Τι γινεται οταν διαφωνητε με τον συζυγο...

[mmdad]

σχετικα με θεματα που αφορουν τα παιδια???

Κανετε αυτο που θελετε? Καταφερνετε να τον πεισετε? Υποχωρητε?

Οχ εγω θελω να παμε στο παιδοψυχολογο. Ο συζυγος οχι..

[βιλλυ]

Εμεις στα απλα καθημερινα ζητηματα, παιρνω εγω τις αποφασεις....

Στα πιο συνθετα και σοβαρα θεματα, συζηταμε και κατα 90% "περναει" η δικη μου αποψη.....:p

Συνηθως υποχωρει αυτος, αφου ομως του εχω αποδειξει με επιχειρηματα και παραδειγματα πως εχω δικιο σε αυτο που λεω....

Μεγαλωνωντας το παιδι-σημερα ειναι 14 ετων- και βλεποντας πως εχω παρει τις σωστες παντα αποφασεις, εχει πειστει και αυτος πως ξερω τι κανω...Αυτο ομως χρειαστηκε καιρο....Περνοντας τα χρονια, εβλεπε πως η καθε αποφαση που επαιρνα ηταν σωστη για το παιδι και ετσι τωρα ειναι πιο ελαστικος στο να δεχτει την δικη μου αποψη!!!

Σε καποια θεματα επιμενω μεχρι θανατου, οπως στο να μην βαζει το παιδι πανω στην μηχανη για μακρινες αποστασεις, να μην πηγαινει το παιδι στο χωριο χωρις εμας παραπανω απο 10 μερες, στα διαβασματα του και άλλα....

Σε καποια αλλα, υποχωρω εγω, οταν με πειθει με επιχειρηματα παντα....

Τωρα το θεμα του παιδοψυχολογου που λες, ειναι αρκετα σημαντικο θεμα και σιγουρα για να θελεις εσυ να πατε, θα εχεις τους λογους σου....

Ο αντρας σου, για πιο λογο διαφωνει?

Διαφωνει οτι υπαρχει λογος?

Ή ντρεπεται να παραδεχτει πως υπαρχει καποιο προβλημα?

[AthinaP]

Εμείς έχουμε πάει σε παιδοψυχολόγο, αλλά δεν χρειάστηκε και πολλά-πολλά για να πεισω το σύζυγο. Το πρόβλημα ήταν εμφανές στο σπίτι. Ο άνθρωπος μας βοήθησε άμεσα και πάρα πολύ. Πανικός με δίδυμα 2 ετών, τότε. Μετά από μία και μοναδική επίσκεψη, το πήραμε αλλιώς.

 

Τον ήξερε όμως ο άντρας μου ως συναναστροφή. Αλλιώς δεν ξέρω πόσο εύκολο θα ήταν να τον πείσω. Και εγώ όμως δεν καταφεύγω εύκολα σε τέτοιους ειδικούς. Άρα έβλεπε και ο σύζυγος ότι κάτι έπρεπε να γίνει, έστω ως δοκιμή.

 

Γενικά δεν διαφωνούμε σε πολλά, παρόλο που έχουμε διαφορετικούς τρόπους ανατροφής ο καθένας από τη δική του οικογένεια. Συμφωνούμε ότι μια χαρά άνθρωποι γίναμε και οι δυο και δεν υπάρχει σώνει και καλά μία και μοναδική αλήθεια στην ανατροφή των παιδιών.

 

Συμφωνούμε στο βασικό ότι η ζωή είναι για να τη χαιρόμαστε και τα προβλήματα είναι για να λύνονται και όχι για να διαιωνίζονται. Και από εκεί και πέρα οι λύσεις βρίσκονται, αργά ή γρήγορα.

[mmdad]

Ηθελα απο τις αρχες του καλοκαιριου να παμε γιατι ο μεγαλος ειναι επιθετικος κυριως απεναντι στον μικρο (του πεταει παιχνιδια, τον σπρωχνει, τον εχει δαγκωσει μερικες φορες) αλλα και μερικες φορες σε παιδακια στο σχολειο. Ειπαμε θα παμε απο το σεπτεμβρη μηπως και στο σχολειο τωρα που εμαθε καλυτερα τη γλωσσα παει καλυτερα..

Χτες ειχα παει με το παιδι στην παιδονευρολογο γιατι εχει ενα τικ και μου ειπε και αυτη οτι πρεπει να παμε σε παιδοψυχολογο για το τικ (που αρχισε να το κανει και ο μικρος).

Ο συζυγος θεωρει οτι ειμαι υπερβολικη και ο μεγαλος αντιδρα ετσι γιατι ασχολουμε πολυ με τον μικρο (τον περνω αγκαλια οταν κλαιει οπως κανω και με τον μεγαλο αλλα ο μικρος κλαιει πιο συχνα)..

Επισεις θεωρει οτι αν μπλεξουμε με τον παιδοψυχολογο δεν θα ξεμπλεξουμε..

[AthinaP]

Για το τελευταίο που λέει ο άντρας, σου είναι η εντύπωσή μου ότι σε κάποιες περιπτώσεις συμβαίνει.

