Συναισθήματα για το δεύτερο παιδι

[Ανεμώνη]

Δεν γνωρίζω αν έχει ξανασυζητηθεί αυτό το θέμα πάντως θα ήθελα τη δικιά σας γνώμη και προσωπική εμπειρία. Έχω μια κόρη 5 ετών και 1 μωρό αγοράκι 4 μηνών. Πριν κάνω το δεύτερο φανταζόμουνα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το αγαπήσω όπως την κόρη μου. Τώρα όμως στο δεύτερο έχω μεγάλη αδυναμία (δεν έχει σχέση ότι είναι αγόρι, εγώ προτιμούσα και το δεύτερο κορίτσι) και δεν μπορώ να το κρύψω με αποτέλεσμα η κόρη μου να ζηλεύει και εγώ να στενοχωριέμαι γιατί νιώθω ότι αγαπώ πιο πολύ το μωρό. Σας έχει συμβεί κατι παρόμοιο ή πρέπει να ανησυχώ;

[JENIA]

οχι!οχι! και καλη μου δεν ειναι οτι δεν αγαπας την κορη σου απλα η μανα εχει αδυναμια παντα στους γιους και το λεω γιατι ειμαι μαμα με γιο 3,5χ και κορη 1,5χ τα λατρευω και τα δυο οτι κανω στο ενα κανω και στο αλλο αλλα στον γιο μου εχει κατι που με λιγωνει . τα αγαπαω και τα δυο δεινω την ψυχη μου , το σωμα μου τα παντα και για τα δυο δεν βλεπουν βεβαια την διαφορα και δεν ζυλεβουν μεταξη τους αλλα εχω αυτο το κιλ για τον γιο μου .και τα δυο ειναι και πολυ γαλιφικα μωρα δεν υπαρχουν διαφορες συμπεριφορας αλλα πιστευω στην διαφορα φυλου γιαυτο μας συμβενει αυτο και το αντιθετο γινεται με τον αντρα μου. φιλακια

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13]

To έχουμε ξανασυζητήσει, δεν πρέπει να ανυσηχείς, σε όλες μας συναίβει αυτό!

[Ανεμώνη]

Eυχαριστώ για τις απαντήσεις σας !!!!! Ανακουφίστηκα που συμβαίνει και σε άλλες μαμάδες τελικά και δεν είμαι η μόνη που αισθάνομαι έτσι. Τι μας κάνει αυτό το οιδιπόδειο!!!

[koufetaki]

εγω απο τον εαυτο μου καταλαβα εχω 3 παιδια,οτι οσο ποιο μικρα τοσο μεγαλυτερη η αναγκη τους και τοσο ποιο πολυ τα προσεχουμε ειλικρινα δεν ξεχωριζω κανενα παιδι μου γτ το καθε παιδι μου ειναι η αγαπη μου η λατρεια μου η ζωη μου ολη!με τον μικρο τωρα που τον αγκαλιαζω και τον φιλαω συνεχεια και το χω συζητηση με τον μεγαλο ειναι απλο το πραγμα ειναι τρυφερουδι το δερματακι του μεγαλου ειναι ποιο τραχυ πια και εκτος απο αυτο ξυριζετε και τρυχουμπα ειναι να!τι θα φιλαω συνεχεια?μα το τρυφερουδι!την αγαπη σου την διχνεις με πολλους τροπους!πρωτα θα φιλας την μεγαλη και μετα το μωρο και θα την δινεις και ενα ακομη φιλακι γτ ειναι ποιο ομορφη.ο αντρας μου εχει μια αδυναμια στην κορη οταν ηταν μικρα κι ερχοταν απο την δουλεια παντα του κανα νοημα τον γιο του να αγκαλιαζει γτ η μικρη με τον που τον εβλεπε ετρεχε και κρεμιοταν πανω του.ετσι ομως με λιγη προσοχη τα παιδια μας εχουν ισσοροπιμενη σχεση και καθολου ζηλια αναμεταξυ τους.την μονη περιοδο που μαλλωναν ηταν οταν ο μεγαλος εγινε 13χρ. και η μικρη 11και εκει για ενα χειμωνα ειχαν μεγαλο ανταγωνισμο,το ξεπερασαμε ομως με διαλογο και προσοχη!το ανχος μου ομως το εβγαλα στον μεγλο για το σχολειο ενω στην μικρη τπτ το εντονο δεν ξερω αν λειτουργησε το οιδιποδειο ή το συμπλεγμα της ηλεκτρας που το νιωσα πολυ στην 1η δημοτικου.ισως και κοριτσι να ταν το 1ο παλι να μην μπορουσα να το αποχωριστω....δεν ξερω!

