προσκόλληση

[maan]

Καλημέρα

 

Έχω ένα κοριτσάκι 21 μηνών.

Το παιδάκι αυτό ήρθε στον κόσμο μετά από ιδιαίτερα δύσκολη εγκυμοσύνη και μετά από χρόνια προσπαθειών..

Αν και μέχρι πριν από 2-3 μήνες περίπου προσπαθούσα να είμαι αρκετά χαλαρή ως προς το γεγονός ότι είναι προσκολλημένη πάνω μου τώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι αρνητικό γι αυτήν.. με την έννοια ότι δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα…

 

Πχ παίζει κάπου και φαίνεται ότι το απολαμβάνει αλλά πάντα πρέπει να φύγει να σιγουρευτεί ότι είμαι εκεί γύρω, ακόμα κ αν είμαστε μέσα στο σπίτι..

 

Όταν την αφήνω στη μαμά μου τα πρωινά για να πάω στην δουλειά μου, πάντα στα ματάκια της υπάρχει παράπονο... προσπαθώ να μην εξαφανίζομαι απλά αλλά να την φιλάω, να την χαιρετάω να της εξηγώ ότι η μαμά θα πάει στη δουλειά κ θα γυρίσει μόλις ξυπνήσεις το μεσημέρι… κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό επειδή υπάρχουν μέρες που γαντζώνεται πάνω μου κ δε μ’αφήνει να φύγω κ κλαίει σπαρακτικά και μου λέει «όοοοχι μαμούυυλα»… και δεν το αντέχω… κάθομαι λίγο μαζί της κ μετά φεύγω κρυφά…

 

Με τον μοναδικό που κάθεται αδιαμαρτύρητα, έστω και αν της πω ότι φεύγω ή δε με ψάχνει είναι με το «μπαμπάκι της» (έτσι τον λέει)

 

Ψάχνοντας βέβαια περισσότερο το τι πρέπει να κάνω για να τη βοηθήσω να γίνει πιο «ανεξάρτητη» να το πω…δεν ξέρω πώς να βρω τη σωστή λέξη…ίσως λιγότερο προσκολλημένη πάνω μου, είναι πιο δόκιμο… ανακάλυψα ότι κ εγώ είμαι προσκολλημένη πάνω της…απλά ίσως επειδή είμαι μεγαλύτερη δεν κλαίω..κ δεν το δείχνω τόσο έντονα όσο αυτή…

 

Οπου κ να είμαι έχω ένα είδος «κατάθλιψης» μέχρι να την πάρω αγκαλιά, έχω πιάσει τον εαυτό μου ακόμα κ στη δουλειά να μου μιλάει κάποιος κ εγώ να σκέφτομαι τι μου είπε το προηγούμενο βράδυ πριν κοιμηθώ…

 

Εδώ λοιπόν έρχομαι κ ζητάω τις συμβουλές σας…

Και για εμένα, και για τη μικρή….

Ευχαριστώ…

[EvaBar]

Καλημέρα

 

Έχω ένα κοριτσάκι 21 μηνών.

Το παιδάκι αυτό ήρθε στον κόσμο μετά από ιδιαίτερα δύσκολη εγκυμοσύνη και μετά από χρόνια προσπαθειών..

Αν και μέχρι πριν από 2-3 μήνες περίπου προσπαθούσα να είμαι αρκετά χαλαρή ως προς το γεγονός ότι είναι προσκολλημένη πάνω μου τώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι αρνητικό γι αυτήν.. με την έννοια ότι δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα…

 

Πχ παίζει κάπου και φαίνεται ότι το απολαμβάνει αλλά πάντα πρέπει να φύγει να σιγουρευτεί ότι είμαι εκεί γύρω, ακόμα κ αν είμαστε μέσα στο σπίτι..

 

Όταν την αφήνω στη μαμά μου τα πρωινά για να πάω στην δουλειά μου, πάντα στα ματάκια της υπάρχει παράπονο... προσπαθώ να μην εξαφανίζομαι απλά αλλά να την φιλάω, να την χαιρετάω να της εξηγώ ότι η μαμά θα πάει στη δουλειά κ θα γυρίσει μόλις ξυπνήσεις το μεσημέρι… κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό επειδή υπάρχουν μέρες που γαντζώνεται πάνω μου κ δε μʼαφήνει να φύγω κ κλαίει σπαρακτικά και μου λέει «όοοοχι μαμούυυλα»… και δεν το αντέχω… κάθομαι λίγο μαζί της κ μετά φεύγω κρυφά…

 

Με τον μοναδικό που κάθεται αδιαμαρτύρητα, έστω και αν της πω ότι φεύγω ή δε με ψάχνει είναι με το «μπαμπάκι της» (έτσι τον λέει)

