ΑΓΧΩΜΕΝΗ

[ema]

Γειά σας. Είμαι 35 ετών και τρισευτυχισμένη μητέρα μιας πριγκίπισας 10 σχεδόν μηνών. Παρόλ'αυτά είμαι μερικές φορές τόσο αγχωμένη μήπως πάθει τίποτα το παιδί μου που δεν μπορώ να χαρώ. Μέχρι να πάει 6 μηνών φοβούμουν το σύνδρομο του αιφνιδίου θανάτου, τώρα επειδή μου έπεσε μία φορά φοβάμαι ότι θα πέσει και θα πάθει κάτι, επίσης μία φίλη μου μου είπε ότι μπορεί κάποιο παιδάκι να είναι αυτιστικό και να μην φανεί μέχρι την ηλικία των 2 ετών κ.λ.π. Δεν θέλω να γίνω μία υστερική μάνα που μεγαλώνει το παιδί της σε μία γυάλα για να μην πάθει τίποτα. Το καλύπτω όσο μπορώ περισσότερο για να μην καταλάβει κανείς τίποτα και κυρίως να μην το αισθανθεί το παιδί μου. Τί να κάνω?

[kefi]

Όλες οι ανησυχίες σου είναι φυσιολογικές. Εγώ έχω έναν γιο 5 χρονών και μπορώ να σου πω ότι έχω σχεδόν τις ίδιες ανησυχίες με εσένα. Αλλά το παιδάκι σου είναι καλά και θα συνεχίσει να είναι. Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι κοντά του, να χαίρεσαι την κάθε σας στιγμή μαζί, να το ενθαρρύνεις σε κάθε καινούριο του βήμα και να χειροκροτείς την κάθε του κατάκτηση

[elena.]

κουκλα μου καταρχην να σου ζησει η κοριτσαρα!! γνωμη μου ειναι να χαλαρωσεις και να μην αγχωνεσαι για τιποτα, σαν παιδακι και θα πεσει και θα χτυπησει και θα κλαψει.. ζησε αυτο το θαυμα της ζωης και μην σκοτιζεσαι για το τι ΜΠΟΡΕΙ να παθει.. οτιδηποτε χρειαστεις σε πιο ειδικα θεματα υπαρχουν οι expert που θα σου δωσουν αμεσα την απαντηση τους.. ως τοτε να χαρεις την κορουλα σου και να την δεις να μεγαλωνει σαν τα ψηλα βουνα!!

μην ακούς ανθρώπους που υποθετουν για το παιδι σου, εσυ σαν μανουλα εχεις το δυνατοτερο και μεγαλυτερο ενστικτο απο ολους και ξερεις καλυτερα απο τους γυρω τι ειναι καλο για το παιδι σου!

και πάλι να σου ζήσει!

[Vann]

Εμα κ εγω σαν κ εσενα ειμαι,κ πιστευω οτι οσο μεγαλωνουν τοσο πιο πολυ αγχος θα εχουμε, δυστυχως εγω πλεον εχω συμβιβαστει με αυτο το αγχος,αλλα πιστευω οτι ολες οι μανουλες ετσι ειμαστε

[Lia]

Γειά σας. Είμαι 35 ετών και τρισευτυχισμένη μητέρα μιας πριγκίπισας 10 σχεδόν μηνών. Παρόλ'αυτά είμαι μερικές φορές τόσο αγχωμένη μήπως πάθει τίποτα το παιδί μου που δεν μπορώ να χαρώ. Μέχρι να πάει 6 μηνών φοβούμουν το σύνδρομο του αιφνιδίου θανάτου, τώρα επειδή μου έπεσε μία φορά φοβάμαι ότι θα πέσει και θα πάθει κάτι, επίσης μία φίλη μου μου είπε ότι μπορεί κάποιο παιδάκι να είναι αυτιστικό και να μην φανεί μέχρι την ηλικία των 2 ετών κ.λ.π. Δεν θέλω να γίνω μία υστερική μάνα που μεγαλώνει το παιδί της σε μία γυάλα για να μην πάθει τίποτα. Το καλύπτω όσο μπορώ περισσότερο για να μην καταλάβει κανείς τίποτα και κυρίως να μην το αισθανθεί το παιδί μου. Τί να κάνω?

 

Αυτό θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ πριν ένα χρόνο περ. που μπήκα στο φόρουμ, μόνο που θα έλεγε: "Γειά σας. Είμαι 36 ετών......".

