Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Love Parents.org.gr? Tell a friend!

Το λατρεύω αλλά... δεν το νιώθω δικό μου!


Recommended Posts

Θέλω να θίξω ένα θέμα που γενικά δεν πολυσυζητιέται από μαμάδες.

Η κορούλα μου είναι 4,5 μηνών και είναι το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο! Την υπεραγαπώ αλλά δε νιώθω αυτό που λένε "είναι το δικό μου παιδί, κομμάτι από μένα".

Πριν γεννήσω νόμιζα ότι μια μαγική αόριστη κλωστή θα υπάρχει ανάμεσά μας γιατί αυτό δε θα είναι απλά ένα μωρό, θα είναι δικό μου. Ε, λοιπόν, εγώ νιώθω ότι δεν είναι δικό μου. Νιώθω ότι είναι ένα μωρό που λατρεύω, αλλά βρέθηκε κάπως αλλιώς στα χέρια μου. Με λίγα λόγια και ξένο να ήταν πάλι θα το αγαπούσα τόσο.

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι ήρθε στον κόσμο με καισαρική, το ότι εμφανισιακά δεν μου μοιάζει ιδιαίτερα, το ότι δεν είναι όπως το φανταζόμουν! Πάντως το ότι δεν το νιώθω δικό μου δεν παίζει κανένα ρόλο στο δέσιμό μας, είμαστε αυτοκόλλητες!;)

 

Νιώθει καμμιά άλλη μανούλα έτσι, ή να αρχίσω να ανησυχώ;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Replies 65
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

θα ψαξω και θα σου βρω ενα λινκ, ενος τοπικ που ειχα ανοιξει 2 χρονια πριν...

 

εβλεπα το μωρο, και δεν ενιωθα σχεδον τιποτα... ή εμπασει περιπτωσει, τιποτα απο αυτα που περιμενα να νιωσω..

 

ενω με το εμβρυο, ενιωθα δεμενη... με το μωρο οχι...

 

μην απαιτεις απο τον εαυτο σου να νιωσει τιποτα.............. παρε ως δεδομενη τη σχεση σας, τα συναισθηματα υπαρχουν.. απλα εισαι λιγο πελαγωμενη τωρα και δεν μπορεις να τα αναγνωρισεις...

 

θα γνωριστειτε καλυτερα με το πιτσιρικακι σου, και ολα θα πανε καλα :P

Link to comment
Share on other sites

ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ! ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΤΑΜΠΟΥ.ΕΓΩ ΚΟΙΤΑΖΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΤΟ ΕΙΧΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΟΣΟΝΟΥΠΩ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ Η ¨ΜΑΜΑ" ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ!!!! ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ Η ΜΑΜΑ ΘΥΜΑ .ΟΛΑ ΤΑ ΧΑΤΙΡΙΑ Ο,ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΜΩΡΟ , ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥΣ ΘΗΛΑΣΜΟΥΣ... ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ!ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣ. Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΓΕΛΑΩ ΟΤΑΝ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ.ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΝΙΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΑΛΛΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΣΥ ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!

Link to comment
Share on other sites

Αχ κούκλα μου,θα δείς πως θα το νιώσεις δικό σου όταν πάθει κάτι έστω και το παραμικρό μια ιωσούλα ίσως που τραβήξει λίγο παραπάνω.Εμένα ο δικός μου σήμερα,ξέχασε ο πατέρας του την πόρτα ανοιχτή και ξαφνικά δεν τον έίδα στο σαλόνι.Τον φώναξα πανικόβλητη και τον είδα να μπαίνει μέσα στο σπίτι απο την πόρτα(είναι 1 και μόλις άρχισε να περπατάει)δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν προσπαθούσε να κατέβει τα σκαλία(μένουμε στο δεύτερο)και δεν έχουμε ακομα βάλει κάγκελα στις σκάλες.....Να δες πόσο δικό μου το ένιωσα.Στη θέα του άδειου σαλονιού....άδειασε και η καρδιά μου.......

