25 μέρες υπομονή

[christina104]

Ο Αντώνης γεννήθηκε 33 εβδομάδων, 2400kg με πνευμονική ανεπάρκεια, όταν ξαφνικά και χωρίς προφανή λόγο, αφού είχα μια πάρα πολύ καλή εγκυμοσύνη, έσπασαν τα νερά. Γέννησα μέσα σε 3 ώρες και χωρίς να τον κρατήσω, χωρίς ν’ ακούσω το κλάμα του, χωρίς ούτε καν να τον δω, τον πήραν. Μπήκε σε θερμοκοιτίδα στην ΜΕΝΝ του ΙΑΣΩ και στην αρχή πιστέψαμε ότι θα μείνει μέσα πέντε μέρες το πολύ μια εβδομάδα και συνέχεια ρωτούσαμε πότε θα βγει. Μετά τη δέκατη μέρα σταματήσαμε να ρωτάμε και απλά περιμέναμε. Έμεινε μέσα 25 ημέρες.

Η υπομονή είναι μια αρετή που δεν είχαμε εκτιμήσει ποτέ ως τότε. Πάντα βιαζόμασταν να κάνουμε τα πάντα, συνέχεια τρέχαμε. Αλλά για 25 ημέρες, που φάνηκαν αιώνας, κάναμε υπομονή. Μας το θύμιζε άλλωστε η εικόνα της Οσίας Υπομονής που ήταν κρεμασμένη στη ΜΕΝΝ. Πηγαίναμε κάθε μέρα 12:30 και 19:00 και περιμέναμε πότε θα φωνάξουν τον θάλαμο που ήταν ο μικρός για να τον δούμε. Άλλες ημέρες φεύγαμε γεμάτοι χαρά και ελπίδα γιατί του είχαν βγάλει τον αναπνευστήρα και άλλες φορές γεμάτοι θλίψη και απελπισία γιατί είτε του τον είχαν ξαναβάλει, είτε είχε κάποια λοίμωξη, είτε είχε αίμα στον πνεύμονα από τον αναπνευστήρα. Έτσι κύλησαν σχεδόν και οι 25 ημέρες, να περιμένουμε μαζί με άλλους γονείς που είχαν τον ίδιο πόνο, να στηρίζει ο ένας τον άλλον και να χαιρόμαστε όταν κάποιο παιδάκι πήγαινε καλύτερα ή τα κατάφερνε και έβγαινε . Είναι συγκλονιστικό πόσο κοντά σου μπορείς να νιώσεις ανθρώπους που δεν γνωρίζεις καν, όταν αντιμετωπίζεις τον ίδιο φόβο. Για τις ώρες που ήμουν στο σπίτι μόνη δεν μπορώ καν να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου τα έχει αποβάλει ο οργανισμός μου από μόνος του προφανώς, για να προστατέψει την ψυχική μου ισορροπία. Για όλες αυτές τις ημέρες λοιπόν δεν μπορέσαμε να τον αγκαλιάσουμε, να τον φιλήσουμε, δεν μπόρεσα να τον θηλάσω, απλά καθόμασταν πάνω από την θερμοκοιτίδα και του μιλάγαμε. 20 ημέρες τον ακουμπήσαμε μόνο δύο φορές και τον αγκαλιάσαμε όταν πια βγήκε από τη θερμοκοιτίδα και μπήκε στην απλή παρακολούθηση. Και ήρθε και εκείνη η μέρα που μας είπαν ότι θα βγει το επόμενο πρωί και επιτέλους πήραμε τον μικρό μας στο σπίτι για να του προσφέρουμε όλα αυτά που στερήθηκε.

Δεν ξέρω από που αντλεί ο άνθρωπος τόση υπομονή και κουράγιο, σίγουρα πάντως στο τέλος καταφέρνει να βγει ζωντανός και πιο δυνατός. Σήμερα ο Αντώνης είναι 12 μηνών, είναι υγιέστατος, ζωηρότατος, αναπτύσσεται φυσιολογικά και τίποτα πια δεν θυμίζει εκείνο το τρυπημένο παντού βρεφάκι που αντικρίσαμε όταν τον είδαμε για πρώτη φορά.

Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ την δική μου εμπειρία με γονείς που πέρασαν τα ίδια και να δώσω ελπίδα και αισιοδοξία σ΄ αυτούς που έχουν τα μωράκια τους σε κάποια θερμοκοιτίδα, όπως και εγώ διαβάζοντας τις δίκες σας εμπειρίες, πίστεψα ότι θα πάνε όλα καλά και έτσι και έγινε. Εύχομαι όλα αυτά τα ταλαιπωρημένα πλασματάκια όπως και το δικό μου, να καταφέρνουν πάντα να βγαίνουν νικητές σ΄ αυτόν τον τόσο άδικο αγώνα.

[maria- elpida]

πολυ συγκλοστικη η ιστορια σου, κοριτσι μου..

να χαιρεσαι το παιδακι σου και παντα να τον καμαρωνεις!!

οσο για την υπομονη που λες ενα εχω να προσθεσω

μην σου στειλει ο θεος αυτα που μπορεις να αντεξεις

[μαμαλευτερακι]

μην σου στειλει ο θεος αυτα που μπορεις να αντεξεις

 

 

 

ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ

ΚΑΙ ΘΑ ΕΥΧΗΘΩ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ

[baila]

μου θυμησες την ιστορια μου

πριν μερικα χρονια γεννησα την κορη μου 28 εβδομαδων (προεκλαμψια) 900γρ

ολα πηγαν τελιακ περιφημα, εμεινε στο Ιπποκρατειο 2 μηνες

μολις πηγαινα κοιτουσα τους γιατρους στα ματια με αγωνια μηπως μου πουν οτι κατι δεν πηγε καλα

ακομα μεγαλυτερη αγωνια οταν μερα παρα μερα επαιρνα τηλ (ζουσαμε εκτος θεσ/νικης και δε μπορουσαμε να παμε καθε μερα) μην ακουσω το δυσαρεστο

παρ-σαβ-κυρ μενα με θεσ/νικη και πηγαιναμε πρωι απογευμα για να τη δουμε 5 λεπτα τη φορα

ηταν γεματη λκαλωδια οπως ειπες κια ο ορος καθε μερα και αλλου σε ολο το σωμα τς

οταν βαζαμε το χερι να την αγγιξουμε τραβιοταν και σκεφτομουν οτι θα φοβοταν απο τα συνεση τσιμπηματα και εκλαιγα

ομω ς οπως λες εκανα ΥΠΟΜΟΝΗ το μονο που σκεφτομουν δεν ηταν να την παρω γρηγορα αλλα να την παρω γερη και υγιη

τελιακ ολα καλα

οταν την πηραμε την ειχαμε συνεχεια αγκαλια γιατι 2 μηνες εζησε μακρια απο ανθρωπινο αγγιγμα (εκτος απο τα τσιμπηματα φανταζομαι)

κουραγιο λοιπον σε ολες τις μανουλες και να ειστε το διο τυχερες οσο εμεις

και να παρετε στο σπιτι σας ενα υγιεστατο μωρακι

 

η παναγια να ειναι μαζι με ολα τα προωρακια να τα προστατευει οπως εκανε με τη δικη μου κορούλα

η σκεψη μου ειναι συχνα σε ολα τα προωρακια και τους γονεις τους

[MarcoPolo]

Γερος και δυνατος να ειναι παντα ο γιος σου και οι δυσκολες αυτες ημερες να γινουν μια μακρυνη αναμνηση.

 

Καταλαβαινω απολυτα τι περασες γιατι περασα και εγω σχεδον τα ιδια. Ο Μαριος σε λιγες ημερες γινεται 12 μηνων και δεν το πιστευω ακομα οτι ειναι γερος και δυνατος.

 

Ολα τα δυσκολα τα καταχωνιασα μεσα μου για να μπορεσω να προχωρησω και να ειμαι διπλα στο παιδι μου.

