μιμητισμός - δεν πάει άλλο

[Valia]

Έχω το εξής πρόβλημα. Το κοριτσάκι μου είναι 3 χρονών κ άρχισε να πηγαίνει σχολείο. Τα πάμε αρκετά καλά, ως πολύ καλά. Στο ίδιο σχολείο πηγαίνει κ μια (δεύτερη) ξαδερφούλα της, η οποία είχε έντονο πρόβλημα προσαρμογής κ τελικά κατάφεραν οι γονείς της να την στείλουν με δέλεαρ τη δική μου κόρη, που πηγαίνει καλά, περνάει καλά κλπ. Το θέμα όμως είναι ότι, όπως μαθαίνω, στο σχολείο το άλλο κοριτσάκι είναι συνεχώς δίπλα στο δικό μου, την ακολουθεί όπου πάει, κ κάνει ό,τι κάνει. Το γεγονός αυτό το εξακρίβωσα κ μόνη μου, όταν μια φορά συναντηθήκαμε σε κάποιες κούνιες κ διαπίστωσα ότι όταν πηδούσε η μικρούλα μου πηδούσε κ εκείνη, όταν γελούσε η δική μου γελούσε κ εκείνη, ακόμα κ όταν κάποια στιγμή έπεσε στην αγκαλιά μου η κόρη μου, έτρεξε κ εκείνη κ έκανε το ίδιο

Είναι αυτό φυσιολογικό? Μήπως αυτή η συμπεριφορά εκνευρίσει/κουράσει τη δική μου κ αντιδράσει με το σχολείο (όπου κ εμείς αντιμετωπίσαμε προβλήματα προσαρμογής), ή της διαμορφώσει κάπως χαρακτήρα για τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί της?

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική, αλλά αυτός ο έντονος μιμητισμός, εμένα με προβληματίζει.

[DEMS]

Δεν είμαι ειδικός, αλλά μου φαίνεται ότι το "ψηστήρι" στην ξαδέρφη από τους γονείς της, έκανε την κόρη σου πρότυπο στα μάτια της. Αυτό που περιγράφεις πάντως το έχω δει να γίνεται με πολλά παιδάκια.

[DALIA]

εγώ πάντως θεωρώ ότι ίσως είναι και τυχαίο...πολλά παιδάκια σ'αυτή την ηλικία το κάνουν...άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο...

παίζει όμως και τον να έκανε στο κοριτσάκι πλύση εγκεφάλου η μάνα του...

[Valia]

Δυστυχώς έχει όντως πέσει μεγάλο "ψαλτήρι" από τους γονείς. Και μπροστά μου γίνεται.

[elenik]

Αχ το καημενο το παιδακι

Συγνωμη αλλα θα ηθελα πολυ να τα ψαλω στην μαμα του.

Τι ειναι αυτα που κανουν :evil::evil:

Μηπως να τους εκανες μια νηξη για το θεμα μπας και σταματησουν?

 

"Συγκρίσεις με άλλα παιδιά –προσδοκίες

 

Το κάθε παιδί είναι μοναδικό, ξεχωριστή προσωπικότητα με ιδιαίτερα χαρίσματα και δεν πρέπει να το συγκρίνουμε με τα αδέρφια του ή με άλλα παιδιά παρά μόνο με το χτεσινό εαυτό του .

 

Φράσεις σαν τις παρακάτω πρέπει να αποφεύγονται:

- «Δε βλέπεις τον αδερφό σου που κάθεται και διαβάζει;»

- « Δες τους βαθμούς που πήρε η αδερφή σου. Μοιάζουν με τους δικούς σου;»

- «Όταν εγώ ήμουνα σαν εσένα…..»

