Η καθημερινότητα μιας χωρισμένης μαμάς...

[Εύα_1983]

Αλήθεια, πώς περνάτε στην καθημερινότητα οι χωρισμένες μανούλες;; (Και μπαμπάδες αν υπάρχουν εδώ, εννοείται)

 

Ξεκινώ με τη δική μας... Το πρωί αφήνω τη μικρή στον παιδικό, πάω για δουλειά, μεσημεράκι την παίρνω και γυρίζουμε σπιτάκι. Τρώμε, παίζουμε λίγο και τη βάζω για νάνι. Μετά δουλειές και μαγείρεμα για την επόμενη μέρα. Οταν ξυπνήσει πάμε καμιά βολτούλα, επίσκεψη κλπ.. και το βραδάκι κάνουμε μπανάκι, λέμε παραμυθάκι,γαλατάκι και ξανά νάνι. Ετοιμάζω τα ρούχα για την επόμενη μέρα, συνεχίζω ότι δουλειές έχουν απομείνει και αν έχω κουράγιο χαλαρώνω στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση. Σαββατο ψώνια,βόλτες,σινεμά με τη μικρή, Κυριακή καφέ με φίλες (και η μικρή στη γιαγιά) εκτός αν κανονίσω να φέρουν και οι άλλες τα παιδιά τους οπότε καταλήγουμε σε παιδότοπο!

 

Έχετε βρει τους ρυθμούς σας;; Τη χαμένη σας δύναμη; Εμείς μετά από 3+ χρόνια, νομίζω πως ναι!!

 

Α, ξέχασα! Είμαι η Εύα (30 ετών) και έχω μια κορούλα 4 ετών!!

[fraoulitsa02]

Πάνε 2 μήνες που εφυγα από το σπίτι που έμενα με τον μπάμπά του γιού μου....Ο άντρας μου ήταν κολλημενος στη μαμα του και τον μπαμπά του ΄μέχρι αηδίας..Τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω μου και να με πετάξει από το σπίτι μαζί με το παιδί χωρίς χρήματα...Τώρα λέει πως μ'αγαπάει και ότι δεν καταλαβαίνει γιατι έφυγα...Εδώ με πήρε τηλέφωνο και η μαμά του να μου πει πως όταν έχεις παιδί πρέπει να ύπομένεις τα πάντα για χάρη του....

Η καθημερινότητά μου? ??? τράγική....Εχω γυρίσει στο σπίτι των γονιών μου.Δεν έχω φίλους και ξεκινάω δουλειά σε ένα εξάμηνο...Τον άλλο μήνα είναι το δικαστήριο για διατροφή και επιμέλεια και την επικοινωνία του με το παιδί(ούτε τηλέφωνο δεν πήρε τόσες μέρες να δει τι κάνει το παιδί και κατά τα άλλα το παίζει στοργικός πατέρας και γυρνάει και λέει πως του λείπει το παιδί του)

Παρ' όλα αυτά είμαι καλύτερα!!!!!Νιώθω ελεύθερη, απέκτησα πάλι την αυτοεκτίμησή και το σημαντικότερο εχω μαζί μου το γιο μου!!! Όταν με κοιτάζει και μου χαμογελά, ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά και σύντομα θα μπούμε και πάλι στους κανονικούς μας ρυθμούς..

Ο πρίγκιπάς μου είναι 2,5 ετών τώρα

[Εύα_1983]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα γλυκειά μου! Σιγά σιγά θα φτιάξουν τα πράγματα! Και εγώ πέρασα δύσκολα στην αρχή αλλά με τον καιρό τα καταφέραμε! Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά για σένα και το μικρούλη σου! Οπως ακριβώς επιθυμείς! Κι αν χρειαστείς οτιδήποτε, μη διστάσεις! στείλε μου inbox να τα πούμε!! Καλή δύναμη και όλα καλά σου εύχομαι!!

[fraoulitsa02]

Σ'ευχαριστω πολυ!!!

[melina_g]

Φραουλίτσα στην αρχή είναι πάντα δύσκολα. Έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά, να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνη σου πια στην ουσία και ταυτόχρονα να θρηνείς απο μέσα σου για τον χωρισμό (ακόμα κι αν ήταν για καλό σου). Στην πορεία όμως φτιάχνουν πολύυυυυ τα πράγματα. Πίστεψέ με θα έρθει στιγμή που θα είναι έτσι η ζωή σας που θα σε ζηλεύουν ανύπαντρες και παντρεμένες (εννοείται όχι οι ευτυχισμένες που δυστυχώς είναι λίγες ) γιατί και παιδί θα έχεις και κανέναν πάνω απο το κεφάλι σου να σε πρήζει δεν θα έχεις.

