Προσαρμογής...συνέχεια

[ranetos]

Καλησπέρα σε όλους

είχα ξαναγράψει για το θέμα της προσαρμογής στον παιδικό σταθμό για τη μικρή μου κόρη (2 ετών) πριν λίγο καιρό, ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα αποδεικνύεται η μεγάλη (σχεδόν 3 ετών).

Κι ενώ τον Σεπτέμβρη, πρώτη φορά στον παιδικό, πήγαινε σχετικά καλά η προσαρμογή, εδώ κι ένα μήνα κλαίμε κάθε πρωί, λέει δεν θέλω να πάω σταθμό, δεν θέλω να παίξω με τον/την τάδε (τα παιδάκια), δεν θέλω Playmobil, να μείνει και η μαμά στο σταθμό κτλ. Το μόνο θετικό που μπορεί να αναφέρει είναι κάποια δραστηριότητα με τη δασκάλα της.

Μόλις φτάνουμε κυλιέται στο πάτωμα και κλαίει για να φύγει, έρχεται η κοπέλα του σταθμού, την παίρνει και μετά από λίγο ηρεμεί. ΟΜΩΣ μου είπαν από το σταθμό ότι συμμετέχει μόνο στις ομαδικές δραστηριότητες με τη δασκάλα, δεν παίζει ΠΟΤΕ με τα άλλα παιδιά ή μόνη της, είναι ανέκφραστη και περιφέρεται στην τάξη ή απλά κοιτάει και τελευταία κατουριέται πάνω της.

Η δασκάλα της μου είπε ότι έχει κάποια προσκόλληση μαζί της, την αναζητά όταν δεν την βλέπει , ζητά μόνο αυτή για να κοιμηθεί κτλ.

Επίσης μου είπε ότι αναστατώνεται πολύ αν αλλάξει κάτι στις συνήθειές της, π.χ. αν η καρεκλίτσα της είναι πιασμένη και χρειαστεί να κάτσει αλλού (αυτό το κάνει και στο σπίτι).

Τέλος να πω ότι είναι ένα πολύ ζωηρό, φωνακλάδικο παιδί και όταν χαίρεται και όταν θυμώνει, υπερδραστήριο και πολύ ομιλητικό, αλλά γενικώς δεν παίζει εύκολα με παιδάκια.

Έχω ανησυχήσει γιατί μου μίλησαν για ψυχολόγο, δεν με τρομάζει ο ψυχολόγος συμβουλευτικά αλλά αυτοί γιατί το πρότειναν; Δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά; Κα Στυλιανάκη;

[ANDREOULIS]

Καλησπέρα σε όλους

είχα ξαναγράψει για το θέμα της προσαρμογής στον παιδικό σταθμό για τη μικρή μου κόρη (2 ετών) πριν λίγο καιρό, ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα αποδεικνύεται η μεγάλη (σχεδόν 3 ετών).

Κι ενώ τον Σεπτέμβρη, πρώτη φορά στον παιδικό, πήγαινε σχετικά καλά η προσαρμογή, εδώ κι ένα μήνα κλαίμε κάθε πρωί, λέει δεν θέλω να πάω σταθμό, δεν θέλω να παίξω με τον/την τάδε (τα παιδάκια), δεν θέλω Playmobil, να μείνει και η μαμά στο σταθμό κτλ. Το μόνο θετικό που μπορεί να αναφέρει είναι κάποια δραστηριότητα με τη δασκάλα της.

Μόλις φτάνουμε κυλιέται στο πάτωμα και κλαίει για να φύγει, έρχεται η κοπέλα του σταθμού, την παίρνει και μετά από λίγο ηρεμεί. ΟΜΩΣ μου είπαν από το σταθμό ότι συμμετέχει μόνο στις ομαδικές δραστηριότητες με τη δασκάλα, δεν παίζει ΠΟΤΕ με τα άλλα παιδιά ή μόνη της, είναι ανέκφραστη και περιφέρεται στην τάξη ή απλά κοιτάει και τελευταία κατουριέται πάνω της.