 

Ψάχνοντας βέβαια περισσότερο το τι πρέπει να κάνω για να τη βοηθήσω να γίνει πιο «ανεξάρτητη» να το πω…δεν ξέρω πώς να βρω τη σωστή λέξη…ίσως λιγότερο προσκολλημένη πάνω μου, είναι πιο δόκιμο… ανακάλυψα ότι κ εγώ είμαι προσκολλημένη πάνω της…απλά ίσως επειδή είμαι μεγαλύτερη δεν κλαίω..κ δεν το δείχνω τόσο έντονα όσο αυτή…

 

Οπου κ να είμαι έχω ένα είδος «κατάθλιψης» μέχρι να την πάρω αγκαλιά, έχω πιάσει τον εαυτό μου ακόμα κ στη δουλειά να μου μιλάει κάποιος κ εγώ να σκέφτομαι τι μου είπε το προηγούμενο βράδυ πριν κοιμηθώ…

 

Εδώ λοιπόν έρχομαι κ ζητάω τις συμβουλές σας…

Και για εμένα, και για τη μικρή….

Ευχαριστώ…

 

Μπορώ να σου εκθέσω τη δική μου εμπειρία και ισως νιώσεις καλύτερα. Εχω ένα γιο που τωρα ειναι 3 ετών. Μέχρι τα 2.5 περίπου ειχε τρομερή προσκόλληση επάνω μου!

Μέχρι που ξεκίνησε να πηγαίνει παιδικό, εγω δούλευα part time οπότε οι ώρες που έλειπα απο το σπίτι ήταν πολύ περιορισμένες και τις πέρναγε με τις γιαγιάδες του (τις οποίες συνήθισε σιγά σιγά). Ξεκίνησε παιδικό 21 μηνών και δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα προσαρμογής, παρ ότι περίμενα το ακριβως αντίθετο!

Πως εκφραζόταν η προσκόλληση του...;

1) Οταν ειμασταν στο σπίτι δεν ήθελε να παίξει με κανεναν άλλο παρα μόνο με εμένα. Τον μπαμπά τον είχε στο φτύσημο εντελώς! Σαν να μην υπήρχε ένα πράγμα; Παρ ότι ο μπαμπάς προσπαθούσε να τον προσεγγίσει.

2) Αν ξύπναγε το βράδυ και φώναζε "μαμα" και πήγαινε ο άντρας μου, γινόταν έξαλος!!!! Ηθελε αποκλειστικά και μόνο εμένα και αν δεν πήγαινα εγω τσίριζε και έκλεγε κλπ (υστερία!)

3) Αν ήθελα να βγω για κάποια δουλειά το απόγευμα (που ειχε συνηθίσει να είμαστε μαζί) γινόταν χαμός! Του εξηγούσα εννοείται αλλά αυτος εκεί! Κλάμα και οδυρμός και θυμός απέναντι στον μπαμπά.

 

Πάντα προσπαθούσα να του εξηγήσω πως η μαμα τον αγαπάει και πως πάντα θα γυρνάει πίσω και πως και ο μπαμπάς τον αγαπάει όπως εγω κι μπορούν να περάσουν καλα μαζί, αλλά απλά δεν έδειχνε να τον βοηθούν ολα αυτα.

Μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε!

Εκει εγω έλειψα για 10 μέρες! Ο μικρός έμεινε με τον μπαμπα και τη γιαγιά αυτες τις μέρες και πρέπει να πω πως άλλαξε δραματικά!

Κατάφεραν και δημιούργησαν μια καλή σχέση. Προφανως ο μικρός μου κατάλαβε πως μπορεί και ο μπαμπάς να τον φροντίσει όπως και η μαμα και πως τον αγαπάει ο μπαμπάς όπως και η μαμά.

Απο τότε λοιπόν ειμαστε πολύυυυυυ καλύτερα! Σίγουρα εξακολουθεί να μου έχει αδυναμία, αλλά δεν έχει την προσκόλληση που είχε.

 

Θα έλεγα λοιπόν να κάνεις υπομονή και σιγα σιγα θα καταλάβει η μικρή σου πως 1) δεν θα την αφήσεις ποτέ 2) οτι και η γιαγιά- μπαμπάς την αγαπουν το ίδιο και μπορούν να τη φροντίσουν όταν λείπεις. Αν πάει απο του χρόνου παιδικό δε, νομίζω πως θα βελτιωθεί η κατάσταση.

