ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ 2ου ΠΑΙΔΙΟΥ...ΒΟΗΘΕΙΑ

[katerina-dimitris]

Καλημερα σε ολες τις μανουλες!!!!

Βρισκομαι σε μια πολυ ασχιμη ψυχολογικη κατασταση το προβλημα δεν ειναι οτι ηρθε στη ζωη μας το δευτερο μωρο αλλα...η συμπεριφορα του πρωτου...οχι προς το μωρο αλλα προς εμενα...την μαμα του!!! Ας τα παρουμε ομως ολα απο την αρχη...

Εχω την τυχη να εχω παντρευτει εναν αντρα που ασχολειτε πολυ με τα παιδια και την οικογενεια του. Με τον μεγαλο μου γιο ο οποιος ειναι 2 χρονων ασχολειτε πολυ...παιζουν μαζι,τον κανει μπανιο,τον ταιζει και τα βραδια ειναι ο πρωτος που θα τρεξει οταν το παιδι κλαψει! Πριν γεννηθει το μωρο περνουσα πολλες ωρες με τον μεγαλο, τωρα ομως ο χρονος μου ειναι πιο περιορισμενος εχοντας τη συνεχη φροντιδα του 2 μηνων μωρου! Απο τοτε λοιπον που ηρθε στη ζωη μας το μωρο ο μεγαλος μου γιος εχει προσκοληθει στον μπαμπα του και εμενα δεν θελει ουτε να με βλεπει...διαρκως μου βγαζει μια επιθετικοτητα...με χτυπαει,με διωχνει, ακομα και οταν ξυπναει και παω να τον σηκωσω σπαραζει στο κλαμα και θελει τον μπαμπα του! Η ψυχολογια μου γινεται χαλια γιατι νοιωθω την απορυψη απο το ιδιο μου το παιδι! Προσπαθω με πολλους τροπουσ να τον πλησιασω αλλα κανενα αποτελεσμα...με βγαζει διαρκως στο κλαμα!!! εχω αρχισει να ανισυχω για μενα γιατι γινομαι τοσο χαλια που μετα μου βγαινει σε αρνιτισμο,δεν θελω να κανω τιποτα για κανενα...ουτε καν για το μωρο! τι να κανω??? Πως να το αντιμετοπισω?? βρισκομαι σε απογνωση....ο αντρας μου προσπαθει πολυ για να ειμαι καλα αλλα δεν μπορει να καταλαβει πραγματικα πως νοιωθω!

[apricot]

κουκλιτσα μην ανησυχεις. ακριβως ετσι εγιναν τα πραγματα οταν γεννηθηκε ο γιος μου! ειχαμε τρομερη ζηλια....εγω ημουν αορατη στο σπιτι,για αυτην δεν υπηρχα και ειχε μια απολυτη αρνηση σε εμενα. οτι και να εκανα εγω ηταν λαθος, δεν μπορουσα να την πλησιασω με κανενα τροπο και μαλιστα πολλες φορες απο κουραση και απογοητευση και εγω απελπιζομουν και δεν θηελα πια να προσπαθω να την πλησιασω. ειχε κολλησει στον πατερα της και εμενα δεν με ηθελε καθολου. οτι και να της ελεγα εγω αυτη ελεγε ¨να ερθει ο μπαμπας ¨εννοειται τα νευρα μου τσαταλια!!!!!

μετα παο μερικους μηνες ξεθυμαναν τα πραγματα.ηρεμησε αυτη, ηρεμησα και εγω και μπηκαμε σε ενα ρυθμο.παντως πρεπει να περασαν 3-4 μηνες με αυτη την κατασταση.

προσπαθησα να κανω πραγματα μονο μαζι της για να αισθανεται ασφαλης ( που ακομη δεν αισθανεται )την επαιρνα στο super market, για καφε μονο οι δυο μας..κανε οτι μπορεις ωστε να ειστε μονο μαζι! αυτο λειτουργησε αρκετα.

μην νομιζεις παντως, ακομα ζει με την ανασφαλεια του αδερφου της απλα ομαλοποιηθηκε η απορριψη προς εμενα αλλα οτι με την πρωτη ευκαιρια ακουω ¨εμενα δεν με αγαπας καθολου?¨τι να πω ειναι σιγουρα και θεμα χαρακτηρα.........

