Ένα υπέροχο ταξίδι-6 μήνες αποκλειστικός μητρικός θηλασμός

[Doirrean]

Ένα υπέροχο ταξίδι-6 μήνες αποκλειστικός μητρικός θηλασμός ...Και όμως, δεν το πιστεύω ακόμα ότι τα καταφέραμε ως εδώ. . .

 

Όταν ήμουν φοιτήτρια είχα παρακολουθήσει μια ημερίδα για το θηλασμό. Θυμάμαι μια όμορφη κοπέλα με μακριά μαλλιά μαζί με το μωράκι της παρακολουθούσε την ημερίδα. Κάποια στιγμή το μωρό πείνασε και εντελώς φυσικά το έβαλε να θηλάσει συνεχίζοντας να παρακολουθεί τις ομιλίες στο αμφιθέατρο. Αυτό μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση γιατί (πιστέψτε με) δεν είχα ξαναδεί γυναίκα να θηλάζει. Η πιο τρυφερή στιγμή που είχα δει από το οικογενειακό αλλά και από το φιλικό μου περιβάλλον ήταν η μαμά, η γιαγιά ή ο μπαμπάς να ταΐζει το μωρό με μπιμπερό!!

 

Θυμάμαι είχα τόσο εντυπωσιαστεί από την εικόνα εκείνης της μανούλας στο αμφιθέατρο που είπα πως όταν αποκτήσω κάποτε μωρό θα προσπαθήσω να το θηλάσω όσο γίνεται περισσότερο.

 

Όταν γέννησα το αστεράκι μου, είχα σαν αρχικό στόχο να καταφέρω να θηλάσω. Από τη γέννα, η πιο έντονη ανάμνησή μου δεν είναι η πρώτη φορά που άκουσα το κλάμα του ή τον είδα ή τον αγκάλιασα. Όχι… Η πιο τρυφερή μου ανάμνηση εκείνης της μέρας (που ακόμα την σκέφτομαι και δακρύζω) είναι όταν πια είμαι μόνη στην ανάνηψη και μου έφερε η μαία τον μικρούλη μου και με βοήθησε να τον βάλω στο στήθος… «Με την ησυχία σου», μου είπε. «Κράτησέ τον όση ώρα θέλεις, τώρα πρέπει να γνωριστείτε» και έφυγε.. Και αυτό το μικρό πλασματάκι που μόλις πριν από λιγότερο μια ώρα ήταν στην ησυχία του δικού του κόσμου μέσα στην κοιλιά μου, τώρα έψαχνε με το μικρό του στοματάκι ανοιχτό σαν το πουλάκι και τα ματάκια κλειστά να βρει το στήθος μου και να θηλάζει.!!

Θυμάμαι τον κράτησα πολύ ώρα στην αγκαλιά μου, τυλιγμένοι και οι δυο με τα πράσινα σεντόνια του χειρουργείου μόνοι μας μες στην ησυχία, αποκομμένοι από τους υπόλοιπους.

Θυμάμαι το φως του ήλιου καθώς έμπαινε από ένα παράθυρο πίσω μας να πέφτει πάνω μας και να φωτίζει το πιο γαλανό βλέμμα που έχω δει στη ζωή μου. Και αυτά τα ματάκια να έχουν καρφωθεί στα δικά μου που θόλωναν από δάκρυα συγκίνησης για αυτό το μικρό θαύμα που κρατούσα στην αγκαλιά μου και που το λαχταρούσα τόσο καιρό…

 

Κάπου εκεί τελείωσε το όνειρο και άρχισε ο εφιάλτης όταν πήγαμε στο δωμάτιο.

Γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο και είχα το μωρό μου δίπλα μου συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι όσο και να έχεις διαβάσει και ενημερωθεί για το θηλασμό τίποτα δε σε προετοιμάζει για αυτά που έχεις να αντιμετωπίσεις στην αρχή. Και επιπλέον, τίποτα δε σε προετοιμάζει για να αντιμετωπίσεις όχι τις πρακτικές δυσκολίες, την κούραση ή την ανασφάλεια της πρωτάρας αλλά τα σχόλια και τις παρεμβάσεις της μαμάς, της πεθεράς, της θείας που δεν θήλασαν σχεδόν καθόλου «γιατί δεν είχαν γάλα» και όμως έχουν άποψη. Ή τα σχόλια και τις παραινέσεις «εμείς παλιά δίναμε στο παιδί λίγο χαμομηλάκι τις πρώτες μέρες», «δώσε ξένο γάλα, πεινάει δεν το λυπάσαι;» «Όλη μέρα στο στήθος είναι, δεν χορταίνει», ή «Καλά θα είσαι όλη την ώρα με το στήθος έξω σαν τη γύφτισσα; Και ο κόσμος που έρχεται να σε δει στο επισκεπτήριο;» και άλλα πολλά…

Είναι πολύ εύκολο στην αρχή ,πείτε λόγω ορμονών ή απειρίας, όλα τα παραπάνω να τα πάρεις σοβαρά και να αρχίσεις να αμφιβάλεις αν κάνεις το σωστό. Σας το λέω ειλικρινά ότι αν δεν βρισκόμουν αρχικά σε ένα νοσοκομείο που υποστηρίζει φανατικά το θηλασμό θα ήταν πολύ δύσκολο να αντισταθώ στον πειρασμό του συμπληρώματος…Με έσωσε … το εξιτήριο!

 

Στο σπίτι μας πια μόνοι οι τρεις μας σαν οικογένεια. Ο καλός μου να χαζεύει το καμάρι του και εγώ να περνάω ατέλειωτες ώρες στον καναπέ αγκαλιά με το απαιτητικό αστεράκι μου που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από την αγκαλιά μου. Το παραδέχομαι, υπήρχαν στιγμές που η κούραση, η αϋπνία , η κλεισούρα με κατέβαλλαν . Ήθελα τόσο πολύ να μείνω έστω για μισή ώρα μόνη μου, να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου, μπορέσω να ξαπλώσω ήρεμα και να ξεκουράσω αυτό το κορμί που τον πρώτο καιρό δεν το ένιωθα καν δικό μου… Ευτυχώς, ήμουν τυχερή να γνωρίσω μανούλες που μου έδειξαν ότι υπάρχει «φως στο τούνελ» και πως σύντομα θα είναι τόσο όμορφο και τόσο βολικό.

 

Ειλικρινά, χαίρομαι που τις άκουσα και κατά ένα μέρος αυτό το όμορφο ταξίδι των 6 μηνών το οφείλω και σε εκείνες.

 

Τελικά είναι αστείο πώς αλλάζουν οι αντιλήψεις. Αν με ρωτούσατε παλιότερα θα σας απαντούσα ότι θα ήθελα να θηλάσω μέχρι το πολύ 6 μήνες και ότι από εκεί και πέρα μου φαίνεται περίεργο. Όμως τώρα, 6 μήνες μου φαίνεται τόσο λίγο…Το να θηλάζω το μωρό μου πια μου φαίνεται το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και δεν έχει διαφορά με τότε που ήταν νεογέννητο. Εντάξει, είναι πιο βαρύς, έχει ψηλώσει και περισσεύει πια από την αγκαλιά μου (και από τις δύο πλευρές), έχει βγάλει και δοντάκια… αλλά… είναι ακόμα το μωρό μου. Ακόμα θέλει να φωλιάζει στην αγκαλιά μου και να θηλάζει για παρηγοριά, ακόμα τον παίρνει ο ύπνος στο στήθος και χαμογελάει , ακόμα χαϊδεύει με τα χεράκια του το λαιμό μου το πρόσωπό μου ή τραβάει την μπλούζα μου όταν θηλάζει Ακόμα και τώρα με κοιτάει στα μάτια όπως εκείνη την πρώτη μέρα της ζωής του…και αν και πολλές φορές δεν το βλέπω γιατί τρώει αλλά μπορώ να διακρίνω ότι ανταποδίδει το χαμόγελο στη μαμά του. Σκέφτομαι ότι σε άλλους 6 μήνες το μωρό μου θα είναι ενός έτους και ότι θα περπατάει, θα μιλάει… Εύχομαι να θέλει να θηλάζει ακόμα. Τώρα ο στόχος είναι να αποθηλάσει όποτε θέλει εκείνος και χορτασμένος από αγκαλιά και αγάπη να συνεχίσει να προχωράει στη ζωή του, να μαθαίνει, να εξερευνά και να είναι ευτυχισμένος και γερός. ..

