Oταν οι γονείς χωρίζουν πριν τη γέννα

[Rob_09]

Απολογούμαι για το μεγάλο post εξ αρχής αλλά θέλω να εξηγήσω τα πράγματα όσο καλυτερα γίνεται για να μπορέσετε να μου πείτε τη γνώμη σας :

Ο Α και η Β είναι σε μια ιδιόμορφη σχέση τα τελευταία χρόνια. Είναι και δεν είναι μαζί. Τσακώνονται συχνά, βγαίνουν με άλλους για κάποια χρονικά διαστήματα αλλά πάντα καταλήγουν μαζί. Ο Α λέει ότι η Β είναι η γυναίκα της ζωής του. Η Β λιώνει μόνο και μόνο που τον κοιτάει. Είναι 30 χρονών. Ο Β μόλις έχει ξεκινήσει το μεταπτυχιακό του παράλληλα με τη δουλειά και πνίγεται.

Πριν 8 μήνες η Β μένει έγκυος. Αμέσως χάνει τη δουλειά της επειδή την "καρφώνει" μια συνάδελφος. Αναγκάζεται να επιστρέψει στο σπίτι των γονιών της. Ο Α μόλις το μαθαίνει ξεσπά, την βρίζει, αποκαλεί το παιδί του μπάσταρδο και εξαφανίζεται. Στους επόμενους 3 μήνες πηγαινοέρχεται στη ζωή της και προσπαθεί με δόλιο τρόπο να την πείσει να κάνει έκτρωση. "Κοίτα τί καλά που περνάμε οι 2 μας, γιατί θέλεις να το χαλάσεις με ένα μωρό; Αν κάνεις έκτρωση θα είμαστε μαζί και θα κάνουμε μωρό στο μέλλον, όταν θα είμαστε έτοιμοι". Όταν τελικά συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για έκτρωση ισχυρίζεται ότι το παιδί δεν είναι δικό του, ζητά τεστ DNA.

Τους τελευταίουσ 2-3 μήνες πηγαινοέρχεται στη ζωή της Β όποτε θέλει. Βγαίνει έξω με τους φίλους του, πίνει, μεθάει και μετά της τηλεφωνεί με υποσχέσεις αγάπης. Εκείνη, ερωτευμένη, έγκυος και ευάλωτη ενδύδει. Κοιμούνται μαζί και την αμέσως επόμενη μέρα της λέει ότι αυτό που έγινε δεν αλλάζει τα πράγματα. Σ'εμάς λέει ότι θέλει το μωρό αλλά δε θέλει τη Β. Στη Β λέει ότι την αγαπάει, τη γεμίζει με ελπίδες και μετά απλά την διαλύει.

Η συμπεριφορά του δεν έχει νόημα. Από τη μιά στιγμή στην άλλη αλλάζει γνώμη και στάση απέναντι της. Εκείνη είναι μπερδεμένη και απογοητευμένη. Ξεσπά και του στέλνει μηνύματα, λέει κακίες, τον παρακαλά να της πει επιτέλους ότι δεν την αγαπά, να μπορεί να προχωρήσει με τη ζωή της.

Πριν μερικές μέρες της είπε : "δεν είναι ότι θέλω να είμαστε καλά, απλά φοβάμαι ότι αν τσακωθούμε θα ζητήσεις διατροφή και δεν έχω τα λεφτά".

Μετά από όλα αυτά, και 3 βδομάδες πριν γεννήσει ξέρει ότι δεν τον θέλει στη ζωή της. Την προβληματίζει όμως το κατά πόσο θα πρέπει να τον δεκτεί στη ζωή του γιού της. Αυτή η αστάθεια και η έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο της την φοβίζουν. Δε θέλει όμως να κάνει κακό στο παιδί της, προσπαθεί να αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να του επιτρέψει να το αναγνωρίσει ή ακόμα και να το βλέπει.

Εγώ είμαι φίλη και των δύο. Εχω γίνει πρόσφατα μαμά και προσπαθώ να την στηρίζω όσο μπορώ. Θέλω όμως να ακούσω και τη δική σας γνώμη.

