Έξοδος χωρίς παιδιά

[Λαΐδα]

Χαρα μαρια σιγουρα παιζουν ρολο και τα δικα μας βιωματα στις επιλογες μας. Εμενα οι γονεις μου δεν με αφησαν ποτε.....και παντα κατεκριναν την αντιθετη περιπτωση οποτε σιγουρα υποσυνειδητα μου περασαν πολλα μηνυνατα

Το κακο ειναι οταν μια γυναικα μεγαλωνει οπως εγω πχ και ενας αντρας μεγαλωνει με τη λογικη οτι το ζευγαρι θελει χωρο και χρονο ολοδικο του στις διακοπες, παντρευονται και κανουν οικογενεια,,,,τοτε σιγουρα ο ενας απο τους δυο συμβιβαζεται

[AthinaP]

Δεν ξέρω τι ρόλο παίζουν τα βιώματα, θα παίζουν φαντάζομαι, αλλά νομίζω η γενιά η δική μας διαφοροποιείται σε πολλά. Ο άντρας μου είναι πιο πολύ του καναπέ και του πού να τρέχουμε τώρα και θα μπορούσε να περνάει κάθε καλοκαίρι στο χωριό (παραθαλάσσιο) με τους φίλους του και τη μαμά του! Πάντως και εκείνον μια χαρά τον άφηναν σε θειες και ξαδέρφια όταν ήταν μικρός και μια χαρά περνούσε, χωρίς να έχει κάτι να επισύρει. Επομένως αυτό που έχει που του λείπουν τα παιδιά, πιο πολύ ως θέμα συνήθειας το βλέπω. Αν είχαμε πιο πολλή βοήθεια από την αρχή, θα μας είχε φανεί πιο φυσικό, αυτό που φαίνεται φυσικό σε άλλα ζευγάρια, ότι αφού αφήνουν το παιδί να δουλέψουν ή να βγουν ένα Σάββατο και αυτό μια χαρά περνάει από μωρό, σιγά, τι θα είναι να λείψουν και κάποιες μέρες συνεχόμενες.

 

Επομένως ξεκινάει λίγο από τύχη, καταλήγει σε συνήθεια και τελικά ίσως και σε άποψη! Στην παρέα μας έχει και ζευγάρια που έχουν ακραίες επιλογές ως προς την χαλαρότητα του πόσο και πότε αφήνω παιδί στη γιαγιά και ουδέποτε τους έχει σχολιάσει, αν και αυτός έχει διαφορετική πραγματικότητα. Μήπως επειδή είναι άντρας τελικά και το βλέπει πιο χαλαρά και δεν θεωρεί ότι απειλείται η πατροφροσύνη του, από τη μια επιλογή ή την άλλη; Και νιώθει ότι αυτός είναι ΟΚ με τα παιδιά του, ο άλλος είναι ΟΚ με τα δικά του, οποτε δεν το ψειρίζει;

[AthinaP]

A και να προσθέσω ότι επειδή δεν είχα βοήθεια, θα επιβάλω στην κόρη μου να τη βοηθάω, αν και το εγγόνι δεν έχει αντίρρηση εννοείται! Το βλέπω ως μια πράξη αγάπης της ενήλικης μάνας προς την ενήλικη κόρη και ελπίζω να μην έχει αλλάξει καμια μας γνώμη μέχρι τότε! Ήδη έχουμε κάνει τις συμφωνίες μας!

[Χαρα-Μαρια2]

Λαιδα ευτυχως ο αντρας μου το ιδιο αισθανεται, δεν θελει να πηγαινουμε μονοι μας διακοπες οποτε ολα καλα με εμας δεν υπαρχει διαφωνια. Ισα ισα που εγω πηγαινω και εξω με φιλες η αργω -οπως και σημερα- απο τη δουλεια για να βγω για καφε η κρασακι με μια φιλη η να κανω μια βολτα μονη μου (πχ παω σε καποια εκθεση η για ψωνια, στο αγαπημενο μου ζαχαροπλαστειο κλπ) ενω εκεινος δεν θελει ουτε αυτα.

Απλα επειδη μου εχει μεινει αυτη η αισθηση απο τη μητερα μου, αν κανω κατι και το καταλαβει η μικρη, μετα την παω μια αλλη μερα σε κατι που να το θεωρει εξισου διασκεδαστικο, να της δειξω οτι δεν την αποκλειω απο τη διασκεδαση, δεν περιμενω να την αφησω καπου για να περασω καλα καθε φορα. Δεν ειναι προνομιο των μεγαλων τα ταξιδια και οι βολτες, μπορει κι εκεινη να συμμετασχει.

