ΠΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΤΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΚΥΡΤΙΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ?

[RIPE]

Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΛΙΣ 8 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΩΣ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ ΠΟΥ ΕΝΘΙΑΦΕΡΕΙ. "ΜΑΜΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ." ΤΙ ΛΕΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΟΚΤΑΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΣΤΟ ΜΑΤΙ? ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ, ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΩΡΕΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΡΑΤΙΕΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ , ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ.

ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΤΕ?

[alvadi]

Eμένα μου αρέσει που σε εμπιστεύεται και στο εκμυστηρεύεται.

 

Και μενα η κόρη μου είναι 8 χρονών αλλά δεν μου λεει για αγόρια...(ενώ την έχω ρωτήσει)

 

Τι να κάνεις? Γύρνα λίγο πίσω όταν εσύ είχες πρωτοερωτευθεί, μας φαίνεται αστείο τώρα αλλά τότε ήταν το σοβαρότερο που μπορούσε να μας τύχει....

 

Εγω επειδή στη θεωρία τα πάω καλά (στη πράξη υστερώ) θα συζητούσα,θα της έλεγα τη γνώμη μου και θα προσπαθούσα να τη πείσω να μην αφήνει τα μαθήματα της πίσω.....

 

Καλή επιτυχία!

[ΡΟΥΛΑ]

Εγω θα σου έλεγα να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, δεν ειναι κατι τοσο φοβερο, ειναι η ηλικία που σιγα σιγα αρχίζει το ενδιαφερον για το αλλο φυλο τελείως πλατωνικά όμως.

Αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να την ακους όταν εκείνη σου ανοίγει συζήτηση για το θεμα, να την συμβουλεύεις οσο πιο απλα μπορείς, και προς θεου μην την κοροϊδεψεις ή γελάσεις με αυτα που θα ακουσεις, για εκείνη ειναι πολυ σοβαρο θέμα και θελει να στο πει. Γιατι αν το πετύχεις τωρα αυτο να ξέρεις οτι το ίδιο θα γινεται και σε μεγαλύτερη ηλικία και θα είσαι πολυ ευτυχισμένη γιατι θα ξέρεις τι γίνεται με την κορη σου!!!!!

[angy]

Πώς να πω στο παιδί μου ότι ο πόνος που έχει στην καρδιά του θα περάσει… Πώς να το πείσω ότι τα έχω περάσει κι εγώ, πολλά χρόνια πριν παντρευτώ τον μπαμπά του;

 

Η κόρη μου ερωτεύτηκε. Τα πρώτα σημάδια γρήγορα έγινα αντιληπτά στο σπίτι. «Μαράκι», της είπα, «άκεφη σε βλέπω παιδί μου, τι έχεις;» Μου απάντησε ξερά, «Δεν έχω όρεξη».

 

Αυτό το βιολί κράτησε για εβδομάδες. Η ακεφιά εξελίχθηκε σε μελαγχολία και την σκυτάλη πήρε η απογοήτευση. Τα δάκρια μούσκεψαν το μαξιλαράκι της και εγώ άκουγα τους λυγμούς της ανήμπορη να την βοηθήσω.

 

Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν… Όλοι έχουμε αγαπήσει κάποιοι όμως δεν έχουν αγαπηθεί και εδώ κάνει την εμφάνισή της η απογοήτευση.

 

Προσπαθούσα να την πλησιάσω για να γαληνέψω την ψυχούλα της. Μα πώς να την βοηθήσω; Τάχα δεν το είχα περάσει κι εγώ αυτό στην πρώιμη εφηβεία μου; Η απόρριψη είναι συνυφασμένη με τα πρώτα καρδιοχτύπια…

 

Αποφάσισα να καταλύσω το άβατο της και να της μιλήσω περισσότερο σαν φίλη παρά σαν μητέρα. Την πλησίασα και κάθισα στο προσκέφαλο του κρεβατιού. «Κοιτάζω το ταβάνι, αλλά δεν μου απαντά… Πονάω, ρε μαμά. Νομίζω θα σπάσει η καρδιά μου, βοήθησέ με.» Περισσότερο με κραυγή απόγνωσης έμοιαζε παρά με ερωτική απογοήτευση. Και να κλαίει και να κλαίω κι εγώ με το μωράκι μου που είχε δεχθεί την απόρριψη.

