13 μηνών σε παιδικό και άγχος αποχωρισμού

[marianna9880]

Χρειάζομαι βοήθεια και επειδή μόνο εδώ ξέρω πως μπορώ να την βρω, ορίστε το πρόβλημα μου.

Επιστρέφω στην δουλειά και πρέπει να βρω μια λύση για την μικρή μου, 13 μηνών. Η μεγάλη μου πάει σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό και είμαι πολύ ευχαριστημένη, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως τώρα που επιστρέφει 15:40 είναι πολύ κουρασμένη, δεν μπορεί να κοιμηθεί και ατακτεί και φωνάζει όλη την ημέρα, μέχρι τις 20 που πλέον κατάκοπη κοιμάται.

Η μικρή έχει τον τελευταίο καιρό πολύ μεγάλο "κόλλημα" μαζί μου. Να πω πως είναι ένα παιδί που δεν έφαγε σωστά και δεν κοιμήθηκε σωστά έως τώρα. Από μικρή δεν τολμούσαμε να την αφήσουμε . Μια φορά βγήκαμε για καφέ και μας γύρισε 2 φορές πίσω. Η μάνα μου την κράτησε τις φορές που χρειάστηκε (αγορά κλπ ) έκλαιγε όμως και με αυτήν και γενικά δεν ξεκόλλησε από πάνω μου. Θηλάζει κιόλας και δεν ξέρω αν αυτό ενισχύει την εξάρτηση της από μένα. Τέλος πάντων όλα καλά ως εδώ. Ας μην κάθεται με άλλους, ας μην την τάισε κανείς , ας μην κοιμάται συγκεκριμένες ώρες, ας μην κοιμάται με συγκεκριμένο τρόπο.Α , είναι τόσο ζωηρή που βγαίνει απ' όπου και όπως και αν την δέσεις. Μόνο στο κρεβάτι της είναι καλά ,δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμη. Είναι γενικά κρεμασμένη από πάνω μου, απλώνει χεράκια να την πάρω αγκαλιά, με κρατάει από τα πόδια όταν πλένω πιάτα.

Και σας ρωτάω. Υπάρχει περίπτωση να κάτσει αυτό το παιδί στον παιδικό???? Είναι 2 δασκάλες με 20 παιδάκια, όλα μεγαλύτερα απ' αυτήν και ενώ ξέρω πως είναι δυνατό παιδί και θα της αρέσει η παρέα με τα άλλα παιδάκια , πως θα τα καταφέρει να ξεκολλήσει από πάνω μου?

Την πηγαίνω 7 μέρες ως τώρα και κλαίει με μαύρο δάκρυ. Δεν μπορούν να την ξεγελάσουν με φαΐ( δεν τρώει σχεδόν τίποτε, μόνο θηλάζει με μανία ) και ούτε υπάρχει τρόπος να κοιμηθεί ( αφού η καλή μου κοιμάται μόνο θηλάζοντας )

Ακόμη και στον μπαμπά της κλαίει. Μόλις φύγω από το δωμάτιο κλαίει κι ας είναι και η γιαγιά της εδώ.

Συγγνώμη για το μέγεθος του ποστ, πιστεύετε όμως πως θα τα καταφέρει να προσαρμοστεί στον παιδικό , με μία δασκάλα που τρέχει πανικόβλητη να προλάβει τις άμεσες ανάγκες 20 παιδιών (κλαίει, πεινάει, έχει πυρετό, θέλει άλλαγμα, κοπανάει το διπλανό του κλπ ) ή να βρω μια γυναίκα να το κρατάει εδώ πέρα , να το έχει όλη την ώρα αγκαλιά , να μην του μαθαίνει τίποτε και ότι άλλο άσχημο μπορεί να κάνει τις ώρες που θα λείπω?

[G.STONE]

Marianna μου καλημέρα! Βρίσκομαι και εγώ στο στάδιο της προσαρμογής με τον μικρό μου ο οποίος είναι πολύ ζωηρός και προσκολλημένος πάνω μου. Δυστηχώς το έντονο κλάμα κατά την παραμονή τους στο σταθμό είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Και ο δικός μου μια εβδομάδα που πάμε τώρα στον παιδικό κάθε μέρα κλαίει, άλλες φορές λιγότερο και άλλες περισσότερο.Ευτυχώς τις 2 τελευταίες ήμέρες έκλαιγε λιγότερο. Θα συνηθίσουν όπως όλα τα παιδάκια που πάνε. Όσα παιδάκια είναι στο τμήμα του Δημητράκη παίζουν ευτυχισμένα τώρα και μου είπαν οι δασκάλες του ότι όλα πρίν 1.5 μήνα έκλαιγαν πάρα πολύ, τώρα όμως συνήθησαν και τους αρέσει. Έτσι θα μάθουν και τα δικά μας, θέλουν χρόνο όμως. Τώρα το θέμα του φαγητού με απασχολούσε πάρα πολύ γιατί ο δικός μου είναι αδύνατος και πάρα πολύ δύσκολος στο φαγητό , πιστεύω όμως ότι θα μάθει να τρώει στο σταθμό όπως πολλά παιδάκια που ήταν δύσκολα. Τουλάχιστον οι δασκάλες να το παλεύουν, που πιστέυω ότι το κάνουν. Εγώ τους το είπα και τον προσέχουν στο φαγητό.

