Προβλήματα στον Παιδικό Σταθμό

[betty]

Κατόπιν προτροπής της κ. Στυλιανάκη, παραθέτω και εδώ το ερώτημά μου και παρακαλώ για την κατάθεση και της άποψης των μελών του φόρουμ.

 

***

 

Αγαπητή Κυρία,

Αφού σας εκφράσω τα θερμότατα συγχαρητήρια μου τόσο για το εύρος των θεμάτων που αναλύετε όσο και για την ανιδιοτελή προσφορά σας, επιτρέψτε μου να ζητήσω τη βοήθειά σας σε πρόβλημα που με απασχολεί.

 

Την κόρη μου που ήρθε στη ζωή κατόπιν μακράς περιπετείας μου (σωματικής και ψυχολογικής), αποφάσισα να την στείλω στον παιδικό σταθμό παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του συζύγου ο οποίος όμως εν τέλει επείσθη ότι εάν δεν βλάπτεται, τουλάχιστον δεν ωφελείται από το ανεκπαίδευτο προσωπικό που μέσω γνωριμιών ή αγγελιών κατά διαστήματα αναλάμβανε την φύλαξη και απασχόληση του παιδιού μας.

 

Προβληματιστήκαμε πολύ για το εάν θα έπρεπε να επιλέξουμε δημόσιο ή ιδιωτικό σταθμό με δεδομένο ότι και στους δυο χώρους (αυτόν δηλαδή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αλλά και στον άλλο του δημοσίου συμφέροντος) γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σοβαρά μειονεκτήματα. Στον μεν πρώτο η αντίληψη περί μεγιστοποίησης του κέρδους με τις ελάχιστες επενδύσεις ελιναι καθοριστική, στον δε δεύτερο η πληθώρα των ανευθυνοϋπεύθυνων και των αρμοδιων - αναρμοδίων καθιστούν περίπλοκη υπόθεση την τελική απόδοση και καταμερισμό ευθυνών.

 

Με την πεποίθηση λοιπόν ότι η "ορθή" επιλογή είναι σε μεγάλο βαθμό "λαχείο", επιλέξαμε να εγγραφούμε σε ιδιωτικό της περιοχής μας. Ο Σταθμός αυτός υπερτερούσε άλλων σε δύο σημεία: Στη συνεργασία με παιδίατρο σε εβδομαδιαία βάση (και όχι σε μηνιαία που ορίζεται εκ του Νόμου) και στον μικρό αριθμό των παιδιών ανά Τμήμα (7-8 παιδάκια έναντι 12-18). Το παιδί μας μέσα στο διάστημα των πέντε πρώτων ημερών ερχόταν κάθε μέρα μωλωπισμένο και χτυπημένο αποδεικνύοντάς μας, δυστυχώς, περίτρανα ότι η "ασφάλεια" των φιλοξενούμενων νηπίων στους Σταθμούς, δεν είναι δεδομένη. Θεωρώντας ότι τα περιστατικά αυτά λόγω της συχνότητάς τους δεν μπορεί να ήταν τυχαία, αρνούμενοι να δεχτούμε την τρέχουσα λογική "παιδιά είναι... θα χτυπήσει το ένα το άλλο" (κατά την κρίση μας είναι πολύ "ευρύχωρη" αυτή η σκέψη και χωράει πολλά...),αλλά και δεδομένης μιας απρόκλητης επίθεσης που δέχθηκε η κόρη μας από άλλο παιδάκι, παρουσία μας, διαμαρτυρηθήκαμε εντονότατα, απαιτήσαμε να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα του παιδιού μας, τονίσαμε ότι ο Σταθμός έχει και νομική αλλά και ηθική ευθύνη διασφάλισης της ακεραιότητας των παιδιών και απαιτήσαμε να μας καταστήσουν σαφές το εάν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας. Λάβαμε διαβεβαιώσεις ότι θα απομακρυνθεί το επιθετικό παιδάκι από το δικό μας και ότι η δασκάλα θα την παίρνει παντού μαζί της. Αυτό πράγματι έγινεκαι από τότε η κόρη μας δεν φέρει ούτε μια αμυχή.

 

Και ενώ τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, χτες αποφάσισα να επισκεφθώ απροειδοποίητα τον Σταθμό και να παρακαλέσω να μου επιτρέψουν να

παρακολουθήσω από κοντά το πρόγραμμά τους. Δέχθηκαν, παρότι φιλοτίμως προσπάθησαν να με κάνουν να αισθανθώ περιττή, ανεπιθύμητη και ξένη. Πρέπει να τονίσω εδώ ότι στην πράξη καταρρίφθηκε το σύνηθες επιχείρημά τους (αλλά και υπευθύνων άλλων Σταθμών) περί "αναστάτωσης των άλλων παιδιών". Τούτο δεν συνέβη διότι εάν συνέβαινε φυσικά και θα αποχωρούσα αμέσως, μη επιθυμώντας να διαταράξω - έστω και άθελά μου - τις ισορροπίες και το πρόγραμμα των παιδιών.

 

Κατόπιν τριών ωρών αποχώρησα αφού προηγουμένως με ευγένεια τους

ευχαρίστησα για τη δυνατότητα που μου παρείχαν. Το απόγευμα της ίδιας

ημέρας η Δ/ντρια επικοινώνησε με τον σύζυγο για να τον ενημερώσει ότι η

δασκάλα της κόρης μας έκλαιγε επί 3ωρο (!) κατηγορώντας εμένα για

προσπάθεια "ακύρωσης" και "αναίρεσης" της επικαλούμενη αστείες

δικαιολογίες όπως π.χ. το ότι κάποια στιγμή ενώ προσπαθούσε να πείσει την κόρη μου να φάει πρωινό εγώ της είπα πως δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν τρώει, εντύπωση μου κάνει ότι κάθε μέρα, εκείνη, μου γράφει στο τετράδιο της ότι τρώει κ.λπ.

 

Και εδώ θα κάνω δυο παρατηρήσεις: Το να αμφισβητείς ένα γεγονός δεν ισοδυναμεί με τον να αποδίδεις σε κάποιον την κατηγορία του ψευδολόγου και δεύτερον το να προσπαθεί ο γονέας να ερμηνεύσει τη διαφορετικότητα στη συμπεριφορά και στις συνήθειες του παιδιού του (διατροφικές ή άλλες) δεν ισοδυναμεί με "αμφισβήτηση" της επιστημονικής επάρκειας της δασκάλας. Και εάν θέλουμε να παραμείνουμε στο τελευταίο θα έλεγα ότι θεωρώ και θρασύτατη την απαίτηση οιουδήποτε ανθρώπου να απαιτεί να βρίσκεται στο απυρόβλητο και ως εάν να έχει ανακηρυχθεί ο κορυφαίος (εν προκειμένω) παιδαγωγός του αιώνα μας να θεωρούμε, εμείς οι ταπεινοί θνητοί, κάθε του κουβέντα θέσφατον.