 

Το παιδί έχει φίλους που μιλάνε στην ξένη γλώσσα; Μήπως να μην περιμένατε μόνο εντός σχολείου να δείτε; Να βλέπατε άλλα παιδάκια μέχρι να αρχίσει το σχολείο; Είναι αρκετά μικρούλης και μπορείς να τον καθοδηγείς όσο είσαι εκεί γύρω. Τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν από άμεσα πράγματα. Ακόμα ίσως να μην μπορεί να καταλάβει πλήρως τι του λες όταν σου διηγείται τι έγινε στο σταθμό ή ίσως να μην τα μεταφέρει καλά.

 

Ήταν και ο δικός μου λίγο ζωηρούλης πιο μικρός.

 

Άποψή μου, αν τα παιδιά είναι μεγάλα και εκφράζονται, δεν είναι καλό να τα παίρνουμε αγκαλιά όταν κλαίνε! Έτσι συνήθως κλαίνε περισσότερο... Μόνιμη διαφωνία με τον άντρα μου αυτή, αλλά στην πράξη έτσι γίνεται... Τα παιδιά κλαίνε για κάτι που πολύ απλά... μπορούν να το ζητήσουν. Αν το ζητήσουν χωρίς κλάμα, δεν γίνεται αυτό που θέλουν;

 

Αφού περάσαμε αρκετό καιρό άσκοπης κλάψας έτσι από το ένα μας παιδί, είπε και ο άντρας μου να αλλάξει ρότα. Αντί να τρέξει να κάνει αυτό που ζητάει το παιδί χωρίς να σχολιάσει καθόλου τον τρόπο, χαμηλώνει στο ύψος του παιδιού και δεν κάνει αυτό που θέλει, αν δεν ηρεμήσει το παιδί και ζητήσει αυτό που θέλει ήρεμα, πχ ένα ποτήρι νερό. Δεν θέλει πολύ να αλλάξει αυτό, σε ένα μεγαλούτσικο παιδάκι. Εννοείται σε παράλογα πράγματα δεν υποκύπτουμε, και αυτά σπάνια θα τα ζητήσουν έτσι και αλλιώς. Πχ έχουμε βάλει τα πράγματα στο αυτοκίνητο (έχουμε αργήσει κιόλας για εκεί που θέλουμε να πάμε, αλλά λίγη σχέση έχει) και ζητάει η μικρή να τα ξαναβγάλουμε γιατί δεν είχαμε καταλάβει ότι ήθελε εκείνη να πάρει την τσάντα της και να την κουβαλήσει έξω από το σπίτι. Ο άντρας, μου έτοιμος ήταν να υποκύψει και κάνοντας αυτό, υποκύπτει και σε μια σειρά παρόμοιες απαιτήσεις.

 

Τέλος πάντων, θεωρώ ότι είναι χρέος μας να δείξουμε στα παιδιά τι είναι νορμάλ να γίνεται και για τι αξίζει να κλαίμε και γιατί όχι.

 

Αλλά ένα παιδί που ζητάει το παραμικρό με κλάμα, δεν κάνει καλό ούτε στον εαυτό του.

 

Αγκαλιές έχει μπόλικες, αλλά δεν ενθαρρύνουμε το κλάμα γύρω από αυτές. Γενικά έχει σε άσχετες και χαλαρές στιγμές.

 

Σχετικά με τον παιδοψυχολόγο, οι άντρες καμιά φορά σε αυτά τα θέματα μπορεί να επηρεαστούν από άλλους άντρες, με παρόμοιες εμπειρίες. Δεν έχετε, έτσι; Η εμπειρία μας όπως έγραψα ήταν ότι ο άνθρωπος ήταν πολύ αποτελεσματικός, αλλά ήμασταν και εμείς αποφασισμένοι από την πρώτη επίσκεψη να πάρουμε άμεσες και πρακτικές λύσεις και όχι να αναλωθούμε σε ατέρμονες επισκέψεις. Δεν είχαμε και το χρόνο άλλωστε. Πιστεύω όμως ότι δεν λειτουργούν όλοι έτσι.

[mmdad]

Δεν εχει επαφες με παιδακια εκτως σχολειου και ουτε και εμεις με τους γονεις τον συμμαθητων του.. Με ενα αγορακι που αναφερει σαν φιλο του, τσακωθηκε ή δεν θελει η μαμα του να κανουν παρεα και ενω λεγαμε να τους καλεσουμε τελικα δεν το καναμε. Η επαφη που εχει με τη γλωσσα ειναι η τηλεοραση..

Αγκαλια περνω τον μικρο που ερχεται με παραπονο και τον μεγαλο οταν πεσει πχ και χτυπησει / τρομαξει..

 

Βασικα θα ηθελα να παω για να μου πει πως πρεπει να χειριστουμε καποια πραγματα. Πχ το (ιδιο) τικ που εχουν και οι δυο, ή τι να κανουμε οταν πεταει πραγματα ή χτυπαει τον αδελφο του με οτι βρει. Ομως η παιδοψυχολογος λεει οτι θελει 2 ραντευου για να τον αξιολογησει και βεβαια το κοστος των επισκεψεων ειναι συμμαντικο την στιγμη που ειναι αβεβαιο το αποτελεσμα..