Να φανταστείς ότι το πρώτο δίμηνο από τη γέννα ΄δεν ξεμυτούσα δίπλα από την κούνια της μικρής. Και επειδή μένουμε σε μεζονέται ούτε στην κουζίνα δεν κατέβαινα να φάω. Αφού κάποια στιγμή με έβλεπε η πεθερά μου που έχανα και κιλά σε χρόνο ρεκόρ και ερχόνταν η καημένη να προσέχει το μωρό (λες και που θα πήγαινε το νεογέννητο) για να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου.

 

Τέλος πάντων. Προσπάθησε να χαλαρώσεις. Μπορείς κάλλιστα να την προσέχεις χωρίς απαραίτητα να της περνάς το άγχος σου και να την έχεις ασφυκτικά κλεισμένη "στην αγκαλιά σου". Σαν μαμά, πρέπει να εκπαιδεύσεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου (αν και είναι ήδη εκπαιδευμένα είμαι σίγουρη) να ακούν και να βλέπουν και στην πλάτη και μέσα από τοίχους... Θα δεις που όλα θα πάνε καλά και καθώς θα μεγαλώνει θα την καμαρώνεις όλο και πιο πολύ. Κρίμα να "χαλάς" όλες αυτές τις τόσο όμορφες στιγμές με το άγχος.

 

ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ!!!

[bebua]

Γειά σας. Είμαι 35 ετών και τρισευτυχισμένη μητέρα μιας πριγκίπισας 10 σχεδόν μηνών. Παρόλ'αυτά είμαι μερικές φορές τόσο αγχωμένη μήπως πάθει τίποτα το παιδί μου που δεν μπορώ να χαρώ. Μέχρι να πάει 6 μηνών φοβούμουν το σύνδρομο του αιφνιδίου θανάτου, τώρα επειδή μου έπεσε μία φορά φοβάμαι ότι θα πέσει και θα πάθει κάτι, επίσης μία φίλη μου μου είπε ότι μπορεί κάποιο παιδάκι να είναι αυτιστικό και να μην φανεί μέχρι την ηλικία των 2 ετών κ.λ.π. Δεν θέλω να γίνω μία υστερική μάνα που μεγαλώνει το παιδί της σε μία γυάλα για να μην πάθει τίποτα. Το καλύπτω όσο μπορώ περισσότερο για να μην καταλάβει κανείς τίποτα και κυρίως να μην το αισθανθεί το παιδί μου. Τί να κάνω?

Εχουμε τα παντα κοινα εκτος της ηλικιας των μωρων μας αφου η μπεμπουλα μου ειναι σχεδον 5 μηνων!Θα μπορουσα καλλιστα να ειχα γραψει εγω το ιδιο κειμενο!!!Οι φοβοι μας ειναι κοινοι αλλα ξερεις τι λεω στον εαυτο μου???Οτι ολα θα ειναι καλα!!!!Μεχρι να το πιστεψω γιατι αλλιως θα χασω τις στιγμες απ το μεγαλωμα του παιδιου μου.....

[MARS]

Τελικά οι ανησυχίες μας δεν σταματούν ποτέ έτσι????

Αρχικά πότε θα έρθει η πολυπόθητη εγκυμόσύνη... μετά αν θα ΄πάνε όλα καλά... αν θα γεννηθεί εντάξει το μωρό... και φυσικά στη συνέχεια τα όσα περιγράφετε εσείς οι μαμάδες... και που είδη τα νιώθω να έρχονται!!!!

[maryp]

Αγχος για τα πάντα, σε όποια ηλικία και να είναι!

 

Αντε να παντρευτούνε να ησυχάσουμε!!!

[marilena.s]

Θα ησυχάσουμε όμως με το γάμο;;; Ή θα αρχίσουμε να κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε;;; και θα γίνουμε κι εμείς θανάσιμες πεθερές;;;;!!!!! Γιατί κατα κει μας βλεπω με τη τρέλα που μας δερνει για τα παιδιά μας!!!!!!!!!!!!!!!!

[elena.]

Θα ησυχάσουμε όμως με το γάμο;;; Ή θα αρχίσουμε να κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε;;; και θα γίνουμε κι εμείς θανάσιμες πεθερές;;;;!!!!! Γιατί κατα κει μας βλεπω με τη τρέλα που μας δερνει για τα παιδιά μας!!!!!!!!!!!!!!!!

ηδη εχω αρχισει να το σκεφτομαι και φυσικα λεω σε ολους: " εγω θα διαλεξω ποια θα παντρευτει ο γιος μου!!!!!" με αυστηρο υφος!!

φυσικα και ολοι με κοροϊδευουν γιατι ξερουν οτι αυτο δεν θα ισχυσει αλλα τι να κανω, θελω το καλυτερ για εκεινον! (ποια μανα αλλωστε δεν θελει το καλυτερο για το παιδι της?) ξερω οτι θα γινω κακια πεθερα, μακαρι να βγω ψευτρα!!