Εξομολογησεις.

[Lotus flower Valley]

Μιας και οι συνθήκες δεν ευνοούν την ανθρώπινη επαφή θα μοιραστώ τις σκέψεις μου εδώ. Με αφορμή την εγκυμοσύνη και την έλευση του παιδιού μεταμορφώθηκα ριζικά σε κάποιους τομείς. Αγάπησα το σώμα μου. Κάποτε είχα βάλει κιλά και νόμιζα πως έχω κάνει "έγκλημα" το κοντινό περιβάλλον εξισου.  Ένιωθα ντροπή. Πονεσα με την καισαρική όχι τόσο στη διάρκεια του χειρουργείου αλλά στην ανάρρωση. Πλέον το σώμα μου το αποδέχομαι για αυτό που είναι. Τα συνεχόμενα τρυπηματα για τον έλεγχο της κατάστασης επίσης συνεβαλλαν.  Γνώρισα και γνωρίζω κάθε μέρα από την αρχή τα όρια μου.  Γνώρισα ποσο ακατάλληλα είναι κάποια πρόσωπα για την συνθήκη ανναρωση και θυσία χρόνου για να με βοηθήσουν.  Πιστεύω πως σε ένα βαθμό όλες οι μητέρες το βιώνουν. Προσπαθώ να με αποδέχομαι περισσότερο για να μεταδίδω στο μωρό ηρεμία ασφάλεια σιγουριά αδιαφορώντας για πρόσωπα που απαιτούν γούστα προσωπικά. Όταν πιάνω τον εαυτό μου σε απελπισία λόγω κούρασης ή συνεχόμενων αυπνιων ή στο συνδυασμό σκέφτομαι πως μεγαλώνω ένα πλασματακι. Υπάρχει κάτι σπουδαιότερο;  κάτι πιο συναισθηματικα κοπιαστικο;  Το  σημαντικότερο είναι πως μόνιμα για κάθε μου επιλογή υπολογίζω πρώτα πως θα επηρεάσει το μωρό.  Αυτό σε κάποια πρόσωπα του κύκλου μου φαίνεται παραλογο. Καθότι για εμένα δεν είναι συνεχίζω ακάθεκτη.   Ελπίζω να μην τα ξεχάσω με την πάροδο του χρόνου όλα τα παραπάνω.  Η γυναικεία συνεισφορά στο έργο Μητρότητα είναι πέρα από την λογική 1+1=2. Ίσως για αυτό το λόγο η γυναίκα έγινε περισσότερο επιθετική έναντι του ανδρικού φυλου.  Η υποτίμηση, η απαξίωση, τα στερεότυπα ως μασημένη τροφή και οι απαιτήσεις για τελειότητα καταστρέφουν. Ίσως να έχω γράψει το 0,1 από όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν. Οποια μητέρα ή πατέρας θέλει γράφει φυσικά. Όταν γίνεσαι πράγματι γονέας αλλάζεις.  Τυγχάνει να έχω αρνητικά ανδρικά πρότυπα γονεικης στάσης και ίσως για αυτό στάθηκα περισσότερο στο γυναικείο φυλο. Υπάρχουν άνδρες που ως εξαίρεση στον κανόνα είναι συμφιλιωμενοι με τον ρόλο τους.