Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ...

[TARA]

Το παρακάτω άρθρο το διάβασα σε περιοδικό, μου δημιούργησε πολλές σκέψεις, και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας...

 

"Εκείνο το βράδυ δεν ήθελα ούτε να τη βλέπω. Το νευρικό μου σύστημα είχε καταστραφεί ολοσχερώς. "Δεν την αντέχωωω!" είπα τελικά στον άνδρα μου και κλείστηκα στο δωμάτιό μου.΄Ηταν εκείνες οι ημέρες έπειτα από μία (ακόμη) φρικτή ίωση. Η τρίχρονη κόρη μου είχε επιδοθεί σε ένα κρεσέντο αρνητισμού, γκρίνιας και ευερεθιστότητας. Λογικό, αφού η αδυναμία μετά τον πυρετό, η κλεισούρα, η βαρεμάρα την είχαν αποσυντονίσει, την είχαν καταστήσει - στην αρχή δυσκολευόμουν να το παραδεχτώ αλλά ήταν η μαύρη αλήθεια - αφόρητη.

΄Ηταν η πρώτη φορά που ήμουν οργισμένη μαζί της. Η πρώτη φορά που, ενώ με ικέτευε δακρυσμένη, της είπα:"΄Οχι, η μαμά δεν έχει την παραμικρή όρεξη να σου διαβάσει παραμύθι σήμερα". Μα θυμωμένη με την κόρη μου? Ο θυμός ήταν αγνός και χειμαρρώδης, αυτός που νιώθεις όταν κάποιος έχει εξαντλήσει τα όριά σου, όταν θέλεις να πεις:"Μπάστα, ρε φίλε, δε σου επιτρέπω άλλο". Μόνο που τον δικό μου θυμό δε μπορούσα να τον απολαύσω.΄Ηταν ανακατεμένος με εκείνες τις γνώριμες, απεχθείς ενοχές, το απαραίτητο αξεσουάρ κάθε μητρός: Είναι δυνατόν να μην αντέχεις το ίδιο σου το παιδί? Τι παράδειγμα του δίνεις?

Την επόμενη ημέρα ήμουν χάλια. Ευτυχώς ένας άνθρωπος με πλούσια παιδαγωγική πείρα, που εκτιμώ πολύ, καθησύχασε την ταραγμένη μητρική μου συνείδηση. "Σημασία δεν έχει να είσαι τέλεια μαμά, αλλά αληθινή μαμά". Ο θυμός είναι υγιής, δεν είναι κακό να τον δει το παιδί σου, αρκεί φυσικά να μην τον αφήσεις ανεξέλεγκτο, να μη σπας, να μη χτυπάς, να μην ταπεινώνεις. "΄Ετσι θα μάθει και το παιδί σου να ελέγχει τον δικό του θυμό". Αυτό ήταν το δεύτερο θεμελιώδες σοκ για μένα. Μα έχει δικαίωμα να θυμώνει το τρίχρονο? Και όμως ναι. Και το τρίχρονο έχει δικαίωμα να βγάλει, μέσα σε όρια βέβαια, τσατίλα, άρνηση, νεύρα. Σημασία δεν έχει να είναι το τέλειο παιδί, αλλά αληθινό παιδί."

[mata]

Πολύ αληθινό!!

[fysalida]

αληθινοτατο!!

[xazomama]

Μπράβο TARA!

Πολύ καλό και χρήσιμο... Τώρα τελευταία έρχομαι συχνά στα όριά μου...

[ANABELA]

ανατριχιασα!!!

πολυ σωστα αυτα που μας ανακοινωσες ταρα!

[pitsinaki]

Όταν ήμουν γύρω στα 14-15 είχα πολύ στενή σχέση με τη θεία της μαμας μου, την είχα σα γιαγιά μου.

Δυστυχώς είχε χάσει την κόρη της όταν ήταν 33 (η κόρη) σε ένα ατύχημα πριν από αρκετά χρόνια.

 

Κάποια μέρα λοιπόν τα είχα πάρει με τη μάνα μου κ είχα πάρει τη θεία τηλέφωνο κ της τα 'λεγα. Της λέω λοιπόν σε κάποια φάση ότι μου τη δίνει η μάνα μου μέχρι εκεί που δεν πάει, μου σπάει τα νεύρα, δε θέλω να τη βλέπω.

 

"Μπορεί κ εκείνης να της τη δίνεις", λέει.

"Αποκλείεται, αφού είναι μάνα μου", απαντάω εγώ στραβωμένη.

"Κι αυτό τι πάεί να πει; Ότι δεν έχει συναισθήματα; Και θα στη δώσει το παιδί σου, και θα νευριάσεις μαζί του, και θα σκεφτείς κ πόσο σου τη σπάει και όλα. Μπορεί να είναι μάνα σου αλλά είναι και άνθρωπος, τι νομίζεις;", μου λέει.

"Δηλαδή εσύ το είχες νιώσει αυτό;"

"Φυσικά!"

 

Φανταστείτε λοιπόν ότι αυτά μου τα είπε ενώ είχε χάσει την κόρη της... Ήταν πολύ αληθινά λόγια.

Δεν τα έχω ξεχάσει...

 

Και τώρα είμαι σίγουρη ότι της την έδινα της μάνας μου!!! (Κ εμένα θα μου την έδινα αν με είχα παιδί εδώ που τα λέμε, αλλά τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, χεχε!)

[TARA]

Τελικά όσο διαβάζουμε και ανταλλάσουμε απόψεις μεταξύ μας μαθαίνουμε! ΄Οντως όλοι οι γονείς θα το περάσουμε αυτό, αλλά δε θα τολμούμε να το εκμυστηρευτούμε σε κανέναν, γιατί θα έχουμε ενοχές, νομίζοντας ότι δεν είμαστε καλοί γονείς!

[geoste]

Τελικά όσο διαβάζουμε και ανταλλάσουμε απόψεις μεταξύ μας μαθαίνουμε! ΄Οντως όλοι οι γονείς θα το περάσουμε αυτό, αλλά δε θα τολμούμε να το εκμυστηρευτούμε σε κανέναν, γιατί θα έχουμε ενοχές, νομίζοντας ότι δεν είμαστε καλοί γονείς!

 

ποσο αληθινα ειναι αυτα που λες.τελικα δεν ειμαι μονο εγω που αισθανομαι ετσι καποιες φορες

[mama tou kostantinoulh]

όντως πολύ αληθινα. Κι εγώ θυμώνω από τώρα με το μικρό μου και σε 10 λεπτά έχω τις απίστευτες ενοχές.