 

Εν πάση περιπτώσει, η δυσάρεστη αυτή εξέλιξη με αιφνιδίασε, με αναστάτωσε αλλά κυρίως με ανησύχησε. Κατόπιν πολλής σκέψης, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το γεγονός αυτό "κατασκευάστηκε" με έναν και μόνο στόχο. Να αντιληφθώ ότι δεν θέλουν κανένα στα πόδια τους και να αποφύγω εφεξής νέες αιφνιδιαστικές επισκέψεις. Το τελευταίο ξέρετε δεν με ξαφνιάζει. Αντίθετα θεωρώ, όπως και ο σύζυγος, πως είναι και η βασική αιτία κακοδαιμονίας της εκπαίδευσης στη χώρα μας, δημόσιας και ιδιωτικής, σε όλες τις βαθμίδες. Οταν η πόρτα κλείνει ο δάσκαλος ανακηρύσσεται σε κυρίαρχο και ουδείς νομιμοποιείται να ρωτήσει, να ελέγξει ή να εκφραστεί. Ο δάσκαλος μπορεί να βρίσει, να ταπεινώσει, να ειρωνευτεί, να κάνει μάθημα ή να λέει ανέκδοτα. Ανεξέλεγκτος!

 

Χαρακτηριστικό ακόμα και το γεγονός ότι δεν νομιμοποιείσαι καν να ζητήσεις να πληροφορηθείς ποια τα τυπικά προσόντα του δασκάλου που αναλαμβάνει το παιδί σου, την ίδια ακριβώς στιγμή που στο εξωτερικό κάθε σχολείο υποχρεούται να αναρτήσει στην ιστοσελίδα του τα βιογραφικά των εκπαιδευτικών που απασχολεί ούτως ώστε ο γονέας να διαμορφώσει προσωπική αντίληψη (σε κάποιο βαθμό) για τον εκπαιδευτικό που θα αναλάβει τη μόρφωση και τη διάπλαση του χαρακτήρα του παιδιού του.

 

Μετά από τα παραπάνω - και αφού ζητήσω συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμά μου - θα ήθελα τη γνώμη σας επί του γεγονότος και τη συμβουλή σας για τους περαιτέρω χειρισμούς μας. Θεωρείτε σκόπιμο να αλλάξουμε σχολείο? Ουδείς όμως μας εγγυάται ότι στην ίδια θέση δεν θα βρεθούμε ξανά και το αποτέλεσμα δεν μπορεί φυσικά να είναι η επ΄ άπειρον αλλαγή σχολείων. Από την άλλη, η σχέση μας έχει «τραυματιστεί» και αισθάνομαι ότι σιωπηρά επιδιώκεται να μας επιβληθεί ένας συγκεκριμένος "κώδικας" συμπεριφοράς και μας επιφυλάσσεται ένας σιωπηλός ρόλος "παρατηρητών" των μεθόδων τους τον οποίο και αρνούμαστε να αποδεχθούμε.

 

Σας ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σας και σας συγχαίρω για ακόμη μία φορά για την ολοκληρωμένη δουλειά σας, περίσσευμα οπωσδήποτε αγάπης, ψυχής και διάθεσης για κοινωνική προσφορά.

 

Betty

[betty]

Επιτρέψτε μου να παραθέσω και κάποια επιπλέον στοιχεία τα οποία αποτελούν επίσης και απαντήσεις σε ερωτήματα που μου έθεσε η κ. Στυλιανάκη.

 

1) Είναι ορθή η επισήμανσή σας περί αναγκαιότητας συνεργασίας Σταθμού με Παιδοψυχολόγο. Εγώ αναφέρθηκα στη συνεργασία του δικού μας Σταθμού με Παιδίατρο δεδομένου ότι πιστεύω πως ο τακτικός έλεγχος των παιδιών και η έγκαιρη διάγνωση ασθενειών και ιώσεων μπορεί να μειώσει την ταλαιπωρία τους.

 

2) Οι μώλωπες βρίσκονταν στον γλουτό και στις γάμπες καθώς επίσης και γρατζουνιές στο πρόσωπο (και όλα αυτά, θυμίζω, σε χρονικό διάστημα πέντε μόλις ημερών).

 

3) Η απρόκλητη επίθεση την οποία σας ανέφερα σημειώθηκε ως εξής: Την ώρα που η δασκάλα της παραλάμβανε την κόρη μας, ένα παιδάκι έτρεξε προς το μέρος μας και την χτύπησε με δύναμη στο κεφάλι. Το παιδί μας έπιασε το κεφαλάκι του και σπάραζε και μεις τρέξαμε να μιλήσουμε με την Δ/ντρια. Η τελευταία, σε προφανή αμηχανία και χαμογελώντας, απεφάνθη: Ο Γ. την έχει βάλει στο μάτι. Μετά από την ένταση που δημιουργήθηκε και τα όσα σας περιέγραψα στο πρώτο μου μήνυμα (υπενθύμιση ηθικών και νομικών ευθυνών της κ.λπ.), μας υποσχέθηκε ότι και το επιθετικό παιδάκι θα απομακρυνθεί και η κόρη της θα παρακολουθείται στενότερα από την δασκάλα της.

 

Οι παρατηρήσεις σας ήταν πολύ χρήσιμες. Θα διαβάσω προσεκτικά τα άρθρα στα οποία με παραπέμπετε. Ευχαρίστως θα διαβάσω κάθε νέο σχόλιο δικό σας ή των μελών του φόρουμ σας. Και πάλι σας ευχαριστώ θερμά.

[Μαρια Στυλιανακη]

Η απάντηση που είχα στείλει στην betty

 

Σε απάντηση της ερώτησής σας,

 

> Με την πεποίθηση λοιπόν ότι η "ορθή" επιλογή είναι σε μεγάλο βαθμό "λαχείο", επιλέξαμε να εγγραφούμε σε ιδιωτικό της περιοχής μας. Ο Σταθμός αυτός υπερτερούσε άλλων σε δύο σημεία: Στη συνεργασία με παιδίατρο σε εβδομαδιαία βάση (και όχι σε μηνιαία που ορίζεται εκ του Νόμου) και στον μικρό αριθμό των παιδιών ανά Τμήμα (7-8 παιδάκια έναντι 12-18).

 

Η εβδομαδιαία συνεργασία με παιδίατρο είναι περιττή σε σύγκριση με την ανάγκη συνεργασίας με παιδοψυχολόγο που ξέρει πολύ περισσότερα για τα διάφορα αναπτυξιακά στάδια.

