY]

Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες συμβουλές και την άμεση ανταπόκριση σας.

 

Έχω ήδη διαβάσει το σχετικό άρθρο στο parents.gr και είναι πολύ διαφωτιστικό. Στη περίπτωση μας όμως δεν κάνει κακό σε άλλους ή στον εαυτό του (τουλάχιστον όχι ακόμα). Απλά είναι απρόβλεπτος και με φέρνει σε αμηχανία. Τη συγκεκριμένη στιγμή τί μπορώ να κάνω; Να τον αγνοήσω π.χ; , ή να προσπαθήσω με λόγια να τον ηρεμίσω με ύφος σοβαρό;

Μήπως να τον στείλω στο time-out κατευθείαν (Είναι μέθοδος που χρησιμοποιείται στη Κύπρο από πολλά σχολεία προδημοτικής και γονείς και πιάνει) αλλά δεν μπορείς να το κάνεις και συνέχεια θα χάσει την αξία του!!

[Μαρια Στυλιανακη]

όχι βέβαια για το timeout κάθε φορά, όταν είναι κάτι που δεν βλάπτει σωματικά κάποιον ή είναι δεν είναι κάτι τόσο τρομερό. - ναι έτσι χάνει την αξία του και γίνεται επίσης αιτία για αρνητικού τύπου προσοχή = ενίσχυση της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς.

 

δεν είναι κακό να δείξεις ότι λίγο δυσανασχετείς, εάν σε ενοχλεί, αλλά το καλύτερο είναι να αφήσεις να εκτονωθεί, όσο πάντα αυτό δεν είναι επικίνδυνο, ή διαταράσσει τις ώρες κοινής ησυχίας πχ.

 

κάνε του παιχνίδια εκτόνωσης. χοροπηδητά στο κρεβάτι, μουσική χορευτική, ή απλώς παιχνίδι έξω, με μπάλες κτλ.

 

τα παιδιά σε αυτή την ηλικία (και πιο μικρά) έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη να εκτονώσουν την ενέργεια που έχουν.

όταν καλούνται να είναι συγκεντρωμένα τόσες ώρες είναι πολύ φυσικό μετά να βγαίνει όλη τους η ενέργεια που κράταγαν, μεμιάς.

 

μια βόλτα με ποδήλατο, ένα περπάτημα/τρεξιματάκι ώς το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς (αν υπάρχει) κάτι τέλος πάντων όπου να μπορεί να εκτονώσει όλη αυτή την ενέργεια θα δείς ότι κάνει θαύματα.

 

εάν σου φωνάζει στο πρόσωπο πχ, θα πείς ότι πόνεσε το τύμπανό σου, με δικαιολογημένο μέτριο θυμό.

λογικές αντιδράσεις, όπως θα αντιδρούσες και σε κάποιο άλλο παιδί ή ενήλικα.

 

θα βοηθήσει να κάνεις τις όποιες συζητήσεις όχι κατευθείαν όταν έχει γυρίσει, αλλά όταν θα έχει χαλαρώσει κάπως έχοντας κάνει κάτι που του αρέσει.

φαντάσου ότι τόσες ώρες ήταν αναγκασμένος να ακούει τους δασκάλους να μιλούν και να ακούει για πράγματα που ίσως να μην τον ενδιέφεραν.

ειδικά τα αγόρια υποφέρουν περισσότερο απο αυτή την αλλαγή, έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια που αναγκάζονται να καταπιέσουν, απο ότι τα κορίτσια.

[Μαρια Στυλιανακη]

(όταν λές ότι σε φέρνει σε αμηχανία εννοείς σε φοβίζει ? ή νιώθεις άσχημα φοβούμενη μήπως αυτή η συμπεριφορά είναι μόνιμη?)

εάν είναι το δεύτερο, θα σου πω ότι τα περισσότερα αγόρια εμφανίζουν αυτή τη συμπεριφορά ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια του δημοτικού.

μετά αυτό φεύγει λόγω του ότι είναι πιο ικανά να συγκρατήσουν τις ορμές αυτές που έχουν αλλά και επειδή είναι και πιο ώριμα και σοβαρά, ώς προς τις αντιδράσεις τους.