Θα πηγαινα μονη μου (χωρις τον συζυγο) αλλα αν δεν ακουσει τι θα μας πει η ψυχολογος θα πει οτι τα προσαρμοζω αναλογα με το πως θελω εγω και στην τελικη φοβαμαι πως απο αγνοια ή για να μου παει κοντρα θα κανει τα αντιθετα απο αυτα που του λεω και θα μπερδεψουμε τα παιδια περισσοτερο...

[maria_t]

Πολλές φορές οι σύζηγοί μας δεν μας ακούνε όσο δικιο κι αν έχουμε. Σε εμένα έχει συμβεί να προσπαθώ να πείσω τον άντρα μου για κάτι και να αλλάζει γνώμη με το που θα το ακούσει από το στόμα ενός φίλου ή ακόμα κι ενός άσχετου!!!

 

Αφού καμιά φορά επίτηδες φέρνω το επίμαχο θέμα στη συζήτηση με φίλους γιατί είμαι τόσο σίγουρη για το δίκιο μου που ξέρω ότι θα στηρίξουν την άποψή μου... και το κανουν ενοείται και μαλακώνουν και την ανένδοτη στάση του συζήγου!

[maria_t]

... υπάρχουν βέβαια και κάποιες πολύ καπάτσες γυναίκες που ρίχνουν ψίχουλα της ιδέας τους να πλανόνται στον αέρα και αφήνουν τον χρόνο να λειτουργήσει... Στο τέλος το έτερον ήμιση θα σου προτείνει θριαμβευτικά την ιδέα σου, πιστεύοντας πως ήταν δικιά του και πάνω απ'όλα νιώθοντας κιόλας ότι περνάει το δικό του!!!

[patousaki mou]

Πολλές φορές οι σύζηγοί μας δεν μας ακούνε όσο δικιο κι αν έχουμε. Σε εμένα έχει συμβεί να προσπαθώ να πείσω τον άντρα μου για κάτι και να αλλάζει γνώμη με το που θα το ακούσει από το στόμα ενός φίλου ή ακόμα κι ενός άσχετου!!!

 

Αφού καμιά φορά επίτηδες φέρνω το επίμαχο θέμα στη συζήτηση με φίλους γιατί είμαι τόσο σίγουρη για το δίκιο μου που ξέρω ότι θα στηρίξουν την άποψή μου... και το κανουν ενοείται και μαλακώνουν και την ανένδοτη στάση του συζήγου!

 

 

χαχαχαχαχα!!!!!!!! μόλις περιέγραψες τον σύζηγό μου!!!

[AthinaP]

Διευκρινίζω ότι είμαι μια απλή μαμά με κάποιες γνώσεις παιδοψυχολογίας, λόγω σπουδών. Ακούγεται ότι καλό θα είναι τα παιδιά να έχουν επαφές με άλλα παιδάκια, εκτός σχολείου, αν γίνεται. Τα παιδιά μαθαίνουν πράγματα μέσα από την εμπειρία. Σκέψου, ως παράδειγμα, τα παιδιά που τα βρήκαν μεγάλα, να έχουν μεγαλώσει με λύκους έχουν λίγα πράγματα που θυμίζουν ανθρώπινη συμπεριφορά. Τα παιδιά που είναι μόνο με μεγάλους, μπορεί να μαθαίνουν αρκετά πράγματα, να παίρνουν από αυτούς, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις δεν μαθαίνουν πώς να είναι παιδιά.

 

Πιστεύω ότι και το τικ ακόμα, ειδικά στο δεύτερο παιδί, είναι επειδή δεν έχει εικόνες για το πώς είναι καθημερινά τα άλλα παιδάκια.

 

Έστω παιδική χαρά, παιδότοπους... Δεν έχετε; Πιστεύω είναι διαφορετικά, σε σχέση με το σχολείο, γιατί η δασκάλα έχει και πόσα άλλα παιδάκια να ασχοληθεί και από του χρόνου ίσως έχουν και εκπαιδευτικό πρόγραμμα και δεν θα έχει το χρόνο-την ενέργεια-τις ευκαιρίες.

 

Για τα δύο ραντεβού, πιστεύω ότι μπορεί να πειστεί ο σύζυγος, αν τον "σύρεις" εκεί με την υπόσχεση ότι θα είναι και τα τελευταία, για εκείνον τουλάχιστον, αν δεν δείτε κάποιο αποτέλεσμα. Και να το ξέρει και η παιδοψυχ. αυτό. Κυριολεκτικά, ευγενικά και απλά να της πείτε. Κυρία μου, ο σύζυγος είναι δύσπιστος και θέλει να δει αποτέλεσμα. Σε πόσο χρόνο θα υπάρχει αποτέλεσμα; Πιστεύω ότι μερικά πράγματα σε αυτές τις ηλικίες είναι άμεσα, γιατί μπορεί κανείς να συνεννοηθεί με τα παιδιά με τα λόγια.