Η δασκάλα της μου είπε ότι έχει κάποια προσκόλληση μαζί της, την αναζητά όταν δεν την βλέπει , ζητά μόνο αυτή για να κοιμηθεί κτλ.

Επίσης μου είπε ότι αναστατώνεται πολύ αν αλλάξει κάτι στις συνήθειές της, π.χ. αν η καρεκλίτσα της είναι πιασμένη και χρειαστεί να κάτσει αλλού (αυτό το κάνει και στο σπίτι).

Τέλος να πω ότι είναι ένα πολύ ζωηρό, φωνακλάδικο παιδί και όταν χαίρεται και όταν θυμώνει, υπερδραστήριο και πολύ ομιλητικό, αλλά γενικώς δεν παίζει εύκολα με παιδάκια.

Έχω ανησυχήσει γιατί μου μίλησαν για ψυχολόγο, δεν με τρομάζει ο ψυχολόγος συμβουλευτικά αλλά αυτοί γιατί το πρότειναν; Δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά; Κα Στυλιανάκη;

 

Πιστευω οτι ειναι μια φαση που περνουν τα παιδια . Εμενα ο γιος μου ξεκινησε παιδικο τον Σεπτεμβρη λιγο δυσκολα αλλα τελικα προσαρμοστηκε. τωρα ξαφνικα αλλαξε συμπεριφορα δεν κοιματε το μεσημερι στον παιδικο ξυπναει τα βραδια και θελει να κοιμηθει στο κρεβατι μας κατι το οποιο δεν εκανε μεχρι τωρα ποτε . (και ο λογος για ολα αυτα ειναι ενα μικροτερο παιδακι που πηραν στο νηπιαγωγειο και ζηλευει μαλιστα απιστευτω ενω στην αρχη ημουν σιγουρη οτι κατι συνεβηκε με την δασκαλα αλλα τελικα βλεπωντας τον ξαφνικα να μειλαει σαν βρεφος (παπατατοτα....) και να πεφτει κατω κανοντας οτι δεν περπαταει καλα ....... Συμπερασμα αυτο που βλεπω ειναι οτι καθε τοσο αλλαζει συμπεριφορα και συνηθειες και ολο ψαχνω να βρω την αιτια. Ειναι θεμα ηληκιας και χαραχτηρα....

[τον]

Καλησπέρα σε όλους

είχα ξαναγράψει για το θέμα της προσαρμογής στον παιδικό σταθμό για τη μικρή μου κόρη (2 ετών) πριν λίγο καιρό, ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα αποδεικνύεται η μεγάλη (σχεδόν 3 ετών).

Κι ενώ τον Σεπτέμβρη, πρώτη φορά στον παιδικό, πήγαινε σχετικά καλά η προσαρμογή, εδώ κι ένα μήνα κλαίμε κάθε πρωί, λέει δεν θέλω να πάω σταθμό, δεν θέλω να παίξω με τον/την τάδε (τα παιδάκια), δεν θέλω Playmobil, να μείνει και η μαμά στο σταθμό κτλ. Το μόνο θετικό που μπορεί να αναφέρει είναι κάποια δραστηριότητα με τη δασκάλα της.

Μόλις φτάνουμε κυλιέται στο πάτωμα και κλαίει για να φύγει, έρχεται η κοπέλα του σταθμού, την παίρνει και μετά από λίγο ηρεμεί. ΟΜΩΣ μου είπαν από το σταθμό ότι συμμετέχει μόνο στις ομαδικές δραστηριότητες με τη δασκάλα, δεν παίζει ΠΟΤΕ με τα άλλα παιδιά ή μόνη της, είναι ανέκφραστη και περιφέρεται στην τάξη ή απλά κοιτάει και τελευταία κατουριέται πάνω της.

Η δασκάλα της μου είπε ότι έχει κάποια προσκόλληση μαζί της, την αναζητά όταν δεν την βλέπει , ζητά μόνο αυτή για να κοιμηθεί κτλ.