Link to comment
Share on other sites

Μην αγχώνεσαι κι εγώ τους πρώτους μήνες έτσι ήμουνα.

Όσο το μεγαλώνεις, το "ζεις", περνάς χρόνο μαζί του, αρχίζεις και το "πονάς" μετά και το υπεραγαπάς.

 

Μόνο μη μου αγχώνεσαι. :D

xcYlp2.png?ab2FYc5BKIjjp3.png?Uc4YgY5u
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

με τον καιρο καθε μερα θα το αγαπας πιο πολυ και καποια στιγμη θα καταλαβεις οτι κρατωντας το αγκαλια εισαι γεματη .εχε λιγο υπομονη και εγω ετσι ενοιωθα ειναι λιγο ο φοβος, λιγο το καινουργιο ,η κουραση,που δεν εχεις καταλαβει ακομα τι ειναι για σενα το μωρο

Link to comment
Share on other sites

Η μαια στα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής μας είχε προετοιμάσει για κατι τετοιο λεγοντας πως είναι φυσιολογικο κλαι το είχε περάσει και εκείνη.......μην αγχώνεσαι.ολα θα γίνουν σιγά σιγά!

Link to comment
Share on other sites

Καλημέρα,

και εγώ έχω αναφέρει κάπου εδώ στο φόρουμ παρόμοια εμπειρία...

Ούτε μόλις γεννήθηκε αλλά ούτε και στην αρχή αισθανόμουν αυτό που άκουγα από πολλές μαμάδες να λένε ότι ένιωσαν δηλαδή τρομερό δέσιμο με το παιδί τους.

Για μένα αλλά και για πολλές άλλες μανούλες όπως βλέπω το δέσιμο έρχεται καθώς το παιδί μεγαλώνει, το πονάς, ξενυχτάς στις αρρώστιες, καμαρώνεις για την πρόοδό του....

Και αυτό επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει αλλά αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί!

Link to comment
Share on other sites

εγω οταν γεννησα ενιωθα χαρουμενη σαν να μου χαρισανε μια κουκλα!

ειναι χαρα στην αρχη οχι δεσιμο.τωρα που ειναι 18 μηνων νιωθω οτι ειναι περισσοτερο η προεκταση μου..!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

θα ψαξω και θα σου βρω ενα λινκ, ενος τοπικ που ειχα ανοιξει 2 χρονια πριν...

 

εβλεπα το μωρο, και δεν ενιωθα σχεδον τιποτα... ή εμπασει περιπτωσει, τιποτα απο αυτα που περιμενα να νιωσω..

 

ενω με το εμβρυο, ενιωθα δεμενη... με το μωρο οχι...

 

μην απαιτεις απο τον εαυτο σου να νιωσει τιποτα.............. παρε ως δεδομενη τη σχεση σας, τα συναισθηματα υπαρχουν.. απλα εισαι λιγο πελαγωμενη τωρα και δεν μπορεις να τα αναγνωρισεις...

 

θα γνωριστειτε καλυτερα με το πιτσιρικακι σου, και ολα θα πανε καλα :P

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=29164

 

και να επιβεβαιώσω ότι δεν είσαι η μόνη που αισθάνεσαι έτσι :) Αλλάζει γρήγορα αυτό όμως :)

δεν υπαρχει λαθος και σωστο υπαρχει ΜΟΝΟ διαφορετικο!

(Λορέτα Ποντικίνα)

Ξέρω τα πάντα αλλά δεν μπορώ να σας τα αποκαλύψω!