 

Για τους τσακωμούς έχω την άποψη ότι αρκετοί γονείς οι ίδιοι ως παιδιά δέχονταν τη νοοτροπία ότι είναι μέσα στο πρόγραμμα ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια και οι εκδηλώσεις αυτού του ανταγωνισμού με κάποιες δόσεις βίας. Επομένως, στην ουσία το βρίσκουν φυσικό αυτό το πράγμα και με τον τρόπο τους δεν το αποτρέπουν, πριν επεκταθεί. Για αυτά ίσως μπορεί να έχει άποψη η παιδοψυχολόγος που θα πάτε.

 

Βλέπω ότι εδώ, σε αρκετά τόπικς επικρατεί η άποψη που έγραψα παραπάνω, ότι στην ουσία δεν υπάρχει πρόβλημα... Θυμάμαι που είχες γράψει σχετικά. Αν όμως βρεθεί κανείς σε κοινωνία με άλλη νοοτροπία, το βλέπουν ως πρόβλημα. Ειναι κοινωνικό το θέμα, με άλλα λόγια. Ωστόσο, αντικειμενικά και λόγω κοινωνίας, για εσάς είναι κάτι για το οποίο θέλετε να κάνετε κάτι.

 

Δεν είμαι ειδικός και μόνο ως μαμά μπορώ να γράψω άποψη. Αλλά αν θέλεις, μπορείς να γράψεις τι κάνετε αν το ένα παιδί δείξει βία προς το άλλο; Εσείς χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε μορφή σωματικής βίας;

[my_Kelly]

Εμείς πάντως συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε.

 

Εγώ είμαι της άποψης πως το παιδί δεν μπορείς και δεν πρέπει να το κλείσεις σε γυάλα. Η μικρή μου είναι τώρα 13 μηνών και μπουσουλώντας πάει παντού. Είναι και καλοκαίρι, οπότε η μπαλκονόπορτα της κουζίνας είναι μονίμως ανοιχτή. Έβγαλα λοιπόν τα πάντα όσα θεώρησα επικίνδυνα, καθαρίζω 2 φορές τη μέρα με μπόλικο νερό και χλωρίνη και όταν στεγνώνει την αφήνω να βγει έξω, κι εγώ μαζί βέβαια. Δεν κάνει και πολλά πράγματα μιας και είναι μικρή, απλά κοιτάμε τον κόσμο που περνάει και χαιρετάμε. Ο άντρας μου τρελένεται. Με το που βγαίνουμε έξω αρχίζει τον εξάψαλμο "και θα πέσει το παιδί, και θα το τσιμπήσουν έντομα, και θα πάθει αλεργικό σοκ, και δεν θα το προλάβουμε, και το κρίμα στο λαιμό σου". Δεν προλαβαίνει το μωρό να κάνει το βήματα, τρέχει και το μαζεύει μέσα.

Το έχουμε συζητήσει άπειρες φορές χωρίς φωνές και άλλες τόσες με φωνές. Δεν εννοεί να συμφωνήσει και φυσικά κι εγώ δεν συμφωνώ μαζί του. Τι κάνουμε? Όσο λείπει εκείνος στη δουλειά εγώ την αφήνω κανονικότατα να εξερευνήσει τη βεράντα, και όταν είναι αυτός στο σπίτι του την πασάρω και του λέω "αν δεν θες να βγει έξω βρες τρόπο να την απασχολήσεις". Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, συμβιβαστική λύση δεν υπάρχει.

 

Τώρα το θέμα το δικό σου είναι πιο σοβαρό, αλλά στο θέμα της διαφωνίας με τον σύζυγο έχω να πω πως αν δεν μπορεί να αλλάξει άποψη κανείς από τους δύο τότε είναι ζόρικα τα πράγματα. Δεν ξέρω, εγώ το αντιμετώπισα κάνοντας του κεφαλιού μου ουσιαστικά.

[mmdad]

Διευκρινίζω ότι είμαι μια απλή μαμά με κάποιες γνώσεις παιδοψυχολογίας, λόγω σπουδών. Ακούγεται ότι καλό θα είναι τα παιδιά να έχουν επαφές με άλλα παιδάκια, εκτός σχολείου, αν γίνεται. Τα παιδιά μαθαίνουν πράγματα μέσα από την εμπειρία. Σκέψου, ως παράδειγμα, τα παιδιά που τα βρήκαν μεγάλα, να έχουν μεγαλώσει με λύκους έχουν λίγα πράγματα που θυμίζουν ανθρώπινη συμπεριφορά. Τα παιδιά που είναι μόνο με μεγάλους, μπορεί να μαθαίνουν αρκετά πράγματα, να παίρνουν από αυτούς, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις δεν μαθαίνουν πώς να είναι παιδιά.

 

Πιστεύω ότι και το τικ ακόμα, ειδικά στο δεύτερο παιδί, είναι επειδή δεν έχει εικόνες για το πώς είναι καθημερινά τα άλλα παιδάκια.

 

Έστω παιδική χαρά, παιδότοπους... Δεν έχετε; Πιστεύω είναι διαφορετικά, σε σχέση με το σχολείο, γιατί η δασκάλα έχει και πόσα άλλα παιδάκια να ασχοληθεί και από του χρόνου ίσως έχουν και εκπαιδευτικό πρόγραμμα και δεν θα έχει το χρόνο-την ενέργεια-τις ευκαιρίες.