Σας ευχαριστώ!

[emmaki]

Γνώμη μου το παιδί έχει πατέρα.

Η ίδια πρέπει να βάλει στην άκρη τα δικά της αισθήματα και το δικό της εγωισμό και να έχει κάποιες σ΄χεσεις μαζί του για το καλό του παιδιού. Δεν λέω σε καμία περίπτωση να τα ξαναβρούν και να ξαναγίνουν ζευγάρι, αφού φαίνεται ότι δεν μπορούν να είναι μαζί.

Δεν παύουν, όμως, και οι δύο να είναι γονείς ενός παιδιού το οποίο δεν φταίει σε τίποτα.

[jackrussel]

Γνώμη μου το παιδί έχει πατέρα.

Η ίδια πρέπει να βάλει στην άκρη τα δικά της αισθήματα και το δικό της εγωισμό και να έχει κάποιες σ΄χεσεις μαζί του για το καλό του παιδιού. Δεν λέω σε καμία περίπτωση να τα ξαναβρούν και να ξαναγίνουν ζευγάρι, αφού φαίνεται ότι δεν μπορούν να είναι μαζί.

Δεν παύουν, όμως, και οι δύο να είναι γονείς ενός παιδιού το οποίο δεν φταίει σε τίποτα.

 

συμφωνω το παιδι εχει πατερα ειτε τους αρεσει ειτε οχι

[Rob_09]

Τί γίνεται όμως όταν ο ίδιος ο πατέρας αποκαλεί επανελειμμένα το παιδί του μπάσταρδο, εμπόδιο στη ζωή του και στην καριέρα του; Τί γίνεται όταν συμπεριφέρεται στη μάνα του γιού του σαν σκουπίδι; Όταν την υποτιμά, την προσβάλλει, την χρησιμοποιεί; Αυτή η αστάθεια στο χαρακτήρα του τί συνέπειες θα έχει στο παιδί; Πώς θα μεγαλώσει το παιδί με ένα πατέρα που σήμερα το αγαπάει κι αύριο δε θέλει να το δει; Με ένα πατέρα που δείχνει ασέβεια προς τη μαμά;

[emmaki]

Ναι, αλλά και η μαμά δεν ξεκολλά από τον πρώην σύντροφο της.

Ίσως (δεν ξέρω, γιατί μιλάω γενικά για 2 άγνωστους ανθρώπους) αν σταματήσουν τα υπάρχουν τα μεταξύ τους πάνε-έλα, και ξεκαθαρίσει η μεταξύ τους (μη) ερωτική σχέση, μπορέσουν και οι 2 να πάρουν τις καλύτερες αποφάσεις για το καλό του παιδιού.

[alcyon]

Πάντως μετά το παιδί, τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Χειρότερα θα γίνουν, γιατί και οι δύο πλευρές θα έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτές που ήδη υπάρχουν και μάλιστα προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

 

Ποιες οι προσδοκίες του να παραμείνει ο πατέρας κοντά, αφού μόνο ανισορροπία θα φέρει;

Ποιοι οι φόβοι της Β αν μείνει μόνη;

 

Πράγματα που πρέπει να σκεφτεί. Ας μη βιαστεί να πάρει αποφάσεις, όσο κι αν φαίνεται πως πιέζει ο χρόνος.

[sporiklos]

Νομίζω ότι η Β πριν θέσει στον εαυτό της το ερώτημα 'τον θέλω ή δεν τον θέλω στη ζωή του παιδιού μου' θα πρέπει να το θέσει στον ίδιο δίνοντας του ένα χρονικό περιθώριο να το σκεφτεί ψύχραιμα. Διότι τι και αν θέλει αυτή αν δεν θέλει αυτός δεν γίνεται τίποτα. Εγώ πάντως απ όσα διαβάζω και από τα λίγα που μπορώ να συμπεράνει αυτός μου δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την σχέση του με αυτήν παρά με το παιδί.