απο την εμπειρία μου θα έλεγα ότι είναι σημαντικό να έχουν αυτή την ελευθερία ακόμα αυτά τα χρόνια, να εκτονώνονται με φωνές και παιχνίδια δυναμικά

-όταν δεν τους δίνεται αυτή η ελευθερία και τους γίνεται πολύ αυστηρή οριοθέτηση, είναι πιο πιθανό να έχουν αργότερα πολύ μεγαλύτερη ανάγκη για εκτόνωση όταν και κοινωνικά δεν θα είναι πια αποδεκτή.

 

είναι μια θεωρία που έχει και σχέση με τις νεότερες ανακαλύψεις όπως το ότι ο πόλεμος που παίζουν τα αγόρια είναι πολύ σημαντικό να είναι αποδεκτό παιχνίδι, λόγω του ότι εκφράζουν μέσα απο αυτο, την δυναμικότητά και αποφασιστικότητά τους για να πολεμούν το άδικο, στοιχεία που είναι καταγεγραμμένα στο DNA των αντρών, εδώ και εκατομύρια χρόνια -

και σχετίζεται και με τον λεγόμενο "ανδρισμό" ή την δυναμικότητα που θα έχουν μετέπειτα σαν άντρες.

όσο δηλαδή καταπιέζουμε τα αγόρια, τόσο αργότερα και θα βγάζουν την ενέργειά τους κρυφά και πιθανώς με μη αποδεκτούς τρόπους, και όταν μεγαλώσουν δεν θα έχουν την ίδια αυτοπεποίθηση και δυναμικότητα με ένα αγόρι/έφηβο άντρα ο οποίος είχε μια σχετική ελευθερία στην έκφραση, όταν αυτή δεν βλάπτει σωματικά το ίδιο ή άλλους.

[Αικατερίνη]

GEORGIA.CY κι εγώ πιστεύω ότι είναι καλό να αφήνεις (και καμιά φορά να βοηθάς και να προτρέπεις) το γιό σου να εκφορτίζει όλη την αρνητική ενέργεια που έχει.

 

Επίσης, μπορείς εκείνη τη στιγμή που ξεσπά και φωνάζει να είσαι δίπλα του και να του δείξεις ότι καταλαβαίνεις πως νιώθει. Μπορεί να μη σε ακούει, επειδή φαντάζεται ότι θα τον μαλώσεις ή θα του πεις να σταματήσει. Εσύ όμως, θα προσπαθείς να του λες ότι καταλαβαίνεις πως νιώθει. Βοηθά πολύ τα παιδια το να καθρεφτίζουν οι γονείς τα συναισθήματά τους. Ίσως χρειαστεί να επιμείνεις λίγο, αλλά αξίζει. Θα του λες ότι καταλαβαίνεις ότι νιώθει θυμό εκείνη τη στιγμή. Ετσι, κάποια στιγμή θα νιώσει ότι αποδέχεσαι το θυμό του, είσαι δίπλα του και δεν τον κατακρίνεις ούτε του θυμώνεις κι εσύ. Έπειτα, μπορείς όταν τελικά σε ακούσει να του ζητήσεις να σου δείξει (με κάποια χειρονομία ή με μια κραυγή) ποσο μεγάλος είναι αυτός ο θυμός που νιώθει εκείνη τη στιγμή που φωνάζει. Ετσι και θα εκτονωθεί και θα νιώσει ότι τον καταλαβαίνεις και θα αρχίσει επαφή μεταξύ σας, ενώ μέχρι τώρα φωνάζει και ξεσπά μόνος ου. Προσπάθησέ το.

 

Ακόμη, καλό θα ήταν να τον ρωτάς συχνά πως περνάει στο σχολείο, ποιοί είναι οι φίλοι του, τι παιχνίδια παίζουν, ποιά μαθήματα του αρέσουν περισσότερο και ποιά λιγότερο για να βολιδοσκοπείς λίγο την κατάσταση και να καταλαβαίνεις σιγά σιγά τι τον αναστατώνει στο σχολείο, τι τον φοβίζει, τον χαλαρώνει, τον ευχαριστεί κα.

 

Επίσης, υπάρχουν διάφορα παιχνίδια για να μάθουν τα παιδιά να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους. Μπορείτε να φτιάξετε έναν κύβο που θα έχετε ζωγραφίσει πάνω φατσούλες με συναισθήματα (πχ λυπημένος, χαρούμενος, απορημένος, θυμωμένος, φοβισμένος και ότι άλλο θέλετε) και να ρίχνει ένας ένας τον κύβο και να διηγείται ένα περιστατικό που τον έκανε να νιώσει έτσι. Μπορεί να παίξει και η Άννη μαζί σας.