Οι παιδίατροι δεν είναι ικανοί να εμβαθύνουν σε θέματα συμπεριφοράς που αυτά κατα κόρον είναι το πιό σημαντικό πρόβλημα των παιδιών της προσχολικής ηλικίας. Για αυτό, απαραίτητο (αλλά δεν τηρείται αυτό) θεωρούμε την ύπαρξη ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ και συστηματικής παρακολούθησης σε συνεργασία με τις παιδαγωγούς, της συμπεριφοράς και ανάπτυξης των παιδιών.

 

Το παιδί μας μέσα στο διάστημα των πέντε πρώτων ημερών ερχόταν κάθε μέρα μωλωπισμένο και χτυπημένο αποδεικνύοντάς μας,

 

που βρίσκονταν οι μώλωπες? που τα χτυπήματα? (σε ποιό σημείο του σώματος?)

 

Σε αυτό τον αριθμό παιδιών ανα δασκάλα δεν δικαιολογείται ένα παιδί να έχει κάθε μέρα νέα χτυπήματα. το πολύ πολύ να έχει την μία μέρα όπου να ανακαλυφθεί η αιτία και την επόμενη μέρα να υπάρχει στενή παρακολούθηση του παιδιού που είναι υπαίτιου και να υπάρχει η σταθερή ενθάρυνση του παιδιού "θύματος" να υπερασπίζει τον εαυτό του. (στην κατηγορία ψυχολογία θα βρείτε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με αυτό το θέμα)

 

δυστυχώς, περίτρανα ότι η "ασφάλεια" των φιλοξενούμενων νηπίων στους Σταθμούς, δεν είναι δεδομένη. Θεωρώντας ότι τα περιστατικά αυτά λόγω της συχνότητάς τους δεν μπορεί να ήταν τυχαία,

 

 

εάν ήταν σε καθημερινή συχνότητα, νέα χτυπήματα, ναι δεν είναι τυχαία, και είναι όμως και αμφίβολο κατα πόσο ευθύνεται ένα άλλο παιδί για αυτά? Μήπως αποκτά πάρα πολύ εύκολα μώλωπες?

 

Πήγατε σε παιδίατρο έτσι ώστε να σας πεί για το πως αυτά τα χτυπηματάκια μπορεί να προκλήθηκαν? Πάντα εάν βλέπετε κάτι περίεργο όσον αφορά χτυπήματα, να ρωτάτε τον παιδίατρο σας για να σας βοηθήσει παραπέρα.

 

αρνούμενοι να δεχτούμε την τρέχουσα λογική "παιδιά είναι... θα χτυπήσει το ένα το άλλο" (κατά την κρίση μας είναι πολύ "ευρύχωρη" αυτή η σκέψη και χωράει πολλά...),

 

ασφαλώς.... αυτό ισχύει μόνο μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο/ένταση/συχνότητα... θα υπάρξουν γρατζουνιές που κάποια παιδιά θα κάνουν όταν γυρνάει η δασκάλα απο την άλλη, (γνωρίζοντας ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν), αλλά και αυτό, δεν μπορεί να γίνεται κάθε μέρα χωρίς να έχει η δασκάλα βρεί κάποιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί αυτό. Και αυτό μπορεί να το κάνει με αυτό τον αριθμό παιδιών. Δεν δικαιολογείται να μην το καταφέρει (δυστυχώς η κατάρτιση για την αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων είναι ως επι το πλείστον αυταρχικού τύπου = ξεπερασμένου και κάποιες φορές και βίαιου...)

 

αλλά και δεδομένης μιας απρόκλητης επίθεσης που δέχθηκε η κόρη μας από άλλο παιδάκι, παρουσία μας, διαμαρτυρηθήκαμε εντονότατα, απαιτήσαμε να διαφυλαχθεί η σωματική ακεραιότητα του παιδιού μας, τονίσαμε ότι ο Σταθμός έχει και νομική αλλά και ηθική ευθύνη διασφάλισης της ακεραιότητας των παιδιών και απαιτήσαμε να μας καταστήσουν σαφές το εάν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας.

 

οπωσδήποτε έχει αυτή την ευθύνη.

 

Λάβαμε διαβεβαιώσεις ότι θα απομακρυνθεί το επιθετικό παιδάκι από το δικό μας και ότι η δασκάλα θα την παίρνει παντού μαζί της. Αυτό πράγματι έγινε και από τότε η κόρη μας δεν φέρει ούτε μια αμυχή.

> Και ενώ τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, χτες αποφάσισα να επισκεφθώ απροειδοποίητα τον Σταθμό και να παρακαλέσω να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω από κοντά το πρόγραμμά τους. Δέχθηκαν, παρότι φιλοτίμως προσπάθησαν να με κάνουν να αισθανθώ περιττή, ανεπιθύμητη και ξένη. Πρέπει να τονίζω εδώ ότι στην πράξη καταρρίφθηκε το σύνηθες επιχείρημά τους (αλλά και υπευθύνων άλλων Σταθμών) περί αναστάτωσης των άλλων παιδιών. Τούτο δεν συνέβη διότι εάν συνέβαινε φυσικά και θα αποχωρούσα αμέσως, μη επιθυμώντας να διαταράξω - έστω και άθελά μου - τις ισορροπίες και το πρόγραμμα των παιδιών.

 

Η αλήθεια είναι ότι στους περισσότερους παιδικούς σταθμούς δεν επιτρέπεται αυτό ..

τις πρώτες μέρες ειδικά θα έπρεπε να είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ οι γονείς να παραμένουν εκεί - και στον παιδικό σταθμό όπου εργάζομαι κάνοντας τις ομάδες οικογενειακής δημιουργικής απασχόλησης, είναι υποχρεωτικό οι γονείς των παιδιών που ξεκινούν το πρωί, να είναι παρόντες για πέντε μέρες, έτσι ώστε να προσαρμοστεί το παιδί τους.

 

Εκεί μπορούν και να δούν τον τρόπο λειτουργίας του παιδικού και να καθησυχαστούν ώς προς τις μεθόδους με τις οποίες οι παιδαγωγοί αντιμετωπίζουν τετοια και άλλα προβλήματα.

Απο εκεί και πέρα, δεν έχει υπάρξει ποτέ τέτοια ανάγκη όπως η δική σας - η οποία σίγουρα δεν θα δημιουργόταν εάν εξαρχής σας είχε δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσετε το προγραμμα τις πρώτες μέρες.

 

Όμως κανένας ή ελάχιστοι παιδικοί σταθμοί εφαρμόζουν αυτό το σύστημα, παρόλο που αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευεργετικό για τη σχέση των γονέων με τον παιδικό (χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης) και φυσικά πρώτα απο όλα για το ίδιο το παιδί που δεν καλείται με απότομο τρόπο να αποχωριστεί τον γονέα.