- «Πρέπει να είσαι ο πρώτος»

 

Αν του καλλιεργήσομε τη νοοτροπία ότι επιτυχία είναι να είναι οπωσδήποτε πρώτο ,εκτός από το άγχος που του δημιουργεί υπάρχει κίνδυνος ,όταν κάποια φορά δεν θα μπορεί να είναι, να παρατήσει την προσπάθεια με το σκεπτικό :

«Αφού έτσι κι αλλιώς δε μπορώ να είμαι πρώτος (πρώτη) γιατί να συνεχίσω την προσπάθεια;»

 

Αυτό που βοηθά χωρίς να έχει παρενέργειες είναι: «Δε θέλω να γίνω καλύτερος από κανένα. Θέλω να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος από το χτεσινό εαυτό μου ».

 

Οι προσδοκίες που έχουμε από το παιδί μας να είναι ανάλογες με τις δυνατότητες του .Αν του ζητούμε πολύ περισσότερα απo αυτά που μπορεί να δώσει θα έχομε αποθάρρυνση, μειωμένη αυτοεκτίμηση και σταμάτημα της προσπάθειας."

http://dim-ag-varvar.ira.sch.gr/files/s_endiaferei.doc

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ_M]

Ο μιμητισμός είναι πολύ συνηθισμένος, όχι μόνο στα παιδιά. Σε ένα βαθμό είναι και μια υγιής αντίδραση, ένας ψυχολογικός μηχανισμός κοινωνικής συνύπαρξης και παράλληλα προσδιορισμού ή βελτίωσης της δικής μας ταυτότητας. Το παιδί που μιμείται κάτι ή κάποιον δεν σημαίνει ότι δεν έχει δική του προσωπικότητα ή το αντιμετωπίζει κάποιος ως υποδεέστερο μέγεθος. Ο υγιής ανταγωνισμός προϋποθέτει τον μιμητισμό και ακολουθεί το στάδιο εκείνο κατά το οποίο ξεπερνάμε ό,τι έχουμε κατακτήσει μιμούμενοι. Η τάση για μιμητισμό είναι έμφυτη. Προβληματικός γίνεται όταν δημιουργεί μια στασιμότητα που αποτρέπει κάθε περιθώριο δημιουργίας και εξέλιξης, όταν πηγάζει από ή δημιουργεί ο ίδιος προσωπικές ανασφάλειες και είναι μια ένδειξη μειωμένης αυτοπεποίθησης ή όταν γίνεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερα σπαστικής συμπεριφοράς, όταν είναι μέρος υπερκινητικότητας ή άλλης διαταραχής. Το αν είναι έντονος ή όχι δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς να στηριχτείς για να πεις εάν είναι παθολογικός ή όχι, μερικές φορές μπορεί να'ναι τόσο πιστή η αντιγραφή της συμπεριφοράς που να εκπλήσσει, όχι μόνο σε παιδιά, έχεις παρατηρήσει ποτέ τους μεγάλους; Εμάς τις γυναίκες μας έχεις παρατηρήσει πόσο ίδιες είμαστε εμφανισιακά; Αυτό που λέμε "μόδα" τι είναι; Ένα κύμα μιμητισμού δεν είναι;

 

Το ότι ένα παιδάκι μιμείται το δικό σου παιδάκι δεν σημαίνει ότι το έβαλε στόχο για να του κάνει κακό ή κάτι επικίνδυνο τέλος πάντων για το παιδί σου. Ίσως επέλεξε δικά του συμπεριφορολικά σημεία γιατί το προσέλκυσαν, γιατί θεωρούμενα μέσα στο υφιστάμενο του περιβάλλον ως πρόσθετα να τα αντιλήφθηκε ως ξεχωριστά (σε σχέση με το μέχρι τώρα γνωστό του περιβάλλον), να το προκάλεσαν να συμπληρώσει κάποια δικά του κενά.