 

Οσο για το πως νιώθεις εσυ... ειλικρινα δεν μπορώ να πω κάτι γιατι δεν το έχω νιώσει σε τέτοιο βαθμό! Σαφως όταν έλειψα 10 μέρες μου έλειψε πολύ ο μικρός μου, αλλά στην καθημερινότητά μου δεν νιώθω αυτο τον αποχωρισμό.

[MY TREASURE]

σε αυτές τις ηλικίες ειναι απόλυτα φυσιολογικό και ας μη συμβαινει σε όλα τα παιδάκια. Προσπάθησε όμως εσύ να χαλαρώσεις όσο μπορείς γιατί το παιδί το διαισθάνεται και αντιδρά έντονα κάνοντας δυσκολη την καθημερηνότητά σας.

Μέγα λάθος να φύγεις κρυφα. Ας κλαιει .... ας γατζώνεται πανω σου πάντα να φευγεις μπροστα του λέγοντας οτι θα γυρίσεις (όπως πολυ ωραια του λες οταν ξυπνησει το μεσημέρι). Καλό ειναι να του αποσπας και τη προσοχή με το να του λες πως θα περασει τη μερα του ΠΧ θα ζωγραφισει θα φαει μπισκοτα θα δει δβδ θα παει βολτα κτλ... και μετα οτι θα γυρισεις...και θα κανουμε αυτο αυτο και αυτο....

Μεγαλώνοντας θα βελτιωθει. Υπομονή.

[nathael]

Maan, καταρχην τα παιδια μας ειναι πανεξυπνα, η μικρη σου αντιλαμβανεται την δικη σου ανασφαλεια να την αφησεις σε καποιον αλλον και αντιδραει αναλογα.

 

Προσπαθησε λιγο κι εσυ, οταν ειναι να φυγεις και αφου της το εχεις πει, η φωνη σου να ειναι σταθερη.

 

Αφου εχεις φυγει, πώς ειναι η μικρη?

Ηρεμει με την μαμα σου ή κλαιει μεχρι να γυρισεις?

 

Μεσα στο σπιτι, ειναι λογικο οτι θα σε θελει να παιξεις μαζι της, ακομα δεν ειναι σε ηλικια να παιξει μονη της.

 

Οταν ειναι με αλλα παιδακια, πώς ειναι ?

Παιζει μαζι τους ή παλι σε ψαχνει?

[maan]

αααχχχ αννούλα μου (nathael) το έχουμε ξαναπεί..τα παιδάκια μας μια κατηγορία μόνα τους...:)

 

η μικρή με ψάχνει όταν φύγω, αλλά δεν κλαίει..απλά φωνάζει ¨μαμά μαμά¨ της λέει η μαμά μου ότι είμαι στη δουλειά κ θα έρθω σε λίγο κ ηρεμεί...

 

το θέμα είναι η ώρα του αποχωρισμού..και πώς μπορώ να την κάνω ευκολότερη...κ για τις 2 μας..

 

με άλλα παιδάκια παίζει αρκεί να είμαι στο οπτικό της πεδίο, εάν φύγω θα με ψάξει στο δευτερόλεπτο..θέλει να είμαι εκεί κ ας μήν παίζω μαζί της...

δεν περιμένω να παίξει μόνη της..πάντα κάθομαι μαζί της... το ξέρω ότι είναι μικρή γι αυτό..αλλά όταν ήδη παίζει με κάποιο παιδάκι ας πούμε κ εγώ δέν παίζω ούτως ή άλλως μαζί τους, απλά είμαι εκεί κ πάω κάπου θα διακόψει το παιχνίδι της για να με ψάξει..

 

my treasure το ξέρω κ συμφωνώ ότι πρέπει να χαλαρώσω...μήπως ξέρεις κανένα τρόπο...; πολύ θα ήθελα να πατήσω κανένα κουμπί κ απλά να συμβεί...

 

evabar θεωρείς δλδ ότι ο παιδικός θα ¨μας σώσει¨? το έχω σκεφτεί κ εγώ διεξοδικά..ότι θα της κάνει καλό ο παιδικός..και από τη δική σου εμπειρία νομίζω ότι αυτό ήταν ο σταθμός της αλλάγής, μαζί με την απομάκρυνσή σου για ένα 10ήμερο...

από του χρόνου μάλλον θα τη στείλω, αν κ δεν υπάρχει ανάγκη...ίσως για λίγες ώρες τη μέρα...

[MY TREASURE]

 

my treasure το ξέρω κ συμφωνώ ότι πρέπει να χαλαρώσω...μήπως ξέρεις κανένα τρόπο...; πολύ θα ήθελα να πατήσω κανένα κουμπί κ απλά να συμβεί...

 

.

εγώ χαλαρωσα όταν έκανα 2ο παιδί (αυτο ήταν το κουμπί μου!!)

