Μωρο και "χεράκια"

[Aquarius]

Σας χαιρετώ. Αυτό είναι το πρώτο μου θέμα!!

 

Εχω μια κορούλα 37 ημερών. Απο τη μέρα που γέννησα ακούω απο συγγενείς και φίλους να μην την πιάνω πολύ στα χέρια γιατί θα μάθει.

Εγώ δεν μπορώ να μην την κρατώ απο τη στιγμή που όσες ώρες είναι ξύπνια θέλει αγκαλίτσα και εγώ δε μπορώ να της την στερήσω.

 

Παρόλα αυτά όμως ανησυχώ μήπως την κακομάθω (αν ισχύει κατί τέτοιο).

Θέλω τις εμπειρίες σας για το πιο πάνω θέμα.

Απο πότε αρχίζουν να "κακο"μαθαίνουν τα παιδιά και τι πρέπει να κάνω όταν το παιδί μου είναι ξύπνιο και κλαίει;;

[Μένια]

Γιάννα και πάλι γεια σου, και πάλι καλώς μας ήρθες. Δεν είμαι ειδική αλλά έχω κι εγώ ένα μωράκι 4 μηνών και θα σου πω την δική μου εμπειρία. Κι εμένα όλοι μου έλεγαν να μην παίρνω το μωρό αγκαλιά γιατί θα κακομάθει να μη το φιλάω γιατί θα μολυνθεί και χίλια δυο όχι και μη. Εγώ όμως έκενα οτι μου έλεγε το ένστικτο μου. Γιατί να αφήνω το μωράκι μου να κλαίει και να οδύρεται ενώ ξέρω ότι το μόνο που θέλει είναι η αγκαλίτσα της μανούλας του για να αισθάνεται ασφάλεια και ανακούφιση? Και κυρίως γιατί να στερηθώ εγώ τη χαρά να έχω στην αγκαλιά μου το αγγελούδι μου που τόσο καιρό περίμενα να ρθει στον κόσμο? από την πρώτη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου δεν μου πήγαινε η καρδιά να το αφήνω.τις πρώτες μέρες βέβαια δεν είχει και τόση ανάγκη την αγκαλιά καθώς συνέχεια κοιμόταν κι εγώ παραμόνευα πότε θα ξυπνήσει για να το αγκαλιάσω χι χι καλή είμαι κι εγώ. Εν ολίγοις σε πληροφορώ οτι ποτέ δεν του στέρησα τα χάδια και την αγκαλιά και παρόλα αυτά δεν έχει κακομάθει στο ελάχιστο. Και τις δουλίτσες μου μ αφήνει να κάνω στο σπίτι και μόνο του κάθεται στο ριλάξ και ασχολείται με τα παιχνιδάκια του και μόνο βάρος δε μου είναι. Μην ακούς λοιπόν κανένα παρά μόνο το ένστικτό σου και μη στερείς από το παιδάκι σου αυτές τις τόσο τρυφερές στιγμές ειδικά τώρα που είναι μικρό. Αυτά με αγάπη... ά και το σημαντικότερο η αγκαλιά είναι το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για τους κολικούς σας εύχομαι να μην έχετε αλλά αν σου τύχει ακούμπα την κοιλίτσα του πάνω σου και θα δεις οτι θα ηρεμεί αμέσως.(Αυτό το λέει και ο γιατρός).

[zouzounitsa79]

Γιαννα υπαρχει σχετικο θεμα...δεν μπορω να το βρω τωρα, πρεπει να ειναι στο νεογαν ψυχολογια κλπ. Η κ. Στυλιαννακη εχει γραψει ενα πολυ ωραιο ποστ για το θεμα που ρωτας. Φυσικα λεει οτι οταν το παιδι κλαιει πρεπει να το σηκωνουμε και γενικα να λειτουργουμε με το μητρικο ενστικτο

Και εμενα κακομαθε...αλλα μου αρεσει

[Μαρια Στυλιανακη]

να μην ακούς κανέναν άλλο εκτός απο την φωνή που έχεις μέσα σου και αυτό που σε προστάζουν τα δικά σου συναισθήματα.

 

είναι δυνατον? να κακομάθει? ... .

 

επειδή θα ακούσεις πολλά γενικά όπως όλες οι μητέρες εδω όπως θα δείς, μετά την γέννηση του παιδιού τους,

βρές απο τώρα αυτή την ισορροπία μέσα σου,

και επέλεξε σταθερά να ακούς αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά,

 

και όχι οτιδήποτε άλλο που πιθανώς να προσπαθήσουν να σου επιβάλλουν.