 

 

 

«Τον αλητήριο. Γιατί δεν σε θέλει;» ξεστόμισα και με κοίταξε η κλαίουσα με γουρλωμένα μάτια. Ναι, ακουγόμουν σαν την γιαγιά της. Είχα γίνει σαν την μητέρα μου. Της έπιασα το χέρι, την χάιδευα στο κεφαλάκι της και τότε κούρνιασε στην αγκαλιά μου. Το αραξοβόλι της που μαλάκωσε τον πόνο στην καρδούλα της.

 

«Μην στενοχωριέσαι… Έτσι είναι. Να δεις, πόσοι έρωτες θα έρθουν και θα φύγουν μέχρι να βρεις τον ένα και μοναδικό, τον κατάλληλο, που λέει και η γιαγιά. Έχω κλάψει εγώ; Μέχρι τον παππού έβαλα να τηλεφωνήσει σε ένα αγόρι, που ήμουν ερωτευμένη και απειλούσα να αυτοκτονήσω με κινίνα αν δεν τον έπαιρνα!»

 

Τότε μόνο το Μαράκι μου γέλασε και μου είπε, «σιγά μην σου είπε ότι θα σου δώσει και καραμέλες μετά για να σου φύγει η πίκρα από το φαρμάκι… Αποκλείεται ο παππούς να το έκανε αυτό. Στρατηγός άνθρωπος».

 

Κι όμως το είχε κάνει. Οι γονείς κάνουν πολλά, πολλά περισσότερα από όσα βάζει ο κοινός νους προκειμένου να μην βλέπουν ραγισμένη την ψυχή των παιδιών τους. Από ένστικτο.

 

Το ίδιο ένστικτο που με έβαλε να «ψαρέψω» την φίλη της κόρης μου για να μάθω λεπτομέρειες, δηλαδή, ποιος είναι, πόσο χρονών είναι, από πού είναι, με τι ασχολείται… Και που έμαθα, πάλι ήμουν ανήμπορη να πράξω το παραμικρό!

 

Μετά άλλαξα τροπάρι, αφού είδα και απόειδα με «της Κασσιανής», έπιασα ψαλμωδίες. «Σήκω πάνω και πάψε να κάνεις σαν το μωρό. Θα αλλάξει κάτι ή θα τον φέρεις πίσω; Δεν βγαίνει τίποτα με το κλάμα. Δεν σε ήθελε πάει και τελείωσε…»

 

Αυτό όχι μόνο δεν την συνέφερε από την θλίψη της, αντιθέτως την πείσμωσε περισσότερο. Έκλαιγε και τα έβαζε με τον εαυτό της λέγοντας και ξανά λέγοντας ότι είναι άσχημη, γι’ αυτό δεν την ήθελε το αγόρι.

 

Άσχημο το «παπάκι» μου; Όχι ήταν όμορφη. Είχε καλό χαρακτήρα και πλούσιο ψυχικό κόσμο. «Να τα βράσω», μου αντέστρεψε ουρλιάζοντας, «οι άνδρες δεν κοιτάζουν αυτά αλλά τα εξωτερικά... Πού ζεις;» Όντως ποιον ξεγελούσα με τις παραμυθίες μου; Και να κατεβάζει ό,τι έβρισκε στο ψυγείο. Ίσως να κατάπιε και το ψυγείο. Λες και στο παγωτό θα έβρισκε την απάντηση στα προβλήματά της.

 

Ούτε το φαγητό ξεφούσκωσε τον πόνο της, μόνο φούσκωσε τα μαγουλάκια της. Πάλι στην αρχή βρισκόμασταν! Τι να έκανα; Διάβασα βιβλία, ρώτησα την μητέρα μου, την μητέρα της φίλης της, την κουμπάρα μου με την συνομήλικη κόρη… Εις μάτην.

 

Τελικά, το μοναδικό που έπρεπε να κάνω εξαρχής, ήταν να σταθώ δίπλα της, χωρίς ερωτήσεις και χωρίς φωνές για να τη συνεφέρω. Μόνο να βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά μου, να την γεμίζω με φιλιά, όπως όταν ήταν μικρή και είχε πέσει από το ποδήλατο, εγώ της φιλούσα την πληγή για να της πάρω τον πόνος. Κάτι είχα καταφέρει… Εξάλλου σε αυτές τις περιπτώσει, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.

