Το μωρό έρχεται!! Ο δρόμος για το νοσοκομείο.. ή το σπίτι?

[Μαρια Στυλιανακη]

Γράψτε εδώ την εμπειρία σας για την ημέρα και τον τόπο γέννησης του παιδιού σας...! Εντυπώσεις και συναισθήματα!!

[Camelius]

Τον περιμεναμε κατα το τελος Ιουλιου, ετσι μας ειχε εκτιμησει ο γιατρος.

Ειχε πει μαλιστα οτι μπορει να παρει και καμμια εβδομαδα απο τον Αυγουστο γιατι ηταν και το πρωτο μας παιδι, αλλα μαλλον ο νεαρος κυριος ειχε αλλη αποψη για την ζωη.

 

Ηταν Πεμπτη απογευμα και ημουν στην δουλεια, χτυπαει το κινητο 8 παρα 5 και ειναι η γυναικα μου η οποια με ενημερωνει οτι εχει πονους αν 4λεπτο και μαλλον ειναι καλη ιδεα να κλεισω και να αρχισω να ανεβαινω προς το σπιτι.

 

Για πρωτη φορα στην ζωη μου οδηγησα πραγματικα γρηγορα απο αναγκη και οχι απο διασκεδαση. Αθηνα-Κηφισια σε 15 λεπτα το πολυ. Εν τω μεταξυ στον δρομο ειχα παρει τηλεφωνο τους παντες, γιατρο, νοσοκομειο, αδελφο, μανα κλπ.

 

Εφτασα σπιτι και ειδα μια Μελινα αρκετα ηρεμη αν εξαιρεσουμε οτι ανα 4 λεπτα περιπου διπλωνε στα δυο απο τις συσπασεις. Φτανουμε στο ΙΑΣΩ σε 10 λεπτα και αφου την παιρνουν στο εξεταστηριο, την χανω απο τα ματια μου και ξαφνικα μια ανησυχια γεννιεται.

 

Γιατι δεν με ενημερωνουν; γιατι δεν μου λενε τι γινεται;

 

Ως απο μηχανης θεος εμφανιζεται ο γιατρος μας μετα απο κανενα 10λεπτο ο οποιος μου λεει οτι εχουμε ηδη διαστολη και οτι αν και μικρη εχουμε μπει σε τελικη φαση τοκετου.Θυμαμαι χαρακτηριστικα μου ειπε οτι η νυχτα θα ειναι πολύ μεγαλη.

 

Μετα απο λιγα λεπτα μου λεει πως αν θελω μπορω να μπω μεσα στους θαλαμους και να ειμαι διπλα της, με ντυνουν με μια ποδια που εβραζα μεσα της μεσ' στο κατακαλοκαιρο και με το αγχος που ειχα ηδη και με οδηγουν στο δωματιο που την ειχαν με τους πονους να εχουν παρει ενα πιο γοργο ρυθμο.

 

Θυμαμαι χαρακτηριστικα το βλεμα της που με κοιταζε στα ματια και μου εσφιγγε το χερι καθε φορα που ερχοταν η επομενη συσπαση.

 

Καθε τοσο με εβγαζαν εξω για να ελεγξουν την διαστολη και απο εκει που η νυχτα θα ηταν πολυ μεγαλη ξαφνικα συνηδειτοποιησα οτι η ωρα ηταν μολις 11.30 το βραδυ και ειχαμε ηδη φτασει στην τελικη φαση.

 

Ενοιωθα ανημπορος να την βοηθησω και ταυτοχρονα δεν επρεπε να σπασω μπροστα της. Ειχε σφιχτει το στομαχι μου και ηθελα να βαλω τις φωνες και τα κλαμματα ταυτοχρονα.

 

Καποια στιγμη μου λενε οτι πρεπει να φυγω γιατι πρεπει να μπει στο χειρουργιο γιατι πλεον ειμαστε στην τελικη ευθεια. Παρ'οτι ειχα ζητησει να ειμαι μεσα στον τοκετο και ο γιατρος μου ειχε υποσχεθει οτι θα με αφησει, το νοσοκομειο ειχε δωσει ρητη εντολη να μην επιτρεπεται σε κανεναν να βρισκεται μεσα και τελικα με εδιωξαν με το ζορι και μου ειπαν να περιμενω στο σαλονακι αναμονης.

 

Βγαινοντας ειδα τον μισο πληθυσμο της γης να με περιμενει. Περα απο γονεις και των δυο μας, ειχαν ερθει σχεδον ολοι οι αγαπημενοι μου φιλοι περιμενοντας την γεννηση του μικρου μας.

 

Η αληθεια ειναι οτι το ειχα αναγκη καθως οπως ειπαν, οταν βγηκα ημουν ασπρος σαν το πανι.