 

Να ειναι παντα γερα ολα τα παιδια του κοσμου ευχομαι και ολα τα προωρακια να βγαινουν παντα ανεγγιχτα απο την επεισοδιακη τους εισοδο στη ζωη.

[Layla Diop]

σε νιωθω απόλυτα, 3 μηνες εμεινε ο μπεμπακος μας στη ΜΕΝΝ και τώρα είναι πολύ καλά, 7 μηνών, τα εχουμε ξεχασει όλα και μόνο όταν του κανω μπανιο βλέπω τα σημαδια που του αφησαν οι 3 εγχειρησεις του και θυμαμαι...

ευτυχώς που τα μωρα δεν θα θυμούνται τιποτα απο όλα αυτα

να χαιρεσαι το παιδακι σου

[maeleni]

Να χαίρεσαι κι εσύ τον μπεμπάκο σου.

Πέρασα κι εγώ ένα τέτοιο μήνα στη ΜΕΝΝ και τώρα κοντεύουμε τα 2.

[kwtina]

Ο ανιψιός μου έμεινε σχεδόν 1 μήνα στη θερμοκοιτίδα, γεννήθηκε ούτε 2 κιλά. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη νύφη μου όταν τον είδε για πρώτη φορά τα κλάματα που εριξε. Δεν ήταν καλά κ εκείνη λόγω προεκλαμψίας.

Τώρα είναι ένας μάγκας σχεδόν 2 ετών κ τίποτα δε θυμίζει εκείνο το μικροσκοπικό πλασματάκι. Είναι η λατρεία μας, διότι ταλαιπωρήθηκε από πολύ μωρό.

Να είναι γερά όλα τα μωρά του κόσμου κ καμιά μανα κ κανένα μωρό να μην περάσει τέτοιες δοκιμασίες.

[barbita]

Εύχομαι σε όλες να είναι τα παιδάκια σας πάντα γερά και τα παιδάκια όλου του κόσμου. Πραγματικά έχω συγκλονιστεί και σας συγχαίρω για την υπομονή σας και τη δύναμη σας σε τόσο σκληρές δοκιμασίες. Ο Θεός πάντα να σας προστατεύει

[Maggie]

Εύχομαι τα καλυτερα για το μωράκι σου και την οικογένεια σου. Μακαρί κανείς να μην χρειαζόταν να καταλάβει πόση δύναμη έχει μέσα του...

[natasaZ]

Χριστινα, σαν να τα γραφω εγω...

Μειναμε στη ΜΕΝΝ 50 μερες, από τη μερα που γεννηθηκαμε με ατρησια οισοφαγου και εντερου. Εγινε το πρωτο χειρουργειο (για τον οισοφαγο) πριν κλεισει ενα 24ωρο ζωης και το δευτερο θα γινει σε κανα εξαμηνο.

Τωρα τον εχουμε 10 μερες σπίτι και αν δεν ειχαμε την κορη μας, θα ειχαμε κολλησει σαν βδελες πανω του.

Υπομονη κουραγιο και δυναμη, μονο αυτο μπορουσαμε να κανουμε. Γινομασταν κομματια και απλα τα μαζευαμε και συνεχιζαμε, γιατι ετσι ειναι η ζωη......

Ολα για τους ανθρωπους ειναι τελικα....

Εμεις εχουμε δρομο μπροστα μας, αλλα θα τα καταφερουμε. Θα ειναι μια δυσκολη χρονια, που θελω να πιστευω οτι θα μας κανει πιο δυνατους.

[Aggeloudia]

Μπορω να καταλάβω μονο κατα 1% του πονου και φοβου σου αφου και τα 2 αγγελουδια μου εμειναν μεσα στην απλή παρακολουθηση για 3-4 μερες ...

 

Μπράβο σας για την υπομονη και μαλλον ο Αντωνης ηρθε και για να σας-μας θυμησει την αξια της υπομονης...Μεγάααααααααλο πράγμα...!!!!!!!!!!