Link to comment
Share on other sites

και εγώ έτσι ένιωθα....Όπως έγραψε και κάποια κοπέλα παραπάνω το αγαπάς σταδιακά το μωρό καθε μέρα και περισσότερο. Μου το είχε πει και μια πιο έμπειρη μαμά γιατί και εγώ στην αρχή είχα απελπιστεί. Δώσε χρόνο στη σχέση σας και σίγα σιγά θα δεις. Πάντως αυτή η εντύπωση που υπάρχει ότι αυτόματα με ένα κουμπί αγαπάς το παιδί σου δημιουργεί ακόμη περισσότερες τύψεις και άγχος. Μπορεί να ισχύει για κάποιες μαμάδες αλλά αν είσαι στην άλλη όχθη νομίζεις ότι κάτι πάει στραβά. Και κάτι ακόμη με επιφύλαξη όμως παρότι το έχω διαβάσει και εγώ σου μεταφέρω την εμπειρία μιας φίλης μου που έχει δυο παιδιά το πρώτο γεννήθηκε φυσιολογικά και το δευτερο με καισαρική. Μου είπε ότι με το πρώτο ένιωθε μεγαλύτερο δέσιμο από την αρχή ενώ για το δευτερο ένιωσε ότι της ''φέρανε ένα κουτί με λουκουμάδες''. Σου λέω ακριβώς την έκφραση της. Τώρα όμως μετά από μερικούς μήνες μου λέει να σου πω κάτι ''Νομίζω ότι τελικά τον αγαπάω και αυτόν'' Και φυσικά βάλαμε τα γέλια!!!

xZBdp3.png
Link to comment
Share on other sites

αν υποψιαστω οτι θα γυρισουμε παλι την κουβεντα στην καισαρικη και κατα ποσο γινεσαι μανα αν δεν βιωσεις τον φ.τ.... θα πηδηχτω απο το παραθυρο!

Link to comment
Share on other sites

αν υποψιαστω οτι θα γυρισουμε παλι την κουβεντα στην καισαρικη και κατα ποσο γινεσαι μανα αν δεν βιωσεις τον φ.τ.... θα πηδηχτω απο το παραθυρο!

 

Κάνεις λάθος δεν είπα κάτι τέτοιο ούτε έχω καμία διάθεση να μπω σε τέτοια συζήτηση γιατί τότε θα πήγαινα στο αντίστοιχο θέμα....Το ανέφερα ως εμπειρία μιας φίλης μου λόγω του ότι η κοπέλα το σκέφτεται. Ούτε αναφερθηκε πουθενά η έκφραση αν νιώθεις περισσότερο ή λιγότερο μάνα....

Και εγώ που λέω ότι ένιωθα κάπως έχω γεννήσει φυσιολογικά. Δεν καταλαβαίνω επομένως το συνειρμό....

xZBdp3.png
Link to comment
Share on other sites

μην το παιρνεις προσωπικα elenasteraki. ειναι εντελως τυχαιο οτι η απαντηση μου στο θεμα ειναι κατω ακριβως απο τη δικη σου. δεν απαντουσα σε σενα συγκεκριμενα.

αλλωστε δεν τη γυρισες εσυ την κουβεντα εκει, απο το πρωτο ποστ κιολας αναφερθηκε το θεμα "καισαρικη".

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Διάβασα το καλοκαίρι μια συνεντευξη της Σ.Μαρινόπουλος, είναι ψυχολόγος που ζει και εργάζεται στην Γαλλία, στην οποία έλεγε, αυτό που οι περισσότερες βιώσαμε, ότι το μητρικό φίλτρο είναι στην πραγματικότητα ένας μύθος, ότι η σχέση με το παιδί μας οικοδομείται με τον χρόνο.

Και εγώ αγαπούσα και φρόντιζα το μικρό πλασματάκι, αλλά ουσιαστικά μετά τον 6ο-7ο μήνα άρχισα να βιώνω το δέσιμό μας.Με αποτέλεσμα β'εβαια σήμερα που είναι 14,5 μηνών να κάνω όλα όσα κάποτε κορόιδευα: πχ. τις πρώτες μέρες στον βρεφικό να γυρίσω σπίτι και να κλαίω μέχρι να γυρίσει.

 

Επίσης σε διαβεβαιώ ότι η καισαρική δεν με εμπόδισε σε τίποτα να λατρέψω αυτό το παιδί

nCE2p3.png

 

Όποιος προτιμά την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας δεν του αξίζει να έχει τίποτα από τα δύο

Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ όταν γέννησα, ένιωθα απλά ότι ένα μικρούλι πλασματάκι ήταν υπό την προστασία μου και φοβόμουν απλά μην πάθει κάτι.Συναισθήματα μου γεννήθηκαν με τον καιρό.