Προς Θεού δεν λέω πως δεν υπάρχουν δυσκολίες. Και οικονομικές θα υπάρχουν και μεγάλη έλλειψη χρόνου και με το παιδί δεν θα είναι πάντα ρόδινα. Αλλα σίγουρα είναι πολύ πολύ καλύτερα απο ένα κακό γάμο και για σένα και για το παιδί.

Κι εμάς η καθημερινότητά μας είναι πια σχεδόν τέλεια (για τα δικά μας δεδομένα βέβαια). Καμια δουλίτσα να έβρισκα να είχαμε και λεφτάκια δικά μας και να μη μας συντηρούν άλλοι, θα ήταν ιδανικά.

[fraoulitsa02]

Αυτά σκέφτομαι κι εγω συνέχεια και παίρνω δύναμη και συνεχίζω...

Τίποτα δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!Παρ' ότι πέρασα πολύ άσχημα στο γάμο μου ακόμη έχω αισθήματα γι'αυτόν!!!Θα με πεις μαζόχα!!!Εγώ πιστεύω ότι αγαπάω αυτό που θα ήθελα να ΄'ηταν και όχι αυτό που είναι πραγματικά!

Ο χρόνος όμως όλα τα γιατρεύει...έτσι μου λένε όλοι...Μακάρι να περάσει γρήγορα αυτος ο χρόνος..

[Εύα_1983]

Συμφωνώ με τη melina_g . Εφόσον ξεπεραστούν τα κύρια προβλήματα (οικονομικό π.χ) είναι καλύτερα χωρισμένη παρά σε κακό γάμο.

 

Φραουλίτσα είναι λογικό να έχεις ακόμα αισθήματα. Μην ξεχνάς ότι είναι ο άντρας που παντρεύτηκες και έκανες πατέρα του παιδιού σου. Δεν είναι εύκολο τίποτα σε έναν χωρισμό. Αν είσαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να είστε μαζί και ευτυχισμένοι, τότε κάνε όνειρα για το μέλλον με το παιδί σου. Φτιάξε την καθημερινότητά σας! Κοίτα το παιδί σου, χαμογέλα του και ξεκινήστε μαζί από την αρχή! Αν πάλι πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα να είστε πραγματικά ευτυχισμένοι οι τρεις σας, τότε εξάντλησε και την τελευταία πιθανότητα. Να σκέφτεσαι όμως ρεαλιστικά και να αποφασίσεις σύμφωνα με αυτό που είναι ο άντρας σου και όχι με αυτό που θα ήθελες να είναι! Με τη σχέση που μπορείτε να δημιουργήσετε και όχι με αυτή που θα ήθελες αλλά στην πραγματικότητα δε γίνεται να ξαναχτίσετε από την αρχή και υγιή. Σκέψου και αποφάσισε αυτό που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και άρα και το παιδί σου. Καλή τύχη!!

[fraoulitsa02]

Πιστεψε με εξαντλησα καθε πιθανοτητα.Τον ακουγα να με βριζει,να βριζει τους γονεις μου γιατι μετα απο την εγκυμοσυνη μου διαπιστωσε οτι ηθελε προικα και εκανα υπομονη να περασουν τα νευρα του για να ηρεμησει.Τον αλλο μηνα ειναι το δικαστηριο γιατι αρνειταινα δωσει διατροφη και για διαζυγιο ουτε λογος...συναινετικο με τιποτα...Ξερω οτι εχω πολυ δρομο μπροστα μου και ειμαι ακομη στην αρχη,αλλα οπως ακουω απο ολες σας...με τον καιρο θα φτιαξει η ζωη μου....Ευχαριστω που αφιερωνεται λιγο χρονο να με ακουσετε,δε φανταζεστε ποσο κουραγιο μου δινετε...

[melina_g]

Φραουλίτσα όποτε θες να μιλήσεις θα χαρώ να σε "ακούσω" και να βοηθήσω όπου μπορώ. Ένα πμ μακριά είμαι! Κανείς δεν πρέπει να περνάει τέτοιες καταστάσεις μόνος και κακά τα ψέμματα όσο κι αν θέλουν να βοηθήσουν οι κοντινοί μας άνθρωποι αν δεν το έχουν περάσει δεν πλησιάζουν καν.

[Εύα_1983]

Το ίδιο ισχύει και για μένα. Αν χρειαστείς να μιλήσεις με κάποιον που μπορεί να σε καταλάβει απόλυτα, γιατί έχει περάσει τα ίδια, στείλε μου όποτε θες. Είναι πολύ σκληρό να τα περνάς μόνη σου..