[maan]

εγώ χαλαρωσα όταν έκανα 2ο παιδί (αυτο ήταν το κουμπί μου!!)

 

βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου:lol:

[τον]

κοριστια το μυστικο ειναι το δευτερο παιδι........ ο μονος τροπος να ξεκολησεις και εσυ και αυτο....

Το θεμα ειναι να μπορεις ομως να κανεις το δευτερο ...........

[maan]

και αν δεν μπορείς...;

[τον]

τωρα αν δεν μπορεις θα πρεπει να το δουλεψεις πολυ με τον εαυτο σου να μην νιωθεις ενοχες οταν το αφηνεις να πας στην δουλεια .............Διοτι το αφηνεις σε καλα χερια που εισαι σιγουρη οτι το προσεχουνε και περναει καλα ...θελει δουλεια πολυ διοτι αυτο που νιωθεις το βγαζεις στο παιδι χωρις να το καταλαβαινεις .....Θα πιεσεις τον εαυτο σου να μην το σκεφτεσαι συνεχεια οταν λειπεις απο κοντα του ...το ξερω οτι ειναι πολυ δυσκολο αλλα γα το καλο του παιδιου σου θα πρεπει να το κανεις διοτι θα εχεις προβληματα και αργοτερα στο δημοτικο και αυτο θα σε στενοχωρι πολυ .....

[nathael]

Σημερα το πρωι, η Ελενα με τραβαγε να μην φυγω. Ελα αγαπη μου, ελα μωρο μου, με κατι την απασχολησε η πεθερα και ετσι την εκανα...

 

Πιστευω οτι ο σταθμος θα σε σωσει, αρκει να το παρεις ΕΣΥ πρωτα αποφαση.

 

Και τελικα, μαλλον κακως τα εχουμε συνεχως κατω απο τις "φτερουγες" μας..

 

Πρεπει απο μικρα να μενουν και με αλλο κοσμο, για να μην εχουν ουτε αυτα προβλημα, ουτε κι εμεις..

 

Προσωπικα, ποιο κολλημενο παιδι απο την Ελενιτσα, δεν εχω γνωρισει..

 

Αλλα ακομα ελπιζω...

[τον]

εγω αυτο που εκανα με το δικο μου παιδι με το πρωτο τουλαχιστον που με τα δυσκολιας το αφηνα και εγω να παω στην δουλεια .... Επεισα τον εαυτο μου οτι και οι γονεις μου περνανε πολυ καλα με την μικρη και την εχουν και αυτοι αναγκη για να χαρουν τις υπεροχες στιγμες τις και ετσι οταν δεν ειναι μαζι μου χαιροντε και οι γονεις μου που την εχουν και ετσι μου εφευγε ο καημος....ελπιζω να καταλαβαινεις τι εννοω

και στα 2.5 πηγε παιδικο στην αρχη την πρωτη βδομαδα δυσκολα αλλα μετα οταν ειδε οτι θα πηγαινει ειτε φωναζει ειτε οχι και αφου ημουν σιγουρι οτι το παιδι περναει καλα ...ημουν και εγω καλα και αυτο

[maan]

τωρα αν δεν μπορεις θα πρεπει να το δουλεψεις πολυ με τον εαυτο σου να μην νιωθεις ενοχες οταν το αφηνεις να πας στην δουλεια..

 

τον σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, αλλά μάλλον δε με κατάλαβες... δε νιώθω καθόλου ενοχές που την αφήνω για να πάω στη δουλειά...

η δουλειά μου μ'αρέσει πολύ κ έχω σπουδάσει πολλά χρόνια με πολύ κόπο κ στερήσεις για να κάνω αυτό που μ'αρέσει... επίσης, αν κ θεωρητικά μια χαρά θα ζούσαμε εάν δούλευε μόνο ο σύζυγος, παρ'όλ'αυτά εργάζομαι από επιλογή μου, σαφώς αρκετά λιγότερες ώρες από ότι πριν το παιδί...

 

το θέμα μου είναι, το πώς θα κάνω το παιδί πιο "ανεξάρτητο" δλδ να της αρέσει να περνάει χρόνο κ με κάποιον άλλο εκτός από εμένα, να γίνει πιο κοινωνική κ να μην της κόβεται η ευχαρίστηση αυτού που κάνει εάν δεν είμαι στο οπτικό της πεδίο..

 

όσο για μένα, αυτό που νιώθω το ανέφερα, επειδή σκέφτηκα ότι ίσως ευθύνομαι εν μέρει γι αυτό που νιώθει το παιδί, κ αν υπήρχε κάποια πρόταση για το πώς να το περιορίσω...