[mkcm]

Συμφωνώ και εγώ με την άποχη ότι διακοπές χωρίς το παιδί μου δεν τις θεωρώ διακοπές. Θα καταπιεστώ, θα στενοχωριέμαι, θα έχω συνέχεια την έγνοια της αν την αφήσω πίσω και πάω να διασκεδάσω μόνη μου. Άλλωστε, τι βάρος μου είναι το παιδί; Να μην μπορώ να τα πιω και να ξενυχτίσω. Ε, και; Τόσα χρόνια τι έκανα και όταν μεγαλώσει πιθανά θα το ξανακάνω. Για λίγα χρόνια θα κάνουμε λίγες χαμηλών τόνων διακοπές. Αφού και στο εξωτερικό που θέλουμε να πάμε λέμε να το αφήσουμε για λίγο πιο μετά, ώστε η μικρή (και ο αδερφός της που είναι καθ' οδόν) να είναι σε κατάλληλη ηλικία να θυμάται και κάτι. Όπως βλέπετε έχουμε ήδη αποκλείσει τελείως το ενδεχόμενο να πάμε μόνοι μας!

Και ο λόγος που θα την αφήσω να πάει σε γιαγιάδες δε θα είναι να παραθερίσω, αλλά 1 - 2 εβδομάδες αν δεν έχω άλλη λύση το καλοκαίρι που θα είναι κλειστά τα σχολεία και εγώ θα δουλεύω και αυτό εφόσον η ίδια κάνει την επιλογή. Είναι δηλαδή σε ηλικία τέτοια που μπορεί συνειδητά να επιλέξει αυτό που θα της αρέσει...

[ekavi_]

Δεν με πειραζε λοιπον το που με αφηνε και αν ειχε αλλα παιδια. Με πειραζε το οτι δεν μου εδειχνε οτι μπορει να περασει καλα μαζι μας. Αυτο περναει στα παιδια- η εννοια οτι δεν τα θελεις γιατι ειναι εμποδιο. Αυτο το σημειο πρεπει να προσεξει ο γονιος.

 

Έχεις πολύ δίκιο!

Πρόσφατα, μου λέει ξαφνικά η κόρη μου μια μέρα που ήμουν πολύ κουρασμένη: "τελικά είναι πολύ δύσκολο και κουραστικό να έχεις παιδιά"!

Τότε της είπα πως αν δεν είχα εκείνη και την αδερφή της, δεν ξέρω τι θα έκανα. Πως εκείνες είναι που με ξεκουράζουν από την κούραση που μου προκαλούν άλλοι παράγοντες και εκείνες με κάνουν ευτυχισμένη! Και τότε έλαμψε το προσωπάκι της...

[ekavi_]

Συμφωνώ και εγώ με την άποχη ότι διακοπές χωρίς το παιδί μου δεν τις θεωρώ διακοπές. Θα καταπιεστώ, θα στενοχωριέμαι, θα έχω συνέχεια την έγνοια της αν την αφήσω πίσω και πάω να διασκεδάσω μόνη μου. Άλλωστε, τι βάρος μου είναι το παιδί; Να μην μπορώ να τα πιω και να ξενυχτίσω. Ε, και; Τόσα χρόνια τι έκανα και όταν μεγαλώσει πιθανά θα το ξανακάνω. Για λίγα χρόνια θα κάνουμε λίγες χαμηλών τόνων διακοπές. Αφού και στο εξωτερικό που θέλουμε να πάμε λέμε να το αφήσουμε για λίγο πιο μετά, ώστε η μικρή (και ο αδερφός της που είναι καθ' οδόν) να είναι σε κατάλληλη ηλικία να θυμάται και κάτι. Όπως βλέπετε έχουμε ήδη αποκλείσει τελείως το ενδεχόμενο να πάμε μόνοι μας!

Και ο λόγος που θα την αφήσω να πάει σε γιαγιάδες δε θα είναι να παραθερίσω, αλλά 1 - 2 εβδομάδες αν δεν έχω άλλη λύση το καλοκαίρι που θα είναι κλειστά τα σχολεία και εγώ θα δουλεύω και αυτό εφόσον η ίδια κάνει την επιλογή. Είναι δηλαδή σε ηλικία τέτοια που μπορεί συνειδητά να επιλέξει αυτό που θα της αρέσει...

 

Σαν να μιλάω εγώ...