 

Μεσα σε 30 λεπτα το πολυ μας φωναξαν απο το μεγαφωνο για τις γνωστες αναγγελιες (βλ.χαρτζιλικι στην νοσοκομα α') μετα απο 5-10 λεπτα ομως εφεραν τον μικρο μεσα στο πυρεξακι του.

 

Πολλοι μου ελεγαν οτι θα παθω διαφορα οταν τον δω, κομπους στον λαιμο, σοκ, κλαμα και οτι αλλο μπορει να φανταστει κανεις, τελικα το μονο που συνεβει ηταν να μεινω με το στομα ανοιχτο και να τον κοιταω καλα καλα για να βεβαιωθω οτι ολα ηταν στην θεση τους. Χμ, δυο ποδια, δυο χερια, εικοσι δαχτυλα, ολα ΟΚ, ας τον παραλαβουμε σκεφτηκα

 

Η συνεχεια ειναι πανω κατω κλασσικη, αν και τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο δεν πιστευα καν οτι το παιδι αυτο ηταν δικο μας. Ελεγα οτι φευγοντας θα μας φωναζαν πισω για να μας πουν "Ξερετε πρεπει να παρετε και αυτο μαζι σας, φευγοντας."

 

Η συνεχεια καποια αλλη στιγμη που θα ειμαι λιγο πιο χαλαρος, γιατι τωρα ειμαι στην δουλεια και ειμαι καπως συγκινημενος για να συνεχισω....

[Renia]

Η διαπιστωση της εγκυμοσυνης μου ηρθε μολις 2 μηνες μετα απο μια παλλινδρομη κυηση που ειχα στον 3ο μηνα!Τα συναισθηματα ηταν αναμικτα!Απο την μια ενοιωθα πολυ χαρα αλλα απο την αλλη πολυ φοβο για την πορεια της μιας και ο γιατρος μου ειχε προτεινει να αφησω να περασουν σχεδον 3 με 5 μηνες πριν ξαναμεινω εγκυος.Οταν εκανα την αυχενικη διαφανεια και ολα ηταν καλα(την πρωτη φορα η παλλινδρομηση διαπιστωθηκε στην αυχενικη) αναπτερωθηκε το ηθικο μου και αρχισα πραγματικα να απολαμβανω την περιοδο αυτη της ζωης μου!Λατρευα το μωρακι μου.Χαιδευα την κοιλιτσα μου,της μιλουσα, της τραγουδαγα και φυσικα ανατριχιασα απο συγκινηση την πρωτη φορα που ενοιωσα την αδυναμη κλωτσιτσα απο το ποδαρακι του μωρου μου.Ηταν ενας τροπος να επικοινωνω μαζι του και να ξερω οτι ειναι καλα αυτο το μικροσκοπικο πλασματακι που μεγαλωνει μεσα μου.

Η εγκυμοσυνη μου σε γενικες γραμμες ηταν χωρις προβληματα μεχρι τον 8ο μηνα!Δουλευα κανονικοτατα,οδηγουσα οπως παντα και γενικα δεν εκανα τιποτα διαφορετικο παρα μονο του να προσπαθω να ξεκουραζομαι λιγο παραπανω απο οτι πριν μιας και ενοιωθα πιο συχνα κοπωση και εξαντληση!

Οταν μπηκα στον 8ο μηνα ηταν αρχες Αυγουστου και σταματωντας απο την δουλεια λογω καλοκαιρινων διακοπων ενημερωσα τον προισταμενο μου(δουλευα σε δημοσιο τομεα με συμβαση ορισμενου χρονου) οτι δεν θα επιστρεψω τον Σεπτεμβριο γιατι...απλα θα πηγαινα να γεννησω!Η απαντηση του ηταν κεραυνος στην ψυχη μου.Μου ειπε οτι δεν θα μου ξαναανανεωνε την συμβαση γιατι δεν μπορουσε να με πληρωνει και να μην πηγαινω στην δουλεια!!!!!!Οποτε ηξερα οτι πληρωνα ενα μεγαλο τιμημα προκειμενου να γινω μητερα.....εμενα ανεργη!Στεναχωρηθηκα παρα πολυ...εκλαψα πολυ αλλα το μωρο μου ηταν πιο σημαντικο απο οποιαδηποτε δουλεια οποτε προσπαθησα να επικεντροθω σ'αυτο το πλασματακι και να αφησω ολα τα υπολοιπα για αργοτερα!