[gyaromil]

Κορίτσια να ρωτήσω κάτι κι εγώ; Πέραν της καθημερινότητας με το παιδί, σε αισθηματικό επίπεδο (τουλάχιστον αυτές που έχετε χωρίσει καιρό) πώς είσαστε; Θέλω να πω, το παιδί είναι παιδί, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το σύζυγο, τον ερωτικό σύντροφο.

Είμαι παντρεμένη με ένα αγοράκι 2 ετών αλλά ενώ ήμασταν ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι, τον τελευταίο καιρό (πάνω από χρόνο) έχουμε τρομερά σκαμπανεβάσματα και τσακωμούς. Είναι οξύθυμος χαρακτήρας και μη διαχειρίσιμος. Καμιά φορά σκέφτομαι να πάρω το παιδί και να φύγω από το σπίτι αλλά εκτός από το ότι θέλω να το παλέψω και για το παιδί μου και για την ίδια τη σχέση, ακόμα και με τη βοήθεια συμβούλου αν χρειαστεί, φοβάμαι και τη μοναξιά. Το παιδί θα μεγαλώσει κάποια στιγμή, θα αυτονομηθεί, θα κάνει σχέσεις, κι εγώ θα γυρνάω σε ένα άδειο σπίτι! Πόσο εύκολο είναι για μια χωρισμένη μανούλα να ξαναφτιάξει τη ζωή της; Γιατί κακά τα ψέμματα, στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι η συντροφικότητα.

 

Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας.

 

Όσο για τα δικά μου προβλήματα, μάλλον θα τα μοιραστώ μαζί σας σε άλλο τόπικ.

[fraoulitsa02]

Τιποτα δεν εμποδιζει μια χωρισμενη μητερα να βρει εναν ανθρωπο να την αγαπαει και να την κανει να νιωθει γυναικα.Ποια η διαφορα του να ζεις με εναν αντρα στο ιδιο σπιτι που δε σε κανει να νιωθεις γυναικα και δε σου φερεται γλυκα απο το να ζεις μονη;

Εγω χωρισα πριν 4 μηνες και εχω ενα γιο 2 ετων.Η αληθεια ειναι οτι δεν με απασχολει ακομη το ενδεχομενο σχεσης γιατι θελω να πατησω καλα στα ποδια μου πρωτα....αλλα ειναι πολυ ασχημο να θεωρεις το παιδι εμποδιο...αντιθετως ειναι ενα φιλτρο που κρατα μακρια τους μ@@@ες...

[goody]

Στη θεωρια τιποτα δεν σε εμποδιζει, ολα γινονται κλπ κλπ...

Στην πραξη ειναι θεμα τυχης (οπως και για μια εργενισσα αλλωστε) και θεμα του χαρακτηρα σου.

Εγω δυστυχως ειμαι πιο ντροπαλο-σοβαρη και αγχωνομαι λιγο στο πως θα συνδιασω καποια σχεση με την απαιτητικη καθημερινοτητα μου...ετσι η ερωτικη ζωη μου ειναι σχεδον ανυπαρκτη!!

Θα με ενδιεφερε κι εμενα να ακουσω αποψεις αλλων χωρισμενων μαμαδων, που κανετε γνωριμιες? Πως συνδιαζετε σχεση και παιδι? Και για τι ηλικιες μιλαμε? Γιατι εγω ειμαι 29 χρονων και οι 30κατι ειναι δυσκολο target group!

[melina_g]

αντιθετως ειναι ενα φιλτρο που κρατα μακρια τους μ@@@ες...

 

Πόσο μα πόσο συμφωνώ με αυτό.

Γιατί αυτός που θα μπει στη ζωή μου αρχικά θα πρέπει να είναι τέτοιος που να αξίζει να θυσιάσω τον ελάχιστο χρόνο που μου μένει, να κάνω χώρο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου που τώρα υπάρχει μόνο το παιδάκι μου και οι ανάγκες του για να μπει...

και αργότερα πια θα πρέπει να είναι τέτοιος που να ξέρω με βεβαιότητα πως θα φερθεί στο παιδί μου με αγάπη, πως θα έχει απόλυτη κατανόηση της θέσης του μέσα στην οικογένεια κτλ.

 

Ρεαλιστικά τώρα...

Δεν είναι εύκολο να βρεις τέτοιον άνθρωπο. Δεν είναι και ανέφικτο βέβαια. Είναι σίγουρα όμως καλύτερη κι η μοναξιά ακόμα απο το να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που να σε κάνει δυστυχισμένη.

