"Τρελή" Συγκατοίκηση

[mikrimama_93]

Θα ήθελα συμβουλές και από τα δύο φύλα για το θεματάκι που αντιμετωπίζω.

Είχα σχέση για έξι μήνες και χωρίσαμε πρίν ανακαλύψω ότι είμαι έγκυος. Στην αρχή αυτός ήταν κάθετος, δεν το ήθελε με τίποτα. Σιγά σιγά όμως το αποδέχτηκε και άρχιζε να μου δείχνει ένα άλλο πρόσωπο. Τα οικογενειακά μας περιβάλλοντα πρότειναν συγκατοίκηση. Αυτός ενθουσιάστηκε και εγώ δέχτηκα με κρύα καρδιά(είπα είναι για το καλό του μωρού). Η μαμά μου ήταν αυτή που ήθελε την συγκατοίκηση περισσότερο(για το τι θα πει ο κόσμος). Από την προηγούμενη εβδομάδα, όμως, κατάλαβα πολλά. Η "αλλαγή" του πατέρα του παιδιού μου ήταν λιγάκι πλασματική. Νομίζω πως θέλει μόνο εμένα και όχι το μωρό. Με πίεσε να κάνουμε έρωτα, παρ' όλο που δεν πρέπει. Στις δουλειές του σπιτιού με βοηθάει, αλλά όχι όπως στις αρχές. Χτες μαλώσαμε πολύ, με φωνές και τσιρίδες(λόγω ορμονών μάλλον, εγω ποτέ δεν φώναζα πριν την εγκυμοσύνη) και να μου λέει ότι έχω αλλάξει και ότι δεν είμαστε όπως παλιά και τέτοια. Μετά εγώ είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου και έκλαιγα και εκείνος μου είπε να μην κάνω έτσι και ότι δεν φταίει αυτός αλλά εγώ, και μετά από καμιά ώρα εκείνος μάλλον κατάλαβε το λάθος του και μου είπε "μην κλαις, κάνεις κακό στο παιδί μας"......

Δεν ξέρω βρε παιδιά είναι δικαιολογημένη αυτή η συμπεριφορά/στάση του; Η ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του; Του είπα να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει, αλλά εκείνος απλά κοιμήθηκε στον καναπέ και συνεχίζουμε να συζούμε σαν να μη συνέβη τίποτα. Όμως έχω προβληματιστεί. Πότε θα νιώσει ότι θα γίνει πατέρας;;;;

[kisha]

Μπορεί και ποτέ να μην τό νιώσει. Σκέψου τι θεςέ κσι ασε τη μαμά κσι τον κόσμο

. Ο κόσμος πότε δε θα δου χτυπήσει την πόρτα να σου πει είσαι καλά χρειάζεσαι κάτι;κι αφού είχατε χωρίσει κάποιος λόγος θα υπήρχε...δες πως υα πάει κορίτσι μου. Κσι ρώτα τον τι θέλει και τι σκέφτεται γι αυτό το παιδί και για σένα

[mikrimama_93]

Μπορεί και ποτέ να μην τό νιώσει. Σκέψου τι θεςέ κσι ασε τη μαμά κσι τον κόσμο

. Ο κόσμος πότε δε θα δου χτυπήσει την πόρτα να σου πει είσαι καλά χρειάζεσαι κάτι;κι αφού είχατε χωρίσει κάποιος λόγος θα υπήρχε...δες πως υα πάει κορίτσι μου. Κσι ρώτα τον τι θέλει και τι σκέφτεται γι αυτό το παιδί και για σένα

 

είναι λίγο ανώριμος από τη φύση του, αλλά δεν μπορώ να τον φανταστώ να κάνει κακό σε κανέναν. Είναι λίγο απότομος, αλλά πιστεύω ότι μόλις φανεί λίγο ακόμη η κοιλιά μου, θα το νιώσει. Είχαμε χωρίσει για άλλους λόγους και όχι τόσο λόγους συμπεριφοράς. Πιστεύω πως δεν ξέρει τι θέλει.

[mikio]

Τι ηλικίες έχετε εσύ και ο πατέρας του παιδιού?

[mikrimama_93]

Τι ηλικίες έχετε εσύ και ο πατέρας του παιδιού?

εγώ 20 αυτος 25

[Mother of three]

Καλησπερα κοπελα μου!

Καταρχην ευχομαι να εχεις μια καλη εγκυμοσυνη!