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13]

Τώρα που έγραψες για οιδιπόδειο διάβασα πιο προσεχτικά το μνμ σου. Στην αρχή νόμιζα ότι πριν γεννήσεις, δεν περίμενες να μπορέσεις να αγαπήσεις τόσο πολύ και το 2ο παιδί γιατί φυσικά λατρευεις το 1ο , σε έκανε μανούλα κλπ κλπ. Και με το που ήρθε το 2ο φυσικά και το αγάπησες το ίδιο. Γι΄αυτό σου απάντησα ότι το έχουμε ξανασυζητήσει. Κάτι τέτοιο φαντάστηκα και από τον τίτλο.

Όχι δεν νομίζω να έχουμε ξανασυζητήσει το ότι αγαπάμε πιο πολύ τα αγόρια εμείς οι μαμάδες (ας με διορθώσουν αν κάνω λάθος τα άλλα κορίτσια). Εμένα αυτό δε μου συμβαινει. Και το γιο μου (1ος) και την κόρη μου (2η) πιστευω ότι τα αγαπάω το ίδιο.

Εχουμε ξανασυζητήσει όμως για την αδυναμία (ανεξαρτήτως φύλλου) που μπορεί να νιώθει κάποια μανούλα για ένα από τα παιδιά της.

Αυτό που νιώθεις συμβαίνει καμιά φορά και περνάει. Για σκέψου και εσύ λίγο καλύτερα... αποκλείεται να μη τα αγαπάς και τα δυο το ίδιο, το νομίζεις μάλλον επειδή αναγκαστικά ασχολείσαι πιο πολύ μαζί του.

[Ανεμώνη]

Αυτό το παιδί πάντως το χαίρομαι πιο πολύ γιατί πήρα το εξάμηνο του Ο.Α.Ε.Δ. ενώ στην κόρη μου έπρεπε να γυρίσω μετά απο 2 μήνες στη δουλειά και την άφησα με τη γιαγιά της. Εκτός αυτού, είναι πολύ ήσυχο και καλόβολο ενώ η κόρη μου ήταν πολύ γκρινιάρα και κλαψιάρα ( λογω κολικών) ενώ αργότερα εξελίχθηκε σε πολύ ζωηρό παιδί.Τώρα είμαι και πιο έμπειρη ένώ στο πρώτο είχα αγχωθεί και δεν ήξερα που πανε τα τέσσερα. Και πάλι λέω ότι δεν τα ξεχωρίζω λόγω φύλου.

[babystar]

Δε θέλω να ανοίξω νέο θέμα και έτσι το "κολλάω" εδώ...

 

Εδώ και καιρό σκέφτομαι ΠΟΛΥ έντονα ένα δεύτερο μωράκι...Για διάφορους λόγους, θέλω να είναι όσο πιο κοντά γίνετε με τη μικρή, για να μεγαλώσουν μαζί...

 

Κάτι όμως με κρατάει-δυο κυρίως λόγοι, αν εξαιρέσουμε το οικονομικό, το οποίο όμως πιστε'υω υπάρχει σε όλους...

 

Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν έχω χάσει ΟΛΑ τα κιλά της πρώτης εγκυμοσύνης και φοβάμαι πολύ με τα 'ηδη υπάρχοντα κιλά να πάρω πάλι όσα και στην πρώτη (23). Βέβαια, έχω πει ότι στη δεύτερη θα προσέχω, ενώ στην πρώτη δεν πρόσεχα καθόλου, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

 

Ο δεύτερος -και κυριότερος- λόγος είναι και αυτός για τον οποίο θέλω τις απόψεις σας -κυρίως!

 

Η μικρή μου είναι ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ καλόβολο παιδάκι...Πριν τη γεννήσω είχα προετοιμαστεί για δυσκολίες, για ξενύχτια, για κούραση...Τελικά ΔΕΝ ξενύχτησα ΠΟΤΕ, από την αρχή κοιμόταν 6ωρο, δεν κουράστηκα καθόλου, παρόλο που τη θήλαζα αποκλειστικά, τώρα μεγαλώνοντας είναι υπάκουη, πάμε παντού μαζί της, προσαρμόζεται σε κάτι καινούργιο απευθείας, να φανταστείτε δεν έχω σηκώσει τίποτα στο σπίτι, ούτε βάζα, ούτε κορνίζες, ούτε τίποτα, δεν κάνει καμία ζημιά, ακούει μόλις της πω κάτι, δεν γκρινιάζει, δεν, δεν, δεν....