 

Για τα δύο ραντεβού, πιστεύω ότι μπορεί να πειστεί ο σύζυγος, αν τον "σύρεις" εκεί με την υπόσχεση ότι θα είναι και τα τελευταία, για εκείνον τουλάχιστον, αν δεν δείτε κάποιο αποτέλεσμα. Και να το ξέρει και η παιδοψυχ. αυτό. Κυριολεκτικά, ευγενικά και απλά να της πείτε. Κυρία μου, ο σύζυγος είναι δύσπιστος και θέλει να δει αποτέλεσμα. Σε πόσο χρόνο θα υπάρχει αποτέλεσμα; Πιστεύω ότι μερικά πράγματα σε αυτές τις ηλικίες είναι άμεσα, γιατί μπορεί κανείς να συνεννοηθεί με τα παιδιά με τα λόγια.

 

Για τους τσακωμούς έχω την άποψη ότι αρκετοί γονείς οι ίδιοι ως παιδιά δέχονταν τη νοοτροπία ότι είναι μέσα στο πρόγραμμα ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια και οι εκδηλώσεις αυτού του ανταγωνισμού με κάποιες δόσεις βίας. Επομένως, στην ουσία το βρίσκουν φυσικό αυτό το πράγμα και με τον τρόπο τους δεν το αποτρέπουν, πριν επεκταθεί. Για αυτά ίσως μπορεί να έχει άποψη η παιδοψυχολόγος που θα πάτε.

 

Βλέπω ότι εδώ, σε αρκετά τόπικς επικρατεί η άποψη που έγραψα παραπάνω, ότι στην ουσία δεν υπάρχει πρόβλημα... Θυμάμαι που είχες γράψει σχετικά. Αν όμως βρεθεί κανείς σε κοινωνία με άλλη νοοτροπία, το βλέπουν ως πρόβλημα. Ειναι κοινωνικό το θέμα, με άλλα λόγια. Ωστόσο, αντικειμενικά και λόγω κοινωνίας, για εσάς είναι κάτι για το οποίο θέλετε να κάνετε κάτι.

 

Δεν είμαι ειδικός και μόνο ως μαμά μπορώ να γράψω άποψη. Αλλά αν θέλεις, μπορείς να γράψεις τι κάνετε αν το ένα παιδί δείξει βία προς το άλλο; Εσείς χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε μορφή σωματικής βίας;

Δεν ειναι και πολυ ευκολο να κανουμε τωρα φιλιες. Επισης το συστημα εδω εχει ενα καλο για τους εργαζομενους που ομως ειναι κακο για τις φιλιες γονεων. Το σχολειο δεχεται τα παιδακια απο τις 7μισι μεχρι τις 18:00. Ο πατερας του λοιπον τον παει στις 8μιση και εγω τον περνω στις 5μιση οποτε δεν βλεπουμε πολλους αλλους γονεις. Πχ την μαμα του φιλου του δεν την συναντισαμε ποτε. Η δασκαλα μας ειπε οτι εκανε παραπονα...

Και ο μικρος θα παει απο Σεπτεμβρη στον παιδικο για να ερθει σε επαφη και με αλλα παιδακια (πιθανοτατα μικροτερα του) αλλα και με τα γαλλικα...

 

Τωρα τι κανουμε οταν ειναι βιαος ο μεγαλος στον μικρο. Παντα βαζουμε τις φωνες και μετα κατα περιπτωση. πχ αν πεταει παιχνιδια χωρις να συμαδευει (και δεν χτυοησει τον μικρο) του λεμε οτι πονανε τα παιχνιδια και τα λοιπα. Αν χτυπησει τον μικρο τον βαζουμε στο δωαμτιο του με την πορτα κλειστη ή στην καρεκλα του φαγητο (στο σαλονι μαζι μας).

Αν ο μικρος επιτεθει στον μεγαλο (συνηθως οταν ο μεγαλος του παρει καποιο παιχνιδι) τον απομακρυνουμε και του λεμε "μη κακο".

Το θεμα ειναι οτι ενω οταν ειναι μονος του ειναι πολυ ηρεμος και γενικα αν κανω συγκριση θα πω οτι ειναι πολυ πιο ησυχος σαν χαρακτηρας σε σχεση με τον μικρο, δειχνει οτι οατν τον πιασει δεν καταλαβιανει απο λογια απο εμενα και την γιαγια του - τον πατερα του δειχνει να τον υπολογιζει/φοβαται. Αυτος ειναι αλλο ενας λογος που ο συζυγος ισχυριζεται οτι εγω φταιω. Οταν ειναι κοντα ο πατερας του επειδη ασχολειται μονο με αυτον και καθολου με τον μικρο ειναι αψογος. Το ιδιο πχ και οταν γραφουμε ή ζωγραφιζουμε. Αρκει να μην ακουμπισουμε τον μικρο..

[mmdad]

Πολλές φορές οι σύζηγοί μας δεν μας ακούνε όσο δικιο κι αν έχουμε. Σε εμένα έχει συμβεί να προσπαθώ να πείσω τον άντρα μου για κάτι και να αλλάζει γνώμη με το που θα το ακούσει από το στόμα ενός φίλου ή ακόμα κι ενός άσχετου!!!