Καθηστε και συζητηστε,τι ειναι αυτο που λειπει και δεν τα βρισκετε!Πως φανταζεται καταρχας ο συντροφος σου τη ζωη σας μαζι με το παιδι.

Εσυ τι θελεις απο αυτον?

Γυρισε,εσυ ομως τον ηθελες παλι πισω?Σκεψου/σκεφτειτε ολα αυτα.Εαν δεν μπορειτε εσεις να καταλαβετε τι θελετε σαν ζευγαρι και σαν ατομο ξεχωριστα,τωρα που το μωρο δεν εχει ακομη γεννηθει,θεωρω πως αργοτερα θα σας ειναι πιο δυσκολο.

Καταρχην υπαρχει αγαπη?Μπορειτε να ζησετε σαν οικογενεια?

Το παιδι θελει να μεγαλωσει σε ενα σπιτι ηρεμο,γαληνιο,χωρις κοντρες και προστριβες.Απο τη μια συμφωνω με το θεμα της συγκατοικησης,καλο ειναι να δειτε εαν μπορειτε να υπαρξετε σαν οικογενεια,ομως απο την αλλη,εαν γινετε κατω απο πιεση,οπως ανεφερες,δεν υπαρχει ουσια.

Και το οτι οταν μεγαλωσει η κοιλια σου ισως να ειναι διαφορετικα τα πραγματα,αυτο ειναι μια δικαιολογια καρδια μου.Εαν αγαπαει εσενα και το παιδι σας,τοτε θα ειναι διπλα σας με καρδια και νου,σε ολη τη διαρκεια.

Ευχομαι ολα να πανε καλα,να λυθουν τα οποια προβληματα και να μπορεσει και το μωρακι σας να μεγαλωσει σε ενα υγιες περιβαλλον!

[linaat]

θα το πω οσο πιο απλα γινεται..προσπαθηστε να δειτε μεταξυ σας τι ειναι αυτα που σας ενωνουν και τι αυτα που σας χωριζουν..ετσι θα μπορεσετε να πορευτειτε καλυτερα..το παιδι μπορει να ενωνει το ζευγαρι αλλα οταν αυτο ειναι ετοιμο...εξισου ευκολα μπορει να το χωρισει κιολας...

[mikio]

Η γνώμη μου είναι ότι σήμερα ένας άντρας στα 25 σπάνια είναι έτοιμος, κατασταλαγμένος και ώριμος για να κάνει οικογένεια. Η πλειοψηφία των σημερινών 25ρηδων αντρών αλλά και γυναικών σπουδάζουν ακόμα, δεν έχουν βρει δουλειά, δεν έχουν δικό τους σπίτι και θέλουν ακόμα να χαρούν ξεγνοιασιά, διασκέδαση, βόλτες, ταξίδια κλπ. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν άντρα (αλλά και γυναίκα για να είμαι ειλικρινής) από τον κύκλο μου και του άντρα μου σε τόσο μικρή ηλικία να παντρεύτηκαν ή να έκαναν οικογένεια.

Το γεγονός ότι ήσαστε μόλις 6 μήνες μαζί και μάλιστα χωρίσατε και μετά ανακάλυψες την εγκυμοσύνη σου δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Αν είχατε μια μακροχρόνια σχέση, που να έχει δοκιμαστεί, να έχετε συγκατοικήσει, να έχετε γνωρίσει ο ένας τον άλλο ουσιαστικά, τότε η απόφαση θετική ή αρνητική θα ήταν σαφώς πιο εύκολη και αβίαστη. Τώρα κατά τη γνώμη μου αυτός πιέζεται κι ίσως δεν ξέρει και ο ίδιος τι θέλει. Το ένστικτό του αρσενικού του λέει να προστατέψει την "γυναίκα" και την οικογένειά του, το διαβολάκι του λέει πώς παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει τόσο νέος τα "εγκόσμια", οι τύψεις του του λένε να κάνει το καθήκον του ως άντρας, οι φίλοι του μπορεί να του λένε "τι κάνεις ρε ....", οι γονείς του αυτό, οι άλλοι εκείνο. Αυτό που θέλει πραγματικά δεν το ξέρει κανείς και δεν ξέρω και πώς θα το εκμαιεύσεις...