 

 

Προσωπικα, ποιο κολλημενο παιδι απο την Ελενιτσα, δεν εχω γνωρισει..

 

πάμε μια κόντρα;:-D:-D:-D

 

στα υπόλοιπα που είπες συμφωνώ...κ αφήνω τη μικρή όπως κ εσύ... γιατί δεν "απελευθερώνονται"; είναι νωρίς...ή θα συνεχίσει επ'αόριστον;

επειδή είδα την προηγούμενη εβδομαδα κοριτσάκι 4 ετών!!! που δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά της γιαγιάς του (αυτή το μεγαλώνει) κ δεν έπαιζε καν στην παιδική χάρα...

ίσως είναι ακραίο αυτό...αλλα αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω....

[miamama]

εμείς 2 χρόνια τώρα είμαστε αυτοκόλλητες...διότι δεν υπάρχει να την κρατήσει άλλος,εγώ κι ο άντρας μου μόνο...στη δουλειά την είχα μαζί μου,τώρα πλέον δεν δουλεύω.

δεν είναι κολλημένη πάνω μου και θα σας πω τι έκανα...

από μωρό δεν ασχολιόμουν 24 ώρες μαζί της,σπίτι,την άφηνα και μόνη της λίγη ώρα,στη κούνια,στο ρηλάξ,έκανα δουλειές στη κουζίνα και την άφηνα στο σαλόνι, ενιαίος χώρος...

αργότερα έμαθε να παίζει και μόνη της...

τώρα μπορώ να κάθομαι στο λάπτοπ κι αυτή να παίζει με τα παιχνίδια της...

τώρα στην ηλικία που είναι θέλει υπομονή,να μένει και με άλλα άτομα,ο παιδικός σίγουρα θα βοηθήσει, και να χαλαρώσεις κι εσύ λίγο...

σίγουρα αυτό το καταλαβαίνει όπως είπε και μια κοπέλα πιο πάνω...

να μην στεναχωριέσαι που την αφήνεις λίγες ώρες,σίγουρα περνάει μια χαρά με την γιαγιά.δεν νομίζω να γκρινιάζει όσο λείπεις.

[miamama]

μερικά παιδιά είναι από μωρά ανεξάρτητα κι άλλα πάλι φοβούνται,έχουν διάφορα...

όλα με τον καιρό θα φτιάξουν...στο σπίτι όταν είσαι με το παιδί ασχολείσαι μόνο μαζί του?

ή κάνεις τις δουλειές σου κι ότι άλλο θες??

[G.Geo]

προσκόλληση..>!!!

Εχω ξαναγράψει για το θέμα αυτό και ήλπιζα πως μεγαλώνοντας το παιδί θα διορθωθούν τα πράγματα..κάτι όμως που δεν γίνεται..

Εμενα δεν παίζει καν με άλλα παιδιά. Αντίθετα θα έλεγα πως τα φοβάται..Ειναι κολλημένος πάνω μου ή δίπλα μου..και ενω τον ενθαρύνω να πάει, χωρίς να τον πιέζω...ΔΕΝ. Μου λεει επίμονα "να φύγουμε" Εχει άρνηση. Ακόμη και όταν πάει να πάρει ένα παιχνίδι και του λεω κάθισε εκει να παίξεις (εγώ είμαι ζήτημα 1,5 μέτρο πιο κει και του λέω "η μαμα θα σε βλεπει από εδώ"), έρχετε σε μένα και λέει κοντά στη μαμά!

Προχθές τσακώθηκα με τον άντρα μου γι΄αυτο! Εγώ δεν αντέχω άλλο την κατάσταση και στεναχωριέμαι να τον βλέπω να είναι έτσι και να βάζει τα κλάματα με το που ένα άλλο παιδάκι του πάρουν κάτι από τα χέρια...Ειμαι και έγκυος, και σκέφτομαι το μετά και πελαγώνω! Ο παιδικός σταθμός είμαι σιγουρη ότι θα βοηθήσει και το παιδί και εμένα σε όλο αυτό, αλλά ο μπαμπάς δεν θέλει να παέι. Τι να πω...εγώ θα ήθελα να τον παώ παιδικό, αν μπορείς καν' το! Από εκεί και μετά δεν ξέρω τι άλλο να σε (και με) συμβουλέψω...εχω δοκιμάσει τα πάντα! Ότι ακούω και διαβάζω το έχω κάνει, όλη μερα διαβάζω για το παιδί αυτό...έχω κουραστεί όμως...πολύ...θέλω να ξεκολλήσει από πάνω μου!! Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό, αλλά σκέφτομαι πως έχω κι αλλο μωράκι να σκεφτώ, το οποίο από τώρα αδικημένο είναι...και πως αν τελικα συνεχιστεί αυτό, εγώ θα κλατάρω και τότε θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Είχα πάντα απίστευτη υπομονή με τον μικρό, ποτέ δεν του ΄φωναζα, πολλές φορές έσκαγα από μέσα μου, ή από πίσω του έκλεγα προκειμένου να κρατάω ισορροπία και ένα ήρεμο περιβαλλον για τον γιο μου...αλλά τώρα νιώθω στα όρια μου..νιώθω πως δεν ελεγχω πλέον τον θυμό μου και έχω βρεθεί στο όριο μου να τον χτυπησω!!Αν το κάνω αυτό, θα είναι το τέλος....θα σκάσω από την στεναχώρια μου και θέλω να το προλάβω...αλλά δεν ξέρω τι να κάνω πια!!!!!!!