[rosaki]

από τις πολλές σελίδες του θέματος, καταλήγω στο ότι οι περισσότερες μαμάδες που συμμετέχουμε στην κουβέντα, πρακτικά κάνουμε τα ίδια. Ο χρόνος εκτός εργασίας είναι αποκλειστικά αφιερωμενος στα παιδιά μας.

 

Η βασική διαφορά μας είναι ότι μια ομάδα ισχυρίζεται ότι της λείπει και θα ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό της χωρίς παιδιά. και η άλλη ομάδα ότι δεν αισθάνεται καμία τέτοια ανάγκη. Οι μεν μαμάδες κυνηγάμε να βρούμε κανένα δίωρο μια στο τόσο για μια ενήλικη έξοδο ή 2-3 μέρες διακοπές χωρίς μικρά, και οι άλλες μαμάδες ότι δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου/διασκέδασης χωρίς παιδιά.

Πρακτικά όλες τα ίδια κάνουμε. οι διαφορές μας είναι σε επίπεδο επιθυμιών/αναγκών.

[malep]

GENIKA EGW KAIV O ANTRAS MOY EIMASTE TOY SPITIOY AKOMA KAI APO PRIN PANTREYTOYME.

 

OYTWS H ALLWS APO OTAN EIXAME MONO ENA XRONO SXESH SPANIA EXOYME VGEI XWRIS TON PE8ERO MOY TO MEGALO MAS MWRO:mrgreen: GIATI STENAXWRIOMASTE NA TON AFHNOYME MONO, PERNAME POLY KALA OLOI MAZI.

 

H DOYLEIA EINAI MEGALOS PARAGONTAS. O ANTRAS MOY DOYLEYE SE VARDIES KAI MAKRIA OPOTE H8ELE 15 WRES THN HMERA GIA NA LEIPEI APO TO SPITI.

 

TWRA POY O IDIOS VGHKE SE ADEIA GIA TOYS EPOMENOYS 9 MHNES! (ANATROFHS TEKNOY) EGW DOYLEYW KA8E MERA 15.00-22.00 KAI DEN VRISKW KSYPNIO OYTE TO PAIDI OTAN GYRIZW.

 

 

STA SXEDON 2 XRONIA POY EXOYME KANEI TO MWRO EXOYME VGEI MONOI MAS 1 FORA STA KRYFA. LEGONTAS SE PAPPOY KAI PROPAPPOYDES OTI PAME NA SHKWSOYME LEFTA APO THN TRAPEZA (TO PAIDI KOIMOTAN) PERYSI KAI HPIAME ENA POTAKI STA GRHGORA.

 

GENIKOTERA O ANTRAS MOY DEN PAEI POY8ENA XWRIS EMAS KAI EGW POY XREIASTHKE NA NOSHLEYTW GIA ENA VRADY TON IOYLIO O MIKROS DEN ETRWGE KAI HTAN TELEIWS MELANXOLIKOS.

 

EIMASTE PANTA OLOI MAZI!

[Λαΐδα]

 

Η βασική διαφορά μας είναι ότι μια ομάδα ισχυρίζεται ότι της λείπει και θα ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό της χωρίς παιδιά. και η άλλη ομάδα ότι δεν αισθάνεται καμία τέτοια ανάγκη. Οι μεν μαμάδες κυνηγάμε να βρούμε κανένα δίωρο μια στο τόσο για μια ενήλικη έξοδο ή 2-3 μέρες διακοπές χωρίς μικρά, και οι άλλες μαμάδες ότι δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου/διασκέδασης χωρίς παιδιά.

Πρακτικά όλες τα ίδια κάνουμε. οι διαφορές μας είναι σε επίπεδο επιθυμιών/αναγκών.

 

Ολες αισθανόμαστε αυτην την αναγκη απλα την καλύπτουμε με διαφορετικες πρακτικες.

Οι μαμαδες που δεν πανε διακοπες χωρις παιδια σιγουρα βγαινουν καποιες εξοδους....Οσες είναι 24/7 με τα παιδια σιγουρα το κανουν επειδή δεν εχουν καποιον να τα κρατησει και μονο.

[elin]

Λοιπόν...ενδιαφέρουσες απόψεις, ενδιαφέρουσα τροπή συζήτησης...

 

Συμφωνώ με πολλά από όσα ειπώθηκαν, σε γενικές γραμμές με κάλυψε το ποστ της novak, μου άρεσε η ευαισθησία με την οποία η ΑΝΝΑ 24 προσέγγισε κάποιες "ιδιαίτερες" λεπτομέρειες, συμφωνώ με το ποστ της elenip σχετικά με το πρόγραμμά της-πάνω - κάτω το δικό μου...