Επίσης μου είπε ότι αναστατώνεται πολύ αν αλλάξει κάτι στις συνήθειές της, π.χ. αν η καρεκλίτσα της είναι πιασμένη και χρειαστεί να κάτσει αλλού (αυτό το κάνει και στο σπίτι).

Τέλος να πω ότι είναι ένα πολύ ζωηρό, φωνακλάδικο παιδί και όταν χαίρεται και όταν θυμώνει, υπερδραστήριο και πολύ ομιλητικό, αλλά γενικώς δεν παίζει εύκολα με παιδάκια.

Έχω ανησυχήσει γιατί μου μίλησαν για ψυχολόγο, δεν με τρομάζει ο ψυχολόγος συμβουλευτικά αλλά αυτοί γιατί το πρότειναν; Δεν είναι φυσιολογικά όλα αυτά; Κα Στυλιανάκη;

 

νομιζω αδικα αγχωνεσαι το παιδι σου δεν κανει κατι διαφορετικο απο οτι κανουν συνηθως ολα τα παιδακια στην αρχη .....μπορει να χρειαστουν και τρεις μηνες για να προσρμοστη το παιδι ........

το οτι ειναι κολυμενο στην δασκαλα δεν ειναι περιεργο ......ουτε ανυσηχητικο ....καποια στιγμη θα νιωση την σιγουρια και θα δεση με το συνολο

Παιζει βεβαια πολυ συμαντικο ρόλο το πως το χειριζεσαι εσυ και στο σπιτι ...η δασκαλα της ξερει το θεμα εσυ ποσο απολυτη εισαι σαυτο το θεμα και ποσο σιγουρια βγαζεις στο παιδι σου οταν το αφηνεις στο σχολειο

αν εσυ νιωθεις ανασφαλεια οτι το παιδι σου δεν περναει καλα στο σχολειο ή οτι εχεις ενοχες που το αφηνεις αυτο το καταλαβαινει και το εκμεταλευεται οσο και αν σου φένεται περίεργο

 

Στα παιδια αρεση η ρουτινα διοτι νιωθουν ασφαλεια ...θελουν να καθονται στην ιδια καρεκλα ,να παρουν το ιδιο ποτηριγια νερο , να κανουν την ιδια διαδικασια πχ ακομα και στον υπνο και τον τροπο ..που θα ετοιμαστουν και την ωρα που θα πανε για υπνο και τηνδιαδιακσια πριν απο αυτον .....ολα τα πραγματα στην καθημερινοτητα τους τα θελουν τα ιδια αυτο τους δινει μια σιγουρια .......

σκεψου το και πραξε αναλογα

[moon child]

Η δική μου κόρη, 3 σε δύο περίπου μήνες, ξεκίνησε παιδικό τέλη σεπτέμβρη – για πρώτη φορά. Έχει περίπου την ίδια συμπεριφορά με την δική σου «θέλω να πιω από το μπλε ποτήρι» κτλ κτλ, κλάματα, φωνές, ατελείωτες απαιτήσεις, τσιρίδες χαράς και πρόζα, και το επίκεντρο 3 οικογενειών, καθότι το μοναδικό παιδί… εντελώς προσκολλημένη και αρκετά κακομαθημένη, ναι. Όταν λοιπόν ξεκίνησε παιδικό, την πρώτη μέρα που μπηκε μέσα μόνη της ούρλιαζε και χτυπιόταν επί 40 λεπτά, καθόμασταν με τον άντρα μου στην αυλή, μέσα στο αυτοκίνητο και την ακούγαμε – νόμιζες ότι την γδέρνουν… ευτυχώς είχα προειδοποιήσει τις δασκάλες για το σόλο που θα βίωναν ανάλογα και την άντεξαν. Μετά τα 40 λεπτά, το κλάμα ξαφνικά κόπηκε μαχαίρι, και άρχισε νε παριεργάζεται τον χώρο. Την δεύτερη μέρα, μιας και το κοινό δεν χειροκρότησε την πρώτη, η παράσταση κράτησε 15 λεπτά… και κόπηκε πάλι μαχαίρι. Την Τρίτη μέρα, μόνο 5 και την τέταρτη μέρα αλλάξαμε έργο… μπαίναμε χαμογελαστές και χαιρετούσαμε την μαμά όλο περηφάνια. Εκείνη την περίοδο κατουρούσαμε επιδεικτικά μέσα στο σπίτι – κοίτα τι έκανα στο χαλί!-, ενώ έχουμε κόψει την πάνα, την πρωινή από πέρσι τον Οκτώβριο. Και ενώ είχαμε από τον Αύγουστο κόψει και την βραδινή, ξανακυλήσαμε. Ένα μεσημέρι μάλιστα έκανε και κακά, που δεν είχε κάνει ποτέ στην πάνα από 21 μηνών…