[τον]

προσκόλληση..>!!!

Εχω ξαναγράψει για το θέμα αυτό και ήλπιζα πως μεγαλώνοντας το παιδί θα διορθωθούν τα πράγματα..κάτι όμως που δεν γίνεται..

Εμενα δεν παίζει καν με άλλα παιδιά. Αντίθετα θα έλεγα πως τα φοβάται..Ειναι κολλημένος πάνω μου ή δίπλα μου..και ενω τον ενθαρύνω να πάει, χωρίς να τον πιέζω...ΔΕΝ. Μου λεει επίμονα "να φύγουμε" Εχει άρνηση. Ακόμη και όταν πάει να πάρει ένα παιχνίδι και του λεω κάθισε εκει να παίξεις (εγώ είμαι ζήτημα 1,5 μέτρο πιο κει και του λέω "η μαμα θα σε βλεπει από εδώ"), έρχετε σε μένα και λέει κοντά στη μαμά!

Προχθές τσακώθηκα με τον άντρα μου γι΄αυτο! Εγώ δεν αντέχω άλλο την κατάσταση και στεναχωριέμαι να τον βλέπω να είναι έτσι και να βάζει τα κλάματα με το που ένα άλλο παιδάκι του πάρουν κάτι από τα χέρια...Ειμαι και έγκυος, και σκέφτομαι το μετά και πελαγώνω! Ο παιδικός σταθμός είμαι σιγουρη ότι θα βοηθήσει και το παιδί και εμένα σε όλο αυτό, αλλά ο μπαμπάς δεν θέλει να παέι. Τι να πω...εγώ θα ήθελα να τον παώ παιδικό, αν μπορείς καν' το! Από εκεί και μετά δεν ξέρω τι άλλο να σε (και με) συμβουλέψω...εχω δοκιμάσει τα πάντα! Ότι ακούω και διαβάζω το έχω κάνει, όλη μερα διαβάζω για το παιδί αυτό...έχω κουραστεί όμως...πολύ...θέλω να ξεκολλήσει από πάνω μου!! Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό, αλλά σκέφτομαι πως έχω κι αλλο μωράκι να σκεφτώ, το οποίο από τώρα αδικημένο είναι...και πως αν τελικα συνεχιστεί αυτό, εγώ θα κλατάρω και τότε θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Είχα πάντα απίστευτη υπομονή με τον μικρό, ποτέ δεν του ΄φωναζα, πολλές φορές έσκαγα από μέσα μου, ή από πίσω του έκλεγα προκειμένου να κρατάω ισορροπία και ένα ήρεμο περιβαλλον για τον γιο μου...αλλά τώρα νιώθω στα όρια μου..νιώθω πως δεν ελεγχω πλέον τον θυμό μου και έχω βρεθεί στο όριο μου να τον χτυπησω!!Αν το κάνω αυτό, θα είναι το τέλος....θα σκάσω από την στεναχώρια μου και θέλω να το προλάβω...αλλά δεν ξέρω τι να κάνω πια!!!!!!!

 

μην αγχωνεσαι με του που θα γεννησεις ερχεται η ισσοροποια......

[τον]

τον σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, αλλά μάλλον δε με κατάλαβες... δε νιώθω καθόλου ενοχές που την αφήνω για να πάω στη δουλειά...

η δουλειά μου μ'αρέσει πολύ κ έχω σπουδάσει πολλά χρόνια με πολύ κόπο κ στερήσεις για να κάνω αυτό που μ'αρέσει... επίσης, αν κ θεωρητικά μια χαρά θα ζούσαμε εάν δούλευε μόνο ο σύζυγος, παρ'όλ'αυτά εργάζομαι από επιλογή μου, σαφώς αρκετά λιγότερες ώρες από ότι πριν το παιδί...