 

θα ήθελα να μοιραστώ κάτι βιωματικό. Οι γονείς μου, στις εξόδους τους δεν με άφησαν ποτέ πίσω. Ήμουν πάντα μαζί τους (από πολύ-πολύ μικρή, 1-2 ετών). Δεν ξέρω αν το έκαναν από ιδεολογία, ή λόγω του ότι οι δικοί τους γονείς ήταν μακριά και δεν είχαν πού να με αφήσουν. Δεν σας κρύβω ότι κάποιες φορές βαριόμουν αφόρητα, από τότε βέβαι που ξεκίνησα να θυμάμαι τον εαυτό μου.

 

Τα καλοκαίρια, μόλις έκλειναν τα σχολεία, πήγαινα για τρεις-ναι καλά ακούσατε-τρεις μήνες στο χωριό. Απόλυτη ευτυχία!Από την αθήνα, το ιδιωτικό σχολείο, το σχολικό λεωφορείο κλπ-κλπ (για να καταλάβετε την κλεισούρα της πόλης και των δραστηριοτήτων) ελεύθερη με το ποδήλατο να οργώνω τους δρόμους και τις πλατείες με τα παιδιά γνωστών, που και αυτά ζούσαν σε πόλεις-Αθήνα ή άλλες-το χειμώνα.Έφευγα από το σπίτι το πρωί, τσιμπούσα κάτι το μεσημέρι, οπότε και οι ρυθμοί χαλάρωναν, το απόγευμα βουρ έξω και μαζευόμασταν μεσάνυχτα. Μέχρι το Λύκειο. Φιλίες καλοκαιρινές, που μπορεί να μην βλεπόμασταν το χειμώνα, αλλά κάθε καλοκαίρι αναθερμαίνονταν στη στιγμή. Κ μόλις θα δω αυτούς τους ενήλικες πλέον καλοκαιρινούς φίλους μου, πέρα από τα τυπικά και τα σαβουάρ και τα βιβρ, υπάρχει πάντα εκείνο το δέσιμο των καλοκαιριών που περάσαμε παίζοντας, που βλέπαμε τους αστεροειδείς να "πέφτουν", που τσακωθήκαμε, που τα ξαναβρήκαμε, που ερωτευθήκαμε, που ήπιαμε το πρώτο μας ποτό...

 

Υπέροχες αναμνήσεις, υπέροχα αξέχαστα χρόνια που τα νοσταλγώ και που εκεί επιστρέφω όταν θέλω να προσδιορισθώ και να βρω καταφύγιο.

 

Ξέρετε κάτι;Αυτούς τους τρεις μήνες καθόλου δεν μου έλειψαν η μαμά και ο μπαμπάς-οι οποίοι με επισκέπτονταν κάθε 2ο ΣΚ. Περίμενα κάθε χρόνο αυτή την καλοκαιρινή ανάπαυλα-όσοι "έχουν" χωριό, ίσως μπορούν να με καταλάβουν.

 

Όλο τον υπόλοιπο χρόνο ήμουν μαζί με τους γονείς μου. Όμως η μητέρα μου ήταν παρούσα-απούσα σε σχέση με εμένα. Επιφορτισμένη με το δύσκολο ρόλο της εργαζόμενης-συζύγου-νοικοκυράς (βάλτε και ολίγη από τελειομανία), δεν είχε χρόνο για μένα, πέραν των βασικών. Δεν την κατηγορώ, τέλεια σχέση δεν έχω μαζί της και ναι ακόμη και τώρα που πλησιάζω τα σαράντα, μου λείπει μια ζεστή, αυθόρμητη αγκαλιά από την πλευρά της, την οποία πάντα μου έδινε και μου δίνει ο μπαμπάκας μου.