Έχει μεγάλη σημασία και το αν κατά τα άλλα θα ήταν έτοιμος να κάνει οικογένεια, σπίτι, δουλειά κλπ. Αυτό που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να του κάνεις μια κουβέντα για το τι θέλει πραγματικά, μια ειλικρινή κουβέντα ξεχνώντας συγγενείς και καθήκοντα και τα πρέπει. Είμαι σίγουρη ότι δεν θες δίπλα σου έναν άνθρωπο που έμεινε επειδή έπρεπε κι όχι επειδή το ήθελε πραγματικά και φυσικά τα απωθημένα που μπορεί να έχει ίσως στο μέλλον οδηγήσουν σε δυσάρεστες καταστάσεις και να καταλήξετε και πάλι μακριά ο ένας από τον άλλο. Το ότι δεν θα είστε μαζί, παντρεμένοι ή στο ίδιο σπίτι κλπ. δεν σημαίνει ότι δεν θα είστε καλοί γονείς για το παιδί σας. Αντίθετα αν είστε μαζί χωρίς να το θέλετε κι οι δύο πραγματικά θα είναι κακό για το παιδί για πολλούς λόγους.

Εσύ τον θέλεις? Ρωτάω γιατί από ότι κατάλαβα εσύ τον χώρισες. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.

[stella261011]

ο αντρουλης μου που ειναι και μεγαλυτερος στην ηλικια απο τον δικο σου ,στην πρωτη εγκυμοσυνη μου που το παιδι το θελαμε πολυ ,συνειδητοποιησε οτι ειμαι εγκυος οταν πια φουσκωσα στον 8ο περιπου...μεχρι τοτε προσπαθουσε να καταλαβει τι γινεται και τι πρεπει να κανει.τωρα στη δευτερη μου εγκυμοσυνη ειναι καπως καλυτερα τα πραγματα .θελω να πω πως οι αντρες δεν βιωνουν την εγκυμοσυνη οπως οι γυναικες και τους πεφτει κομματακι δυσκολο να αντιμετωπισουν τα θελω ,τις αναγκες αλλα και τις ορμονες μας.υπομονη και συζητηση και παρτον με το καλο.κανε πρωτα ομως μια ενδοσκοπηση να δεις εαν ολο αυτο (αντρας παιδι) ειναι αυτο που εσυ θελεις.πρεπει να εισαι σιγουρη για τις αποφασεις σου γιατι το παιδι φερνει τα πανω κατω και αν δεν υπαρχουν γερες βασεις ολα θα σκορπισουν.βαλτε μια ταξη στην ζωη σας τωρα, μετα ειναι δυσκολο.

[mikio]

πρεπει να εισαι σιγουρη για τις αποφασεις σου γιατι το παιδι φερνει τα πανω κατω και αν δεν υπαρχουν γερες βασεις ολα θα σκορπισουν.βαλτε μια ταξη στην ζωη σας τωρα, μετα ειναι δυσκολο.

 

Να το επισημάνω κι εγώ αυτό! Μια σχέση πρέπει να είναι πολύ δυνατή και οι γονείς δεμένοι, αγαπημένοι και μονοιασμένοι για να αντέξει τη δοκιμασία του πρώτου παιδιού! Ποια από εμάς δε θυμάται πόσο δοκιμάστηκε η σχέση, η υπομονή, τα νεύρα, οι αντοχές με τον ερχομό του πρώτου μωρού. Εγώ αφού δεν χώρισα το 1ο τρίμηνο μετά που γέννησα το γιο μου είπα ότι δε θα χωρίσω ποτέ!

Μικρή-μαμά μεγάλη κουβέντα με τον σύντροφό σου να βρείτε όλες τις απαντήσεις στο ποια είναι τα θέλω σας και πού βαδίζετε.

[goody]

Μικρή-μαμά μεγάλη κουβέντα με τον σύντροφό σου να βρείτε όλες τις απαντήσεις στο ποια είναι τα θέλω σας και πού βαδίζετε.

 

Συμφωνω!!

 

και μετά από καμιά ώρα εκείνος μάλλον κατάλαβε το λάθος του και μου είπε "μην κλαις, κάνεις κακό στο παιδί μας"......