 

Γενικά, μη σε τρομάζει ο θυμός και η επιθετικότητα του παιδιού σου. Είναι υγιή συναίσθηματα και συμπεριφορές που αν αντιμετωπιστούν δημιουργικά μπορεί να καλλιεργήσουν το θάρρος στο παιδί και να βελτιώσουν την επικοινωνία του με τους άλλους.

[GEORGIA.CY]

Γειά σας και πάλι!

 

Σας ευχαριστώ όλες για τις συμβουλές και τις ιδέες σας.

Με έχετε καλύψει πλήρως και έχω ήδη μιλήσει μαζί του.

 

Απ ότι καταλαμβαίνω.

1. Του λείπουν πολύ οι φίλοι του που έχει αποκτήσει στο νηπειαγωγείο (ήταν μαζί 3 χρόνια αλλά έχουμε κάνει ήδη 2 συναντήσεις μέσα στο Σεπτέμβριο για να βρεθούν και να παίξουν)

2. Προσπαθεί να αποκτήσει φίλους από τη καινούργια τάξη αλλά επειδή είναι από διαφορετικά σχολεία δεν είναι σίγουρος αν κάποιος είναι φίλος του η όχι. Π.χ χθες ήταν φίλος του ο Ανδρέας αλλά επειδή του είπε κάτι που δεν του άρεσε σήμερα δεν είναι, αύριο πάλι θα είναι κ.λ.π

3. Επειδή ο μπαμπάς του είναι Ελλαδίτης στο σπίτι μιλάμε με την Ελλαδική προφορά. Κάποια παιδιά όμως δεν ξέρω γιατί τον "διορθώνουν" συχνά για να τα πεί στη Κυπριακή.

Η δασκάλα του όμως είναι αρκετά καλή και συνεργάσιμη γι αυτό πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά με λίγη υπομονή.

Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά!!

[galat]

Κάτι άσχετο... Νομίζω ο όρος "Έλληνας" είναι καλύτερος από τον όρο "Ελλαδίτης"...

 

Το Ελλαδίτης παραπέμπει σε γεωγραφική τοποθεσία... πως λέμε Θεσσαλονικιός...

 

 

όταν αναφερόμαστε σε Κύπριο αντίστοιχη λέξη δεν υπάρχει πχ κυπριώτης...

 

Ο Κύπριος είναι Κύπριος, ο Ελληνοκύπριος αν θέλετε το ιδιο και ο Έλληνας είναι Έλληνας.

 

 

[GEORGIA.CY]

Και γω ακριβώς αυτό ήθελα να δώσω. Γεωγραφική τοποθεσία!

 

Τί συμπτωση! ο μπαμπάς μας είναι Θεσσαλονικιός.

Και εδώ είμαστε Έλληνες από τη Κύπρο.

Και όλοι εμείς μαζί, είμαστε Έλληνες.

 

Σ΄ευχαριστώ πάντως για τη παρέμβαση.

[galat]

Ακριβώς!!!! συμφωνώ! Ελληνες από Κύπρο! Ο ελληνας είναι έλληνας είτε κατοικεί στην ελλάδα είτε στην κύπρο...δεν ξέρω πως να το διατυπώσω...

 

Εθνος, όχι καταγωγή...

 

Μάλλον συμφωνούμε 100% ελπίζω να μην σε στεναχώρησα... απλά μου χτύπησε κάπως αυτή η λέξη that's it.

 

Κι εγώ ευχαριστώ πολύ.

 

 

 

 

[ΜΑΡΥ.Τ]

Επίσης, υπάρχουν διάφορα παιχνίδια για να μάθουν τα παιδιά να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους. Μπορείτε να φτιάξετε έναν κύβο που θα έχετε ζωγραφίσει πάνω φατσούλες με συναισθήματα (πχ λυπημένος, χαρούμενος, απορημένος, θυμωμένος, φοβισμένος και ότι άλλο θέλετε) και να ρίχνει ένας ένας τον κύβο και να διηγείται ένα περιστατικό που τον έκανε να νιώσει έτσι. .

 

Πολύ ωραία ιδέα!

Αικατερίνη θα μπορούσε κάτι τέτοιο να πετύχει και με τον Αναστάση που είναι σχεδόν 3 ετών?? Ώστε να μάθω κάτι παραπάνω για το πώς περνάει στον παιδικό?