 

Εμένα λοιπόν, με αυτά τα βιώματα και τις εμπειρίες που έχω, δεν με προβληματίζει αν ένα απόγευμα στο δίμηνο αφήσω τα μικρά μου με τον παππού (κ τη γιαγια μάζί, η οποία εξακολουθεί να μαγειρεύει αδιάκοπα!!!), έχω πάντα στο μυαλό μου όμως να τα αγκαλιάζω, να τους λέω ότι τα αγαπάω, να τους δείχνω ότι αγαπάω τον μπαμπά τους, ακόμα και όταν ξεμαλλιαζόμαστε, να τους ζητώ συγνώμη όταν σφάλω, να περνάω χρόνο μαζί τους στην παιδική, σε δραστηριότητες, σε μαγείρεμα, σε...(συμπληρώστε), ακόμη κ αν εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να κάνω ταβανοσκόπηση. Γιατί προσπαθώ να κάνω αυτά που είπες εσύ ΑΝΝΑ. Κ γιατί το καλύτερο δώρο σε ένα παιδί/άνθρωπο είναι οι αναμνήσεις του και γιατί τα παιδιά έχουν προσωπικότητα, επιθυμές, κλπ διαφορετικά από τη δική μου, οπότε δεν μπορώ να προεξοφλήσω τι θα είναι καλύτερο για αυτά σε μια δεδομένην στιγμή, κρίνοντας πάντα από εμένα (πχ διακοπές μαζί με μένα κ τον άντρα μου σε συνθήκες ενηλίκων, ή χωριό, κήπος του παππού, ποδηλατάδες, κρυφτό/κυνηγητό; -υπό την προϋπόθεση ότι δεν στερούνται όλο τον υπόλοιπο καιρό τους γονείς τους, κλπ-κλπ, όπως έχει ήδη αναφερθεί).

 

Κ επειδή δεν ξέρω αν απάντησα, σε γενικές γραμμές έχω τα παιδιά μαζί μου-λόγω ανάγκης, δεν έχω πού να τα αφήσω-μια φορά στο τόσο αν υπάρχοτν οι προϋποθέσεις θα βγω. Ξέρετε, κάτι όμως;Αυτό που θέλω δεν είναι να τα αφήσω και να βγω. Θα ήθελα ή να υπάρχει κάποιος που να μου έχει έτοιμα όοολα τα υπόλοιπα ώστε να ασχολούμαι χαλαρά και ξεκούραστα μαζί τους (δεν παίζει), ή να μπορώ να τα αφήσω 1 φορά το μήνα στη μαμά μου(??????)-οπότε να κάνω τις δουλειές μου με την ησυχία μου.

 

Επειδή ούτε η δεύτερη οπσιόν παίζει, τα χειμερινά είναι ακόμη στις θήκες τους.

 

Οπότε φίλτατες, είναι θέμα βιωμάτων, αναγκών, συνθηκών, προϋποθέσεων και ισορροπιών, κατ' εμέ.

[mkcm]

Πάντως, Ελίνα - για να χαλαρώσουμε λίγο την ατμόσφαιρα - εγώ από τότε που γέννησα τη μικρή "κρύφτηκα" πίσω από τις ανάγκες της για να αποφεύγω το απαισιότατο νοικοκυριό .

Χωρίς πλάκα τώρα... αν είσαι εργαζόμενη, μαμά και χωρίς βοήθεια με ένα σύζυγο που δουλεύει εξαντλητικά ωράρια από τη μια και από την άλλη θέλει και το στρατηγό του να του υποδεικνύει τι να κάνει ε, κάτι πρέπει να μείνει πίσω... Στη δική μου περίπτωση πάει λίγο πιο μετά το σιδέρωμα, οι βεράντες, μερικές φορές δε μαγειρεύω για μας αφού το παιδί τρώει στο σχολείο, κλπ. Μόλις κοιμηθεί το παιδί κοιτάω να συμμαζέψω και να έχω καθαρά κουζίνα και μπάνια, σαλόνια και υπνοδωμάτια τα καθαρίζω κάθε Σάββατο. Και δεν έχω καμία τύψη.... προτιμώ να έχω 3 πληντύρια ασιδέρωτα και λιγάκι σκόνη, παρά να είμαι αυτό που περιέγραψες τόσο γλαφυρά: μια μαμά παρούσα - απούσα...

[love4]

mkcm ποσο θα συμφωνησω με αυτο που ειπες με τις δουλειες του σπιτιου...εχω αποδεσμευτει (σε μεγαλο βαθμο) γιατι αλλιως χανω την ουσια με τα παιδια.

Επισης μου βγαινει μια πικρα οταν ακουω μεγαλα παιδια-ενηλικες να εχουν τελικα καποιο παραπονο απο την μητερα τους...μακαρι να καταφερουμε ολες να μην ακουσουμε σοβαρα παραπονα και πικριες απο το στομα των παιδιων μας σε μερικα χρονια.

[Λαΐδα]

...μακαρι να καταφερουμε ολες να μην ακουσουμε σοβαρα παραπονα και πικριες απο το στομα των παιδιων μας σε μερικα χρονια.