 

Οπότε ΜΕ έχει ΚΑΛΟΜΑΘΕΙ!Το παραδέχομαι!

 

Και αυτό με φοβίζει για το δεύτερο...Χαζομάρα θα μου πείτε, ε???Το έχει νιώσει κάποια και αυτό ή εγώ είμαι υπερβολική???Φοβάμαι ότι το δεύτερο δε θα είναι έτσι και μάλιστα όσα δεν πέρασα στην πρώτη, θα τα περάσω (και με τόκο!) στο δεύτερο...Χαζομάρα μου που σκέφτομαι έτσι???

[peony]

Xμ, κι εγώ το φοβόμουν αυτό πολύ έντονα.. Η μεγάλη υπήρξε το τέλειο μωρό, όπως ακριβώς περιγράφεις τη δικιά σου... ε, και λέω αποκλείεται να μου ξανακάτσει...

 

Αλλά τελικά προς το παρόν η μπέμπα είναι εξίσου καλόβολη, αν όχι περισσότερο! Είναι 2,5 μηνών και κοιμάται 10 με 5, όπου την ταϊζω και ξανακοιμάται ως τις 8 - 8.30! Ίσα ίσα, αυτή τη στιγμή το "πρόβλημά" μας είναι η μεγάλη.

Επειδή η μεγάλη έχει πάθει πατατράκ, ασχολούμαστε με αυτήν πιο πολύ, οπότε η καημένη η μικρή την βγάζει στο ρηλάξ, όπου γελάει μόνη της!

 

Βέβαια δεν ξέρω τι θα βγει στο μέλλον, μπορεί ας πούμε να μην είναι καλόβολη στο φαγητό.

 

Οπότε σου λέω ότι μπορεί και να σου ξανακάτσει!(δεν σου το εγγυώμαι όμως )

[babystar]

Οπότε σου λέω ότι μπορεί και να σου ξανακάτσει!(δεν σου το εγγυώμαι όμως )

 

Το σκέφτομαι ΚΑΙ αυτό, όπως σκέφτομαι και ότι σίγουρα στο δεύτερο θα είμαι πιο "έμπειρη", θα ξέρω πιο εύκολα να διαχειριστώ ένα μωρό, οπότε μπορεί και πάλι να τα περάσω ..."ανώδυνα"!Τι να πω...Σίγουρα όσο το αναλύω θα βρίσκω λόγους να μην το κάνω...αλλά το ΘΕΛΩ τόσο πολύ!Είμαι περίεργη???

 

Να σου ζήσουν οι κούκλες σου και να είστε γεροί, να τις χαίρεστε!

[nimar1]

babystar να σου πω και απο τη δικη μου εμπειρια? Η κορη μου ειναι ενα παιδακι το οποιο ειχε παντα προβλημα με τον υπνο και θελει συνεχεια συνεχεια την προσοχη μας. Ελεγα λοιπον κι εγω οτι δεν μπορει, το δευτερο θα βγει πιο ησυχο. Τελικα ο μικρος μαλλον χειροτερος μας βγηκε, και απο υπνο και απο γκρινια. Αντιθετα οσους ξερω που το πρωτο τους παιδακι ηταν ησυχο, ετσι βγηκε και το δευτερο. Οποτε οι πιθανοτητες ειναι με το μερος σου. Αλλα και να μην ειναι τοσο ησυχο, τουλαχιστον με την κορη σου δε θα εχεις προβλημα, οποτε εγω λεω αφου το θελεις, καντο!

[alexele]

Babystar,

Ακριβώς το ίδο αισθάνομαι κι' εγώ. Θέλω πολύ ένα δεύτερο παιδάκι, αλλά προβληματίζομαι πολύ από το οικονομικό, και από το πως θα το αντιμετωπίσω, μετά την αγάπη που έχω για το πρώτο. Αφού ένα μεγάλο μέρος στην απόφασή μου για δεύτερο παιδί παίζει και το γεγονός να το κάνω μόνο και μόνο για να έχει παρέα το μωρουλίνι μου. Είναι σωστό να σκέφτομαι έτσι?