 

 

[Αικατερίνη]

Φυσικά, μπορείς να το δοκιμάσεις. Το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορούν να το παίξουν παιδιά από 3 ετών και πάνω. Είτε οι δυο σας (μαμά-παιδί) είτα ομαδικά, με αδέλφια ή άλλους φίλους. Μπορεί, βέβαια, στην αρχή (μέχρι να κατάλάβουν πως λειτουργεί το κυβάκι με τις φατσούλες) να χρειάζεται να είσαι κάπως πιο κατευθυντική και συγκεκριμένη και με παραδείγματα να τους βοηθήσεις να καταλάβουν τα συναισθήματα που έχουμε σε διάφορες περιπτώσεις. Όμως σταδιακά θα αρχίσουν να αναγνωρίζουν και να περιγράφουν τα δικά τους συναισθήματά (και να μαθαίνεις κι εσύ σχετικά με τον παιδικο ή άλλες καταστάσεις )

[Μαρια Στυλιανακη]

να υπολογίσεις βέβαια και το ότι κάποιες φορές σε αυτή την ηλικία λένε και κάτι που μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι όπως το λενε ή να αναφέρονται σε αυτό αναχρονισμένα - να θυμηθούν ότι θύμωσαν την άλλη μέρα επειδή το χ παιδάκι τους πήρε το τάδε αντικείμενο - και να πούν άλλο παιδάκι ή αλλο αντικείμενο, ή να έχει γίνει πρίν ένα μήνα.

θα το δείς πιο συμβολικά, σαν βάση της σχέσης σας και συναισθηματική ανταλλαγή, παρά σαν αντικειμενικές ενδείξεις για το πως περνάει κ τι αισθάνεται. σαν παιχνίδι, για να συνηθίσει να σε εμπιστεύεται να σου μιλάει κτλ.

κανε το σε μια χαλαρή στιγμή που ήδη ΄καθόσαστε και παίζετε μαζί, όχι ξεκάρφωτο, για να μην αισθανθεί ότι "πρέπει" να σου πεί.

κάνε το μια φορά, και πες του

-σου άρεσε?

-ναι

-όποτε θέλεις μπορούμε να το ξαναπαίξουμε

μόνο αν είναι θετικός το ξαναπαίζετε. μπορείς να ξαναδοκιμάσεις εαν ήταν αρνητικός, μετά απο κάποιες εβδομάδες.

[GEORGIA.CY]

Κορίτσια,

Στον παιδικό που πηγαίνει η Άννη (4 ετών) η δασκάλα τους τους έχει ένα μεγάλο πολύχρωμο κουτί το οποίο ονόμασαν "κουτί συναισθημάτων" όπου μέσα βάζουν την κατάλληλη φατσούλα. Οι φατσούλες είναι 4 όχι παραπάνω. Χαρούμενη, θυμωμένη, λυπημένη και ζήλιας.

Στην ηλικία 4-5 χρονών ο παιδικός δίνει ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα και το τρόπο έκφρασής τους γι αυτό το κουτί αυτό βρίσκεται πάντοτε σε περίοπτη θέση και οι φατσούλες είναι πάντα διαθέσιμες για τα παιδιά. Όταν κάποιο παιδί τοποθετήσει μια φατσούλα, η δασκάλα συζήταει με το συγκεκριμένο παιδί, το συγκεκριμένο συναίσθημα.

Έτσι η Άννη μέσα σε 2 μήνες ήδη όταν θυμώσει μου λέει " τώρα θύμωσα μαμά". Πολύ καλή ιδέα!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Γειά σας και πάλι!

Λοιπών το τριήμερο έπαιξα αυτό το παιχνίδι με τον Αναστάση.

Βέβαια τα πράγματα έγιναν όπως τα είπατε Μαρία και Αικατερίνη

Ποιο πολύ μιλούσα έγω και του έλαγα πότε είμαι χαρούμενη και πότε λυπημένη κλπ

Ο Αναστάσης μου έλεγε διάφορα για τα παιδάκια που του παίρνουν τα παιχνίδια και πηδούσε από το ένα στο άλλο, επίσης μου είπε ότι τραγουδάνε και στον παιδικό ένα τραγούδι που λένε καλημέρα σε όλους και μετά λένε μια χαρούμενη καλημέρα, μια θυμωμένη, μια στεναχωρημένη κλπ. Και έκανε και τις αντίστοιχες γκριμάτσες.