αυτό...και συγχρόνως να ειναι ευτυχισμένα, παραγωγικα και αγαπητα στην δικη τους ζωη....και συγχρόνως να εχουμε ζησει και εμεις τα χρονια μας ομορφα...ΤΟΣΑ ΛΙΓΑ

[rosaki]

το θέμα δουλειές του σπιτιού και παιδί είναι ένα άλλο πονεμένο θέμα.

 

και εγώ ως εργαζόμενη προσπαθώ να κάνω ότι προλαβαίνω αφού κοιμηθεί η μικρή, αλλά από τότε που ο βραδινός της ύπνος πήγε πιο αργά κατά τις 10, και δεν προλαβαίνω πολλά να κάνω και είμαι πολύ κομμάτια.

οπότε αναγκαστικά το Σ/Κ κάνω κάποια πράγματα όσο είναι ξύπνια. Μάλλον πρόκειται για μεγάλο λάθος, γιατί και εγώ δεν κάνω τίποτα σωστά και η μικρή βαριέται και γκρινιάζει...

[ekavi_]

Εμένα κοιμούνται αργά, οπότε δεν παίζει να κάνω δουλειές αφού κοιμηθούν... Αφήστε που εγώ νυστάζω πριν νυστάξουν εκείνες...

Οπότε κάνω λίγες βασικές δουλειές τις καθημερινές, κάτι παραπάνω το ΣΚ (και πάλι με μέτρο. Δεν θέλω να είμαι η μαμά που ξυπνάει από τις 7 για να κάνει γενική κάθε Σάββατο) και μια στο τόσο φωνάζω γυναίκα.

[Mytwinsroses]

Free dom νομίζω πως το σε 15-20 χρόνια θα έχει κ τα καλά του. Να σου πώ το γιατί αλλά δεν σημαίνει πως όλα τα ζευγάρια θα είμαστε έτσι σε μια 20ετία αλλά ας το ευχηθούμε!!!!

Λοιπόν. Αναφέρομε για τα πεθερικά μου.

Πεθερός: 48χρ

Πεθερά: 43χρ

Ο άντρας μου: 26χρ

Ο κουνιάδος μου: 21χρ

 

Τα πεθερικά μου δουλεύουν και οι 2. Όπως επίσης και ο κουνιάδος μου.

Οικονομικά είναι καλά γιατί δουλεύουν χρόνια τώρα. Κάθε Σάβατο βράδυ πάνε περίπατο όπως επίσης και κάθε Κυριακή μεσημέρι. Μια φορά το χρόνο πάνε ταξίδι στο εξωτερικό και μια-δυο φορές το χρόνο πάνε κανένα διήμερο στα βουνά εντός του νησιού.

Πάνε συχνά περιπάτους/για φαί γιαυτό και πιστεύω πως είναι ένα αγαπημένο ζευγάρι. Δεν ρουτινιάζουν σπίτι. Το πιο αγαπημένο ζευγάρι που είδα σε τέτοιες ηλικίες... (οκ θέλει να ξέρει χαρτί και καλαμάρι τι γίνεται μεταξύ εμού και του συζύγου μου, και πως μεγαλώνω τα παιδιά μου κλπ κλπ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, δεν χωρά συζήτηση εδώ!

Όταν τα παιδιά μας ξεπροβοδίσουν, ίσως να ξαναζήσουμε τον έρωτα με το σύζυγο μας από την αρχή.

 

Εγώ τουλάχιστον αυτό εύχομαι να μου συμβεί!!!

[ΑΝΝΑ24]

Φτου σου κοπέλα μου σου το εύχομαι!!!!

 

Εμένα πάλι δε με πολυπαίρνει...γκούχ..αχ...σε 20 χρόνια θα είμαι εξηνταένα.

Δε βαριέσαι, κι οι εκδρομές με τον "Παυσανία" καλές είναι :mrgreen:

[ΑΝΝΑ24]

...Επισης μου βγαινει μια πικρα οταν ακουω μεγαλα παιδια-ενηλικες να εχουν τελικα καποιο παραπονο απο την μητερα τους...μακαρι να καταφερουμε ολες να μην ακουσουμε σοβαρα παραπονα και πικριες απο το στομα των παιδιων μας σε μερικα χρονια.

 

Θα καταπατήσω λίγο τα όρια του off topic.

Χθες, σε μια άσχετη συζήτηση με τους γονείς μου, ο πατέρας μου σκέφτηκε να πει: - είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις παράπονα από μένα για το πως σε μεγάλωσα.