[agentP]

...Μετά από όλα αυτά, και 3 βδομάδες πριν γεννήσει ξέρει ότι δεν τον θέλει στη ζωή της. Την προβληματίζει όμως το κατά πόσο θα πρέπει να τον δεκτεί στη ζωή του γιού της. Αυτή η αστάθεια και η έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο της την φοβίζουν. Δε θέλει όμως να κάνει κακό στο παιδί της, προσπαθεί να αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να του επιτρέψει να το αναγνωρίσει ή ακόμα και να το βλέπει.

Γνώμη μου είναι ότι αυτός ο άνθρωπος της κάνει κακό και καλά θα κάνει να τον κρατήσει σε όσο μεγαλύτερη απόσταση γίνεται. Πατέρας είναι μεν, αλλά αν ήταν στο χέρι του, το παιδί δεν θα είχε γεννηθεί. Δεν θα τον άφηνα ούτε να το αναγνωρίσει. Μετά όμως δεν θα μπορεί να του ζητήσει καμία βοήθεια. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι σαν τον πατέρα, δύσκολα αλλάζουν και με τις δυσκολίες απλώς γίνονται χειρότεροι.

[eleni_k]

Γνώμη μου είναι ότι αυτός ο άνθρωπος της κάνει κακό και καλά θα κάνει να τον κρατήσει σε όσο μεγαλύτερη απόσταση γίνεται. Πατέρας είναι μεν, αλλά αν ήταν στο χέρι του, το παιδί δεν θα είχε γεννηθεί. Δεν θα τον άφηνα ούτε να το αναγνωρίσει. Μετά όμως δεν θα μπορεί να του ζητήσει καμία βοήθεια. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι σαν τον πατέρα, δύσκολα αλλάζουν και με τις δυσκολίες απλώς γίνονται χειρότεροι.

 

Συμφωνώ απολύτως.

Αυτή η σχέση έτσι όπως έχει τεθεί, είναι αρρωστημένη, δεν έχουν τίποτα κοινό, μόνο πάθος που ξεκινά κ σταματά στο σεξ. Ο ερχομός ενός παιδιού συνήθως διαταράσσει τις ισορροπίες, διογκώνει ή ακόμα δημιουργεί προβλήματα ανάμεσα σε ζευγάρια με πραγματική επαφή που συνειδητά αποφάσισαν να το αποκτήσουν. Στην δική τους περίπτωση, τι θα μπορούσε να αλλάξει κ μάλιστα προς το καλύτερο; Επειδή λοιπόν πλέον σοβαρευει το θέμα, μπορούν να παίξουν όσο θέλουν με την δική τους ψυχολογία αλλά όχι με του παιδιού, καλό θα είναι η μητέρα (μιας κι εκείνη επέλεξε να το φέρει στον κόσμο) να φερθεί ώριμα επιτέλους κ να βάλει ένα ουσιαστικό τέλος σε αυτό το πήγαινε έλα. Αυτό θα την συμβούλευα αν ήμουν στην θέση σου, να το πάρει πάνω της και να μην τον παρακαλάει να την αποδεσμεύσει (αν είναι δυνατόν, λες κ την έχει αλυσοδεμενη και δεν την αφήνει), να τον διαγράψει ουσιαστικά κι όχι στα λόγια κ να προχωρήσει με την ζωή της. Αν κ η εμπειρία μου λέει ότι κακώς θα ανακατευτεις, στο τέλος το πιθανότερο είναι να είσαι η κακία φίλη που ζηλεύει την σχέση της κ δεν θέλει την ευτυχία της... Καλά ξεμπερδέματα κ με με το καλό να δεχτεί το μωράκι της...

[Τιτίκα Μ.]

Καλα θα κανει να κοιταξει μπροστα κ να σταματησει τα τσαλιμακια για το καλο το δικο της κ του παιδιου. Ενας αντρας που δεν θελει το παιδι του απο την αρχη δεν θα το θελησει ποτε του. Νομος.