Απο το τελος του Ιουλιου αρχισα να εχω εντονη φαγουρα σε ολο μου το σωμα που το βραδυ γινοταν ανυποφορη!Μιλησα με τον γιατρο που και μου ειπε οτι ειναι φυσιολογικο! Η φαγουρα ομως συνεχιστηκε και μιας που εγω ειμαι ανθρωπος που δεν αφηνω τιποτα στην τυχη του αρχισα να ψαχνω στο δικτυο αλλα και σε βιβλιογραφια σχετικα συμπτωματα!Ο γιατρος επεμενε οτι ισως ειναι καποια αλλεργια και μου εδωσε να πιω fenistil σιροπι.Η φαγουρα ομως συνεχιζοταν πιο εντονη...οποτε μετα απο δικη μου πιεση υποχρεωθηκε να με βαλει να κανω ξετασεις αιματος. Ενα θα σας πω! Με πηρε τηλεφωνο ενα Σαββατο πρωι 8 η ωρα παραμονη 15αυγουστου (μολις ειχε παρει τις εξετασεις στα χερια του) και μου ειπε με φοβερη ανησυχια να παω αμεσως στο μαιευτηριο για επαναληπτικες εξετασεις!

Ετσι και εγινε.Η επαναληψη των εξετασεων ηταν απογοητευτικη.Η διαγνωση ηταν "μαιευτικη χολοσταση με αρχομενο αποφρακτικο ικτερο!!!!"

Οπως καταλαβαινετε μπηκα εσπευσμενα εκεινη την στιγμη στο χειρουργειο για προωρο τοκετο με καισσαρικη τομη!

Ημουν τοσο αγχωμενη και φοβησμενη που ετρεμα!Δεν ηθελα να γινουν ετσι τα πραγματα αλλα τι μπορουσα να κανω!Μου εκαναν την επισκληριδιο και μου εβαλαν τον καθετηρα.Ανησυχουσα πολυ περισσοτερο απʼοτι φοβομουν.Ανησυχουσα για το μωρακι.Για το αν τα πνευμονια του θα ηταν ωριμα για να μπορεσει το αγγελουδι μου να αναπνευσει!Πριν τον τοκετο ο γιατρος μου εκανε μια ενεση για να προετοιμασει οπως ειπε το μωρο! Μπηκα στο χειρουργειο με ανυπομονησια να «τελειωνω» με αυτη την δοκιμασια της καισσαρικης και να δω επιτελους το αγγελουδι μου.

Ολα γινανε πολυ γρηγορα. Στις 2 και 10 το μεσημερι του Σαββατου ηρθε στον κοσμο το λουλουδακι μου. Μολις αντικρυσα το προσωπακι του η καρδια μου κοντεψε να σπασει απο ευτυχια.Το μωρακι μου εκλεγε και μολις του φιλησα το κεφαλακι και του μιλησα σταματησε!Ηξερε οτι του μιλουσε η μαμα του!Ενοιωσε την ανασα μου και ζεσταθηκε με την αγαπη μου! Αυτη η στιγμη εχει χαραχτει βαθια στην καρδια μου!Ηταν το ομορφοτερο συναισθημα που ειχα νοιωσει ποτε!

Τι κιαν μετα εμεινα 5 ημερες στην εντατικη λογω αιματουριας και αναιμιας. Τι κιαν το μωρακι μου πηγε να το παρει μονος του ο αντρας μου απο το μαιευτηριο εξαιτιας του καθετηρα που ειχα για περιπου αλλες 15 μερες και στο σπιτι.Τι κιαν δεν γεννησα φυσιολογικα. Τι κιαν δεν θηλασα το μωρακι μου εξατιτιας της αντιβιωσης που πηρα για πολυ καιρο!Το γεγονος ειναι ενα..............ειμαι μαμα ενος υπεροχου κοριτσιου που μου εχει παρει τα μυαλα και την καρδια!!!!!!!!Και αυτο δεν το αλλαζω με τιποτα στον κοσμο!!!!

[mariw]

κ εμενα τωρα χωρις λογο με πιασαν τα κλαμματα διαβαζοντας αυτα....

[maria- elpida]

κ εμενα τωρα χωρις λογο με πιασαν τα κλαμματα διαβαζοντας αυτα....

 

 

και εγω τα ιδια τωρα...

[argen]

Κι εμένα τα ίδια...

Άντε νινάκι μου πότε θα μας έρθεις να μας ομορφύνεις τη ζωή!!!

[OLGAKI79]

Πολύ κλάμα βρε παιδια,δεν μπορώ να συνέλθω... Λέτε έτσι να κάνουμε και εμείς???Ανυπομονώ....

[mariw]

αντε κοριτσια ευχομαι ολα να πανε καλα κ να τα γραφουμε κ εμεις σε πολυ λιγο καιρο..!!!

[depybal]

ολες μαζι κλαίμε τώρα!!από χαρά!ε είναι συγκινητικές οι στιγμές!!!λίγο και οι ορμονες μας!!για να δούμε..??!!εμείς πως θα βιώσουμε αυτές τις στιγμές??!!θαναι συγκλονιστικές?μοναδικές?όπως όλοι τις περιγράφουν?πωπω...αγχώθηκα τώρα..μελαγχόλησα λίγο...ορμόνες!!!