 

Τα παιδιά λόγω του ότι στο περιβάλλον τους έχουν κυρίως τους γονείς τους, πρώτες μορφές, είναι πιο συχνό φαινόμενο να αναπτύξουν την μιμητική τους συμπεριφορά αναφορικά με αυτούς. Ο τρόπος με τον οποίο ένας γονιός "επιβάλλει" στο παιδί του το σωστό δεν περιορίζεται στα λόγια και στην προγραμματισμένη συμπεριφορά του απέναντι στο παιδί. Τα παιδιά έχουν μεγάλη παρατηρητικότητα, φιλτράρουν το σύνολο της συμπεριφοράς μας, τον τρόπο που κινούμαστε, που τρώμε, που μιλάμε. Τη δεκαετία του 90' κυκλοφόρησε νομίζω ένα αυστραλέζικο σποτάκι το οποίο για να αποτρέψει την ενδοοικογενειακή βία έδειχνε με ποιό τρόπο τα παιδιά ό,τι βλέπουν το κάνουν και ήταν εκπληκτικό το μήνυμα που περνούσε.

 

Όταν τα παιδιά μιμούνται άλλα παιδιά ή ήρωες της τηλεόρασης πιστεύω πως είναι καλό να παρατηρούμε κι εμείς τι ακριβώς μιμούνται και να παρεμβαίνουμε εκεί όπου επιλέγουν λάθος πρότυπα, να δίνουμε κάποιες οδηγίες, όχι θυμώνοντας τους ή διαταράσσοντας την ψυχολογική τους διεργασία να εξελιχθούν, αλλά στρέφοντας το ενδιαφέρον τους με τρόπο κάπου αλλού.

[Valia]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Η δική μου ένσταση είναι μήπως είναι εκνευριστικό για το παιδί μου να έχει ΣΥΝΕΧΕΙΑ κάποιον να την ακολουθεί από πίσω (στην αυλή, στην τουαλέτα κλπ.) κ να κάνει ΣΥΝΕΧΕΙΑ ό,τι κάνει εκείνη (είτε πηδάει, γελάει, τρέχει κλπ.).

[Valia]

Επαναφέρω ένα θέμα που έχω ξαναθίξει, γιατί νομίζω ότι ξεπέρασε τα όρια (τουλάχιστον, τα δικά μου). Η κόρη μου (3,5 ετών) στο σχολείο της πάει με μια ξαδέρφη της συνομηλικη. Το πρόβλημα είναι ότι η ξαδέρφη έχει αναπτύξει μια συμπεριφορά απόλυτου μιμητισμού της μικρής μου, δηλαδή, εν πολλοίς, κάνει ό,τι ακριβώς κάνει κ η μικρή μου. Αν βήξει, πέσει, πιάσει τη μύτη της η δική μου, καρμπόν τα κάνει κ η ξαδέρφη. Επαναλαμβάνει αυτά που λέει. Είναι συνεχώς από πίσω της, ακόμα κ στην τουαλέτα δεν την αφήνει μόνη της. Απαιτεί συνεχώς να παίζει μαζί της κ όταν η δική μου προσπαθήσει να παίξει κ με άλλο παιδί, κλαίει. Η δασκάλα της στο σχολείο μάλιστα μου επεσήμανε (χωρίς δική μου νίξη) το πρόβλημα κ μου είπε ότι σκέφτηκε να τις χωρίσει, αλλά φοβάται μην τις πιέσει.

 

Αυτή η κατάσταση είναι 5ος μήνας τώρα που συνεχίζεται, χωρίς να βλέπω σημάδια βελτιώσης κ απαγκίστρωσης. Καταλαβαίνω ότι ανακύπτουν περισσότερα θέματα από την πλευρά της ανιψιάς μου (ανασφάλεια κλπ.), αλλά εγώ αυτή τη στιγμή ζω την κατάσταση από την πλευρά της κόρης μου κ αυτό με απασχολεί.