Δεν ξέρω βρε παιδιά είναι δικαιολογημένη αυτή η συμπεριφορά/στάση του; Η ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του; Του είπα να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει, αλλά εκείνος απλά κοιμήθηκε στον καναπέ και συνεχίζουμε να συζούμε σαν να μη συνέβη τίποτα. Όμως έχω προβληματιστεί. Πότε θα νιώσει ότι θα γίνει πατέρας;;;;

 

Μετα απο 5 χρονια σχεσης (και μεγαλου ερωτα!),δυο μηνες γαμου και τελικα διαζυγιου αυτο το ''κανεις κακο στο παιδι μας'' δεν το ακουσα ποτε... Νομιζω λοιπον απο αυτο και μονο που σου ειπε οτι το νοιαζεται το μωρακι και το θεωρει δικο σας και οχι δικο σου θεμα που του το ''φορτωνεις''.

Και εξαλλου οι αντρες αργουν να το συνειδητοποιησουν, ποσο μαλλον οταν ερχεται απροοπτα, ποσο μαλλον οταν εισαι 25 χρονων και ποσο μαλλον μετα απο 6 μηνες σχεσης...

Δωστε λιγο χρονο ο ενας στον αλλον, μην υποτιμας τις ορμονες σου θα εχεις φοβερα νευρα και θα κλαις για πλακα, ολα θα σου φαινονται πολυ σοβαρα αλλα δεν ειναι.

Σκεψου καλα, τον αγαπας? Μπορει να σε κανει ευτυχισμενη? Τι σου λεει η φωνουλα βαθια μεσα σου? (γιατι μεταξυ μας βαθια μεσα μας ξερουμε αν αυτο που κανουμε ειναι σωστο και αν το θελουμε πραγματικα). Μιληστε πολυ, για τα παντα, οτι σκεψεις εχετε για το μελλον σας και για το παιδι, γνωριστειτε και πανω απο ολα σκεψου τι θες εσυ.

(ασχετο, σεξ γιατι δεν κανει? Αν στο απαγορεψε ο γιατρος σου οκ αλλα γενικα κανει δεν υπαρχει προβλημα).

[Niki81]

Θα ήθελα συμβουλές και από τα δύο φύλα για το θεματάκι που αντιμετωπίζω.

Είχα σχέση για έξι μήνες και χωρίσαμε πρίν ανακαλύψω ότι είμαι έγκυος. Στην αρχή αυτός ήταν κάθετος, δεν το ήθελε με τίποτα. Σιγά σιγά όμως το αποδέχτηκε και άρχιζε να μου δείχνει ένα άλλο πρόσωπο. Τα οικογενειακά μας περιβάλλοντα πρότειναν συγκατοίκηση. Αυτός ενθουσιάστηκε και εγώ δέχτηκα με κρύα καρδιά(είπα είναι για το καλό του μωρού). Η μαμά μου ήταν αυτή που ήθελε την συγκατοίκηση περισσότερο(για το τι θα πει ο κόσμος). Από την προηγούμενη εβδομάδα, όμως, κατάλαβα πολλά. Η "αλλαγή" του πατέρα του παιδιού μου ήταν λιγάκι πλασματική. Νομίζω πως θέλει μόνο εμένα και όχι το μωρό. Με πίεσε να κάνουμε έρωτα, παρ' όλο που δεν πρέπει. Στις δουλειές του σπιτιού με βοηθάει, αλλά όχι όπως στις αρχές. Χτες μαλώσαμε πολύ, με φωνές και τσιρίδες(λόγω ορμονών μάλλον, εγω ποτέ δεν φώναζα πριν την εγκυμοσύνη) και να μου λέει ότι έχω αλλάξει και ότι δεν είμαστε όπως παλιά και τέτοια. Μετά εγώ είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου και έκλαιγα και εκείνος μου είπε να μην κάνω έτσι και ότι δεν φταίει αυτός αλλά εγώ, και μετά από καμιά ώρα εκείνος μάλλον κατάλαβε το λάθος του και μου είπε "μην κλαις, κάνεις κακό στο παιδί μας"......

Δεν ξέρω βρε παιδιά είναι δικαιολογημένη αυτή η συμπεριφορά/στάση του; Η ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του; Του είπα να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει, αλλά εκείνος απλά κοιμήθηκε στον καναπέ και συνεχίζουμε να συζούμε σαν να μη συνέβη τίποτα. Όμως έχω προβληματιστεί. Πότε θα νιώσει ότι θα γίνει πατέρας;;;;

 