Επί 2-3 εβδομάδες η δασκάλα μου έλεγε ότι δεν πλησίαζε τα άλλα παιδάκια και στεκόταν σαν μπαλαρίνα (στητό κορμάκι, δεν χαλάρωνε) παραπέρα. Μου έλεγε ότι την ρωτούσε αν θέλει πχ να κάτσει μαζί τους, αλλά αν δεν ήθελε δεν της έδινε άλλη σημασία, την άφηνε να κάθεται στην άκρη της. Τώρα, μετά από σχεδόν δύο μήνες, κλαίμε για να πάμε σχολείο. Δεν θέλουμε να αρρωστήσουμε και να κάτσουμε σπίτι… το παιδί που δεν είχε ποτέ πολλά πάρε δώσε με άλλα παιδάκια – σε παιδότοπο ποτέ δεν μπήκε μέσα στο χώρο με τα παιχνίδια- και δεν ήθελε ποτέ να παίξει μαζί τους, έχει γίνει σούπερ σοσιάλα, όλη μέρα λέμε ονόματα και ιστορίες από φιλενάδες και φίλους…

Από τον παιδικό μου λένε ότι είναι άψογη – ακούει, συνεργάζεται, είναι φρόνιμη, χαρούμενη, ενθουσιώδης, κοινωνική, τέλεια. Στο σπίτι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, με μας είναι ζόρικη, και με τους παπούδες είναι πολλές φορές τσογλάνι.

Που θέλω να καταλήξω: ότι νιώθουν ότι τους επιτρέπεται, αυτό και κάνουν. Όλα είναι θέμα χειρισμών. Όπου τσιμπάμε το δόλωμα, μας παίζουν και δεν το χορταίνουν. Οι δασκάλες στον δικό μας παιδικό, ο οποίος είναι κρατικός και έχει την φήμη του καλύτερου από όλους τους ιδιωτικούς της περιοχής, ξέρουν πώς να χειριστούν τις καταστάσεις, από ότι έχω καταλάβει δεν νταντεύουν κανέναν, για μένα κάνουν άψογη δουλειά γιατί το δικό μου παιδί φαίνεται να έχει βοηθηθεί πολύ. Σε συζητήσεις που είχα μαζί τους μου λεν ότι έχουν και πολύ ζόρικα παιδάκια, αλλά στο τέλος, γύρω στα χριστούγεννα, τα περισσότερα εναρμονίζονται πλήρως με την νέα αυτή πλευρά της ζωής τους. Ότι γενικά τα παιδάκια τους ακολουθούν παντού σαν σκυλάκια, θέλουν να τις βλέπουν πάντα για ασφάλεια, δεν μένουν στιγμή μόνα τους (η τάξη της κόρης μου με 17 παιδάκια έχει μέσα πάντα 2 ή 3 δασκάλες).

Όταν είχαμε την προσαρμογή με συμβούλευαν τα εξής :

-Δεν θα διαπραγματεύεσαι για τον παιδικό – είναι κάτι που πάμε κάθε μέρα και τέλος.