 

Αφού καμιά φορά επίτηδες φέρνω το επίμαχο θέμα στη συζήτηση με φίλους γιατί είμαι τόσο σίγουρη για το δίκιο μου που ξέρω ότι θα στηρίξουν την άποψή μου... και το κανουν ενοείται και μαλακώνουν και την ανένδοτη στάση του συζήγου!

 

Νομιζω οτι λογω της λεπτοτιτας του θεματος θα εκνευριστει αν το συζητησω με τριτους... Ισως καταφερω και πεισω την αδελφη του.. Αυτη τον επειρεαζει απολυτα.

[AthinaP]

Σε αυτές τις ηλικίες είναι καλύτερο να προσπαθείς να αποτρέψεις τα ξεσπάσματα δίνοντας το καλό παράδειγμα, δηλαδή κρατώντας τα παιδιά απασχολημένα με ήρεμες δραστηριότητες. Πολλές φορές τα ξεσπάσματα προέρχονται από κούραση, πείνα, δίψα, βαρεμάρα και τα μικρά δεν είναι τόσο ώριμα ώστε να αντιληφθούν τι συμβαίνει. Εμάς στην ουσία αυτό μας είχαν πει τότε, γιατί είχαμε παρόμοιο θέμα. Γινόταν πολλή φασαρία στο σπίτι, σε μια φάση. Και να τους δείχνεις προσοχή συχνά και με ήρεμο τρόπο και όχι όταν τη διεκδικούν με φασαρία.

 

Επίσης, μήπως εσείς έχετε ξεσπάσματα; Δεν εννοώ ότι μπορεί να πετάτε πράγματα, εννοείται. Αλλά γράφεις ότι μπορεί να φωνάξετε. Και αυτό μπορεί να παίζει ρόλο.

[foubi]

mmdad για μια ακομα φορα θα γραψω σαν παιδι ελπιζοντας να σε βοηθησω λιγο να δεις τα πραγματα με τα ματια του μεγαλου σου παιδιου...

 

φαντασου πως ακομα κι οταν ειναι τοσο μικρα αισθανονται αδικια... ο μεγαλος μου γιος ειναι 2 μισι οποτε φαντασου πως το μωρο το δικο σου ειναι για μας το μεγαλο... κι εχουμε τις ιδιες απαιτησεις που εχεις εσυ απ τον μεγαλο ...που για καποιον αλλο ειναι το μωρο του...

 

θελω να σου πω μ αυτο πως κι εκεινος ειναι ακομα πολυ μικρουλης... σκεψου τι αδικια νιωθει οταν σ εκεινον παντα φωναζετε ενω στον μικρο λετε ενα απλο "οχι κακο"

 

προσωπικα εχουμε μολις εναμισι χρονο διαφορα με την αδερφη μου...ΠΑΝΤΑ για ολα εφταιγα εγω.... πολλες φορες με χτυπουσε εκεινη-εγω δεν την αγγιζα γιατι φοβομουν την τιμωρια-και μετα ετρεχε κλαιγοντας στη μανα μου και τις ετρωγα και απ απο εκεινη....

 

μεγαλωνοντας αρχισα να την αποφευγω και να κανω παρεα με αλλα παιδια αγνοωντας την επιδεικτικα... ηταν ο μονος τροπος να τις πληγωσω...γιατι και η μανα μου γινοταν θηριο που στεναχωριοταν το μωρο της...

 

περιττο να σου πω πως τριανταρησαμε κι ακομα ειναι το μικρο μας...

 

στα λεω αυτα για να σκεφτεις μηπως αθελα σας βαζετε τον μεγαλο σε αμυντικη θεση.... μηπως επιτιθεται για να διεκδικησει τα κεκτημενα του?... μηπως ακομα και οταν του φωναζετε αισθανεται πως του δινετε σημασια?...

 

προσθεσε πως οσο να ναι αισθανεται μια ανασφαλεια παραπανω αφου δεν εχει επαφες με την χωρα και την νοοτροπια της...δεν θελει και πολυ...

 

ξαναλεω γνωσεις δεν εχω... εμπειριες καταγραφω και πραγματα που προσπαθω να εφαρμοσω και στα δικα μου παιδια... προς το παρον δουλευει...

 

να σε ρωτησω και κατι αλλο...στην αρχη πως ηταν τα πραγματα?

[mmdad]

Σε αυτές τις ηλικίες είναι καλύτερο να προσπαθείς να αποτρέψεις τα ξεσπάσματα δίνοντας το καλό παράδειγμα, δηλαδή κρατώντας τα παιδιά απασχολημένα με ήρεμες δραστηριότητες. Πολλές φορές τα ξεσπάσματα προέρχονται από κούραση, πείνα, δίψα, βαρεμάρα και τα μικρά δεν είναι τόσο ώριμα ώστε να αντιληφθούν τι συμβαίνει. Εμάς στην ουσία αυτό μας είχαν πει τότε, γιατί είχαμε παρόμοιο θέμα. Γινόταν πολλή φασαρία στο σπίτι, σε μια φάση. Και να τους δείχνεις προσοχή συχνά και με ήρεμο τρόπο και όχι όταν τη διεκδικούν με φασαρία.