 

Πόσο φυσιολογική είναι αυτή η κατάσταση? Δέχομαι ότι ο μιμητισμός είναι συνήθης στα παιδιά, αλλά όταν γίνεται τόσο έντονα, σχεδόν ασφυκτικά, μήπως έχει επιπτώσεις στη διάπλαση του χαρακτήρα ή κ γενικότερα? Μήπως συνηθίσει η δική μου να έχει συνεχώς κάποιο άτομο δίπλα της να της επιβεβαιώνει όλες τις (ακόμα κ τις λάθος) επιλογές? Μήπως της στερεί την επιλογή να κάνει παρέα κ με άλλα παιδιά, του ίδιου, αλλά κ του αντίθετου κυρίως φύλου, κ να κοινωνικοποιηθεί σωστά? Μήπως της στερεί την επιλογή να κάνει παρέα με άλλα παιδιά από τα οποία μπορεί να "κερδίσει" πράγματα κ να μάθει, κ να μην είναι ουσιαστικά μόνη της όλη μέρα? Έχω σκεφτεί ακόμα κ να της αλλάξω σχολείο.

 

Θα ήθελα τη γνώμη σας μανούλες (κ πατερούληδες), αλλά θα εκτιμούσα κ τη γνώμη της Μαρίας Στυλιανάκη, ή άλλης ψυχολόγου, να μου εξηγήσει πόσο ανησυχητικό ή μη είναι το φαινόμενο αυτό.

[tao]

είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να μη σε απασχολεί, και καλά κάνεις και προβληματίζεσαι,

η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά αναπτύσσουν τέτοιες φάσεις εξάρτησης, οπότε μπορεί ίσως να είναι απλά μια φαση,

αλλά από την άλλη: δε μιλάτε με την κορούλα σου; δεν της τονίζεις ότι όλα τα παιδιά είναι φίλοι και πρέπει να κάνει με όλα τα παιδιά παρέούλα; Και ακόμα ή άλλη μαμά τι λέει; είναι κοντά σου, έχεις δηλ. το θάρρος να το συζητήσετε; και κυρίως για το άλλο παιδάκι δεν έιναι καλό, γιατί αν συνεχιστεί μετά θα πιεστεί πολύ να ανεξαρτοποιηθεί... αυτές οι σκέψεις μου έρχονται για αρχή στο μυαλό!

[Valia]

Τώρα, τι να πω... ότι οι γονείς το δημιούργησαν αυτό (κ ακόμη το συνεχίζουν) προκειμένου να πείσουν τη δική τους να πάει σχολείο που αρνιόταν πεισματικά, κ έβαζαν τη δική μου συνεχώς ως παράδειγμα..?

[tao]

ναι, αν το κάνουν από άγνοια συμβούλεψέ τους και συ για τα πιθανά αρνητικά που θα αποκομίσουν τα παιδιά, αν πάλι είναι από τους τ'υπους που δεν ''χαμπαριάζουν'' εσύ θα προστατέψεις το παιδί σου απλά μιλώντας του ήρεμα και καθημερινά για το πόσο ωραία είναι να χουμε πολλούς και διάφορους φίλους, για παράδειγμα εγώ στη δική μου έλεγα: " μα τι θα κάνεις αν μια μέρα αρρωστήσει αυτό το κοριτσάκι από γριπούλα, μόνη σου θα κάτσεις, και αν τα άλλα παιδιά έχουν κάνει ήδη παρεούλες και δεν έχουν όρεξη να παίζουν μαζί σου; δε θα ναι καλά να έχουμε .ολα τα παιδάκια φίλους;'' αυτό όμως λειτούργησε με το δικό μου παιδί!!!