 

δεν υπάρχει καμία τέτοια έρευνα που να λεει οτι το μωράκι κακομαθαίνει αν το κρατάει η ίδια του η μητέρα περισσότερο.

 

πρόσεξε γιατι όπως θα σου λένε για αυτό το πράγμα, θα σου λενε και άλλα.

 

(τόση ώρα να το βαζεις εκεί, τόση ώρα αλλού, τόση ώρα να θηλάζει, τόση ώρα να κλαίει κτλ κτλ κτλ)

 

μην αφήσεις αυτή την μοναδική σχέση να εμποδιστεί απο το κάθε σχόλιο - καλο προαίρετο μεν αλλά περιττό δε.

[Afroditi D]

Αγαπητή Aquarius , να σας ζήσει η κορούλα σας , πάντα γερή & ευτυχισμένη !

 

Δεν είναι άκρως συγκινητικό να βλέπεις το μωρό σου να σφίγγει αντανακλαστικά το δάχτυλό σου με τη μικροσκοπική του παλάμη;

Όλες μας δεν το έχουμε ζήσει αυτό; Όλες δεν έχουμε "αναστατωθεί" και αναφωνήσει : "με σφίγγεί"!!!!!!!!!!!!!!!

 

Η αγκαλιά είναι το πρώτο "προστατευμένο" περιβάλλον που γνωρίζει το μωρό μετά τη γέννησή του και την έχει ανάγκη δεν νομίζω πως "έχουμε τι δικαίωμα να το στερίσουμε αυτό από τα παιδία μας".... Η αγκαλιά ειδικά τους πρώτους μήνες ζωής του μωρού είναι η πρώτη γλώσσα που μιλάνε οι γονείς με το μωρό.

Με το να αντιδράς θετικά στο "κάλεσμα - κλάμα" του μωρού σου πιστεύω πως μαθαίνει ότι μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου και σε εμπιστεύεται για να το βοηθήσεις....

Εγω προσωπικά έχω να σου πώ πως ο γιός μου είδικά τους πρώτους μήνες "χωρτασε" και ακόμα χωρταίνει βεβαιά τόσο μα τόσο πολυ την αγκαλιά μου (και του πατέρα του) όσο δεν μπορέις να φανταστείς !!!

και .... άν θα τον γνώριζες απο κοντα σήμερα που είναι σχεδόν 26 μηνών ... "κακομαθημένο" ... δεν τον λές με τίποτά !

 

όλα θα πάνε καλά !

[elenik]

Ας βγει "κακομαθημενο" αλλα γεματο αγαπη. Ο γιος μου θεωρειται απο τα "κακομαθημενα" παιδια (ολο αγκαλιτσα ηταν και αν δεν ηταν εκλαιγε) αλλα εγω νοιωθω οτι δεν ελαβε ποτε αδιαφορια. Και αυτο μου φτανει.

[elias-christina]

Θα απαντησω κ εγω στο ερωτημα σου αν κ καποια στιγμη νομιζω τα ειπαμε απο κοντα. Θεωρω πως καθε μανουλα με το παιδι της ειναι μια ξεχωριστη δυαδα, που βρισκει τον τροπο να λειτουργησει αρμονικα. Πως?

Ακουγοντας τις αναγκες του παιδιου σου. Θα πειραματιστεις να ανακαλυψεις τι ειναι αυτο, που μπορει σε καθε περιπτωση να ειναι διαφορετικο, να ανακουφισει, να ηρεμησει την μικρουλα σου.

Αν το μωρο θελει αγκαλια για να νοιωσει την σιγουρια σου, αν μονο στα χερια σου νοιωθει ασφαλεια, τοτε θα του δωσεις αγκαλια.

Εδω εμαθα κ εγω οτι τα μωρα δεν κακομαθαινουν, εδω το διαβασα μαλλον,

στην πραξη μου το διδαξε η Τωνια.

Εχω πει πως μαθαμε μαζι να εχουμε μια επικοινωνια που θεωρω οτι για μας τις δυο ειναι η σωστη.. Αυτη ηταν η χρυση τομη για μενα. Ο τροπος που θα βρισκαμε να λειτουργησουμε θα ηταν ο τροπος ο δικος της κ ο δικος μου μαζι.

Αν νοιωθεις λοιπον οτι η Ευαγγελια ησυχαζει στην αγκαλια, στο ξαναειπα, θα κανεις οτι ειναι δυνατον το παιδι να ειναι ηρεμο, θα εφευρισκεις ολους τους τροπους!