Δεν μπορώ να ξέρω πόσο χάλια είναι τα πράγματα στο σπίτι σου αλλά... για να μπορείς έστω και να τον σκέφτεσαι τον άντρα σου σαν σύντροφο στα γεράματα, θα σου πρότεινα να το ξανασκεφτείς μήπως βρείτε μια λύση. Όταν θες να χωρίσεις κι η ιδέα μόνο του να τον έχεις δίπλα σου ΚΑΙ στα γεράματα σου προκαλεί ανατριχίλα.

 

Και για να απαντήσω στην ερώτησή σου, εγώ όχι δεν έχω βρει κάποιον σαν αυτόν που περιέγραψα παραπάνω αλλα δεν έχω ψάξει κιόλας. Είμαι τόοοσο καλά με το παιδάκι μου, τους φίλους μου και την καθημερινότητά μας, που μια σχέση ούτε μου περνάει απο το μυαλό.

[Eva1970]

Στη θεωρια τιποτα δεν σε εμποδιζει, ολα γινονται κλπ κλπ...

Στην πραξη ειναι θεμα τυχης (οπως και για μια εργενισσα αλλωστε) και θεμα του χαρακτηρα σου.

Εγω δυστυχως ειμαι πιο ντροπαλο-σοβαρη και αγχωνομαι λιγο στο πως θα συνδιασω καποια σχεση με την απαιτητικη καθημερινοτητα μου...ετσι η ερωτικη ζωη μου ειναι σχεδον ανυπαρκτη!!

Θα με ενδιεφερε κι εμενα να ακουσω αποψεις αλλων χωρισμενων μαμαδων, που κανετε γνωριμιες? Πως συνδιαζετε σχεση και παιδι? Και για τι ηλικιες μιλαμε? Γιατι εγω ειμαι 29 χρονων και οι 30κατι ειναι δυσκολο target group!

 

Συμφωνω μαζι σου. Ειναι δυσκολο με την καθημερινοτητα που βιωνουμε να χωρεσει και μια σχεση. Οταν προκυπτουν πρακτικα θεματα, πχ αρρωστησε το παιδι, δεν ξερω κατα ποσον ενα συντροφος μπορει να δειξει κατανοηση, αφου θελει κι εκεινος μεριδιο απο το χρονο μας. Ποσα κομματια να γινουμε πια; Επισης στην περιπτωση μου με 3χρονο κοριτσακι,γνωμη μου ειναι η προσωπικη ζωη της μαμας, οταν υφισταται,να μενει εξω απο τη πορτα. Τοσα ακουμε.

[Mpempoulaki]

Κορίτσια μου καλησπέρα!!!!!δεν ειμαι χωρισμένη μαμά αλλά ένιωσα την ανάγκη να σας εκφράσω το θαυμασμό μου!!!!!ειμαι σίγουρη οτι όλες είστε υπέροχες μανούλες!!!!!

[ZWH]

Σε διαστασή ή διαζυγιο τιποτα δεν ειναι ευκολο ακομη και αν η αποφαση ειναι καθαρα δικη μας. Εχουμε να παλεψουμε με ολους που ειναι απεναντι μας, που δεν μας εχουν καταλαβει. Εχουμε να παλεψουμε με τον ιδιο μας τον εαυτο... με την καθημερινοτητα μας, με τα παιδια μας που πρεπει πρωτα απ ολα τα να τα στηριξουμε, να νιωσουν σιγουρια για το νεο βημα που κανουμε, να προσαρμοστουν στα νεα δεδομενα. Να βρουμε δουλεια αν δεν εχουμε κατι που ειναι πολυ πολυ δυσκολο, να σπαμε το κεφαλι μας τι να κανουμε ετσι ωστε να μην λειψει τιποτα στα παιδια μας. Να κανουμε να σβησει αυτο το φωτακι που βλεπουν μονο οι αντρες να αναβοσβηνει στο μετωπο μας κ που νομιζουν οτι λεει οτι ειμαστε διαθεσιμες για οτι βαλει στο μυαλο τους... Να βαλουμε την ζωη μας σε μια ταξη, να ηρεμησει ο πρωην μας και να μην υπαρχουν εξαρσεις στην οποιαδηποτε σχεση που συνεχιζουμε να εχουμε μαζι του. Να κανουμε τους γυρω μας να καταλαβουν οτι δεν ειμαστε ανηθικες, οτι δεν χωρισαμε για τριτο προσωπο που υπηρξε στην ζωη μας, οτι μπαινοντας στα σπιτια ζευγαριων δεν θελουμε να τα χωρισουμε και να παρουμε τους αντρες τους...