 

Το παρακάτω το διάβασα κάπου στο διαδίκτυο, το είχε γράψει μια κοπέλα σε ένα forum. Mου άρεσε πολύ όταν το διάβασα και το παραθέτω…

 

"In some cultures it is considered a child's birthright to be nursed until the age of two. It is believed all your sins are forgiven when you nurse your baby, and an angel stands behind you and pats you on the back when you are done. I like to think of an angel standing behind me every time I nurse. It is a very comforting thought when things aren't going well. If you can't get support from your family, at least the angels are behind you."

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις μανούλες του forum και ιδιαίτερα στην Aglaia και την Felini.

[helen18]

Πολλή συγκινητικό το κείμενο που έγραψες.

Εγώ θηλάζω το μωρό μου εδώ και 23 μήνες και ακόμα νιώθω όλα αυτά τα συναισθήματα.Ειδικά όταν τα δυο τεράστια ματάκια του με κοιτάζουν και μου χαμογελούν....

 

 

Μωράκι μου σ΄ευχαριστώ!

[gerakina]

πόσες σκέψεις πόσα συναισθήματα..δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ οτι μπορεί να υπάρχει τόση ένταση σε ένα βλέμμα, τόση ηρεμία και τόση αγάπη σε μια στιγμή,σε μια αγκαλιά..

είναι οι "δικές" μας στιγμές,μάνα και παιδί ενωμένα όπως τότε στην κοιλιά!

 

πολύ όμορφο το κείμενό σου και απέραντα αληθινό.

[cruelty]

Dοιrran συγκινηθηκα πολυ με το κειμενο σου κιε γω οταν κλεισαμε το 6μηνο ενιωσα ετσι ακριβως.Ειμαστε πραγματικα τυχερες που μπορουμε να βιωσουμε την υπερχοχη εμπειρια του θηλασμου.Σου ευχομαι να σαι παντα καλα κι εσυ και ο πανεμορφος σου μωρουλινος.

Σας φιλω και τους 2 !

[dooo]

Επειδή σε γνώρισα κι από κοντά, διαβάζοντάς σε, συγκινήθηκα πολύ περισσότερο

 

Συνέχισε ό,τι κάνεις, το κάνεις τέλεια!!

 

α, και μη χαλαστείς πολύ τώρα με τις στερεές...είναι σπαστικές, μας χαλάνε το μότζο μας, αλλά τι να κάνουμε..

[Χλοη]

Μ'έκανες και δάκρυσα!!

Μπράβο σας που τα καταφέρατε τόσο καλά ως εδώ, και καλή συνέχεια.

 

Εγώ νόμιζα οτι όταν φτάσει η κόρη μου τα 2 χρόνια, θα μου φαίνεται τεράστια στην αγκαλιά μου. Έγινε όμως τόσο σταδιακά, που νομίζω οτι δε νιώθω διαφορά από όταν ήταν νεογέννητο. Βέβαια τότε είχε τα χεράκια της μαζεμένα και τις γροθιές σφιγμένες. Το κεφαλάκι της χωρούσε μεσα στην παλάμη μου...

Τώρα τα απλώνει δυό μακριές "χερούκλες" και χώνει τα δάχτυλα της μες στη μύτη, το μάτι, το αυτί μου... Τα ματάκια της όμως ακόμα με κοιτάζουν με τον ίδιο τρόπο. Καρφωμένα στα δικα μου. Και τελικά, δεν έχει αλάξει τίποτα. Τι κι αν τρώμε και φαγητό πια, τι κι αν πίνουμε με ποτήρι, και κάνουμε τσίσα στο γιογιό... είναι ακόμα το νινάκι μου.

 

Ευχαριστώ το Θεό για κάθε μέρα που θηλάζουμε ακόμα! Καλή συνέχεια σε όλες μας.

[Μαρία Κ.]

Μ'έκανες και δάκρυσα!!

[κωνκων]

Μπράβο σας! Είναι κάτι παραπάνω απο συγκινητικό! Μακάρι να μπορούσα και εγώ! Όταν στους 2 μήνες χρειάστηκε (για λόγους υγείας) να σταματήσω έκλαψα πάρα πολύ! Ίσως αν είχα σωστή ενημέρωση να μην χρειαζόταν να σταματήσω...