[katerina24]

θα πω κι εγω τι εκανα...

στην αρχη ολοι μου φωναζαν:μην το σηκωνεις θα κακομαθει,αστο να κλαψει λιγο και τετοια!!!

δυστυχως τους ακουσα σε τι ομως?οταν γκρινιαζε δεν τον επαιρνα αγκαλια,οταν ομως εκλαιγε ετρεχα,δεν τον αφηνα καθολου να κλαψει,δεν το μπορουσα!!!μετα που ηταν το μωρο 2 μηνων και ανακαλυψα το φορουμ ειδα διαφορα τοπικ που το ελεγαν οτι ζητανε την αγκαλιτσα της μαμας,οποτε κι εγω ναι το ομολογω τον επαιρνα πολυ συχνοτερα!!!

τωρα δεν τον αφηνω ουτε κιχ να κανει!!!

ναι τον εχω κακομαθει και μ'αρεσει!!!!

[bebebo]

και εμενα μου το ελεγαν ,αλλα δεν του στερησα ποτε την αγκαλια ακομα και τωρα μολις κλαψει το βραδυ τρεχωι απο πανω του και τον παιρνω αγκαλιτσα.

[evita]

Αυτές τις "εξυπνάδες" να μην παίρνω το παιδί αγκαλιά γιατί θα κακομάθει τις έχω ακούσει άπειρες φορές. Μα είναι δυνατόν εμένα που μου αρέσουν τόσο τα μωρά και όπου έβλεπα μωρό ήθελα να το κρατάω συνέχεια αγκαλιά, να τη στερήσω από το δικό μου;;

Μέχρι τον 6ο ήμασταν αυτοκόλλητοι, σχεδόν όλη τη μέρα ήταν πάνω μου στο sling. Μετά άρχισε σταδιακά να θέλει να εξερευνεί τον κόσμο μόνος του, στην αρχή καθιστός στο πάτωμα, μετά μπουσουλώντας και πρόσφατα περπατώντας. Τώρα προσπαθώ με το ζόρι να τον πάρω αγκαλίτσα και αυτός βιάζεται να φύγει να κυνηγήσει καμιά μπάλα.

[Aquarius]

Τελικά ήταν καλή ιδέα να γίνω μέλος σε αυτό το forum.!!

 

Μέχρι τώρα την κρατούσα όλη μέρα γιατί έτσι ένοιωθα αλλά ένοιωθα λίγο άσχημα ότι μπορεί να μην κάνω καλά. Τώρα νοιώθω πολύ καλύτερα!!

 

Ευχαριστώ

[sofia_nefeli]

συμφωνω απολυτα με τα κοριτσια...το μονο που θελω να προσθεσω ειναι οτι το μωρο πρεπει να εχει δικο του χρονο. τι εννοω, πρεπει να κατσει λιγο μονο του, να εξερευνησει τον εαυτο του, το χωρο γυρω του να μαθει να παιζει μονο του...απλα μη προσπαθησεις να το εχεις συνεχεια αγκαλια ακομα και οταν το παιδι μπορει να περασει λιγο χρονο μονο του..

[Μαρια Στυλιανακη]

ε ναι φυσικά! έτσι και αλλιώς δεν νομίζω ότι μπορεί μια μητέρα και αντέχει 24 ώρες το 24 ωρο να εχει πάνω της το μωρό της, κάτι τέτοιο για μεγάλο διαστημα πχ μετά το πρώτο διάστημα -μήνα -δίμηνο που έχει εδραιωθεί και ο θηλασμός, σίγουρα θα είναι περίεργο για την ίδια τη μαμά.

 

αλλά πάντως νομίζω οτι τα αναπτυξιακά στάδια και το πως λειτουργούμε απο γεννησιμιού μας είναι τόσο μα τόσο εξελιγμένα και έξυπνα,

που τα παιδιά απο μόνα τους δείχνουν τι θέλουν,

και έτσι όπως το έχω ζήσει εγώ στο περιβάλλον μου γυρω γυρω μαμαδες και παιδιά,

σε αυτό που καταλήγω είναι οτι το κάθε παιδί δείχνει το τι θέλει,

και τελικα το μονο που εχουμε να κανουμε ειναι να ακούμε την ανάγκη του.

όσο μεγαλώνει κιόλας,

τόσο περισσότερο και απο μόνο του θα θέλει να δράσει μόνο του, να πιάσει να φύγει να παιξει.