Εγω καλη μου δεν καταλαβα τι το τοσο κακο εκανε?Σου ζητησε να κανετε ερωτα..το σεξ στην εγκυμοσυνη δεν απαγορευεται...εκτος βεβαια κι αν στο εχει απαγορευσει ο γιατρος σου για καποιο λογο.Στο σπιτι βοηθαει αλλα οχι οσο θα ηθελες...σεβαστο αλλα δε νομιζω οτι ειναι λογος αυτος να γινεσαι χαλια.Μηπως οντως λογω ορμονως γινεσαι λιγο υπερβολικη...εγω να σου πω την αληθεια γινομουν πολυ υπερβολικη.Εχετε καποιους μηνες μεχρι να ερθει το παιδι...συζητηστε ξανα και ξανα..καντε ο καθενας την αυτοκριτικη του και κατασταλαξτε αν θελετε να εισαστε μαζι η οχι.Οσο ειναι νωρις.Πρεπει και οι 2 να κανετε ενα βημα πισω και να βρειτε τις ισοροπιες σας κατι ομως που προυποθετει να θελετε και οι 2 να εισατε μαζι...με το ζορι δε γνεται τπτ.

 

Παρεπιπτοντως ο αντρας μου...40 οταν εγινε μπαμπας συνηδειτοποιησε πως ειναι πατερας αφου γυρισαμε απο το μαιευτηριο με το μωρο...

 

Δε σου τα λεω εκ του ασφαλους....σε εμας το πρωτο παιδι εφερε μεγαλες εντασεις και καυγαδες...βλεπεις με το παιδι προβληματα που προυπαρχουν και δε φαινονται ξαφνικα διογκωνονται.2 χρονια μετα και εχοντας ηδη και δευτερο παιδακι ακομα παλευουμε να κρατησουμε την οικογενεια μας ενωμενη...δεν ειναι ευκολα ολα...αλλα δεν ειναι και ευκολη η αποφαση να διαλυσεις τα παντα οταν στη μεση υπαρχει ενα παιδι.

[Izaki]

Να το επισημάνω κι εγώ αυτό! Μια σχέση πρέπει να είναι πολύ δυνατή και οι γονείς δεμένοι, αγαπημένοι και μονοιασμένοι για να αντέξει τη δοκιμασία του πρώτου παιδιού! Ποια από εμάς δε θυμάται πόσο δοκιμάστηκε η σχέση, η υπομονή, τα νεύρα, οι αντοχές με τον ερχομό του πρώτου μωρού. Εγώ αφού δεν χώρισα το 1ο τρίμηνο μετά που γέννησα το γιο μου είπα ότι δε θα χωρίσω ποτέ!

Μικρή-μαμά μεγάλη κουβέντα με τον σύντροφό σου να βρείτε όλες τις απαντήσεις στο ποια είναι τα θέλω σας και πού βαδίζετε.

 

 

Ακριβώς τα ίδια και εγώ!!

Ο ερχομός ενός μωρού παρότι είναι υπέροχος και μοναδική εμπειρία φέρνει τα πάνω-κάτω στις ισορροπίες του ζευγαριού και θέλει γερές βάσεις, ωριμότητα, υπομονή και αμοιβαίες υποχωρήσεις για να μη διαλυθεί η σχέση.

Σε εσάς τα πράγματα ξεκίνησαν λίγο ανάποδα αλλά έχετε χρόνο να δείτε τί θέλετε πραγματικά και αν όσα σας έφεραν μαζί είναι αρκετά για να σας κρατήσουν και μαζί. Το να σε θέλει πίσω δεν σημαίνει ότι δεν θέλει το μωρό, άσε που όπως είπαν και τα κορίτσια οι πιό πολλοί άντρες δεν συνειδητοποιούν ακριβώς τί συμβαίνει μέχρι να γυρίσουν σπίτι με το μπεμπέ. Αφού και οι δύο δεχτήκατε τη συγκατοίκηση δείχνει ότι υπάρχει θέληση να το προσπαθήσετε, οπότε κάντε το, μιλώντας για όσα θέλετε, όσα σας ενοχλούν, όσα ονειρεύεστε ήρεμα και χωρίς καυγάδες. Και αν δεν υπάρχει οδηγία του γιατρού σου που να λέει το αντίθετο το σεξ δεν απαγορεύεται και θα πρότεινα να το ευχαριστηθείτε τώρα που έχετε χρόνο και είσαστε ξεκούραστοι, γιατί μετά τη γέννα περνάει ένα διάστημα συνήθως μέχρι να ξαναβρεί το ζευγάρι το ρυθμό του.

Καλή και τελειόμηνη εγκυμοσύνη να έχεις και εύχομαι να βρείτε το δρόμο σας - όποιος και αν είναι αυτός!