[DEL]

ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ.Η ΜΙΚΡΗ ΕΒΓΑΖΕ ΤΡΕΛΛΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΜΕΝΑ.ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΕΦΕΡΝΕ ΑΡΝΗΣΗ.ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ Ο ΜΙΚΡΟΣ 4 ΜΗΝΩΝ ΑΡΧΙΣΕ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙ.ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΝ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΚΑΝΕ ΛΙΓΟ ΥΠΟΜΟΝΗ,ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ.

[eleni_k]

Δεν έχω κάτι να προσθέσω στα παραπάνω...Απλά άλλη μια περίπτωση για να αναθαρρήσεις και εσύ λιγάκι... Το πρώτο δίμηνο δεν θέλω να το θυμάμαι! Μιλάμε για τρομερές καταστάσεις, εγώ με βαριά κατάθλιψη, το μωρό μετά τις 20 πρώτες ημέρες είχε κολικούς με τρελά ξενύχτια, η μικρή να μου κρατάει μούτρα, να με χτυπάει, να μου φωνάζει κτλ κτλ... Αυτό που δεν συγχωρώ στον εαυτό μου είναι οτι κάποιες φορές δεν μπόρεσα να κρατηθώ και είχαμε έντονες καταστάσεις...

Μετά τον Σεπτέμβρη (δηλαδή μετά τους 3 μήνες) είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε σε έναν καλό δρόμο, και πλέον μπορώ να πω ότι όλα είναι ονειρικά... Ελπίζω να κρατήσουμε έτσι...

Θα περάσει κοριτσάκι μου, ξέρω ότι είναι και οι ορμόνες σου στα φόρτε τους, προσπάθησε να είσαι ήρεμη, και να θυμάσαι ότι δεν έχει νόημα η "κόντρα" με τα παιδιά μας...

Όταν σου λέει ότι δεν σε θέλει ή δεν σε αγαπάει, εσύ να του λες ότι εσύ τον αγαπάς ... Ήρεμα και ήσυχα, είναι μεγάλη αλλαγή για το παιδάκι σου ο ερχομός του μωρού...

[ΝΟΥΝΟΥ]

αχχχχχχ τετοια με περιμενουν????

[yasemi]

ωχ ωχ ωχ και ειναι και τσαουσα η δικια μου .....οταν το μεσημερι φευγει η μανα μου για το σπιτι της (ερχετε και βοηθεια και για να παιξει με τη μικρη ) και ο πατερας της για δουλεια τη βλεπεις οτι κατεβαζει μουτρα γιατι ξερει οτι με μενα δε θα μπορει να παιξει οπως μαζι τους....βεβαια μετα το ξεχναει με διαφορα κολπα που κανω ....ερωτηση: υπαρχει κατι που κανατε αποκλειστικα μαζι πριν ερθει το δευτερο που να πορσπαθησεις να το κανεις και τωρα???ισως ο αντρας σου να μην ειναι τοσο διαθεσιμος ωστε να αρχισει να ζηταει και σενα???δε ξερω δε τα εχω δει ακομη

[efikarag]

Μαλλον τα ιδια πανω κατω εχουμε περασει ολες μας.Δε φανταζεσαι το ποσο σε νιωθω!Κανε υπομονη,μονο αυτο μπορεις να κανεις ειλικρινα.Θυμαμαι κι εγω εκλαιγα οοολη μερα κι ελεγα πως η μεγαλη μου κορη δε θα ξαναγινει το καλο παιδακι που ειχα πριν γεννησω τον αδερφο της.Μολις περασε το πρωτο τριμηνο αρχισε να ηρεμει σιγα σιγα η κατασταση..βαστα γερα κοριτσακι μη λυγισεις!

[agentP]

Θα περάσει, τα μωρά αλλάζουν από μήνα σε μήνα. Δες τη θετική πλευρά, ο άντρας σου βοηθάει και μπορείς ν' ασχοληθείς με το μωρό. Δείξε σταθερά στο μεγάλο ότι τον αγαπάς και θα το ξεπεράσει γρήγορα.

Όσα παιδιά και να κάνεις πιστεύω ότι η μεγάλη ανατροπή έρχεται με το δεύτερο παιδί. Οι δυσκολίες δεν διπλασιάζονται, πολλαπλασιάζονται. Θα δεις όμως ότι όταν το μωρό "ξεκολλήσει" λίγο από σένα και μπει σε μια σειρά ότι θα ξαναβρείτε τους ρυθμούς σας και σε κανένα χρόνο θ' αρχίσουν να παίζουν μαζί. Καλό κουράγιο!