[babystar]

babystar να σου πω και απο τη δικη μου εμπειρια? Η κορη μου ειναι ενα παιδακι το οποιο ειχε παντα προβλημα με τον υπνο και θελει συνεχεια συνεχεια την προσοχη μας. Ελεγα λοιπον κι εγω οτι δεν μπορει, το δευτερο θα βγει πιο ησυχο. Τελικα ο μικρος μαλλον χειροτερος μας βγηκε, και απο υπνο και απο γκρινια. Αντιθετα οσους ξερω που το πρωτο τους παιδακι ηταν ησυχο, ετσι βγηκε και το δευτερο. Οποτε οι πιθανοτητες ειναι με το μερος σου. Αλλα και να μην ειναι τοσο ησυχο, τουλαχιστον με την κορη σου δε θα εχεις προβλημα, οποτε εγω λεω αφου το θελεις, καντο!

 

Σωστήηηηηη τοποθέτηση!!!Δεν το είχα σκεφτεί έτσι...!

[babystar]

Babystar,

Ακριβώς το ίδο αισθάνομαι κι' εγώ. Θέλω πολύ ένα δεύτερο παιδάκι, αλλά προβληματίζομαι πολύ από το οικονομικό, και από το πως θα το αντιμετωπίσω, μετά την αγάπη που έχω για το πρώτο. Αφού ένα μεγάλο μέρος στην απόφασή μου για δεύτερο παιδί παίζει και το γεγονός να το κάνω μόνο και μόνο για να έχει παρέα το μωρουλίνι μου. Είναι σωστό να σκέφτομαι έτσι?

 

Να σου πω, ούτε εγώ πιστεύω ΑΥΤΗ τη στιγμή ότι μπορώ να αγαπήσω άλλο παιδί ΤΟΣΟ πολύ, αλλά πιστεύω θα είναι μια αποκάλυψη και πάλι...Π.χ. πριν γεννήσω έλεγα ότι πόσο να το αγαπάω πια???Ε, όσο τον άντρτα μου π.χ.?Και διαπίστωσα ότι αυτή η αγάπη ΔΕΝ υπάρχει!Ε, πιστεύω και ότι με το δεύτερο κάπως έτσι θα νιώσω..Τώρα δε διανοούμε πώς θα είναι, αλλά σίγουρα θα επιβεβαιωθεί το ρητό "όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις, το ίδιο πονάει!"...Και φίλες μαμάδες με δυο παιδιά αυτό μου λένε...

 

Πάντως κι εγώ σκέφτομαι ότι θα έχει παρέα η μικρή μου, αλλά είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ότι και το δεύτερο θα το λατρεύω - και ας βγει και "δύσκολο"!Χαχαχα!

[koufetaki]

το 1ο μου ηταν αγγελος δεν υπηρχε ποιο καλοβολο σαν μωρο και σαν παιδι. ποτε δεν μπηκα στο τρυπακι να σκεφτω οτι το 2ο μπορει να βγει διαφορετικο εχουν 2μιση χρονια διαφορα.το μονο που σκεφτομουν ητνα να χορτασω το 1ο μου παιδακι και οταν ενιωσα ετοιμη εκανα και το 2ο.(σαν παραγγελια ενα πραμα)και μου βγηκε μια μικρη ααα!!!γκρινιαρα απαιτητικη και καναμε να κοιμηθουμε 3 χρονια σερι ενα βραδυ.να πω ομως κατι σε ολα τα χρονια τους μεχρι τωρα 16χ. το 1ο και στα 14χ. η 2η,ειναι πολυ καλη διαφορα και για εμενα και για τα παιδια και για το σχολειο ετσι που πανε.....καλα εμενα δεν μου φτασε οποτε εκανα και 3ο.γι αυτο λεω καντε αν μπορειτε και μην το σκεφτεστε τοσο

[peony]

Xμ πάλι, να σας μιλήσω από τη δική μου μικρή εμπειρία τους τελευταίους 2,5 μήνες: Η μεγάλη, το παιδί - άγγελος, μεταμορφώθηκε σε εκείνα τα παιδάκια που βλέπουμε στη Σούπερ Νταντά (οκ, με μια δόση υπερβολής).

Οπότε και που είναι ήσυχο το μικρό, και που είμαστε οι γονείς γκουρού (πολύ πιο άνετοι από την πρώτη φορά)...και πάλι τρέχουμε :lol:

[koufetaki]

Να σου πω, ούτε εγώ πιστεύω ΑΥΤΗ τη στιγμή ότι μπορώ να αγαπήσω άλλο παιδί ΤΟΣΟ πολύ, αλλά πιστεύω θα είναι μια αποκάλυψη και πάλι...Π.χ. πριν γεννήσω έλεγα ότι πόσο να το αγαπάω πια???Ε, όσο τον άντρτα μου π.χ.?Και διαπίστωσα ότι αυτή η αγάπη ΔΕΝ υπάρχει!Ε, πιστεύω και ότι με το δεύτερο κάπως έτσι θα νιώσω..Τώρα δε διανοούμε πώς θα είναι, αλλά σίγουρα θα επιβεβαιωθεί το ρητό "όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις, το ίδιο πονάει!"...Και φίλες μαμάδες με δυο παιδιά αυτό μου λένε...