Εγώ γέλασα και του είπα ότι βέβαια είχα, δε γίνεται αλλιώς, αλλά ή του τα πέταξα στα μούτρα στην κατάλληλη ηλικία ή τα αποδέχτηκα, πάντως τώρα δεν του έχω απωθημένα, έχουν παραγραφεί.

Εκείνος κόλλησε: μα δε γίνεται να έχεις, σου έκανα όλα τα χατήρια!!!

Έφυγα γελώντας από μέσα μου και σκεφτόμουν - "κούνια που σε κούναγε".

Αν έχει κάνει τα τέρατά του...

 

Σήμερα που ξημέρωσε μια νέα μέρα, τα ξαναματασκέφτηκα.

Και, μου φαίνεται ότι έχει δίκιο. Όχι για τα χατήρια, αλλά... Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παράπονο.

Έχω πολύ αυστηρή κριτική για τον τρόπο που χειρίστηκε τη σχέση του με τη μαμά μου, για κάποιες επιλογές του, για το ότι δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του σε πολλά σημεία και ταλαιπωρεί τους άλλους για...για...

 

Αλλά εγώ, ήξερα πάντα, γιατί ήταν πολύ έντονο από την πλευρά του, ότι με αγαπούσε μέχρι βλακείας και με θαύμαζε. Ήταν πάντα απίστευτα υποστηρικτικός, δεν τσιγκουνευόταν τα καλά λόγια και ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρχει παιδί που να νιώθει παραμελημένο.

 

Τελικά όλα αυτά με βοήθησαν να νιώθω ασφαλής και ισορροπημένη μέσα μου. Κι ας μην μπόρεσε να μου παρέχει πάντα ισορροπημένο περιβάλλον.

Σας τάραξα στην αυτοβιογραφία.

Αυτό που θέλω να πω τελικά, είναι ότι η άνευ όρων αγάπη και η αποδοχή μπορούν να μπαλώσουν πολλά. Σίγουρα δε θα τα καταφέρουμε σε όλα, τα λάθη δεν τα γλυτώνουμε. Αλλά αν καβατζώσουμε αυτά τα δύο, νομίζω ότι έχουμε κάνει ένα πολύ πολύ σοβαρό βήμα.

[AthinaP]

mkcm ποσο θα συμφωνησω με αυτο που ειπες με τις δουλειες του σπιτιου...εχω αποδεσμευτει (σε μεγαλο βαθμο) γιατι αλλιως χανω την ουσια με τα παιδια.

Επισης μου βγαινει μια πικρα οταν ακουω μεγαλα παιδια-ενηλικες να εχουν τελικα καποιο παραπονο απο την μητερα τους...μακαρι να καταφερουμε ολες να μην ακουσουμε σοβαρα παραπονα και πικριες απο το στομα των παιδιων μας σε μερικα χρονια.

 

Εμένα μου έχουν ηδη απαντήσει πώς με βλέπουν μέσα από τα μάτια τους!

 

Από το γιο δεν πρόκειται να δω εγγόνι, το έχει ξεκόψει, όταν τον ρωτάω με κοιτάει με ένα ύφος "εισαι τρελή"; Σιγά μην βάλω το κεφάλι μου στον τορβά!

 

Η κόρη θα κάνει οικογένεια εφόσον είναι νοικοκυρά ΚΑΙ εισοδηματίας! Οπότε ο μπαμπάς της θα πρέπει να φτιάξει προίκα. Ο λόγος που το θέλει έτσι η κόρη, είναι για να έχει και κατοικίδιο, γιατί τους λέω ότι ως εργαζόμενη, δεν θα βάλω στο κεφάλι μου ΚΑΙ αυτό!

 

Με λίγα λόγια, ας τρεχω εγώ, πάλι λίγη είμαι ως πρότυπο γυναίκας-μαμάς!

[AthinaP]

ΑΝΝΑ, βρίσκω τον πατέρα σου συγκλονιστικό! Ειδικά που όλοι γύρω μου περνάνε την κρίση μέσης ηλικίας και αρκετοί βάζουν μπουρλότο σιγά σιγά...

[Χαρα-Μαρια2]

mkcm ποσο θα συμφωνησω με αυτο που ειπες με τις δουλειες του σπιτιου...εχω αποδεσμευτει (σε μεγαλο βαθμο) γιατι αλλιως χανω την ουσια με τα παιδια.

Επισης μου βγαινει μια πικρα οταν ακουω μεγαλα παιδια-ενηλικες να εχουν τελικα καποιο παραπονο απο την μητερα τους...μακαρι να καταφερουμε ολες να μην ακουσουμε σοβαρα παραπονα και πικριες απο το στομα των παιδιων μας σε μερικα χρονια.