 

Επίσης, μήπως εσείς έχετε ξεσπάσματα; Δεν εννοώ ότι μπορεί να πετάτε πράγματα, εννοείται. Αλλά γράφεις ότι μπορεί να φωνάξετε. Και αυτό μπορεί να παίζει ρόλο.

 

Γενικα προσπαθουμε να εχουν ηρεμες δραστηριοτητες γιατι τα προσεχει η γιαγια αλλα δεν μπορουν και να γραφουν 10 ωρες το 24ωρο... Επισης για την κουραση τωρα που εκοψε τον μεσημεριανο υπνο ειναι αληθια οτι ειναι πιο εκνευρισμενος το απογευμα. Παντως θελει καποιον να ασχολειται αποκλειστικα μαζι του και αυτο δεν ειναι ευκολο.

 

Εμεις μεταξυ μας σαν ζευγαρι δεν υψωνουμε την φωνη μας.. Ουε φυσικα η μαμα μου μας βαζει τις φωνες. Φωνη ακουγεται οταν τους μαλωνουμε.

[mmdad]

mmdad για μια ακομα φορα θα γραψω σαν παιδι ελπιζοντας να σε βοηθησω λιγο να δεις τα πραγματα με τα ματια του μεγαλου σου παιδιου...

 

φαντασου πως ακομα κι οταν ειναι τοσο μικρα αισθανονται αδικια... ο μεγαλος μου γιος ειναι 2 μισι οποτε φαντασου πως το μωρο το δικο σου ειναι για μας το μεγαλο... κι εχουμε τις ιδιες απαιτησεις που εχεις εσυ απ τον μεγαλο ...που για καποιον αλλο ειναι το μωρο του...

 

θελω να σου πω μ αυτο πως κι εκεινος ειναι ακομα πολυ μικρουλης... σκεψου τι αδικια νιωθει οταν σ εκεινον παντα φωναζετε ενω στον μικρο λετε ενα απλο "οχι κακο"

 

προσωπικα εχουμε μολις εναμισι χρονο διαφορα με την αδερφη μου...ΠΑΝΤΑ για ολα εφταιγα εγω.... πολλες φορες με χτυπουσε εκεινη-εγω δεν την αγγιζα γιατι φοβομουν την τιμωρια-και μετα ετρεχε κλαιγοντας στη μανα μου και τις ετρωγα και απ απο εκεινη....

 

μεγαλωνοντας αρχισα να την αποφευγω και να κανω παρεα με αλλα παιδια αγνοωντας την επιδεικτικα... ηταν ο μονος τροπος να τις πληγωσω...γιατι και η μανα μου γινοταν θηριο που στεναχωριοταν το μωρο της...

 

περιττο να σου πω πως τριανταρησαμε κι ακομα ειναι το μικρο μας...

 

στα λεω αυτα για να σκεφτεις μηπως αθελα σας βαζετε τον μεγαλο σε αμυντικη θεση.... μηπως επιτιθεται για να διεκδικησει τα κεκτημενα του?... μηπως ακομα και οταν του φωναζετε αισθανεται πως του δινετε σημασια?...

 

προσθεσε πως οσο να ναι αισθανεται μια ανασφαλεια παραπανω αφου δεν εχει επαφες με την χωρα και την νοοτροπια της...δεν θελει και πολυ...

 

ξαναλεω γνωσεις δεν εχω... εμπειριες καταγραφω και πραγματα που προσπαθω να εφαρμοσω και στα δικα μου παιδια... προς το παρον δουλευει...

 

να σε ρωτησω και κατι αλλο...στην αρχη πως ηταν τα πραγματα?

 

Foubi ο μικρος ακομη δεν λεει ψεματα οτι τον πειραξε ο μεγαλος. Μπροστα ειμαστε και βλεπουμε ποιος πειραξε ποιον. Μεχρι στιγμης ο μικρος σπανια τον εχει σπρωξει και αυτο μονο για να αμυνθει. Φυσικα και δεν θελουμε ο μικρος να χτυπαει τους αλλους. Θα βρεθει και αυτος απο το Σεπτεμβρη σε περιβαλλον με μικροτερα παιδακι και σιγουρα δεν θελουμε να τα χτυπαει (επειδη θα μπορει οπως κανει και ο μεγαλος σε αυτον).

Γενικα οπως ανεφερα ηδη ο μεγαλος εχει πολλα προνομοια και πολυ περισσοτερο χρονο με εμας (τους γονεις) σε σχεση με τον μικρο.

Ο πατερας τους ασχολειται αποκλειστικα μαζι του. ΔΕν εχουμε αλλαξει κατι στη ρουτινα του. πχ εξακλουθουμε να του κανουμε μαζι μπανιο και να παιζουμε μαζι του οσο τον ντινουμε ενω τον μικρο τον ντινει η γιαγια. Απο την αρχη προσπαθησαμε να ενταξουμε τον μικρο στο προγραμμα του μεγαλου. "Φαπες" ο μικρος ετρωγε απο οταν ηρθε στο σπιτι. Πχ δεν ηθελε να ειναι στο παρκο γιατι ηταν περιορισμενος και εκτεθιμενος στον μεγαλο. Απο οταν ομως ο μικρος αρχισε να κινηται αυτονομα και να παιζουν μαζι αυξηθηκε η επιθετικοτητα του μεγαλου...