Εχουμε ενα σωρο σοβαρα θεματα στο μυαλο μας που προσπαθουμε να τα διαχειριστουμε βαζοντας πρωτα απ ολα το καλο και την ηρεμια των παιδιων μας. Οτι τα βραδια που δεν κοιμομαστε δεν ειναι επειδη σκεφτομαστε καποιον, αλλα ειναι επειδη σκεφτομαστε τα παντα. Οτι και εμεις που βρισκομαστε σε διασταση ή εχουμε χωρισει, ειμαστε ανθρωποι νοημονες και σκεφτηκαμε πολυ πριν κανουμε το επομενο βημα.

Οτι ισως ναι, καποια στιγμη μπει καποιος στην ζωη μας. Καποιος που να μας στηριζει, να μας αγαπαει και να ειναι η αγκαλια του διαθεσιμη... Τοτε θα πρεπει να ζουμε δυο παραλληλες ζωες... της μανας και της γυναικας. Τιποτα δεν ειναι ευκολο, τιποτα δεν ειναι δεδομενο... και ναι διαλεξαμε τον δυσκολο δρομο απο το να καθομαστε με εναν ανθρωπο που για τον α ή β λογο δεν μπορουμε να συνυπαρχουμε σαν ζευγαρι παρα μονο σαν φιλοι, μονο και μονο για να μας ταιζει και να μην χασουμε την βολη μας...

[Eva1970]

Σε διαστασή ή διαζυγιο τιποτα δεν ειναι ευκολο ακομη και αν η αποφαση ειναι καθαρα δικη μας. Εχουμε να παλεψουμε με ολους που ειναι απεναντι μας, που δεν μας εχουν καταλαβει. Εχουμε να παλεψουμε με τον ιδιο μας τον εαυτο... με την καθημερινοτητα μας, με τα παιδια μας που πρεπει πρωτα απ ολα τα να τα στηριξουμε, να νιωσουν σιγουρια για το νεο βημα που κανουμε, να προσαρμοστουν στα νεα δεδομενα. Να βρουμε δουλεια αν δεν εχουμε κατι που ειναι πολυ πολυ δυσκολο, να σπαμε το κεφαλι μας τι να κανουμε ετσι ωστε να μην λειψει τιποτα στα παιδια μας. Να κανουμε να σβησει αυτο το φωτακι που βλεπουν μονο οι αντρες να αναβοσβηνει στο μετωπο μας κ που νομιζουν οτι λεει οτι ειμαστε διαθεσιμες για οτι βαλει στο μυαλο τους... Να βαλουμε την ζωη μας σε μια ταξη, να ηρεμησει ο πρωην μας και να μην υπαρχουν εξαρσεις στην οποιαδηποτε σχεση που συνεχιζουμε να εχουμε μαζι του. Να κανουμε τους γυρω μας να καταλαβουν οτι δεν ειμαστε ανηθικες, οτι δεν χωρισαμε για τριτο προσωπο που υπηρξε στην ζωη μας, οτι μπαινοντας στα σπιτια ζευγαριων δεν θελουμε να τα χωρισουμε και να παρουμε τους αντρες τους...

Εχουμε ενα σωρο σοβαρα θεματα στο μυαλο μας που προσπαθουμε να τα διαχειριστουμε βαζοντας πρωτα απ ολα το καλο και την ηρεμια των παιδιων μας. Οτι τα βραδια που δεν κοιμομαστε δεν ειναι επειδη σκεφτομαστε καποιον, αλλα ειναι επειδη σκεφτομαστε τα παντα. Οτι και εμεις που βρισκομαστε σε διασταση ή εχουμε χωρισει, ειμαστε ανθρωποι νοημονες και σκεφτηκαμε πολυ πριν κανουμε το επομενο βημα.

Οτι ισως ναι, καποια στιγμη μπει καποιος στην ζωη μας. Καποιος που να μας στηριζει, να μας αγαπαει και να ειναι η αγκαλια του διαθεσιμη... Τοτε θα πρεπει να ζουμε δυο παραλληλες ζωες... της μανας και της γυναικας. Τιποτα δεν ειναι ευκολο, τιποτα δεν ειναι δεδομενο... και ναι διαλεξαμε τον δυσκολο δρομο απο το να καθομαστε με εναν ανθρωπο που για τον α ή β λογο δεν μπορουμε να συνυπαρχουμε σαν ζευγαρι παρα μονο σαν φιλοι, μονο και μονο για να μας ταιζει και να μην χασουμε την βολη μας...

 

Συμφωνω και επαυξανω!!!!

[Eva1970]

Κορίτσια μου καλησπέρα!!!!!δεν ειμαι χωρισμένη μαμά αλλά ένιωσα την ανάγκη να σας εκφράσω το θαυμασμό μου!!!!!ειμαι σίγουρη οτι όλες είστε υπέροχες μανούλες!!!!!

 

Σευχαριστουμε! Εχω την εντυπωση πως, λιγες σκεφτονται σαν κι εσενα!