 

αλλά και δεδομένης μιας απρόκλητης επίθεσης που δέχθηκε η κόρη μας από άλλο παιδάκι, παρουσία μας,

 

θα μπορούσατε να περιγράψετε συγκεκριμένα όσο γίνεται αυτή την επίθεση?

 

> Κατόπιν τριών ωρών αποχώρησα αφού προηγουμένως με ευγένεια τους ευχαρίστησα για τη δυνατότητα που μου παρείχαν. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η Δ/ντρια επικοινώνησε με τον σύζυγο για να τον ενημερώσει ότι η δασκάλα της κόρης μας έκλαιγε επί 3ωρο (!) κατηγορώντας εμένα για προσπάθεια "ακύρωσης" και "αναίρεσης" της επικαλούμενη αστείες δικαιολογίες όπως π.χ. το ότι κάποια στιγμή ενώ προσπαθούσε να πείσει την κόρη μου να φάει πρωινό εγώ της είπα πως δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν τρώει, εντύπωση μου κάνει ότι κάθε μέρα μου γράφει στο τετράδιο της εκείνη πως τρώει κ.λπ.

 

 

εννοείτε ότι το παιδί σας δεν έτρωγε ποτέ ενώ σας ενημέρωναν ότι έχει φάει?

Σίγουρα θα έπρεπε να σας πουν την αλήθεια - πολλά παιδιά ιδιαίτερα στην αρχή δεν θέλουν ακόμα να φάνε μαζί με τα άλλα παιδιά στον παιδικό. Πιθανώς να μην ήθελαν να σας το πούν για να μην σας ανησυχήσουν?

Πάντως μια σχέση εμπιστοσύνης σίγουρα δεν χτίζεται με ψέμματα.

 

Και εδώ θα κάνω δυο παρατηρήσεις: Το να αμφισβητείς ένα γεγονός δεν ισοδυναμεί με τον να αποδίδεις σε κάποιον την κατηγορία του ψευδολόγου και δεύτερον το να προσπαθεί ο γονέας να ερμηνεύσει τη διαφορετικότητα στη συμπεριφορά και στις συνήθειες του παιδιού του (διατροφικές ή άλλες) δεν ισοδυναμεί με "αμφισβήτηση" της επιστημονικής επάρκειας της δασκάλας.

 

εννοείτε ότι θα προτιμούσατε να σας είχαν πεί την αλήθεια, έτσι ώστε να ξέρετε απλώς την αλήθεια (και όχι να αμφισβητήσετε την δασκάλα?). Είναι αναφαίρετο δικαίωμα σας και είναι απαράδεκτο να μη σας λένε την αλήθεια για το παιδί σας με οποιαδήποτε δικαιολογία.

 

Και εάν θέλουμε να παραμείνουμε στο τελευταίο θα έλεγα ότι θεωρώ θρασύτατη την απαίτηση οιουδήποτε ανθρώπου να απαιτεί να βρίσκεται στο απυρόβλητο και ως εάν να έχει ανακηρυχθεί ο κορυφαίος παιδαγωγός του αιώνα μας να θεωρούμε, εμείς οι ταπεινοί θνητοί, κάθε του κουβέντα θέσφατον.

 

βεβαίως και είναι έτσι, βέβαια στην Ελλάδα η αποδοχή κριτικής είναι κάτι πολύ ταμπού, και είναι κάτι που ΔΕΝ μαθαίνεται ούτε απο το εκπαιδευτικό σύστημα στα παιδιά ούτε απο το πανεπιστήμιο σε σύγκριση με τα συστήματα άλλων χωρών. Μια παιδαγωγός βελτιώνεται σταδιακά και σταθερά και πρέπει να δέχεται κριτική.

Πιθανώς να την είχαν πιέσει να τα πεί αυτά.

Συνήθως έτσι γίνεται, απο τις μαρτυρίες άλλων παιδαγωγών το ξέρουμε αυτό. Οι παιδαγωγοί εξαρτιούνται απο την διεύθυνση.

 

 

> Εν πάση περιπτώσει, η δυσάρεστη αυτή εξέλιξη με αιφνιδίασε, με αναστάτωσε αλλά και με ανησύχησε. Κατόπιν πολλής σκέψης, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το γεγονός αυτό "κατασκευάστηκε" με έναν και μόνο στόχο. Να αντιληφθώ ότι δεν θέλουν κανένα στα πόδια τους και να αποφύγω εφεξής νέες αιφνιδιαστικές επισκέψεις. Το τελευταίο ξέρετε δεν με ξαφνιάζει. Αντίθετα θεωρώ πως είναι και η βασική αιτία κακοδαιμονίας της εκπαίδευσης στη χώρα μας, δημόσιας και ιδιωτικής, σε όλες τις βαθμίδες. Οταν η πόρτα κλείνει ο δάσκαλος ανακηρύσσεται σε κυρίαρχο και ουδείς νομιμοποιείται να ρωτήσει, να ελέγξει ή να εκφραστεί. Ο δάσκαλος μπορεί να βρίσει, να ταπεινώσει, να ειρωνευτεί, να κάνει μάθημα ή να λέει ανέκδοτα. Ανεξέλεγκτος!

 

Ναι δυστυχώς είναι έτσι. ....

 

> Χαρακτηριστικό ακόμα και το γεγονός ότι δεν νομιμοποιείσαι καν να ζητήσεις να πληροφορηθείς ποια τα τυπικά προσόντα του δασκάλου που αναλαμβάνει το παιδί σου, την ίδια ακριβώς στιγμή που στο εξωτερικό κάθε σχολείο υποχρεούται να αναρτήσει στην ιστοσελίδα του τα βιογραφικά των εκπαιδευτικών που απασχολεί ούτως ώστε ο γονέας να διαμορφώσει προσωπική αντίληψη (σε κάποιο βαθμό) για τον εκπαιδευτικό που θα αναλάβει τη μόρφωση και τη διάπλαση του χαρακτήρα του παιδιού του.

 

επιτρέψτε μου να σας πω ότι, ότι βιογραφικό να έχει κάποια παιδαγωγός, αυτό δεν λέει τίποτε για την φιλοσοφία της την οποια μόνο απο κοντά μπορείτε να καταλάβετε να δέιτε και να αισθανθείτε.

ότι σχολή και να έχει τελειώσει κάποια παιδαγωγός, εάν η διεύθυνση της δείχνει το κακό παράδειγμα, δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Δυστυχώς.

 

> Μετά από τα παραπάνω - και αφού ζητήσω συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμά μου - θα ήθελα τη γνώμη σας επί του γεγονότος και τη συμβουλή σας για τους περαιτέρω χειρισμούς μας. Θεωρείτε σκόπιμο να αλλάξουμε σχολείο? Ουδείς όμως μας εγγυάται ότι στην ίδια θέση δεν θα βρεθούμε ξανά και το αποτέλεσμα δεν μπορεί φυσικά να είναι η επ΄ άπειρον αλλαγή σχολείων. Από την άλλη, η σχέση μας έχει «τραυματιστεί» και αισθάνομαι ότι σιωπηρά επιδιώκεται να μας επιβληθεί ένας συγκεκριμένος "κώδικας" συμπεριφοράς και μας επιφυλάσσεται ένας σιωπηλός ρόλος "παρατηρητών" των μεθόδων τους τον οποίο και αρνούμαστε να αποδεχθούμε.