[elenik]

Nα μην σου βγαινει καθολου σε αρνητισμο. Σε δοκιμαζει, σε φτανει στα ακρα και αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να δειχνεις πολυ αγαπη και σταθεροτητα . Κραξτε και λιγο παρεα τον μικρο τονιζοντας τα καλα τα δικα του "πχ αχ τι καλα που εσυ δεν φορας πανες . αντε να μεγαλωσει κι ο μικρος να τις βγαλει"

Γενικα τονιζε του το ποσα θετικα εχει εκεινος (βολτες , ποδηλατο, να παει σε παιδοτοπο) σε αντιθεση με τον μικρο που ειναι μικρος και δεν μπορει ακομα.

 

Διαβασε λιγο αυτο και θα καταλαβεις . Κανεις δεν γλυτωνει απο αυτο αλλα ολα στρωνουν σιγα σιγα και με υπομονη.

 

2ο παιδι & αντιδρασεις 1ου

[ALIS]

Καλημερα σε ολες τις μανουλες!!!!

Βρισκομαι σε μια πολυ ασχιμη ψυχολογικη κατασταση το προβλημα δεν ειναι οτι ηρθε στη ζωη μας το δευτερο μωρο αλλα...η συμπεριφορα του πρωτου...οχι προς το μωρο αλλα προς εμενα...την μαμα του!!! Ας τα παρουμε ομως ολα απο την αρχη...

Εχω την τυχη να εχω παντρευτει εναν αντρα που ασχολειτε πολυ με τα παιδια και την οικογενεια του. Με τον μεγαλο μου γιο ο οποιος ειναι 2 χρονων ασχολειτε πολυ...παιζουν μαζι,τον κανει μπανιο,τον ταιζει και τα βραδια ειναι ο πρωτος που θα τρεξει οταν το παιδι κλαψει! Πριν γεννηθει το μωρο περνουσα πολλες ωρες με τον μεγαλο, τωρα ομως ο χρονος μου ειναι πιο περιορισμενος εχοντας τη συνεχη φροντιδα του 2 μηνων μωρου! Απο τοτε λοιπον που ηρθε στη ζωη μας το μωρο ο μεγαλος μου γιος εχει προσκοληθει στον μπαμπα του και εμενα δεν θελει ουτε να με βλεπει...διαρκως μου βγαζει μια επιθετικοτητα...με χτυπαει,με διωχνει, ακομα και οταν ξυπναει και παω να τον σηκωσω σπαραζει στο κλαμα και θελει τον μπαμπα του! Η ψυχολογια μου γινεται χαλια γιατι νοιωθω την απορυψη απο το ιδιο μου το παιδι! Προσπαθω με πολλους τροπουσ να τον πλησιασω αλλα κανενα αποτελεσμα...με βγαζει διαρκως στο κλαμα!!! εχω αρχισει να ανισυχω για μενα γιατι γινομαι τοσο χαλια που μετα μου βγαινει σε αρνιτισμο,δεν θελω να κανω τιποτα για κανενα...ουτε καν για το μωρο! τι να κανω??? Πως να το αντιμετοπισω?? βρισκομαι σε απογνωση....ο αντρας μου προσπαθει πολυ για να ειμαι καλα αλλα δεν μπορει να καταλαβει πραγματικα πως νοιωθω!

 

 