[melina_g]

Τελικά είναι απο την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς. Παρόλο που δεν γράφεις υπερβολές και ψέμματα Ζωή, αγχώθηκα που σε διάβασα.

Μιλώντας για τον εαυτό μου πάντα...

Δεν παλεύω με τον εαυτό μου απο τότε που χώρισα. Πριν πάλευα... ναι. Ούτε με τους άλλους παλεύω γιατί λίγο με νοιάζει τι σκέφτονται και τι νομίζουν πως έγινε κτλ. Ανθρώπους που με αντιμετωπίζουν σαν εύκολη, σαν αντροχωρίστρα κτλ (όντως είναι πολλοί δεν λέω...) απλά τους κάνω πέρα και τους λυπάμαι ταυτόχρονα.

Ο χρόνος μου όντως είναι ελάχιστος οπότε δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο (που λέει κι ο φίλος μου ο Χατζηγιάννης... ). Ασχολούμαι με λίγους και καλούς ανθρώπους που είναι στο πλάι μου ή που θέλουν πραγματικά να με γνωρίσουν. Οι άλλοι δεν χωράνε στη ζωή μου. Και δεν με νοιάζει να αποδείξω σε κανέναν τίποτα. Μόνο στον εαυτό μου και στο παιδί μου φυσικά.

Απο εκεί και πέρα η μόνη μου έννοια, ο μόνος λόγος που δεν θα κοιμηθώ το βράδυ είναι να είναι το παιδί μου χαρούμενο. Πολύ χαρούμενο! Κι έτσι κάθομαι και καταστρώνω σχέδια για την επόμενη μέρα. Πως θα κάνω τις ώρες που περνάει μαζί μου ευχάριστες κι οχι βαρετές ή μίζερες, πως θα τον βοηθήσω να πατήσει στα πόδια του, να πιστεύει στον εαυτό του αλλα και να γίνει υπεύθυνος. Αυτό και τα οικονομικά (που πάλι έχουν άμεση σχέση με το παιδί) είναι που με "βασανίζουν".

Και δεν διαφωνώ πως είναι δύσκολος ο δρόμος που διαλέξαμε αλλά εξίσου δύσκολος είναι και το να μένεις σε ένα γάμο που σε πονάει πολύ. Απο εκεί και πέρα η διαφορά είναι μία για μένα: ένα παιδί χωρισμένων γονιών μπορεί (και το βλέπω κάθε μέρα με τα μάτια μου) να είναι το πιο χαρούμενο παιδάκι του κόσμου, ένα παιδί που ζει σε ένα "αρρωστο" σπίτι δεν θα είναι ποτέ χαρούμενο (αυτό επειδή το έζησα ως παιδί)...

Έτσι λοιπόν δεν νιώθω ηρωίδα (παρόλο που κάθε βράδυ νιώθω μεγάαααλη ικανοποίηση για αυτά που έχω καταφέρει μέσα στη μέρα). Είμαι απλα ένας άνθρωπος που αγωνίζεται όπως όλοι (παντρεμένοι, χωρισμένοι, ελεύθεροι).

Η δική μου οπτική...

[ZWH]

Εννοειται οτι εγω προσωπικα επιλεγω τον δυσκολο δρομο του χωρισμου. Κλεινεις την πορτα σου κ εχεις την ηρεμια σου, εσυ οριζεις την ζωη σου. Απλα δεν ειναι τοσο ευκολα τα πραγματα οσο πιστευει καποιος. Εμενα οταν με απελυσαν και το εμαθε ο μικρος με ρωτησε αν θα τρωμε απο σκουπιδια. Εκει μαζευεις ολα σου τα κομματια, προσπαθεις να εισαι ψυχραιμος για να κανεις το παιδι σου να νιωθει ασφαλης ακομη και αν ξερεις ποσο δυσκολη θα ειναι η συνεχεια.

Κ τα δικα μου παιδια ειναι πιο χαρουμενα. Καλυτερα σε ενα σπιτι με λιγοτερα, με εναν μπαμπα και μια μαμα πιο ισορροπημενους, πιο ισορροπημενη σχεση παρα σε ενα σπιτι με καυγαδες. Δεν ξερω ομως ποσο ισορροπημενα θα ειναι ολα οταν στην ζωη του μπαμπα τους μπει ενα τριτο ατομο.. Αυτο ομολογω οτι με προβληματιζει γιατι οι χρονοι που θα διαθετει στα παιδια του θα ειναι τελειως διαφορετικοι.