>

 

 

Δυστυχώς τα ελληνικά στάνταρ δεν έχουν καμία μα καμια σχέση με στάνταρ τα οποία επικρατούν σε άλλες χώρες΄- τόσο που δεν έχει νόημα κάν μια σύγκριση...

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε γιατί είναι σίγουρο ότι θα ξαναγίνουν αυτά τα πράγματα στη ζωή του παιδιού σας, όπως συμβαίνει και σε μας τους μεγάλους, όλο και κάποιος θα εμφανιστεί που θα είναι "λαθος" και κάποιες φορές και εγκληματικά "λάθος" - είναι να προετοιμάσετε το παιδί σας για αυτές τις συνθήκες.

Για αυτό το πράγμα θα σας βοηθήσουν τα δύο άρθρα που υπάρχουν στην αρχική σελίδα με τίτλο " κακόβουλα άτομα - πως να προστατέψετε τα παιδιά σας ".

 

Το βασικότερο είναι να δίνονται εργαλεία στα παιδιά να υπερασπίζονται τον εαυτό τους. είτε σε σωματική απειλή είτε σε νοητική/συναισθηματική απειλή. Είναι πολύ έξυπνα και με την κατάλληλη καθοδήγηση, θα αντισταθούν στον καθένα που πιθανώς θα θελήσει να τα παραπλανήσει.

Είναι εντελώς βασικό να έχουν τέτοια ανατροφή τη σήμερον ημέρα τα παιδιά, και η ευγένεια δεν είναι πιά το κριτήριο όπως παλιότερα όπου καλούνταν όλοι να σιωπήσουν και να μην κάνουν θέμα εάν αδικηθούν.

Πλέον πρέπει να διδάσκεται στα παιδιά ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΘΕΜΑ, και σε αυτό μπορείτε να βοηθήσετε εσείς.

Εάν το πραγματοποιήσετε αυτό, τα παιδιά σας δεν θα έχουν να φοβηθούν τίποτε και κανέναν. Είναι παντοδύναμα, αρκεί να τους δοθούν τα εργαλεία και το πως να τα χρησιμοποιήσουν.

 

Αυτό ισχύει ανεξάρτητα απο το να πάτε σε άλλο παιδικό σταθμό ή όχι.

 

Όσον αφορά αυτό το θέμα, η εμπιστοσύνη σας προφανώς έχει διαταραχτεί.

Επειδή δεν έχω ζήσει τις λεπτομέρειες, δεν μπορώ να σας πω τι να κάνετε και όπως είπατε δεν ξέρει κανέις τι επικρατεί στον επόμενο παιδικό σταθμο.

 

Δεν γνωρίζω επίσης τι είπατε συγκεκριμένα στην παιδαγωγό με ποιό τόνο, και πως ένιωσε, γιατί πραγματικα όλα αυτά είναι πάρα πολύ βασισμένα και σε κάθε λεπτομέρεια - τόνο στον οποίο λεει κάποιος κάτι κτλ.

 

Σιγουρα αυτά τα θέματα δεν είναι δυνατόν να λύνονται μπροστά στα παιδιά, είναι θέματα που δεν συζητάτε κάν οι γονείς με την παιδαγωγό, αλλά κατευθείαν στην διευθύντρια η οποία έχει την ευθύνη να καθοδηγήσει τις παιδαγωγούς.

όπως έγραψα και προηγουμένως η διευθύντρια είναι αυτή που δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές του παιδικού και πως αυτός λειτουργεί, όχι η παιδαγωγός..

 

Εγώ θα μιλούσα με την παιδαγωγό κατ ιδίαν (τηλεφωνικά! όχι στον χώρο εκεί) και θα ρωτούσα εάν είχε πιεστεί να πεί ψέματα διασφαλίζοντας ότι δεν θα αναφέρω στην διευθύντρια αυτό το πράγμα. εάν έλεγε ναι, θα ζητουσα συγνώμη, και ότι δεν φταίειε εκείνη για το ότι η διευθύντριά της δεν της δείχνει το σωστό δρομο.

 

Οι παιδαγωγοί εξαρτιούνται απο τις διευθύντριες, και πάντα τις διευθύντριες θα ανακρινετε για να δείτε τι φταίει...

 

απο όσα λέτε η ρήξη στην σχέση σας είναι πιο βαθιά, ... όμως ποιες είναι οι δυνατότητες, να βρείτε άλλο παιδικό που να έχει καλύτερα στάνταρ με το ποσό που θέλετε να διαθέσετε, όποιο και αν είναι αυτό, αυτό δεν το γνωρίζω.

μόνο με περεταίρω αναζήτηση θα μπορέσετε να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα...

 

ελπίζω να σας βοηθησα

 

θα ήθελα να σας παρακαλέσω απο τη στιγμή που είναι ενεργοποιημένος ο λογαριασμός σας (όπως με ενημέρωσαν)

να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση δημοσίως - μιας και υπάρχουν πολλές μητέρες οι οποίες έχουν βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις και θα μπορέσουν να σας βοηθήσουν - οι ερωτήσεις που θέτουν οι γονείς, είναι απαραίτητο να τιθονται δημόσια, .. (δεν μπορούμε να έχουμε συμβουλευτική δραστηριότητα μέσω εμαιλ)

 

ευχαριστώ για τα θετικά σας λόγια,

 

ελπίζω να τα πούμε πλέον μέσω του φόρουμ,

(εάν θέλετε μπορείτε να αναδημοσιεύσετε εκεί μέρος του ερωτήματός σας έτσι ώστε να πάρετε περισσότερες γνώμες)

 

με εκτίμηση,

 

Μαρία Στυλιανάκη

[Μαρια Στυλιανακη]

δεδομένου ότι πιστεύω πως ο τακτικός έλεγχος των παιδιών και η έγκαιρη διάγνωση ασθενειών και ιώσεων μπορεί να μειώσει την ταλαιπωρία τους.

δηλαδή τι να κάνει?.... όχι, δεν μπορεί να κάνει τίποτε τέτοιο ο παιδίατρος! δεν μπορεί να πεί σε σάς πχ να μην φέρετε το παιδί σας την επόμενη μέρα επειδή υποπτεύεται ότι μπορεί να έχει πυρετό την επόμενη μέρα? ή επειδή υποπτεύεται ότι ξεκινάει κάποια ίωση...!