 

η σχέση μαμάς και παιδιού είναι τόσο μοναδική και υπέροχη.

ένα παιδί που είναι καλυμμένο απο αυτή τη σχέση, δεν έχει το άγχος μη τυχον και το αφήσει η μαμα να παιξει λιγο μονο του, απολαμβανει και το ιδιο αυτές τις στιγμές χωρίς άγχος.

 

όσο πιο καλή και ποιοτική η σχέση τόσο λιγότερο άγχος εχει και το παιδί, και πιο εύκολα θα απευθυνθεί σε εξωγενείς παραγοντες για να παιξει.

(αυτο ειναι αποτέλεσμα έρευνας κιόλας).

 

απο το βιβλίο Τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού σας , καπως έτσι,

της Χατζηνεοφύτου. αγοράστε το ειναι πραγματικά πολύ καλό.

[manina]

συμφωνώ φυσικά με όλα τα προηγούμενα ,ρίξε και μια ματιά στη θεωρία του attachment parenting

[Λαμπρινή]

Αχχχ τα λεγα εγω στον αντρα μου και γελαγε .... Θα μου λειψουν αυτες οι πρωτες στιγμες ...

 

Που ειναι εκεινες οι υπέροχες μερες που ολη μερα ήθελε να ειναι επάνω μας η μωρουλινιτσα μας ! Τώρα μετα απο λιγο αρχιζει να δυσανασχετεί ...μεγάλωσε θελει και άλλα παιχνιδια

[NickyL]

Απόλαυσε αυτή τη φάση με τις αγκαλιές όσο μπορείς.... Εγώ από αυτά που έχω διαβάσει έχω καταλάβει ότι δεν κρατάει για πολύ.

Η μικρή εμπειρία μου έχει ως εξής: Αν και μαμά διδύμων, τις έχω αγκαλιά όσο περισσότερο μπορώ από την πρώτη κιόλας μέρα. Μέσα στο μαιευτήριο που μου τις έφερναν κοιμησμένες, τις έπαιρνα αγκαλιά κι ας μου φώναζαν ότι θα τις ξυπνήσω. Στο σπίτι, τις θήλαζα και μόλις αποκοιμοντουσαν τις κρατούσα στην αγκαλιά μου (με τη δικαιολογία ότι θέλω να ρευτούν) μέχρι να υπάρξει ανάγκη να αφήσω τη μια για να ταίσω την άλλη. Όταν άρχισαν να κλαίνε μαζί (κυριως στη φάση με την ζέστη στην αλλαγή του καιρού), έμαθα να τις παίρνω αγκαλιά και τις δύο μαζί και να τις παρηγορώ με αυτό τον τρόπο. Μόλις κλάψουν στο κρεβάτι τους, τρέχω να τις σηκώσω και να τις φιλήσω αφού αυτό τις κάνει να νιώθουν ασφάλεια.

Γιατί να στερήσω από τα μωρά μου κάτι που τις κάνει να νιώθουν όμορφα; Σε διαβεβαιώνω ότι δεν είναι καθόλου κολλημένες πάνω μου, ίσα ίσα, ακόμα και με ξένους ανθρώπους (π.χ. τις πωλήτριες του Mothercare που επισκεπτόμαστε συχνά πυκνά) είναι πολύ χαρούμενες που τους μιλάνε τις παίρνουν αγκαλιά και τις παίζουν και φυσικά με οποιονδήποτε τους προσφέρει αγκαλιές και παιχνίδια, αφού έχουν καταλάβει ότι πρόκειται για μια ευχάριστη για αυτές διαδικασία.

Δεν θα διαφωνήσω ότι η κούραση είναι μεγάλη (η μέση μου και ο αυχένας μου είναι σε μαύρα χάλια...) Ότι οι χρόνοι είναι περιορισμένοι, αφού ανάμεσα στις αγκαλιές και τα παιχνίδια με δυο μωρά μένουν μόλις λίγα λεπτά για να προλάβω να βάλω ένα πλυντήριο ή να βάλω το φαγητό στο ταψί.

Αλλά το χαμόγελό τους με αποζημιώνει κάθε φορά και ξεχνάω και τους πόνους και την κούραση και όλες μου τις στενοχώριες...

 

Απόλαυσε όσο μπορείς τις αγκαλιές αν αυτό είναι κάτι που ευχαριστεί εσένα και το μωράκι σου. Και όπως έχει πει κάποια μαμά εδώ μέσα, όταν αρχίσει να περπατάει, θα σου λείψουν πολύ αυτές οι αγκαλιές...