 

το θέμα μου είναι, το πώς θα κάνω το παιδί πιο "ανεξάρτητο" δλδ να της αρέσει να περνάει χρόνο κ με κάποιον άλλο εκτός από εμένα, να γίνει πιο κοινωνική κ να μην της κόβεται η ευχαρίστηση αυτού που κάνει εάν δεν είμαι στο οπτικό της πεδίο..

 

όσο για μένα, αυτό που νιώθω το ανέφερα, επειδή σκέφτηκα ότι ίσως ευθύνομαι εν μέρει γι αυτό που νιώθει το παιδί, κ αν υπήρχε κάποια πρόταση για το πώς να το περιορίσω...

 

 

 

 

πάμε μια κόντρα;:-D:-D:-D

 

στα υπόλοιπα που είπες συμφωνώ...κ αφήνω τη μικρή όπως κ εσύ... γιατί δεν "απελευθερώνονται"; είναι νωρίς...ή θα συνεχίσει επ'αόριστον;

επειδή είδα την προηγούμενη εβδομαδα κοριτσάκι 4 ετών!!! που δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά της γιαγιάς του (αυτή το μεγαλώνει) κ δεν έπαιζε καν στην παιδική χάρα...

ίσως είναι ακραίο αυτό...αλλα αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω....

σορρυ .... δεν καταλαβα ..νομιζα οτι ενοχλήσε οταν πας στην δουλεια

αρα τα πραγματα πιο ευκολα .......

[nathael]

miamamma, ανεφερες οτι σαν μωρο, το αφηνες για να κανεις τις δουλειες σου.

 

Δεν επαιζε με την καμια, ομως, να το κανω αυτο.

 

Επανω μου, ολες τις δουλειες, σκουπα, φαγητο, μεχρι που εχω τηγανισει μαζι της, με την ψυχη μου στην κουλουρη..

 

Το καλο με την Ελενα ειναι οτι, τουλαχιστον, οταν ειναι με αλλα παιδακια, με εχει γραμμενη, δεν με ζηταει..

 

G.GEO κι εμεις ειχαμε τετοια προβληματα, αν την επαιρνΑΝ το παιχνιδι, προσπαθουσα ομως να μην μεσολαβω και να την αφηνω να τα βγαλει περα μονη της.

Εν μερη τα εχουμε καταφερει, εκτος απο ακραιες περιπτωσεις..

 

Τον, λες η λυση να ειναι "γρηγορα για δευτερο"?

Κι αν παμε στο τρελαδικο, μας αναλαμβανεις?

 

Μαρινα, αν διανοηθω οτι θα εχω την Ελενα αγκαλια, σαν το πιθηκι μεχρι τα 4, θα πεθααααανωωωω!!!!!!

 

Μετα θα με ζηταει και στο σχολειο???? Μαμα γκαλια??????????

[miamama]

δλδ από μωρά το κάνουν αυτό ε?

πω πω δύσκολα βρε κορίτσια τότε...μπράβο σας που αντέχετε τόσο καιρό...

μακάρι να ξεκολλήσουν σύντομα...δεν ξέρω και κάτι δραστικό που θα βοηθούσε...

[G.Geo]

nathael κι εγω δεν επεμβαίνω, γιατί ξέρω πως δεν πρέπει, και τον ενθαρύνω να το ζητήσει πίσω εκείνος, αλλά δεν κάνει τίποτα! Απλά κλαίει σπαρακτικά και φωνάζει "μαμά μου το πήρε!" Στο σπίτι κάνω μέχρι ασκήσεις πως να κρατάει γερά ένα παιχνίδι, του έχω πει και δείξει επανηλλημένος ότι όταν του τραβάνε κάτι, πρέπει να κρατάει γερά, με όλη του την δύναμη και να φωνάζει "όχι, το θέλω!", "όχι δεν στο δίνω". Στην πράξη δεν κάνει τίποτα από αυτά που του δείχνω..Το χειρότερο είναι ότι αισθάνομαι ότι το παιδί μου υποφέρει, στεναχωριέται πραγματικά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το διορθώσω!

[nathael]

G, νομιζω οτι ο σταθμος θα σε σωσει.

Το μονο που σκεφτομαι - επειδη εισαι εγκυος - μην το παρει ο μικρος οτι τον "διωχνεις" , λογω του μωρου και εκει θα εχεις μεγαλυτερα προβληματα.

 

Εκτος αν τον ξεκινησεις απο τωρα.

 

Δεν ξερω καποια αλλη μεθοδο, για να σε βοηθησω λιγο.

 

miamamma, ετσι και χειροτερα!!