Πάντως περισσότερη εντύπωση του έκανε που ζωγράφισα τις φατσούλες πάνω στον κύβο……….

Όπως είπατε Μαρία και Αικατερίνη, θέλει δουλειά για να καταλάβει και να περιγράψει γεγονότα και συναισθήματα.

[GEORGIA.CY]

Γειά σας και πάλι,

 

Αφού διάβασα με πολύ προσοχή τις απαντήσεις και τις εμπειρίες σας (σας ευχαριστώ πολύ γι αυτό) κατάλαβα ότι λόγω του ότι δεν είχα αδελφό ή άλλο αγόρι κοντά, δεν έχω ιδέα για το πως λειτουργούν και σκέφτονται τα αγόρια παρ όλο που αγόρασα το βιβλίο "μεγαλώνοντας αγόρια".Ενα βιβλίο τι να σου πρωτομάθει!!

 

Έτσι με βοηθήσατε να παρατηρήσω πιο προσεκτικά και να κατανοήσω τις αντιδράσεις του.

 

Η αλήθεια είναι ότι όταν κατανοήσεις το λόγο μιας συμπεριφοράς, μπορείς πιο εύκολα να τη δεχθείς ή αν είναι μη αποδεκτή να βοηθήσεις ώστε σιγά σιγά να την αποβάλει.

 

Η διαφορά που βλέπω τώρα μετά από 2 εβδομάδες είναι σημαντική και θα προσπαθώ πάντα να θυμάμαι ότι έχω ένα αγόρι και ένα κορίτσι και όχι απλά 2 παιδιά.

 

Ο Κωνσταντίνος μου βρήκε ξανά το χαρούμενο εαυτό του.

 

Είστε τέλειες, σας ευχαριστώ ξανά!!

[Αικατερίνη]

Η αλήθεια είναι ότι όταν κατανοήσεις το λόγο μιας συμπεριφοράς, μπορείς πιο εύκολα να τη δεχθείς ή αν είναι μη αποδεκτή να βοηθήσεις ώστε σιγά σιγά να την αποβάλει.

Σοφή κουβέντα είπες GEORGIA.CY! Κι αυτό ισχύει για όλους και όλα, όχι μόνο για τυα παιδιά αλλά για κάθε είδους διαπροσωπική μας σχέση.

Το ότι δεν μεγάλωσες με αδελφό παίζει όντως σημαντικό ρόλο, πολλές συμπεριφορές και αντριδράσεις του μπορεί να σου ήταν άγνωστες και αδικαιολόγητες.

Νομίζω όμως ότι έχεις κάνει ήδη το πρώτο και ίσως το πιο σημαντικό βήμα: την προσπάθεια να ακούς, να κατανοείς και να αποδέχεσαι το παιδί σου.

[Αικατερίνη]

Mary T. χρειάζεται χρόνος...

 

Από ότι φαίνεται μπορεί και στον Παιδικό να αρχίζουν να δουλεύουν με την έκφραση των συναισθημάτων. Αν συμβαίνει αυτό θα βοηθηθούν πολύ τα παιδιά!

 

Πάντως χρειάζεται χρόνος να μάθουν να αναγνωρίζουν τα παιδιά τα συναισθήματά τους. Για αρχή ενθουσιάζονται με τα ανθρωπάκια και αρκούνται στη μίμηση της γκριμάτσας. Είναι όμως σημαντικό κι αυτό.

 

Μπορεί να μπερδεύει τα γεγονότα, να μην τα θυμάται ακριβώς χρονικά, να μπερδεύει τα πρόσωπα που συμμετείχαν, να σου λέει ταυτόχρονα χαρούμενα και λυπητερα περιστατικά αδιαχώριστα. Είναι πολύ λογικό. Εδώ και ενήλικες δυσκολέυονται να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν με λόγια τα συναισθήματά τους...

 

Το θετικό είναι αν του άρεσε! Αν του άρεσε μπορείτε να το ξαναπαίξετε κάποια στιγμη, με τον καιρό θα εξοικειωθεί!

 

Αξίζει πάντως η προσπάθεια να μάθουμε στα παιδιά να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους και να τα αποδέχονται.