 

αποκτάει γενικά εύκολα μελανιές? στο σπίτι σας απο πεσίματα έχει αποκτήσει ποτέ?

κάποια παιδιά αποκτούν εύκολα....

εάν δεν αποκτά εύκολα τότε σίγουρα είναι αμέλεια της παιδαγωγού.

 

γρατζουνιές στο πρόσωπο είναι πάρα πολύ συχνές και συμβαίνουν πάρα πολύ γρήγορα. για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο η διεύθυνση να επιβάλλει στους γονείς να κόβουν κοντά τα νύχια των παιδιών τους - και να το προσέχουν αυτό. δεν αποτελούν ένδειξη ανησυχίας.

 

η περίπτωστη που λέτε με το παιδάκι,

είναι όντως συχνή και όντως κάποια παιδιά βάζουν στο μάτι κάποια άλλα, συνήθως λόγω ζήλιας (όχι συνειδητοποιημένης φυσικά) και επειδή θέλουν να παίξουν μαζί τους αλλά δεν ξέρουν πως να το πούν αλλά και επειδή ίσως αισθάνονται ότι αυτά είναι το καλύτερο θύμα. (δεν θα συναντήσουν αντίσταση).

 

το παιδάκι αυτό δεν μπορεί να ονομαστεί επιθετικό. είναι απολύτως προβλεπόμενη συμπεριφορά για αυτή την ηλικία..... κορίτσια και αγόρια το κάνουν, και χωρίς κάποια προειδοποίηση. είναι μέσα στην καθημερινότητα του παιδικού αυτό δυστυχώς, και είναι απαραίτητη η σωστή καθοδήγηση απο την παιδαγωγό.

δεν είναι απαραίτητη η απομάκρυνση του παιδιού αυτού απο την τάξη και ούτε μπορεί να είναι λόγος αυτός για τέτοιο αίτημα.

 

Το αίτημα πρέπει να είναι η παιδαγωγός να διδαχθεί τους τρόπους με τους οποίους θα μάθει στο δικό σας παιδί (αλλά και εσείς απο το σπίτι) πως να αμύνεται σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και στο άλλο παιδί τι προνόμια χάνει εάν κάνει κάτι τέτοιο.

αλλιώς και η κόρη σας θα βασίζεται κάθε φορά στην επέμβαση απο έξω, ακόμα και όταν είναι πιο μεγάλη, και δεν θα έχει μάθει τι νακάνει σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

αναζητήστε τα σχετικά άρθρα στην ενότητα ψυχολογία και ανάπτυξη.

[elenik]

To να ζητησετε να απομακρυνθει "το επιθετικο παιδακι" το βρισκω ασχημο. Δεν νομιζω οτι ευθυνεται το παιδι. Μεγαλωνοντας ενα αγορι διαπιστωσα ποσο δυσκολος ειναι ο ρολος μου. Το μεγαλωσα προσπαθωντας να το αποτρεψω να σηκωνει χερι (το εκανε καποια στιγμη πολυ εντονα - ακομα και τωρα ειναι ατσουμπαλος στο παιχνιδι ) και καταληξαμε να φωναζει μαμα καθε φορα που τα εβρισκε σκουρα. Η μεση λυση ειναι πολυ δυσκολη αλλα η σωστη.

Τα παιδια θα μαλωσουν , θα τα ξαναβρουν και ετσι παει (δεν μιλαμε για επικινδυνους ξυλοδαρμους)

 

Ο Βασιλης μου εχει τελειως διαφορετικη συμπεριφορα οταν ειναι μαζι μου απο εκεινην που εχει οταν βρισκεται με την γιαγια. Με την γιαγια ολα επιτρεπονται. Αν δεν του αρεσει το φαγητο θα φτιαξουμε αλλο . Ειναι αδυνατον να προσπαθω να ταισω τον Βασιλη παρουσια της μητερας μου που ξερει οτι θα λυγισει. Εαν δε επεμβει και ολας και πει κανενα χαριτωμενο "Αφου δεν του αρεσει του παιδιου αυτο να φτιαξουμε κατι αλλο" ο Βασιλης απλα θα ραψει το στομα του και θα περιμενει την λιχουδια της γιαγιας.

 

Προσωπικα θα αλλαζα σταθμο γιατι ηδη εχει φθαρει η εμπιστοσυνη μεταξυ σας και εκτος αυτου η πιεση που θα ενοιωθα θα ηταν πολυ μεγαλη. Την παιδαγωγο που εμπιστευομαι το παιδι μου την βλεπω σαν δευτερη μανα του. Ειναι ο ανθρωπος που θα ζησει την μιση του ημερα μαζι της. Θα του δειξει παραλληλα με μενα τον σωστο δρομο σε αυτη τη ζωη και θα το προστατεψει οταν εκεινο κριθει αναγκαιο . Θα νοιαστει για το καλο του και θα το κανει να εμπιστευτει τον εαυτο του και τους αλλους. Την εμπιστοσυνη αυτη ειχα δειξει και στην προηγουμενη παιδαγωγο του Βασιλη και της το ειχα πει οπως ακριβως το εγραψα. Την προδωσε αλλα δεν πειραζει . Μαθαμε και εγω και ο Βασιλης μεσω αυτης της εμπειριας τι επιτρεπεται και τι οχι. Οριοθετησαμε τον εαυτο μας απεναντι στους αλλους. Γιναμε ισως πιο επιφυλακτικοι αλλα και πιο δυνατοι. Εμαθε να λεει "ΟΧΙ. Δεν εχεις δικαιωμα να μου φερεσαι ετσι".

 

Ψαξε να βρεις τον παιδικο που θα ηθελες για το παιδι σου. Δεν εχει σχεση αν θα ειναι ιδιωτικος ή δημοσιος. Το βασικο ειναι να νοιωθει αγαπη το παιδι και αυτο δεν αγοραζεται. Κρινε με το ενστικτο σου (εμπιστεψου και το ενστικτο του παιδιου ) και οχι με βαση το τι σου λενε οτι κανουν. Οταν ομως αποφασισεις να πας καπου εμπιστεψου τους (οχι τυφλα βεβαια). Μην εισαι με το μαχαιρι απο πανω γιατι η πιεση ειναι ασχημος συμβουλος. Ελεγχε διακριτικα μεσω του παιδιου σου. Ψαρευε το που λεει και η Μαρια. Ειναι ο μονος τροπος.

[betty]

@ Κυρία Στυλιανάκη,

 

Όχι, το παιδί μας δεν αποκτά εύκολα μελανιές και για τούτο θεωρούμε και μεις ότι αυτές οφείλονταν σε πλημμελή έλεγχο της παιδαγωγού.