[Αρετή Κυπραίου]

Επαναφέρω ένα θέμα που έχω ξαναθίξει, γιατί νομίζω ότι ξεπέρασε τα όρια (τουλάχιστον, τα δικά μου). Η κόρη μου (3,5 ετών) στο σχολείο της πάει με μια ξαδέρφη της συνομηλικη. Το πρόβλημα είναι ότι η ξαδέρφη έχει αναπτύξει μια συμπεριφορά απόλυτου μιμητισμού της μικρής μου, δηλαδή, εν πολλοίς, κάνει ό,τι ακριβώς κάνει κ η μικρή μου. Αν βήξει, πέσει, πιάσει τη μύτη της η δική μου, καρμπόν τα κάνει κ η ξαδέρφη. Επαναλαμβάνει αυτά που λέει. Είναι συνεχώς από πίσω της, ακόμα κ στην τουαλέτα δεν την αφήνει μόνη της. Απαιτεί συνεχώς να παίζει μαζί της κ όταν η δική μου προσπαθήσει να παίξει κ με άλλο παιδί, κλαίει. Η δασκάλα της στο σχολείο μάλιστα μου επεσήμανε (χωρίς δική μου νίξη) το πρόβλημα κ μου είπε ότι σκέφτηκε να τις χωρίσει, αλλά φοβάται μην τις πιέσει.

 

Αυτή η κατάσταση είναι 5ος μήνας τώρα που συνεχίζεται, χωρίς να βλέπω σημάδια βελτιώσης κ απαγκίστρωσης. Καταλαβαίνω ότι ανακύπτουν περισσότερα θέματα από την πλευρά της ανιψιάς μου (ανασφάλεια κλπ.), αλλά εγώ αυτή τη στιγμή ζω την κατάσταση από την πλευρά της κόρης μου κ αυτό με απασχολεί.

 

Πόσο φυσιολογική είναι αυτή η κατάσταση? Δέχομαι ότι ο μιμητισμός είναι συνήθης στα παιδιά, αλλά όταν γίνεται τόσο έντονα, σχεδόν ασφυκτικά, μήπως έχει επιπτώσεις στη διάπλαση του χαρακτήρα ή κ γενικότερα? Μήπως συνηθίσει η δική μου να έχει συνεχώς κάποιο άτομο δίπλα της να της επιβεβαιώνει όλες τις (ακόμα κ τις λάθος) επιλογές? Μήπως της στερεί την επιλογή να κάνει παρέα κ με άλλα παιδιά, του ίδιου, αλλά κ του αντίθετου κυρίως φύλου, κ να κοινωνικοποιηθεί σωστά? Μήπως της στερεί την επιλογή να κάνει παρέα με άλλα παιδιά από τα οποία μπορεί να "κερδίσει" πράγματα κ να μάθει, κ να μην είναι ουσιαστικά μόνη της όλη μέρα? Έχω σκεφτεί ακόμα κ να της αλλάξω σχολείο.

 

Θα ήθελα τη γνώμη σας μανούλες (κ πατερούληδες), αλλά θα εκτιμούσα κ τη γνώμη της Μαρίας Στυλιανάκη, ή άλλης ψυχολόγου, να μου εξηγήσει πόσο ανησυχητικό ή μη είναι το φαινόμενο αυτό.

Βάλια, καλησπέρα.

(παραθέτω την απάντηση από το πμ που μου έστειλες, καθώς μόλις τώρα είδα το θέμα στο φόρουμ)

Καταλαβαίνω την έντονη ανησυχία σου για την κατάσταση που βιώνει η κόρη σου, καθώς όντως ίσως η ξαδέρφη της είναι λίγο υπερβολική, ωστόσο ειλικρινά θα ανησυχούσα πιο πολύ για την ανιψιά σου!

 

Εξακολουθώ να μην βρίσκω σε αυτά που γράφεις κάτι το οποίο να μου προκαλεί ανησυχία για την κόρη σου, ωστόσο, χωρίς να έχω πολλές λεπτομέρειες για τις αντιδράσεις της όσα γράφω είναι απλά και μόνο εικασίες.

