Κακη ψυχολογια του γονεα με αλλαγη συμπεριφορας!Πως να το διορθωσω?

[Mother of three]

Καλησπερα για αλλη μια φορα!Λυπαμαι εαν γινομαι κουραστικη με τα ψυχαναγκαστικα μου,αλλα για αλλη μια φορα ζητω την αποψη σας!

Εχω δημιουργησει μια υπεροχη οικογενεια,ηρεμη,συμπονετικη!Εχω εναν αντρα που με στηριζει σε οτι κι αν χρειαστω,μια κορουλα,πραγματικα ευγενικη ψυχη.Χαμογελαστη,ηρεμη!

Ζω σε εναν τοπο,οπου περαν απο τον αντρα μου και την κορη μου,δεν γνωριζω κανεναν.Δεν εννοω τις επαφες που εχω καθημερινως με συναδελφους ή με καποια γειτονισα,δεν εχω στενες επαφες.Δεν εχω ενα ατομο που θα με παρει τηλεφωνο να βγουμε για καφε,που θα του πω τα ευχαριστα,θα του πω και αυτα που με απασχολουν!Ενω στον τοπο καταγωγης μου εχω εναν υπεροχο κυκλο ατομων που με σκεφτονται συνεχεια και με αγαπουν.Ποσο θα ηθελα να τους ειχα κοντα μου.

Ο τομεας της δουλειας μου ειναι απιστευτα κουραστικος,τοσο σωματικα,οσο και ψυχολογικα.Ειδικα το δευτερο.Το κλιμα γινετε ανυποφορο,δεν πληρωνομαστε καλα,μεταξυ συναδελφων υπαρχουν κοντρες.Και εκει που ημουν ενα πλασμα που ελεγε μονο ''ναι'',τωρα εχω γινει κουτσομπολα,νιωθω κακια,σχολιαζω και γω μαζι με τους αλλους,τα σκεφτομαι ολα αυτα και τρεμω τον ιδιο μου τον εαυτο?

Γυρναω στο σπιτι κουρασμενη,ενω πρεπει να ειμαι και εκει παρων,σωμα και νου.Δεν εχω βοηθεια,περαν απο του αγαπημενου μου αντρουλη.Δουλευω βαρδιες,οποτε δεν υπαρχουν ωρες καθαριοτητας,ξεκουρασης,παιχνιδιου.

Νιωθω ενα ρακος.Νιωθω πως δεν κανω τιποτα,προσπαθωντας να κανω τα παντα.

Ειλικρινα,θα ηθελα πολυ,να μου δωσετε ενα χερι βοηθειας.Πως να βγω απο αυτο που με πνιγει.

Πως να σταματησω να γινομαι κακια,πραγμα που νιωθω πως ειμαι.:cry:

[epang]

Είσαι πολύ τυχερή που έχεις μια ωραία οικογένεια & που έχεις την κατανόηση του άντρα σου & συνεργάζεστε στο σπίτι. Το πρόβλημα καταλαβαίνω ότι είναι η δουλειά σου που είναι απαιτητική & σε κουράζει πολύ, οπότε δεν σου μένει διάθεση & ενέργεια για να χαρείς την οικογένεια σου & να προσφέρεις στους αγαπημένους σου αυτά που θέλεις. Κρίμα!!

Αλλά θα πρέπει να σκεφτείς ότι στις μέρες της κρίσης που ζούμε είσαι τυχερή που έχει δουλειά έστω & αν πρέπει να περιμένεις για να πληρωθείς. Όλοι λίγο-πολύ τα ίδια ζούμε, αν όχι & χειρότερα. Αρα θα πρέπει να βρεις τρόπο να απομονώσεις τη δουλειά από την υπόλοιπη ζωή σου, τουλάχιστον συναισθηματικά. Μόλις βάζεις το κλειδί στην πόρτα να γίνεσαι άλλος άνθρωπος, η γλυκιά & καλή μανούλα που θέλει το παιδάκι σου, & να κάνεις όσα μπορείς & αντέχεις, να συζητάς με τον άντρα σου για να αποφορτίζεσαι & μαζί να βάζετε τις προτεραιότητες για τις δουλειές του σπιτιού, όσες & όπως μπορούν να γίνουν. Πρέπει να αντιστρέψεις τα συναισθήματα. Να παίρνεις χαρά από την οικογένειά σου για να μπορείς να αντέχεις τις δυσκολίες στη δουλειά & όχι να αφήσεις τη δουλειά να σε καταρρακώσει ψυχολογικά & χάνεις την ευτυχία της οικογένειας. Είναι δύσκολα, ενώ τα λόγια είναι εύκολα το ξέρω, αλλά προσπάθησε να το δουλέψεις γιατί σίγουρα αξίζει να ζήσεις αυτά τα όμορφα χρόνια που το παιδάκι σου είναι μικρό. Καλή επιτυχία!!

[κανίνα]

καλημερα,νομιζω πως το γεγονος οτι δεν εχεις εναν δικο σου ανθρωπο(περα του συζυγου) για να αποφορτιστεις ειναι το κυριο προβλημα....δυστυχως παντα γινομαστε ενα με το περιβαλλον μας οποτε κι εσυ νιωθεις οτι σε καταπινει η κατασταση αυτη στη δουλεια με το κουτσομπολιο κτλ.....εγω θα σου ελεγα να προσπαθησεις να αναπτυξεις φιλιες και με αλλα ατομα,διοτι δυστυχως οι παλιοι σου φιλοι ειναι μακρια,δεν μπορεις να εχεις μονο συναναστροφες με τον αντρα σου,γιατι εκει δινεις βαση στα του σπιτιου και της οικογενειας.....η στη τελικητηλεφωνα σε καποιον δικο σου και πες τα να ξαλαφρωσεις....αλλα και παλι πιστευω πρεπει να κανεις φιλους .....