[maan]

μερικά παιδιά είναι από μωρά ανεξάρτητα κι άλλα πάλι φοβούνται,έχουν διάφορα...

όλα με τον καιρό θα φτιάξουν...στο σπίτι όταν είσαι με το παιδί ασχολείσαι μόνο μαζί του?

ή κάνεις τις δουλειές σου κι ότι άλλο θες??

 

όταν είμαι σπίτι ασχολούμαι μαζί της..κυρίως..τώρα αν θέλω πχ να μαγειρέψω θα το κάνουμε μαζί...δλδ ας πούμε θα ζυμώσουμε μαζί κεφτεδάκια ή θα καθεται στον πάγκο της κουζίνας να ανακατεύει μια άδεια κατσαρόλα κλπ...μόνη της δεν είναι ποτέ...ίσως επειδή δεν έμαθε έτσι...

 

Εμενα δεν παίζει καν με άλλα παιδιά. Αντίθετα θα έλεγα πως τα φοβάται..Ειναι κολλημένος πάνω μου ή δίπλα μου..και ενω τον ενθαρύνω να πάει, χωρίς να τον πιέζω...ΔΕΝ. Μου λεει επίμονα "να φύγουμε" Εχει άρνηση. Ακόμη και όταν πάει να πάρει ένα παιχνίδι και του λεω κάθισε εκει να παίξεις (εγώ είμαι ζήτημα 1,5 μέτρο πιο κει και του λέω "η μαμα θα σε βλεπει από εδώ"), έρχετε σε μένα και λέει κοντά στη μαμά!

 

πωπω...φαντάσου πόσο υποφέρει η δική του η ψυχούλα για να φέρεται έτσι...ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω...

 

.εγώ θα ήθελα να τον παώ παιδικό, αν μπορείς καν' το! Από εκεί και μετά δεν ξέρω τι άλλο να σε (και με) συμβουλέψω...εχω δοκιμάσει τα πάντα!

 

ναι για σεπτέμβρη σκέφτομαι να την στείλω...βέβαια κ εγώ θα πρέπει να έρθω σε σύγκρουση με το μπαμπά της κ γιαγιάδοπαππούδες...αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω τουλάχιστον να πείσω τον μπαμπά της...

 

Ότι ακούω και διαβάζω το έχω κάνει, όλη μερα διαβάζω για το παιδί αυτό...έχω κουραστεί όμως...πολύ...θέλω να ξεκολλήσει από πάνω μου!! Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό,

 

μια χαρά ακούγεται...δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα.. άλλωστε θεωρώ με το δικό μου μυαλό ότι πάνω απ'όλα είναι καλό για το παιδί να ξεκολλήσει.. δεν θα έχει κ αυτό το άγχος ότι θα σε χάσει από δίπλα του? τι να πω...μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω τον ψυχισμό τους...

 

αλλά σκέφτομαι πως έχω κι αλλο μωράκι να σκεφτώ, το οποίο από τώρα αδικημένο είναι...και πως αν τελικα συνεχιστεί αυτό, εγώ θα κλατάρω και τότε θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Είχα πάντα απίστευτη υπομονή με τον μικρό, ποτέ δεν του ΄φωναζα, πολλές φορές έσκαγα από μέσα μου, ή από πίσω του έκλεγα προκειμένου να κρατάω ισορροπία και ένα ήρεμο περιβαλλον για τον γιο μου...αλλά τώρα νιώθω στα όρια μου..νιώθω πως δεν ελεγχω πλέον τον θυμό μου και έχω βρεθεί στο όριο μου να τον χτυπησω!!

Αν το κάνω αυτό, θα είναι το τέλος....θα σκάσω από την στεναχώρια μου και θέλω να το προλάβω...αλλά δεν ξέρω τι να κάνω πια!!!!!!!

 

μακάρι η λύση σε σας να είναι το δεύτερο παιδάκι...ίσως έτσι μοιραστεί το πρόβλημα... τι να πω...

 

Τον, λες η λυση να ειναι "γρηγορα για δευτερο"?

Κι αν παμε στο τρελαδικο, μας αναλαμβανεις?

 

όρεξη μας είχε!!!!!:-D:-D:-D:-D

 

Μαρινα, αν διανοηθω οτι θα εχω την Ελενα αγκαλια, σαν το πιθηκι μεχρι τα 4, θα πεθααααανωωωω!!!!!!

 

Μετα θα με ζηταει και στο σχολειο???? Μαμα γκαλια??????????

 

ασε το χω σκεφτεί κ εγώ....

να κρεμιέται από τα κάγκελα του σχολείου κ να σπαρταράει σαν το ψάρι...:cry:

πρέπει να το λύσουμε πριν φτάσουμε εκεί....