 

Πάντως κι εγώ σκέφτομαι ότι θα έχει παρέα η μικρή μου, αλλά είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ότι και το δεύτερο θα το λατρεύω - και ας βγει και "δύσκολο"!Χαχαχα!

εγω παλι ελεγα οτι δεν χωραει αλλο παιδι η αγκαλια μου οταν ειχα και τα δυο,αμ δε και τριτο και τεταρτο αν ερθει χωραει!!!και ποιο ολοκληρωμενη και πληρης νιωθω καθε φορα

[babystar]

Xμ πάλι, να σας μιλήσω από τη δική μου μικρή εμπειρία τους τελευταίους 2,5 μήνες: Η μεγάλη, το παιδί - άγγελος, μεταμορφώθηκε σε εκείνα τα παιδάκια που βλέπουμε στη Σούπερ Νταντά (οκ, με μια δόση υπερβολής).

Οπότε και που είναι ήσυχο το μικρό, και που είμαστε οι γονείς γκουρού (πολύ πιο άνετοι από την πρώτη φορά)...και πάλι τρέχουμε :lol:

 

Όντως, ο ερχομός του δεύτερου παιδιού είναι ο αστάθμητος παράγοντας στον οποίο δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει η μικρή μου. Τελικά μήπως αντλι να σκέφτομαι, να κάνω???

[babystar]

εγω παλι ελεγα οτι δεν χωραει αλλο παιδι η αγκαλια μου οταν ειχα και τα δυο,αμ δε και τριτο και τεταρτο αν ερθει χωραει!!!και ποιο ολοκληρωμενη και πληρης νιωθω καθε φορα

 

Πόσα χρόνια διαφορά έχει το δεύτερο από το τρίτο??

 

Εγώ θέλω τέσσερα (και πιο πολλά). Με τα 4 νομίζω ότι θα είμαι ολοκληρωμένη...Με το 1 τώρα ναι μεν νιώθω γεμάτη, αλλά κάτι μου λείπει...Είναι κακό που "κάτι μου λείπει"???Δεν είναι ότι φταίει η μικρή, είναι πολύ καλό παιδάκι, απλά νιώθω ότι θέλω κι άλλο. Προς Θεού, δε λέω ότι η μικρή με κάνει να νιώθω έτσι, απλά κάτι άλλο λείπει...Είμαι ευτυχισμένη, αλλά νομίζω με ένα ακόμα μωράκι, θα...δεν ξέρω πώς να το εκφράσω...

[nimar1]

Αυτο το κατι μου λειπει που λες, ειναι ακριβως αυτο που ενιωθα πριν τη γεννηση του μπεμπη μας, οσο κι αν με γεμιζε η μικρη μου. Τωρα νιωθω, πως να το πω, ολοκληρωμενη. Και να πω την αληθεια, αλλο παιδακι δε θελω, νομιζω πως εδω τελειωσα. Οσο για την αγαπη, εγω νιωθω πως αγαπω τον μικρο...οσο αγαπουσα την κορη μου στην ηλικια του. Δεν ειναι οτι την αγαπω περισσοτερο την κορη μου, ειναι οτι την αγαπω...περισσοτερο καιρο. Και βεβαια νομιζω οτι περνωντας ο καιρος θα εξισορροπηθουν τα πραγματα και η αγαπη θα γινει ιδια.

[babystar]

Δεν ειναι οτι την αγαπω περισσοτερο την κορη μου, ειναι οτι την αγαπω...περισσοτερο καιρο.

 

Το σκέφτομαι αυτό, ότι πώς μπορώ να αγαπήσω αμέσως ένα άλλο παιδάκι, όσο την κόρη μου, αφού εκ των πραγμάτων την αγαπάω πιο πολύ καιρό??

 

Ίσως κάτι να μου λείπει, γιατί από πάντα, από τότε που με θυμάμαι να θέλω παιδιά, θέλω ΠΟΛΛΑ παιδιά, όχι ένα...Πάντα θεωρούσα ότι θα κάνω τουλάχιστον 3 παιδιά (και εμείς 3 αδερφές είμαστε...ίσως παίζει ρόλο αυτό...). Ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα μείνω ΜΟΝΟ με ένα...Τι να πω...