-Δεν θα την προδιαθέτεις με λόγια ή εντυπώσεις – ούτε είναι τέλεια, ούτε αχ αγάπη μου και τέτοια

-Δεν θα την προτρέπεις – ούτε παίξε με παιδάκια, είναι ωραία, ούτε γιατί δεν παίζεις. Μόνη της θα δει τι και πότε θέλει να κάνει.

Στην προσαρμογή παίζαμε «παιδκό» οι δυο μας, πιστεύω πως βοήθησε πολύ πολύ, και εγώ έδινα έμφαση στις διαδικασίες και στα αντικείμενα μονο: ο μπαμπάς αρκούδος χτυπάει την πόρτα, η δασκάλα καλοσωρίζει το μικρό αρκουδάκι, αυτό πάει και κάθετε στο κόκκινο τραπεζάκι με τα άλλα ζωάκια, όλα κάνουν το ίδιο πράγμα, παζλ, μετά τρώνε πρωινό κτλ… μέχρι που γυρίζει ο μπαμπάς αρκούδος και παίρνει το αρκουδάκι σπίτι. πολλές μέρες. Κανένα σχόλια για τις δασκάλες – ούτε ότι είναι καλές, ούτε κακές – μόνο περιγραφή για τις πράξεις τους, θα κάνετε όλοι μαζί τσίσα τρένο για την τουαλέτα, θα σου διαβάσει παραμύθι κτλ

Μπροστά της καμία κουβέντα για δυσκολίες στον παιδικό – δεν υπάρχει θέμα. Ούτε για τα τσίσα, ούτε για τα ξεσπάσματα στο σπίτι, τώρα πια ξαναφοράμε πάνα το βράδυ, αλλά όλα μαζί δεν γίνονται.

Τα παιδιά θέλουν απόλυτη σταθερότητα στις αποφάσεις και τις συμπεριφορές, περιγραφές μονο για ρεαλιστικά πράγματα (αντικείμενα, πράξεις, όχι έννοιες κτλ) και ρουτίνα. Εμάς, όσες φορές το πετύχαμε, μας βοήθησε πολύ. Πιστεύω κι εγώ πως μόλις ταλαντευτούμε για κάτι το πιάνουν στον αέρα. Ότι αν η δασκάλα της της έδωσε κάποια στιγμή λίγη παραπάνω προσοχή, πάτησε την μπανανόφλουδα.

Δοκιμάστε να παίξετε «σχολείο» και «ουδετεροποιήστε» λίγο τον ρόλο της δασκάλας –, είναι μία «μορφή», όχι η μαμα μας. Κάνει πράγματα για όλα τα παιδιά, είναι εκεί για το σύνολο, μας φροντίζει όλους μαζί. Τα παιδάκια κάνουν ένα σωρό πράγματα μαζί, πχ χορεύουν, τρώνε, κοιμούνται, παίζουν με παιχνίδια κτλ

Ή ακόμη καλύτερα, ρωτήστε τον ψυχολόγο – οι γνώμες που όλοι κατά καιρούς μαζεύουμε είναι καλές για ιδέες σε άλλους γονείς, αλλα ως εκεί, ένας ειδικός μπορεί σίγουρα να λειτουργήσει πολύ καλύτερα, και σίγουρα μία σύσταση για ψυχολόγο κάποιου επαγγελματία του χώρου δεν είναι και διάγνωση προβλήματος – πως είναι σίγουρη η εν λόγω δασκάλα ότι δεν έχει κι εκείνη μερίδιο σε αυτή την κατάσταση, πως δεν την τροφοδότησε με κάποιο τρόπο ή ότι απλά στάθηκε χαλαρή και το άφησε να συμβαίνει? Γιατί σε παρόμοιες καταστάσεις άλλες δασκάλες τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα?