[melina_g]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα... Είμαι άνεργη και κυριολεκτικά παλεύω με λίγη βοήθεια απο τη μαμά μου κι ένα χαζοενοίκιο (πολύ χαζό όμως...). Για διατροφή ούτε λόγος γιατί κι ο μπαμπάς του άνεργος είναι. Τα ζόρια τα οικονομικά όμως μπορεί να τα περάσει και μια οικογένεια με μπαμπά.

Για το άλλο που λες... Τα παιδιά προσαρμόζονται ΑΝ εμείς (ο μπαμπάς κι η μαμά) προσαρμοστούμε στην κάθε κατάσταση. Ο μπαμπάς του μικρού μου, έχει φύγει εδώ και εναμισυ χρόνο κι έχει πάει στο χωριό του που είναι πολύυυυυυυυ μακριά. Εφόσον δεν υπάρχουν λεφτά λοιπόν, δεν υπάρχουν και αρκετές επισκέψεις και δυστυχώς ούτε πολλά τηλέφωνα (αυτό όχι λόγω οικονομικών βέβαια αλλά ας μη το θίξω.... ). Απο την αρχή που άρχισαν οι διαμαρτυρίες (δικαιολογημένες εννοείται) απο το παιδί του επαναλάμβανα το εξής: "μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε.. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Μπορούμε ή να περνάμε όμορφα οι δυο μας και απλά να αγαπάμε τον μπαμπά ή να κλαίμε τη μοίρα μας. Ότι θες εσύ θα κάνουμε". Χρειάστηκε ένα δυο μήνες επανάληψης αλλα και πάρα πολύ δουλειάς απο τη μεριά μου και ειλικρινά το παιδάκι μου και ισοροπημένο είναι και χαρούμενο. Αν το είχα πάρει εγώ βαριά και αγχωνόμουν, θα το περνούσα και στο παιδί κι ακόμα θα κλαίγαμε.

Όταν έρθει εκείνη η ώρα που θα φτιάξει ο μπαμπάς τους τη ζωή του ή ακόμα κι εσύ, θα προσαρμοστούν όσο θα προσαρμοστείς κι εσύ.

Κι επειδή πολλά είπα και δεν θέλω να μοιάζω με "δασκαλίτσα"... Το ψάχνω ακόμα και θα το ψάχνω πιστεύω για πολλά χρόνια ακόμα και η συζήτηση μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια (περίπου) κατάσταση, μόνο επικοδομητική μπορεί να είναι!

[ZWH]

Ο μπαμπας των παιδιων μου ειναι ο καλυτερος μπαμπας που θα μπορουσαν να εχουν Τωρα αν εμεις σαν ζευγαρι δεν τα βρισκουμε δεν εχει να κανει με τα παιδια. Δεν θα ηθελα να τους στερησω την παρουσια του αλλα ουτε και σε αυτον την παρουσια των παιδιων. Εμεις εχουμε ελευθερη επικοινωνια. Ο προβληματισμος πηγαζει και απο τον ιδιο. Τελοσπαντων, οι καταστασεις ετσι και αλλιως ειναι δυσκολες. Τα παιδια πρεπει να ζουν σε ξεκαθαρισμενες καταστασεις για να ειναι καλα ψυχολογικα... για να μην ελπιζουν... για να κατανοησουν και να συμβιβαστουν σε μια κατασταση.

Απλα αν πρωην ζευγαρι εχει καλες σχεσεις (δεν ξερω ποσο καλες μπορει να ειναι) μπορει να αντιμετωπισει ισως καλυτερα τυχον προβληματα που μπορει να προκυψουν στα παιδια. Αλλα και εμεις πρεπει να ειμαστε συνειδητοποιημενες, ψαγμενες, ενημερωμενες και προετοιμασμενες για το τι μπορει να προκυψει.

[Clelia]

Παρούσα!

Με πολύ τρέξιμο περνάει η μέρα μου! Πολύ όμως!

Τις καθημερινές κατά τις 7 ξυπνάω το μικρό σκατό, την ετοιμάζω, πάμε στον παιδικό σταθμό (έχει προηγηθεί η δική μου προετοιμασία). Συνεχίζω για την δουλειά μου. Την παίρνω από τον σταθμό κατά τις 16.00+.

3 φορές/εβδ έχουμε παιδική κολύμβηση, οπότε πάμε καρφί στο κολυμβητήριο, την ξεντύνω, της βάζω μαγιό, 17.30 παρά που τελειώνει την στεγνώνω, την ντύνω, πάμε σπίτι κατά τις 18.00 +.

Ο μπαμπάς της έρχεται κ την παίρνει κάθε μέρα κατά τις 18.30. Αλλά σπανίως κάθομαι σπίτι. Συνήθως οι υποχρεώσεις μου με κρατάνε εκτός σπιτιού μέχρι τις 20.00. Πάω σαν την μουρλή το πατσαβουροσκυλάκι βόλτα κ επιστρέφω σπίτι, όπου κ μου την φέρνει ο μπαμπάς της.