Παντως στον ψυχολογο θελω να παμε και για το τικ και οχι μονο για την επιθετικοτητα

 

(Ο μικροτερος αδελφος του πατερα μου ειναι ο "μπουλης" και ειναι 65 χρονων...)

[foubi]

βρε mmdad ελπιζω να μην με παρεξηγησες... δεν τα εγραψα εννοειται σε καμια περιπτωση για να σου πω πως κανεις κατι λαθος ουτε εννοω πως σε ολα τα σπιτια συμβαινουν τα ιδια ακριβως... απλως αυτη ειναι κατα κανονα η αντιμετωπιση των μικροτερων πανω κατω...

 

στο θεμα μας τωρα...καλα κανεις και θες να το πας... αυτα που σου γραφω ειναι απλες παρατηρησεις απ τα δικα μου παιδια... δεν ξερω αν κανω το σωστο...απλως ζηλιες προς το παρον δεν εχουμε... φανταζομαι στο μελλον θ αλλαξουν τα πραγματα αλλα τουλαχιστον πιστευω ειναι θετικο που ξεκινησαμε καλα...

 

στην αρχη ο μικρος ηταν εξω απ τα νερα του... τις πρωτες μερες ηταν πολυ νευρικος, ξεκινησε να ουρλιαζει,λιγο αργοτερα δαγκωσε κιολας μια δυο φορες, και μια φορα εφερε την μπασκετα του στο κεφαλι του μωρου...ομως ειχε λογο που τα εκανε αυτα... τον εβαλα να το σκεφτει φυσικα, αλλα δεν του φωναζω συνεχεια προσεχε μην χτυπησεις το μωρο ή πρεπει να τον αγαπας κλπ....

 

φευγουμε για μπανιο, θα επανελθω αργοτερα...

[mmdad]

Ουτε εμεις του φωναζουμε να προσεχει να μην χτυπησει τον μικρο.. Του φωναζουμε οταν τον χτυπησει..

Ελπιζω η ψυχολογος να μας πει πως πρεπει να αντιμετωπιζουμε τετοιες καταστασεις με δικαιο τροπο και για τους 2. Γιατι και για τον μικρο δεν ειναι δικαιο να εχει συνεχεια καινουργια καρουμπαλα και ο αλλος να βγαινει λαδι. Ετσι δεν ειναι?

[foubi]

Ουτε εμεις του φωναζουμε να προσεχει να μην χτυπησει τον μικρο.. Του φωναζουμε οταν τον χτυπησει..

Ελπιζω η ψυχολογος να μας πει πως πρεπει να αντιμετωπιζουμε τετοιες καταστασεις με δικαιο τροπο και για τους 2. Γιατι και για τον μικρο δεν ειναι δικαιο να εχει συνεχεια καινουργια καρουμπαλα και ο αλλος να βγαινει λαδι. Ετσι δεν ειναι?

 

ετσι ειναι...

 

ελπιζω να βρειτε τις λυσεις που ταιριαζουν στην δικη σας οικογενεια...

 

οκ τελικα? δεχθηκε ο αντρας σου να πατε?

[mmdad]

Δεν του το ξανα ανεφερα. Τωρα (το σαββατο) θα κατεβουμε εγω με τα παιδια Ελλαδα. Οταν γυρισουμε υπολογιζω να κλεισω ραντευου.. Μαλλον θα την ξαναπαρω τηλεφωνο και θα της πω οτι ο αντρας μου διαφωνει αι οτι δεν μπορουμε να παμε περισοτερο απο 2-3 φορες. (τοσες μου προτεινε η νευρολογος)..

[foubi]

καλη επιτυχία!!!

[pk33]

επειδή είμαστε άνθρωποι ισχύουν κάποια αξιώματα:

1. Θα θυμώσουμε

2. ο καθένας έχει διαφορετική γνώμη

3. το ζευγάρι θα καυγαδίσει και πολλές φορές στη ζωή του

4. Τα παιδιά κλαίνε. Και κλαίνε περισσότερο όταν καταλαβαίνουν ότι με το κλάμα πετυχαίνουν αυτό που θέλουν.

5. Οι γυναίκες ΔΕΝ έχουν πάντα δίκιο

6. Υπάρχουν περιπτώσεις που η γυναίκα έχει άδικο

7. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο άντρας έχει δίκιο

8. Υπάρχουν περιπτώσεις που κανένας δεν έχει δίκιο

 

Ο Απ. Παύλος λέει "ο ήλιος μή επιδύετο επι τω παροργισμό υμών" και ο Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος νομίζω, αναφέρει: "οργίζεσθε και μή αμαρτάνετε"

 

Τι να κάνουμε στην ανθρώπινη φύση μας είναι να μαλώνουμε και να διαφωνούμε.