Συγνώμη για το μέγεθος του μηνύματος, αλλά αυτό το θέμα ήταν ΤΟ θέμα μου πριν δύο μήνες και ταυτίστηκα, καλή επιτυχία με την μικρή σας

[Alex Cross]

Καλησπέρα. Ο γιος μου πήγε παιδικό περίπου στα 3 1/2 του χρόνια. Τώρα είναι 8. Οταν λοιπόν ξεκίνησε και ενώ τις δύο πρώτες εβδομάδες όλα κυλούσαν ομαλά και ήταν ενθουσιασμένος στη συνέχεια πέρασαμε των παθών μας τον τάραχο. Δεν ήθελε με τίποτα να πάει. Εκλαιγε, μας έλεγε διάφορα σα Βασιλάκης Καίλας (που με αφήνετε, δε θέλω να σας αποχωριστώ), μας σπάραζε την καρδιά. Και άλλες φορές να αφήνουμε το σχολικό και να πηγαίνει με το μπαμπά στο σχολείο, άλλες φορές να μπαίνει και ο μπαμπάς στο σχολικό, σας λέω χαμός. Να πω, επίσης ότι το πακέτο αυτό, το είχε φάει ο μπαμπάς, επειδή εγώ φεύγω για τη δουλειά πολύ νωρίς.

 

 

Μια ημέρα λοιπόν, έπρεπε να τον αναλάβω εγώ. Ολο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από το άγχος μου, σκεπτόμενη πως θα αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση.

 

Κάπου είχα διαβάσει ότι τα παιδάκια πολλές φορές νομίζουν ότι στο σχολείο πάνε για πάντα και ότι δε θα επιστρέψουν σπίτι τους, γι' αυτό και αντιδρούν.

 

Το πρωί, λοιπόν και ενώ είχε αρχίσει να κλαψουρίζει, (το μεγάλο show γινόταν κάτω ενώ περιμέναμε το πεζοδρόμιο), του εξήγησα για άλλη μία φορά, ότι σε λίγες ώρες θα είναι πίσω στο σπίτι μας, και ότι εγώ θα τον περιμένω κάτω στον πεζοδρόμιο σαν άγαλμα. Οτι δε θα κουνηθώ από τη θέση μου μέχρι να έρθει. Μάλιστα, του ζήτησα να διαλέξει ένα μαρκαδόρο και να διαλέξει ένα σημείο στο πεζοδρόμιο να βάλει σημάδι. Ε, αυτό ήταν. Του καλάρεσε. Εφτιαξε ένα αστεράκι σε ένα σημείο, και εγώ καθόμουνα εκεί και τον περίμενα. Αυτό τον έπεισε και μπήκε. Μέχρι να φύγει το σχολικό, δεν είχα κουνηθεί από τη θέση μου. Στην επιστροφή δε, κατέβηκα λίγο νωρίτερα και είχα κάτσει στο συγκεκριμένο σημείο σαν το "μαρμαρωμένο βασιλιά". Δε μπορείτε να φανταστείτε το χαμόγελό του όταν με είδε.

 

Από τότε το εφαρμόσαμε, μαρκάραμε όλο το πεζοδρόμιο. (Ακόμα υπάρχουν, αστεράκια, καρδούλες, ονόματα κλπ), αλλά βοήθησε πάρα πάρα πολύ. Να πω, κι όλας μία φορά που ερχόταν με το σχολικό και δεν είχα προλάβει να πάρω θέση "αγάλματος", έβαλε τα κλάμματα και με ρωτούσε γιατί δεν ήμουν στη θέση μου. Οταν δε με έβλεπε εκεί, αισθανόταν ανασφάλεια. Και για πολύ καιρό νόμιζε ότι όλες αυτές τις ώρες που έλειπε, εγώ καθόμουνα εκεί. Περνώντας όμως ο καιρός, του έλεγα ότι ξέρεις, κουράστηκα και ήθελα να ανέβω στο σπίτι, ήθελα να πάω τουαλέτα, και διάφορα άλλα, μέχρι που το αποδέχθηκε.

 

Δε λέω ότι όλες οι περιπτώσεις είναι ίδιες αλλά ίσως να βοηθούσε κάτι τέτοιο. Καμιά φορά με πρακτικά πραγματάκια βοηθούμαστε. :p:p