Ενα στοιχείο νέο που προστέθηκε τις τελευταίες ημέρες είναι το ότι η κόρη μας δεν μας αποχωρίζεται εύκολα το πρωί (όπως συνέβαινε τις πρώτες ημέρες της στον Σταθμό) και με μεγάλη χαρά μας ακολουθεί το μεσημέρι στο σπίτι.

Αναζήτησα τα σχετικά άρθρα και τα διάβασα με προσοχή. Αντιλαμβάνομαι απολύτως την αναγκαιότητα των όσων επισημαίνετε, μα δεν μπορώ να κρύψω την πικρία μου που, εν τέλει, θεωρείται επιβεβλημένο να εξοικειώσουμε τόσο μικρά παιδάκια με το δίκαιο της ζούγκλας...

 

@ elenik,

 

Δεν ζητήσαμε εμείς απομάκρυνση του επιθετικού παιδιού, ζητήσαμε εγγυήσεις για την ασφάλεια του δικού μας παιδιού. Η απομάκρυνση του επιθετικού παιδιού αποφασίστηκε από την Δ/ντρια και όχι από εμάς. Συμφωνώ μαζί σας ότι ένα επιθετικό παιδάκι δεν ευθύνεται για τη βία που εξωτερικεύει, όμως φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε και σεις μαζί μου ότι ουδόλως ευθύνεται και το παιδάκι που γίνεται, αναίτια, ο αποδέκτης της.

Η λογική που εκφράζετε "παιδιά είναι, θα τσακωθούν αλλά θα τα ξαναβρούν" μου είναι γνωστή όμως δεν την αποδέχομαι. Τη θεωρώ επικίνδυνα "ευρύχωρη" γιατί χωράει πολλά και τα όρια μεταξύ "επικίνδυνου" και "ακίνδυνου" είναι και λεπτά και δυσδιάκριτα (το ακίνδυνο μπορεί απρόβλεπτα να μετατραπεί σε επικίνδυνο).

Οσον αφορά τη διαπίστωσή σας για τη σχέση μας με τους υπευθύνους του Σταθμού μας η οποία έχει τραυματιστεί, έχετε δίκιο. Επισκέφθηκα πολλούς Σταθμούς όμως δεν εντόπισα ουσιαστικές διαφορές. Εχω διαμορφώσει την άποψη ότι πολλοί λίγες παιδαγωγοί έχουν συναίσθηση του ρόλου και της υψηλής αποστολής τους (που είναι αυτή ακριβώς που περιγράφετε και σεις) όμως αυτό είναι φαινόμενο γενικευμένο (το ίδιο παρατηρείται στον κλάδο των Δημοσίων Υπαλλήλων, των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, στους ιατρικούς κλάδους, κ.λπ.).Όσον αφορά τέλος στην προτροπή σας για διακριτική παρακολούθηση μέσω του παιδιού μου, δυστυχώς, αυτό είναι προς το παρόν ανέφικτο εφόσον η κόρη μας είναι μικρή και ως εκ τούτου μη ικανή να μας ενημερώσει με ακρίβεια και σαφήνεια για ό, τι της συμβαίνει.

Σας ευχαριστώ πολύ.

[Μαρια Στυλιανακη]

θεωρείται επιβεβλημένο να εξοικειώσουμε τόσο μικρά παιδάκια με το δίκαιο της ζούγκλας...

 

δυστυχώς, αυτή η άποψη, το να θέλουν οι γονείς να προστατέψουν τα παιδιά τους απο αυτούς τους νόμους απομακρύνοντάς τους όσο γίνεται,

 

είναι που πραγματικά σας το λέω με όλη την αίσθηση της πραγματικότητας και εμπειρία απο κοντινό περιβάλλον,

 

οδηγεί στο όταν μεγαλώνουν τα παιδιά να μην ξέρουν πως να αμυνθούν σε κακόβουλα άτομα, να μην ξέρουν πως να αντιδράσουν σε πιο σοβαρές περιπτώσεις αργότερα, να μην έχουν την ψυχολογική δύναμη να προβούν σε πράξη που να τα προστατέψει.

 

ξέρετε αυτά που γράφω δεν είναι καθόλου απλά πράγματα, και αφορούν την προστασία του παιδιού σας για όλη του την ζωή.

 

κυκλοφορούν άτομα άρρωστα, και είναι αλήθεια. αυτά τα άτομα, δεν εμφανίζονται ξαφνικά στη ζωή του παιδιού σας, μετά απο καποια ηλικία. υπάρχουν και τώρα..!

εάν ένα παιδί δεν μάθει απο την αρχή τεχνικές και τρόπους αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων,

είναι σαν να μήν του δείχνεις πως να αμυνθεί.

σαν να μην του δίνεται το εργαλείο για να προστατέψει τον εαυτό του.

 

πραγματικά σας το λέω με αγάπη για το κάθε παιδί, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να μαθαίνουν πως να αντιδρούν. όχι μόνο απαραίτητο, αλλά θα έλεγα ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ.

 

ξέρετε πόσα παιδιά μέσα σε οικογένειες δέχονται βία κακοποίηση απο κοντινά τους άτομα όχι μόνο απο ξένους ανθρώπους? είναι παιδιά που δεν έχουν διδαχτεί και συνειδητοποιήσει απο μικρά, ότι υπάρχουν άνθρωποι με πολύ μπερδεμένο μυαλο που κάνουν κακά πράγματα -

και ότι ναι, ΔΕΝ εχουν το δικαίωμα να τα κάνουν - και κάποιες φορές πρέπει τα παιδιά να μπορουν να πουν όχι! με κάθε τρόπο.

 

για να μπορουν να τα καταλάβουν αυτά, πρέπει να ξέρουν τι είναι κακό!

κακό είναι κάτι που τους προκαλεί άσχημα συναισθήματα.

 

είναι σαν να θέλεις να προστατέψεις κάποιον απο πχ την πικρή γεύση, - πρέπει να του δείξεις με ενα μικρό δειγμα πως είναι, για να ξέρει. και μετά τι να κάνει για να βοηθηθεί !

 

η εξάσκηση αυτών των καταστάσεων, είναι ένα εργαλείο για όλη την ζωη ενός παιδιού.

το να καταφέρει να διευθετεί και μόνο του αυτές τις καταστάσεις, είναι εντελώς επιθυμητό!

ενισχύει την αυτοεκτίμησή του, ενισχύει την "δύναμή" του για να ανταπεξέλθει στο κακό και πολλά άλλα.

 

φυσικά και δεν γίνεται ένα παιδί να είναι αποδέκτης τέτοιων καταστάσεων συνέχεια εάν δεν διδάσκεται αυτό το πράγμα.

 

για αυτό είναι απαραίτητο (γιατί θα ξανασυμβεί αυτό και σε άλλη τάξη με άλλο παιδί) να υπάρχει τέτοιου είδους διαπαιδαγωγηση και απο το σπίτι όχι μόνο απο την δασκάλα.