 

πηγή : http://www.zougla.gr/news.php?id=27553

[anjelica]

Angy μ αρεσαν πολλοι οι μεθοδοι που χρησιμοποιησες. Και φυσικα επρεπε να κανεις οτιδηποτε για να δεις ποιο της ταιριαζε και πως θ απαλυνεις τον πονο της. Εξαλλου δεν γεννηθηκαμε γονεις... ακομη μαθαινουμε.

Κι εμενα η κορη μου ερωτευτηκε εναν συνομηλικο της πολυ λεμε, γιατι κι αυτος ειναι του ιδιου στυλ με αυτην, παιδι χαρουμενο, χαρα γεματο -οπως λεω εγω-, με τρελλα, ηλικιας 15, και ηταν στενοχωρημενη γιατι αυτος ειχε δεσμο με αλλη... δεσμο τωρα σ αυτη την ηλικια.. ε καταλαβαινεις ... τα "ειχαν". Προσπαθησα να της εξηγησω πως εφοσον ειναι καλοι φιλοι μ αυτο τον νεαρο και ταιριαζαν, θα χανοταν η μαγεια αν ειχαν δεσμο και εφοσον ειναι και ιδιοι χακτηρες ισως δεν "κολλουσαν". Πρεπει να υπαρχουν και αντιθεσεις σε μια σχεση... Καπως το καταλαβε και της περασε. Τωρα χαιρονται την παρεα τους σαν 2 καλοι φιλοι.

[Eviri]

Γεια σου RIPE. Καταρχήν συμφωνώ με την alvadi που προανέφερε ότι η κορούλα σου σε εμπιστεύεται και σου εκμυστηρεύεται τα σκιρτηματάκια της. Καλό θα είναι να μην αποθαρρύνεις το παιδί να σου λέει τις σκέψεις του γιατί αλλιώς θα χάσεις επαφή που θα σου είναι αρκετά χρήσιμη αργότερα που θα μπει στην εφηβεία.

Τώρα αν μου συνέβαινε εμένα, σίγουρα θα προσπαθούσα να την παρηγορήσω αρχικά για να αισθανθεί καλύτερα και κατόπιν θα της έλεγα να καλλιεργήσει τη φιλία ανάμεσα σε αυτήν και το αγόρι που την ενδιαφέρει. Φυσικά χωρίς να την προτρέπω να σκέφτεται ερωτικά προς αυτό.

Να το χαίρεσαι το κοριτσάκι σου.

[manoulita]

Γεια σας σε ολες κοριτσια!Πιστευω και γω πως δεν υπαρχει μεγαλυτερη επιτυχια για μας τις μαμαδες απο το να καταφερουμε τα παιδια μας να μας τα λενε ολα, κι αυτο ειναι βεβαια η αρχη. Απο κει και περα σιγα σιγα και μεγαλωνοντας ολο και κατι θα κρατανε για τον εαυτο τους( αλλωστε κι εμεις δεν το καναμε?) ομως για μενα ειναι πολυ σημαντικο το γεγονος οτι ενα παιδι ανοιγεται και εμπιστευεται τα εσωψυχα του. Εχω τρεις κορες 12 ετων 9 και 3,5 χρονων αντιστοιχα.Η μεγαλη απο φετος εδειξε ενα ιδιαιτερο ενδιαφερον για τα αγορια κι εχασε λιγο το ενδιαφερον της για τα μαθηματα... Μου φαινεται φυσιολογικο,παντα ομως ειμαι διπλα της και για να της υπενθυμιζω καποια πραγματακια και να την συμβουλευω σε καποια αλλα...

[dimitra_p]

Και που είστε ακόμα!

Τα κοριτσάκια μας γίνονται γυναίκες και εμείς σχεδόν δεν το αντιλαμβανόμαστε.Θα βρεθείς μια μέρα να της μιλάς για την αντισύλληψη και ούτε θα καταλάβεις πώς πέρασαν τα χρόνια.Απο 8...18!

[manoulita]

Και που είστε ακόμα!

Τα κοριτσάκια μας γίνονται γυναίκες και εμείς σχεδόν δεν το αντιλαμβανόμαστε.Θα βρεθείς μια μέρα να της μιλάς για την αντισύλληψη και ούτε θα καταλάβεις πώς πέρασαν τα χρόνια.Απο 8...18!

Πολυ σοφο και προφητικο αυτο dimitra_p οπως και η υπογραφη σου!