[Sun]

Μπράβο GEORGIA.CY, ελπίζω τα πράγματα θα εξακολουθήσσουν να πηγαίνουν καλύτερα.

 

Παρεπιπτόντως για όσους δεν το γνωτίζουν το Ελλαδίτης χρησιμοποιείται στην Κύπρο για να δηλώσει ότι κάποιος είναι από την Ελλάδα ως γεωγραφικός προσδιορισμός και όχι από το νησί της Κύπρου.Και οι μεν και οι δε είναι Έλληνες.

[emporaki]

Ελπίζω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα και ο μικρός να έχει κάνει ήδη καινούριους φίλους στο σχολείο. Έχω να προτείνω μια σειρά βιβλίων (εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί) με τίτλο "Συναισθήματα" που είναι πολύ βοηθητικά στην αναγνώριση και διαχείριση συναισθημάτων. Georgia.CY θα μπορούσες να δεις το βιβλίο με τίτλο "Θυμώνω". Τα βιβλία περιέχουν υπέροχες εικόνες για τα παιδιά και μέσα από αυτές διαπραγματεύονται ένα συναίσθημα κάθε φορά ("Ζηλεύω", "Είμαι μόνος". κ.λ.π.). Γονέας ή δάσκαλος/α και παιδί έχουν έτσι την ευκαιρία να συζητήσουν για το συγκεκριμένο συναίσθημα (πότε νιώθω έτσι, τι κάνω όταν νιώθω έτσι, τι μπορώ να κάνω για να μη νιώθω έτσι κ.λ.π.). Εμείς στο δικό μας το σχολείο τα έχουμε χρησιμοποιήσει αρκετά και έχουμε δει να δουλεύουν πολύ καλά ιδιαίτερα με μικρά παιδιά. Ελπίζω να σας φανούν βοηθητικά.

[mata]

Γειά σας και πάλι,

 

Αφού διάβασα με πολύ προσοχή τις απαντήσεις και τις εμπειρίες σας (σας ευχαριστώ πολύ γι αυτό) κατάλαβα ότι λόγω του ότι δεν είχα αδελφό ή άλλο αγόρι κοντά, δεν έχω ιδέα για το πως λειτουργούν και σκέφτονται τα αγόρια παρ όλο που αγόρασα το βιβλίο "μεγαλώνοντας αγόρια".Ενα βιβλίο τι να σου πρωτομάθει!!

 

Όσον αφορά το βιβλίο Γεωργία μου, το πήρα κι εγώ και μου φάνηκε πολύ καλό όσο το διαβάζω. Μου το πρότεινε η νηπιαγωγός που είχε ο γιός μου πέρυσι στον παιδικό σταθμό΄Το προτείνω ΄σε όλες όσες έχουν αγόρια. Έχει χρήσιμες πληροφορίες.

Όσο για την εξέλιξη σας πραγματικα πολύ ευχάριστη και εύχομαι και τώρα που πέρασε καιρός να παραμένουν έτσι τα πράγματα!

[Μαρια Στυλιανακη]

ναι και εγώ το ξέρω αυτό για τα αγόρια, και είναι πολύ ενδιαφέρον, για τις μαμάδες των αγοριών.. πολύ αξιόλογο

[christiki]

Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο forum για να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Έχω δύο κορίτσια 5 και 6 ετών. Η μικρή μου κόρη από το Σεπτέμβριο γενικά, αλλά ειδικότερα το τελευταίο δίμηνο παρουσιάζει έντονες εκρήξεις θυμού και μεγάλο πείσμα ακόμη και για ανούσια θέματα. Όταν επιμένει για κάτι ουρλιάζει, κλαίει, πολλές φορές με χτυπάει και στο τέλος απομονώνεται στο δωμάτιό της επειδή νομίζω ΄΄οτι και η ίδια καταλαβαίνει ότι δεν είναι σωστό. Όταν προσπαθώ να το συζητήσω μου λέει ότι είναι κακιά, ενώ κανείς από την οικογένεια δεν την έχει χαρακτηρίσει έτσι. Έχω δοκιμάσει να της προτείνω εναλλακτικές λύσεις, να την τιμωρήσω, να αδιαφορήσω, αλλά τίποτα δεν έχει αποτέλεσμα. Να αναφέρω ότι είμαι και εργαζόμενη και μερικές φορές η πίεση του χρόνου είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορώ να χειριστώ τα πράγματα με μεγάλη άνεση.