 

εάν η εικόνα που δίνετε είναι ότι θέλετε να προστατέψετε το παιδί σας απο την "ζούγκλα" αυτό είναι μεν ένα θέμα το οποίο ανήκε στην διαπαιδαγώγηση την παλιότερη (η δασκάλα και ο γονέας επεμβαίνουν σε όλα προστατεύοντας τα παιδιά)

ενώ σημερα διεθνώς παιδαγωγικά στάνταρ, επιτάσσουν πλέον, έτσι ώστε τα παιδιά να μην είναι στρατιωτάκια χωρίς βουληση και χωρίς αίσθηση του εαυτού,

η δασκάλα και οι γονείς , να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους να μπορούν τα ίδια να λύνουν τα προβλήματα που προκύπτουν. problem solving. αν το βάλετε στο google θα βρείτε πολλά θέματα, επίσης στην ενότητα ψυχολογια υπάρχει και εκεί άρθρο με θέμα αυτό. (πως λύνουν τα παιδιά τα προβλήματά τους στην καθημερινότητα)

 

οπότε, πραγματικά το καλύτερο που έχετε να κάνετε, και το λέω με το χέρι στην καρδιά και όχι απλώς σαν συμβουλή, είναι να βοηθήσετε το παιδί σας να αντιδρά σε αυτές τις καταστάσεις, θεωρώντας ότι αυτές οι καταστάσεις σε μια τάξη μπορεί να ξανασυμβούν και είναι σημαντικό να μπορεί σε σταθερή βάση με δυναμικότητα και αποφασιστικότητα να δείχνει το δικό της μύνημα στα άλλα παιδιά.

 

 

για τον αποχωρισμό, πιθανώς έχει αισθανθεί ότι ίσως έρχεται κάποια αλλαγή, ΄και για αυτό να είναι αναστατωμένη.

 

ότι η δασκάλα θα την παίρνει παντού μαζί της.

αυτό είναι λάθος τεχνική βασικά.

η δασκάλα πρέπει να έχει αποκοντά το παιδί που ήταν επιθετικό έτσι ώστε και εκείνη να του διορθώνει την συμπεριφορά κάνοντας αυτό που θα είναι καλό να μαθουν τα άλλα παιδιά να κάνουν. να του λέει, δήθεν εκμέρους του άλλου παιδιού

"ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΣ! ΜΗ μουτο ξανακάνεις! ΣΤΟΠ!" προτάσσοντας το χέρι και λέγοντας προσέχουμε τους άλλους. τότε εάν ήταν πολύ σοβαρό τοθέμα βάζει το παιδάκι λίγο πιο πέρα να σκεφτεί, χωρίς κάποια παιχνιδια, έχοντας αγκαλιάσει το παιδάκι που πόνεσε.

 

έτσι διασφαλίζεται ότι το παιδί αυτό δεν θα κάνει το ίδιο και σε άλλα παιδιά, και το άλλο παιδί, (το δικό σας πχ) μπορεί να παίξει ανενόχλητα και χωρίς το άγχος του που είναι η δασκάλα να πιαστώ απο πάνω της,

και επίσης δεν μαθαίνει να βασίζεται σε κάποιον άλλο για να διευθετήσει τις διαμάχες.

αυτό είναι δηλαδή το λάθος αυτής της αντιμετώπισης. δεν ωθεί το παιδί να κάνει problem solving αλλά να επαναπαυτεί στην απο έξω βοήθεια.

για αυτό το πράγμα, για το θέμα της βίας, αυτό είναι πάρα πολύ βασικό να μη γίνεται- να μη δηλαδή μάθει ενα παιδί, ότι θα είναι πάντα κάποιος άλλος που θα κάνει αυτό.

 

το καλύτερο είναι να μιλάτε εκ μέρους του παιδιού όπως έγραψα πάνω, σαν να μιλάει το παιδί δηλαδή για να εχει το παραδειγμα του τι θα ήταν αποτελεσματικό να πεί.

έτσι η σκέψη του πηγαίνει στο οτι θα πεί κάτι εκείνο μόλις έχει το θάρρος , και οχι , ααα η μαμά θα του πεί τι νακάνει (ή δασκάλα).

έχει τεράστια διαφορά με το να πεί η δασκάλα

"Γιάννη!! άσε την Ιουλία αμέσως!"

[betty]

Κυρία Στυλιανάκη,

 

Το άρθρο στο οποίο με παραπέμπετε το έχω διαβάσει ήδη και είναι εξίσου χρήσιμο με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας. Αντιλαμβάνομαι ότι χρέος μας είναι να μην αναλαμβάνουμε εμείς (γονείς, δασκάλα) πρωτοβουλίες αντί του παιδιού, ακυρώνοντάς το, αλλά αντίθετα να το ενθαρρύνουμε και να του διδάσκουμε τρόπους υπεράσπισης του δίκιου του και του εαυτού του. Είναι πράγματι απαραίτητο να το καταστήσουμε όσο το δυνατόν ταχύτερα αύταρκες, δυνατό και ικανό να διεδικεί ότι του ανήκει, σε μια και άδικη και βίαιη κοινωνία.

Είναι η υπέρμετρη αγάπη, πολλές φορές, και ο φόβος μας να μην πονέσει (σωματικά ή ψυχικά) ένα απολύτως εξαρτημένο από εμάς πλάσμα, που μας ωθεί συχνά στο να επιλέγουμε τη λύση με το μικρότερο δυνατό κόστος για κείνο, λησμονώντας ότι και οι αρνητικές εμπειρίες υπήρξαν και σας μας χρήσιμες, εφόσον μας θωράκισαν.

 

Και πάλι σας ευχαριστώ.

[Μαρια Στυλιανακη]

τίποτε!

 

δεν είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια όλοι οι γονείς θέλουν απο αγάπη να μην αφήσουν τίποτε να στεναχωρήσει το παιδί τους... έτσι είναι... και είναι ωραίο σαν συναίσθημα! μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να της εξηγήσετε φανατικά όλα αυτά για το πως να προστατεύεται.

[elenik]

Είναι η υπέρμετρη αγάπη, πολλές φορές, και ο φόβος μας να μην πονέσει (σωματικά ή ψυχικά) ένα απολύτως εξαρτημένο από εμάς πλάσμα, που μας ωθεί συχνά στο να επιλέγουμε τη λύση με το μικρότερο δυνατό κόστος για κείνο, λησμονώντας ότι και οι αρνητικές εμπειρίες υπήρξαν και σας μας χρήσιμες, εφόσον μας θωράκισαν.

 

Ακριβως αυτο. Μακαρι να ζουσαμε στην ουτοπια και μακαρι να μην χρειαζοταν να υπερασπιστουν τον εαυτο τους. Αλλα δυστυχως η ζωη μας επιβαλει να ειναι ετοιμα να το κανουν.