Κατά τις 21.00 την κάνω μπάνιο.

Μέσα σε όλη αυτή την τρέλλα, μαγειρεύω κατά τις 20.00 για την επόμενη ημέρα κ ταυτόχρονα ετοιμάζω κολατσιό κλπ για την δουλειά.

Όταν έχω σίδερο, σιδερώνω μέχρι τις 23.00 κ μετά ξαπλώνω (κ βλέπω σειρές που έχω κατεβάσει από το ίντερνετ).

Ασχολούμαι με το καθάρισμα του σπιτιού από λίγο κ πάλι όχι κάθε μέρα, διότι δεν είναι εφικτό με το πρόγραμμά μου. Με σώζει το σαβ/κο που είναι λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα, κ σίγουρα υπάρχει κάποια μαγική δύναμη η οποία συνομωτεί υπέρ μου κ το σπίτι μου είναι σε αξιοπρεπή εμφάνιση. Βέβαια υπάρχουν παντού παιχνίδια, αλλά δεν με απασχολεί τόσο.

Σαβ/κα δεν έχουμε πρόγραμμα, είμαστε λίγο ρέμπελοι. Όποτε κ άμα μπορώ ασχολούμαι με το σπίτι, κυρίως όμως συναντάμε κόσμο, μαζί με το μπεμπέ μου.

Οικονομικά είμαι στενά, έχω την δουλειά μου κ την διατροφή του μπαμπά της, οπότε συγκριτικά με την πλειοψηφία των χωρισμένων γυναικών είμαι σε καλή μοίρα. Αλλά κ πάλι, κάποιες φορές έχω ψιλά στο πορτοφόλι μου (κάτω από 10 ευρά).

Όσον αφορά το ζήτημα "Σχέση με το άλλο φύλο", προσωπικά μου έτυχε και πέτυχε. Δεν μπορώ να δώσω συμβουλές, είμαι τυχερή σε αυτό το ζήτημα (προς το παρόν τουλάχιστον). Μένουμε μαζί κ στην ουσία συμμετέχει ενεργά στην καθημερινότητα της Ελισάβετ. Είμαι πολύ σίγουρη πως άμα κάναμε δικό μας παιδί, δεν θα του φερόταν διαφορετικά από την Ελισάβετ. Έχουν μεγάλη αδυναμία ο ένας στον άλλον. Πολλές φορές κρατάει για λίγο το μικρό σκατό, όταν έχω να πάω κάπου για λίγη ώρα. Έχει τύχει να έχω καταρρεύσει από γαστρεντερίτιδα κ ανέλαβε να ετοιμάσει την μικρή για ύπνο. Στον ελεύθερό μας χρόνο είμαστε τα 3 μας (σαβ/κα, 3μερα, εκδρομούλες, εξόδους κλπ). Η Ελισάβετ διανυκτερεύει στους γονείς μου 1 φορά/εβδ, οπότε έχουμε κ τις εξόδους μας.

Πιστεύω πως οφείλουμε να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, όσο κ να φοβόμαστε το μέλλον ή τις οικονομικές δυσχέρειες. Μετά από το πρώτο διάστημα του χωρισμού, συνήθως τα πράγματα ισορροπούν (οικονομικά, ρυθμοί καθημερινότητας κλπ). Άλλωστε (πέραν κάποιων εξαιρέσεων) δεν έχω δει χωρισμένη γυναίκα η οποία να είναι δυστυχισμένη. Σε κάποια φάση φτιάχνει την ζωή της, σε κάποια φάση γνωρίζει τον άνθρωπό της, όλα φτιάχνουν με γνώμονα το καλό των παιδιών. Αντιθέτως βλέπω πολλές παντρεμένες οι οποίες είναι δυστυχισμένες. Χωρισμένες να είναι δυστυχισμένες, λιγότερο συχνά.

[ZWH]

Τα δικα μου παιδια ειναι μεγαλα, το ενα ηδη στην εφηβεια οποτε ειναι πολυ δυσκολο να δεχτουν ενα τριτο προσωπο ειδικα στην δικη μου ζωη και ειδικα μεσα στο σπιτι μας. Ξερω οτι ισως να μεινω μονη για πολυ μεγαλο διαστημα. Φυσικα αυτη την στιγμη για εμενα που ακομη δεν εχουν μπει τα πραγματα σε σειρα , εχω βαλει αλλες προτεραιοτητες. Εννοειται ομως οτι υπαρχουν στιγμες που θελω διπλα μου καποιον, μια αγκαλια, μια καλη κουβεντα, ενα στηριγμα.