 

Να τον καμαρωνεται και να τον θαυμάζεται απο ψυχης...

[happymummy]

Τι μεγάλο κουράγιο και τι υπομονή χρειάζεται για όλο αυτό.Συγχαρητήρια.Να είναι παντα τα παιδάκια σας γερά και δυνατά και να τα χαιρεστε.

[apricot]

να χαιρεστε το παιδακι σας , καταλαβαινω λιγο λιγο απο την αγωνια σας αλλα εμενα δεν κρατησε πολυ ευτυχως γιατι παρολο που γεννηθηκαμε 35η εβδομαδα δεν χρειαστηκαμε διασωληνωση αλλα μονο θερμοκοιτιδα για παρακολουθηση. ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΕΝΝ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΓΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥΣ!

[Vasso75]

Κορίτσια θέλω να κάνω και γω μια κατάθεση ψυχής, πραγματικά μετά και απο την δική μας "ευτυχώς" ολιγοήμερη παραμονή μας στην ΜΕΝΝ (8 ημέρες) σας ορκίζομαι κορίτσια οτι ξεκίνησα να προσεύχομαι, ποτε δεν το έκανα αυτό σ'όλη μου την ζωή, αλλα απο την γέννηση του παιδιού μου και μετά κάθε βράδυ πριν κλείσω τα μάτια μου θα παρακαλέσω την Παναγία να έχει καλά όλα τα μωράκια των εντατικών, πρόωρων και μη και να δίνει δύναμη και κουράγιο στους γονείς τους...

[ChristinaGRZ]

Είναι πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία η ΜΕΝΝ. Και μόνο το γεγονός ότι δεν μπορείς να αγκαλιάσεις το παιδί σου να το προστατέψεις σε τσακίζει. Δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ (μοιάζουν αρκετά οι ιστορίες μας). Μετά απ'όλα αυτά όμως, λέω δόξα τω θεώ, όλα πήγαν κατ'ευχήν, δεν πειράζει που περάσαμε την ταλαιπωρία. Άλλες μανούλες δεν ήταν τόσο τυχερές σαν εμάς. Αυτές σκέφτομαι και αγκαλιάζω νοερά όταν σκέφτομαι τη ΜΕΝΝ...

Να είναι γερό το παιδάκι σου και να είναι η τελευταία φορά που έμεινε χωρίς τη μανούλα του στο νοσοκομείο. Όλων σας τα παιδάκια να είναι γερά!

[alexele]

Θα ήθελα κι' εγώ να καταθέσω την εμπειρία μας που μοιάζει με όλες τις μανούλες που αναγκάζονται να αποχωριστούν τα βρεφάκια τους για λίγες μέρες.

Η πρώτη μου εγκυμοσύνη κατέληξε σε ενδομήτριο θάνατο, στη δεύτερη σπάσανε τα νερά στη 35η εβδομάδα και γεννήθηκε ο γιος μου 2770 Kg, αλλά χρειάστηκε να μπει σε θερμοκοιτίδα λόγω ταχύπνοιας για μια μέρα τουλάχιστον. Τελικά έμεινε τρεις και μετά τον μετέφεραν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, γιατί είχε γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και οίκτερο. Είχαμε φτάσει ήδη στις 8 μέρες, εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω χωρίς το μωρό μου. Η παιδίατρος την 8η μέρα με ρώτησε που μένουμε και ότι δεν θα είχαμε πρόβλημα να πηγαίνουμε να το βλέπουμε αφού μέναμε στο Πειραιά. Της εξήγησα ότι χωρίς το μωρό δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από το μαιευτήριο και σε 3 ώρες μας δώσανε εξιτήριο. Πήρα το μικρούλη μου στο σπίτι με οίκτερο 8,9. Τώρα είναι 1 1/2 έτους, αλλά και πάλι δεν μπορώ να αποβάλω τελείως τις στιγμές που τον αντίκρυσα στην εντατική τη πρώτη μέρα.

 

ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ!!!!!!!!!