Και εγώ το σκέφθηκα πολύ για γυναίκα στο σπίτι λόγω των ασθενειών κλπ. αλλα γενικά ψιλοφοβάμαι να σου πώ την αλήθεια. Η αποψή μου είναι να συνεχίσεις λίγο διάστημα ακόμα στο σταθμό και αν δείς ότι δεν προσαρμόζεται τότε το ξανασκέφτεσαι για γυναίκα. Είναι πολύ νωρίς πάντως να την σταματήσεις. Όλα καλά θα πάνε, θα δείς.

[nikol76]

Νομίζω πως όσα περιγράφεις είναι περισσότερο δικές σου ανασφάλειες και λιγότερο του παιδιού....Εκ πείρας (από 5,5 μηνών σε παιδικό) σου λέω ότι και θα μάθει να τρώει όσα δεν έτρωγε και να κοιμάται με πρόγραμμα και θα είναι πολύ καλύτερα...Θυμάμαι όταν είχα πρωτοπάει την μικρή για προσαρμογή κι εβλεπα ότι όλα τα μωρα στο βρεφικό κοιμόντουσαν στις 11 ελεγα αποκλείεται η δικια μου να κοιμηθεί (δυσκολη γαρ στον υπνο)...Μια χαρα κοιμόταν...και για το φαγητο το ίδιο είχα πει και διαψεύστηκα παταγωδως...Και εχουν συστημα οι δασκαλες και τα παιδια μιμούνται το ένα το άλλο...Δούλεψε το με τον εαυτό σου και πιστεψε με θα πάνε όλα καλα

[chrysaki]

Κι εγώ έστειλα το μικρό μου 13 μηνών στον παιδικό. Κι εγώ τον θηλάζω και στο σπίτι δεν πολυτρώει από τα άλλα φαγητά γιατί προτιμάει να θηλάζει.(Αν και όταν είμαστε με κόσμο σε τραπέζι π.χ. στις διακοπές στο χωριό με τη γιαγιά του βάζαμε να φάει μόνος του φαγητά που του αρέσουν και τα τσάκιζε).Στον παιδικό μετά την πρώτη εβδομάδα που δεν ήθελε να τρώει, ηρέμησε και άρχισε να τρώει τα πάντα. Η αλλαγή που έχει είναι ότι τώρα κάθεται να τον ταϊσει κάποιος άλλος γιατί μέχρι τότε έκλεινε το στόμα και έτρωγε μόνο αν του έβαζα μπουκίτσες στο δισκάκι του για να φάει μόνος του). Τώρα είναι ελάχιστες οι φορές που μου έχουν πει ότι έφαγε μόνο το μισό φαγητό ενώ παλιά το μάξιμουμ που έτρωγε σπανιότατα ήταν το μισό φαγητό.

Επίσης ο μεγάλος μου φόβος ήταν και είναι ο ύπνος γιατί είναι πολύ ανήσυχος, κοιμάται μόνο με θηλασμό, από 7,5 μηνών ξυπνάει αμέτρητες φορές τη νύχτα και ξανακοιμάται μόνο με μένα, αναγκαστικά κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι γιατί τα έπαιξα από τις νυχτερινές βόλτες κάποια στιγμή, φυσικά δεν παίρνει πιπίλα, δεν έχει μεταβατικό αντικείμενο για να τον βοηθήσει να κοιμηθεί, με τον παραμικρό θόρυβο πετάγεται και κλαίει....

Στον παιδικό σταθμό μου λένε ότι κοιμάται το μεσημέρι που τα βάζουν για ύπνο(με κούνημα από τη δασκάλα). Κοιμάται όμως λίγο για τα δεδομένα του παιδικού (40' - 1h:40') και ανήσυχα. Περιμένω να το συνηθίσει κι αυτό. Είμαι αισιόδοξη και πιστεύω ότι τελικά προσαρμόστηκε πολύ πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα. Να είσαι κι εσύ αισιόδοξη και να παρατηρείς το παιδάκι σου. Οι πρώτες δύο εβδομάδες είναι οι πιο δύσκολες και η αλλαγή γίνεται σταδιακά. Πρώτα θα δεις ότι χαλάρωσε κι έφαγε, μετά ότι έκανε και κακά εκεί, μετά ότι αποκοιμήθηκε κιόλας, μετά μια μέρα δε θα κλάψει όταν το αφήσεις στη δασκάλα κ.ο.κ.