 

Και η μητέρα μου λέει ότι ένιωσε ακριβώς το ίδιο.Και γενικά και οι 2 δεν είμαστε από τους ανθρώπους που θα αγαπήσουν ένα μωρό μόλις το δουν.

 

Για μένα δε μπορώ να σου πω, ο καιρός θα δείξει.Για τη μητέρα μου...εύχομαι σε όλους μια τέτοια μανούλα, που πάντα πριν και πέρα από όλα έβαζε τα παιδιά της

Djccp2.png

67KIp2.png

Link to comment
Share on other sites

μολις διαβασα το θεματακι χαμογελασα γιατι νιωθω ακριβως τα ιδια...

συν το οτι το δικο μου μολις γεννηθηκε μπηκε για 2 βδομαδες θερμοκοιτιδα και ετσι δε το χαρηκα εξαρχης.

φυσικα τον αγαπαω-τον λατρευω πες καλυτερα,αλλα αυτα τα ιδια συναισθηματα νιωθω και γω.

αλλα δεν ανησυχω οπως στην αρχη.

και μενα δε μου μοιαζει και γω αλλιως τον περιμενα,ασε που οταν τον πηρα σπιτι νομιζα οτι δε με παραδεχεται και σα μανα,δηλ με κοιτουσε και εβλεπα τη κριτικη στο βλεμμα του-πες με τρελη...:)

επισης νομιζα οτι θα ερχοταν καποια -πεθερα,μαμα- και θα μου τον επαιρναν και θα ειχαν και δικιο γιατι ενιωθα οτι δεν ηταν δικος μου-δηλ νομιζω οτι δε μπορουσα να το πιστεψω οτι ηταν δικο μου καταδικο μου και πως οτι κι αν κανω δε θα το κανω καλα και δε γινεται εγω να ειμαι στην ιδια σειρα με αλλες μαναδες που ειναι εμπειρες,τα ξερουν ολα κλπ κλπ...

 

τα λεω και χαμογελαω,αλλα μονο σα σκεψεις να τις κανεις,νιωθεις και ενοχες.

ομως οσο περναει ο καιρος νιωθω οτι ολα μπαινουν στη σειρα τους και πιστευω οτι αν και εχω ακομα δρομο μεχρι να ΜΕ αποδεχτω η ιδια,ολα θα πανε καλα:)

Link to comment
Share on other sites

Εγώ από την αρχή δέθηκα πολύ με τον μικρό μου. Και κυρίως όταν μου αρρώστησε με ιωσούλα για πρώτη φορά. Πήγα να πάθω εγκεφαλικο από τη στενοχώρια μου. Ειδικά όταν ξεκίνησα δουλειά και έπρεπε να τον αφήσω στη μαμά μου...όλες τις ώρες εκεί ήταν το μυαλό μου, ακόμα και τώρα που είναι 2,5 ετών κάθε μέρα όλη μέρα στην δουλειά σκέφτομαι πότε να πάω σπίτι να τον φιλήσω και να τον αγκαλιάσω!

Πάντως θα δείς πόσο πόσο πολύ δικό σου θα το νιώθεις όσο μεγαλώνει! όταν θα σε φωνάξει μαμά για πρώτη φορα και όταν θα σε αγκαλιάζει και θα σου λέει τα δικά του λογάκια...θα τρελλαθείς! στην αρχή όλες δεν το πιστεύουμε και παθαίνουμε ένα σοκ με την γέννα, άλλες μικρότερο και άλλες μεγαλύτερο, μετά όμως δένεσαι πάρα πολύ...

 

Να σου ζήσει!!

Link to comment
Share on other sites

g stone το παιδι το αγαπαει -το υπεραγαπαει-απλα αλλο θεμα εχει,οχι οτι δε το λατρευει.

οπως και γω αλλωστε οπως εγραψα παραπανω.