 

Μακαρι κι εγω εχω αγχος γι αυτο....και αισθανομαι τυψεις αν καποια φορα εξεφρασα παραπονα. Ο,τι μπορει κανει ο καθε γονιος.

[Χαρα-Μαρια2]

Αυτό που θέλω να πω τελικά, είναι ότι η άνευ όρων αγάπη και η αποδοχή μπορούν να μπαλώσουν πολλά. Σίγουρα δε θα τα καταφέρουμε σε όλα, τα λάθη δεν τα γλυτώνουμε. Αλλά αν καβατζώσουμε αυτά τα δύο, νομίζω ότι έχουμε κάνει ένα πολύ πολύ σοβαρό βήμα.

 

Σιγουρα ειναι το πιο σημαντικο. Αυτο δεν μπορεις να το καλυψεις εκ των υστερων. Μενει ενα κενο αναπληρωτο.

Αντιθετα, οσον αφορα στα λαθη, οταν μεγαλωσουν θα καταλαβουν. Οταν εισαι μικρος, πιστευεις οτι οι γονεις σου εχουν το αλαθητο. Μπορω να θυμηθω απειρα των δικων μου αλλα με αγαπη, και κατανοηση ενω τοτε φυσικα με ειχαν πειραξει...

 

ΥΓ καλα, ο μπαμπας φοβερος!!

[free dom]

Free dom νομίζω πως το σε 15-20 χρόνια θα έχει κ τα καλά του. Να σου πώ το γιατί αλλά δεν σημαίνει πως όλα τα ζευγάρια θα είμαστε έτσι σε μια 20ετία αλλά ας το ευχηθούμε!!!!

Λοιπόν. Αναφέρομε για τα πεθερικά μου.

Πεθερός: 48χρ

Πεθερά: 43χρ

Ο άντρας μου: 26χρ

Ο κουνιάδος μου: 21χρ

 

Τα πεθερικά μου δουλεύουν και οι 2. Όπως επίσης και ο κουνιάδος μου.

Οικονομικά είναι καλά γιατί δουλεύουν χρόνια τώρα. Κάθε Σάβατο βράδυ πάνε περίπατο όπως επίσης και κάθε Κυριακή μεσημέρι. Μια φορά το χρόνο πάνε ταξίδι στο εξωτερικό και μια-δυο φορές το χρόνο πάνε κανένα διήμερο στα βουνά εντός του νησιού.

Πάνε συχνά περιπάτους/για φαί γιαυτό και πιστεύω πως είναι ένα αγαπημένο ζευγάρι. Δεν ρουτινιάζουν σπίτι. Το πιο αγαπημένο ζευγάρι που είδα σε τέτοιες ηλικίες... (οκ θέλει να ξέρει χαρτί και καλαμάρι τι γίνεται μεταξύ εμού και του συζύγου μου, και πως μεγαλώνω τα παιδιά μου κλπ κλπ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, δεν χωρά συζήτηση εδώ!

Όταν τα παιδιά μας ξεπροβοδίσουν, ίσως να ξαναζήσουμε τον έρωτα με το σύζυγο μας από την αρχή.

 

Εγώ τουλάχιστον αυτό εύχομαι να μου συμβεί!!!

Σαν να μου φαινονται ελκυστικα τα πενηντα-εξηντα τελικα! Και που να βγουμε και στη συνταξη(αν θα υπαρχουν ακομη συνταξεις), εκει να δεις ταξιδακια και χαλαρωση..

[free dom]

Αυτό που θέλω να πω τελικά, είναι ότι η άνευ όρων αγάπη και η αποδοχή μπορούν να μπαλώσουν πολλά. Σίγουρα δε θα τα καταφέρουμε σε όλα, τα λάθη δεν τα γλυτώνουμε. Αλλά αν καβατζώσουμε αυτά τα δύο, νομίζω ότι έχουμε κάνει ένα πολύ πολύ σοβαρό βήμα.

Θα συμφωνησω και θα προσθεσω το να μαθουμε στα παιδια μας να συγχωρουν τα ανθρωπινα λαθη. Κι ο καλυτερος τροπος να το μαθουν ειναι το παραδειγμα μας. Αν εμεις τα κρινουμε αυστηρα τωρα, το ιδιο θα κανουν κι αυτα μ εμας οταν μεγαλωσουν, γιατι αυτο θα εχουν μαθει..