Καλή συνέχεια!

[rita-]

εμένα είναι τώρα 16μηνών. ξεκίνησε τον παιδικό πριν ένα μήνα. μας πήρε 2,5 εβδομάδες μέχρι να καταφέρουμε να μπαίνει στο σχολικό χωρίς κλαμάτα....βουνό μου φαινόταν...μαλλον όλα τα μικρά συνηθίζουν κάποια στιγμή. παντως, αν έχεις άτομο εμπιστοσύνης, νομίζω ότι για την ηλικία του μωρού σου θα είναι καλύτερα. εγω προσωπικά την λυπάμαι που την ξυπνάω κάθε πρωί στις 7.30 και νυσταζει...το καλό είναι ότι έχω κυκλικό ωράριο και όποτε μπορώ την κρατάω σπίτι

[spyni]

εμενα η μικρουλα μου ειναι 14 μηνων και κατι και εδω και λιγο καιρο ειχαμε βρει μια κοπελια να την κραταει ,η οποια με το που με τοποθετησαν σε σχολειο διπλης βαρδιας την εκανε...αυτο μας κοστισε πολυ κλαμα,κυριως απο εμενα,1,5 κιλο που εχασε το παιδακι μου μεχρι να τη συνηθισει, εφιαλτες απο εμενα παλι και τρελο αγχος.απο χθες την εχει μια κυρια,την οποια φωναζει μαλιστα γιαγια,εφαγε κανονικα τα γευματα της και σημερα της κοιμηθηκε!!θεωρω οτι ειναι πιο τρυφερη και εκδηλωτικη απο την προηγουμενη και για αυτο τη δεχτηκε και πιο ευκολα..παντως εγω ζω με τις τυψεις μου και παλι το αγχος μου...δε βλεπω την ωρα και τη στιγμη να γυρισω σπιτι...υπομονη λοιπον για ολες μας και ελπιζω να ερθει η στιγμη οπως λενε και οι εμπειρες μανουλες που τα παιδακια μας θα ανεξαρτητοποιηθουν στο βαθμο που ισως να απολαμβανουν και λιγο την απουσια μας...

[marianna9880]

chrysaki, ευχαριστώ. Είναι λες και περιγράφεις την δική μου περίπτωση. Έφτασα σε σημείο όταν ξυπνάει το πρωί να την παίρνω στο σαλόνι και να την κοιμίζω στο στήθος μου , κάτι που δεν έκανα ποτέ. Γενικά δεν τρώει , φταίω σημαντικά και γω που δεν προσπάθησα αρκετά ( δεν ήταν σταθερές οι ώρες της , τα φαγητά της, όλα της ) αλλά με την απάντηση σου μου έδωσες φοβερό κουράγιο.

Όλοι κατηγορούν τον θηλασμό για την εξάρτηση της μικρής από μένα, σε λίγο νομίζω πως θα με βγάλουν και στις ειδήσεις, τόσο κραγμένη αισθάνομαι.

 

Και γω ζορίζομαι με τις "γυναίκες" στο σπίτι, δεν ξέρεις που μπλέκεις και τι συνήθειες θα αποκτήσει το σπλάχνο σου. Αν πίστευα πως μπορούσαν να το αγαπήσουν έστω και λίγο ίσως να το προτιμούσα, 2-3 όμως που είδα βλέπαν το παιδί μου σαν δουλειά κι αυτό με ζορίζει πολύ.

 

Προσπαθώ να μάθω από τις ιστορίες των κοριτσιών εδώ μέσα και σίγουρα συμφωνώ πως είναι δύσκολο να το αποχωρίζεσαι και πως τελικά θα συνηθίσει, ειδικά αν το πάρω απόφαση και γω.

 

Απλά θέλω να πω πως πνίγομαι που θα αφήσω το μικράκι μου σε ξένα χέρια ( όποια χέρια και να είναι αυτά) . Η αλήθεια όμως είναι σκληρή, πρέπει να κόψω τον ομφάλιο λώρο ( μου λένε και ως ένα σημείο το καταλαβαίνω και γω)

Είναι όμως τόσο λίγες οι στιγμές που το χάρηκα, το κράτησα στην αγκαλιά μου, του γέλασα... Ή απλά με πνίγουν οι τύψεις που είναι το δεύτερο παιδί και τα ζει όλα από δεύτερο χέρι...

Ευχαριστώ και πάλι. Προσπαθώ και γω