ειναι απλα οτι δε το πιστευει κατα καποιο τροπο οτι ειναι δικο της.

Link to comment
Share on other sites

g stone το παιδι το αγαπαει -το υπεραγαπαει-απλα αλλο θεμα εχει,οχι οτι δε το λατρευει.

οπως και γω αλλωστε οπως εγραψα παραπανω.

ειναι απλα οτι δε το πιστευει κατα καποιο τροπο οτι ειναι δικο της.

 

Γιατί εγώ έγραψα ότι δεν το αγαπάει;; Αναφέρθηκα πως θα νιώθει με τον καιρό μεγαλώνοντας το παιδάκι της...

Link to comment
Share on other sites

Το παιδι ειναι 3εχωριστη μοναδα με 3εχωριστη προσωπικοτητα. Και δεν γεννιεται με αορατη κλωστη επανω μας. Η αγαπη σου προς εκεινη και η δικη της προς εσενα ερχεται με τον χρονο. Οσο περισσοτερος χρονος περναει τοσο μεγαλυτερη η αγαπη.....

Don't give me love, i've had my share. Give me the truth instead.....

Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ έτσι ένιωσα για το πρώτο παιδί μου. Ότι το αγαπούσα, το λάτρευα αλλά θα το αγαπούσα το ίδιο και θα το φρόντιζα το ίδιο ακόμα και αν το είχα υιοθετήσει και δεν το είχα γεννήσει.

Για μένα δεν ήταν κάποια παρενέργεια του τρόπου που το γέννησα (φυσιολογικά γέννησα και χωρίς επισκληρήδιο :wink:) ή κάποιο "δέσιμο" που δεν είχε έρθει ακόμα. Ήταν μια βαθιά φιλοσοφημένη θέση απέναντι στη ζωή ότι τα παιδιά μας δεν είναι "δικά μας" αλλά "του κόσμου". Επίσης και ορμονικά να το δεις, οι ορμόνες που κάνουν πάρτυ στο σώμα μας μετά τη γέννα, μας δημιουργούν αισθήματα προστασίας όχι μόνο για το δικό μας παιδί αλλά για ο,τιδήποτε κυκλοφορεί σε βρέφος δίπλα μας. Θυμάμαι που παρακολουθούσα π.χ. μια ταινία που πάθαινε κάτι ένα μωρό σκυλάκι και έτρεχε το δάκρυ μου κορόμηλο.:P

 

Είναι πολύ υγιές να αγαπάς τα παιδιά σου, να τα φροντίζεις ως ό,τι πολυτιμότερο έχεις αλλά ταυτόχρονα να μην τα θεωρείς ούτε συνέχεια του εαυτού σου ούτε "κτήμα" σου.:wink:

.....δε νομίζω τάκη....

Link to comment
Share on other sites

Θα σας πω ενα κουφο που λεω στον ανδρα μου. Πολλες φορες ο ανδρας μου κοιταει την κορη μας και λιωνει και λεει 'ειναι υπεροχη δεν θα την αλλαζα με τιποτα!' Τοτε του λεω 'αν ερχοντουσαν τωρα απο την κλινικη και μας ελεγαν οτι μας εδωσαν λαθος παιδι τί θα καναμε που τωρα αυτο ξερουμε αυτο αγαπαμε; Απ΄την αλλη ουτε ενος δεν ειναι ακομα δεν θα θελαμε το βιολογικο μας παιδι;'

Ευτυχως δεν παιζει κατι τετοιο. Σιγουρα μας δωσανε το δικο μας παιδι!!!Αλλα σκεφτητε να γινοταν κατι τετοιο...πωπωωωω...

 

Μια φιλη μου μου ειχε πει πως οταν γεννησε το δευτερο μωρο της ο μεγαλος της γιος την ρωτησε αν θα αγαπαει το μωρο πιο πολυ απο τον ιδιο. Και εκεινη του απαντησε πως το μωρο δεν το εχει ζησει δεν το ξερει ακομα...

Xρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια...μονο τροπο να κοιταμε.

tALVp3.png

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...