Να σου ζησουν τα μωρακια σου αρχικα.Οταν διαβασα το μνμ σου ηταν σαν να βλεπω την ζωη μου τους τελευταιους 3 μηνες.Εγω οταν γυρισα απο το μαιευτηριο τον Αυγουστο,το παιδι μου δεν μου μιλουσε για 1 εβδομαδα περιπου.Το φανταζεσαι παιδακι ουτε 2 χρονων να με αγνοει.Ειχε πληγωθει πολυ...Ομως περναει,τωρα σου φαινεται βουνο αλλα πιστεψε με αν προσεξεις και δεν παραιτηθεις περναει.Εμεις,το εγραψαν και αλλες κοπελες,καναμε κατι μονο οι 2 μας.Παρολο το ξενυχτι με το μωρο εβρισκα μια ωρα την ημερα για να την περναμε οι 2 μας για παιχνιδι.οτιδηποτε οπουδηποτε παρκο,παιδικη χαρα.Του ελεγα συνεχεια ποσο τον αγαπω και οτι ειναι πολυ σημαντικος για μενα.Του ζητησα συγνωμη που τον αφησα και του εξηγησα οτι δεν γινοταν αλλιως γιατι καποια πραγματα στην ζωη ετσι πρεπει να γινουν.Οταν με χτυπουσε η χτυπουσε το κεφαλι του κατω και ουρλιαζε(πραγματικη υστερια) τον επαιρνα αγκαλιτσα και τον εσφιγγα και του ελεγα ποσο τον αγαπω.Περασε,σιγα σιγα περασε και ακομα προσπαθουμε να του δειξουμε οτι το μωρακι που ηρθε δεν του παιρνει την μαμα και τον μπαμπα.Προχθες τον χαϊδεψε και τον φιλησε!!!!Βεβαια την επομενη τον κερασε μια τσιμπια!Αυτο που σε συμβουλευω επισης ειναι οταν ειναι ο μπαμπας στο σπιτι και κλαψει το μωρακι φωναξε για να το ακουσει και ο γιος σου "Μπορεις να παρεις το μωρο μας γιατι εγω τωρα παιζω,καθομαι (οτιδηποτε) με το παιδακι μου''.Να του δειξεις οτι δεν απειλειται γιατι αυτος ειναι ο φοβος του μωρε..Εκει αναμεσα στον τρελο χορο τον ορμονων σου του ξενυχτιου και της απιστευτης κουρασης δεν χρειαζονται τυψεις αλλα υπομονη υπομονη και υπομονη.Γιατι τα παιδια μας μας αγαπουν χωρις ορους....Και μην ξεχνας το 2ο μωρακι σου!

[mama tou kostantinoulh]

Κοριτσάκι υπομονη.Αν και δεν το έχω περάσει φαντάζομαι ότι ειναι δυσκολα και από τώρα σκεφτομαι τί θα γίνει οταν με το καλο έρθει και σε μας ένα δευτερο παιδάκι. Αυτο που ένας θειος μου μου ειχε πει σχετικα με τη σχεση των παιδιων του (αγορι-κοριτσι με 1 χρονο διαφορα) που τώρα ειναι μεγάλα παιδια και πολυ αγαπημένα, ήταν ότι οταν γυρίσαν με το 2ο μωρο απο το μαιευτήριο έδωσαν στο 1ο παιδί (ενος χρονών τότε) την αδελφούλα του και του ειπαν: "Είναι το δικο σου μωρο, να το προσέχεις" και με αυτον τον τροπο τον έκαναν υπευθυνο για το μωρο αυτο. Μου φάνηκε πολύ εξυπνο, βέβαια δεν ξέρω αν λειτουργει στην πράξη αλλά το έχω στο πισω μερος του μυαλου μου να το χρησιμοποιήσω όταν θα χρειαστει.

[mmdad]

Αν και δεν ειναι καλη μερα γιατι μου ξεφυγε ο μεγαλος (28 μηνων) και εκανε μια σοβαρη ζημια μπορω να σου πω οτι θα ξεπεραστουν τα προβληματα. Και εμενα θελει τον μπαμπα του γιατι ασχολειτε μαζι του αποκλειστικα ενα δυωρο την ημερα ενω εγω εχω και το μωρο και το σπιτι αλλα συμβιβαζεται και μαζι μου. Πχ. θελει να τον σηκωσε απο το κρεβατι ο μπαμπας? Του λεω ενταξυ περιμενε (φυσικα δεν περιμενει). Δεν ξερω τι βοηθεια εχεις αλλα αν μεινεις μονη μαζι τους θα δεις οτι θα ομαλοποιηθει η κατασταση. Μωρακια ειναι.. τι να κανουμε?

[ALIS]

μαμα του Κωνσταντινουλη

 

Ειναι εξυπνο αλλα....αυτα κανουν οι γονεις και μετα την πληρωνουν τα παιδακια!!!Ο αδερφος μου νομιζει ακομα οτι του ανηκω!!!!Ετσι του ειχε πει και η μανα μου οταν γυρισε απο το μαιευτηριο και αντε μετα να την γλυτωσεις!!!!!Παντως με προσεχει δεν μπορω να πω κι αν με πειραξει κανεις....δεν τολμω να σκεφτω!!!!Ειμαι ομως ιδιοκτησια του:-P:-P