 

Εφόσον όμως σε ανησυχεί τόσο, θα μπορούσες καταρχάς θα μπορούσες να συζητήσεις το θέμα με την κόρη σου εντελώς ανοιχτά. Να τη ρωτήσεις, δηλαδή, πως της φαίνεται το γεγονός ότι η ξαδέρφη της την ακολουθεί παντού, κάνει ό,τι κάνει κ.τ.λ., -αλλά με ουδέτερη στάση, να μην καταλάβει δηλαδή ότι εσένα δεν σου αρέσει- και για να σου πει πως νιώθει αλλά κυρίως για να δει ότι είναι ένα θέμα που το έχεις παρατηρήσει και το οποίο αν θέλει μπορεί να συζητήσει μαζί σου. Αυτό και μόνο θα είναι αρκετά «απελευθερωτικό» για αυτήν αν όντως είναι μια κατάσταση που την πιέζει. Άλλωστε, μπορεί πραγματικά να μάθεις και πιο πολλά για το πως νιώθει η κόρη σου.

 

Παράλληλα, θα έλεγα να συζητήσεις εκτενέστερα με τη δασκάλα, να δεις πως βλέπει αυτή τα παιδιά και ίσως να συζητήσετε να προσπαθήσει να ενθαρρύνει την ανιψιά σου να παίξει και με άλλα παιδάκια.

Στη θέση σου θα συζητούσα και με τους γονείς της. Είναι πολύ πιεστικό αυτό που κάνουν στο παιδί τους και είναι πολύ πιθανό να έχει αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξή της.

 

Το ότι η κόρη σου δεν συμπεριλαμβάνει την ανιψιά σου στις φίλες της δεν είναι απαραίτητα δείκτης του πως νιώθει. Ίσως έχει αντιληφθεί την δυσαρέσκειά σου και το κάνει για αυτό. Ίσως βέβαια και όντως να την ενοχλεί. Για αυτό θεωρώ πολύ σημαντική μια συζήτηση μαζί της. Όπως είπες, την αντιμετωπίζει και σαν «σύμμαχο» και «υποστηρικτή». Αυτό εμένα μου ακούγεται θετικό...

Γενικά είναι κάτι που ανεβάζει την αυτοεκτίμηση των παιδιών το να νιώθουν ότι κάποιος τους ακολουθεί, τους στηρίζει σε αυτά που κάνουν και τους θαυμάζει .

 

Άρα, όσον αφορά στα ερωτήματα σου, η απάντηση θα ήταν παρακινδυνευμένη και βασισμένη σε υποθέσεις. Ανάλογα με το πως το αντιλαμβάνεται η κόρη σου, θα μπορούσε να είναι και πολύ θετικό για αυτήν. Το αν θα μπορούσε να αποβεί αρνητικό δεν το ξέρω γιατί ως τώρα δεν το έχω δει να συμβαίνει. Εξαρτάται καθαρά από το πως το αντιλαμβάνεται η κόρη σου.

 

Σχετικά με το β, ξέρεις ότι θα ήθελε να παίζει με παιδάκια και δεν μπορεί και ότι είναι μόνη ή το υποθέτεις; Δες τι θα σου πει η δασκάλα και η κόρη σου και αν όντως συμβαίνει παρότρυνε την να παίζει και με άλλα παιδάκια χωρίς όμως να «ακυρώνεις» την ξαδέρφη της.

 

Σε κάθε περίπτωση, παρατήρησε τη συμπεριφορά της κόρης σου

και βασίσου σε αυτήν και σε αυτά που σου λέει η ίδια.

Η συμπεριφορά των παιδιών μας είναι πάντα ο καλύτερος δείκτης για να καταλάβουμε πως νιώθουν

και για το αν θα πρέπει ή όχι να ανησυχήσουμε με μια κατάσταση.

Είμαι στη διάθεσή σου για ό,τι άλλο θελήσεις.

[Valia]

Σας ευχαριστώ, με βοηθήσατε πολύ με τις απαντήσεις σας . Θα την παρατηρώ πιο προσεκτικά από εδώ κ πέρα, κ βλέπουμε...