[sofuka]

Μ'έκανες και δάκρυσα!!

[Νικη78]

Μ'έκανες και δάκρυσα!!

[lydia31]

http://www.youtube.com/watch?v=d4P0iQvVLSM

κοριτσια τι συγκινηση ειναι αυτη σημερα ?

μπραβο Doirrean!!!

[Λαμπρινή]

Doirrean :****

[xrysalis]

Επειδή σε γνώρισα κι από κοντά, διαβάζοντάς σε, συγκινήθηκα πολύ περισσότερο

 

Συνέχισε ό,τι κάνεις, το κάνεις τέλεια!!

συμφωνώ!!

 

και μην αγχωθείς τώρα που θα ξεκινήσεις τη δουλειά...

 

πολλά φιλιά και σε σένα και στα 2 απίστευτα γαλανά ματάκια...

[Eve]

παντως ειναι απιστευτο το κολλημα που τρωμε με το θηλασμο εμεις που θηλαζουμε, ετσι;;

 

εγω μετα απο 10 μηνες, τωρα πηγα και πηρα τα φυλλαδια της llli, και τα 2 βιβλια της Αννας Πατσουρου και διαβαζω καθε βραδυ.!

ετσι, για να τα εμπεδωσω και στη θεωρια τους!

 

κολλημα σας λεω...

 

υγ, και να φανταστειτε οτι μεχρι την ημερα που γεννησα, δεν πολυηθελα να θηλασω (βασικα φοβομουν οτι δεν θα ειχα γαλα επειδη εχω μικρο στηθος χαχαχα)

[erica]

Μ'έκανες και δάκρυσα!!

 

Doirrean, καλή συνέχεια!!! Το ταξίδι θα κρατήσει πολύ ακόμα!

[katerina24]

ευτυχως τα ενοιωσα ολα αυτα τα συναισθηματα,βεβαια για πολυ λιγο αλλα ελπιζω να τα ξανανοιωσω

[SOUNDKAT]

Αχ μου φαίνεται απίστευτο ότι κι εγώ τα έχω καταφέρει μέχρι εδώ και ότι θα φτάσω κι εγώ σύντομα σε αυτό το σημείο......

Σήμερα πήγα Κηφισιά στην εταιρία μου να καταθέσω τα χαρτιά του 6μηνου και είχα το μωρό μαζί!

Κάποια στιγμή πείνασε και άρχισε να κλαίει οπότε μου λέει η κοπέλα του λογιστηρίου: "Θα το ταϊσεις?

[SOUNDKAT]

..............."Να σου φέρω βραστό νερό???

και της απάντησα: "Όχι ευχαριστώ, μπορώ να κάτσω να τη θηλάσω???"

Ομολογώ ότι της άρεσε πάρα πολύ!

"Αααα το κουβαλάς το γάλα μαζί...."

 

Μακάρι να συνεχίσουμε να θηλάζουμε για όσο καιρό θέλουν τα μωρά μας και όχι εμείς και ο περιγύρός μας.....

 

Φιλάκια

[Sotiria]

Καλή συνέχεια σε όλες τις μανούλες που θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη γλυκιά διαδικασία του θηλασμού!!

[zoitheodos]

Πραγματικά υπέροχο, μπράβο σου!!!!

[anniw]

Αχ ζηλέυω....

Να αφήσεις το μωράκι σου να διαλέξει πότε θα κατέβει από το τρένο...

[dimitra1]

Τελικά είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή...

[ggeny]

Τελικά είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή...

 

[renata]

Πραγματικά είμαι ευτυχισμένη που θηλάζω και δεν θα πάψω ποτέ να ευχαριστώ το φόρουμ και την Αγλαΐα ιδιαίτερα που με κατεύθυναν καθότι δεν υπήρχε περίπτωση αλλιώς να θηλάσω, είναι φοβερά εμψυχωτικό να έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν

[μπου μπου]

Μας συγκίνησες, νομίζω ότι βρήκες τις πιο κατάληλες λέξεις να περιγράψεις αυτά τα τόσο μοναδικά συναισθήματα που μας γεννούν τα μικρά αγγελούδια μας!